Nu maar hopen dat het een volgbaar verhaal wordt..
Ik heb de laatste tijd echt het gevoel dat ik bezig ben met overleven..
van gewoon leven komt weinig..
Eigenlijk zit ik al jaren in de rats. Ik ben voor zover ik het me kan herinneren altijd al een down persoon geweest. Maar de laatste paar jaar gaat het bergafwaarts.Ik word steeds depressiever en mijn contact met mensen lijdt eronder.
Ik begon met grote hoeveelheden alcohol tot me te nemen, omdat dat de enige manier was om op een vrolijke manier met mensen om te gaan. De instorting die 's nachts volgde als ik weer thuis was zag niemand en was dus ook onbelangrijk. Niet dat ze niet wisten dat ik een serieus en down persoon was, maar net als ik speelden ze liever goed weer.
De omslag kwam ongeveer anderhalf jaar geleden. Hoe hard ik ook probeerde, het lukte me niet meer om vrolijk te doen. Ik werd negatiever en negatiever, verloor bijna al mijn vrienden door mijn sterk wisselende stemmingen en werd tijdens een vakantie sterk geconfronteerd met mijn angsten en diepgewortelde negatieve emoties.
Na jaren (5 jaar daarvoor hadden mijn ouders en vrienden het al aangeraden) besloot ik professionele hulp te zoeken.
Vanaf februari dit jaar zit ik in de ziektewet en loop ik bij een psychiater. Zij vertelde mij dat ik een schizotypische persoonlijkheidsstoornis heb (ik weet nog steeds niet of ik het met deze diagnose eens ben) en gaf me antipsychotica (risperdal) en later ook antidepressiva (cipramil).
Een tijd lang ging het iets beter met me, ik dronk minder en kon beter met mensen praten over koetjes en kalfjes.
Na ongeveer een half jaar (nu 4 weken geleden) ben ik gestopt met de medicijnen. Doordat ik in de ziektewet zit hoef ik niet te werken en doe ik de hele dag niks. De medicijnen zorgden er bij mij voor dat ik rustig werd en niks mij echt meer uitmaakte, waardoor ik steeds minder ging doen. Tegelijkertijd haalden ze al mijn creativiteit weg en dat is eigenlijk het enige aan mezelf dat ik echt de moeite waard vind.
Nu (4 weken later) lijkt het erop dat de depressie terug is. Ik heb nergens zin in en zit de hele dag op forums te lezen wat anderen schrijven om het idee te hebben dat ik nog contact met mensen heb. Ik reageer vrijwel nooit. Vind mijn eigen reacties niet relevant genoeg. Ik eet mijn eten (als ik er aan denk) en vraag me bij iedere hap af wat voor een zin het nog heeft. Ik ga naar de kroeg eigenlijk alleen om te kijken naar mensen die lol hebben en me af te vragen of dat nou echt is.
Als ik niet uitkijk kom ik straks mijn appartementje alleen nog maar uit om eten te halen (als ik dat al doe).
Ik ben het zat. Mijn beste vriendin is mij zat. Ze wil dat ik weer dingen ga ondernemen, maar dat is vrijwel onmogelijk als je nergens zin in hebt.
Ach ja, misschien toch maar weer aan de medicijnen...
Ik weet het niet meer...
Ik weet het echt niet meer...
quote:jezus wat klote zeg...
Op woensdag 6 november 2002 21:49 schreef Edwin181175 het volgende:Ik weet het niet meer...
Ik weet het echt niet meer...
misschien een andere psychiater proberen, het lijkt alsof je niet veel vetrouwen in je huidige hebt?
Zoiets als een dagbehandeling ofzo ??
Dan DOE je wat enzo denk dat dat beter is dan thuis hangen en forums lezen daar word je alleenmaar gaar van.
En je moet gewoon een zetje krijgen over het drempltje.. want als je nergens zin in heb dan heb je ook geen zin zin te krijgen in het zin hebben. Duss DICIPLINE!
quote:Idd. Erover praten is al heel goed. Heeft voor mij ook geholpen. Ondanks dat ze medicijnen adviseerden heb ik ze niet genomen.Ik ben iig wel weer gaan werken want ik werd gek thuis want de muren kwamen op me af. Je moet jezelf er wel toezetten iets te gaan doen en niet passief thuis te zitten. En Ed ik zit ook dagelijks dit forum te lezen en schrijf dan af en toe wel eens wat. Ik moet eerlijk zeggen, ondanks vele onaardigheden van forummers tegen elkaar, moet ik soms vreselijk lachen om alles hier. Ik zit graag hier te lezen en voor mij is het een soort tijdverdrijf én leerschool hier. Zo moet je maar denken. Wat dacht je, dat al deze mensen hier zich niet af en toe rot en klote voelen? Tuurlijk wel. Dus kop op joh en doe je best om er wat te maken mét of zonder hulp. Het ligt allemaal in jouw handen en hoe eng het ook klinkt, des te leuker het ook kan zijn om je eigen weg te zoeken in het leven. Het leven is nl. te kort om down te zijn.... Heel veel succes!
Op woensdag 6 november 2002 21:55 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Zou je niet met je psych kunnen overleggen dat je intensievere therapie wil , in plaats van alleen medicijnen ??
Zoiets als een dagbehandeling ofzo ??
quote:
Op woensdag 6 november 2002 21:55 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Zou je niet met je psych kunnen overleggen dat je intensievere therapie wil , in plaats van alleen medicijnen ??
Zoiets als een dagbehandeling ofzo ??
.. *mee eens is* Doen hoor.. jij kan ook beter worden,
in ieder geval beter dan je je nu voelt..
Sterkte
Wolkje
Ga dat gesprek dan aan, want zij (hoort te) weten wat er met je aan de hand is en dat is niet zo.
En wat betreft je apathie: dat is echt heel moeilijk voor je, maar je doet er weinig aan. En ja, misschien heb ik makkelijk praten omdat ik niet (meer) in de situatie zit, maar dan had je niet op de send knop moeten drukken. Als je niets doet, dan gebeurt er ook niets! Werkelijk niet!
Als je de moed hebt gevonden om dit te posten, dan moet je ook de moed vinden om andere dingen te gaan, ik weet dat je niet eeuwig op die bank wilt blijven hangen! Misschien moet ik mijn mond maar houden, want de dingen waar je tegenaanloopt zijn geen kattepis, maar je blijft in je eigen spiraal zitten, en dat ben je gewoon niet waard.
En koetjes en kalfjes die komen vanzelf wel weer een keertje, je weet zelf ook wel dat die dingen voor de vorm zijn, niet voor de inhoud. En daarom, als afsluiter, een mooie smily: 
mar *
Heb je mijn mobiele nummer nog?
quote:die ben ik idd kwijt, mail jem ff?
Op donderdag 7 november 2002 00:26 schreef k_i_m het volgende:
Lieffie, wij moeten eens even ernstig praten.
Heb je mijn mobiele nummer nog?
quote:nee die heb ik volgens mij ook nooit gehad...
Op donderdag 7 november 2002 00:26 schreef k_i_m het volgende:
Lieffie, wij moeten eens even ernstig praten.
Heb je mijn mobiele nummer nog?
kan je me een mailtje sturen dan bel ik je wel...
quote:
Op donderdag 7 november 2002 12:06 schreef DeWaarheid het volgende:[..]
die ben ik idd kwijt, mail jem ff?
quote:Ik zou willen dat ik hier zelf iets zinnigers, iets nuttigers op kon zeggen. Maar ik weet het ook niet.
Op woensdag 6 november 2002 23:32 schreef marsterretje het volgende:
In elk geval sluit ik me aan bij mar* haar smiley: niet opgeven! Ik ken je eigenlijk maar een beetje (maa hoe goed kan je iemand anders uberhaupt kennen?) maar ik weet dat je iemand bent die het waard is om voor te vechten. En de enige die dat nu kan doen ben jij zelf... en het gaat je lukken ook! Begrepen?
quote:ja maar jij hebt altijd je apen nog he
Op donderdag 7 november 2002 22:26 schreef apengek het volgende:
kweet precies hoe je je voelt.... ik ben dan nog *maar* 16 maar ik loop ook al bij een psyhiater... sterkte ermee!!!!!
Mijn vader had tot voor kort nog een speelgoedwinkel in Oss. Met hem was het wel allemaal in orde, alleen de stemming onder het personeel was daar echt te snijden. Personeelsleden die elkaar altijd echt op grove manieren beledigden. Een personeelslid ging er na een tijdje ook echt hard aan onderuit. Die is daardoor een jaar weggeweest.
Ik vind het heel goed van je dat je naar een psychiater ervoor bent geweest. Veel mensen durven het geeneens! Wat je misschien kan proberen, is trapsgewijs over een stadium van een maand of 6 de medicijnen afbouwen... Dat helpt misschien wel wat!
Wat ook ENORM veel kan helpen is een hobby zoeken! Een sport! Sporten vooral! Je raakt in contact met mensen, interessen, beetje gezellig kletsen altijd enzo!
Ik hoop dat je er weer bovenop komt, veel succes!
Ed
Toen ik op preview drukte stond er dat ik niet was ingelogd en wat alles weg !!!!! 
Omdat ik dit onmogelijk nu nog kan maken (is al laat) maar je toch wel iets wil meegeven hou ik het kort. Je kunt me ook mailen als iets niet duidelijk is..
Oke daar gaan we weer..
Wat ik uit eigen ervaring kan zeggen is dat het ontzettend belangrijk is om doelen te hebben.
Verder zou ik die creativiteit die je hebt meer vorm geven. DOE ER IETS MEE!
Ga weer aan het werk indien mogelijk!!! werk is heel erg belangrijk en iets wat veel mensen onderschatten.
Maak een stappen plan en stel daarin allemaal grotere en kleinere doelen op die je gaat bereiken.. dingen die je gaat doen. Ze moeten wel haalbaar zijn, leg de lat niet te hoog zoals ze dat zeggen. Als je dan dingen toch voor elkaar krijgt zul je zien dat je wel weer vertrouwen in je zelf krijgt en niet alleen jij maar ook die vriendin van je! als zij ziet van hee .. hij doet z'n best, doet dingen.. ook al zijn ze maar ontzettend klein dan raakt zij ook wel weer gemotiveerd om je te helpen.
Als je een aantal leuke doelen hebt gevonden zul je zien dat je leven er heel anders uit gaat zien!
Voorbeeld stel je vind je baan niks omdat je je creativiteit niet genoeg kunt uiten hierin.
Je kunt jezelf dan als doel stellen ander werk te gaan zoeken maar mogelijk dat je eerst een opleiding moet doen.. ga hier achteraan probeer het te regelen... dat geeft alweer wat nieuwe energie.
Doe ook dingen waar je niet perse zin in hebt...
Ga gewoon de deur uit! dit is echt belangrijk. Daarom zei ik al je moet gewoon eigenlijk weer aan het werk.
Hobby's zijn ook belangrijk en in jou geval in groepsverband!!!
Ga op dansen! zeer aan te raden. Je krijgt beweging en vrouwen, wat wil je nog meer!
Iedereen is hier omdat hij/zij de wereld iets te bieden heeft! Vergeet dit nooit en denk ook na over wat jij de wereld zou kunnen bieden.
Ik zou eerst over deze dingen nadenken maar dat hoeft niet super lang te duren... gewoon even serieus mee bezig gaan en vervolgens een afspraak maken met je arts zodat je die medicatie kunt bespreken...
Ze zijn hier soms nogal wat makkelijk met medicatie maar als ze nu eens wat tijd zouden vrij maken voor een goed gesprek zou dat ook al ontzettend helpen lijkt me zo!
Oke tot slot
de belangrijktste de stap is dat je deze dingen gewoon moet DOEN!!!!
DOEN DOEN DOEN!!!! Geen zin bestaat niet.
KOMOP HE !
het klinkt misschien een beetje vreemd omdat ik je niet ken maar ik weet zeker dat je hieruit kunt komen, heb vertrouwen in jezelf dat ben je echt waard!
fouten voorbehouden want ik ben echt onwijs moe, kan amper uit m'n ogen kijken
quote:Hier ben ik het niet helemaal mee eens. Serotonine bijvoorbeeld is een stof die bij sommige niet werkt zoals het moet werken, en daar zijn weer medicijnen voor (anti-depressiva). Bij sommige mensen blijft dit hun hele leven zonder medicijnen niet op pijl, waardoor er depressies kunnen onstaan. Bij andere mensen is dit wel tijdelijk en is inderdaad met medicijnen en behandeling (gaat samen ook idd) te verhelpen. Er is dus vaak de misvatting dat het *tussen de oren* zit, het kan ook een lichamelijke kwestie zijn.
Op donderdag 7 november 2002 13:27 schreef thoth het volgende:
Pillen dienen er echt alleen maar voor om de symptomen naar de achtergrond te drukken, op zich "genezen" ze niets dus aparte therapie is echt een noodzaak als je weer een beetje op de been wilt komen.
quote:Allerliefste Edwin..
Op woensdag 6 november 2002 21:49 schreef Edwin181175 het volgende:
Mijn beste vriendin is mij zat.
Ja af en toe ben ik je gezeik en gedoe en moeilijk doen zat...
maar vergeet absoluut 1 ding nooit! Ik hou van je gast (op wat voor onmogelijke manier ook!)... En ik weet dat ik je nooit in mijn leven zou willen missen.. Als er iemand is die mij blij kan maken, gelukkig kan laten voelen, me boos kan maken, me over mezelf na kan laten denken dan ben JIJ het wel!!! Ik zal je in alles steunen en je nooit in de steek laten (ook al heb ik af en toe mijn rare manier van het laten zien) Ik hou van je echt waar!!!
Ik hoop je nooit maar dan ook NOOIT kwijt te raken en je zal en bent en blijft altijd diep in mijn hart...
gast ik zeg het je nog 1!!!! keer!!!! IK HOU VAN JE!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
xxx JOUW katje
enne nog ff 1 klein dingetje kop op en laat de wereld zien wie je bent!
je bent JIJ en je zal altijd JIJ blijven laat mensen maar over je lullen (zogenaamde vrienden vanmij die tegen mij zeggen dat ik jou moet dumpen FUCK THEM!!!!!!!!!!!!!!!!!!!) je moet jezelf showen en laten zien aan mensen dat je wat waard bent net als ieder ander mens iedereen is belangrijk en iedereen heeft het recht om gelukkig te leven ook al gaat het af en toe wat stroef BOEIT NIET!!!!!
kop op en blijf jezelf loop niet te faken heeft geen zin!!! okay???
[Dit bericht is gewijzigd door katje op 08-11-2002 04:00]
quote:Zij merkten het misschien niet maar jij wel. De klap achteraf is alleen maar groter dan dat hij voordien was. Alcohol is compleet geen oplossing.
Op woensdag 6 november 2002 21:49 schreef Edwin181175 het volgende:Ik begon met grote hoeveelheden alcohol tot me te nemen, omdat dat de enige manier was om op een vrolijke manier met mensen om te gaan. De instorting die 's nachts volgde als ik weer thuis was zag niemand en was dus ook onbelangrijk. Niet dat ze niet wisten dat ik een serieus en down persoon was, maar net als ik speelden ze liever goed weer.
quote:In ieder geval vaker naar die psycholoog... Print uit wat je net gezegd hebt en neem het mee. Die medicijnen... tja, ik denk dat je er best nog maar een tijd mee doorgaat. Maar in ieder geval jezelf met je problemen confronteren en je laten helpen... Die psycholoog zal ook wel het beste kunnen beslissen of je die medicijnen nodig heb of niet.
...
Ach ja, misschien toch maar weer aan de medicijnen...
Ik weet het niet meer...
Ik weet het echt niet meer...
Mijn beste vriendin is bij mij ingetrokken...
We kregen een relatie...
En sinds drie weken (of is het al vier?) is die voorbij...
In de tijd dat ze bij me woonde ging het met mij redelijk. Zonder medicijnen wist ik me door de rust die zij mij gaf staande te houden. mijn psychiater zag dit ook en in december vertelde ze mij dat ik mijn leven zo moest indelen zoals ik dat wilde (daarbij rekening houdende met mijn geestelijke gesteldheid) en dat ik haar altijd kon bellen, maar dat het haar niet nodig leek mij de komende drie maanden te zien...
Vol goede moed dacht ik te beginnen aan een nieuw hoofdstuk in mijn leven.
Door te weigeren een WAO aan te vragen had ik mezelf een stok achter de deur gezet. Ik wilde werken en was ervan overtuigd dat ik dat ook kon. Omdat de zoektocht naar een baan moeilijk liep (er zijn weinig banen en voor de banen die er zijn zijn ze blijkbaar niet op zoek naar iemand die een jaar in de ziektewet heeft gezeten...) kwam ik steeds meer in de stress. Dit zorgde er bij mij voor dat ik me steeds weer meer naar de alcohol richtte. Mijn alcoholgebruik was, mede door de hevigheid van mijn emoties en mijn koppigheid als ik gedronken heb, een struikelblok voor mijn relatie. Na een enorm heftige ruzie is deze dan ook afgelopen. De afgelopen weken waren voor mij een hel. Mijn depressie is terug met de hevigheid die hij had toen ik voor het eerst professionele hulp zocht. Via mijn maatschappelijk werker, waar ik nog wel regelmatig contact mee heb, ben ik vandaag weer bij mijn psych terechtgekomen...
Vanaf morgen ben ik weer aan de anti-psychotica...
Ik heb geen idee wat ik van de toekomst moet verwachten. Ik heb geen hoop en de wil om er iets van te maken wordt daardoor in de weg gezeten. Ik heb besloten om de komende week een tijd bij een goede vriend te gaan logeren om even weg te zijn uit de omgeving die op dit moment mijn leven bepaald. Ik heb nog steeds niet het gevoel dat ik leef...
Maar overleven zal ik zeker!!