R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hai iedereen,
een aantal jaar geleden ben ik begonnen met een opleiding in de zorg. Op school ging het goed, al overschreeuwde ik mezelf wel een beetje (deed me stoerder voor dan ik was en had soms een grote mond). In het eerste jaar moesten we stage gaan lopen. Van tevoren was ik heel erg bang, kon dagen voordat ik voor de eerste keer moest niet slapen, moest veel huilen. Was bang dat ik het allemaal niet zou kunnen.
Eenmaal op stage was ik heel erg stil, durfde ik bijna niks te zeggen en voelde me totaal niet op m'n gemak. Daardoor was ik ook onhandig en onzelfstandig. Ik heb wel mijn stage van 3 mnd af gemaakt, wel kreeg ik als commentaar mee dat ik wel zelfstandiger moest worden en meer initiatief moest tonen. Ze hadden begrip voor mij, omdat het mijn eerste stage nog maar was.
In het tweede jaar was het weer zo ver, stage lopen. Maar nu in het ziekenhuis. Weer was ik heel erg bang voordat ik er ook maar was geweest. Kon er niet van slapen, weer die huilbuien. Toch doorgezet, had jammer genoeg een hele norse begeleider die erg kritisch was en me ongeveer iedere dag liet huilen tijdens het evalueren, omdat ik niet zelfstandig genoeg was. Ze dacht dat ik niks kon, maar het probleem was eigenlijk dat ik niks durfde, uit angst dat ik niet goed genoeg was. Na een maand hield ik het niet meer vol en stopte daar.
Daarna heb ik een maandje ergens anders stage gelopen, door wat ik had meegemaakt op andere stages en mijn eigen onzekerheid was het beter om daar ook te stoppen en een niveau lager te gaan doen.
Goed, een nieuwe klas en een half jaartje les. Ging prima. Totdat er weer stage gelopen moest worden..
Alweer na een maand weg, omdat ik niet zelfstandig genoeg was en niks vroeg. Het probleem was weer gewoon dat ik totaal dichtklapte, niks durfde te vragen en niks nieuws durfde te doen. Ik werd ook niet heel goed begeleid eerlijk gezegd. Kreeg geen tips over hoe het beter kon.
Na een tijdje thuis gezeten te hebben ben ik op een andere stageplek gekomen. Daar ging het op het begin ook heel moeilijk, maar ik durfde al wel iets meer te zeggen, ondanks dat ik mij niet op m'n gemak voelde. Omdat ik mijn opdrachten nooit af kon krijgen binnen de tijd (door dus al dat verzuim en vroegtijdig stoppen) en, omdat ik gewoon niet intramusculair durfde te injecteren ben ik met de opleiding gestopt. Ik mocht wel mijn stage wel afmaken, wat heel fijn was. Nadat ik gestopt was ging het ook al beter, toch voelde ik mij niet op mijn gemak en was ik nog erg stil..
Dit was dan het verhaal van de opleiding, maar ik heb nog van meer dingen last. Zoals, dat ik vaak niet goed naar de supermarkt durf alleen. Soms wel, als ik heel vrolijk en even positief ben. Ook vind ik het eng om te bellen, vooral naar instanties ofzo.
Nu zit ik thuis, omdat ik te laat was om nog een andere opleiding te kunnen starten. Ik wil vrijwilligerswerk gaan doen, zodat ik misschien meer zelfvertrouwen krijg. Alleen vind ik dat ook al te eng.
Ben nu ook naar een bbl opleiding aan het kijken, die me heel leuk lijkt(medewerker optiek). Alleen ben ik zo bang dat ik het niet kan, of niks durf te zeggen als ik daar ben en ze dan een verkeerd beeld van me krijgen.
In privé situaties ben ik wel heel sociaal. Heb gewoon vriendinnen en een vriend. Het probleem is eigenlijk als ik iets moet doen met mensen die ik minder goed/oppervlakkig ken, of daar mee moet praten.
Hoe zou ik mijn zelfvertrouwen, dat heel laag is kunnen verbeteren, zodat ik met goede moed aan een nieuwe opleiding kan beginnen?
En herkent iemand dit trouwens?
een aantal jaar geleden ben ik begonnen met een opleiding in de zorg. Op school ging het goed, al overschreeuwde ik mezelf wel een beetje (deed me stoerder voor dan ik was en had soms een grote mond). In het eerste jaar moesten we stage gaan lopen. Van tevoren was ik heel erg bang, kon dagen voordat ik voor de eerste keer moest niet slapen, moest veel huilen. Was bang dat ik het allemaal niet zou kunnen.
Eenmaal op stage was ik heel erg stil, durfde ik bijna niks te zeggen en voelde me totaal niet op m'n gemak. Daardoor was ik ook onhandig en onzelfstandig. Ik heb wel mijn stage van 3 mnd af gemaakt, wel kreeg ik als commentaar mee dat ik wel zelfstandiger moest worden en meer initiatief moest tonen. Ze hadden begrip voor mij, omdat het mijn eerste stage nog maar was.
In het tweede jaar was het weer zo ver, stage lopen. Maar nu in het ziekenhuis. Weer was ik heel erg bang voordat ik er ook maar was geweest. Kon er niet van slapen, weer die huilbuien. Toch doorgezet, had jammer genoeg een hele norse begeleider die erg kritisch was en me ongeveer iedere dag liet huilen tijdens het evalueren, omdat ik niet zelfstandig genoeg was. Ze dacht dat ik niks kon, maar het probleem was eigenlijk dat ik niks durfde, uit angst dat ik niet goed genoeg was. Na een maand hield ik het niet meer vol en stopte daar.
Daarna heb ik een maandje ergens anders stage gelopen, door wat ik had meegemaakt op andere stages en mijn eigen onzekerheid was het beter om daar ook te stoppen en een niveau lager te gaan doen.
Goed, een nieuwe klas en een half jaartje les. Ging prima. Totdat er weer stage gelopen moest worden..
Alweer na een maand weg, omdat ik niet zelfstandig genoeg was en niks vroeg. Het probleem was weer gewoon dat ik totaal dichtklapte, niks durfde te vragen en niks nieuws durfde te doen. Ik werd ook niet heel goed begeleid eerlijk gezegd. Kreeg geen tips over hoe het beter kon.
Na een tijdje thuis gezeten te hebben ben ik op een andere stageplek gekomen. Daar ging het op het begin ook heel moeilijk, maar ik durfde al wel iets meer te zeggen, ondanks dat ik mij niet op m'n gemak voelde. Omdat ik mijn opdrachten nooit af kon krijgen binnen de tijd (door dus al dat verzuim en vroegtijdig stoppen) en, omdat ik gewoon niet intramusculair durfde te injecteren ben ik met de opleiding gestopt. Ik mocht wel mijn stage wel afmaken, wat heel fijn was. Nadat ik gestopt was ging het ook al beter, toch voelde ik mij niet op mijn gemak en was ik nog erg stil..
Dit was dan het verhaal van de opleiding, maar ik heb nog van meer dingen last. Zoals, dat ik vaak niet goed naar de supermarkt durf alleen. Soms wel, als ik heel vrolijk en even positief ben. Ook vind ik het eng om te bellen, vooral naar instanties ofzo.
Nu zit ik thuis, omdat ik te laat was om nog een andere opleiding te kunnen starten. Ik wil vrijwilligerswerk gaan doen, zodat ik misschien meer zelfvertrouwen krijg. Alleen vind ik dat ook al te eng.
Ben nu ook naar een bbl opleiding aan het kijken, die me heel leuk lijkt(medewerker optiek). Alleen ben ik zo bang dat ik het niet kan, of niks durf te zeggen als ik daar ben en ze dan een verkeerd beeld van me krijgen.
In privé situaties ben ik wel heel sociaal. Heb gewoon vriendinnen en een vriend. Het probleem is eigenlijk als ik iets moet doen met mensen die ik minder goed/oppervlakkig ken, of daar mee moet praten.
Hoe zou ik mijn zelfvertrouwen, dat heel laag is kunnen verbeteren, zodat ik met goede moed aan een nieuwe opleiding kan beginnen?
En herkent iemand dit trouwens?
Je ouders zullen er toch wel mee op de hoogte zijn? Wat zeggen zij ervan? En wat zeggen zo op de opleiding ervan?
Verder denk ik dat je idd eerst naar een psycholoog moet. Op deze manier kun je niet functioneren.
Verder denk ik dat je idd eerst naar een psycholoog moet. Op deze manier kun je niet functioneren.
Ik ben een half jaar naar de psycholoog geweest.. Vooral voor de onzekerheid, het praten bij de psycholoog hielp niet zo, die nam me niet serieus genoeg. Ga inderdaad morgen maar bellen om een afspraak te maken. Misschien dat ze me nu beter kan helpen. Eerst moest ik gewoon wel naar stage toe, je kreeg gewoon door wanneer je moest beginnen en dan moest je er gewoon zijn. Heel erg bang zat ik daar dan, maar ik was er wel. Maar nu gebeurt er door de angst dus niks meer op dat gebied en zit ik thuis 
Heeft iemand nod tips mbt opleiding? 
Zal ik wel een bbl plek gaan zoeken en dan gewoon beginnen in september als het probleem nog niet opgelost is?
Zal ik wel een bbl plek gaan zoeken en dan gewoon beginnen in september als het probleem nog niet opgelost is?
Het klinkt wel heel erg als faalangst en dat je veel te veel "in je hoofd" zit en geloof mij maar; mensen zijn helemaal niet zo bezig met jou als je denkt, al helemaal niet vreemde mensen die je net kent op stage. Het enige dat echt helpt is dóen, gaan, niet huilen, niet inhouden. Dus eigenlijk hulp zoeken om iets assertiever te durven zijn. Vragen stellen is juist wat je moet doen als stagiaire, daar leer je heel veel van. Waarom zou je alles al moeten kunnen/weten?quote:Op vrijdag 23 januari 2015 17:02 schreef theeleut1 het volgende:
Ik ben een half jaar naar de psycholoog geweest.. Vooral voor de onzekerheid, het praten bij de psycholoog hielp niet zo, die nam me niet serieus genoeg. Ga inderdaad morgen maar bellen om een afspraak te maken. Misschien dat ze me nu beter kan helpen. Eerst moest ik gewoon wel naar stage toe, je kreeg gewoon door wanneer je moest beginnen en dan moest je er gewoon zijn. Heel erg bang zat ik daar dan, maar ik was er wel. Maar nu gebeurt er door de angst dus niks meer op dat gebied en zit ik thuis
En ook begeleiders; daar tref je misschien eens een nors iemand maar je klinkt ook wel als een erg gevoelig iemand, zie je niet soms dingen die er niet zijn bij anderen? Het is niet erg om daar niet haantje de voorste in te zijn maar als je het grotere doel voor ogen houdt is het zonde om niet nu zoveel mogelijk ervaring in een vak op te doen. Zou dus wel weer hulp zoeken, desnoods eerst maatschappelijk werk en later zo'n training ofzo.
De supermarkt, moet je daarheen? Of doet je vriend het dan? Spreek af dat jij zelf gaat, desnoods ga je eerst op een rustiger moment. Ik kan me overigens best voorstellen dat zoveel teleurstellende ervaringen met je stage je wat onzeker hebben gemaakt en de drempel verhogen. Geef dat ook eerlijk aan aan je mentor als je weer een opleiding gaat volgen.
Dat is een hele lastige, vicieuze cirkel. Weinig zelfvertrouwen, stage loopt vast, nog minder zelfvertrouwen, weer problemen op de nieuwe stage en zo gaat het door.
Ik herken het, ook veel mislukte stages gehad en je gaat steeds een beetje minder geloven in je eigen kunnen.
Het enige wat je denk ik echt nodig hebt, is een stageplek waar men in je gelooft Op een gegeven moment had ik eindelijk zo'n stageplek. Als er iets mis ging, kon me dat erg dwarszitten. Omdat er op eerdere stages een enorm issue van werd gemaakt. Maar op die fijne plek zeiden ze gewoon: "kan gebeuren! Geen probleem! " En ze namen de tijd om mijn verantwoordelijkheden rustig op te bouwen. In een jaar tijd veel gegroeid. Zowel als professional als in zelfvertrouwen.
Misschien kun je van nu tot september toch dat vrijwilligerswerk gaan doen. De lat ligt dan zeker lager dan tijdens stage/werk dus ik denk dat het een goede manier is om weer vertrouwd te raken op de werkvloer.
Voor als je weer een opleiding begint:
- wees in zekere zin open tijdens stage sollicitaties. Je kunt denk ik prima aangeven dat je tijd en vertrouwen nodig hebt. Genoeg stagebegeleidsters die hier een mooie uitdaging in zien. Als iemand weet wat je nodig hebt en je aanneemt, kun je in ieder geval nooit het verwijt krijgen dat je je te goed hebt voor gedaan.
- zeker in de zorg kan de band met je stagebegeleidster soms doorslaggevend zijn. Als zij in je gelooft is de kans op het halen van je stage veel groter. Ook als je het nog niet helemaal beheerst. Dus stort je niet alleen op je stagetaken maar geef ook veel aandacht aan het contact met je begeleidster en collega's.
Ik herken het, ook veel mislukte stages gehad en je gaat steeds een beetje minder geloven in je eigen kunnen.
Het enige wat je denk ik echt nodig hebt, is een stageplek waar men in je gelooft Op een gegeven moment had ik eindelijk zo'n stageplek. Als er iets mis ging, kon me dat erg dwarszitten. Omdat er op eerdere stages een enorm issue van werd gemaakt. Maar op die fijne plek zeiden ze gewoon: "kan gebeuren! Geen probleem! " En ze namen de tijd om mijn verantwoordelijkheden rustig op te bouwen. In een jaar tijd veel gegroeid. Zowel als professional als in zelfvertrouwen.
Misschien kun je van nu tot september toch dat vrijwilligerswerk gaan doen. De lat ligt dan zeker lager dan tijdens stage/werk dus ik denk dat het een goede manier is om weer vertrouwd te raken op de werkvloer.
Voor als je weer een opleiding begint:
- wees in zekere zin open tijdens stage sollicitaties. Je kunt denk ik prima aangeven dat je tijd en vertrouwen nodig hebt. Genoeg stagebegeleidsters die hier een mooie uitdaging in zien. Als iemand weet wat je nodig hebt en je aanneemt, kun je in ieder geval nooit het verwijt krijgen dat je je te goed hebt voor gedaan.
- zeker in de zorg kan de band met je stagebegeleidster soms doorslaggevend zijn. Als zij in je gelooft is de kans op het halen van je stage veel groter. Ook als je het nog niet helemaal beheerst. Dus stort je niet alleen op je stagetaken maar geef ook veel aandacht aan het contact met je begeleidster en collega's.
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Ik herken me wel een beetje in jouw verhaal, studeerde ook verpleegkunde en heb ook gefaald op de stage, voor het einde afgebroken zelfs (niet alleen door sociale fobie maar ook andere omstandigheden) en tijdelijk gestopt met de studie. Weinig zelfvertrouwen en onzeker, heel veel spanning in m'n lichaam en stress. Heb zelf een aangeboren afwijking en daar ben ik vroeger veel mee gepest, daar komt het waarschijnlijk vandaan.
Ik heb met een psycholoog en een haptotherapeut gepraat wat me wel een stukje vooruit heeft geholpen, vooral de bevestiging dat je gewoon 'normaal' bent en het vooral in je hoofd zit. En bij je stagebegeleider aangeven dat je met die problemen worstelt zodat ze daar rekening mee kan houden, en jij hebt een mooi leerdoel om aan te werken tijdens je stage! En vooral dingen blijven doen is belangrijk, niet situaties vermijden hoe moeilijk dat soms ook is, ik doe het ook wel eens.
Nadat ik een 'angstige' situatie heb gehad kijk ik daar altijd op terug en kom ik er vaak achter dat het best goed ging, helpt ook weer voor m'n zelfvertrouwen merk ik.
Het lijkt me slim om nog eens bij je huisarts langs te gaan omdat je er blijkbaar best wel veel last van hebt. Misschien heeft hij nog ideeën. Als je openstaat voor medicatie helpt dit mogelijk ook, ik heb het hem voorgesteld en sinds deze week proberen we of antidepressiva helpt de klachten te verlichten.
Ik heb met een psycholoog en een haptotherapeut gepraat wat me wel een stukje vooruit heeft geholpen, vooral de bevestiging dat je gewoon 'normaal' bent en het vooral in je hoofd zit. En bij je stagebegeleider aangeven dat je met die problemen worstelt zodat ze daar rekening mee kan houden, en jij hebt een mooi leerdoel om aan te werken tijdens je stage! En vooral dingen blijven doen is belangrijk, niet situaties vermijden hoe moeilijk dat soms ook is, ik doe het ook wel eens.
Nadat ik een 'angstige' situatie heb gehad kijk ik daar altijd op terug en kom ik er vaak achter dat het best goed ging, helpt ook weer voor m'n zelfvertrouwen merk ik.
Het lijkt me slim om nog eens bij je huisarts langs te gaan omdat je er blijkbaar best wel veel last van hebt. Misschien heeft hij nog ideeën. Als je openstaat voor medicatie helpt dit mogelijk ook, ik heb het hem voorgesteld en sinds deze week proberen we of antidepressiva helpt de klachten te verlichten.
Bedankt voor de reacties! Ik heb er echt iets aan . Ik ga snel op zoek naar vrijwilligerswerk en ga proberen om de dingen die ik eng vind gewoon te doen! Het is natuurlijk ook een andere sector dan de zorg, dus ik zou me eigenlijk nog geen zorgen hoeven te maken of ik dit wel allemaal durf.. Hier hou ik me aan vast :p.
. Ik ga snel op zoek naar vrijwilligerswerk en ga proberen om de dingen die ik eng vind gewoon te doen! Het is natuurlijk ook een andere sector dan de zorg, dus ik zou me eigenlijk nog geen zorgen hoeven te maken of ik dit wel allemaal durf.. Hier hou ik me aan vast :p.
Heb je al een keer geprobeerd om bij een kleine organisatie stage te lopen? Misschien voel je je daar eerder op je gemak.
BlaBlaBla
Dat kan zeker verschil maken.. ik dacht al... ben er nog iets vergeten bij te schrijven in mijn post, kon er niet meer op komen, Maar dat was dus dit adviesquote:
Heb je al een keer geprobeerd om bij een kleine organisatie stage te lopen? Misschien voel je je daar eerder op je gemak.
Want in het algemeen is er dan wat meer tijd om te besteden aan begeleiding en de sfeer is in mijn ervaring vaak gemoedelijker. Met meer ruimte voor ieders sterke punten en je wordt wat minder afgerekend op wat je (nog) moeilijk vindt.
[ Bericht 0% gewijzigd door pietkanarie op 25-01-2015 18:42:37 ]
I believe i can fly!
I believe i can touch the sky!
I believe i can touch the sky!
Bedankt voor de tip! Helaas werd op mijn vorige opleiding iedereen gewoon geplaatst door de mentor/school en konden we niet kiezen. Maar misschien dat dat met mijn volgende opleiding wel kan .
.
Wat mij heel erg geholpen heeft met het aanpakken van mijn sociale fobieën is bewustwording. Op het moment dat je je bewust wordt van het feit dat je een comfort zone hebt waar je je veilig in voelt wordt het een stuk makkelijker om er uit te stappen. Je begint dan als het ware te begrijpen waarom je je angsten voelt als je bepaalde dingen doet, en dat maakt die angsten ook minder eng.
Voor de rest is het vooral een kwestie v/d confrontatie zoeken. Angsten vermijden lijdt tot versterking van je angsten omdat je er steeds weer in bevestigd wordt dat dat vermijdingsgedrag tot veilige situaties leidt. Maar je wil er eigenlijk in bevestigd worden dat ook het negeren van die angsten tot veilige situaties kan leiden, en dat doe je door de confrontatie te zoeken en dingen te doen waar je eigenlijk bang voor bent. Iedere keer dat zoiets goed uitpakt wordt je bevestigd in het feit dat die angst eigenlijk niet reëel was, en je zal zien dat zo'n angst dan langzaam verdwijnt en je weer een stapje verder kunt zetten.
Dat wil niet zeggen dat het altijd goed gaat, soms kan je best een negatieve ervaring hebben. Maar probeer daar dan ook op een positieve manier tegenaan te kijken en het als een leermoment te zien. Zoals Facepalm hierboven ook al aangeeft helpt het om achteraf dit soort situaties voor jezelf nog eens rustig door te nemen in je hoofd.
Probeer er ook een beetje de uitdaging van in te zien om steeds meer dingen te durven doen. Je zal merken dat als je dit gedrag lang genoeg weet vol te houden het je steeds makkelijker af zal gaan. De angst om de confrontatie met je angsten aan te gaan is namelijk ook een angst die te overwinnen is, en dan wordt het pas echt leuk
Voor de rest is het vooral een kwestie v/d confrontatie zoeken. Angsten vermijden lijdt tot versterking van je angsten omdat je er steeds weer in bevestigd wordt dat dat vermijdingsgedrag tot veilige situaties leidt. Maar je wil er eigenlijk in bevestigd worden dat ook het negeren van die angsten tot veilige situaties kan leiden, en dat doe je door de confrontatie te zoeken en dingen te doen waar je eigenlijk bang voor bent. Iedere keer dat zoiets goed uitpakt wordt je bevestigd in het feit dat die angst eigenlijk niet reëel was, en je zal zien dat zo'n angst dan langzaam verdwijnt en je weer een stapje verder kunt zetten.
Dat wil niet zeggen dat het altijd goed gaat, soms kan je best een negatieve ervaring hebben. Maar probeer daar dan ook op een positieve manier tegenaan te kijken en het als een leermoment te zien. Zoals Facepalm hierboven ook al aangeeft helpt het om achteraf dit soort situaties voor jezelf nog eens rustig door te nemen in je hoofd.
Probeer er ook een beetje de uitdaging van in te zien om steeds meer dingen te durven doen. Je zal merken dat als je dit gedrag lang genoeg weet vol te houden het je steeds makkelijker af zal gaan. De angst om de confrontatie met je angsten aan te gaan is namelijk ook een angst die te overwinnen is, en dan wordt het pas echt leuk
"All mankind is divided into three classes: those that are immovable, those that are movable, and those that move." - Benjamin Franklin
Goedzo! Wel updates blijven posten, leuk om te lezenquote:Op zaterdag 24 januari 2015 18:04 schreef theeleut1 het volgende:
Bedankt voor de reacties! Ik heb er echt iets aan
Waarom ga je niet programmeren of zo, qua opleiding. Daar zitten meer introverte mensen. En dan kun je stapje voor stapje je grenzen verleggen.
Make my day!
Concentreer je op je doel. En de rest van je gedachtes sluit je dan buiten. Je bent nu teveel bezig met wat je niet kunt. In plaats daarvan moet je je alleen nog maar gaan richten op wat je wel kunt.quote:Op vrijdag 23 januari 2015 16:20 schreef theeleut1 het volgende:
Het probleem is eigenlijk als ik iets moet doen met mensen die ik minder goed/oppervlakkig ken, of daar mee moet praten.
Dus als je met een patiënt om moet gaan, denk je niet aan dat je daarmee moet praten, maar juist, deze patiënt moet geholpen worden, dus ik moet dit of dat van hem/haar weten en dan kan ik dit en dat doen. Klaar.
People will forget what you said or what you did,
but they'll never forget how you made them feel
but they'll never forget how you made them feel
|
|
