Etentje.

"Als ik een restaurant had, liefje, zou ik na het dessert een schaaltje mosterd naar de tafels brengen."
- "Oh, en met welk doel?"
- "Dat lijkt me nogal logisch...mosterd na de maaltijd."
Dit gesprek voerden mijn vrouw en ik terwijl wij in een menukaart aan het bladeren waren van een grand café.
"Weet jij al wat je neemt?" vroeg ik, terwijl ik de kaart iets naar beneden trok om haar goed te kunnen zien.
"Had ik mijn leesbril maar meegenomen."
- "Moment, ik vraag er wel één."
Ik gaf een signaal aan de ober, en hij spoedde op ons toe. "Natuurlijk", sprak hij hoffelijk, "geen enkel probleem."
"Stukken beter zo", zei mijn vrouw.
- "Mooi, weet je al wat je neemt?"
- "Ja, dat ga ik nu kijken!", sprak ze duidelijk geïrriteerd.
"Nou, sorry hoor. Wat héérlijk om er weer eens uit echt uit te zijn. Dat is lang geleden, dat we samen uit eten geweest zijn."
- "Ja, dat moeten we vaker doen."
- "Weet je al wat je neemt?"
- "Nee."
Het zag er erg gezellig uit, we waren hier niet voor de eerste keer, het was behoorlijk druk. Een kind aan een tafel vlak naast ons, was duidelijk onder de indruk van het aquarium. "Ooooh, finding Nemo!" hoorde ik hem zeggen.

Ik richt me nu even tot jou, beste lezer, dit verhaal gaat waarschijnlijk verder nergens heen, dus ben je dit gezwam zat, verlaat dit topic onmiddellijk, en laat vooral géén reactie achter, om je ongenoegen te uiten. Ik zit er niet op te wachten.

Ik sloot de menukaart en legde deze op de hoek van de tafel. "Wat een grote kaarten hè?"
- "Ja, erg gebruiksvriendelijk zijn ze niet."
Niet veel later had ook zij een beslissing genomen. De attente ober snelde opnieuw onmiddellijk op ons toe. "Heeft u een keuze kunnen maken?"
Mijn vrouw zei: "Doet u mij maar de salade paaisan."
De ober recapituleerde: "éénmaal de salade péézan."
Ik kon een glimlach niet onderdrukken. "En wat mag het voor u zijn?"
- "Voor mij graag de steak." (Ik sprak het wél goed uit).
- "Éénmaal de steak. Prima. Gaan we doen."
Ik wendde me tot mijn vrouw. "Héérlijk, hè? Lekker niet koken."
- "Ja, het is inderdaad heerlijk."
Dat ze mijn woorden herhaalde, deed mij deugd, dat had ik gezien op National Geographic Channel. Dat duidde erop, volgens het programma, dat er sprake was van veel liefde. Hoewel ik natuurlijk nooit "paysanne" verkeerd zou hebben uitgesproken, maar dat was een detail, en daar was ik mij ten zeerste van bewust. Na dit alles te hebben overdacht, gaf ik een standje dat ze niet met het kaarsvet moest spelen.
"Mij lijkt dat best een keer geil om te gebruiken", zei ze ondeugend.
- "Oh, is 't werkelijk?"
Ze tuitte haar lipjes. "Jaaaaa, tijger."
- "Hè, wat gezellig dat we hier toch maar weer zitten."
- "Ja, lekker er even uit."
- "Oh, kijk, daar komt 't al aan!" sprak ik vol bewondering.
"De borden zijn wel heet", waarschuwde de ober.
Mijn vrouw voelde onmiddellijk het bord, en trok snel haar hand terug. Ik wist gewoon dat er in het hoofd van de ober omging: wat zei ik nou, achterlijke trut?! Daarentegen ging hij stoïcijns verder met zijn bezigheden. - "Wilt u een schaaltje mayonaise gebruiken bij de frietjes?"
"Ja, graag", zei ik.
- "Wilt u er ook nog iets bij drinken?"
- "Voor mij nog graag een wijntje."
- "Ja, doet u mij ook maar."
- "Eet smakelijk."
- "Dank u."
- "Hoe is dat van jou?"
- "Héééééérlijk! En bij jou?"
- "Ja, ook, hier kunnen we beslist nog eens heen."

De ober zette de drankjes weg. "Is alles naar wens bij u?"
- "Ja, heerlijk", betoogden wij.

Nadat de ober de tafel had leeggemaakt, vroeg hij ons of we nog iets wilden nagebruiken. Mijn vrouw zei: "Nee, dank u, de rekening graag."
De ober kwam met een schaaltje mosterd aan. Hij zei alleen: "Voor na de maaltijd!"
Ik keek onmiddellijk zuur! Nou kon ik die grap niet meer doen! Maar moest toch wel lachen. Al met al toch wel een geslaagde avond.

Klacht: Restaurant verpest mijn idee, door mosterd na de maaltijd te brengen.