Hallo lezer,
dit is iets wat ik normaal nooit doe maar omdat het een probleem waar ik mee zit en niet iets is wat ik op dit moment met iemand kan delen wil ik het graag hier plaatsen!
Ik ben niet van plan het hele verhaal hier te plaatsen, dat zou te groot zijn. En is ook niet van belang.
Waar het omgaat is het volgende.
Ik ben jarenlang verliefd geweest op mijn mannelijke beste vriend maar heb dit altijd geheim gehouden. Ik ben een jongen. Dus gezien de huidige maatschappij waar we in leven kun je je misschien wel voorstellen dat ik het lastig vond om die gevoelens te uiten laat staan te delen met iemand. Ik vond het al helemaal eng om dit met hem te delen omdat ik ergens heel bang was dat onze vriendschap kapot zou gaan.
Als je er een psycholoog op zou zetten zou die waarschijnlijk zeggen dat ik een bepaald fantasiebeeld had gecreëerd van hoe onze liefde eruit zou zien. Dat ik constant de dingen die hij zei en deed gebruikte als mogelijke tekens dat die fantasie waarheid zou kunnen worden.
enfin, in een notendop:
Eenmaal aan het studeren kwamen er andere mensen voorbij. Mannen en vrouwen. In sommige was ik best geïnteresseerd en ik had de illusie dat als ik maar heel hard mijn best deed de gevoelens voor die andere jongen zouden verdwijnen. Je raad het al, dat deden ze niet.
Een half jaar geleden besefte ik dat ik mezelf echt tekort aan het doen was door, misschien onbewust, niemand anders toe te laten dan hem en dat, als ik verandering zou willen, ik het met mensen zou moeten delen. Dat ben ik gaan doen.
Aan veel mensen heb ik verteld dat ik bi ben. Aan een paar dat ik gevoelens had voor die jongen.
Uiteindelijk heb ik het aan die jongen verteld maarrrr....
op een laffe manier. Ik ben niet duidelijk genoeg geweest. Ik heb niet genoeg duidelijk gemaakt hoe lang ik hier al mee rond liep. Dat durfde ik op het moment suprême niet te doen.
Toch was ik erg gelukkig die periode. Ik had bepaalde dingen die me al mee lang dwars zaten gedeeld met mensen die er goed op reageerde. Er was een enorme last van mijn schouders gevallen.
Dit euforische gevoel is de afgelopen maanden sterk afgenomen. Ik sta weer met beiden voeten op de grond. Ik heb laatst moeten constateren dat, eigenlijk vanaf het moment dat ik ben gaan studeren, de vriendschap die ik met die jongen op de middelbare school had, erg verwaterd is. We spreken elkaar veel minder en als we dat doen blijft het ietwat oppervlakkig.
Zeker het afgelopen halfjaar.
Ik begon hem heel erg te missen en de verliefdheid gevoelens (lees: seksuele gevoelens) kwamen weer terug. Ik besefte dat ik weer met hem zou moeten gaan praten en hem deze keer duidelijk moest maken wat ik voel.
We zijn bijna bij het probleem, hou nog even vol

We hebben eergisteren weer gepraat. Lang en goed. Ik heb geprobeerd te zeggen wat er op mijn hart ligt en dat ik hem heel erg mis als vriend.
Maar ik ben bang dat ik misschien een fout gemaakt heb. Dat ik gesprekken om de vriendschap weer te herstellen gebruik om gewoon weer dichter bij de persoon waar ik gevoelens voor heb te komen.
Denken jullie dat dat zo zou kunnen zijn? En zo ja, wat moet ik doen of zeggen?
Voor de duidelijkheid. Deze jongen is goud. Hij is oprecht een van mijn allerbeste vrienden en is iemand die ik heel graag in mijn leven wil houden. Iemand waar mee ik hoop nog veel mee te maken en iemand tegen wie ik alles zou kunnen zeggen (behalve bovenstaande uiteraard). Ik beschreef eerder dat onze vriendschap wat verwaterd is, maar dit heeft met veel dingen te maken. Hij heeft überhaupt met weinig mensen contact meer omdat hij voornamelijk sociaal is op de plek waar hij woont. We hebben zoveel bijzondere gesprekken gehad in de afgelopen 5-7 jaar, dat ik niet kan geloven dat dat niet meer zou kunnen. Daarom wil ik ook dus weer graag contact met hem.
Love & Peace
hoor het graag!