W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Astronomers just spotted a giant galaxy orbiting our own
The astronomers who discovered it call it the “feeble giant.”
By studying a collection of images taken by the Very Large Telescope (VST) in Chile, astronomers at Cambridge University recently detected the giant, a wallflower galaxy known as Crater 2 that's quietly lurking at the edge of our own.
Crater 2 is a dwarf galaxy, a type of small galaxy containing only a few billion stars (compared to the Milky Way's hundred billion). It orbits around our galaxy like the moon orbits around the Earth and is located 390 light years from our solar system. It's a sixth of the size of the Milky Way, a hefty size for a dwarf galaxy, making it our fourth largest satellite galaxy. If we could see it with our naked eyes, reports the New Scientist, it would look twice as big as the full moon.
But we can’t see it with our naked eyes. Despite its size, Crater 2 has a very low luminosity, which translates to the amount of stars per area of the sky. It’s 100,000 times less bright than the Milky Way and 1,000 to 10,000 times less bright than the other three largest satellite galaxies. It’s so faint that it has managed to stay entirely off our radar.
Until now.
By looking at accumulations of stars over parts of the sky, these astronomers, including Gabriel Torrealba, have finally pulled Crater 2 into the spotlight.
Aside from its large size and low luminosity, Crater 2 is also unique because of its shape, the researchers found. Unlike other satellite galaxies that are warped by the gravitational forces of the larger galaxies they orbit, Crater 2 is super round. Because it is unchanged by interactions with the Milky Way, the researchers think Crater 2 was formed at its current size.
Galaxies eating galaxies
In some sense, Crater 2 is a part of our own galaxy, Torrealba told Business Insider.
Galaxies like the Milky Way are galactic cannibals of sorts, formed when smaller galaxies merge. The galaxies that survive this process become satellites, orbiting around the larger galaxy. We've already detected about 40 satellite galaxies in the Milky Way.
Simulations have shown that there's more to this seemingly cannibalistic merging process than meets the eye, however. There's some evidence to suggest, for example, that instead of being swallowed up one by one, smaller galaxies may merge in groups.
Because it's part of another group of dwarf galaxies that may be falling into our own, Crater 2 may add more evidence to this idea.
What’s next
The next step, Torrealba said, is to find more galaxies like Crater 2.
Astronomers believe that we should see many more, possibly even dimmer than this one. In order to spot them in future surveys, though, there are two main questions that need to be answered:
1. What’s the limit on how big galaxies can be formed?
2. What’s the limit on how few stars they could have?
Studying satellite galaxies like Crater 2, Torrealba said, will help us understand how galaxies form, which is a key component of the bigger puzzle of how the universe takes shape.
www.techinsider.io
The astronomers who discovered it call it the “feeble giant.”
By studying a collection of images taken by the Very Large Telescope (VST) in Chile, astronomers at Cambridge University recently detected the giant, a wallflower galaxy known as Crater 2 that's quietly lurking at the edge of our own.
Crater 2 is a dwarf galaxy, a type of small galaxy containing only a few billion stars (compared to the Milky Way's hundred billion). It orbits around our galaxy like the moon orbits around the Earth and is located 390 light years from our solar system. It's a sixth of the size of the Milky Way, a hefty size for a dwarf galaxy, making it our fourth largest satellite galaxy. If we could see it with our naked eyes, reports the New Scientist, it would look twice as big as the full moon.
But we can’t see it with our naked eyes. Despite its size, Crater 2 has a very low luminosity, which translates to the amount of stars per area of the sky. It’s 100,000 times less bright than the Milky Way and 1,000 to 10,000 times less bright than the other three largest satellite galaxies. It’s so faint that it has managed to stay entirely off our radar.
Until now.
By looking at accumulations of stars over parts of the sky, these astronomers, including Gabriel Torrealba, have finally pulled Crater 2 into the spotlight.
Aside from its large size and low luminosity, Crater 2 is also unique because of its shape, the researchers found. Unlike other satellite galaxies that are warped by the gravitational forces of the larger galaxies they orbit, Crater 2 is super round. Because it is unchanged by interactions with the Milky Way, the researchers think Crater 2 was formed at its current size.
Galaxies eating galaxies
In some sense, Crater 2 is a part of our own galaxy, Torrealba told Business Insider.
Galaxies like the Milky Way are galactic cannibals of sorts, formed when smaller galaxies merge. The galaxies that survive this process become satellites, orbiting around the larger galaxy. We've already detected about 40 satellite galaxies in the Milky Way.
Simulations have shown that there's more to this seemingly cannibalistic merging process than meets the eye, however. There's some evidence to suggest, for example, that instead of being swallowed up one by one, smaller galaxies may merge in groups.
Because it's part of another group of dwarf galaxies that may be falling into our own, Crater 2 may add more evidence to this idea.
What’s next
The next step, Torrealba said, is to find more galaxies like Crater 2.
Astronomers believe that we should see many more, possibly even dimmer than this one. In order to spot them in future surveys, though, there are two main questions that need to be answered:
1. What’s the limit on how big galaxies can be formed?
2. What’s the limit on how few stars they could have?
Studying satellite galaxies like Crater 2, Torrealba said, will help us understand how galaxies form, which is a key component of the bigger puzzle of how the universe takes shape.
www.techinsider.io
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
The Galaxy Next Door May Be Blowing Giant Double Bubbles
Previously seen only around the Milky Way, balloon-like puffs that glow with gamma rays may also sandwich the nearby Andromeda galaxy.
Hubble captured this ultrasharp view of our galactic neighbor Andromeda.
More than 2.5 million light-years from Earth, the Andromeda galaxy is our Milky Way’s de facto twin. The two galaxies carry similar masses and swirl through space with graceful spiral arms.
And if three Russian astronomers are right, Andromeda also shares a surprising skill with the Milky Way: a talent for blowing giant bubbles that glow with gamma rays.
Until now these billowing lobes, nicknamed Fermi bubbles after the NASA telescope used to spot them, had only been seen coming from the Milky Way. And before the bubbles’ inadvertent discovery in 2010, few even suspected such odd cosmic structures existed.
Finding them coming from Andromeda could help scientists figure out how and why galaxies might form the strange twin puffs.
“It could mean that all of the galaxies like ours could produce these Fermi bubbles,” says study leader Maxim Pshirkov of Moscow State University. “If you have only one example, it could be a unique case. But if you have several, then it means you have a whole new class of high-energy astrophysical phenomena.”
Astronomers already knew that supermassive black holes at the cores of other galaxies are active eaters, and they fling off towering jets of high-energy particles as they feed. By comparison, the Milky Way’s central black hole is an underfed pip-squeak, making it surprising that it would emit any jets at all, says Fermi bubble co-discoverer Tracy Slatyer of MIT.
“Our black hole is just not doing very much at present,” she adds.
Instead, some theories say that the bubbles, each about 30,000 light-years long, are a “galactic wind” of high-energy particles blown out from the Milky Way’s hectic center. Or they could be cosmic burps, clouds of energized particles belched out by the galaxy’s central black hole.
In that case, those burps must have come from meals served millions of years ago, and the gamma ray puffs are echoes of a time when our galaxy was a much more voracious eater.
Halo Hunt
Much like the astronomers who found the Milky Way’s bubbles, Pshirkov wasn’t initially looking for lobes coming from Andromeda’s middle. Instead, he was hunting for a disk-shaped halo of gamma rays around the galaxy. Scientists think such halos form when cosmic rays collide with matter on galactic outskirts, and Pshirkov wanted to study the process.
To measure Andromeda’s gamma ray glow, Pshirkov and his colleagues downloaded seven years’ worth of archival data from NASA’s Fermi Gamma-ray Space Telescope, then drilled down to the 600 to 700 gamma ray records that could be traced back to Andromeda’s small patch of sky.
But once they started analyzing the gamma rays’ origins, the halo they expected to see around Andromeda didn’t emerge. The gamma rays were simply too unevenly distributed for their models to make much sense.
Disappointed, the team began steps to publish their results—until a reviewer suggested testing for Fermi bubbles, which would look like two circles of gamma rays above and below Andromeda’s galactic disk.
An illustration shows the Fermi bubbles extending from the Milky Way, based on gamma ray and X-ray data.
When the team reran the analysis, the Fermi bubble model smoked the competition, doing a much better job of explaining the existing data than any of their other efforts. If the new analysis holds up, Andromeda is decorated with twin lobes each reaching nearly 20,000 light-years tall.
“The success just popped out,” Pshirkov recalls. “It wasn’t a joy—it was a relief.” The results were published in March in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Letters.
Building the Case
Pshirkov is the first to acknowledge, however, that his team’s analysis isn’t the final word on whether Andromeda has a thing for blowing bubbles.
It’s possible that their signal is contaminated by gamma rays from the Milky Way or by as-yet unidentified sources of gamma rays in front of or behind Andromeda. The team took the best steps they could to account for these possibilities, he says, but the case is still circumstantial.
Slatyer recommends looking at Andromeda in other wavelengths, such as X-rays, which should also be produced by Fermi bubbles. If the bubbles exist, an X-ray snapshot would offer scientists a higher-resolution look at them, because X-rays are easier to spot using today’s tools, adds Regina Caputo of the University of California, Santa Cruz.
The problem is that no known material can reflect gamma rays—the high-energy photons just break apart most anything they hit. Instead, telescopes like Fermi must let the rays collide with certain other materials and then use the resulting carnage to reconstruct the photons’ flight paths. The complex process makes images of faraway objects like Andromeda unavoidably fuzzy, Caputo says.
For all the challenges, though, we won’t have to wait long for a second opinion on Andromeda’s bubbles. The Fermi-LAT Collaboration, a major gamma ray astronomy consortium, is conducting its own analysis of data from our near neighbor, which should appear later this year.
http://news.nationalgeogr(...)bbles-space-science/
Previously seen only around the Milky Way, balloon-like puffs that glow with gamma rays may also sandwich the nearby Andromeda galaxy.
Hubble captured this ultrasharp view of our galactic neighbor Andromeda.
More than 2.5 million light-years from Earth, the Andromeda galaxy is our Milky Way’s de facto twin. The two galaxies carry similar masses and swirl through space with graceful spiral arms.
And if three Russian astronomers are right, Andromeda also shares a surprising skill with the Milky Way: a talent for blowing giant bubbles that glow with gamma rays.
Until now these billowing lobes, nicknamed Fermi bubbles after the NASA telescope used to spot them, had only been seen coming from the Milky Way. And before the bubbles’ inadvertent discovery in 2010, few even suspected such odd cosmic structures existed.
Finding them coming from Andromeda could help scientists figure out how and why galaxies might form the strange twin puffs.
“It could mean that all of the galaxies like ours could produce these Fermi bubbles,” says study leader Maxim Pshirkov of Moscow State University. “If you have only one example, it could be a unique case. But if you have several, then it means you have a whole new class of high-energy astrophysical phenomena.”
Astronomers already knew that supermassive black holes at the cores of other galaxies are active eaters, and they fling off towering jets of high-energy particles as they feed. By comparison, the Milky Way’s central black hole is an underfed pip-squeak, making it surprising that it would emit any jets at all, says Fermi bubble co-discoverer Tracy Slatyer of MIT.
“Our black hole is just not doing very much at present,” she adds.
Instead, some theories say that the bubbles, each about 30,000 light-years long, are a “galactic wind” of high-energy particles blown out from the Milky Way’s hectic center. Or they could be cosmic burps, clouds of energized particles belched out by the galaxy’s central black hole.
In that case, those burps must have come from meals served millions of years ago, and the gamma ray puffs are echoes of a time when our galaxy was a much more voracious eater.
Halo Hunt
Much like the astronomers who found the Milky Way’s bubbles, Pshirkov wasn’t initially looking for lobes coming from Andromeda’s middle. Instead, he was hunting for a disk-shaped halo of gamma rays around the galaxy. Scientists think such halos form when cosmic rays collide with matter on galactic outskirts, and Pshirkov wanted to study the process.
To measure Andromeda’s gamma ray glow, Pshirkov and his colleagues downloaded seven years’ worth of archival data from NASA’s Fermi Gamma-ray Space Telescope, then drilled down to the 600 to 700 gamma ray records that could be traced back to Andromeda’s small patch of sky.
But once they started analyzing the gamma rays’ origins, the halo they expected to see around Andromeda didn’t emerge. The gamma rays were simply too unevenly distributed for their models to make much sense.
Disappointed, the team began steps to publish their results—until a reviewer suggested testing for Fermi bubbles, which would look like two circles of gamma rays above and below Andromeda’s galactic disk.
An illustration shows the Fermi bubbles extending from the Milky Way, based on gamma ray and X-ray data.
When the team reran the analysis, the Fermi bubble model smoked the competition, doing a much better job of explaining the existing data than any of their other efforts. If the new analysis holds up, Andromeda is decorated with twin lobes each reaching nearly 20,000 light-years tall.
“The success just popped out,” Pshirkov recalls. “It wasn’t a joy—it was a relief.” The results were published in March in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society Letters.
Building the Case
Pshirkov is the first to acknowledge, however, that his team’s analysis isn’t the final word on whether Andromeda has a thing for blowing bubbles.
It’s possible that their signal is contaminated by gamma rays from the Milky Way or by as-yet unidentified sources of gamma rays in front of or behind Andromeda. The team took the best steps they could to account for these possibilities, he says, but the case is still circumstantial.
Slatyer recommends looking at Andromeda in other wavelengths, such as X-rays, which should also be produced by Fermi bubbles. If the bubbles exist, an X-ray snapshot would offer scientists a higher-resolution look at them, because X-rays are easier to spot using today’s tools, adds Regina Caputo of the University of California, Santa Cruz.
The problem is that no known material can reflect gamma rays—the high-energy photons just break apart most anything they hit. Instead, telescopes like Fermi must let the rays collide with certain other materials and then use the resulting carnage to reconstruct the photons’ flight paths. The complex process makes images of faraway objects like Andromeda unavoidably fuzzy, Caputo says.
For all the challenges, though, we won’t have to wait long for a second opinion on Andromeda’s bubbles. The Fermi-LAT Collaboration, a major gamma ray astronomy consortium, is conducting its own analysis of data from our near neighbor, which should appear later this year.
http://news.nationalgeogr(...)bbles-space-science/
STUNNING HUBBLE BUBBLE NEBULA IMAGE MARKS TELESCOPE'S 26TH BIRTHDAY
The space telescope celebrates its anniversary on 24 April; this spectacular image of a cloud of gas and dust 8,000 light years away celebrates the occasion
The Bubble Nebula, also known as NGC 7653, captured by the Hubble Telescope. Photograph: Nasa/ Esa/
Hubble Heritage Team
It looks like a giant, glistening, soap bubble blown into the night sky. In reality, it’s a cloud of gas and dust 10 light-years across that exists around 8,000 light-years away in our Milky Way galaxy.
Known as the Bubble Nebula, the wispy-looking shell surrounds an off-centred star whose mass is more than ten times that of our sun. The plasma thrown out by this star, its so-called stellar wind, is responsible for forming the “bubble”, while its intense radiation causes the gas to glow.
The bubble itself is composed of interstellar material as well as gas and dust from the nearby giant molecular cloud, that can be seen to the top, left of the image - also glowing from the star’s radiation. While the bubble is currently expanding at the astounding pace of 100,000 km an hour, this giant molecular cloud will eventually put the brakes on its growth. “The cloud gets denser and denser as you get to closer to its centre, so at some point the cloud will be too dense for the weaker and weaker solar wind to push even further,” explained Mathias Jäger of the European Space Agency.
Composed of four images captured by the Hubble Space Telescope earlier this year, the picture has been released to celebrate the 26th anniversary of the instrument’s launch on 24 April. While the Hubble has previously captured the Bubble Nebula, this is the first time a full picture has been created from its images.
“If you compare [the new picture] to the earlier images you would see some very, very small changes,” said Jäger. “Nothing spectacular for the lay eye, but for astronomers it is enough to see how the gas behaves inside the bubble.”
https://www.theguardian.c(...)scopes-26th-birthday
The space telescope celebrates its anniversary on 24 April; this spectacular image of a cloud of gas and dust 8,000 light years away celebrates the occasion
The Bubble Nebula, also known as NGC 7653, captured by the Hubble Telescope. Photograph: Nasa/ Esa/
Hubble Heritage Team
It looks like a giant, glistening, soap bubble blown into the night sky. In reality, it’s a cloud of gas and dust 10 light-years across that exists around 8,000 light-years away in our Milky Way galaxy.
Known as the Bubble Nebula, the wispy-looking shell surrounds an off-centred star whose mass is more than ten times that of our sun. The plasma thrown out by this star, its so-called stellar wind, is responsible for forming the “bubble”, while its intense radiation causes the gas to glow.
The bubble itself is composed of interstellar material as well as gas and dust from the nearby giant molecular cloud, that can be seen to the top, left of the image - also glowing from the star’s radiation. While the bubble is currently expanding at the astounding pace of 100,000 km an hour, this giant molecular cloud will eventually put the brakes on its growth. “The cloud gets denser and denser as you get to closer to its centre, so at some point the cloud will be too dense for the weaker and weaker solar wind to push even further,” explained Mathias Jäger of the European Space Agency.
Composed of four images captured by the Hubble Space Telescope earlier this year, the picture has been released to celebrate the 26th anniversary of the instrument’s launch on 24 April. While the Hubble has previously captured the Bubble Nebula, this is the first time a full picture has been created from its images.
“If you compare [the new picture] to the earlier images you would see some very, very small changes,” said Jäger. “Nothing spectacular for the lay eye, but for astronomers it is enough to see how the gas behaves inside the bubble.”
https://www.theguardian.c(...)scopes-26th-birthday
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
When the student is ready, the teacher will appear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
When the student is truly ready, the teacher will disappear.
wow 
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
awesome!quote:Op dinsdag 26 april 2016 11:31 schreef Aether het volgende:
The Chart Of Cosmic Exploration
[ afbeelding ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vinden jullie die kaart nog overzichtelijk?
woensdag 6 mei 2015 17:54 schreef Libertarisch het volgende:
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
Helaas pindakaas dan, het leven is hard. Je kunt niet iedereen blijven begeleiden alsof het kinderen zijn, je zult het zelf moeten doen.
nee niet echt, maar evenzeer een mooie kaart voor op je muurquote:Op dinsdag 26 april 2016 19:52 schreef Woods het volgende:
Vinden jullie die kaart nog overzichtelijk?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-04-2016
Hubble ontdekt maan bij dwergplaneet Makemake
In de Kuipergordel bevinden zich meer dwergplaneten dan Pluto. Neem bijvoorbeeld de dwergplaneet Makemake, die in 2005 is ontdekt en een doorsnede heeft van circa 2.000 kilometer. Wetenschappers hebben nu ontdekt dat Makemake een maantje heeft.
makemakeMakemake is na Eris en Pluto het grootste bekende Kuipergordelobject. Toch is Makemake kleiner dan onze maan, die een doorsnede heeft van 3.474 kilometer. De aarde is nog een stukje groter: 12.742 kilometer. De naam Makemake is afgeleid van de mythologie van de Rapa Nui, de oorspronkelijke bewoners van Paaseiland. Voor hen was Makemake de schepper van de mensheid.
Hubble ontdekte het maantje tijdens observaties in april 2015. Deze ruimtetelescoop heeft een scherpe resolutie en kan zwakke objecten naast heldere objecten zien. Hierdoor De nieuwe maan heeft de nickname MK 2 gekregen en is 1.300 keer zwakker dan Makemake. De afstand tussen MK 2 en Makemake is 21.000 kilometer. Het nieuwe maantje heeft een diameter van 160 kilometer.
ATMOSFEER
In tegenstelling tot Pluto heeft Makemake geen atmosfeer. “Dat er geen spoor van te bekennen is, laat zien hoe veel we nog over deze mysterieuze hemellichamen moeten leren,” concludeerden de onderzoekers in 2012.
“Waarschijnlijk zien we de baan van de maan vanaf de zijkant”, zegt onderzoeker Alex Parker, die verantwoordelijk was voor de analyse van de afbeeldingen. In vakjargon wordt dit ‘edge-on’ genoemd. “Het komt er op neer dat we de maan vaak niet zien, omdat het object dan schuilt in de gloed van Makemake.”
Belangrijke vondst voor de astronomie
Dankzij de vondst van het maantje kunnen astronomen nu het totale gewicht van het systeem berekenen. Dit geeft inzicht in hoe de Kuipergordelobjecten zijn geëvolueerd. “Makemake is een zeldzaam Pluto-achtig object, dus de ontdekking van een begeleider is van groot belang”, concludeert Parker. “Nu kunnen we Makemake veel beter bestuderen.” Toen Pluto in 1930 werd ontdekt, werd het totale gewicht honderden keren te hoog geschat. Pas toen er in 1978 een maan werd aangetroffen – Charon – konden astronomen een goede berekening van het totale gewicht van het systeem maken en viel Pluto door de mand als planeet. “Zo’n grote impact kan de vondst van een satelliet dus hebben”, aldus Parker.
Er zijn nog meer observaties nodig om meer te weten te komen over het gedrag van MK 2. Het lijkt erop dat de maan een ronde (en dus geen ovale) baan om Makemake heeft. Het maantje doet er minstens twaalf dagen over om één rondje te voltooien.
.
De maan MK 2 is duidelijk zichtbaar op deze nieuwe Hubble-foto.
Warmer en donkerder dan Makemake
De ontdekking van de begeleider lost wellicht een mysterie op. Eerder onderzoek wees uit dat Makemake’s oppervlak zo wit als sneeuw en zeer koud is. Toch zijn sommige plekken warmer dan andere plaatsen. Er is tot nu toe geen verklaring daarvoor gevonden. Het kan echter heel goed komen door MK 2. Deze maan bevond zich tijdens de metingen wellicht voor Makemake, waardoor de astronomen het oppervlak van de maan analyseerden.
Het is geen gek idee dat MK 2 donkerder en dus ook warmer is dan Makemake. MK 2 is zo klein, dat het object niet genoeg zwaartekracht heeft om een heldere ijskorst vast te houden. Daarom lijkt de maan waarschijnlijk meer op kometen en andere Kuipergordelobjecten, die bedekt zijn met donker materiaal.
.
Een artistieke impressie van Makemake met haar maan MK 2. De afstand tussen dit duo en de zon is vijftig keer groter dan de afstand tussen de aarde en de zon.
(scientias.nl)
Hubble ontdekt maan bij dwergplaneet Makemake
In de Kuipergordel bevinden zich meer dwergplaneten dan Pluto. Neem bijvoorbeeld de dwergplaneet Makemake, die in 2005 is ontdekt en een doorsnede heeft van circa 2.000 kilometer. Wetenschappers hebben nu ontdekt dat Makemake een maantje heeft.
makemakeMakemake is na Eris en Pluto het grootste bekende Kuipergordelobject. Toch is Makemake kleiner dan onze maan, die een doorsnede heeft van 3.474 kilometer. De aarde is nog een stukje groter: 12.742 kilometer. De naam Makemake is afgeleid van de mythologie van de Rapa Nui, de oorspronkelijke bewoners van Paaseiland. Voor hen was Makemake de schepper van de mensheid.
Hubble ontdekte het maantje tijdens observaties in april 2015. Deze ruimtetelescoop heeft een scherpe resolutie en kan zwakke objecten naast heldere objecten zien. Hierdoor De nieuwe maan heeft de nickname MK 2 gekregen en is 1.300 keer zwakker dan Makemake. De afstand tussen MK 2 en Makemake is 21.000 kilometer. Het nieuwe maantje heeft een diameter van 160 kilometer.
ATMOSFEER
In tegenstelling tot Pluto heeft Makemake geen atmosfeer. “Dat er geen spoor van te bekennen is, laat zien hoe veel we nog over deze mysterieuze hemellichamen moeten leren,” concludeerden de onderzoekers in 2012.
“Waarschijnlijk zien we de baan van de maan vanaf de zijkant”, zegt onderzoeker Alex Parker, die verantwoordelijk was voor de analyse van de afbeeldingen. In vakjargon wordt dit ‘edge-on’ genoemd. “Het komt er op neer dat we de maan vaak niet zien, omdat het object dan schuilt in de gloed van Makemake.”
Belangrijke vondst voor de astronomie
Dankzij de vondst van het maantje kunnen astronomen nu het totale gewicht van het systeem berekenen. Dit geeft inzicht in hoe de Kuipergordelobjecten zijn geëvolueerd. “Makemake is een zeldzaam Pluto-achtig object, dus de ontdekking van een begeleider is van groot belang”, concludeert Parker. “Nu kunnen we Makemake veel beter bestuderen.” Toen Pluto in 1930 werd ontdekt, werd het totale gewicht honderden keren te hoog geschat. Pas toen er in 1978 een maan werd aangetroffen – Charon – konden astronomen een goede berekening van het totale gewicht van het systeem maken en viel Pluto door de mand als planeet. “Zo’n grote impact kan de vondst van een satelliet dus hebben”, aldus Parker.
Er zijn nog meer observaties nodig om meer te weten te komen over het gedrag van MK 2. Het lijkt erop dat de maan een ronde (en dus geen ovale) baan om Makemake heeft. Het maantje doet er minstens twaalf dagen over om één rondje te voltooien.
.
.De maan MK 2 is duidelijk zichtbaar op deze nieuwe Hubble-foto.
Warmer en donkerder dan Makemake
De ontdekking van de begeleider lost wellicht een mysterie op. Eerder onderzoek wees uit dat Makemake’s oppervlak zo wit als sneeuw en zeer koud is. Toch zijn sommige plekken warmer dan andere plaatsen. Er is tot nu toe geen verklaring daarvoor gevonden. Het kan echter heel goed komen door MK 2. Deze maan bevond zich tijdens de metingen wellicht voor Makemake, waardoor de astronomen het oppervlak van de maan analyseerden.
Het is geen gek idee dat MK 2 donkerder en dus ook warmer is dan Makemake. MK 2 is zo klein, dat het object niet genoeg zwaartekracht heeft om een heldere ijskorst vast te houden. Daarom lijkt de maan waarschijnlijk meer op kometen en andere Kuipergordelobjecten, die bedekt zijn met donker materiaal.
.
.Een artistieke impressie van Makemake met haar maan MK 2. De afstand tussen dit duo en de zon is vijftig keer groter dan de afstand tussen de aarde en de zon.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
SCIENTISTS JUST DISCOVERED A MONSTER BLACK HOLE FORMED BY 3 COLLIDING SPIRAL GALAXIES
Whoa!
Scientists have discovered a supermassive black hole with a mass 3 billion times that of the Sun, forming in a distant galaxy some 1.8 billion light-years away from Earth.
The galaxy in question is called IRAS 20100–4156, and it's formed from a trio of spiral galaxies that are in the midst of colliding into one another. The discovery of the supermassive black hole at the centre of this collision came by accident, during a test observation of the CSIRO's new telescope – the Australian Square Kilometre Array Pathfinder (ASKAP).
Astrophysicist Lisa Harvey-Smith was using the telescope to routinely measure the maser emissions coming from IRAS 20100–4156. "[I] thought it would be quite a mundane thing," she told Anna Salleh at the ABC.
But upon checking the readings in conjunction with measurements from another CSIRO telescope – the Australia Telescope Compact Array – Harvey-Smith found that the gas within the maser was travelling at crazy fast speeds.
Moving at about 600 kilometres per second around the centre of IRAS 20100–4156 – which was twice as fast as scientists would have expected – the speed of the gas hinted at a supermassive black hole forming at the centre of the galaxy.
"The black hole at the centre of our galaxy is only 4 million solar masses, so this one is a monster in comparison," Harvey-Smith told the ABC. "This very fast motion of the gas tells us about how massive the black hole is. The really exciting thing about this is it is a direct measurement of the mass of the black hole by stuff that's swirling around it."
When galaxies collide like this and form a supermassive black hole, it results in what's called a starburst, where stars form at an abnormally high rate.
According to Harvey-Smith, the discovery of monster black holes like this and knowing their mass helps give us a greater understanding of how galaxies form throughout the Universe.
"We want to know whether galaxy collisions, and the formation of supermassive black holes, have really driven the star formation rates that we see in galaxies and how that's changed throughout time," she told the ABC.
http://www.sciencealert.c(...)ding-spiral-galaxies
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Mysterious 'Haloes' on Pluto Puzzle Scientists
The discovery of strange halo-like craters on Pluto has raised a new mystery about how the odd scars formed on the icy world.
Pluto’s “halo” craters are clearly visible in a new image from NASA’s New Horizons spacecraft, which made the first-ever flyby of the dwarf planet in July 2015. In the image, a black-and-white view reveals dozens of ringed craters (NASA describes these formations as “haloed”) strewn across the dark landscape of Vega Terra, a region in the far western reaches of the hemisphere photographed by New Horizons during its flyby. The craters have bright walls and rims, making them stand out from their darker surroundings.
While the haloed craters are eye-catching, what has really stumped scientists is what these features are made of. [Pluto Quiz! Are You a Plutophile or Not?]
Pluto Probably Has an Ocean Under its Surface
Play Video
What Did We Learn from That Pluto Flyby?
When NASA's New Horizons spacecraft did its historic flyby of Pluto recently, what did all of the new data in that photo op tell scientists about the plucky little world? DNews Space Producer Dr. Ian O'Neill shares the details.
A glimpse at the craters provided by New Horizons’ Ralph/Linear Etalon Imaging Spectral Array revealed a surprising connection between the bright halo features and the distribution of methane ice, NASA officials explained in an image description. This methane ice around the craters shows up as a deep purple in an inset view included in the new image. The crater floors and in-between regions, meanwhile, are colored blue to indicate water ice.
“Exactly why the bright methane ice settles on these crater rims and walls is a mystery; also puzzling is why this same effect doesn’t occur broadly across Pluto,” NASA officials wrote in the image description.
So that’s yet another mystery for scientists to ponder as the images and data continue to beam back to Earth from New Horizon’s Pluto flyby on July 14, 2015. Mission scientists have said the probe’s data download should be complete by October or November.
NASA’s New Horizons spacecraft launched in 2006 and is currently headed out into the Kuiper Belt, a region of icy bodies beyond the orbit of Neptune. Last week, mission scientists submitted a proposal for an extended mission that, if approved, would send the probe by the Kuiper Belt object 2014 MU69 on Jan. 1, 2019.
http://news.discovery.com(...)cientists-160428.htm
The discovery of strange halo-like craters on Pluto has raised a new mystery about how the odd scars formed on the icy world.
Pluto’s “halo” craters are clearly visible in a new image from NASA’s New Horizons spacecraft, which made the first-ever flyby of the dwarf planet in July 2015. In the image, a black-and-white view reveals dozens of ringed craters (NASA describes these formations as “haloed”) strewn across the dark landscape of Vega Terra, a region in the far western reaches of the hemisphere photographed by New Horizons during its flyby. The craters have bright walls and rims, making them stand out from their darker surroundings.
While the haloed craters are eye-catching, what has really stumped scientists is what these features are made of. [Pluto Quiz! Are You a Plutophile or Not?]
Pluto Probably Has an Ocean Under its Surface
Play Video
What Did We Learn from That Pluto Flyby?
When NASA's New Horizons spacecraft did its historic flyby of Pluto recently, what did all of the new data in that photo op tell scientists about the plucky little world? DNews Space Producer Dr. Ian O'Neill shares the details.
A glimpse at the craters provided by New Horizons’ Ralph/Linear Etalon Imaging Spectral Array revealed a surprising connection between the bright halo features and the distribution of methane ice, NASA officials explained in an image description. This methane ice around the craters shows up as a deep purple in an inset view included in the new image. The crater floors and in-between regions, meanwhile, are colored blue to indicate water ice.
“Exactly why the bright methane ice settles on these crater rims and walls is a mystery; also puzzling is why this same effect doesn’t occur broadly across Pluto,” NASA officials wrote in the image description.
So that’s yet another mystery for scientists to ponder as the images and data continue to beam back to Earth from New Horizon’s Pluto flyby on July 14, 2015. Mission scientists have said the probe’s data download should be complete by October or November.
NASA’s New Horizons spacecraft launched in 2006 and is currently headed out into the Kuiper Belt, a region of icy bodies beyond the orbit of Neptune. Last week, mission scientists submitted a proposal for an extended mission that, if approved, would send the probe by the Kuiper Belt object 2014 MU69 on Jan. 1, 2019.
http://news.discovery.com(...)cientists-160428.htm
mooi voor in het Pluto topicquote:
Mysterious 'Haloes' on Pluto Puzzle Scientists
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
[ afbeelding ]
The discovery of strange halo-like craters on Pluto has raised a new mystery about how the odd scars formed on the icy world.
Pluto’s “halo” craters are clearly visible in a new image from NASA’s New Horizons spacecraft, which made the first-ever flyby of the dwarf planet in July 2015. In the image, a black-and-white view reveals dozens of ringed craters (NASA describes these formations as “haloed”) strewn across the dark landscape of Vega Terra, a region in the far western reaches of the hemisphere photographed by New Horizons during its flyby. The craters have bright walls and rims, making them stand out from their darker surroundings.
While the haloed craters are eye-catching, what has really stumped scientists is what these features are made of. [Pluto Quiz! Are You a Plutophile or Not?]
Pluto Probably Has an Ocean Under its Surface
Play Video
What Did We Learn from That Pluto Flyby?
When NASA's New Horizons spacecraft did its historic flyby of Pluto recently, what did all of the new data in that photo op tell scientists about the plucky little world? DNews Space Producer Dr. Ian O'Neill shares the details.
A glimpse at the craters provided by New Horizons’ Ralph/Linear Etalon Imaging Spectral Array revealed a surprising connection between the bright halo features and the distribution of methane ice, NASA officials explained in an image description. This methane ice around the craters shows up as a deep purple in an inset view included in the new image. The crater floors and in-between regions, meanwhile, are colored blue to indicate water ice.
“Exactly why the bright methane ice settles on these crater rims and walls is a mystery; also puzzling is why this same effect doesn’t occur broadly across Pluto,” NASA officials wrote in the image description.
So that’s yet another mystery for scientists to ponder as the images and data continue to beam back to Earth from New Horizon’s Pluto flyby on July 14, 2015. Mission scientists have said the probe’s data download should be complete by October or November.
NASA’s New Horizons spacecraft launched in 2006 and is currently headed out into the Kuiper Belt, a region of icy bodies beyond the orbit of Neptune. Last week, mission scientists submitted a proposal for an extended mission that, if approved, would send the probe by the Kuiper Belt object 2014 MU69 on Jan. 1, 2019.
http://news.discovery.com(...)cientists-160428.htm
W&T / New Horizons: De reis naar Pluto (en verder) deel 4
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
10-05-2016
NASA brengt Mercurius wondermooi in kaart
Dit beeld van het ruimtetuig Messenger toont de vele kraters op het oppervlak van Mercurius. © NASA/JHUAPL/Carnegie Institution of Washington.
Wetenschap Een dag na de zeldzame Mercuriusovergang blijft de planeet in de aandacht staan. In samenwerking met enkele universiteiten en onderzoeksinstellingen heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een topografische kaart van Mercurius gepubliceerd. De vlaktes, kraters, bergen en valleien op de planeet werden nooit eerder zo mooi in beeld gebracht.
De kaart geeft gedetailleerd het oppervlak van Mercurius weer, inclusief kraters, vulkanen en tektonische landmassa's. De gegevens waarmee de kaart is samengesteld, zijn afkomstig van de ruimtesonde Messenger. Die is in 2004 gelanceerd en maakte deel uit van de tweede missie naar Mercurius, na de Mariner 10.
In 2011 bereikte de satelliet zijn omloopbaan. Sindsdien vloog hij in totaal meer dan vierduizend keer rond de planeet, tot de sonde op 30 april 2015 volgens planning neerstortte op het oppervlak.
De topografische kaart van Mercurius. © NASA.
Mercuriusovergang
De missie leverde ongeveer 100.000 afbeeldingen op, die gecombineerd werden om de kaart te creëren. "Dit hoogst esthetische product levert letterlijk een nieuwe dimensie op voor het bestuderen van afbeeldingen van Mercurius, en biedt nieuwe mogelijkheden voor het begrijpen van het oppervlak, het binnenste en het verleden van de planeet die het dichtst bij de zon staat", zegt Lazlo Kestay, directeur van het USGS Astrogeology Science Center, over de kaart.
Het was moeilijk om de verschillende foto's tot een geheel te vormen, omdat ze vanaf verschillende hoogtes en locaties zijn gemaakt. Ook verschilde de lichtinval door de positie ten opzichte van de zon, wat de taak verder bemoeilijkte. Om de drempels weg te nemen, werd gebruikgemaakt van speciale software, bekend als Integrated Software for Imagers and Spectrometers.
Gisterenmiddag was te zien hoe Mercurius voor de zon door bewoog. De planeet was ongeveer zeven uur lang te zien. Mercuriusovergangen komen slechts 13 à 14 keer per eeuw voor.
(HLN)
NASA brengt Mercurius wondermooi in kaart
Dit beeld van het ruimtetuig Messenger toont de vele kraters op het oppervlak van Mercurius. © NASA/JHUAPL/Carnegie Institution of Washington.
Wetenschap Een dag na de zeldzame Mercuriusovergang blijft de planeet in de aandacht staan. In samenwerking met enkele universiteiten en onderzoeksinstellingen heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA een topografische kaart van Mercurius gepubliceerd. De vlaktes, kraters, bergen en valleien op de planeet werden nooit eerder zo mooi in beeld gebracht.
De kaart geeft gedetailleerd het oppervlak van Mercurius weer, inclusief kraters, vulkanen en tektonische landmassa's. De gegevens waarmee de kaart is samengesteld, zijn afkomstig van de ruimtesonde Messenger. Die is in 2004 gelanceerd en maakte deel uit van de tweede missie naar Mercurius, na de Mariner 10.
In 2011 bereikte de satelliet zijn omloopbaan. Sindsdien vloog hij in totaal meer dan vierduizend keer rond de planeet, tot de sonde op 30 april 2015 volgens planning neerstortte op het oppervlak.
De topografische kaart van Mercurius. © NASA.
Mercuriusovergang
De missie leverde ongeveer 100.000 afbeeldingen op, die gecombineerd werden om de kaart te creëren. "Dit hoogst esthetische product levert letterlijk een nieuwe dimensie op voor het bestuderen van afbeeldingen van Mercurius, en biedt nieuwe mogelijkheden voor het begrijpen van het oppervlak, het binnenste en het verleden van de planeet die het dichtst bij de zon staat", zegt Lazlo Kestay, directeur van het USGS Astrogeology Science Center, over de kaart.
Het was moeilijk om de verschillende foto's tot een geheel te vormen, omdat ze vanaf verschillende hoogtes en locaties zijn gemaakt. Ook verschilde de lichtinval door de positie ten opzichte van de zon, wat de taak verder bemoeilijkte. Om de drempels weg te nemen, werd gebruikgemaakt van speciale software, bekend als Integrated Software for Imagers and Spectrometers.
Gisterenmiddag was te zien hoe Mercurius voor de zon door bewoog. De planeet was ongeveer zeven uur lang te zien. Mercuriusovergangen komen slechts 13 à 14 keer per eeuw voor.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10 mei 2016 • Swarm-satellieten brengen veranderingen aards magneetveld in kaart
Het Europese Swarm-satelliettrio dat tweeënhalf jaar geleden werd gelanceerd heeft variaties in de magnetische veldsterkte van de aarde gedetailleerd in kaart gebracht. De eerste resultaten van het Swarm-project zijn deze week gepresenteerd op het Living Planet-symposium in Praag.
De magnetische veldsterkte van de aarde neemt sinds enkele tientallen jaren af - mogelijk als gevolg van natuurlijke schommelingen, maar wellicht ook als een voorbode van een toekomstige 'ompoling' van het magneetveld. De Swarm-satellieten hebben de veranderingen in het veld nu precies in kaart gebracht.
Zo werd ontdekt dat de veldsterkte in de afgelopen 15 jaar 3,5 procent is afgenomen boven het noorden van Noord-Amerika, maar bijvoorbeeld weer 2 procent is toegenomen boven Azië. De Zuid-Atlantische Anomalie - een gebied waarin de magnetische veldsterkte van de aarde veel geringer is dan normaal - is verder 'verzwakt', en bovendien in westelijke richting verplaatst.
De magnetische noordpool verplaatste zich in de afgelopen jaren juist oostwaarts, in de richting van Azië. De Swarm-satellieten brachten ook in beeld waar de veranderingen in de magnetische veldsterkte in snelheid aan het toe- en afnemen zijn. In Zuid-Afrika is sprake van een vertraging; in Azië juist van een versnelling van de veranderingen.
Op basis van de Swarm-metingen kunnen ook uitspraken worden gedaan over variaties in het magnetisch veld aan de buitenrand van de vloeibare buitenkern van de aarde, waar het veld wordt opgewekt door stromingen. De hoop is dat die variaties in de stromingspatronen van vloeibaar ijzer in de buitenkern beter begrepen - en wellicht beter voorspeld - kunnen worden dankzij de satellietmetingen. (GS)
www.astronieuws.nl
Meer informatie:
Earth's magnetic heartbeat (origineel persbericht)
Het Europese Swarm-satelliettrio dat tweeënhalf jaar geleden werd gelanceerd heeft variaties in de magnetische veldsterkte van de aarde gedetailleerd in kaart gebracht. De eerste resultaten van het Swarm-project zijn deze week gepresenteerd op het Living Planet-symposium in Praag.
De magnetische veldsterkte van de aarde neemt sinds enkele tientallen jaren af - mogelijk als gevolg van natuurlijke schommelingen, maar wellicht ook als een voorbode van een toekomstige 'ompoling' van het magneetveld. De Swarm-satellieten hebben de veranderingen in het veld nu precies in kaart gebracht.
Zo werd ontdekt dat de veldsterkte in de afgelopen 15 jaar 3,5 procent is afgenomen boven het noorden van Noord-Amerika, maar bijvoorbeeld weer 2 procent is toegenomen boven Azië. De Zuid-Atlantische Anomalie - een gebied waarin de magnetische veldsterkte van de aarde veel geringer is dan normaal - is verder 'verzwakt', en bovendien in westelijke richting verplaatst.
De magnetische noordpool verplaatste zich in de afgelopen jaren juist oostwaarts, in de richting van Azië. De Swarm-satellieten brachten ook in beeld waar de veranderingen in de magnetische veldsterkte in snelheid aan het toe- en afnemen zijn. In Zuid-Afrika is sprake van een vertraging; in Azië juist van een versnelling van de veranderingen.
Op basis van de Swarm-metingen kunnen ook uitspraken worden gedaan over variaties in het magnetisch veld aan de buitenrand van de vloeibare buitenkern van de aarde, waar het veld wordt opgewekt door stromingen. De hoop is dat die variaties in de stromingspatronen van vloeibaar ijzer in de buitenkern beter begrepen - en wellicht beter voorspeld - kunnen worden dankzij de satellietmetingen. (GS)
www.astronieuws.nl
Meer informatie:
Earth's magnetic heartbeat (origineel persbericht)
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
twitter:NASAEuropa twitterde op woensdag 18-05-2016 om 21:24:42 New orbiter design: nowice-penetrating radar antennas attached to longer solar arrays https://t.co/ekaeSeM3u0 https://t.co/QfEAqk1NYn reageer retweet
New orbiter design: now
DeLuna vindt me dik ;(
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
Op zondag 22 juni 2014 12:30 schreef 3rdRock het volgende:
pas als jullie gaan trouwen. nu ben je gewoon die Oom Rubber die met onze mama leuke dingen doet :)
https://www.kickstarter.c(...)s-star-in-the-galaxyquote:Help astronomers get the data they need to unravel one of the biggest mysteries of all time, KIC 8462852 --- Where’s the Flux?
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
30-06-2016
Prehistorische graftombes gebruikt als ‘telescopen’?
Dolmen da Orca, een 6000 jaar oud ganggraf in Portugal. (F. Silva)
Volgens Britse astro-archeologen zouden megalithische bouwwerken wel eens kunnen zijn gebruikt om de zogeheten heliakische opkomst van belangrijke sterren waar te nemen. De heliakische opkomst is het moment waarop een ster, na een tijd onwaarneembaar te zijn geweest vanwege de nabijheid van de zon, ’s ochtends kort voor zonsopkomst voor het eerst weer te zien is.
Om de waarneming van zo’n wederverschijning te vergemakkelijken, zouden prehistorische mensen gebruik hebben gemaakt van openingen in hun bouwwerken. De onderzoekers denken daarbij vooral aan zogeheten ganggraven, lange ‘hunebedden’ met meerdere grafkamers. De gang van zo’n tombe is vaak zodanig georiënteerd dat de zon op een bepaalde dag bij opkomst naar binnen schijnt, bijvoorbeeld tijdens de winterzonnewende.
Maar volgens de Britse onderzoekers zouden deze gangen dus ook kunnen zijn gebruikt om de wederverschijning van een bijzondere ster te kunnen waarnemen. Meer specifiek zou het gaan om Aldebaran, de helderste ster van het sterrenbeeld Stier, die symbool zou hebben gestaan voor het begin van de lente.
Daarbij zou vanuit de donkere tombe via de toegangsopening naar de oostelijke horizon zijn gekeken. In zekere zin zou je de lange gang van zo’n ganggraf dus kunnen beschouwen als een verre, lensloze voorganger van de telescoop, aldus de archeo-astronomen die hun ideeën vandaag presenteren op de National Astronomy Meeting van de Royal Astronomical Society in Nottingham. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Prehistorische graftombes gebruikt als ‘telescopen’?
Dolmen da Orca, een 6000 jaar oud ganggraf in Portugal. (F. Silva)
Volgens Britse astro-archeologen zouden megalithische bouwwerken wel eens kunnen zijn gebruikt om de zogeheten heliakische opkomst van belangrijke sterren waar te nemen. De heliakische opkomst is het moment waarop een ster, na een tijd onwaarneembaar te zijn geweest vanwege de nabijheid van de zon, ’s ochtends kort voor zonsopkomst voor het eerst weer te zien is.
Om de waarneming van zo’n wederverschijning te vergemakkelijken, zouden prehistorische mensen gebruik hebben gemaakt van openingen in hun bouwwerken. De onderzoekers denken daarbij vooral aan zogeheten ganggraven, lange ‘hunebedden’ met meerdere grafkamers. De gang van zo’n tombe is vaak zodanig georiënteerd dat de zon op een bepaalde dag bij opkomst naar binnen schijnt, bijvoorbeeld tijdens de winterzonnewende.
Maar volgens de Britse onderzoekers zouden deze gangen dus ook kunnen zijn gebruikt om de wederverschijning van een bijzondere ster te kunnen waarnemen. Meer specifiek zou het gaan om Aldebaran, de helderste ster van het sterrenbeeld Stier, die symbool zou hebben gestaan voor het begin van de lente.
Daarbij zou vanuit de donkere tombe via de toegangsopening naar de oostelijke horizon zijn gekeken. In zekere zin zou je de lange gang van zo’n ganggraf dus kunnen beschouwen als een verre, lensloze voorganger van de telescoop, aldus de archeo-astronomen die hun ideeën vandaag presenteren op de National Astronomy Meeting van de Royal Astronomical Society in Nottingham. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.iflscience.com(...)est-radio-telescope/
China Completes World's Largest Radio Telescope
Our ears to the sky have just become a lot more sensitive. China has finished constructing the Five-hundred-meter Aperture Spherical Telescope (FAST), the largest radio telescope in the world.
The telescope costs $180 million dollars (1.2 billion yuan) and took five years to build. It is significantly larger than the US operated observatory in Arecibo, which is 305 meters (1,000 feet) across.
The last triangular panel was placed in the reflector on Sunday, with FAST now all set to start observations in September. And it's safe to say scientists are looking forward to it.
"As the world's largest single-aperture telescope located at an extremely radio-quiet site, its scientific impact on astronomy will be extraordinary, and it will certainly revolutionize other areas of the natural sciences," Nan Rendong, chief scientist with the FAST Project, told Xinhua news agency.
The telescope is located in a three-hill valley in China's southwestern province of Guizhou. This site was selected both for its natural depression, meaning lower constructions costs, and because it is located far away from nearby towns. There is a 5-kilometer (3-mile) area around the facility that separates it from any human activity, thus reducing potential interference.
During the early science phase, which will last two to three years, the instrument will be tweaked and adjusted to reach peak sensitivity. Once the early operation phases are completed, the telescope will be open to scientists around the world, according to Peng Bo, director of the NAO Radio Astronomy Technology Laboratory.
The telescope will be able to study faltering and far-off astronomical events, from faint pulsars to neutral hydrogen in the early universe. The telescope team is also hopeful for the detection of amino acids, the building blocks of life, in interstellar space.
The site could also be used in the search for extraterrestrial intelligence. "FAST's potential to discover an alien civilization will be 5 to 10 times that of current equipment, as it can see farther and darker planets," said Peng Bo.
Radio telescopes are hugely important in astronomy, assisting and reinforcing the findings from other instruments as well as providing a unique look at the universe.
China Completes World's Largest Radio Telescope
Our ears to the sky have just become a lot more sensitive. China has finished constructing the Five-hundred-meter Aperture Spherical Telescope (FAST), the largest radio telescope in the world.
The telescope costs $180 million dollars (1.2 billion yuan) and took five years to build. It is significantly larger than the US operated observatory in Arecibo, which is 305 meters (1,000 feet) across.
The last triangular panel was placed in the reflector on Sunday, with FAST now all set to start observations in September. And it's safe to say scientists are looking forward to it.
"As the world's largest single-aperture telescope located at an extremely radio-quiet site, its scientific impact on astronomy will be extraordinary, and it will certainly revolutionize other areas of the natural sciences," Nan Rendong, chief scientist with the FAST Project, told Xinhua news agency.
The telescope is located in a three-hill valley in China's southwestern province of Guizhou. This site was selected both for its natural depression, meaning lower constructions costs, and because it is located far away from nearby towns. There is a 5-kilometer (3-mile) area around the facility that separates it from any human activity, thus reducing potential interference.
During the early science phase, which will last two to three years, the instrument will be tweaked and adjusted to reach peak sensitivity. Once the early operation phases are completed, the telescope will be open to scientists around the world, according to Peng Bo, director of the NAO Radio Astronomy Technology Laboratory.
The telescope will be able to study faltering and far-off astronomical events, from faint pulsars to neutral hydrogen in the early universe. The telescope team is also hopeful for the detection of amino acids, the building blocks of life, in interstellar space.
The site could also be used in the search for extraterrestrial intelligence. "FAST's potential to discover an alien civilization will be 5 to 10 times that of current equipment, as it can see farther and darker planets," said Peng Bo.
Radio telescopes are hugely important in astronomy, assisting and reinforcing the findings from other instruments as well as providing a unique look at the universe.
Niet meer aanwezig in dit forum.
06-07-2016
Mislukte ster heeft wolken van water
Artist’s impression van hoe de bruine dwerg WISE 0855 er van dichtbij in het infrarood zou kunnen uitzien. (Joy Pollard, Gemini Observatory/AURA)
Astronomen hebben voor de eerste keer de samenstelling gemeten van een mislukt sterretje op iets meer dan 7 lichtjaar van de aarde. Daarbij zijn sterke aanwijzingen gevonden dat deze koude dwergster wolken van water of waterijs heeft. Het object in kwestie is in 2014 ontdekt in gegevens van de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE. Sindsdien draagt het de aanduiding WISE 0855.
WISE 0855 is een zogeheten bruine dwerg, een ster die niet genoeg gas heeft weten te verzamelen om energie op te wekken door middel van kernfusie. Bij lange na niet genoeg in dit geval, want WISE 0855 is bij vijfmaal de massa van de planeet Jupiter blijven steken. Hij lijkt dan ook meer op een gasplaneet dan een ster: zijn temperatuur ligt bij 23 graden onder nul.
Eerdere waarnemingen van de bruine dwerg hadden al aanwijzingen opgeleverd dat zijn atmosfeer water bevat. En onderzoek met de infraroodspectrograaf van de Gemini-North-telescooop op Hawaï heeft dat nu bevestigd. Modelberekeningen op basis van deze spectrografische gegevens wijzen erop dat de atmosfeer van de ‘planeetster’ sterke overeenkomsten vertoont met die van Jupiter.
Een significant verschil met de Jupiteratmosfeer is het ontbreken van fosfine – een verbinding van waterstof en fosfor. Bij Jupiter wordt het ontstaan van fosfine toegeschreven aan sterke atmosferische turbulenties. Het ontbreken ervan in het spectrum van WISE 0855 wijst erop dat de atmosfeer van deze bruine dwerg rustiger is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Mislukte ster heeft wolken van water
Artist’s impression van hoe de bruine dwerg WISE 0855 er van dichtbij in het infrarood zou kunnen uitzien. (Joy Pollard, Gemini Observatory/AURA)
Astronomen hebben voor de eerste keer de samenstelling gemeten van een mislukt sterretje op iets meer dan 7 lichtjaar van de aarde. Daarbij zijn sterke aanwijzingen gevonden dat deze koude dwergster wolken van water of waterijs heeft. Het object in kwestie is in 2014 ontdekt in gegevens van de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE. Sindsdien draagt het de aanduiding WISE 0855.
WISE 0855 is een zogeheten bruine dwerg, een ster die niet genoeg gas heeft weten te verzamelen om energie op te wekken door middel van kernfusie. Bij lange na niet genoeg in dit geval, want WISE 0855 is bij vijfmaal de massa van de planeet Jupiter blijven steken. Hij lijkt dan ook meer op een gasplaneet dan een ster: zijn temperatuur ligt bij 23 graden onder nul.
Eerdere waarnemingen van de bruine dwerg hadden al aanwijzingen opgeleverd dat zijn atmosfeer water bevat. En onderzoek met de infraroodspectrograaf van de Gemini-North-telescooop op Hawaï heeft dat nu bevestigd. Modelberekeningen op basis van deze spectrografische gegevens wijzen erop dat de atmosfeer van de ‘planeetster’ sterke overeenkomsten vertoont met die van Jupiter.
Een significant verschil met de Jupiteratmosfeer is het ontbreken van fosfine – een verbinding van waterstof en fosfor. Bij Jupiter wordt het ontstaan van fosfine toegeschreven aan sterke atmosferische turbulenties. Het ontbreken ervan in het spectrum van WISE 0855 wijst erop dat de atmosfeer van deze bruine dwerg rustiger is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
-23 graden is ook niet veel.
Dan lijkt het mij dat de "ster" nog warmte produceerd
Dan lijkt het mij dat de "ster" nog warmte produceerd
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
11-07-2016
Dwergplaneet ontdekt ver voorbij Neptunus
© reuters.
Een internationaal team van astronomen heeft een nieuwe dwergplaneet ontdekt in de buitenste regionen van ons zonnestelsel. Het object van ruwweg 700 kilometer groot, tot een echte naam is bepaald aangeduid als RR245, maakt deel uit van de gordel 'ijsklompen' ver voorbij Neptunus.
De ontdekking is gedaan met de telescoop op de vulkaan Mauna Kea op Hawaii. "De ijswerelden voorbij Neptunus geven een beeld van hoe de reuzenplaneten zijn gevormd en daarna van de zon af bewogen. Ze helpen ons de geschiedenis van ons zonnestelsel te reconstrueren. Maar al die ijzige objecten zijn erg klein en vaag. Daarom is het zo opwindend er een te vinden die groot en helder genoeg is om in detail te bestuderen'', zei de Canadese astronoom Michele Bannister.
RR245 staat tot wel 120 keer verder van de zon dan de aarde en beschrijft een sterk elliptische baan, die de komende jaren precies wordt berekend. Dan wordt ook meer duidelijk over het oppervlak en de samenstelling. Van de tot dusver bekende dwergplaneten zijn Pluto en Eris de grootsten.
(HLN)
Dwergplaneet ontdekt ver voorbij Neptunus
© reuters.
Een internationaal team van astronomen heeft een nieuwe dwergplaneet ontdekt in de buitenste regionen van ons zonnestelsel. Het object van ruwweg 700 kilometer groot, tot een echte naam is bepaald aangeduid als RR245, maakt deel uit van de gordel 'ijsklompen' ver voorbij Neptunus.
De ontdekking is gedaan met de telescoop op de vulkaan Mauna Kea op Hawaii. "De ijswerelden voorbij Neptunus geven een beeld van hoe de reuzenplaneten zijn gevormd en daarna van de zon af bewogen. Ze helpen ons de geschiedenis van ons zonnestelsel te reconstrueren. Maar al die ijzige objecten zijn erg klein en vaag. Daarom is het zo opwindend er een te vinden die groot en helder genoeg is om in detail te bestuderen'', zei de Canadese astronoom Michele Bannister.
RR245 staat tot wel 120 keer verder van de zon dan de aarde en beschrijft een sterk elliptische baan, die de komende jaren precies wordt berekend. Dan wordt ook meer duidelijk over het oppervlak en de samenstelling. Van de tot dusver bekende dwergplaneten zijn Pluto en Eris de grootsten.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Astronomen vinden bewijs zwaartekrachtskolk rond zwart gat
Een internationaal team van astronomen heeft bewijzen gevonden voor het bestaan van een zogeheten zwaartekrachtskolk rond een zwart gat in de ruimte.
De ontdekking maakt het mogelijk theorieën over de zwaartekracht te testen, meldt de Universiteit van Amsterdam (UvA) dinsdag. In het onderzoeksteam zitten ook vier Nederlandse sterrenkundigen.
In de jaren tachtig ontdekten astronomen dat röntgenstraling van zwarte gaten kan flikkeren. Eerst gebeurt dat flikkeren ongeveer om de tien seconden. In de dagen, weken en maanden daarna gaat het flikkeren steeds sneller tot zo'n tien keer per seconde. Vervolgens stopt het flikkeren.
De flikkeringen lijken verband te houden met een effect dat door de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein is voorspeld.
Honingpot
Een draaiend object zou een soort zwaartekrachtskolk kunnen creëren, te vergelijken met het ronddraaien van een lepel in een honingpot. De honing is dan de ruimte, de lepel het zwarte gat. Alles wat zich in de ruimte bevindt, wordt meegesleurd door de kolk die door het zwarte gat wordt veroorzaakt.
"Het mooie is dat we nu direct de beweging van materie kunnen meten in een sterk zwaartekrachtsveld in de buurt van een zwart gat", aldus onderzoeker Adam Ingram van de UvA. "We hebben potentieel nieuw gereedschap in handen om de algemene relativiteitstheorie op de proef te stellen."
Niet compleet
Veel natuurkundigen en astronomen zijn daar volgens de universiteit mee bezig: ze vermoeden dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein niet compleet is.
Het onderzoeksteam bestudeerde het zwarte gat H1743-322 in het sterrenbeeld Schorpioen op 28.000 lichtjaren van de aarde. Ze gebruikten een ESA-ruimtetelescoop die zeventig uur achtereen registreerde.
(NU)
Een internationaal team van astronomen heeft bewijzen gevonden voor het bestaan van een zogeheten zwaartekrachtskolk rond een zwart gat in de ruimte.
De ontdekking maakt het mogelijk theorieën over de zwaartekracht te testen, meldt de Universiteit van Amsterdam (UvA) dinsdag. In het onderzoeksteam zitten ook vier Nederlandse sterrenkundigen.
In de jaren tachtig ontdekten astronomen dat röntgenstraling van zwarte gaten kan flikkeren. Eerst gebeurt dat flikkeren ongeveer om de tien seconden. In de dagen, weken en maanden daarna gaat het flikkeren steeds sneller tot zo'n tien keer per seconde. Vervolgens stopt het flikkeren.
De flikkeringen lijken verband te houden met een effect dat door de algemene relativiteitstheorie van Albert Einstein is voorspeld.
Honingpot
Een draaiend object zou een soort zwaartekrachtskolk kunnen creëren, te vergelijken met het ronddraaien van een lepel in een honingpot. De honing is dan de ruimte, de lepel het zwarte gat. Alles wat zich in de ruimte bevindt, wordt meegesleurd door de kolk die door het zwarte gat wordt veroorzaakt.
"Het mooie is dat we nu direct de beweging van materie kunnen meten in een sterk zwaartekrachtsveld in de buurt van een zwart gat", aldus onderzoeker Adam Ingram van de UvA. "We hebben potentieel nieuw gereedschap in handen om de algemene relativiteitstheorie op de proef te stellen."
Niet compleet
Veel natuurkundigen en astronomen zijn daar volgens de universiteit mee bezig: ze vermoeden dat de algemene relativiteitstheorie van Einstein niet compleet is.
Het onderzoeksteam bestudeerde het zwarte gat H1743-322 in het sterrenbeeld Schorpioen op 28.000 lichtjaren van de aarde. Ze gebruikten een ESA-ruimtetelescoop die zeventig uur achtereen registreerde.
(NU)
Steun het Kiva Fok! team!
http://www.kiva.org/team/fok
http://www.kiva.org/team/fok
Wow, zo zag je de Orionnevel nog nooit
Het HAWK-I infraroodinstrument van ESO’s Very Large Telescope heeft een schitterende foto van de beroemde Orionnevel gemaakt. Niet alleen sterren, maar ook bruine dwergen en eenzame planeetachtige objecten zijn op deze foto te zien.
De beroemde Orionnevel ligt ruim 1.300 lichtjaar van de aarde en is met het blote oog zichtbaar. Daarmee is het één van de helderste nevels. In de 24 lichtjaar brede nevel worden veel nieuwe sterren geboren. Er is genoeg voorraad om 2.000 zonachtige sterren te produceren. Naast sterren bevinden zich er ook bruine dwergen (‘mislukte’ sterren) in de Orionnevel.
Omdat de Orionnevel niet ver van de aarde verwijderd is, is de kraamkamer een perfect proefobject om meer te weten te komen over de vorming van nieuwe sterren. Zo kunnen astronomen bijvoorbeeld zien hoeveel sterren van verschillende massa’s er ontstaan. Het stervormingsproces is vanaf het begin goed te volgen, zelfs wanneer sterren nog protosterren zijn.
“Weten hoeveel lichte objecten er in de Orionnevel te vinden zijn, is van groot belang om de bestaande stervormingstheorieën te toetsen”, legt co-auteur Amelia Bayo van de universiteit van Valparaíso in Chili uit. “We beseffen nu dat de manier waarop deze objecten van geringe massa ontstaan, afhankelijk is van hun omgeving.” Zo worden in de Orionnevel opvallend veel objecten met weinig massa gevormd dan in minder actieve stervormingsgebieden in de omgeving. Objecten die ongeveer vier keer zo licht zijn als de zon zijn het talrijkst in de Orionnevel.
Veel exoplaneten?
Het is gunstig dat er veel lichte objecten ontstaan in de Orionnevel. Dit betekent dat er veel meer sterren gebouwd kunnen worden uit hetzelfde materiaal en dat er dus waarschijnlijk ook veel meer planeten zijn. Toch is dit een hypothese. We moeten wachten op de volgende generatie supertelescopen. Deze supertelescopen kunnen makkelijker exoplaneten opsporen en de hypothese toetsen.
Een nieuw tijdperk
“Onze resultaten luiden naar mijn gevoel het begin in van een nieuw tijdperk in het planeet- en stervormingsonderzoek”, vertelt hoofdonderzoeker Holger Drass van de Ruhr-universiteit Bochum. “Het enorme aantal solitaire planeten bij onze huidige waarnemingslimiet geeft mij het vertrouwen dat we met de European Extremely Large Telescope (vanaf 2024 in bedrijf, red.) een schat aan kleinere, aardachtige exoplaneten zullen ontdekken.”
Het HAWK-I infraroodinstrument van ESO’s Very Large Telescope heeft een schitterende foto van de beroemde Orionnevel gemaakt. Niet alleen sterren, maar ook bruine dwergen en eenzame planeetachtige objecten zijn op deze foto te zien.
De beroemde Orionnevel ligt ruim 1.300 lichtjaar van de aarde en is met het blote oog zichtbaar. Daarmee is het één van de helderste nevels. In de 24 lichtjaar brede nevel worden veel nieuwe sterren geboren. Er is genoeg voorraad om 2.000 zonachtige sterren te produceren. Naast sterren bevinden zich er ook bruine dwergen (‘mislukte’ sterren) in de Orionnevel.
Omdat de Orionnevel niet ver van de aarde verwijderd is, is de kraamkamer een perfect proefobject om meer te weten te komen over de vorming van nieuwe sterren. Zo kunnen astronomen bijvoorbeeld zien hoeveel sterren van verschillende massa’s er ontstaan. Het stervormingsproces is vanaf het begin goed te volgen, zelfs wanneer sterren nog protosterren zijn.
“Weten hoeveel lichte objecten er in de Orionnevel te vinden zijn, is van groot belang om de bestaande stervormingstheorieën te toetsen”, legt co-auteur Amelia Bayo van de universiteit van Valparaíso in Chili uit. “We beseffen nu dat de manier waarop deze objecten van geringe massa ontstaan, afhankelijk is van hun omgeving.” Zo worden in de Orionnevel opvallend veel objecten met weinig massa gevormd dan in minder actieve stervormingsgebieden in de omgeving. Objecten die ongeveer vier keer zo licht zijn als de zon zijn het talrijkst in de Orionnevel.
Veel exoplaneten?
Het is gunstig dat er veel lichte objecten ontstaan in de Orionnevel. Dit betekent dat er veel meer sterren gebouwd kunnen worden uit hetzelfde materiaal en dat er dus waarschijnlijk ook veel meer planeten zijn. Toch is dit een hypothese. We moeten wachten op de volgende generatie supertelescopen. Deze supertelescopen kunnen makkelijker exoplaneten opsporen en de hypothese toetsen.
Een nieuw tijdperk
“Onze resultaten luiden naar mijn gevoel het begin in van een nieuw tijdperk in het planeet- en stervormingsonderzoek”, vertelt hoofdonderzoeker Holger Drass van de Ruhr-universiteit Bochum. “Het enorme aantal solitaire planeten bij onze huidige waarnemingslimiet geeft mij het vertrouwen dat we met de European Extremely Large Telescope (vanaf 2024 in bedrijf, red.) een schat aan kleinere, aardachtige exoplaneten zullen ontdekken.”
“The fundamental cause of the trouble in the modern world today is that the stupid are cocksure while the intelligent are full of doubt.”— Bertrand Russell
Dat het universum geen centrum heeft, weet ik al jaren. Maar snappen doe ik het eigenlijk nog steeds niet. Ken de analogie over een ballon, stippen erop, opblazen...dan heeft het oppervlak geen centrum. Maar het universum is geen oppervlak, het heeft ook inhoud. Kent iemand een betere analogie?
Als onze Melkweg een centrum heeft, waarom het heelal niet?
Als onze Melkweg een centrum heeft, waarom het heelal niet?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Earth has two moons (video)
NASA Discovered a “Mini” Moon Orbiting Earth
That’s right — we have TWO moons now.
Earth’s been hiding a little secret from its partner, the moon. Turns out the Earth has had a “mini-moon” on the side for over a century, and even though the relationship has been exposed, the partnership is likely to continue for centuries to come.
The small asteroid, named 2016 HO3, was discovered on April 27 using the Pan-STARRS 1 asteroid survey telescope on Haleakala, Hawaii. What’s interesting about the asteroid is that because of its particular orbit around the sun, it’s a continuous companion to Earth. Although it is too far from us to be considered a true satellite, it is currently our best example of a near-Earth companion, or “quasi-satellite.”
"Since 2016 HO3 loops around our planet, but never ventures very far away as we both go around the sun, we refer to it as a quasi-satellite of Earth," said Paul Chodas, manager of NASA's Center for Near-Earth Object (NEO) Studies at the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, in a NASA news release.
According to NASA, 2016 HO3 is at least 40 meters (120 feet) across but no larger than 100 meters (300 feet) wide, and it has likely orbited our planet for 100 years. What’s more, it is not planning on leaving anytime soon — it’s sticking around for centuries.
The asteroid has a very irregular orbit, which causes it to drift between 38 and 100 times the distance of our planet's loyal, primary moon. 2016 HO3’s orbit is also a little tilted, making it to bob up and down across Earth’s orbital plane (the flat, disk-shaped space that connects the center of the sun with the center of Earth).
Luckily, the asteroid poses no threat to Earth because it never gets closer than 14.5 million kilometers (9 million miles) to our planet.
"Earth's gravity is just strong enough to [...] hold onto the asteroid so that it never wanders farther away than about 100 times the distance of the moon," explained Chodas. "The same effect also prevents the asteroid from approaching much closer than about 38 times the distance of the moon. In effect, this small asteroid is caught in a little dance with Earth."
NASA Discovered a “Mini” Moon Orbiting Earth
That’s right — we have TWO moons now.
Earth’s been hiding a little secret from its partner, the moon. Turns out the Earth has had a “mini-moon” on the side for over a century, and even though the relationship has been exposed, the partnership is likely to continue for centuries to come.
The small asteroid, named 2016 HO3, was discovered on April 27 using the Pan-STARRS 1 asteroid survey telescope on Haleakala, Hawaii. What’s interesting about the asteroid is that because of its particular orbit around the sun, it’s a continuous companion to Earth. Although it is too far from us to be considered a true satellite, it is currently our best example of a near-Earth companion, or “quasi-satellite.”
"Since 2016 HO3 loops around our planet, but never ventures very far away as we both go around the sun, we refer to it as a quasi-satellite of Earth," said Paul Chodas, manager of NASA's Center for Near-Earth Object (NEO) Studies at the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, in a NASA news release.
According to NASA, 2016 HO3 is at least 40 meters (120 feet) across but no larger than 100 meters (300 feet) wide, and it has likely orbited our planet for 100 years. What’s more, it is not planning on leaving anytime soon — it’s sticking around for centuries.
The asteroid has a very irregular orbit, which causes it to drift between 38 and 100 times the distance of our planet's loyal, primary moon. 2016 HO3’s orbit is also a little tilted, making it to bob up and down across Earth’s orbital plane (the flat, disk-shaped space that connects the center of the sun with the center of Earth).
Luckily, the asteroid poses no threat to Earth because it never gets closer than 14.5 million kilometers (9 million miles) to our planet.
"Earth's gravity is just strong enough to [...] hold onto the asteroid so that it never wanders farther away than about 100 times the distance of the moon," explained Chodas. "The same effect also prevents the asteroid from approaching much closer than about 38 times the distance of the moon. In effect, this small asteroid is caught in a little dance with Earth."
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
