P.C. Hooft-prijs voor dichteres Anneke Brassinga

De Nederlandse dichteres Anneke Brassinga (1948) krijgt de prestigieuze P.C. Hooft-prijs 2015. Dat heeft het bestuur van de Stichting P.C. Hooft-prijs voor Letterkunde vandaag bekendgemaakt.



De oeuvreprijs is dit jaar bestemd voor poëzie. De P.C. Hooft-prijs is een van de belangrijkste literaire prijzen van Nederland. De oeuvreprijs wordt jaarlijks afwisselend toegekend voor proza, essays en poëzie. Aan de prijs is een bedrag verbonden van 60.000 euro.

De jury prijst de dichteres om het (her)gebruik van bijna vergeten of in onbruik geraakte woorden. De liefde voor de onuitputtelijke mogelijkheden van taal in poëzie is 'de constante van haar werk', staat in het juryrapport. ,,Wie gedichten van Brassinga leest, stapt binnen in een geestverruimend heelal van taal. In elk gedicht openen zich onvermoede vergezichten van zeggingskracht. De taal wordt omgekeerd, uitgekleed en weer opnieuw uitgedost totdat alle registers die er ooit in voorgekomen zijn, weer meedoen."

Brassinga debuteerde in 1987 als dichteres met de bundel Aurora. Daarna heeft ze nog ongeveer tien dichtbundels gepubliceerd. In 2010 verscheen haar meest recente dichtbundel, Ontij. Ook schreef ze essays en verhalen en is ze actief als vertaalster. Ze heeft boeken vertaald van schrijvers als Oscar Wilde, Jules Verne, Vladimir Nabokov en Sylvia Plath.

Ze is eerder bekroond met onder meer de VSB Poëzieprijs en de Constantijn Huygensprijs. In 1978 kreeg ze de Martinus Nijhoff-prijs toegekend voor de vertaling van Nabokovs De Gave. Ze bedankte voor de eer wegens de boycot van een groot aantal vertalers, waardoor de jury slechts kon kiezen uit een kleine groep kandidaten.

Brassinga krijgt de P.C. Hooft-prijs 21 mei uitgereikt in het Letterkundig Museum in Den Haag. Tot eerdere winnaars in het genre poëzie behoren Tonnus Oosterhoff (2012) en Hans Verhagen (2009).

Aan de zon

Mooier dan de aanzienlijke maan en zijn geadeld licht,
mooier dan het gesternte, de beroemde orden van de nacht,
veel mooier dan het vurig optreden van een komeet
en tot iets veruit mooiers geroepen dan elke andere ster,
omdat jouw en mijn leven elke dag van haar afhangt- is de zon.

Mooie zon, die opgaat, haar werk niet heeft vergeten
en ten einde brengt, het mooist in de zomer, als een dag
aan de kusten verdampt, en gespiegeld zonder kracht de zeilen
glijden over je oog, tot je moe wordt, de afloop verkort.

Zonder zon neemt ook de kunst weer de sluier aan,
jij verschijnt me niet meer, en de zee en het zand,
geranseld door de schaduw, vlieden onder mijn ooglid.

Mooi licht, dat ons warm houdt, bewaart, en wonderbaar zorgt
dat ik weer zie en dat ik je weerzie!

Niets mooiers onder de zon dan onder de zon te zijn…

Niets mooiers dan de stok in het water te zien en de vogel boven
die zijn vlucht overweegt, en beneden de vissen, hun school,

gekleurd, gevormd, ter wereld gekomen met een zending van licht,
en de omtrek te zien, het vierkant van een veld, de duizendhoek van mijn land,
en de jurk die je aan hebt gedaan, en je jurk, klokkend en blauw!
Mooi blauw, waarin de pauwen slenteren en buigen,
blauw van de verten, van de geluksregionen met al het weer voor mijn gevoel,
blauw toeval aan de horizon! En mijn verrukte ogen
verwijden zich nog meer en schitteren, branden zich wond.

Mooie zon, die van het stof wel de allergrootste bewondering toekomt,
daarom zal ik niet vanwege de maan en de sterren en niet
omdat de nacht met kometen pronkt en in mijn zijn nar zoekt
maar vanwege jou alleen en weldra zonder einde en zozeer als nooit om iets
me beklagen om het onafwendbare verlies van mijn ogen.