R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hallo allemaal,
na wat rondgekeken te hebben op deze site en na het lezen van een aantal verhalen van anderen, heb ik besloten om mijn hart hier te luchten. Dit lijkt mij een neutrale en objectieve plaats waar ik eerlijk mijn verhaal kan doen.
3 jaar geleden heb ik de knoop doorgehakt.
Ik zat in een relatie met een Afghaanse jongen. Aan het begin van de relatie was ik. 16 en hij 19. Hij had geen contact met zijn ouders en stond er in feite alleen voor. Hij had zijn leven niet op de rit, veel schulden, paar keer met school gestopt, werkloos etc. Hij heeft zelfs een tijdje op straat gewoond. Ik ontmoette hem via Hyves, hij woonde bij mij in het dorp. In het begin was het niets serieus, alleen sex eigenlijk. Uiteindelijk brachtten we steeds meer tijd met elkaar door en zag ik het als een relatie. In het laatste jaar van onze relatie was ik eigenlijk elke dag bij hem, waardoor we eigenlijk samenwoonden. Hij betaalde de huur, ik de boodschappen e.d.
We hebben veel meegemaakt. Ik ben er vaak achtergekomen dat hij vreemdging, heb zelfs een keer een condoom in de prullenbak gevonden! Als ik hem hierop aansprak, wist hij het altijd goed te praten waardoor ik degen werd die dan sorry zei. Hij praatte me vaak de grond in, ik was niets waard, hij was de enige die ik had etc. Hij liet me ook altijd goed beseffen dat ik zelf bij mijn ouders ook niet een goede thuissituatie had, dus dat ik toch nergens naar toe kon. Ik moest me veel verantwoorden, waar ik was, met wie ik was, wat ik deed etc. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf ook 2 keer vreemd ben geweest, waarvan ik het 1 x eerlijk aan hem heb verteld.
Uiteindelijk ging het van kwaad tot erger. De gevechten, zo kan ik het wel noemen, begonnen zich steeds sneller op te volgen. Eerst pakte hij me hard bij mij arm, later kreeg ik klappen in min gezicht, stompen in mijn buik, tegen me aanschoppen als ik op de grond lag. Wat ik me het meest herinner zij de stompen op mij hoofd, waarvoor ik mezelf wilde beschermen door in elkaar te kruipen en mijn handen voor mijn geizcht te doen. Uiteindelijk is het een keer zover gekomen dat ik om hulp heb geschreeuwd (we waren buiten op straat) twee jongens die me hoorden hebben de politie gebeld en toen is hij opgepakt. Toen ik op het bureau mijn verhaal deed en ze meerdere malen vroegen of ik aangifte wilde doen, heb ik stellig nee gezegd. Dat kon ik hem niet aandoen!
Nu zijn we drie jaar later en denk ik er nog bijna elke dag aan. Ik kan deze periode niet vergeten. Ik heb het er soms met mijn beste vriendin over of met mijn huidige partner. Als ik er aan terugdenk krijg ik altijd het gevoel dat ik me heb aangesteld, dat ik het zelf uitlokte en zelf ook schuld had. Ik vind het vervelend dat ik het niet kan vergeten en vind me een aansteller als ik er aan denk. Ook schaam ik me ervoor als ik het over deze gebeurtenissen heb. Nu is mijn vraag, zijn er mensen die hier een mening over hebben, dit gevoel herkennen en eventueel advies voor mij hebben hoe ik dit achter mij kan laten?
Bedankt als je de tijd hebt genomen om mijn verhaal te lezen!
na wat rondgekeken te hebben op deze site en na het lezen van een aantal verhalen van anderen, heb ik besloten om mijn hart hier te luchten. Dit lijkt mij een neutrale en objectieve plaats waar ik eerlijk mijn verhaal kan doen.
3 jaar geleden heb ik de knoop doorgehakt.
Ik zat in een relatie met een Afghaanse jongen. Aan het begin van de relatie was ik. 16 en hij 19. Hij had geen contact met zijn ouders en stond er in feite alleen voor. Hij had zijn leven niet op de rit, veel schulden, paar keer met school gestopt, werkloos etc. Hij heeft zelfs een tijdje op straat gewoond. Ik ontmoette hem via Hyves, hij woonde bij mij in het dorp. In het begin was het niets serieus, alleen sex eigenlijk. Uiteindelijk brachtten we steeds meer tijd met elkaar door en zag ik het als een relatie. In het laatste jaar van onze relatie was ik eigenlijk elke dag bij hem, waardoor we eigenlijk samenwoonden. Hij betaalde de huur, ik de boodschappen e.d.
We hebben veel meegemaakt. Ik ben er vaak achtergekomen dat hij vreemdging, heb zelfs een keer een condoom in de prullenbak gevonden! Als ik hem hierop aansprak, wist hij het altijd goed te praten waardoor ik degen werd die dan sorry zei. Hij praatte me vaak de grond in, ik was niets waard, hij was de enige die ik had etc. Hij liet me ook altijd goed beseffen dat ik zelf bij mijn ouders ook niet een goede thuissituatie had, dus dat ik toch nergens naar toe kon. Ik moest me veel verantwoorden, waar ik was, met wie ik was, wat ik deed etc. Ik moet eerlijk toegeven dat ik zelf ook 2 keer vreemd ben geweest, waarvan ik het 1 x eerlijk aan hem heb verteld.
Uiteindelijk ging het van kwaad tot erger. De gevechten, zo kan ik het wel noemen, begonnen zich steeds sneller op te volgen. Eerst pakte hij me hard bij mij arm, later kreeg ik klappen in min gezicht, stompen in mijn buik, tegen me aanschoppen als ik op de grond lag. Wat ik me het meest herinner zij de stompen op mij hoofd, waarvoor ik mezelf wilde beschermen door in elkaar te kruipen en mijn handen voor mijn geizcht te doen. Uiteindelijk is het een keer zover gekomen dat ik om hulp heb geschreeuwd (we waren buiten op straat) twee jongens die me hoorden hebben de politie gebeld en toen is hij opgepakt. Toen ik op het bureau mijn verhaal deed en ze meerdere malen vroegen of ik aangifte wilde doen, heb ik stellig nee gezegd. Dat kon ik hem niet aandoen!
Nu zijn we drie jaar later en denk ik er nog bijna elke dag aan. Ik kan deze periode niet vergeten. Ik heb het er soms met mijn beste vriendin over of met mijn huidige partner. Als ik er aan terugdenk krijg ik altijd het gevoel dat ik me heb aangesteld, dat ik het zelf uitlokte en zelf ook schuld had. Ik vind het vervelend dat ik het niet kan vergeten en vind me een aansteller als ik er aan denk. Ook schaam ik me ervoor als ik het over deze gebeurtenissen heb. Nu is mijn vraag, zijn er mensen die hier een mening over hebben, dit gevoel herkennen en eventueel advies voor mij hebben hoe ik dit achter mij kan laten?
Bedankt als je de tijd hebt genomen om mijn verhaal te lezen!
Nee, je bent geen aansteller.
Je had er beter aan gedaan om toen gewoon aangifte te doen en elk contact met hem te verbreken.
Of vind je het zelf normaal dat hij je als een dier heeft behandeld?
[ Bericht 1% gewijzigd door Syntos op 15-12-2014 22:32:57 ]
De tering dat is toch niet normaal meer wat die gozer heeft gedaan.quote:Op maandag 15 december 2014 22:19 schreef Anoniem555 het volgende:
Wat ik me het meest herinner zij de stompen op mij hoofd, waarvoor ik mezelf wilde beschermen door in elkaar te kruipen en mijn handen voor mijn geizcht te doen. Uiteindelijk is het een keer zover gekomen dat ik om hulp heb geschreeuwd (we waren buiten op straat) twee jongens die me hoorden hebben de politie gebeld en toen is hij opgepakt. Toen ik op het bureau mijn verhaal deed en ze meerdere malen vroegen of ik aangifte wilde doen, heb ik stellig nee gezegd. Dat kon ik hem niet aandoen!
Je had er beter aan gedaan om toen gewoon aangifte te doen en elk contact met hem te verbreken.
Of vind je het zelf normaal dat hij je als een dier heeft behandeld?
[ Bericht 1% gewijzigd door Syntos op 15-12-2014 22:32:57 ]
Dat klopt natuurlijk het is volledig jouw schuld dat iemand anders vreemd gaat, het is jouw schuld dat iemand anders je in elkaar slaat, het klopt helemaal dat jij niets waard bent en dat hij de enige was die je had. Je zou je dood moeten schamen.quote:
Als ik er aan terugdenk krijg ik altijd het gevoel dat ik me heb aangesteld, dat ik het zelf uitlokte en zelf ook schuld had.
Verder zit je blijkbaar nog in de slachtofferrol dat je zelfs maar denkt dat het jouw schuld is en dat je je ervoor schaamt .
Oh ja Het is jouw schuld NIET je bent volledig gemanipuleerd en slachtoffer, het is jouw schuld niet. Zoek hulp.
Je stelt je niet aan. Hij is gewoon een hele dominante man en sommige vrouwen houden daar misschien van, om zelf geen mening te mogen hebben of zelf niks mogen inbrengen want ja in zijn ogen ben je niks meer dan z'n seksuele slaaf. Jij houd hier niet van, je hebt het goed gedaan en bent voor je zelf op gekomen. Wees gelukkig met je huidige partner 
Candy is natures way of making up for Mondays.
Maar dat je er nog elke dag aan denkt lijkt me ook niet goed, dus dan zou ik er toch wel hulp voor gaan zoeken als je er na 3 jaar "nog niet" (niet bagatelliserend bedoeld) zelf overheen bent gekomen.quote:
Op Je moet het uiteindelijk toch een keer achter je gaan/kunnen laten of een plekje geven op de een of de andere manier...
Ernstig verhaal! 
Fijn dat je nu wel een stabiele relatie hebt en dat het goed met je gaat. Bij dit soort situaties is het, denk ik, handig om na te gaan hoe het kan dat je zulk gedrag hebt geaccepteerd. Dat klinkt ergens wel hard, vermoed ik, maar toch is het best relevant om van jezelf te weten hoe het mogelijk is dat je in zo'n relatie bent blijven hangen. Het is best logisch dat je er nu nog last van hebt, want het is niet niks. Misschien is het handig om er met een professional over te praten.
Fijn dat je nu wel een stabiele relatie hebt en dat het goed met je gaat. Bij dit soort situaties is het, denk ik, handig om na te gaan hoe het kan dat je zulk gedrag hebt geaccepteerd. Dat klinkt ergens wel hard, vermoed ik, maar toch is het best relevant om van jezelf te weten hoe het mogelijk is dat je in zo'n relatie bent blijven hangen. Het is best logisch dat je er nu nog last van hebt, want het is niet niks. Misschien is het handig om er met een professional over te praten.
Je gaat later altijd aangrijpende dingen overdenken en relativeren, ik iig wel. Ik had ooit een relatie met een dame die vreemdging en ik heb mezelf na de breuk ook nog een tijd willen aanpraten dat het mijn schuld was. Als je er een tijdje over ga je vanzelf de oorzaken zien en waar het mis ging en wat je gedaan zou kunnen hebben om het anders te laten lopen. "Als ik anders was geweest, dan was het misschien niet gebeurd, als als als". Maar hoe ik het ook bekijk, wat de oorzaken of aanleidingen ook moge zijn, dat maakt hetgeen wat gebeurd is niet goed. Wat zij toen gedaan heeft ging te ver, punt.
Dat is hier ook zo, als hij je echt heeft getrapt terwijl je al op de grond lag dan is de gezonde relatie ver te zoeken. Hoe jij ook geweest bent of wat je ook gezegd of gedaan kan hebben, dat is echt een paar bruggen te ver. Hoe kan je je dan in hemelsnaam afvragen of je je niet een beetje aanstelde?
Dat is hier ook zo, als hij je echt heeft getrapt terwijl je al op de grond lag dan is de gezonde relatie ver te zoeken. Hoe jij ook geweest bent of wat je ook gezegd of gedaan kan hebben, dat is echt een paar bruggen te ver. Hoe kan je je dan in hemelsnaam afvragen of je je niet een beetje aanstelde?
Net toen je dacht dat je veilig was..
|
|
