Hoi een hele fijne avond allen,
Ik ben 'WorldsGreatestOne' en normaal gesproken hou ik niet van het delen van persoonlijke verhalen via internet, maar bij deze doe ik het toch maar. Ik heb behoefte in andermans mening over mijn invulling, die ik geef, aan mijn leven;
Mijn leeftijd is 20 en ik ben dus een jonge wo-student op dit moment. Mijn basisschooltijd was geweldig, maar had ook zijn vreselijke kanten --> werd door een aantal mensen gepest, maar had wel een paar hele goede vrienden! Het was een leuke tijd, met zijn donkere kanten. Mijn middelbare schooltijd was ook matig.. Mijn cijfers waren in de eerste twee jaren matig-redelijk, dit omdat ik niet zo lekker in mijn vel zat. Had in deze jaren lichtelijk problemen met pesten, maar het was niet ernstig of iets dergelijks. Ik was wel vaak het slachtoffer, maar agh ja.. Op elk school heb je lichtelijk pestgedrag.
Maar goed.. de overige drie-vier jaren op mijn middelbare school was ik een modelleerling qua cijfers. Ik was wel één van de topscholieren van mijn middelbare school. Mijn cijferlijst zat niet vol met 10en, maar menig klasgenoten konden er van kwijlen en zaten stiekem gevuld met afgust (dat merkte ik). Uiteindelijk geen vrienden overgehouden van de middelbare school, aangezien zij andere interesses hebben (discotheken e.d.). Ik daarentegen ben een fanaat van boeken lezen, leren, films kijken, beetje youtubben, beetje wartaal spreken, flauwe grappen, lekker rustig chillen met wat drankjes erbij.., gezellig socializen, zwemmen e.d.
Wel gepoogd om de mensen te vriend te houden (mensen van de middelbare school). Ik beschouwde die vrienden als echte vrienden, maar na verloop van tijd bleek niets minder waar.. ze namen steeds meer afstand van mij en kozen hun eigen richting... Dit speelde zich met name in de overgang naar een nieuwe fase: hbo/wo/werken.. De meeste van mijn 'vrienden' gingen naar een hbo instelling of werken en ik ben naar de universiteit gegaan. Pogingen om contact te onderhouden is mislukt, aangezien zij telkens een 'smoes ' verzinnen om af te spreken en soms geen eens antwoord geven. Ik heb werkelijk geen idee waarom.. aangezien ik nooit iets slechts heb gezegd of hun iets aangedaan heb. Ik ben altijd heel vredelievend en nooit gemeen.
Uiteindelijk maar de hoop opgegeven en alle contact verbroken (verwijderd van facebook e.d.) met die mensen. Het verwijderen van facebook heb ik een maand geleden gedaan. Ik weet dat een groot deel van mijn oude vriendenkring of eerder gezegd klasgenoten/schoolgenoten (als het vrienden waren dan waren het wel vrienden en geen contactvervagers) zijn in het werkleven : kruidvat, albert heijn e.d.) of zijn aan het falen op het hbo (bsa niet halen en al voor de tweede keer een hbo opleiding volgen... en dus een jaar verspilt hebben) of zijn zelfs naar het mbo gegaan.
Ik daarentegen ben, gelukkig even afkloppen.., succesvol op het wo. Mijn cijfers zijn alweer geweldig en ik lach mij rot met het idee dat zij niet genoeg hebben geïnvesteerd in een intelligent modelstudent, maar in de verkeerde! Het is lachwekkend dat als ik straks succesvol ben dat de 'gold diggers' zometeen contact zullen opzoeken met mij. Met gold diggers refereer ik niet naar vrouwen specifiek, maar in het algemeen (mensen die weer contact met mij willen omdat ze ruiken dat ik succes heb --> succesvrienden).
Elke keer als ik buiten ben en ergens onderweg naar ben, dan hoop ik altijd oude bekenden te treffen, want tijdens het gesprek zal ik vragen (zoals elk gesprek gaat tussen mensen) hoe het met hun gaat. Hun zullen het aan mij vragen, waarop ik natuurlijk kenbaar kan maken dat mijn cijfers heel goed zijn en dat het mij gemakkelijk afgaat (wat ook zo is). Op één of andere manier geniet ik van de jaloezie die andere hebben op mijn cijfers e.d.
Ik kan er echt van genieten (van binnen dan) op het moment wanneer ik dan mijn cijfers aankaart of dingen aankaart waar blijkt dat ik intelligent ben, dat mensen dan ook bewonderend/jaloers of een combinatie van beide reageren..
Van de studiegenoten onderling scoor ik het hoogste en als er iemand is die hoger dan mij haalt, dan kan dat mij zo erg teleurstellen en raken. Ik wil gewoon de beste zijn. Als mij dat niet lukt, kan ik behoorlijk teleurgesteld zijn in mijn resultaat. Als ik een 8.2 heb of een 7.5 en ik hoor dat iemand anders een 8.5 heeft, dan kan ik behoorlijk teleurgesteld raken. Als anderen dan weer bewonderend reageren over diegene met die 8.5, dan kan ik er 2x zo teleurgesteld over raken dat ik dan denk: ''oke als ik thuis ben, ga ik voor het volgende vak heel goed leren om ditmaal (weer) het hoogste cijfer te halen''. Ik wil gewoon heel goed zijn in wat ik doe! En als dan ook qua resultaten blijkt dat ik heel goed ben, dan ben ik er blij mij. Ik ben gewoon een studiebolletje.

Verder tja.. ik ben single en dat ben ik altijd geweest. Nooit interesse vanuit meisjes gehad richting mij en ik niet naar hun (aangezien ik té terughoudend ben qua flirten e.d.). Ik kan nooit een stap zetten, dus het zal altijd van het meisje moeten komen, maar aangezien ik nooit een meisje heb getroffen die moves bij mij wou maken.. is het er ook nooit van gekomen.
Recent Tinder geprobeerd, maar dat werd een fiasco.. 0 matches. Dat terwijl ik niet lelijk ben, ook niet de knapste. Al toch zou ik mijzelf qua becijfering een voldoende geven. Geen hoge voldoende, maar wel een voldoende!
Voor de rest.. doe ik niks bijzonders. Een bijbaan of iets heb ik niet, want dat heb ik niet nodig gelukkig. Als ik binnenkort qua time management alles op orde heb, ga ik wel een bijbaan zoeken. Het helpt voor mijn ontwikkeling (ook sociale vaardigheden), plus het is goed voor mijn lege cv.
Mijn dromen en wensen zijn: topman worden in het bedrijfsleven, dure auto rijden, luxe leven hebben en gezond zijn/ blijven!
Het is mij goed gelukt om kennissen op te bouwen bij mijn wo opleiding, maar daar blijft het bij. Deze kennissen zijn te tellen met twee handen en nieuwe mensen leren kennen lukt niet meer.. ben op één of andere manier niet in contact geraakt met andere.. en na drie maanden is het awkward om contact te zoeken als een wildvreemde in de collegezaal...
Heb nu wel een leuk netwerkje opgebouwd. Maar qua band met die mensen is het niet verder dan: studiegenoten. Overgaan naar privé lukt mij niet.. Elke keer stuit ik tegen moeilijkheden aan: discotheken of dingen in de nacht doen. Ik heb dat gewoon niet. In de nacht wil ik gewoon thuis slapen en niet iets anders doen. Ik ben de gehele dag van 10:00 tot 20.00 beschikbaar en dan willen de mensen (die bijvoorbeeld ook die gehele dag niks te doen hebben) gewoon later dan 20.00 afspreken. Ze flikken het dan ook elke keer om met zo'n tijdstip aan te kakken. Als ik aankaart of het eerder kan, dan komen ze altijd met een flutsmoes.. Daarnaast heb ik geen eens vervoer om bijvoorbeeld 01:00 s'nachts en ik hou er niet van om snachts te hangen op onbekende plekken!
Dit is zowat mijn leven maar goed. Ben benieuwd naar de meningen. De reden van dit topic is omdat ik op één of andere manier een leegte heb van binnen. Met leegte bedoel ik toch wat sipheid en dit met name omdat ik mensen omringd zie met een vriendinnetje ofzo en ik nog niet. Maar goed.. een vriendin is ook niet alles, maar het vult wel aan. Het is tegenwoordig sociaal onacceptabel om nog geen vriendin te hebben en mensen beginnen toch wel mij raar aan te kijken als ze horen dat ik nog nooit ervaring heb gehad met een meisje. En tja.. vrienden mag er wat mij betreft ook bij, want de mensen (niet van de huidige opleiding, maar van vroeger etc.) in het verleden waren ook niet echt mensen die met mij matchten.