The day after.
Een leeg gapend gat, ik voel me leeg. Ik leef bij de dag, maar de pijn van geen kindje is zo inmens groot. TL vroeg zich gister af waar dit gevoel zo op leek en bekend van voor kwam, toen zei hij, dat dit hetzelfde gevoel was toen zijn moeder stierf. En zo voelt het idd ook, alsof ik iemand verlies, ook al was het er nog niet. In onze dromen in onze toekomst was dat kindje er al wel.
Terugdenkend aan gisteren, ik werd pas ongesteld toen ik bij de psycholoog had gezegd ik moet dit kindje/embryotje loslaten en dat doet zoveel pijn
Ik wilde niet loslaten. Ik wil onze dromen niet opgeven. Maar ik zal moeten. Wat de toekomst ons gaat brengen, geen idee. Ik heb steeds mijn grenzen verlegd en de optie draagmoederschap en/of nog een ivf poging zijn voorbij gekomen de afgelopen tijd. Maar zoals ik er nu in sta, ik kan niet meer. Ik wil niet meer. Ik krijg dit niet meer geregeld. Steeds maar weer afwachten of "het lot" je dit keer wel gunstig valt. Het vreet aan je. Ik hoop dat we dit alles een plekje kunnen geven.
Nogmaals dankjewel voor al jullie lieve reacties