Het menselijk lichaam is een wonder. 7,125 miljard mensen, allen met dezelfde basis configuratie en o zo divers in uiterlijk. De een is 2.15 meter lang, de ander 1.30 meter, de een weegt een 210 kg en de andere komt niet verder dan 60. Elf orgaanstelsels, ieder bestaande uit een veelvoud van daadwerkelijke organen. Het kan een lichaam niet gek genoeg, deze basis configuratie werkt, klaar.
Maar toch, in dit wonder der natuur/schepping God, vindt men één zwakke plek: de neusholte. Hoewel het hele systeem van kraakbeen, slijmvliezen, holtes en de reukkolf doorgaans goed werkt, is dat wel anders wanneer het lichaam besluit de maaginhoud niet verder te accepteren en deze via de dichtstbijzijnde uitgang uit te scheiden; braken, overgeven, over je zuiger gaan, nekken, een pannenkoek leggen.
Bruut gewekt midden in de nacht ren ik naar het toilet. Op mijn knieën produceer ik geluiden die een normaal mens niet hoort te maken. M’n maag knijpt samen, de kleine hoeveelheid buikspieren die ik al heb verkrampen en met de kracht van duizend zonnen komt mijn totale maaginhoud naar buiten. Hoewel, totale maaginhoud? Een kleine hoeveelheid blijft achter in mijn neusholte. Een dampende melange van chips en rode bessen sap, opgehoopt op deze plek, blijft mij uren later herinneren aan dit nare tafereel.
En dan vraag ik mij af, wetenschap, hoe verklaar je dit? Is er geen diepgaand onderzoek waaruit blijkt dat de functie van de neusholte niet ophoudt bij het zijn van het eerste stuk van het luchtwegstelsel waar ingeademde lucht doorheen gaat waartoe deze lucht geconditioneerd wordt maar tevens ook geschikt blijkt voor het opvangen van braaksel? En dan vraag ik mij af God, hoe verklaar je dit? Als je dan toch almachtig bent, pas dit even on the go aan wil je?
Nee, het zal wel weer onverklaarbaar zijn. Jullie worden bedankt.
TARDIS. † 22-7-2015 *22-1-2016