hallo,
ik heb al tien jaar een bepaalde vriendschap met iemand, deze vriendschap is erg belangrijk voor me. Het is altijd erg fijn en rustig tussen ons gegaan en we. Vroeger zagen we elkaar héél veel en nu zien we elkaar veel. We waren behoorlijk klef samen, maar nu hebben beiden meer ons eigen leven.
Ik erger me alleen het laatste jaar vreselijk aan haar. En als ik me aan haar erger, erger ik me weer aan mezelf. Ze heeft het veel over zichzelf (haar dertigers dillema). Dit vind ik niet erg, ik luister graag. Maar als het over andermans problemen gaat, dan is zeer oordelend, waar ze vroeger juist de minst oordelende persoon is die ik kende, dit waardeerde ik ook zo aan haar. Dit doet zowel naar mij toe als naar vriendinnen.
Ik heb dit meermaals proberen aan te kaarten (een jaar terug) en we hebben hier zelfs ruzie over gehad. Maar uiteinidlijk besloot ik dat het geen zin heeft. Nu heeft haar partner haar laatst verteld haar erg negatief te vinden. Daar valt dit oordelende ook onder. En nu denk ik; zie je wel.
Ik pieker er veel over. Ik weet dat bespreken geen zin meer heeft, maar hóe stop ik met dat piekeren. Ik zie haar nog vaak en wil haar niet kwijt. En ik vind ook eigenlijk dat ik het maar moet laten gaan en accepteren dat ze is veranderd. Hoe kan ik wat meer rust in mijn hoofd krijgen?