Het babytopic (0-1 jaar) Deel 380

Amsel, ik kan het me goed voorstellen! Ik heb me van tevoren ook best zorgen gemaakt over hoe het zou gaan als ik weer aan het werk was. Maar veel dingen weet je niet van tevoren. Dus volgens mij is het beste om het gewoon op je af te laten komen, hoe lastig dat ook lijkt. En ik herken het minder tijd hebben wel. Zaterdagochtend is dan ook heilig voor mij. Dan gaan we knuffelen en mag ze lekker bij mij in de draagdoek. .
Gaat ze ook nog een paar keer wennen?

Je vroeg laatst naar koeltasjes. Ik vind deze zo leuk! (Er staan er nog meer op die site):

Ik kan het me nu nog niet voorstellen Amsel, ik voel vooral innerlijke paniek als hij niet wil slapen. Maar dat komt ook omdat niet slapen hier nu nog huilem of gewiegd worden of alsmaar drinken is. Ik weet dat de wakkere momenten anders zullen worden, en dan ga ik er vast ook meer van genieten en het misschien wel missen.

_{vooralsnog lijkt hij elke dag minder te gaan slapen gisteren wakker en huilen/drinken van 16 tot half elf...en vandaag lijkt het erop dat hij zijn slaapje van 12 tot 15/16 ook niet wil doen...}

Kun je uitleggen wat je voelt bij die innerlijke paniek, kwak? Waar ben je bang voor?

Niet om je onzeker te maken, maar omdat ik het wel herken geloof ik, van het begin, en het kan fijn zijn om bepaalde gedachtes een beetje om te buigen, als dat kan.

quote:

Op vrijdag 7 november 2014 12:03 schreef kwakz0r het volgende:
Ik kan het me nu nog niet voorstellen Amsel, ik voel vooral innerlijke paniek als hij niet wil slapen. Maar dat komt ook omdat niet slapen hier nu nog huilem of gewiegd worden of alsmaar drinken is. Ik weet dat de wakkere momenten anders zullen worden, en dan ga ik er vast ook meer van genieten en het misschien wel missen.

_{vooralsnog lijkt hij elke dag minder te gaan slapen gisteren wakker en huilen/drinken van 16 tot half elf...en vandaag lijkt het erop dat hij zijn slaapje van 12 tot 15/16 ook niet wil doen...}

Probeer je niet vast te houden aan tijden en ga mee met wat M. aangeeft. Dat heeft mij veel rustiger gemaakt, misschien werkt het voor jou ook? Als hij slaap (nodig) heeft, gaat hij wel slapen.

Als ik het voor mezelf bedenk waarom ik de eerste maanden een soort permanente spanning voelde dan was het vooral dat ik dacht/voelde dat als I even huilde ik dan gefaald had, dat ik iets niet goed deed. En ik wilde het zo graag goeddoen en het oplossen. Maar bij krampjes kon ik het bijvoorbeeld niet echt oplossen, alleen troosten.

Dus het was voor mij belangrijk om in te zien dat als I even huilt dat niet meteen het eind van de wereld is en het ook niet betekent dat ik iets niet goed doe. Verder wat betreft clusteren/regelen: de een kan het beter dan de ander, maar het is vooral zaak het maar te accepteren, jezelf op de bank te installeren met M. en er het beste van te maken.

Het kan nog heel lang duren voor er echt een ritme is in het slapen, dus hou je niet vast aan hoe het gisteren ging. Iedere dag is weer anders. Je merkt het vanzelf als er op een gegeven moment wel een vast patroon komt, maar het is niet erg als dat er (nog) niet is. Een baby kiest zelf waar z'n prioriteit ligt: bij eten of bij slapen. Als hij kiest voor eten dan heeft hij dat kennelijk nodig. Etc. Het is fijn als je erop kunt vertrouwen dat het instinct van M gewoon precies aangeeft wat er moet gebeuren.

+1 op Skittles en Franny

Een ritme begon hier pas een beetje te komen na 10-12 weken en nu bij 17 weken zit er pas echt ritme in.
En geheid als je me over 4 weken vraagt zal ik er dan ook wel weer anders in staan en er anders over denken.

Meegaan met je mooie knulletje zijn 'ritme' is het beste.
En ook voor mij als controlfreak was dat niet makkelijk maar verlaagde het moet-en-zalgehalte en maakte het te doen.
En alles wat vandaag niet lukte, nou wie weet morgen wel! Of overmorgen!

Kunnen jullie wat minder snel tikken, ik moet 6 pagina's inhalen

Ons mannetje vindt het momenteel hilarisch om een tijgerwedstrijd te houden. Schaterlachen. Hij heeft wel weer een nieuwe verkoudheid te pakken, ik blijf zijn matrashoeslaken verschonen....Overigens zien wij tand 7 al doorkomen, hij fabriceert in record tempo een volledig melkebit geloof ik.

JufMariska: wat een leuke foto!

Zojuist op school hadden de vijfdeklassers een toets van mij voor het schoolexamen; de toets duurde twee uur. Staat na een uur ineens een meisje uit die klas voor mijn neus. Helemaal in tranen. Want ze had een black-out gekregen en toen was ze helemaal in paniek geraakt. Van de surveillant mocht ze weg, want het ging echt niet. Dus ik heb een half uurtje met haar zitten praten. Ik merk dat ik nu ik moeder ben ook ineens veel moederlijker ben naar mijn leerlingen toe. Voorheen had ik ook tijd voor haar gemaakt, maar nu reageer ik veel gevoelsmatiger. Ik vond het echt zo zielig voor haar. .

quote:

Op vrijdag 7 november 2014 12:16 schreef Franny_G het volgende:


Dus het was voor mij belangrijk om in te zien dat als I even huilt dat niet meteen het eind van de wereld is en het ook niet betekent dat ik iets niet goed doe.

Daar zeg je wat!

quote:

Op vrijdag 7 november 2014 12:05 schreef Franny_G het volgende:
Kun je uitleggen wat je voelt bij die innerlijke paniek, kwak? Waar ben je bang voor?

Niet om je onzeker te maken, maar omdat ik het wel herken geloof ik, van het begin, en het kan fijn zijn om bepaalde gedachtes een beetje om te buigen, als dat kan.

Dat hij noooooit meer gaat slapen en ik van dat moment tot diep in de nacht elk uur mijn tepels moet aanbieden om hem tevreden te houden...

Nu J er nog is loop ik op zo'n moment even weg, pakt J hem (en krijgt hem meestal in slaap of in elk geval rustig) en ga ik even iets doen waardoor ik me mens voel ipv tiet, de afwas ofzo.

Dat gevoel van paniek komt soms al op als ik hem even hoor kreunen... En dan voel ik me zo schuldig als ik denk "nee, niet wakker worden"...

quote:

Op vrijdag 7 november 2014 12:12 schreef Skittles het volgende:

[..]

Probeer je niet vast te houden aan tijden en ga mee met wat M. aangeeft. Dat heeft mij veel rustiger gemaakt, misschien werkt het voor jou ook? Als hij slaap (nodig) heeft, gaat hij wel slapen.

Oh ik zet hem niet op een schema ofzo, maar de afgelopen week komt hij zelf ongeveer met die tijden... Hij slaapt de nacht goed (tussen de voedingen), dan in de ochtend wakker en niet makkelijk tevreden (vandaag werkte de doek ook niet) dan meestal in de middag wel weer even slapen en dan wakker van 15 tot 22 (soms slaapt hij nog wel een keer tussendoor, van 16 tot 19 ofzo).

Die wakkere uren vind ik heel zwaar... Ik probeer ervan te genieten maar soms vliegt t me gewoon aan...

[ Bericht 0% gewijzigd door kwakz0r op 07-11-2014 13:05:24 ]

Nu echt bijgelezen: dat meeveren lukt me nog niet zo goed. Ik ben altijd al een beetje auti/inflexibel geweest: als iets anders dan verwacht gaat zet ik altijd eerst heel paniekerig en boos mijn hakken in t zand. Wetende dat dat absoluut geen zin heeft. En dan na tien minuten ben ik weer bij met plan B en is t prima.

Zo gaatvt met baby nu ook een beetje. Eerst paniek en huilen en piekeren hoe t moet als J aan t werk is en me niet kan helpen, en dan na tien minuten is t ok en knuffel ik mijn baby en geef ik m nog een keer de borst en aai zijn zachte haartjes.

Ik zat gisteren in de groepsapp van mijn ouders en broer + schoonzusje ook weer eens onzeker te zijn.
Was rondom het afbuigende lijntje van gewicht en mijn bv
Mijn moeder stuurde daarop een persoonlijk berichtje naar me

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En ze zal wel weer eens gruwlijk gelijk hebben zoals moeders altijd gelijk hebben

Je hoeft niet perse te genieten he, kwak. Gewoon zo goed mogelijk de dag door komen samen, is soms ook al heel wat. .

Piekeren is gewoon een grote valkuil, als je daar al gevoelig voor bent. Als moeder heb je altijd wel iets om over te piekeren, lijkt het wel. En als controlfreak en/of perfectionist is het helemaal even omschakelen. Maar zoals mijn wijze huisarts zei: gun jezelf de tijd om te wennen aan het moederzijn. Het duurt ongeveer een jaar voor je een nieuwe balans hebt gevonden.

Blue, dat soort dingen zegt mijn oudste zus ook de hele tijd. .

quote:

Op vrijdag 7 november 2014 13:09 schreef Franny_G het volgende:
Je hoeft niet perse te genieten he, kwak. Gewoon zo goed mogelijk de dag door komen samen, is soms ook al heel wat. .

Piekeren is gewoon een grote valkuil, als je daar al gevoelig voor bent. Als moeder heb je altijd wel iets om over te piekeren, lijkt het wel. En als controlfreak en/of perfectionist is het helemaal even omschakelen. Maar zoals mijn wijze huisarts zei: gun jezelf de tijd om te wennen aan het moederzijn. Het duurt ongeveer een jaar voor je een nieuwe balans hebt gevonden.

Blue, dat soort dingen zegt mijn oudste zus ook de hele tijd. .

Ik vind het moeilijk om daar vrede mee te hebben en dan komt het schuldgevoel om de hoek zetten - blijkbaar hou ik niet genoeg van mijn zoon om het ok te vinden dat ik niet echt geniet van de dagen/niet meer dingen kan doen die ik wil.

Maar goed, t lijkt nu allemaal wel heel dramatisch, deze gevoelens heb ik ook maar in buien. En mezelf kennende word ik stoerder en sterker als ik meer alleen ben en wel zal moeten.

quote:

Op vrijdag 7 november 2014 13:12 schreef kwakz0r het volgende:

[..]

Ik vind het moeilijk om daar vrede mee te hebben en dan komt het schuldgevoel om de hoek zetten - blijkbaar hou ik niet genoeg van mijn zoon om het ok te vinden dat ik niet echt geniet van de dagen/niet meer dingen kan doen die ik wil.

Maar goed, t lijkt nu allemaal wel heel dramatisch, deze gevoelens heb ik ook maar in buien. En mezelf kennende word ik stoerder en sterker als ik meer alleen ben en wel zal moeten.

Kwak, ik wilde de eerste twee weken m'n jankende kind ergens in een hoekje gooien, hard wegrennen, de auto pakken en niet meer terugkomen

Komt goed!

Je mams heeft idd wel gelijk

Kwak, ik herken het hoor. Vaak met mini meegehuild en als ze dan eens sliep overdag en ik hoorde haar dan kreunen voelde ik meteen een soortvan paniek in m'n lijf want ik zat dan net even rustig ofzo en kon ik wéér opstaan.
Manlief is na haar geboorte meteen weer gaan werken (nouja, 1 dagje thuis geweest) dus toen de kraam weg was kwam alle zorg meteen op mij aan.
ik had graag gezien dat hij ook wat langer thuis was maar helaas, eigen baas en topdrukte waar hij niet onderuit kon komen.
En nu ik werk ben ik het 9 van de 10 keer die er snachts ook uitgaat voor mini én voor maxi en daar word ik nu wel erg flauw van. Ik kom nu op het punt dat ik het bijna niet meer ga trekken en moet ik dus aan de bel trekken bij hem.
Jammer voor hem, maar ik werk ook 32 uur per week en om dan sowieso elke nacht er minimaal 2x uit te moeten vind ik best pittig.
Vannacht was ik mini aan het voeden en tijdens het voeden werd maxi huilend wakker. Maar wakker worden? Ho maar. En ik ben dan zo eigenwijs dat ik het vertik om te moeten vragen of hij alsjeblieft bij z'n kind wil gaan kijken.
Nouja, einde van m'n beklag, sorry, zit een beetje hoog. En ik moet dat gaan uitspreken en dat vind ik moeilijk

Roze wolken zijn niet verplicht Kwak!
Dat is niet bij iedereen in de zwangerschap en ook niet na de geboorte.

En dat je van sommige mensen hier of IRL niet hoort dat ze het zwaar hebben/vinden soms of onzeker zijn wil niet zeggen dat ze er geen last van hebben!
Dus daar moet je ook niet onzeker van worden.

Vertrouw op je gevoel!
Je doet het al zo goed

Och TAP
Wij hebben (na mijn beklag over doorslapen terwijl ik ook weer werken moet) de afspraak dat we om en om er uit gaan.
En als hij het niet hoort mag ik hem porren.
Vriend vond het serieus vervelend dat het mij hoog zat en hij het niet doorhad.
Op dagen dat de ander vrij is mag diegene die werken moet de nacht in bed blijven liggen trouwens.

Spreek het uit, hoe moeilijk dat misschien lijkt.
Want de ander weet niet altijd wat je verwacht, helemaal niet als je het altijd maar allemaal regelt en alleen doet.

dat lijkt me heel rot TAP. Ik heb echt niet te klagen over J.

Bij de nachtvoedingen pak ik baby en maakt hij in die tijd een nestje met kussens midden op t bed aan t hoofdeinde, dan ga ik voeden en soest hij wat dwars op t bed bij mijn benen, als ik klaar ben ga ik weer liggen en knuffelt hij M in slaap (10-15 minuutjes) en kruipt dan weer naast me.

Ik kijk er gewoon erg naar uit dat M het ook fijner gaat vinden om wakker te zijn en ook even lekker zelf kan liggen en spelen/dingen ontdekken. Nu is t voor hem geeoon allemaal moeilijk ook, en vastgehouden worden is t enige wat fijn is buiten eten. Kan hij niks aan doen.

Het wordt beter, ik geloof jullie

TAP, herkenbaar van je soort van onrustig voelen als mini (weer) wakker is. Ik heb vaak genoeg gezegd tegen Noor als ze weer eens heel de ochtend en middag wakker was: 'Wanneer ga jij eens slapen kind'

En eens met Blue. Sommigen willen het nou eenmaal mooier doen lijken dan dat ze het uiteindelijk vinden.

Nu heb ik mijn draai gevonden. Ik ben gewend aan de ritmeloze dagen en ik heb het idee dat ik Noor heb leren kennen. In de zin van kunnen inspringen op haar behoeftes. Heb ik dit allemaal eindelijk een beetje door, moet ik volgende week weer gaan werken

Het wordt inderdaad beter, kwak . Vindt M het leuk om in de wagen mee te gaan wandelen?
Kuiken sliep in het begin ook weinig, maar hij deed het er prima op. Inmiddels zit er veel meer regelmaat in zijn dag, maar alsnog gebeurt het regelmatig dat hij een slaapje skipt, verplaatst op de ochtend- en middagdutjes aan elkaar plakt tot één slaapje. Ik vind het prima.

Amsel, fijn dat ze doorslaapt ik hoop voor je dat het zo blijft .