Dissociatie - wat is dat?

FOK!forum / Relaties & Psychologie / Dissociatie - wat is dat?

machteld	zaterdag 26 oktober 2002 @ 22:21
	En hoe kun je herkennen dat iemand dat heeft? Op NED1 gaat het nu over kindermishandeling, en daar kwam dat ter sprake, werd ook wel uitgelegd, maar ik snap het niet zo goed.
Conflict	zaterdag 26 oktober 2002 @ 22:24
	Ik zit ook te kijken. Pfff... valt niet mee.
Conflict	zaterdag 26 oktober 2002 @ 22:27
	Dissociatie Een psychologisch fenomeen waarbij een verzameling handelingen, gedachten of emoties los lijkt te zijn gekomen van de persoonlijkheid, waardoor de indruk ontstaat dat een deel van het brein 'een eigen leven' is gaan leiden.' http://members.lycos.nl/skepticusnederland/id25.htm
H-Ahli	zaterdag 26 oktober 2002 @ 22:31
	Dissociatie is een vorm van overleven, mensen die, met name op jonge leeftijd, ernstig traumatische ervaringen hebben, kunnen die in een apart "stukje"opslaan. Als het over langdurige traumatische ervaringen gaat, kan dat "stukje" als een alter ego gaan functioneren. Waarbij dat unieke stuk die ervaringen opslaat en probeert te verwerken. In ernstige gevallen heeft de persoon zelf dat niet eens in de gate, behalve dat er "gaten" in zijn of haar herinnering zitten. Erg lastig. Zie MPS of MPD.
Conflict	zaterdag 26 oktober 2002 @ 22:35
	Wel opvallend einde trouwens: "De kindermishandelling telefoonlijnen zijn helaas bijna altijd overbelast"
Moonah	zaterdag 26 oktober 2002 @ 22:45
	Je kunt het een beetje vergelijken met dagdromen. Alleen dat is meestal positief. Maar je bent wel 'weg' uit de werkelijkheid. Of ik heb ook wel eens dat ik in de auto zit en er niet helemaal bij ben. 'Ineens' ben je 's ochtends op je werk... Je hebt geen contact met de werkelijkheid. Je ziet het wel en je hoort het wel, maar je hebt er geen gevoel bij. Dat is op een of andere manier afgesloten. Alsof je in een soort van koepel zit. De wereld om je heen gaat gewoon door, dat neem je ook wel waar, maar je maakt het niet mee. Je bent er niet. Beetje duidelijker?
machteld	zaterdag 26 oktober 2002 @ 23:13
	In theorie snap ik het allemaal wel denk ik. Maar ik wil het ook graag 'gevoelsmatig' 'begrijpen'. Zijn er ook mensen die alijd dissocieren? Of gaat het bij vlagen? En welk gevoel komt het dichtst bij voor iemand die niet weet waar dit over gaat. Heeft iedereen het wel eens? Is het dan geen psychiatrische stoornis? En wanneer gaat het een in het ander over. En hoe herken je dit bij iemand anders zonder lange gesprekken?
machteld	zaterdag 26 oktober 2002 @ 23:21
	quote: Op zaterdag 26 oktober 2002 22:45 schreef Moonah het volgende: Je kunt het een beetje vergelijken met dagdromen. Alleen dat is meestal positief. Maar je bent wel 'weg' uit de werkelijkheid. Of ik heb ook wel eens dat ik in de auto zit en er niet helemaal bij ben. 'Ineens' ben je 's ochtends op je werk... Je hebt geen contact met de werkelijkheid. Je ziet het wel en je hoort het wel, maar je hebt er geen gevoel bij. Dat is op een of andere manier afgesloten. Alsof je in een soort van koepel zit. De wereld om je heen gaat gewoon door, dat neem je ook wel waar, maar je maakt het niet mee. Je bent er niet. Beetje duidelijker? Ja Dus dagdromen is geen vorm van dissociatie? En is dissociatie altijd negatief? Het is toch een vlucht of zo. En kan iedereen het krijgen of heb je een bepaalde aanleg nodig?
FROSTBITE	zaterdag 26 oktober 2002 @ 23:31
	quote: Op zaterdag 26 oktober 2002 23:21 schreef machteld het volgende: [..] Ja Dus dagdromen is geen vorm van dissociatie? En is dissociatie altijd negatief? Het is toch een vlucht of zo. En kan iedereen het krijgen of heb je een bepaalde aanleg nodig? Ja dagdromen is een vorm van dissociatie. Er niet met je gedachten bij zijn, dat gevoel. Even afwezig. Het is een normaal verschijnsel van de mens dat heel handig is want je kunt bijvoorbeeld over iets heel anders nadenken terwijl je op de fiets zit of de afwas doet. Mensen die onder stress staan doen het vaker, je geest is als het ware bezig met het probleem. Erg vermoeiend. Kinderen in die in de knoei zitten gebruiken dit vermogen om hunzelf wat ruimte te geven. Maar als die situatie lang voortduurd wordt het een soort tweede natuur, een gewoonte zou je kunnen zeggen. Het is dan een overlevingsmechanisme geworden, dat op latere leeftijd blijft.
Fogerty	zaterdag 26 oktober 2002 @ 23:33
	quote: Op zaterdag 26 oktober 2002 23:31 schreef FROSTBITE het volgende: een gewoonte zou je kunnen zeggen. Het is dan een overlevingsmechanisme geworden, dat op latere leeftijd blijft. en weten ze dat zelf? Vraag ik me af
Moonah	zaterdag 26 oktober 2002 @ 23:35
	quote: Op zaterdag 26 oktober 2002 23:31 schreef FROSTBITE het volgende: Er niet met je gedachten bij zijn, dat gevoel. Hm. Ik zou zeggen "er niet met je gevoel bij zijn." Als je dissocieert heb je juist geen gevoel.
Moonah	zaterdag 26 oktober 2002 @ 23:36
	quote: Op zaterdag 26 oktober 2002 23:33 schreef Fogerty het volgende: [..] en weten ze dat zelf? Vraag ik me af Volgens mij niet. Het gaat ook niet bewust, het 'ontstaat' gewoon.
addicted_to_jellybeans	zondag 27 oktober 2002 @ 15:56
	Bij wist ik het eerst niet dacht dat het normaal was , en voelde gewoon eigenlijk echt niets meer . Je moet het zien als een soort uittreding van ok dit is te pijnlijk dit kan ik niet aan dus schakel ik mijn gevoel uit . Ik zag het als iets normaals en toen later kwam ik erachter dat dat niet echt normaal was , dat niet iedereen kan wat ik kan .
jacko	zondag 27 oktober 2002 @ 16:59
	quote: Op zondag 27 oktober 2002 15:56 schreef addicted_to_jellybeans het volgende: Bij wist ik het eerst niet dacht dat het normaal was , en voelde gewoon eigenlijk echt niets meer . Je moet het zien als een soort uittreding van ok dit is te pijnlijk dit kan ik niet aan dus schakel ik mijn gevoel uit . Ik zag het als iets normaals en toen later kwam ik erachter dat dat niet echt normaal was , dat niet iedereen kan wat ik kan . Ik denk dat het een soort zelfbescherming van je geest is tov. bepaalde gebeurtenissen. Je hoort ook vaak dat iemand die "dissed" zich later niet meer kan herinneren wat er precies gebeurt is. peter (aka. jacko)
Moonah	zondag 27 oktober 2002 @ 17:45
	quote: Op zondag 27 oktober 2002 16:59 schreef jacko het volgende: [..] Ik denk dat het een soort zelfbescherming van je geest is tov. bepaalde gebeurtenissen. Je hoort ook vaak dat iemand die "dissed" zich later niet meer kan herinneren wat er precies gebeurt is. peter (aka. jacko) Ik weet niet of jij precies hetzelfde bedoelt hoor. Zover ik weet wordt alleen je gevoel losgekoppeld, maar kun je de werkelijkheid nog wel waarnemen. Het is meer een soort 'trance'.
Fogerty	zondag 27 oktober 2002 @ 17:47
	Zeg, dat gevoel als je in een groep mensen bent op een station of op een feestje ofzo, en dat het dan lijkt of je in een soort cocon zit en er niet echt bent, je ziet en hoort de mensen wel praten maar het lijkt alsof je het van buitenaf waarneemt zeg maar (klinkt misschien wazig), noemen ze dat niet ook dissociatie? Dat kun je namelijk ook krijgen van teveel blowen ipv door traumatische ervaringen
addicted_to_jellybeans	zondag 27 oktober 2002 @ 18:15
	quote: Op zondag 27 oktober 2002 17:45 schreef Moonah het volgende: [..] Ik weet niet of jij precies hetzelfde bedoelt hoor. Zover ik weet wordt alleen je gevoel losgekoppeld, maar kun je de werkelijkheid nog wel waarnemen. Het is meer een soort 'trance'. Klopt bij mij niet helemaal , mijn trance kan soms zo ver gaan dat ik sommige deeltjes vergeet , meer de kleine dingetjes . Zoals van de week ben ik naar mijn ouders gefietst en ik heb fiets op slot gezet , maar later wist niet eens of ik dat wel of niet heb gedaan en echt een boel ging gewoon langs me heen .
addicted_to_jellybeans	zondag 27 oktober 2002 @ 18:18
	Ik zal het voor mij omschrijven . Het voelt voor mij aan als een film , alles gaat langs je heen , het is net alsof je naar een film zit te kijken . Je krijgt zoveel indrukken dat je twijfelt of ze wel echt zijn .
Fogerty	zondag 27 oktober 2002 @ 18:18
	quote: Op zondag 27 oktober 2002 18:15 schreef addicted_to_jellybeans het volgende: Zoals van de week ben ik naar mijn ouders gefietst en ik heb fiets op slot gezet , maar later wist niet eens of ik dat wel of niet heb gedaan Zoals je het nu beschrijft is het meer verstrooidheid
addicted_to_jellybeans	zondag 27 oktober 2002 @ 18:20
	Dat was het dus niet de trance kan zo diep gaan dat je dingen vergeet . Kan op de omgeving overkomen als verstrooidheid maar ik weet zelf dat dat zo niet is .
Fogerty	zondag 27 oktober 2002 @ 18:22
	quote: Op zondag 27 oktober 2002 18:18 schreef addicted_to_jellybeans het volgende: Ik zal het voor mij omschrijven . Het voelt voor mij aan als een film , alles gaat langs je heen , het is net alsof je naar een film zit te kijken . Je krijgt zoveel indrukken dat je twijfelt of ze wel echt zijn . Dat klinkt weer als mijn blow-verhaal. Misschien kunnen mensen na traumatische ervaringen dezelfde ervaringen krijgen als anderen na lang en veel blowen. Ik vind het wel interessant.
Swaan	zondag 27 oktober 2002 @ 18:25
	Je moet maar net de kracht, de wil, en het inzicht hebben om het te kunnen overwinnen. Het is niet leuk, en jaren later word je er nog steeds op nagekeken. Heel vervelend, maar wel begrijpelijk. Probeer dat maar eens ongedaan te maken. Nee, het is een rotprobleem die veel geduld en energie van jezelf en anderen vergt. Maar het valt bij te schaven...
addicted_to_jellybeans	zondag 27 oktober 2002 @ 18:31
	quote: Op zaterdag 26 oktober 2002 23:13 schreef machteld het volgende: In theorie snap ik het allemaal wel denk ik. Maar ik wil het ook graag 'gevoelsmatig' 'begrijpen'. Zijn er ook mensen die alijd dissocieren? Of gaat het bij vlagen? En welk gevoel komt het dichtst bij voor iemand die niet weet waar dit over gaat. Heeft iedereen het wel eens? Is het dan geen psychiatrische stoornis? En wanneer gaat het een in het ander over. En hoe herken je dit bij iemand anders zonder lange gesprekken? Bij mij is het een deel van Borderline . Het zal bij mij ook niet echt overgaan maar ik herken wanneer het komt en kan dan ingrijpen . Het komt vooral als er teveel op me af komt en dan kan ik zorgen dat ik ontspannende dingen ga doen . Voorheen ben ik namelijk door dissociatie gaan krassen , want je voelt niets meer en je wil weer wat voelen . Mijn omgeving ziet het ook aan me omdat ik dan totaal zombieachtig ben . Zo voelt het overigens ook , je bent net een zombie .