Steven Wilson / Porcupine Tree #6

quote:

Maandag 28 september:
Op de derde verdieping is een kleine expositie van werk dat Carl Glover en Lasse Hoile hebben gemaakt voor Steven Wilson. Ik koop het bijbehorende boek en laat het door beide heren signeren. De expositie zelf valt wat tegen, maar de ontmoeting met Adam Holzman is dan wel weer leuk.
Later die avond gaan we opnieuw naar boven om te kijken of we de zaal in kunnen. Bij de deur staat iemand van de staff; hij biedt aan dat we andere kaarten krijgen, zodat de benedenring goed gevuld raakt. Dat lijkt ons wel wat, want we zouden echt helemaal bovenin zitten en nu mogen we met z'n drietjes naast elkaar in the stalls. En wat een plek is dat! We hebben zeer goed zicht op het podium. The Royal Albert Hall is een overdonderend mooie zaal. Een uur lang kijken we onze ogen uit en dan moet het concert nog beginnen. En dat concert zelf is echt waanzinnig. Het duurt een minuut of twintig voordat het geluid optimaal is en even ben ik bang dat met name de luidere fragmenten slecht zouden blijven, maar het valt me al snel alleszins mee.
Allereerst krijgen we het volledige album Hand. Cannot. Erase. en Ninet komt deze keer live haar partij in Routine zingen. De mix van geluid en beeld is weer geweldig. Kippenvel.
Na de pauze gelijk een enorme verrassing: Drag Ropes (met Michael Akerfeld) van het Storm Corrosion album! De rest van de set bestaat uit stukken die ik tijdens de afgelopen tour al mocht horen, afgewisseld met nog een paar mooie verrassingen. Index, How Is Your Life Today, het nieuwe stuk My Book Of Regrets, Lazarus, Harmony Korine, The Watchmaker (achter het gordijn) en Let's Sleep Together. Toegiften zijn The Sound Of Muzak en The Raven That Refused To Sing.
Het zindert allemaal nog lang na, want wat is dit een enorm indrukwekkend concert.

Dinsdag 29 september:
De tweede avond zitten we weer uitstekend en nu krijgen we zelfs een voorprogramma. Matt Berry and the Maypoles vind ik op zich wel aardig. Ik hoor er leuke elementen inzitten en ik snap waarom Wilson ze heeft gevraagd, maar het komt niet helemaal over. Bovendien lijkt het erop dat ze als een soort geluidscheck fungeren. En de show van Steven Wilson zelf? Allemachtig mooi. Eigenlijk hoor ik geen échte verrassingen, maar ik vind het wel verschrikkelijk goed en ik heb wel degelijk een paar momenten van Kippenvel met een hoofdletter K. En er zijn weer speciale gasten: Ninet, Guthrie Govan, Theo Travis en Gavin Harrison.
De setlijst bestaat uit stukken die ik ook hoorde in de voorgaande tour, aangevuld met werk van de Grace For Drowning en The Raven That Refused To Sing And Other Stories tours. En een handjevol ouder werk! Ongeveer is het zoiets: No Twilight Within The Courts Of The Sun, Shesmovedon, Routine (met Ninet), Open Car, Don't Hate Me, Home Invasion (Met Guthrie Govan), Drive Home (met Guthrie Govan en Theo Travis die de rest van de set tot aan de toegift meespeelt), Sectarian, Insurgentes, No Part Of Me, en dat wat Steven Wilson aankondigt als 'The beast'. Het blijkt een 'korte'(re) versie van Raider II. Encore 1: Dark Matter. Encore 2: Lazarus (met Gavin Harrison), The Sound Of Muzak (met Gavin Harrison).
Ik ben sprakeloos en heb met open mond zitten luisteren. Het is al afgelopen. Stik. Wat een prachtavonden.