Albert Camus :
When the Cure released the album “Boys Don’t Cry” in 1980 the English band always dealt with having to explaining a song that was deemed racist by many at the time.
The cries to censor the rock band’s first single “Killing an Arab” came from the American-Arab Anti-Discrimination Committee, a civil-rights organization, when a radio deejay confused the song with an anti-Arab anthem.
With incendiary lyrics “I’m alive…I’m dead…I’m a stranger…Killing an Arab,” a lot of music fans overlooked the fact that the tune simply retold a scene in the short novel “The Stranger” by French writer Albert Camus.
“If there’s one thing I would change, it’s the title,” lyricist Robert Smith told Chart Attack, a Canadian music online publication, in 2001. “I wrote it when I was still in school and I had no idea that anyone would ever listen to it other than my immediate school friends.”
But many did.
The disclaimer labeled on the album “Standing on a Beach.”
So, in order to clear the negative connotations from the song the record company labeled the 1987 album “Standing on a Beach,” which started of with the “Arab” song, with Smith’s statement:
“The song ‘Killing an Arab’ has absolutely no racist overtones whatsoever. It is a song which decries the existence of all prejudice and consequent violence. The Cure condemn its use in furthering anti-Arab feeling.”
Till the day, you can still find rare copies of the album with the disclaimer label.
‘In de hal van dat gebouw heb ik zeker een uur met hem zitten praten,’ herinnert de 47-jarige muzikant-componist Tom America zich. ‘Wat hij zei was een soort hogere wiskunde voor me.’ Hij houdt hij de verzamelde Gedichten van Jan Hanlo in zijn hand en wijst naar een met wingerd begroeid landhuis waarin vroeger volkshogeschool Geerlingshof was gevestigd. Ergens hamert een specht. De wind ruist door de bladeren. Het toeristisch rumoer van Valkenburg dringt amper door tot dit kleine landgoed, waar de dichter van het beruchte Oote oote boe zijn neo-dadaistische poezie schreef en aan zijn Vincent 1000-motor knutselde.
De zon breekt door en zet het grasveld in een gele gloed. ‘Het was vijf uur ‘s morgens in April/ Ik liep en floot de St. Louis Blues.’ Deze regels moet de dichter hebben geschreven toen de zon na een doorwaakte nacht achter de bomenrij verscheen. Misschien was ‘t het begin van net zo’n dag als deze.
‘Wat is dit toch een magische plek,’ zegt America. Hij is biograaf noch literatuur-historicus, eigenlijk leest hij even weinig als de door hem geadoreerde Hanlo die zichzelf het liefst als een dilettant en zondagsdichter beschouwde. Volgens een schoolkrant-artikeltje dat in de verzamelbundel In een gewoon rijtuig is opgenomen, was de dichter verzot op stripverhalen als Donald Duck, The Flintstones en The Peanuts. Het argeloze en kinderlijke inspireerde hem tot gedichten en korte prozastukken, die in hun quasi-eenvoud bijna verneukeratief aandoen. Wat bijvoorbeeld te denken van het klankgedicht De mus (‘Tjielp, tjielp’) dat uit de fonetische weergave van vrolijk vogelgekwetter bestaat ?
De op een steenworp van Geerlingshof geboren America maakte een cd met zeventien liedjes op teksten van Hanlo, waaronder ‘s Morgens, Improvisatie en De mus. Hij werkte er vier jaar aan. Dat hier niet alleen sprake is van de uit de hand gelopen obsessie van een Hanlo-dweper, bewijst wel de enthousiaste medewerking van muzikanten als Henny Vrienten, Vincent van Warmerdam en Niko Langenhuijsen.
Tjielp, Tjielp is een eigenaardige, tegendraadse plaat geworden, met echo’s van Suzanne Vega, Laurie Anderson, Zappa en Paolo Conti. De bijna gebroken, hese stem van America doet de rest. Wie de cd beluistert, wordt net zo verrast als de poezie-liefhebber die kennismaakt met het oeuvre van ‘de vogelman uit Valkenburg’
De hoofdpersoon in het boek is Dorian Gray. Hij is een prachtige jongeman van 17 jaar (aan het begin). Een goede vriend van Dorian, Basil Hallward, schildert een portret van hem. Een van Basil’s vrienden, Lord Henry Wotton, zorgt dat Dorian zich bewust wordt van zijn schoonheid en zegt tegen hem dat hij ervan moet genieten, omdat hij niet lang mooi zal blijven: hij zal oud en lelijk worden. Daarom wenst Dorian dat hij nooit zal verouderen, maar in plaats van hem het portret. Hij roept uit dat hij daar zelfs zijn ziel voor wil geven. Daardoor (zo blijkt later) heeft hij een pact met de duivel gesloten- zijn wens wordt vervuld.
Oh kut, oh snee, oh pruim, oh spleet,
Oh gleuf, oh naad, oh kier, oh reet,
Oh gat, oh dot, oh doos, oh meuk,
Oh muts, oh klier, oh bef, oh prut,
Oh peer, oh vijg, oh dop, oh deur,
Oh lek, oh put, oh kloof, oh scheur,
Oh rits, oh snits, oh lik, oh stuk,
Oh pot, oh punt, oh kruis, oh munt,
Oh poort, oh zucht, oh tuin, oh lust,
Oh moes, oh vlaai, oh muis, oh trut,
Oh vlucht, oh krocht, oh brug, oh kolk,
Oh veeg, oh dirk, oh kees, oh hol,
Oh grot, oh schacht, oh bron, oh dal,
Oh hok, oh wak, oh wel, oh kwal,
Oh soes, oh tas, oh voos, oh kwast,
Oh zweer, oh puist, oh moot, oh schram,
Oh flens, oh roos, oh poes, oh jet,
Oh sluis, oh pomp, oh lurk, oh kets,
Oh schelp, oh schee, oh poel, oh zee,
Oh zacht, oh zout, oh zoet, oh wee,
Oh hals, oh fles, oh vaas, oh kat,
Oh mond, oh wond, oh jaap, oh kwel,
Oh vat, oh val, oh toef, oh zalf,
Oh vloek, oh troost, oh kuil, oh graf,
Oh klem, oh kluif, oh spons, oh kruik,
Oh klit, oh snor, oh plons, oh fuik,
Oh dons, oh kluit, oh lonk, oh tuit,
Oh in, oh uit, oh in, oh uit.
Jules en Herman :
