OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Kursor, wat een nare reacties. Het is geweest en je vergeet de pijn?
Dat iets geweest is betekend niet dat het geen mega diepe sporen heeft achter gelaten. Maar een bevalling mag je niet zien als trauma blijkbaar van je omgeving? En ja die pijn die slijt maar bij de één sneller dan de ander en dat de pijn zelf wellicht niet meer voor de geest te halen is betekend niet dat de gevoelens er omheen je niet bij blijven.
Ik vind je ontzettend dapper dat je het weer aangedurfd hebt!
Dat iets geweest is betekend niet dat het geen mega diepe sporen heeft achter gelaten. Maar een bevalling mag je niet zien als trauma blijkbaar van je omgeving? En ja die pijn die slijt maar bij de één sneller dan de ander en dat de pijn zelf wellicht niet meer voor de geest te halen is betekend niet dat de gevoelens er omheen je niet bij blijven.
Ik vind je ontzettend dapper dat je het weer aangedurfd hebt!
Ik heb je lief mijn hele leven
Kijk en dat onmachtige gevoel, dat niemand je helpt en gewoon maar alles voor je beslist wordt en er armen en dingen in je lijf worden gestoken. Dat is mijn grootste schrik voor bevalling 2. Dat het personeel niet naar jou en je gevoel luistert als jij duidelijk aan geeft wat je voelt. Je gewoon in de steek laat. Dat is echt mijn schrikbeeld.
Nu ik hier rustig op mijn stoel zit denk ik alleen maar: Dat hoeft er geen een te flikken bij mij want dan schiet ik uit mijn slof, pak mijn spullen en ga naar een ander zkh!
Maar als je daar eenmaal ligt, dan overkomt het je. Dan laat je het over je heen komen en word je overweldigd.
Ik heb een aantal keren wisseling van de wacht gehad, ik kan me ook echt niet herinneren wie dat ik allemaal aan mijn bed heb gehad ondanks dat ze zich iedere keer netjes voorstelden. Maar ik weet nog wel, vlak voordat ik moest gaan persen en zou blijken dat Djenna de 'knik' niet zou krijgen in het baringskanaal waardoor knip en vacuum noodzakelijk waren (anders zou het op een spoed ks uitdraaien). Dat iemand (waarschijnlijk de gyn) zei: Bevallen mag best pijn doen.
Dat zinnetje staat mij nu, bijna 2 jaar later, nog bij.
Hoezo bepaal jij voor mij of een bevalling pijn mag doen?
Onder welke steen heb jij geleefd?
Is dit een soort van wraakactie omdat jij hels geleden hebt bij (een van) jouw bevalling(en)?
Op dat moment dat het gezegd werd liet ik het over me heen komen. Maar ik weet nog wel, toen het er eenmaal op zat en we op de afdeling lagen, dat dat een van de eerste dingen was die ik tegen mijn man zei. En hij merkte dat ik daar echt pissig over was. Mijn man heeft niet gehoord dat ze dat zeiden. Pas toen was ik in staat om er op te reageren maar toen was het al te laat. Zeker ook omdat ik niet weet wie dat het tegen me gezegd heeft, anders zou ik die persoon er wel mee confronteren. Dat ene zinnetje kan heel veel uit maken.
Ik snap ook niet wat zo'n zinnetje eventueel aan meerwaarde kan hebben
.. Wat heeft het voor zin om zoiets te zeggen tegen een barende
Nu ik hier rustig op mijn stoel zit denk ik alleen maar: Dat hoeft er geen een te flikken bij mij want dan schiet ik uit mijn slof, pak mijn spullen en ga naar een ander zkh!
Maar als je daar eenmaal ligt, dan overkomt het je. Dan laat je het over je heen komen en word je overweldigd.
Ik heb een aantal keren wisseling van de wacht gehad, ik kan me ook echt niet herinneren wie dat ik allemaal aan mijn bed heb gehad ondanks dat ze zich iedere keer netjes voorstelden. Maar ik weet nog wel, vlak voordat ik moest gaan persen en zou blijken dat Djenna de 'knik' niet zou krijgen in het baringskanaal waardoor knip en vacuum noodzakelijk waren (anders zou het op een spoed ks uitdraaien). Dat iemand (waarschijnlijk de gyn) zei: Bevallen mag best pijn doen.
Dat zinnetje staat mij nu, bijna 2 jaar later, nog bij.
Hoezo bepaal jij voor mij of een bevalling pijn mag doen?
Onder welke steen heb jij geleefd?
Is dit een soort van wraakactie omdat jij hels geleden hebt bij (een van) jouw bevalling(en)?
Op dat moment dat het gezegd werd liet ik het over me heen komen. Maar ik weet nog wel, toen het er eenmaal op zat en we op de afdeling lagen, dat dat een van de eerste dingen was die ik tegen mijn man zei. En hij merkte dat ik daar echt pissig over was. Mijn man heeft niet gehoord dat ze dat zeiden. Pas toen was ik in staat om er op te reageren maar toen was het al te laat. Zeker ook omdat ik niet weet wie dat het tegen me gezegd heeft, anders zou ik die persoon er wel mee confronteren. Dat ene zinnetje kan heel veel uit maken.
Ik snap ook niet wat zo'n zinnetje eventueel aan meerwaarde kan hebben
.. Wat heeft het voor zin om zoiets te zeggen tegen een barende
Dat heeft echt geen enkele meerwaarde volgens mij! Ik denk dat iedere barende vrouw tijdens de weeën al wel wéét dat het pijn doet.
Als hulpverlener begeleid je die vrouw dan, met woord of met pijnstilling, dat gaat in overleg uiteraard.
Als hulpverlener begeleid je die vrouw dan, met woord of met pijnstilling, dat gaat in overleg uiteraard.
Ja, idioterie, zo'n opmerking.
Als je aan het bevallen bent, kom je een beetje in een andere dimensie terecht. Althans, zo ervaarde ik dat. Je bent wel in de werkelijkheid, maar ook weer niet. Daarom is het volgens mij zo lastig om zo alert te zijn dat je goed kunt reageren op wat er gebeurt en wordt gezegd. Ik denk dat het ook een fysiek/mentaal verschijnsel is dat je hersenen zich 'afsluiten' op zulke momenten van grote pijn/angst en dat je dus niet meer zo adequaat of anders reageert.
Dat niet 'vechten' terwijl je bijna doodgaat, is ook zoiets. Je vecht op zo'n moment wel, dat vechten is alleen niet wat je je erbij voorstelt als je daar nu aan denkt (met schoppen, slaan, verbaal geweld, of wat dan ook). Dat speelt zich ook op een heel ander niveau af. Je lichaam concentreert zich volledig op het gebied waar alle energie naar toe moet gaan.
Je kunt ook zeggen: ik heb wel gevochten, anders was ik er nu niet meer geweest.
Want je hebt je leven echt niet alleen te danken aan de hulpverleners op dat moment (waarmee ik hun rol niet wil bagataliseren.)
Als je aan het bevallen bent, kom je een beetje in een andere dimensie terecht. Althans, zo ervaarde ik dat. Je bent wel in de werkelijkheid, maar ook weer niet. Daarom is het volgens mij zo lastig om zo alert te zijn dat je goed kunt reageren op wat er gebeurt en wordt gezegd. Ik denk dat het ook een fysiek/mentaal verschijnsel is dat je hersenen zich 'afsluiten' op zulke momenten van grote pijn/angst en dat je dus niet meer zo adequaat of anders reageert.
Dat niet 'vechten' terwijl je bijna doodgaat, is ook zoiets. Je vecht op zo'n moment wel, dat vechten is alleen niet wat je je erbij voorstelt als je daar nu aan denkt (met schoppen, slaan, verbaal geweld, of wat dan ook). Dat speelt zich ook op een heel ander niveau af. Je lichaam concentreert zich volledig op het gebied waar alle energie naar toe moet gaan.
Je kunt ook zeggen: ik heb wel gevochten, anders was ik er nu niet meer geweest.
Want je hebt je leven echt niet alleen te danken aan de hulpverleners op dat moment (waarmee ik hun rol niet wil bagataliseren.)
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Kursor 
ik vind het altijd zo vreselijk om te horen wanneer zorgverleners zo enorm op dat verdraaide ctg varen. Totaal ongepast dat er zo voorbij is gegaan aan wat jij aangaf en dat je zomaar zo die pethidine kreeg. En dan ook nog je man die weggestuur werd.
Ik begrijp wel waar je paniekaanval bjj de 2e bevalling vandaan kwam. Dat gebroken vliezen moment brengt je in een klap terug in dat moment van je vorige bevalling.
Opmerkingen over dat t nu toch voorbij is gaan echt voorbij aan wat er achter de oppervlakte schuil gaat. Beyond the point en irrelevant.
ik vind het altijd zo vreselijk om te horen wanneer zorgverleners zo enorm op dat verdraaide ctg varen. Totaal ongepast dat er zo voorbij is gegaan aan wat jij aangaf en dat je zomaar zo die pethidine kreeg. En dan ook nog je man die weggestuur werd.
Ik begrijp wel waar je paniekaanval bjj de 2e bevalling vandaan kwam. Dat gebroken vliezen moment brengt je in een klap terug in dat moment van je vorige bevalling.
Opmerkingen over dat t nu toch voorbij is gaan echt voorbij aan wat er achter de oppervlakte schuil gaat. Beyond the point en irrelevant.
:)
Ik heb nooit mijn bevallingsverhaal opgeschreven en herinner mij nu ook alleen maar nog de grote lijnen.
Ik was geen fan van een thuisbevalling, een ziekenhuisbevalling leek mij gewoon veiliger, maar in principe kun je dat niet zelfs kiezen en toen bestond hier het geboortehuis nog niet. Ik was heel lang onzeker wat het uiteindelijk ging worden, toch gewoon thuis of in verband met mijn zwangerschapsklachten in het ziekenhuis. Had ik de hele tijd contact met 2 verloskundigen en eindelijk een veilig gevoel opgebouwd, kreeg ik opeens een paar weken voor de uitgerekende termijn net nadat ik de geboorteplan met "mijn" verloskundige had doorgesproken te horen dat ik "medisch " werd en vanaf nu maar naar het ziekenhuis moest voor alle controles en zij mij pas na de geboorte terug gingen zien in de kraamweek.
Pas achteraf besefte ik dat het inhield dat ik bij elk afspraak in het ziekenhuis een ander voor mijn neus had. Het meest vervelende vond ik nog dat ze niet op een lijn lagen, zei de een tegen mij dat ik bij de volgende afspraak maar mijn tas moest meenemen en met een inleiding moest rekenen, kwam ik daar met partner en repte de ander met geen woord meer erover. Ik vraag mij nog steeds af of ik de verloskundige gewoon verkeerd heb begrepen of dat er gewoon geen bed vrij was op dat moment en het niet uitkwam.
Een geboorteplan is volgens mij vooral voor de zwangere geruststellend en een reden om zich vooraf intensief met de geboorte uit elkaar te zetten samen met de eigen verloskundige, maar in het ziekenhuis deden ze er niet veel mee en werd er vooraf aan de geboorte tijdens de afspraken niet meer over gepraat.
Ik had op voorhand een informatieavond in het ziekenhuis bezocht voor het geval dat. Ik weet nog dat ik die avond vertrok met het gevoel zo wil ik het zeker niet, ze gaven vooral uitleg over pijnstilling en de vacuümpomp en het leek mij zo koel en technisch.
Uiteindelijk liep ik een week over tijd en was ik vermoeid door en paar nachten voorweeën, ik had geen idee wat en hoe ik moest voelen, want het was de eerste.
Hoewel ik vooraf zeker was dat ik geen pijnbestrijding wou, was het eerste wat ik in het ziekenhuis vroeg, of ik er een ruggenprik kon krijgen. Ik kon in verband met de vermoeidheid gewoon niet meer tegen de pijn. En omdat ik er geen idee had hoe lang het nog ging duren, wou ik het zekere voor het onzekere nemen. De artsassistente probeerde mij nog te overtuigen om onder de douche te gaan, maar ik was veels te bang dat het achteraf al te laat was en mijn ontsluiting te ver. De anesthesist moest eerst uit bed worden gebeld en het duurde nog bijna een uur voordat die ter plekke was.
Inmiddels was al een wissel van de medewerkers, en hoewel ik op dezelfde manier als 's ochtends zuchtte was het nu opeens niet goed meer.
Tussentijds hadden wij wat rust, toen werden mijn vliezen gebroken en na een tijdje begonnen de persweeën, no way dat ik die nog kon tegenhouden, ik moest mij van een kant op de ander draaien en ik heb maar gewoon naar de aanwijzingen geluisterd, uiteindelijk kwam ook nog de vacuümpomp ten inzet en werd er geknipt.
De meeste beelden van net voor de geboorte zijn onscherp...ik weet nog dat ik achteraf dacht, is het nu al over, ik had geen pijn gehad door de ruggenprik, maar wel steeds het gevoel dat ik het niet goed deed, omdat ik maar 2 keer kon persen op een wee in plaats van 3 tellen en omdat ik steeds weer van ligging moest veranderen.
Door de hele mikmak had ik het gevoel het niet zelfs gedaan te hebben, of dat ik niet genoeg mijn best had gedaan. Ik heb ook het idee dat ze mij niets of weinig hebben verteld over wat ze gingen doen met het infuus of wat de resultaten van het ctg/ draadje in hoofd van de baby waren.
Achteraf las ik ergens in het briefje voor de huisarts over inzet vacuumpomp in verband met foetale nood en toen schrok ik pas heel erg, want tijdens de bevalling had ik helemaal niet de indruk dat het slecht ging met de baby. Bij de nabespreking kon zich de gynaecoloog ook niet meer precies erhinneren en zei ze dat het een soort standaardomschrijving is voor het gebruik van de vacuümpomp.
Vooraf had ik nog zorgen over de vele mensen die aan het bed zouden staan, hoe ik mij ging gedragen, de katheder en of ik nu wel of niet ging poepen, maar op het moment supreme was ik alle schaamte voorbij en maakte het mij niets uit, ik wou er alleen maar vanaf zijn.
Ik moest een nacht blijven en gelukkig lag ik alleen op de kamer, de zusters kwamen gewoon maar heel af en toe langs, ik weet nog dat ik behalve dat ik nog onder indruk van de bevalling was mij ook heel alleen voelde, ik wist eigenlijk niet goed wat ik aan moest met mijn zoontje, dat echte moedergevoel kwam pas in de maanden erna. Later besefte ik mij dat ik misschien gewoon iets vaker had moeten bellen voor de borstvoedingen, ik verliet het ziekenhuis met de gedachte dat het met de borstvoeding wel goed zat. Mijn kraamhulp was een heel jong meisje net van school, mijn kraamweek bestond uit kolven, flesjes geven en bijvoeden, omdat mijn baby de tepel niet goed pakte. Ze kon mij ook niet zo goed helpen met de borstvoeding op gang brengen en ik had er ook geen ervaring mee. Ik kreeg het tijdelijk gewoon niet op de rit om alle handelingen te doen en ook nog slaap te pakken. Aan het einde van de kraamweek was ik nog steeds onzeker wat ik nu moest doen overstappen op kunstvoeding of doorzetten.
Achteraf heb ik een paar keer met mijn partner gepraat, ik kon mij bepaalde dingen
gewoon niet herinneren, mij is tot nu toe nog een raadsel of ik nu wel of niet gevoel in mijn benen had vanwege de ruggenprik.
Het was een bevalling anders dan gehoopt, maar op het moment zelf had ik geen keuze en moest ik maar gewoon in " meegaan".
[ Bericht 10% gewijzigd door Zana op 07-07-2014 07:00:12 ]
Ik was geen fan van een thuisbevalling, een ziekenhuisbevalling leek mij gewoon veiliger, maar in principe kun je dat niet zelfs kiezen en toen bestond hier het geboortehuis nog niet. Ik was heel lang onzeker wat het uiteindelijk ging worden, toch gewoon thuis of in verband met mijn zwangerschapsklachten in het ziekenhuis. Had ik de hele tijd contact met 2 verloskundigen en eindelijk een veilig gevoel opgebouwd, kreeg ik opeens een paar weken voor de uitgerekende termijn net nadat ik de geboorteplan met "mijn" verloskundige had doorgesproken te horen dat ik "medisch " werd en vanaf nu maar naar het ziekenhuis moest voor alle controles en zij mij pas na de geboorte terug gingen zien in de kraamweek.
Pas achteraf besefte ik dat het inhield dat ik bij elk afspraak in het ziekenhuis een ander voor mijn neus had. Het meest vervelende vond ik nog dat ze niet op een lijn lagen, zei de een tegen mij dat ik bij de volgende afspraak maar mijn tas moest meenemen en met een inleiding moest rekenen, kwam ik daar met partner en repte de ander met geen woord meer erover. Ik vraag mij nog steeds af of ik de verloskundige gewoon verkeerd heb begrepen of dat er gewoon geen bed vrij was op dat moment en het niet uitkwam.
Een geboorteplan is volgens mij vooral voor de zwangere geruststellend en een reden om zich vooraf intensief met de geboorte uit elkaar te zetten samen met de eigen verloskundige, maar in het ziekenhuis deden ze er niet veel mee en werd er vooraf aan de geboorte tijdens de afspraken niet meer over gepraat.
Ik had op voorhand een informatieavond in het ziekenhuis bezocht voor het geval dat. Ik weet nog dat ik die avond vertrok met het gevoel zo wil ik het zeker niet, ze gaven vooral uitleg over pijnstilling en de vacuümpomp en het leek mij zo koel en technisch.
Uiteindelijk liep ik een week over tijd en was ik vermoeid door en paar nachten voorweeën, ik had geen idee wat en hoe ik moest voelen, want het was de eerste.
Hoewel ik vooraf zeker was dat ik geen pijnbestrijding wou, was het eerste wat ik in het ziekenhuis vroeg, of ik er een ruggenprik kon krijgen. Ik kon in verband met de vermoeidheid gewoon niet meer tegen de pijn. En omdat ik er geen idee had hoe lang het nog ging duren, wou ik het zekere voor het onzekere nemen. De artsassistente probeerde mij nog te overtuigen om onder de douche te gaan, maar ik was veels te bang dat het achteraf al te laat was en mijn ontsluiting te ver. De anesthesist moest eerst uit bed worden gebeld en het duurde nog bijna een uur voordat die ter plekke was.
Inmiddels was al een wissel van de medewerkers, en hoewel ik op dezelfde manier als 's ochtends zuchtte was het nu opeens niet goed meer.
Tussentijds hadden wij wat rust, toen werden mijn vliezen gebroken en na een tijdje begonnen de persweeën, no way dat ik die nog kon tegenhouden, ik moest mij van een kant op de ander draaien en ik heb maar gewoon naar de aanwijzingen geluisterd, uiteindelijk kwam ook nog de vacuümpomp ten inzet en werd er geknipt.
De meeste beelden van net voor de geboorte zijn onscherp...ik weet nog dat ik achteraf dacht, is het nu al over, ik had geen pijn gehad door de ruggenprik, maar wel steeds het gevoel dat ik het niet goed deed, omdat ik maar 2 keer kon persen op een wee in plaats van 3 tellen en omdat ik steeds weer van ligging moest veranderen.
Door de hele mikmak had ik het gevoel het niet zelfs gedaan te hebben, of dat ik niet genoeg mijn best had gedaan. Ik heb ook het idee dat ze mij niets of weinig hebben verteld over wat ze gingen doen met het infuus of wat de resultaten van het ctg/ draadje in hoofd van de baby waren.
Achteraf las ik ergens in het briefje voor de huisarts over inzet vacuumpomp in verband met foetale nood en toen schrok ik pas heel erg, want tijdens de bevalling had ik helemaal niet de indruk dat het slecht ging met de baby. Bij de nabespreking kon zich de gynaecoloog ook niet meer precies erhinneren en zei ze dat het een soort standaardomschrijving is voor het gebruik van de vacuümpomp.
Vooraf had ik nog zorgen over de vele mensen die aan het bed zouden staan, hoe ik mij ging gedragen, de katheder en of ik nu wel of niet ging poepen, maar op het moment supreme was ik alle schaamte voorbij en maakte het mij niets uit, ik wou er alleen maar vanaf zijn.
Ik moest een nacht blijven en gelukkig lag ik alleen op de kamer, de zusters kwamen gewoon maar heel af en toe langs, ik weet nog dat ik behalve dat ik nog onder indruk van de bevalling was mij ook heel alleen voelde, ik wist eigenlijk niet goed wat ik aan moest met mijn zoontje, dat echte moedergevoel kwam pas in de maanden erna. Later besefte ik mij dat ik misschien gewoon iets vaker had moeten bellen voor de borstvoedingen, ik verliet het ziekenhuis met de gedachte dat het met de borstvoeding wel goed zat. Mijn kraamhulp was een heel jong meisje net van school, mijn kraamweek bestond uit kolven, flesjes geven en bijvoeden, omdat mijn baby de tepel niet goed pakte. Ze kon mij ook niet zo goed helpen met de borstvoeding op gang brengen en ik had er ook geen ervaring mee. Ik kreeg het tijdelijk gewoon niet op de rit om alle handelingen te doen en ook nog slaap te pakken. Aan het einde van de kraamweek was ik nog steeds onzeker wat ik nu moest doen overstappen op kunstvoeding of doorzetten.
Achteraf heb ik een paar keer met mijn partner gepraat, ik kon mij bepaalde dingen
gewoon niet herinneren, mij is tot nu toe nog een raadsel of ik nu wel of niet gevoel in mijn benen had vanwege de ruggenprik.
Het was een bevalling anders dan gehoopt, maar op het moment zelf had ik geen keuze en moest ik maar gewoon in " meegaan".
[ Bericht 10% gewijzigd door Zana op 07-07-2014 07:00:12 ]
Nikki, de fles werd erin gepropt omdat z'n suikerwaardes (glucose?) slecht waren.
Ik mocht geen bv meteen geven door de medicijnen in m'n lichaam. Dat in combinatie met een z'n vroeggeboorte moesten eerst de medicijnen uit m'n lichaam. (Later zei de lactatiedeskundige dat dit niet klopte, maar laat ik maar niet m'n borstvoedingsdrama erbij halen
)
Lastig he, dat een onbekende de eerste uren met je baby is bezig geweest, ipv iemand die jezelf hebt uitgekozen.
LE, het Is niet dat ik minder vertrouwen in de gyn heb. Ze hebben echt wel goed gehandeld. Het is meer dat ik bij de vk een persoon ben en bij de gyn (tot nu toe) een nummer. Stond bij de gyn binnen 5 min weer buiten, de vk stelt mij gerust en lacht angsten niet weg
Ik hoopte idd toen zo erg dat t je bespaard bleef, heel stiekem moet ik toegeven dat toen je kwam vertellen dat t toch mis was gegaan (nou ja mis, je hebt een superbaby nu ) ik ff flink heb gehuild. Je was t eerste echte hellp verhaal dat ik toen heb gelezen. 
Ik vond trouwens (net als Danic) op het moment dat het slecht ging heel aardig, duidelijk en behulpzaam. Toen Ow op de neo lag en ik van het infuus af was werd t minder. Alle aandacht was weg.
En het niets doen, dat voelt raar. Ik herken het wel. Eigenlijk maar op 1 moment hoor, toen ik net aan t magnesiuminfuus ging. Er zat een gyn bij me en in 7 min daalde m'n onderdruk van 110 naar 69. Ik hoefde alleen maar iets tegen de gyn te zeggen, maar ik kon t niet en voelde me wegglijden... Zo bizar, gelukkig zag de gyn dat ook
(Dit stukje laat ik altijd uit m'n verhaal voor buitenstaanders, relativeren he )
Kursor, hoop dat t gesprek bij de nacontrole je een beetje helpt
Ik mocht geen bv meteen geven door de medicijnen in m'n lichaam. Dat in combinatie met een z'n vroeggeboorte moesten eerst de medicijnen uit m'n lichaam. (Later zei de lactatiedeskundige dat dit niet klopte, maar laat ik maar niet m'n borstvoedingsdrama erbij halen
)Lastig he, dat een onbekende de eerste uren met je baby is bezig geweest, ipv iemand die jezelf hebt uitgekozen.
LE, het Is niet dat ik minder vertrouwen in de gyn heb. Ze hebben echt wel goed gehandeld. Het is meer dat ik bij de vk een persoon ben en bij de gyn (tot nu toe) een nummer. Stond bij de gyn binnen 5 min weer buiten, de vk stelt mij gerust en lacht angsten niet weg
Ik hoopte idd toen zo erg dat t je bespaard bleef, heel stiekem moet ik toegeven dat toen je kwam vertellen dat t toch mis was gegaan (nou ja mis, je hebt een superbaby nu
) ik ff flink heb gehuild. Je was t eerste echte hellp verhaal dat ik toen heb gelezen. Ik vond trouwens (net als Danic) op het moment dat het slecht ging heel aardig, duidelijk en behulpzaam. Toen Ow op de neo lag en ik van het infuus af was werd t minder. Alle aandacht was weg.
En het niets doen, dat voelt raar. Ik herken het wel. Eigenlijk maar op 1 moment hoor, toen ik net aan t magnesiuminfuus ging. Er zat een gyn bij me en in 7 min daalde m'n onderdruk van 110 naar 69. Ik hoefde alleen maar iets tegen de gyn te zeggen, maar ik kon t niet en voelde me wegglijden... Zo bizar, gelukkig zag de gyn dat ook
(Dit stukje laat ik altijd uit m'n verhaal voor buitenstaanders, relativeren he
)Kursor, hoop dat t gesprek bij de nacontrole je een beetje helpt
Ik ben nog steeds van plan hier een reactie te geven, maar wacht er nog even mee. Even alles laten bezinken ipv er nog dieper induiken.
Ik heb de afgelopen weken met m'n man, moeder, schoonmoeder en vk gepraat. Veel voor mezelf uitgeschreven en gedachtenkronkels geprobeerd te ontwarren. Is aardig gelukt. Vooral teleurstelling over de tweede bevalling omdat die door de paniekgevoelens gelijk al zo gekoppeld is aan de eerste bevalling. Reactie van anderen is dat dat echt niet gek is, je kunt je gevoel niet uitzetten, maar blijkbaar verwacht ik dat wel van mezelf (mijn valkuil, ik heb 'm na lang zoeken ook hier herkend).
Loj, ik hoop dat het goed met je gaat. Ik kan jou en ook Kuukske (gesprek met vk gehad ondertussen?) het boek 'als bevallen spannend is' aanraden. Ik heb het als leidraad gebruikt, hoop dat jullie er ook wat aan kunnen hebben (ooit).
Ik heb de afgelopen weken met m'n man, moeder, schoonmoeder en vk gepraat. Veel voor mezelf uitgeschreven en gedachtenkronkels geprobeerd te ontwarren. Is aardig gelukt. Vooral teleurstelling over de tweede bevalling omdat die door de paniekgevoelens gelijk al zo gekoppeld is aan de eerste bevalling. Reactie van anderen is dat dat echt niet gek is, je kunt je gevoel niet uitzetten, maar blijkbaar verwacht ik dat wel van mezelf (mijn valkuil
, ik heb 'm na lang zoeken ook hier herkend). Loj, ik hoop dat het goed met je gaat. Ik kan jou en ook Kuukske (gesprek met vk gehad ondertussen?) het boek 'als bevallen spannend is' aanraden. Ik heb het als leidraad gebruikt, hoop dat jullie er ook wat aan kunnen hebben (ooit).
Wat een mooi topic
terwijl ik praktisch nooit meer fok online ben trok het me vannacht gewoon aan en ben ik gaan schrijven.
ik heb de tranen in mn ogen staan na het lezen van al jullie verhalen, bedankt voor jullie openheid
Het maakt dat ik merk dat ik bij beide bevallingen een na smaak heb vooral uit angst vooral na de laatste:
Bij de eerste bevalling raakte ik zelf in paniek omdat alles te snel voor mezelf ging en ik merkte geen goede voorbereiding en geen vertrouwen in mijn eigen lijf.
Ik ben uiteindelijk lang niet zoveel bloed verloren als wat ik hier lees, op het nippertje zelfs geen ok gezien maar toch net wat meer dan 1 liter, waarschijnlijk door de slechte conditie van mezelf en het gebruik van diclofenac heeft het er wel voor gezorgd dat ik na ruim 6 weken na de bevalling een middag alleen (met kind) thuis kon zijn. Daarvoor steeds hulp in huis omdat ik snel flauw viel.
Ik herken het omschrijven van angst bij de man ook, zijn paniek in zijn ogen toen ze maar matje voor matje weghaalde maar gelukkig ook de opluchting toen het bloeden vanzelf stopte.
Bij de tweede had ik gelukkig geen angst van te voren. Ik had ook meer vertrouwen in mijn been en ik wist dat ze me qua bloeden in de gaten gingen houden.
Wel merkte ik dat mijn conditie steeds slechter werd waardoor ik "op" raakte. Toen ik voor extra controle ging vanwege te weinig leven voelen herkende ik ook veel van de eerste (daar liep ik de laatste weken ook om de dag voor aan ctg daardoor was mijn man nu niet mee), was ik vooral opgelucht dat alles goed bleek maar ze niet verder gingen wachten en ik de volgende dag ingeleid zou worden.
Wel voor protocol aan ctg. Ik ondertussen man ingelicht dat het morgen echt ging gebeuren en oppas voor dochter geregeld.
Tussendoor moest ik nog anders gaan liggen want signaal kwam niet goed door.
10 min later kwam verpleegkundige binnen, je wordt nu ingeleid de hartslag is niet goed.
Ik mocht mn man niet bellen want ik moest eerst terug aan monitor.
Ik werd naar boven gebracht, infuus geprikt en vliezen gebroken en terug aan ctg en toen mocht ik bellen!
Ik kreeg een slang extra in de baarmoeder gebracht om water toe te voegen want schijnbaar was er bij de
Vliezen door prikken niks vrij gekomen.
Uiteindelijk ging alles naar omstandigheden goed, man was er snel met spullen maar toen bleek de hartslag van de baby nog steeds te constant. Ik kreeg de mededeling dat er zuurstof gecheckt ging worden en als dat niet goed was het een keizersnede zou worden.
Ik raakte in paniek alsof ik nu pas het hele circus besefte, er kon wat met mn kindje zijn!
Door de paniek begon mijn been te krampen en wist ik helemaal niet meer wat te doen.
De gynaecoloog heeft me enorm geholpen en ik mocht zelfs bij 4 cm ligt mee persen, zoon lief werd 20 min later vaginaal geboren!
Alles bleek goed wat een opluchting (dat mn been bleef krampen ben ik vergeten)
Snachts was er ineens op onze kamer veel commotie, kinderarts aan ons bed, dus wij dachten meteen er is toch wat met zijn hart.
Bleek dat hij toch stempel dysmatuur kreeg waardoor hij eerder op zn suiker en bijvoeding had moeten worden getest.
Wij zelf schoten toen in de lach zo van we dachten wat aan zijn hart maar hij is gewoon klein!
Mijn herstel ging voortreffelijk; bloed verlies was ook minimaal ik genoot volop hoe anders als de eerste keer!
Helaas een paar dagen later voelde ik me niet goed, Smiddags nog een goede temp (om 15.00 36.7) om 21.30 was dat 39.8.
Verloskunde gebeld en werd doorgestuurd naar ziekenhuis ivm kraamvrouwkoorts.
Dankzij het goede handelen van mijn man (wat mij betreft hadden we niet gebeld) sloeg de ab snel en goed aan en was ik snel weer thuis.
Ik weet dat elk verhaal anders is en appels en peren niet te vergelijken zijn
Zo op papier denk ik bij mezelf jee stel je niet aan....
Maar ik voel de angst nog zo regelmatig zelfs nu we 1.5 jr verder zijn.
Ik ben er een beetje overbezorgd door geloof ik
terwijl ik praktisch nooit meer fok online ben trok het me vannacht gewoon aan en ben ik gaan schrijven.
ik heb de tranen in mn ogen staan na het lezen van al jullie verhalen, bedankt voor jullie openheid
Het maakt dat ik merk dat ik bij beide bevallingen een na smaak heb vooral uit angst vooral na de laatste:
Bij de eerste bevalling raakte ik zelf in paniek omdat alles te snel voor mezelf ging en ik merkte geen goede voorbereiding en geen vertrouwen in mijn eigen lijf.
Ik ben uiteindelijk lang niet zoveel bloed verloren als wat ik hier lees, op het nippertje zelfs geen ok gezien maar toch net wat meer dan 1 liter, waarschijnlijk door de slechte conditie van mezelf en het gebruik van diclofenac heeft het er wel voor gezorgd dat ik na ruim 6 weken na de bevalling een middag alleen (met kind) thuis kon zijn. Daarvoor steeds hulp in huis omdat ik snel flauw viel.
Ik herken het omschrijven van angst bij de man ook, zijn paniek in zijn ogen toen ze maar matje voor matje weghaalde maar gelukkig ook de opluchting toen het bloeden vanzelf stopte.
Bij de tweede had ik gelukkig geen angst van te voren. Ik had ook meer vertrouwen in mijn been en ik wist dat ze me qua bloeden in de gaten gingen houden.
Wel merkte ik dat mijn conditie steeds slechter werd waardoor ik "op" raakte. Toen ik voor extra controle ging vanwege te weinig leven voelen herkende ik ook veel van de eerste (daar liep ik de laatste weken ook om de dag voor aan ctg daardoor was mijn man nu niet mee), was ik vooral opgelucht dat alles goed bleek maar ze niet verder gingen wachten en ik de volgende dag ingeleid zou worden.
Wel voor protocol aan ctg. Ik ondertussen man ingelicht dat het morgen echt ging gebeuren en oppas voor dochter geregeld.
Tussendoor moest ik nog anders gaan liggen want signaal kwam niet goed door.
10 min later kwam verpleegkundige binnen, je wordt nu ingeleid de hartslag is niet goed.
Ik mocht mn man niet bellen want ik moest eerst terug aan monitor.
Ik werd naar boven gebracht, infuus geprikt en vliezen gebroken en terug aan ctg en toen mocht ik bellen!
Ik kreeg een slang extra in de baarmoeder gebracht om water toe te voegen want schijnbaar was er bij de
Vliezen door prikken niks vrij gekomen.
Uiteindelijk ging alles naar omstandigheden goed, man was er snel met spullen maar toen bleek de hartslag van de baby nog steeds te constant. Ik kreeg de mededeling dat er zuurstof gecheckt ging worden en als dat niet goed was het een keizersnede zou worden.
Ik raakte in paniek alsof ik nu pas het hele circus besefte, er kon wat met mn kindje zijn!
Door de paniek begon mijn been te krampen en wist ik helemaal niet meer wat te doen.
De gynaecoloog heeft me enorm geholpen en ik mocht zelfs bij 4 cm ligt mee persen, zoon lief werd 20 min later vaginaal geboren!
Alles bleek goed wat een opluchting (dat mn been bleef krampen ben ik vergeten)
Snachts was er ineens op onze kamer veel commotie, kinderarts aan ons bed, dus wij dachten meteen er is toch wat met zijn hart.
Bleek dat hij toch stempel dysmatuur kreeg waardoor hij eerder op zn suiker en bijvoeding had moeten worden getest.
Wij zelf schoten toen in de lach zo van we dachten wat aan zijn hart maar hij is gewoon klein!
Mijn herstel ging voortreffelijk; bloed verlies was ook minimaal ik genoot volop hoe anders als de eerste keer!
Helaas een paar dagen later voelde ik me niet goed, Smiddags nog een goede temp (om 15.00 36.7) om 21.30 was dat 39.8.
Verloskunde gebeld en werd doorgestuurd naar ziekenhuis ivm kraamvrouwkoorts.
Dankzij het goede handelen van mijn man (wat mij betreft hadden we niet gebeld) sloeg de ab snel en goed aan en was ik snel weer thuis.
Ik weet dat elk verhaal anders is en appels en peren niet te vergelijken zijn
Zo op papier denk ik bij mezelf jee stel je niet aan....
Maar ik voel de angst nog zo regelmatig zelfs nu we 1.5 jr verder zijn.
Ik ben er een beetje overbezorgd door geloof ik
Ongelooflijk dat zoiets natuurlijks als bevallen voor zoveel leed dan zorgen.
Helaas liep het bij mij ook allemaal net ff anders en ik vrees dat ik nog wel even bezig ben met de verwerking, ook omdat ik sommige stukjes mis in mijn geheugen.
Het begint op 10 juli, we gaan voor een groeiecho en controle naar het ziekenhuis, groeiecho is goed, maar mijn bloeddruk is veel te hoog( 156/99) Ik moet direct naar boven voor een ctg en 30min bloeddruk meting. Urine en bloed worden afgenomen en t wachten begint, Mijn bloeddruk blijft te hoog, en ondanks schone urine en bloeduitslag moet ik aan de medicatie en een nacht blijven.
Mijn grote paniekpuntje is tot dan altijd een ziekenhuisopname geweest en ik kan mijn tranen dan ook niet tegen houden.
Nadat ik weer tot rust ben krijg ik n bed toegewezen en man vertrekt om spullen te halen. Die avond lijkt mijn bloeddruk al goed te reageren op de medicatie en de volgende ochtend mag ik na n nieuwe 30min meting lekker naar huis, wel moet ik beloven dat ik thuis rust hou! En de komende periode zal ik ook veel op bed doorbrengen.
Op Donderdag 24 juli vind ik dat mini wel erg rustig is, maar dat gebeurt wel vaker en we hebben 2 dagen geleden controle gehad dus ik probeer het een beetje los te laten, wel zeg ik s'avonds tegen man dat als het morgenochtend nog zo is, ik de afdeling ga bellen.
De volgende ochtend krijg ik erg weinig reactie op de standaard "pest" acties en ook n boterham met vruchtenhagel zorgt niet voor actie, Ik besluit te bellen en 1.5 uur later lig ik aan het ctg en aan de bloeddrukmeter. De ctg laat veel groene blokjes zien ( beweging) dus ik ga er van uit dat madame gewoon gedraaid is, Mijn bloeddruk is wel wat aan de hoge kant maar dat wijt ik aan de spanning. Zoals normaal is bij extra controle krijg ik nog een echo en daarop is een heel rustig kind te zien, er wordt geprikt en geschud maar mini reageert niet, ik moet naar beneden en even iets suikkerrijks eten, dan kijken we over 30min opnieuw.
Ik drink frisdrank en prop flink wat snoepjes naar binnen maar voel erg weinig beweging, en ook de nieuwe echo laat geen danseres zien. Ze gaat overleggen en ik probeer vooral niet in paniek te raken, Al snel komt ze terug en is er besloten mij op te nemen, zo kunnen ze 2x per dag een ctg maken en een echo.
En hoewel ik een opname 10x niks vind, stem ik er nu direct mee in, het gaat immers om mijn kind en in het zh zijn we veilig.
De dag erna ben ik 37 weken zwanger en ik denk nou top! Made it! Kom maar moppie!
De dagen erna blijven de bewegingen minimaal, en op maandag heb ik een gesprek met de gyn. Ik breek en huil een deel van mn onmacht eruit, Ik geef aan er doorheen te zitten en het idee te hebben dat mini er ook wel klaar mee is. ( geen idee waarom ik dat denk)
De gyn heeft alles bekeken en stelt voor dat ik naar huis ga, maar wel dagelijks terugkom voor een ctg en echo, op die voorwaarden stem ik in.
Dinsdag 29-7 heb ik controle, en hoewel ze niet hard schopt beweegt de kleine wel en dus mag ik naar huis.
Woensdag 30-7 lig ik 2 uur aan n ctg en mn bloeddruk wil ook niet echt dalen, als dan op de echo mini ook weer erg stil ligt wordt er druk overlegd en besluiten ze dat ik de volgende dag wordt ingeleidt. Na n inwendig onderzoek blijk ik al 2cm te hebben en vol adrenaline keren wij huiswaarts, morgen gaat het beginnen!
De volgende ochtend bel ik op 6 uur met de afdeling en er is plek, dus om 7 uur mogen we ons melden,om 6:40 vertrekken we met de wetenschap dat we met zn 3en terug zullen komen.
Eenmaal op de verloskamer blijk ik krap 2cm te hebben en wordt besloten dat ik eerst een tabletje krijg.Het is dan 7:15.
In de uren die volgen lig ik aan t ctg, eten we een broodje en spelen spelletjes.
Om 11:15 ben ik geen zak opgeschoten en krijg ik een nieuw tabletje, In de tijd daarna suf ik een beetje, echt even slapen lukt niet.
Om 15:15 heb ik krap 3cm en mn vliezen worden gebroken, wat een gek gevoel is dat.
Mijn lijf krijgt vanaf nu 1 uur de tijd om weeen te krijgen, anders n infuus.
Al snel voel ik krampen in onderbuik en rug en deze krampen nemen duidelijk in kracht toe, maar het ctg registreert ze niet. Na n uur ga ik aan de opwekkers en na 15 minuten vind ik dat al minder fijn, Ik moet af en toe flink zuchten, maar omdat het ctg geen rugweeen en onderbuik registreert besluit de vk dat het infuus omhoog moet, en 30 minuten later nog een keer... Ondanks dat ik nunduidelijk weeen heb... Als de verpleegster het weer hoger wil zetten smeek ik bijna om eerst te toucheren, Als dan de vk komt voor het onderzoek schrikt ze duidelijk van de intensiteit en ze besluit dat ze een drukcatheter wil aanleggen voor inwendige registratie.
Bij het onderzoek blijk ik nog steeds 3 cm te hebben en als ze de catheter wil aanleggen gil ik t echt uit en smeek haar om dr handen weg te halen.
Hoe ga ik dit in godsnaam volbrengen....
De vk adviseert een ruggeprik en ik stem direct in, Het is nu wachten op de anestesist, Dit duurt uiteindelijk een half uur en in dat half uur krijg ik wee op wee op wee, geen pauze en ik weet mezelf geen raad, En tot overmaat van ramp moet ik op bed blijven zitten zodat de prik snel gezet kan worden... Ik snauw man af en schop t voetenkrukje tegen de enkels van de zuster ()
Dan komt mn redder binnen en wordt er geprikt, en al snel voel ik steeds minder, ik mag gaan liggen en hoor mn man zeuren dat ik moet focussen op zijn ogen, en in de verte hoor ik n alarm gaan...
Op dit moment ben ik zelf compleet weg, mijn hartslag daalt drastisch en mijn bloeddruk ook en mini dr hart dipt en ik krijg een injectie in mn been en iets in mn infuus ( heb ik later gehoord)
Als ik zelf weer bijkom vind ik het druk in de kamer en ik vraag mij af wat dokter kwal hier doet ( aanvaring gehad eerder die week met deze arts) later begrijp ik dat hij mijn leven heeft gered.
Als we net denken bij te kunnen komen heb ik het idee persdrang te hebben,dit geef ik aan en hoewel de vk het zich niet kan voorstellen ( 30 min geleden had ik nog 3cm) voelt ze toch even... Volledige ontsluiting, ik mag persen! En na 27 minuten wordt om 20:12 mijn kleine meisje op mijn borst gelegd, mensenkinderen wat hebben wij een hindernisbaan afgelegd en wat was het eng, maar je bent er! Ik knip zelf de navelstreng door en maak je dus los van mij!
Een uur lang lig je naakt bij me, en kind wat ben je prachtig! Een mini me en toch zo enorm.JIJ! We noemen je S.arah!
En nu ben ik 25 dagen verder, en droom ik veel over het ziekenhuis, met wisselende afloop, tranen lopen over mijn wangen als ik bedenk wat er had kunnen gebeuren, en als ik terug denk aan ded angst in man zijn ogen toen ik bijkwam ga ik nog harder huilen.
Het lijkt erop dat de combi van wbloeddrukverlagers en de ruggeprik mij bijna fataal zijn geworden, en ik heb een hoop onbeantwoorde vragen waar ik bij t gesprek met de gyn antwoordt op hoop te krijgen...
Helaas liep het bij mij ook allemaal net ff anders en ik vrees dat ik nog wel even bezig ben met de verwerking, ook omdat ik sommige stukjes mis in mijn geheugen.
Het begint op 10 juli, we gaan voor een groeiecho en controle naar het ziekenhuis, groeiecho is goed, maar mijn bloeddruk is veel te hoog( 156/99) Ik moet direct naar boven voor een ctg en 30min bloeddruk meting. Urine en bloed worden afgenomen en t wachten begint, Mijn bloeddruk blijft te hoog, en ondanks schone urine en bloeduitslag moet ik aan de medicatie en een nacht blijven.
Mijn grote paniekpuntje is tot dan altijd een ziekenhuisopname geweest en ik kan mijn tranen dan ook niet tegen houden.
Nadat ik weer tot rust ben krijg ik n bed toegewezen en man vertrekt om spullen te halen. Die avond lijkt mijn bloeddruk al goed te reageren op de medicatie en de volgende ochtend mag ik na n nieuwe 30min meting lekker naar huis, wel moet ik beloven dat ik thuis rust hou! En de komende periode zal ik ook veel op bed doorbrengen.
Op Donderdag 24 juli vind ik dat mini wel erg rustig is, maar dat gebeurt wel vaker en we hebben 2 dagen geleden controle gehad dus ik probeer het een beetje los te laten, wel zeg ik s'avonds tegen man dat als het morgenochtend nog zo is, ik de afdeling ga bellen.
De volgende ochtend krijg ik erg weinig reactie op de standaard "pest" acties en ook n boterham met vruchtenhagel zorgt niet voor actie, Ik besluit te bellen en 1.5 uur later lig ik aan het ctg en aan de bloeddrukmeter. De ctg laat veel groene blokjes zien ( beweging) dus ik ga er van uit dat madame gewoon gedraaid is, Mijn bloeddruk is wel wat aan de hoge kant maar dat wijt ik aan de spanning. Zoals normaal is bij extra controle krijg ik nog een echo en daarop is een heel rustig kind te zien, er wordt geprikt en geschud maar mini reageert niet, ik moet naar beneden en even iets suikkerrijks eten, dan kijken we over 30min opnieuw.
Ik drink frisdrank en prop flink wat snoepjes naar binnen maar voel erg weinig beweging, en ook de nieuwe echo laat geen danseres zien. Ze gaat overleggen en ik probeer vooral niet in paniek te raken, Al snel komt ze terug en is er besloten mij op te nemen, zo kunnen ze 2x per dag een ctg maken en een echo.
En hoewel ik een opname 10x niks vind, stem ik er nu direct mee in, het gaat immers om mijn kind en in het zh zijn we veilig.
De dag erna ben ik 37 weken zwanger en ik denk nou top! Made it! Kom maar moppie!
De dagen erna blijven de bewegingen minimaal, en op maandag heb ik een gesprek met de gyn. Ik breek en huil een deel van mn onmacht eruit, Ik geef aan er doorheen te zitten en het idee te hebben dat mini er ook wel klaar mee is. ( geen idee waarom ik dat denk)
De gyn heeft alles bekeken en stelt voor dat ik naar huis ga, maar wel dagelijks terugkom voor een ctg en echo, op die voorwaarden stem ik in.
Dinsdag 29-7 heb ik controle, en hoewel ze niet hard schopt beweegt de kleine wel en dus mag ik naar huis.
Woensdag 30-7 lig ik 2 uur aan n ctg en mn bloeddruk wil ook niet echt dalen, als dan op de echo mini ook weer erg stil ligt wordt er druk overlegd en besluiten ze dat ik de volgende dag wordt ingeleidt. Na n inwendig onderzoek blijk ik al 2cm te hebben en vol adrenaline keren wij huiswaarts, morgen gaat het beginnen!
De volgende ochtend bel ik op 6 uur met de afdeling en er is plek, dus om 7 uur mogen we ons melden,om 6:40 vertrekken we met de wetenschap dat we met zn 3en terug zullen komen.
Eenmaal op de verloskamer blijk ik krap 2cm te hebben en wordt besloten dat ik eerst een tabletje krijg.Het is dan 7:15.
In de uren die volgen lig ik aan t ctg, eten we een broodje en spelen spelletjes.
Om 11:15 ben ik geen zak opgeschoten en krijg ik een nieuw tabletje, In de tijd daarna suf ik een beetje, echt even slapen lukt niet.
Om 15:15 heb ik krap 3cm en mn vliezen worden gebroken, wat een gek gevoel is dat.
Mijn lijf krijgt vanaf nu 1 uur de tijd om weeen te krijgen, anders n infuus.
Al snel voel ik krampen in onderbuik en rug en deze krampen nemen duidelijk in kracht toe, maar het ctg registreert ze niet. Na n uur ga ik aan de opwekkers en na 15 minuten vind ik dat al minder fijn, Ik moet af en toe flink zuchten, maar omdat het ctg geen rugweeen en onderbuik registreert besluit de vk dat het infuus omhoog moet, en 30 minuten later nog een keer... Ondanks dat ik nunduidelijk weeen heb... Als de verpleegster het weer hoger wil zetten smeek ik bijna om eerst te toucheren, Als dan de vk komt voor het onderzoek schrikt ze duidelijk van de intensiteit en ze besluit dat ze een drukcatheter wil aanleggen voor inwendige registratie.
Bij het onderzoek blijk ik nog steeds 3 cm te hebben en als ze de catheter wil aanleggen gil ik t echt uit en smeek haar om dr handen weg te halen.
Hoe ga ik dit in godsnaam volbrengen....
De vk adviseert een ruggeprik en ik stem direct in, Het is nu wachten op de anestesist, Dit duurt uiteindelijk een half uur en in dat half uur krijg ik wee op wee op wee, geen pauze en ik weet mezelf geen raad, En tot overmaat van ramp moet ik op bed blijven zitten zodat de prik snel gezet kan worden... Ik snauw man af en schop t voetenkrukje tegen de enkels van de zuster (
) Dan komt mn redder binnen en wordt er geprikt, en al snel voel ik steeds minder, ik mag gaan liggen en hoor mn man zeuren dat ik moet focussen op zijn ogen, en in de verte hoor ik n alarm gaan...
Op dit moment ben ik zelf compleet weg, mijn hartslag daalt drastisch en mijn bloeddruk ook en mini dr hart dipt en ik krijg een injectie in mn been en iets in mn infuus ( heb ik later gehoord)
Als ik zelf weer bijkom vind ik het druk in de kamer en ik vraag mij af wat dokter kwal hier doet ( aanvaring gehad eerder die week met deze arts) later begrijp ik dat hij mijn leven heeft gered.
Als we net denken bij te kunnen komen heb ik het idee persdrang te hebben,dit geef ik aan en hoewel de vk het zich niet kan voorstellen ( 30 min geleden had ik nog 3cm) voelt ze toch even... Volledige ontsluiting, ik mag persen! En na 27 minuten wordt om 20:12 mijn kleine meisje op mijn borst gelegd, mensenkinderen wat hebben wij een hindernisbaan afgelegd en wat was het eng, maar je bent er! Ik knip zelf de navelstreng door en maak je dus los van mij!
Een uur lang lig je naakt bij me, en kind wat ben je prachtig! Een mini me en toch zo enorm.JIJ! We noemen je S.arah!
En nu ben ik 25 dagen verder, en droom ik veel over het ziekenhuis, met wisselende afloop, tranen lopen over mijn wangen als ik bedenk wat er had kunnen gebeuren, en als ik terug denk aan ded angst in man zijn ogen toen ik bijkwam ga ik nog harder huilen.
Het lijkt erop dat de combi van wbloeddrukverlagers en de ruggeprik mij bijna fataal zijn geworden, en ik heb een hoop onbeantwoorde vragen waar ik bij t gesprek met de gyn antwoordt op hoop te krijgen...
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Jemig gewoonmezelf87. De tranen staan in mijn ogen. Ik voelde de paniek helemaal in mijn eigen lijf. Wat een angst moeten jullie gevoeld hebben.
En misschien voel je dat nog wel. Dat is zeker nietwaar.
Wanneer heb je het gesprek met de gynaecoloog? Je zou dan (als je zou willen) ook gelijk je begallingsverslag kunnen opvragen. Dan kun je het thuis nog eens (of 10x) nalezen.
En misschien voel je dat nog wel. Dat is zeker nietwaar.
Wanneer heb je het gesprek met de gynaecoloog? Je zou dan (als je zou willen) ook gelijk je begallingsverslag kunnen opvragen. Dan kun je het thuis nog eens (of 10x) nalezen.
11 september heb ik het gesprek met de gynaecoloog, ga het zeker opvragen.quote:Op maandag 25 augustus 2014 23:20 schreef danic het volgende:
Jemig gewoonmezelf87. De tranen staan in mijn ogen. Ik voelde de paniek helemaal in mijn eigen lijf. Wat een angst moeten jullie gevoeld hebben.
En misschien voel je dat nog wel. Dat is zeker nietwaar.
Wanneer heb je het gesprek met de gynaecoloog? Je zou dan (als je zou willen) ook gelijk je begallingsverslag kunnen opvragen. Dan kun je het thuis nog eens (of 10x) nalezen.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Oh gewoonmezelf, wat eng! Ik krijg het bij het lezen al helemaal benauwd. Wat gek toch dat weeën soms niet geregistreerd kunnen worden. Ik lees het wel vaker bij bevallingsverhalen. En die arts die je leven gered heeft... poe.
Veel sterkte met het verwerken en maar veel praten. .
Veel sterkte met het verwerken en maar veel praten.
.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
GM, weet je ook of je het nagesprek hebt met de arts die heeft ingegrepen? Als dat niet zo is, dan kan je misschien de afspraak nog veranderen.
Bij mijn eerste heb ik het nagesprek met de gyn die de placentaverwijdering heeft gedaan als 'helpend' ervaren. De flashbacks en horrorgevoelens omtrent dat deel van de bevalling zakten er wat door doordat ik hoorde wat er met me gedaan is (ik was wel bij, maar het ging te snel en deed vreselijk pijn).
Een tijdje terug had ik nog beloofd bij mijn man na te vragen waarom hij altijd flauw valt bij een ruggenprik, maar het lijkt anders dan in jouw geval.
Ik hoop dat het je lukt de gebeurtenissen helder te krijgen voor jezelf en dat je kunt blijven praten. (En zoals je in Z&G gemerkt hebt, ben ik daar helaas geen goed voorbeeld van geweest.)
Bij mijn eerste heb ik het nagesprek met de gyn die de placentaverwijdering heeft gedaan als 'helpend' ervaren. De flashbacks en horrorgevoelens omtrent dat deel van de bevalling zakten er wat door doordat ik hoorde wat er met me gedaan is (ik was wel bij, maar het ging te snel en deed vreselijk pijn).
Een tijdje terug had ik nog beloofd bij mijn man na te vragen waarom hij altijd flauw valt bij een ruggenprik, maar het lijkt anders dan in jouw geval.
Ik hoop dat het je lukt de gebeurtenissen helder te krijgen voor jezelf en dat je kunt blijven praten
. (En zoals je in Z&G gemerkt hebt, ben ik daar helaas geen goed voorbeeld van geweest.)
GM, meissie!
Wat een heftigheid, kippenvel overtheplace hier
Is een bevallingsverslag trouwens ook ná het gesprek met de gynaecoloog op te vragen, het is voor mij al 5 maanden geleden nml
Wat een heftigheid, kippenvel overtheplace hier
Is een bevallingsverslag trouwens ook ná het gesprek met de gynaecoloog op te vragen, het is voor mij al 5 maanden geleden nml
Wir müssen leben, bis wir sterben!
Je dossier kun je altijd opvragen, daar staat het inquote:
GM, meissie!
Wat een heftigheid, kippenvel overtheplace hier
Is een bevallingsverslag trouwens ook ná het gesprek met de gynaecoloog op te vragen, het is voor mij al 5 maanden geleden nml
Mijn jongste is bijna 1 dus tijd om het boek te sluiten.
Lang verhaal dus niet lezen als je er geen interesse in hebt.
Lang verhaal dus niet lezen als je er geen interesse in hebt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wat een verhalen F_R, ik bewonder je dat je ondanks het vele spugen tijdens je 1e zwangerschap een 2e hebt aangedurfd!
Ik hoop dat ondanks dat je herstel nog niet zo wil vlotten, toch in een stijgende lijn blijft voortzetten! Hou vol, je klinkt sterk en komt op mij ook zo over!
Ik hoop dat ondanks dat je herstel nog niet zo wil vlotten, toch in een stijgende lijn blijft voortzetten! Hou vol, je klinkt sterk en komt op mij ook zo over!
Wir müssen leben, bis wir sterben!
Heftig topic dit!
Mijn oudste is inmiddels 5 en ik heb het nog steeds best wel moeilijk met hoe die bevalling is gegaan.
Mijn verhaal lijkt een beetje op dat van Kursor.
Ik werd ingeleid, op dag 1 gebeurde er vrijwel niks, op dag 2 wel, Maar CTG registreerde geen weeen, terwijl ik ze echt had. Ik had ook best wel paniek, omdat ze volhielden dat dit alleen maar voorweeen waren. Waardoor ik ervan overtuigd was dat ik het echte werk echt niet aan zou kunnen.
Moest savonds zelfs spugen, maar alsnog werd niet gezien dat ik serieus bezig was. Mijn man moest ook naar huis, en mij werd pethidine opgedrongen, terwijl ik vantevoren heel duideiljk had aangegeven dat absoluut niet te willen.Ik wilde dat mijn man bleef, maar dat mocht echt niet. Dus ik kreeg die pethidine en ik viel gelijk weg, en mn man werd echt naar buiten geduwd.
Daarna elke 5 minuten wakker geworden door erge weeen, maar door de pethidine kon ik bijna niet praten. Nog midden in de nacht mn man gebeld, maar kon ook daar niet uit mn woorden komen. Echt en helse nacht gehad, met een vreselijke nachtzuster. In die nacht verloor ik ook steeds bruinige vloeistof, waardoor ik ook erg bang was dat mijn kindje in het vruchtwater had gepoept. Maar toen ik dat probeerde duidelijk te maken aan die nachtzuster, propte ze me een maandverbandje in mn handen en dat moest ik de volgende dag dan maar aan de vk laten zien.
Volgende ochtend vroeg bleek ik al bijna volledige ontsluiting te hebben. Waar de verpleegsters dolblij over deden maar waar ik zelf alleen maar verdrietiger van werd.
Ik was ondertussen al naar de verloskamer gebracht, terwijl ze nog niet eens m'n man hadden gebeld (hij zou om 7 uur terug komen en als het eerder nodig was, zouden ze hem bellen). Uiteindelijk zelf hem gebeld, kon toen gelukkig weer iets meer praten, en toen hij er was, mocht ik al gaan persen.
Wat ook erg lang duurde, en na elke perswee viel ik gewoon weer weg.
Uiteindeiljk moest de gyn erbij komen met een vacuumpomp en was ik totaal verbaasd toen er uiteindelijk een echte baby op mijn buik lag (terwijl ik iets van 2 uur bezig was met persen). Ook daarna de rest van de dag steeds weggevallen in diepe slaap, gewoon midden in een gesprek kon ik zo wegvallen.
Heb er daarna echt veel last van gehad. Ook naar mijn man toe, ik had heel erg het gevoel dat hij me in de steek had gelaten, omdat ik de hele nacht in m'n eentje die weeen moest opvangen, met die vreselijke nachtzuster die me niet geloofde en elke keer alleen maar boos werd omdat ik niet in bed wou blijven liggen (ja logisch dat je niet kan slapen als je niet blijft liggen!)
Als ik er nu aan terug denk, lukt dat eigenlijk nog steeds niet zonder tranen. Terwijl het toch al 5 jaar geleden is. En mijn tweede bevalling gewoon wel oke ging. Maar ik heb me in mijn leven verder echt nog nooit zo eenzaam en onbegrepen gevoeld als toen. Ik bedoel, ik was nog nooit bevallen, dus ik wist ook niet hoe dat zou moeten voelen, maar ik denk dat er toch wel aanwijzingen genoeg waren dat ik echt bezig was.
Mijn oudste is inmiddels 5 en ik heb het nog steeds best wel moeilijk met hoe die bevalling is gegaan.
Mijn verhaal lijkt een beetje op dat van Kursor.
Ik werd ingeleid, op dag 1 gebeurde er vrijwel niks, op dag 2 wel, Maar CTG registreerde geen weeen, terwijl ik ze echt had. Ik had ook best wel paniek, omdat ze volhielden dat dit alleen maar voorweeen waren. Waardoor ik ervan overtuigd was dat ik het echte werk echt niet aan zou kunnen.
Moest savonds zelfs spugen, maar alsnog werd niet gezien dat ik serieus bezig was. Mijn man moest ook naar huis, en mij werd pethidine opgedrongen, terwijl ik vantevoren heel duideiljk had aangegeven dat absoluut niet te willen.Ik wilde dat mijn man bleef, maar dat mocht echt niet. Dus ik kreeg die pethidine en ik viel gelijk weg, en mn man werd echt naar buiten geduwd.
Daarna elke 5 minuten wakker geworden door erge weeen, maar door de pethidine kon ik bijna niet praten. Nog midden in de nacht mn man gebeld, maar kon ook daar niet uit mn woorden komen. Echt en helse nacht gehad, met een vreselijke nachtzuster. In die nacht verloor ik ook steeds bruinige vloeistof, waardoor ik ook erg bang was dat mijn kindje in het vruchtwater had gepoept. Maar toen ik dat probeerde duidelijk te maken aan die nachtzuster, propte ze me een maandverbandje in mn handen en dat moest ik de volgende dag dan maar aan de vk laten zien.
Volgende ochtend vroeg bleek ik al bijna volledige ontsluiting te hebben. Waar de verpleegsters dolblij over deden maar waar ik zelf alleen maar verdrietiger van werd.
Ik was ondertussen al naar de verloskamer gebracht, terwijl ze nog niet eens m'n man hadden gebeld (hij zou om 7 uur terug komen en als het eerder nodig was, zouden ze hem bellen). Uiteindelijk zelf hem gebeld, kon toen gelukkig weer iets meer praten, en toen hij er was, mocht ik al gaan persen.
Wat ook erg lang duurde, en na elke perswee viel ik gewoon weer weg.
Uiteindeiljk moest de gyn erbij komen met een vacuumpomp en was ik totaal verbaasd toen er uiteindelijk een echte baby op mijn buik lag (terwijl ik iets van 2 uur bezig was met persen). Ook daarna de rest van de dag steeds weggevallen in diepe slaap, gewoon midden in een gesprek kon ik zo wegvallen.
Heb er daarna echt veel last van gehad. Ook naar mijn man toe, ik had heel erg het gevoel dat hij me in de steek had gelaten, omdat ik de hele nacht in m'n eentje die weeen moest opvangen, met die vreselijke nachtzuster die me niet geloofde en elke keer alleen maar boos werd omdat ik niet in bed wou blijven liggen (ja logisch dat je niet kan slapen als je niet blijft liggen!)
Als ik er nu aan terug denk, lukt dat eigenlijk nog steeds niet zonder tranen. Terwijl het toch al 5 jaar geleden is. En mijn tweede bevalling gewoon wel oke ging. Maar ik heb me in mijn leven verder echt nog nooit zo eenzaam en onbegrepen gevoeld als toen. Ik bedoel, ik was nog nooit bevallen, dus ik wist ook niet hoe dat zou moeten voelen, maar ik denk dat er toch wel aanwijzingen genoeg waren dat ik echt bezig was.
...and together we'll stand on the threshold of a dream[
FR, ik heb als lurker meegelezen bij jou beide zwangerschappen, heel heftig, ik hoop dat je snel hersteld en echt ksn gaan genieten.
Jeetje Tessie wat een heftig verhaal! Het niet herkennen vd weeen door de verpleging is heel herkenbaar....
heb je wel hulp gehad vd verwerking.
Jeetje Tessie wat een heftig verhaal! Het niet herkennen vd weeen door de verpleging is heel herkenbaar....
heb je wel hulp gehad vd verwerking.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
GM wat een verhaal. Hopelijk krijg je tijdens het gesprek wat meer duidelijkheid over wat er mis ging.
Tessie wat klinkt dat als een vreselijke nacht. Ik snap heel goed dat je het er "zelfs" na 5 jaar nog moeilijk mee hebt. Wat een heftige ervaring.
Ik begin zo langzamerhand het hele verhaal rondom mijn bevalling wat meer in perspectief te zien. Eigenlijk is de bevalling prima gegaan, op 6 minuten na. Dat waren dan wel misschien de langste 6 minuten uit mijn leven, maar het waren maar 6 minuten. Misschien maakt het feit dat S er niets aan overgehouden heeft wel heel veel goed. In het begin heb ik daar serieus mijn twijfels over gehad namelijk, inmiddels niet meer. Ik heb ook mijn bevallingsverhaal meerdere keren teruggelezen en eigenlijk is het grootste gedeelte ervan heel mooi.
Ik ben blij dat ik het verhaal toch weer heb teruggelezen en ik kan ook weer zonder al teveel tranen naar de foto's van de bevalling kijken. Confrontatie werkt toch het beste voor mij.
Tessie wat klinkt dat als een vreselijke nacht. Ik snap heel goed dat je het er "zelfs" na 5 jaar nog moeilijk mee hebt. Wat een heftige ervaring.
Ik begin zo langzamerhand het hele verhaal rondom mijn bevalling wat meer in perspectief te zien. Eigenlijk is de bevalling prima gegaan, op 6 minuten na. Dat waren dan wel misschien de langste 6 minuten uit mijn leven, maar het waren maar 6 minuten. Misschien maakt het feit dat S er niets aan overgehouden heeft wel heel veel goed. In het begin heb ik daar serieus mijn twijfels over gehad namelijk, inmiddels niet meer. Ik heb ook mijn bevallingsverhaal meerdere keren teruggelezen en eigenlijk is het grootste gedeelte ervan heel mooi.
Ik ben blij dat ik het verhaal toch weer heb teruggelezen en ik kan ook weer zonder al teveel tranen naar de foto's van de bevalling kijken. Confrontatie werkt toch het beste voor mij.
Dat klinkt fijn Nikki Dat confronteren werkt hier ook wel goed inderdaad. Goed om je te beseffen dat het, hoewel even niet leuk, wel gelukkig goed is afgelopen. Die dankbaarheid komt hier ook steeds meer. Zoals ik laatst tegen mijn therapeute zei: 'Het is niet perse een leuk verhaal, maar het is wel ONS verhaal'
fr, heftigheid zeg! Ook ik hoop dat je snel herstelt, het is wel een keer mooi geweest.
Tessie, wat een naar verhaal
Heb je dit later nog terug gekoppeld aan het ziekenhuis? Tegen je wil in pethidine krijgen, compleet voorbij gaan aan al jouw angsten.. bah, nare ervaring zeg.
Hier kan ik vol trots melden dat na 11 maanden van EMDR het eind eindelijk in zicht is. We zijn nu bezig met 'de laatste restjes', het zit er bijna op Ik wil nogmaals benadrukken hoe EMDR echt een goede therapievorm is om met iets heel traumatisch te leren dealen. Het was voor mij intens heftig, nam me helemaal in beslag, maar het resultaat mag er zijn. Van 24/7 levend in paniek en doodsangst, naar rust in mijn hoofd en vertrouwen in mijn lijf. Echt een aanrader dus!
Dat confronteren werkt hier ook wel goed inderdaad. Goed om je te beseffen dat het, hoewel even niet leuk, wel gelukkig goed is afgelopen. Die dankbaarheid komt hier ook steeds meer. Zoals ik laatst tegen mijn therapeute zei: 'Het is niet perse een leuk verhaal, maar het is wel ONS verhaal' fr, heftigheid zeg! Ook ik hoop dat je snel herstelt, het is wel een keer mooi geweest.
Tessie, wat een naar verhaal
Heb je dit later nog terug gekoppeld aan het ziekenhuis? Tegen je wil in pethidine krijgen, compleet voorbij gaan aan al jouw angsten.. bah, nare ervaring zeg.Hier kan ik vol trots melden dat na 11 maanden van EMDR het eind eindelijk in zicht is. We zijn nu bezig met 'de laatste restjes', het zit er bijna op
Ik wil nogmaals benadrukken hoe EMDR echt een goede therapievorm is om met iets heel traumatisch te leren dealen. Het was voor mij intens heftig, nam me helemaal in beslag, maar het resultaat mag er zijn. Van 24/7 levend in paniek en doodsangst, naar rust in mijn hoofd en vertrouwen in mijn lijf. Echt een aanrader dus!
Fijn Nikki, en het geeft ook aan hoe belangrijk het is je verhaal op te schrijven en terug te lezen. Ik vind jouw verhaal ook ontzettend mooi (ondanks die spannende 6 minuten) en cruciaal is inderdaad dat het met S goed gaat. .
Goed zeg, L-E. Ik wist helemaal niet wat EMDR was, maar door het lezen hier heb ik er eea over gelezen. Bijzonder hoe het werkt.
. Goed zeg, L-E. Ik wist helemaal niet wat EMDR was, maar door het lezen hier heb ik er eea over gelezen. Bijzonder hoe het werkt.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Oh LE, wat super! Ik ben blij dat het weer zoveel beter gaat!
En verder voor de heftige verhalen...
En hier nog 2 dagen... Dan ben ik 35 weken.. De termijn dat het bij Ow mis ging...
En ik ben bang... Zeker nu m'n bloeddruk weer stijgt, het moet goed gaan deze keer!
En ergens heb ik t gevoel dat hij er nu zo snel mogelijk uit moet, maar dat is nergens op gebaseerd.. Ik wil juist dat hij zo lang mogelijk blijft zitten!
Wel positief, bij de gyn was het nu wel fijn. Ze nam de tijd voor me en heeft beloofd naar mij te luisteren. Zo ben ik heel bang voor een inleiding en zei ze tegen mij dat we daar dan gewoon niet aan gaan beginnen. Ze zag aan me hoeveel stress dat bij mij geeft, dus ze zei dat we dan "gewoon" voor een keizersnede gaan.
En verder
voor de heftige verhalen... En hier nog 2 dagen... Dan ben ik 35 weken.. De termijn dat het bij Ow mis ging...
En ik ben bang... Zeker nu m'n bloeddruk weer stijgt, het moet goed gaan deze keer!
En ergens heb ik t gevoel dat hij er nu zo snel mogelijk uit moet, maar dat is nergens op gebaseerd.. Ik wil juist dat hij zo lang mogelijk blijft zitten!
Wel positief, bij de gyn was het nu wel fijn. Ze nam de tijd voor me en heeft beloofd naar mij te luisteren. Zo ben ik heel bang voor een inleiding en zei ze tegen mij dat we daar dan gewoon niet aan gaan beginnen. Ze zag aan me hoeveel stress dat bij mij geeft, dus ze zei dat we dan "gewoon" voor een keizersnede gaan.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |