Te snel gehecht raken aan iemand/snel "verliefd" worden.

Ik raak ongelooflijk snel aan mensen gehecht en wordt al snel "claimerig".
Ik besef me eigenlijk sinds mijn laatste date/scharrel dat dit best een probleem is.
Om even wat achtergrond informatie te geven:
Ik heb een superleuk leven, dat is het ook altijd geweest. Wel zijn er wat dingen gebeurd die hier misschien mee te maken hebben.
-Tussen mijn 1e en 10e heeft mijn vader altijd in het buitenland gewerkt. Hij was elk jaar een half jaar van huis (in Spanje), in dat half jaar zag ik hem maar 2 a 3 keer. Ik merk nu ik ouder wordt dat ik absoluut geen band heb met mijn vader.
-Toen ik 9 was zijn mijn ouders gescheiden. Tot mijn 12e was ik altijd de helft van de week bij mijn vader en de andere helft bij mijn moeder. Later sliep ik steeds minder bij mijn vader en vanaf mijn 13e heb ik nooit meer bij hem thuis geslapen. Ik voelde me daar absoluut niet thuis en vaak voelde me daar altijd alleen en onbegrepen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb een ontzettend lieve vader. Maar het lijkt net of ik geen klik met hem heb. Mijn broertje woont trouwens bij mijn vader.
- Vanaf mijn 14e ben ik altijd veel alleen geweest. Mijn moeder heeft 3 langere relaties gehad na mijn vader en was dan soms een weekend of een dag bij haar vriend. Toen ik 14 was ben ik weleens 2 weken alleen geweest, omdat mijn moeder op vakantie was. Ik wou liever alleen zijn dan dat ik bij mijn vader zou zijn. Op mijn 15e is dit nog 2 keer gebeurd.
- In de brugklas ben ik onzettend veel gepest. Ik kom van een klein basisschooltje met zo'n 50 leerlingen. Iedereen was bevriend met elkaar en elke middag werd er gespeeld. Op de middelbare school voelde ik me heel alleen en was ik heel stil. Het gebeurde regelmatig dat ik jankend op de fiets naar huis zat. Er werden op school altijd nare dingen naar mijn hoofd geroepen. Vanaf kinds af aan ben ik dik geweest. Hier ben ik toen dus ook om gepest. Ik bn nog steeds veel te dik, maar sinds een jaar ben ik hier keihard voor aan het werken. Inmiddels ben ik 17 kilo afgevallen en ik merk dat ik langzaam weer zekerder wordt.
-De vriendjes van mijn moeder hadden altijd alcohol problemen. Hierdoor waren ze vrij vaak agressief naar mijn moeder. Zowel fysiek als geestelijk. Mij hebben ze gelukkig nooit met een poot aangeraakt. Maar ik hoorde regelmatig geschreeuw van beneden als ik boven lag. Het gebeurde ook weleens dat ik glas hoorde rinkelen en een enkele keer heb ik beneden bloed zien liggen. Bij haar 2e relatie is er politie bij gekomen, mijn moeder is toen bedreigd.
-Mijn oma is altijd alcoholist geweest. Hier heb ik zelf vrij weinig van gemerkt en ik had een ontzettend goede band met haar. Totdat we met haar op vakantie zijn gegaan. Drie week heeft ze alleen maar binnen gezeten. Ik sprak haar alleen als ze mij om sigaretten vroeg. Hier kom ik later op terug.
Ik heb ook altijd een hele goede band gehad met mijn oom. Ik was altijd superblij om hem te zien, voor mij was hij misschien wel een soort 2e vader. Toen ik 14 was is hij ook aan de drank gegaan. Langzaam zag ik hem veranderen in een vreemd persoon. Hij is gewoon dom geworden door de drank. Hij werd vaak ontzettend boos om kleine dingen. Ons contact werd steeds minder en minder. Begin vorig jaar is mijn oma in het ziekenhuis beland door een hersenbloeding. Mijn moeder en ik zijn toen direct naar het ziekenhuis gereden, maar halverwege lregen we een telefoontje dat ze was overleden. Daarvoor heb ik haar een half jaar niet gezien en ik heb me hier dan ook heel schuldig om gevoeld. Maar goed, mijn moeder en ik zijn dus wel door gereden om dingen te regelen met mijn oom. We hebben tot 1 uur snachts bij de begrafenis ondernemer gezeten met mijn oom en zijn nieuwe vriendin. Ze vonden dat wij geen recht hadden om ook maar een mening te geven, omdat wij haar een half jaar niet hebben gezien. Uiteindelijk zijn we er toch uitgekomen. Mijn oom en zijn nieuwe vriendin wouden graag de rest regelen. Hier hadden wij vrede mee en de volgende dag zijn mijn moeder en ik weer naar huis gereden. Een week later kregen we de kaart in de brievenbus. Tot onze grote verbazing stond hier alleen de naam van mijn oom, zijn nieuwe vrienden en die van mijn nichtje op. Over mijn moeder, broertje en ik werd niks vermeld. Hier na heb ik besloten om het contact met mijn oom definitief te verbreken. Hier heb ik best veel moeite mee gehad, hij was voor mij immers een soort vader figuur. Maar ik kende hem niet meer, zo erg was hij veranderd. Mijn moeder en broertje hebben ook geen contact meer met hem.

Ik zie nu dat dit toch wel een erg lang verhaal is geworden over vroeger... Erg lekker om even van mij af te schrijven.

Nu het volgende: Deze dingen hebben mij eigenlijk niet veel gedaan. Het ene iets meer dan het andere, maar verdrietig ben ik hier niet echt over geweest. Dit is iets wat ik best raar vind, omdat het toch wel heftige dingen zijn geweest. Ik denk dat ik me er altijd voor heb afgesloten. Ik heb ook een tijdje bij een psycholoog gelopen voor het afvallen. Vaak gingen de gesprekken over andere dingen. Zij dacht soms een groot verdriet in mij te zien. Als ik bij haar een keer moest huilen zei ze dat ik onbewust een heel diep verdriet tegenhield. Mogelijk deze dingen, die ik altijd onbewust heb weggestopt.

Na dit lange verhaal maar ven waar het om gaat: Ik hecht me veel te snel aan jongens waar ik mee date. Je zou denken dat ik hier juist problemen mee zou hebben, door de dingen die er zijn gebeurd met mensen... Maar ik begin me nu echt aan mezelf te ergeren. Ik word veel te snel "verliefd". Na 2 dates kan ik al kriebels hebben. Een serieuze relatie heb ik nppit gehad. De meeste jongens hadden het na een aantal dates wel gezien. Ik was hier altijd kapot van. Ik huilde tranen met tuiten als ik eenmaal alleen thuis zat. 4 maand geleden heb ik een ongelooflijk leuke jongen leren kennen. Na 5 dates merkte ik dat ik weereens verliefd was. Dit keer was het wel anders. Ik voelde me voor het eerst helemaal op mijn gemak bij een jongen. Ik kon helemaal mezelf zijn en we hadden het altijd ontzettend leuk. Het probleem is dat ik ontzettend bang was dat dit ook weer in tranen zou eindigen. Ik werd er onzeker van terwijl hij me zo vaak vertelde dat hij me ontzettend leuk, lief en mooi vond. Maar door de onzekerheid ging ik teveel naar bevestiging vragen. Anderhalve maand geleden heeft hij me verteld dat het echt niks serieus kon worden, omdat hij niet genoeg voor me voelde en ik teveel bevestiging zocht en veel te onzeker was. Ik heb hem toen een week niet gezien en gesproken. Na een week heeft hij weer contact gezocht. Ik wimpelde dit eerst af maar uiteindelijk hebben tot in de vroege ochtend uurtjes aan de telefoon gehangen. Daarna heb ik hem elke week weer gezien. Met 1 periode van 1 week dat we geen contact hadden, omdat ik nog teveel voor hem voelde. Nu gaan we dus gewoon verder als "scharrels". Ik kan hem gewoon niet loslaten. Dit is natuurlijk ontzettend sneu van mezelf, maar ik kan hem gewoon niet loslaten. Ik kan niet accepteren dat het geen relatie kan worden. Daarnaast hoor ik van allemaal mensen om mij heen dat we zo goed bij elkaar passen. Naar mijn idee is dit ook zo. Maar hij wil dus niks serieus. Waar het op neer komt is dat hij dus wel de lusten wil en niet de lasten. Maar loslaten lukt mij domweg niet.
Ik ben teveel aan hem gehecht. Hierdoor merk ik dus ook dat ik een probleem heb. Dit gebeurd me redelijk vaak, dat ik te snel gehecht raak aan iemand en vervolgens eindig met een "gebroken hart" en een heel diep ongelukkig gevoel. Ik heb geen idee hoe ik hier vanaf kan komen, maar zie zelf in dat dit niet normaal is.
Verder heb ik een ongelooflijk leuk leven. Ik heb leuke vrienden om mij heen, een hele sterke bamd met mijn moeder, ik begin in september met een nieuwe studie en doe altijd veel leuke dingen.

Wat ik met dit topic wil bereiken weet ik niet precies. Ik denk dat ik graag jullie mening en advies wil horen. Respect trouwens voor diegenen die het lezen. Volgens mij is het een lang en ongelooflijk warrig verhaal geworden met veel spel- en typefouten. Bedankt alvast!

Ik ben 19.

@

quote:

Op donderdag 22 mei 2014 06:36 schreef Angel-Joy het volgende:
Alles gelezen, heel erg herkenbare situatie, alleen is mijn vader echt een klootzak
Respect voor dat je 17 kilo kwijt bent.

Verder, verliefd worden is normaal, niks mis mee na 5 dates toch?
Onzeker, ja, daar moet je natuurlijk zelf aan werken, denk dat het met de leeftijd wel komt, je bent inmiddels al zekerder geworden toch?

Bevestiging zoeken doe ik ook vaak uit onzekerheid, nu toch al half jaar met mijn vriend. Probeer het soms te onderdrukken, uit het niet meteen en vraag het hem soms ook niet als het je lukt. Ga zelf in jouw hoofd na waarom hij je leuk zou vinden en waarom jullie daten, lees de lieve whatsapp berichten terug, hierdoor voel je misschien weer minder drang om bij hem bevestiging te zoeken waardoor mannen misschien afschrikken bij jou.

Komt wel goed schatje

Aah dankjewel! Ik probeer het inderdaad te onderdrukken. Maar dat is toch lastig. Verder helpt dat whatsapjes lezen en bedenken waarom hij me leuk vindt ook wel. Maar het lijkt me niet de bedoeling. Mocht ik in een relatie zitten, dan wil ik day zonder onzekerheid. Een beetje onzekerheid is natuurlijk normaal, maar het kan ook overdreven zijn..

quote:

Op donderdag 22 mei 2014 08:52 schreef Frag_adder het volgende:
Snel verliefd worden is niet eens zo vreselijk zolang je de jongens in kwestie ook maar echt leuk vind. Bij jou twijfel ik daar aan, het lijkt alsof je door je onzekerheid een beetje afhankelijk wordt en je daarom vastklampt aan alles wat voorbij komt. Dat schrikt ontzettend af. Hoe goed je ook bij hem past, niemand wil constant bevestiging geven aan een ander, je moet zaken leren accepteren.

Nu je met deze jongen aan het scharrelen bent terwijl je hem leuk vindt kan ik niet anders dan je aan te raden daar in ieder geval mee te stopen en voor jezelf te kiezen. Iedereen is tot in zekere mate onzeker dat is niets om je voor te schamen maar bij jou neemt het op het moment een extremere vorm in.

Ik kan er hier helemaal naast zitten maar ik heb het idee dat als jij met zo een jongen date, die jongen meteen jou alles wordt. Het geen waar in ieder geval het merendeel van jouw leven op dat moment om draait en je bent er dan ook constant mee bezig. Zoek een hobby, ga op een sport, ga naast dat je soms met iemand date ook wat dingen voor jezelf doen en zorg dat als je zo iets doet je ook even geen contact zoekt met anderen Tevredenheid met jezelf en je eigendingetjes hebben maken het niet alleen veel gemakkelijker maar ook veel aangenamer voor de ander!

Dankjewel! Wat je als eerste zegt, daar heb je gelijk in. Ik ben soms ook bang dat ik niet echt verliefd ben, maar meer "verliefd op het verliefd zijn".
Mijn onzekerheid jeb ik in het dagelijks leven gek gwnoeg nouwelijks last van. Tuurlijk maak ik me weleens druk om mijn gewicht, maar dat belemmerd me niet. Het stimuleerf mij eerder om er wat aan te doen. Ik stort me altijd veel te veel in jongens inderddaad, soms heb ik zelfs hwt idee dat ik mezelf erin verlies. Verder vermaak ik me altijd prima. Ik doe ontzettend veel leuke dingen, zowel met vrienden als alleen.

Het is ook grotendeels zelfvertrouwen. Maar ik weet verder ook wel dat ik een superleuke, gezellige meid ben. Ik ben lief en er zijn ook genoeg mensen/mannen die mij mooi vinden. En toch, als ik met iemand date is die zekerheid ineens allemaal weg. Ik ben dan bang dat ik te dik, saai en lelijk ben. Als ik er logisch over na denk slaat het natuurlijk nergens op. Als een jongen mij niet meer leuk vindt, zal hij ook niet met mij daten. En toch kan ik dat niet gelovem op het moment zelf.