Er zullen ongetwijfeld meer mensen hier last van hebben, maar ik zit al een tijdje in een flinke dip door mijn afstuderen.
Ik ben een jongen van 25 en ik ben aan het afstuderen bij een bedrijf voor mijn studie commerciële economie. Al sinds een maand na aanvang van de stage kreeg ik last van angsten, omdat ik mijn opdracht maar niet duidelijk kreeg en ik het gevoel had dat niemand me hierbij kon helpen. Sindsdien (2 maanden geleden) ben ik niet meer mijzelf lijkt het wel..
Aanvankelijk begon ik vol enthousiasme op mijn stage. Mijn gehele studie liep vlot en moeilijk vond ik het zeker niet. Ook mijn meewerkstage was een succes. Na twee succesvolle consultancy projecten vanuit school voor bedrijven had ik het gevoel dat ik 'dit varkentje wel even zou wassen' bij mijn stagebedrijf. Ik had er zin in, wilde hard werken, begon allerlei theorieën te zoeken en op de kop toe vond ik de bedrijfscultuur heerlijk.
Na het inleveren van mijn PVA begon echter de ellende. Mijn voorstel was veel te algemeen, maar mijn leraren waren alles behalve kritisch. Onderbouwing lichtelijk verbeteren en t was prima. Al snel kwam ik hierdoor in de knoei, ik kon mijn project niet definiëren en afbakenen met het gevolg dat ik ellenlange vooronderzoeken aan het doen was

.
Vanaf toen kwam ik in een negatieve spiraal terecht. Ik merkte dat mijn begeleiders vanuit het bedrijf geen verstand hadden van mijn vakgebied en mij dus helaas niet konden helpen. Mijn schoolbegeleider is op zich een aardige gast, maar kon blijkbaar echt geen tijd maken om mij kritisch bij te staan.
Omdat ik het niet bij het pakken neer wilde zitten ging ik op eigen houtje verder. Ik had toch immers de kennis en kunde in huis? Helaas was ik totaal irrelevante zaken aan het onderzoeken, waardoor ik nu tegen een mislukking aan zit te kijken... Ik moet binnenkort mijn concept inleveren en ik weet dat ik absoluut niet aan de eisen voldoe, zowel van het bedrijf als van school.
Het grootste probleem van dit alles is dat ik er van binnen en van buiten onder lijdt. Voor het eerst lijdt ik echt aan angsten, bijvoorbeeld dat ik niet de gevraagde prestaties lever (heb het boek 'de prestatiegeneratie' gelezen

). Dit heeft ertoe geleid dat ik langzaam in een dip terecht kwam. Futloosheid, slapeloosheid, vermoeidheid, het niet meer kunnen waarderen van leuke dingen.. Kortom ik veranderde van een levenslustige jongen in een zwaarmoedig persoon. De lichamelijke klachten kwamen ook al snel opzetten en ik begin dingen extreem uit te stellen.
Na zo`n lange tijd van (onnodige) angsten begin ik gewoon onzeker te worden over mijn kunnen. Het lijkt wel alsof anderen veel zelfstandiger zijn, sneller werken en problemen veel makkelijker tackelen. Ben ik wel goed genoeg om hierna de arbeidsmarkt te betreden?
Natuurlijk weet ik in mijn achterhoofd dat deze gedachten niet reëel zijn, maar op de een of andere manier krijg ik ze er toch niet uit. En als het me lukt dan komen ze na een tijdje net zo hard terug. Het beïnvloedt gewoon je totale leven.
Nu ik weet dat mijn stage rationeel gezien weinig kans van slagen heeft, wil ik het liefst er even tussenuit om dan weer met nieuwe moed een poging te wagen. Echter heb ik hierbij het gevoel dat ik weer mijzelf en mensen ga teleurstellen, omdat ik het niet geprobeerd heb enzo. Ik hoop dat dit snel over is in ieder geval.
Ik merk in ieder geval dat het opschrijven van mijn situatie me innerlijke rust geeft. Ik vraag me af of er meer mensen zijn die hetzelfde hebben ervaren of er nu doorgaan?
Groeten,
TS.