De kunst van het loslaten van je ex #230

Meh, vandaag weer een flinke tegenvaller eigenlijk.. ik wil d'r voor geen goud terug, en ook niet zoeken naar een ander of iets, maar merk dat ik dat toch een soort van doe. Ik heb inmiddels wel contact gehad met andere vrouwen maar ben nog niet toe aan iets nieuws merk ik. Aan de andere kant, ik mis liefde zo erg op het moment dat ik juist wel weer toe ben aan iets nieuws.

Werken doet goed! Leerlingen hebben geen idee hoe ze me aan het helpen zijn door aandacht te vragen en stomme geintjes uit te halen

Gaan slapen-dromen-wakker worden is het kutste gedeelte nu. Eten gaat ook nog slecht, nu al 3,5 week nauwelijks brood of avondeten gehad..... Leef op yoghurt, kleine hapjes en borrelnootjes

Morgen telefonische afspraak met huisarts, even kijken wat die zegt.

quote:

Op woensdag 7 mei 2014 16:09 schreef runaway het volgende:
Werken doet goed! Leerlingen hebben geen idee hoe ze me aan het helpen zijn door aandacht te vragen en stomme geintjes uit te halen

Gaan slapen-dromen-wakker worden is het kutste gedeelte nu. Eten gaat ook nog slecht, nu al 3,5 week nauwelijks brood of avondeten gehad..... Leef op yoghurt, kleine hapjes en borrelnootjes

Morgen telefonische afspraak met huisarts, even kijken wat die zegt.

Goedzo!

Ik zit er aan te denken een paar maanden te gaan reizen, word blij van het idee
Wie weet ! Nu kan het.......

(eerder twee keer in het buitenland gewoond en houd van backpacken)

quote:

Op woensdag 7 mei 2014 18:26 schreef runaway het volgende:
Ik zit er aan te denken een paar maanden te gaan reizen, word blij van het idee
Wie weet ! Nu kan het.......

(eerder twee keer in het buitenland gewoond en houd van backpacken)

Als je het geld hebt en ergens terecht kan als je weer terugkomt...
Maar eerst moet je wel echt over je ex heen zijn, anders ga je van dingen snel spijt krijgen.

Zucht, ik ga m'n scharrel nu steeds met m'n ex vergelijken. Wat leuker was etc. Op gegeven moment dacht ik zelfs tijdens de seks nog aan haar. Dit gaat het zo niet worden vrees ik.

Huisarts was in 3 minuten klaar. Hoort erbij, niet teveel oxezepammetjes en als het over 3 weken nog zo gaat even bellen........ Ok.....

Gisteren was een goede dag, was op een moment gewoon compleet gevoelloos. Tijdens werk gaat t ook prima, veel afleiding. Was ook vooral heel boos op hem wegens zijn lompigheid en niet communiceren.

Net in 'ons' huis de hele boekenkast gesorteerd en toen dus weer in elkaar gekrakt. Auw, mis hem gigantisch. Dat hele leven dat je met elkaar opbouwt lig in diggelen. En ik wilde dat zo graag behouden.... Loslaten is zo lastig!!!
Boosheid en verdriet wisselen elkaar af dus....

Ik kom hier ook maar kijken. Het is nu een week uit en het kwam echt als een klap in mijn gezicht. Ik weet nog steeds niet waarom en hij wil nog steeds niet met me praten...het is zo moeilijk Al die plannen die we samen hadden..

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 21:00 schreef MegaKonijn het volgende:
Ik kom hier ook maar kijken. Het is nu een week uit en het kwam echt als een klap in mijn gezicht. Ik weet nog steeds niet waarom en hij wil nog steeds niet met me praten...het is zo moeilijk Al die plannen die we samen hadden..

Meh.. sterkte! Mag ik vragen wat er gebeurd is?

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 21:26 schreef Limez het volgende:

[..]

Meh.. sterkte! Mag ik vragen wat er gebeurd is?

Dankje. Meh, ik heb er van de week een topic over geopend, daar staat het meeste. Maar waarom het nou echt uit is, durf ik niet te zeggen... Na een week wil hij dus nog steeds niet met mij praten. Ik heb geen idee waarom ie nou nog zo boos (als dat het is) op mij is, echt niet. Ik probeer erachter te komen, maar ik hoor maar niks. Hij weet dat ik er helemaal doorheen zit en sinds een week nauwelijks nog eet en weet volgens mij ook dat ik, na acht maanden zonder, weer rook als een schoorsteen. En toch, toch lijkt het hem niks te doen.

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 21:31 schreef MegaKonijn het volgende:

[..]

Dankje. Meh, ik heb er van de week een topic over geopend, daar staat het meeste. Maar waarom het nou echt uit is, durf ik niet te zeggen... Na een week wil hij dus nog steeds niet met mij praten. Ik heb geen idee waarom ie nou nog zo boos (als dat het is) op mij is, echt niet. Ik probeer erachter te komen, maar ik hoor maar niks. Hij weet dat ik er helemaal doorheen zit en sinds een week nauwelijks nog eet en weet volgens mij ook dat ik, na acht maanden zonder, weer rook als een schoorsteen. En toch, toch lijkt het hem niks te doen.

Soms gaat het tussen twee mensen gewoon niet meer. Sommige komen daar beide op een normale manier achter en gaan goed uit elkaar en in veel gevallen komt het van één kant. Een makkelijke manier is er nooit om het vervolgens dan uit te maken. Uit ervaring weet ik dat het heel moeilijk is omdat je iemand pijn gaat doen.
Ik wil niet perse zeggen dat dit het geval is, maar makkelijk is het nooit en iedereen doet dit op zijn eigen manier, zo ook hij.

De reden moet je niet proberen te achterhalen, daar schiet je niks mee op. Ik heb dit zelf ook maanden lang geprobeerd, ik sliep slecht, at slecht(was uiteindelijk een goed iets want ik mocht wel de nodige kilo's kwijt ) en mijn motivatie was nul. Maar ik ben er weer helemaal bovenop. Ik heb het naast me neer kunnen leggen. En mijn advies aan jou is dan ook, probeer dit ook. Het is zeker niet makkelijk en gaat echt niet zomaar weg maar hou in gedachte dat het ooit allemaal wel weer goed komt. Misschien niet met jullie twee maar wel met jou.

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 18:30 schreef Scrummie het volgende:
Komt met de tijd, allemaal.

Over een paar maand alweer een jaar vrijgezel, en het gaat prima. Moet alleen niets van vrouwen weten nog . Geen behoefte aan, en dat komt wel weer

Goed om jou weer te zien hier!

Bij mij over 2 weken alweer een jaar vrijgezel en ik geniet met volle teugen. Niet zozeer dat ik vrijgezel ben, maar dat ik eindelijk weer kan doen wat ik zelf leuk vind.

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 22:02 schreef aeque het volgende:

[..]

Soms gaat het tussen twee mensen gewoon niet meer. Sommige komen daar beide op een normale manier achter en gaan goed uit elkaar en in veel gevallen komt het van één kant. Een makkelijke manier is er nooit om het vervolgens dan uit te maken. Uit ervaring weet ik dat het heel moeilijk is omdat je iemand pijn gaat doen.
Ik wil niet perse zeggen dat dit het geval is, maar makkelijk is het nooit en iedereen doet dit op zijn eigen manier, zo ook hij.

De reden moet je niet proberen te achterhalen, daar schiet je niks mee op. Ik heb dit zelf ook maanden lang geprobeerd, ik sliep slecht, at slecht(was uiteindelijk een goed iets want ik mocht wel de nodige kilo's kwijt ) en mijn motivatie was nul. Maar ik ben er weer helemaal bovenop. Ik heb het naast me neer kunnen leggen. En mijn advies aan jou is dan ook, probeer dit ook. Het is zeker niet makkelijk en gaat echt niet zomaar weg maar hou in gedachte dat het ooit allemaal wel weer goed komt. Misschien niet met jullie twee maar wel met jou.

Toch vind ik wel dat iemand het fatsoen mag hebben om na al die maanden samen even een gesprek aan te gaan. En sorry, maar ik vind het gek dat het in een klap voorbij is. Ik, en anderen, hebben nooit iets aan hem gemerkt. Iedereen zag hoe gek wij op elkaar waren, vorige week woensdag hoorde ik het iemand nog zeggen. Het is zo vreemd allemaal.

Precies hoe het hier nu ook gaat.. Alleen moet ik de kilo's niet kwijt.. Ik ben nu zeker drie kilo afgevallen en dat moeten er echt niet veel meer gaan worden. Ik wil gewoon nog zo graag praten, spullen van hem afgeven en nog geld wat ik van hem heb geleend. Je laat iemand gewoon niet zo zitten. Punt.

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik denk alleen maar aan hem, aan de vakantie van volgende maand, de plannen die we hadden, het samenwonen waar we eind dit jaar aan wilden beginnen.. En dan; weg, Alles. Weg. Het doet zo'n pijn. Deze jongen vond ik gewoon zo helemaal geweldig en ik ben zo bang dat ik nooit meer iemand vind voor wie ik zoiets voel en waarmee ik het zo fijn en goed mee kan vinden.. Het klopt gewoon niet

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 22:11 schreef MegaKonijn het volgende:

[..]

Toch vind ik wel dat iemand het fatsoen mag hebben om na al die maanden samen even een gesprek aan te gaan. En sorry, maar ik vind het gek dat het in een klap voorbij is. Ik, en anderen, hebben nooit iets aan hem gemerkt. Iedereen zag hoe gek wij op elkaar waren, vorige week woensdag hoorde ik het iemand nog zeggen. Het is zo vreemd allemaal.

Precies hoe het hier nu ook gaat.. Alleen moet ik de kilo's niet kwijt.. Ik ben nu zeker drie kilo afgevallen en dat moeten er echt niet veel meer gaan worden. Ik wil gewoon nog zo graag praten, spullen van hem afgeven en nog geld wat ik van hem heb geleend. Je laat iemand gewoon niet zo zitten. Punt.

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik denk alleen maar aan hem, aan de vakantie van volgende maand, de plannen die we hadden, het samenwonen waar we eind dit jaar aan wilden beginnen.. En dan; weg, Alles. Weg. Het doet zo'n pijn. Deze jongen vond ik gewoon zo helemaal geweldig en ik ben zo bang dat ik nooit meer iemand vind voor wie ik zoiets voel en waarmee ik het zo fijn en goed mee kan vinden.. Het klopt gewoon niet

Je hebt ook helemaal gelijk wat betreft het fatsoen, maar jij bent hem niet. Hij beslist dat zelf en er is niks wat je daar tegen kunt doen. En natuurlijk is het bizar dat het zomaar voorbij is. Maar neem van mij aan dat dit vaak het geval is. Dat was bij mij niet anders, althans dat dacht ik op dat moment. Later besefte ik dat mijn relatie al maanden eigenlijk voorbij was ondanks dat we het vaak wel gewoon nog goed konden vinden.

Ik snap dat je graag wilt praten, maar dat moet van twee kanten komen. Probeer ook niks te forceren, daarmee maak je de kans alleen maar kleiner en als hij de spullen en het geld niet mist en komt halen, dan is dat maar even zo.

Natuurlijk denk je aan hem en alles wat eromheen zit. Dat is normaal, ook de pijn en dat maakt het alleen nog maar moeilijker.

En ook jij gaat zeker wel weer iemand tegenkomen die dan zelfs nog geweldiger is. Ik herken het namelijk helemaal, zo heb ik namelijk ook maanden lang gedacht, zeker omdat ik met mijn ex al een soort van gezin had. Nu ben ik sinds een paar maanden weer echt gelukkig, lekker eens bezig met mijzelf en wat gebeurd er? Ik kom de meest fantastische meid tegen die ik ooit heb ontmoet.

Geloof me, het wordt echt beter ook al lijkt het nu niet zo en is het nu heeeeeel zwaar en kut. Daar moet je doorheen en daar kan niemand je vanaf helpen. Maar het komt goed.

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 22:14 schreef Scrummie het volgende:

[..]

Insgelijks .

Inderdaad, dat gevoel! Het niet meer rekening houden met, man, heerlijk is dat haha. Komt wel weer een tijd dat ik graag rekening houd met iemand, en dan word ze ook helemaal in de watten gelegd, maar nu mogen wij .

Haha inderdaad, al houd ik sowieso wel vaak rekening met anderen, maar dat is de aard van het beestje.

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 22:51 schreef aeque het volgende:

[..]

Je hebt ook helemaal gelijk wat betreft het fatsoen, maar jij bent hem niet. Hij beslist dat zelf en er is niks wat je daar tegen kunt doen. En natuurlijk is het bizar dat het zomaar voorbij is. Maar neem van mij aan dat dit vaak het geval is. Dat was bij mij niet anders, althans dat dacht ik op dat moment. Later besefte ik dat mijn relatie al maanden eigenlijk voorbij was ondanks dat we het vaak wel gewoon nog goed konden vinden.

Ik snap dat je graag wilt praten, maar dat moet van twee kanten komen. Probeer ook niks te forceren, daarmee maak je de kans alleen maar kleiner en als hij de spullen en het geld niet mist en komt halen, dan is dat maar even zo.

Natuurlijk denk je aan hem en alles wat eromheen zit. Dat is normaal, ook de pijn en dat maakt het alleen nog maar moeilijker.

En ook jij gaat zeker wel weer iemand tegenkomen die dan zelfs nog geweldiger is. Ik herken het namelijk helemaal, zo heb ik namelijk ook maanden lang gedacht, zeker omdat ik met mijn ex al een soort van gezin had. Nu ben ik sinds een paar maanden weer echt gelukkig, lekker eens bezig met mijzelf en wat gebeurd er? Ik kom de meest fantastische meid tegen die ik ooit heb ontmoet.

Geloof me, het wordt echt beter ook al lijkt het nu niet zo en is het nu heeeeeel zwaar en kut. Daar moet je doorheen en daar kan niemand je vanaf helpen. Maar het komt goed.

Dat snap ik, maar ik ga nu aan alles twijfelen. Aan mezelf, aan hem, aan onze relatie. Hoe echt was het dan? Ik zie nu alles als een act en kan maar moeilijk geloven dat ie ooit iets echts voor mij gevoeld heeft. Vorige week werd ik, zoals gewoonlijk, nog overspoeld met hartjes, zei hij dat hij van me hield en hadden we het dinsdag en woensdag zo fijn. Hij was zo lief voor me... We hadden het er die avond nog over misschien naar Disney of naar Engeland te gaan.. En ik denk nu alleen maar dat het allemaal nep was. Alles. Anders gooi je zoiets niet zomaar weg. En daarbij komt dat het er ook niet erg op lijkt dat het hem dwars zit. Het zal hem aan zijn reet roesten.

Ik forceer ook helemaal niks. Tijdens de relatie wilde ik het altijd meteen uitpraten. Ik hou niet van ruzie's. Word er verdrietig en onzeker van, hij kon het wat makkelijker negeren en de volgende dag gewoon doorgaan. Nu laat ik ook zien dat ik wel degelijk een stapje terug kan doen en hem ook even zijn moment kan geven. Het is zo moeilijk, maar ik zoek voornamelijk geen contact, omdat ik hem niet nog verder wil wegjagen. Ik cijfer mezelf in deze echt helemaal weg. Had al gedacht een brief te schrijven, of ie er nou wel of niet op reageert, ik ben het in elk geval kwijt, maar zelfs dat doe ik niet, omdat ik hem geen vervelend gevoel wil geven. Dus blijf ik er maar mee zitten.

Ik weet het niet.. Kan het gewoon niet geloven. Nooit durfde ik te zeggen dat ik van iemand hield, nooit dacht ik aan het hebben van kinderen, nooit wilde ik ooit samenwonen.. Dit alles had ik wel met deze jongen.. Ik wou gewoon dat ik hem nooit had leren kennen of zo.. Had ik dit nu ook niet gehad.

Het ergste is dat hij vorige week nog zei dat ik alleen maar aan mezelf denk.. Ik heb werkelijk alles voor hem gedaan wat ik kon doen, dacht altijd aan hem, stond altijd voor hem klaar.. Ugh. Ik weet het niet meer..

Maar fijn dat het bij jou is goed gekomen! Ben je haar al lang geleden tegen gekomen?

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 23:20 schreef MegaKonijn het volgende:

[..]

Dat snap ik, maar ik ga nu aan alles twijfelen. Aan mezelf, aan hem, aan onze relatie. Hoe echt was het dan? Ik zie nu alles als een act en kan maar moeilijk geloven dat ie ooit iets echts voor mij gevoeld heeft. Vorige week werd ik, zoals gewoonlijk, nog overspoeld met hartjes, zei hij dat hij van me hield en hadden we het dinsdag en woensdag zo fijn. Hij was zo lief voor me... We hadden het er die avond nog over misschien naar Disney of naar Engeland te gaan.. En ik denk nu alleen maar dat het allemaal nep was. Alles. Anders gooi je zoiets niet zomaar weg. En daarbij komt dat het er ook niet erg op lijkt dat het hem dwars zit. Het zal hem aan zijn reet roesten.

Ik forceer ook helemaal niks. Tijdens de relatie wilde ik het altijd meteen uitpraten. Ik hou niet van ruzie's. Word er verdrietig en onzeker van, hij kon het wat makkelijker negeren en de volgende dag gewoon doorgaan. Nu laat ik ook zien dat ik wel degelijk een stapje terug kan doen en hem ook even zijn moment kan geven. Het is zo moeilijk, maar ik zoek voornamelijk geen contact, omdat ik hem niet nog verder wil wegjagen. Ik cijfer mezelf in deze echt helemaal weg. Had al gedacht een brief te schrijven, of ie er nou wel of niet op reageert, ik ben het in elk geval kwijt, maar zelfs dat doe ik niet, omdat ik hem geen vervelend gevoel wil geven. Dus blijf ik er maar mee zitten.

Ik weet het niet.. Kan het gewoon niet geloven. Nooit durfde ik te zeggen dat ik van iemand hield, nooit dacht ik aan het hebben van kinderen, nooit wilde ik ooit samenwonen.. Dit alles had ik wel met deze jongen.. Ik wou gewoon dat ik hem nooit had leren kennen of zo.. Had ik dit nu ook niet gehad.

Het ergste is dat hij vorige week nog zei dat ik alleen maar aan mezelf denk.. Ik heb werkelijk alles voor hem gedaan wat ik kon doen, dacht altijd aan hem, stond altijd voor hem klaar.. Ugh. Ik weet het niet meer..

Maar fijn dat het bij jou is goed gekomen! Ben je haar al lang geleden tegen gekomen?

Het is ook een rare situatie en ik kan je ook niet vertellen wat wel of niet echt is geweest. Ik ga er wel altijd vanuit dat dat het wel is geweest. Je zegt het goed, "Lijkt erop dat het hem niet dwars zit", dat kun je ook niet weten of het wel of niet zo is.

Hoe moeilijk het ook is, je moet het voor nu gewoon laten gaan. Als hij wilt praten komt hij echt wel vanzelf!

En jawel, ook jij leert weer iemand kennen waar je die plannen ook mee wilt uitvoeren. Achteraf zul je denken: dit was een leerzame ervaring.

Alleen maar aan andere denken is soms ook een vorm van aan jezelf denken, aangezien jij je daar goed bij voelt. Soms moet je juist aan jezelf denken en doen wat jij leuk vind.

Nee heb haar 3 dagen terug pas leren kennen, maar het klikt enorm. Of het iets wordt heb ik geen idee van, maar dat maakt niet uit. Ook al blijven we vrienden dan weet ik dat het sowieso een van m'n beste maatjes wordt.

quote:

Op vrijdag 9 mei 2014 00:58 schreef aeque het volgende:

[..]

Het is ook een rare situatie en ik kan je ook niet vertellen wat wel of niet echt is geweest. Ik ga er wel altijd vanuit dat dat het wel is geweest. Je zegt het goed, "Lijkt erop dat het hem niet dwars zit", dat kun je ook niet weten of het wel of niet zo is.

Hoe moeilijk het ook is, je moet het voor nu gewoon laten gaan. Als hij wilt praten komt hij echt wel vanzelf!

En jawel, ook jij leert weer iemand kennen waar je die plannen ook mee wilt uitvoeren. Achteraf zul je denken: dit was een leerzame ervaring.

Alleen maar aan andere denken is soms ook een vorm van aan jezelf denken, aangezien jij je daar goed bij voelt. Soms moet je juist aan jezelf denken en doen wat jij leuk vind.

Nee heb haar 3 dagen terug pas leren kennen, maar het klikt enorm. Of het iets wordt heb ik geen idee van, maar dat maakt niet uit. Ook al blijven we vrienden dan weet ik dat het sowieso een van m'n beste maatjes wordt.

Mja, ik er ga er vanuit dat dit alles maar een act is geweest. Anders doe je zoiets niet. In ieder geval niet op deze manier. Ik denk ergens dat het hem wel dwars zit, maar kan dat maar moeilijk geloven. Ach, we zien vanzelf wel wat ie zegt als ik hem een berichtje stuur ergens dit weekend of volgende week.

Nou, ik dacht wel altijd aan hem, maar niet alleen maar aan hem. Als ik iets leuk vond of niet leuk, dan zei ik dat ook gewoon wel hoor.

Snap alleen één ding niet; waarom ie de helft van z'n spullen heeft laten liggen, zelfs op plekken waar hij spullen heeft weg gehaald. En ook een mooie; hij komt mijn spullen brengen, maar levert de telefoon die hij van mij heeft geleend, niet in. Ugh.

Ah okay, leuk! Ben benieuwd Hoelang duurde je vorige relatie en hoe lang is dat nu uit, als ik vragen mag?

Ik hou het voortaan wel bij een goudvis. Mocht ie vervelend zijn, gaat ie gewoon door de plee Ben dit gedoe helemaal zat.

Gisteravond gegeten met wat vrienden, fijne afleiding.

Maar als je daarna alleen naar je tijdelijke huis moet, auw
Heb zelfs even overwogen naar mijn eigen huis te gaan en gewoon tegen hem aan te kruipen. Mis hem zo gigantisch
Heel raar dat iemand die je al 13 jaar goed kent straks ineens een halve vreemde is.
Ook weer waardeloos geslapen

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 23:20 schreef MegaKonijn het volgende:

[..]

Dat snap ik, maar ik ga nu aan alles twijfelen. Aan mezelf, aan hem, aan onze relatie. Hoe echt was het dan? Ik zie nu alles als een act en kan maar moeilijk geloven dat ie ooit iets echts voor mij gevoeld heeft. Vorige week werd ik, zoals gewoonlijk, nog overspoeld met hartjes, zei hij dat hij van me hield en hadden we het dinsdag en woensdag zo fijn. Hij was zo lief voor me... We hadden het er die avond nog over misschien naar Disney of naar Engeland te gaan.. En ik denk nu alleen maar dat het allemaal nep was. Alles. Anders gooi je zoiets niet zomaar weg. En daarbij komt dat het er ook niet erg op lijkt dat het hem dwars zit. Het zal hem aan zijn reet roesten.

Ik forceer ook helemaal niks. Tijdens de relatie wilde ik het altijd meteen uitpraten. Ik hou niet van ruzie's. Word er verdrietig en onzeker van, hij kon het wat makkelijker negeren en de volgende dag gewoon doorgaan. Nu laat ik ook zien dat ik wel degelijk een stapje terug kan doen en hem ook even zijn moment kan geven. Het is zo moeilijk, maar ik zoek voornamelijk geen contact, omdat ik hem niet nog verder wil wegjagen. Ik cijfer mezelf in deze echt helemaal weg. Had al gedacht een brief te schrijven, of ie er nou wel of niet op reageert, ik ben het in elk geval kwijt, maar zelfs dat doe ik niet, omdat ik hem geen vervelend gevoel wil geven. Dus blijf ik er maar mee zitten.

Ik weet het niet.. Kan het gewoon niet geloven. Nooit durfde ik te zeggen dat ik van iemand hield, nooit dacht ik aan het hebben van kinderen, nooit wilde ik ooit samenwonen.. Dit alles had ik wel met deze jongen.. Ik wou gewoon dat ik hem nooit had leren kennen of zo.. Had ik dit nu ook niet gehad.

Het ergste is dat hij vorige week nog zei dat ik alleen maar aan mezelf denk.. Ik heb werkelijk alles voor hem gedaan wat ik kon doen, dacht altijd aan hem, stond altijd voor hem klaar.. Ugh. Ik weet het niet meer..

Maar fijn dat het bij jou is goed gekomen! Ben je haar al lang geleden tegen gekomen?

Dit had ik echt een bericht van mij van twee maanden geleden kunnen zijn. Dat je terugdenkt aan vakanties en denkt: dat was toch allemaal nep. Een act inderdaad. Alsof je hele relatie alleen in je hoofd bestond en hij maar deed alsof. Maar dat geloof ik nu niet meer. Ik weet dat wat mijn ex en ik hadden echt was en dat wat jij en je ex hadden ook. Echt. En het is vreselijk lullig dat hij je niet wil spreken en dat je niet weet wat er in hem omgaat... Ik vind het wel de rottigste manier om iemand zo achter te laten zonder enige vorm van uitleg en afsluiting te bieden...

Ik denk wel dat je je goed houdt nu, door geen contact te zoeken. Dikke kans dat hij toch aankomt met dingen als "ik weet het niet" of dat hij gewoon bot reageert en dan ben je beter af als je hem helemaal niet spreekt. In elk geval totdat de ergste scherpe randjes er vanaf zijn...

quote:

Op donderdag 8 mei 2014 23:20 schreef MegaKonijn het volgende:

[..]

Dat snap ik, maar ik ga nu aan alles twijfelen. Aan mezelf, aan hem, aan onze relatie. Hoe echt was het dan? Ik zie nu alles als een act en kan maar moeilijk geloven dat ie ooit iets echts voor mij gevoeld heeft. Vorige week werd ik, zoals gewoonlijk, nog overspoeld met hartjes, zei hij dat hij van me hield en hadden we het dinsdag en woensdag zo fijn. Hij was zo lief voor me... We hadden het er die avond nog over misschien naar Disney of naar Engeland te gaan.. En ik denk nu alleen maar dat het allemaal nep was. Alles. Anders gooi je zoiets niet zomaar weg. En daarbij komt dat het er ook niet erg op lijkt dat het hem dwars zit. Het zal hem aan zijn reet roesten.

Ik forceer ook helemaal niks. Tijdens de relatie wilde ik het altijd meteen uitpraten. Ik hou niet van ruzie's. Word er verdrietig en onzeker van, hij kon het wat makkelijker negeren en de volgende dag gewoon doorgaan. Nu laat ik ook zien dat ik wel degelijk een stapje terug kan doen en hem ook even zijn moment kan geven. Het is zo moeilijk, maar ik zoek voornamelijk geen contact, omdat ik hem niet nog verder wil wegjagen. Ik cijfer mezelf in deze echt helemaal weg. Had al gedacht een brief te schrijven, of ie er nou wel of niet op reageert, ik ben het in elk geval kwijt, maar zelfs dat doe ik niet, omdat ik hem geen vervelend gevoel wil geven. Dus blijf ik er maar mee zitten.

Ik weet het niet.. Kan het gewoon niet geloven. Nooit durfde ik te zeggen dat ik van iemand hield, nooit dacht ik aan het hebben van kinderen, nooit wilde ik ooit samenwonen.. Dit alles had ik wel met deze jongen.. Ik wou gewoon dat ik hem nooit had leren kennen of zo.. Had ik dit nu ook niet gehad.

Het ergste is dat hij vorige week nog zei dat ik alleen maar aan mezelf denk.. Ik heb werkelijk alles voor hem gedaan wat ik kon doen, dacht altijd aan hem, stond altijd voor hem klaar.. Ugh. Ik weet het niet meer..

Maar fijn dat het bij jou is goed gekomen! Ben je haar al lang geleden tegen gekomen?

quote:

Op vrijdag 9 mei 2014 11:51 schreef IGotMine het volgende:

[..]

Dit had ik echt een bericht van mij van twee maanden geleden kunnen zijn. Dat je terugdenkt aan vakanties en denkt: dat was toch allemaal nep. Een act inderdaad. Alsof je hele relatie alleen in je hoofd bestond en hij maar deed alsof. Maar dat geloof ik nu niet meer. Ik weet dat wat mijn ex en ik hadden echt was en dat wat jij en je ex hadden ook. Echt. En het is vreselijk lullig dat hij je niet wil spreken en dat je niet weet wat er in hem omgaat... Ik vind het wel de rottigste manier om iemand zo achter te laten zonder enige vorm van uitleg en afsluiting te bieden...

Ik denk wel dat je je goed houdt nu, door geen contact te zoeken. Dikke kans dat hij toch aankomt met dingen als "ik weet het niet" of dat hij gewoon bot reageert en dan ben je beter af als je hem helemaal niet spreekt. In elk geval totdat de ergste scherpe randjes er vanaf zijn...

Wat een herkenbare berichtjes en gedachten zeg.... Ik weet zelf ook niet meer zo goed wat ik nu moet geloven over de afgelopen 2 jaar... Natuurlijk was het allemaal echt en oprecht toen, maar het voelt zo koud als je ziet/merkt dat iemand anders die afgelopen tijd weg doet en niks meer van zich laat horen en weg is uit je leven. Zeker als je dan niet merkt dat hij/zij je mist, en hij/zij er ook alles aan doet om dat niet te laten merken....

Ergens weet je ook wel dat die tijd top was en zo echt was als het maar kan zijn. Maar het voelt in elk geval niet zo....

Geen contact zoeken is echt het moeilijkst maar ook het best op zo'n moment denk ik... Dat heb ik zelf nu een week geleden ook uitgesproken tegen haar, omdat zij nog graag contact wilde en vriendjes wilde zijn, maar dat trek je denk ik toch niet... Maar hoe vaak ik elke dag wel niet gedacht hebt, hoe zal het gaan met.... En zal ik toch ff appen....? En hopen dat je diegene tegenkomt...? Dat soort dingen zullen voorlopig wel niet over gaan denk ik...

Wat 'fijn' dat er meer mensen zijn die precies hetzelfde voelen als ik. Geeft wel een soort rust.. Ook dat ik niet gek ben of zo

Ik heb me inderdaad goed gehouden...tot vandaag. Ik eet steeds minder, voor zover dat al kan, en slaap steeds slechter. Vanmiddag op het werk zat ik er helemaal doorheen. Na afgelopen week, kón ik gewoon niet anders. We hebben contact gehad via de sms. Bijzonder was het niet. Hij reageerde in het begin niet kortaf, maar wel bozig. Dat werd na de eerste twee, drie smsjes wat minder. Hij wil wel praten, maar niet nu. Hij zal de helft van de annuleringskosten betalen en kijkt wel wanneer hij spullen komt ophalen.. Ik heb nog gevraagd of het allemaal echt was, of hij een ander heeft, zelfs of hij mij haat, maar toen was het stil.. Heb zijn vader gister ook een 'bedankt' berichtje gestuurd, maar die zegt ook niks meer..

Ik heb besloten hem tot 21:00 uur te geven voor ik het contact verbreek.. Ik moet voor mezelf gewoon een 'deadline' zetten. Dan stuur ik hem nog een sms dat ik verder ga en dat ik wel hoor als hij zijn spullen nog wil komen halen en erover wil praten. Ook kunnen we dan geldzaken regelen. Dan gooi ik hem en zijn pa van facebook en ga ik proberen ook écht door te gaan.. Dan zie ik vanzelf wel of ik ooit nog van hem hoor of niet..

Aan de ene kant een fijn idee om het zo te doen, maar aan de andere kant...ik ben nog niet klaar om hem los te laten..het is dan zo definitief en dat doet zo'n zeer hij was echt mijn maatje...

quote:

Op vrijdag 9 mei 2014 20:13 schreef MegaKonijn het volgende:
Wat 'fijn' dat er meer mensen zijn die precies hetzelfde voelen als ik. Geeft wel een soort rust.. Ook dat ik niet gek ben of zo

Ik heb me inderdaad goed gehouden...tot vandaag. Ik eet steeds minder, voor zover dat al kan, en slaap steeds slechter. Vanmiddag op het werk zat ik er helemaal doorheen. Na afgelopen week, kón ik gewoon niet anders. We hebben contact gehad via de sms. Bijzonder was het niet. Hij reageerde in het begin niet kortaf, maar wel bozig. Dat werd na de eerste twee, drie smsjes wat minder. Hij wil wel praten, maar niet nu. Hij zal de helft van de annuleringskosten betalen en kijkt wel wanneer hij spullen komt ophalen.. Ik heb nog gevraagd of het allemaal echt was, of hij een ander heeft, zelfs of hij mij haat, maar toen was het stil.. Heb zijn vader gister ook een 'bedankt' berichtje gestuurd, maar die zegt ook niks meer..

Ik heb besloten hem tot 21:00 uur te geven voor ik het contact verbreek.. Ik moet voor mezelf gewoon een 'deadline' zetten. Dan stuur ik hem nog een sms dat ik verder ga en dat ik wel hoor als hij zijn spullen nog wil komen halen en erover wil praten. Ook kunnen we dan geldzaken regelen. Dan gooi ik hem en zijn pa van facebook en ga ik proberen ook écht door te gaan.. Dan zie ik vanzelf wel of ik ooit nog van hem hoor of niet..

Aan de ene kant een fijn idee om het zo te doen, maar aan de andere kant...ik ben nog niet klaar om hem los te laten..het is dan zo definitief en dat doet zo'n zeer hij was echt mijn maatje...

Heel goed van je! Je moet aan jezelf denken, jij bent nu even belangrijk. Probeer wel zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen.

En heel begrijpelijk wat je voelt, het is niet zomaar iets. Je verliest als het ware iets wat je niet wilt. Maar alles komt goed, dat moet je in je achterhoofd houden. Het duurt soms alleen even.
Probeer afleiding te zoeken en een goed gesprek te hebben met iemand die ernaar wilt luisteren of heb juist gesprekken die er totaal niet over gaan zodat je je gedachten kunt verzetten.