R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Beste iedereen,
Ik heb sinds een klein half jaar het probleem dat ik teveel nadenk over wat ik moet zeggen tegen vrienden kennissen en onbekende. Ik denk er echt elke 5 minuten wel over na.
Het gebeurde voor het eerst op school. Ik ben altijd spontaan en een echte grappenmaker geweest. Kijk altijd wel de kat de uit de boom en wacht altijd even rustig af voordat ik laat zien wie ik echt ben.
Anyway. Nu heb ik afgelopen zomer een lichte psychose gehad, ik dacht alles te weten en de wereld in the pocket the hebben. De vrouwen lagen aan mijn voeten. Ik sliep veel te weinig en dronk veel te veel. Mijn wereldje was even helemaal perfect. vrouwen scoren ging als een tierelier en heb me nooit beter gevoeld. Het probleem was dat ik enorm arrogant werd en dingen deed die de echte ik nooit zou doen. Mijn ouders maakte zich ongerust. Ik heb ongv. 2/3 weken in een psychiatrische inrichting gezeten. Ik dacht tot daar aan toe dat er nog niks met me aan de hand was. Ik heb na de "vrijlating" nog anderhalve maand anti depressiva geslikt van 5mg (de naam weet ik niet meer) en toen nog 2 weekjes van 2,5mg. Het ging gewoon goed voor mijn gevoel. ik deed maar wat ze wilden.
Even later drong het pas meer tot me door dat ik toch niet de echte ik was geweest, en dat ik een lichte psychose had gehad. Eerder ontkende ik het een beetje en dacht ik, ik doe maar gewoon wat ze willen. Ik voelde me niet meer echt mezelf, als ik in de spiegel keek leek ik niet mezelf te zien. Dat is momenteel al een stuk minder. Ik voelde me klote en het leven was zo saai. (een normale reactie na zo'n "euforische" tijd.)
Ik kwam er wel weer uit. Keep your head up, ik ben geen mauwerd en vertel mezelf vaak dat ik me niet zo moet aanstellen. Anyway, na 2/3 maandjes op school gezeten te hebben, en zittend in het college zaten er 2 vrienden van me te grappen en grollen. We zijn een aparte groep en mensen voelen zich vaak ongemakkelijk omdat we er van alles uitgooien en alleen maar lopen te grappen.
Tot ik opeens een soort "angst" aanval kreeg. Ik wist niet meer goed wat ik moest zeggen en sloeg helemaal dicht. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld. Ik ging me afvragen wat ik normaal altijd zei, wie ik nu echt was, in combinatie met het gevoel wat ik al had als ik in de spiegel keek.
Die vragen bleven maar in mijn hoofd ronddwalen. Wat maakt mensen verschillend? Wie ben ik? Welke grappen maak ik? Hoe reageer ik op dingen?
Niks is meer spontaan ik denk overal over na, ik ben liever niet alleen met iemand. Zelfs niet meer met vrienden, Ik heb moeite om relaxed te zijn en spontane grappen te maken. Ik lijk niet meer helemaal te snappen waar het leven nu om draait (als daar uberhaupt een antwoordt op is) Het leven lijkt wel een grote koetjes en kalfjes. Niks is meer belangrijk in mijn ogen. Ik kan alleen maar nadenken over wat ik moet zeggen tegen vrienden, kennisen en onbekenden.
Het rare is, Dit is allemaal gebeurd sinds die ene "angst" aanval. Daarvoor was ik mischien al wat emotie lozer en had ik wat minder puf. Maar vanaf die aanval tot nu voel ik me nog steeds hetzelfde. Het is niet erger geworden of minder erg.
Ik erger mezelf er alleen helemaal kapot aan. Ik zie er goed uit, was altijd een grappen maker, sportief en was overal goed in. Nog steeds ben ik wel enigszins overtuigd van mezelf. Maar ik durf bijvoorbeeld niet eens meer op date met een leuke meid. Omdat ik alleen maar na kan denken over wat ik moet zeggen. En gesprekken lopen vaak wel. Maar ik ben niet meer spontaan en grappig zoals voorheen. Zelfs bij vrienden voel ik me vaak ongemakkelijk.
Ik heb er ook enkele keren over gepraat met mijn "psycholoog" hij zegt dat ik gewoon enorm met mezelf bezig ben en dat dat niet raar is, hij stelt me altijd gerust. Hij noem het "passief" denken, en vergelijkt het vaak met lopen. Ga je nadenken over hoe je loopt ga je ook raar lopen.
Hij geeft ook aan dat ik niet depressief ben, en dat het wel goed komt. Telkens denk ik oke, Het komt inderdaad wel goed, het heeft gewoon nog even tijd nodig. Maar ik ben alleen nog maar bezig met de gedachte wat ik moet zeggen tegen vrienden, kennissen etc. Ik lijk dus niet "iets" te hebben. Maar ik kan gewoon mijn gedachte niet verzetten. En dat maakt me zo langzamerhand kapot.
Sorry voor het lange verhaal. Maar ik vind het moeilijk om het te verwoorden. Ik heb niet gelet op interpunctie of spelling. Ik lijk dus "niks" te hebben. Maar is er iemand met een soortgelijk probleem of verhaal? En wat tips?
Groet!
Ik heb sinds een klein half jaar het probleem dat ik teveel nadenk over wat ik moet zeggen tegen vrienden kennissen en onbekende. Ik denk er echt elke 5 minuten wel over na.
Het gebeurde voor het eerst op school. Ik ben altijd spontaan en een echte grappenmaker geweest. Kijk altijd wel de kat de uit de boom en wacht altijd even rustig af voordat ik laat zien wie ik echt ben.
Anyway. Nu heb ik afgelopen zomer een lichte psychose gehad, ik dacht alles te weten en de wereld in the pocket the hebben. De vrouwen lagen aan mijn voeten. Ik sliep veel te weinig en dronk veel te veel. Mijn wereldje was even helemaal perfect. vrouwen scoren ging als een tierelier en heb me nooit beter gevoeld. Het probleem was dat ik enorm arrogant werd en dingen deed die de echte ik nooit zou doen. Mijn ouders maakte zich ongerust. Ik heb ongv. 2/3 weken in een psychiatrische inrichting gezeten. Ik dacht tot daar aan toe dat er nog niks met me aan de hand was. Ik heb na de "vrijlating" nog anderhalve maand anti depressiva geslikt van 5mg (de naam weet ik niet meer) en toen nog 2 weekjes van 2,5mg. Het ging gewoon goed voor mijn gevoel. ik deed maar wat ze wilden.
Even later drong het pas meer tot me door dat ik toch niet de echte ik was geweest, en dat ik een lichte psychose had gehad. Eerder ontkende ik het een beetje en dacht ik, ik doe maar gewoon wat ze willen. Ik voelde me niet meer echt mezelf, als ik in de spiegel keek leek ik niet mezelf te zien. Dat is momenteel al een stuk minder. Ik voelde me klote en het leven was zo saai. (een normale reactie na zo'n "euforische" tijd.)
Ik kwam er wel weer uit. Keep your head up, ik ben geen mauwerd en vertel mezelf vaak dat ik me niet zo moet aanstellen. Anyway, na 2/3 maandjes op school gezeten te hebben, en zittend in het college zaten er 2 vrienden van me te grappen en grollen. We zijn een aparte groep en mensen voelen zich vaak ongemakkelijk omdat we er van alles uitgooien en alleen maar lopen te grappen.
Tot ik opeens een soort "angst" aanval kreeg. Ik wist niet meer goed wat ik moest zeggen en sloeg helemaal dicht. Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld. Ik ging me afvragen wat ik normaal altijd zei, wie ik nu echt was, in combinatie met het gevoel wat ik al had als ik in de spiegel keek.
Die vragen bleven maar in mijn hoofd ronddwalen. Wat maakt mensen verschillend? Wie ben ik? Welke grappen maak ik? Hoe reageer ik op dingen?
Niks is meer spontaan ik denk overal over na, ik ben liever niet alleen met iemand. Zelfs niet meer met vrienden, Ik heb moeite om relaxed te zijn en spontane grappen te maken. Ik lijk niet meer helemaal te snappen waar het leven nu om draait (als daar uberhaupt een antwoordt op is) Het leven lijkt wel een grote koetjes en kalfjes. Niks is meer belangrijk in mijn ogen. Ik kan alleen maar nadenken over wat ik moet zeggen tegen vrienden, kennisen en onbekenden.
Het rare is, Dit is allemaal gebeurd sinds die ene "angst" aanval. Daarvoor was ik mischien al wat emotie lozer en had ik wat minder puf. Maar vanaf die aanval tot nu voel ik me nog steeds hetzelfde. Het is niet erger geworden of minder erg.
Ik erger mezelf er alleen helemaal kapot aan. Ik zie er goed uit, was altijd een grappen maker, sportief en was overal goed in. Nog steeds ben ik wel enigszins overtuigd van mezelf. Maar ik durf bijvoorbeeld niet eens meer op date met een leuke meid. Omdat ik alleen maar na kan denken over wat ik moet zeggen. En gesprekken lopen vaak wel. Maar ik ben niet meer spontaan en grappig zoals voorheen. Zelfs bij vrienden voel ik me vaak ongemakkelijk.
Ik heb er ook enkele keren over gepraat met mijn "psycholoog" hij zegt dat ik gewoon enorm met mezelf bezig ben en dat dat niet raar is, hij stelt me altijd gerust. Hij noem het "passief" denken, en vergelijkt het vaak met lopen. Ga je nadenken over hoe je loopt ga je ook raar lopen.
Hij geeft ook aan dat ik niet depressief ben, en dat het wel goed komt. Telkens denk ik oke, Het komt inderdaad wel goed, het heeft gewoon nog even tijd nodig. Maar ik ben alleen nog maar bezig met de gedachte wat ik moet zeggen tegen vrienden, kennissen etc. Ik lijk dus niet "iets" te hebben. Maar ik kan gewoon mijn gedachte niet verzetten. En dat maakt me zo langzamerhand kapot.
Sorry voor het lange verhaal. Maar ik vind het moeilijk om het te verwoorden. Ik heb niet gelet op interpunctie of spelling. Ik lijk dus "niks" te hebben. Maar is er iemand met een soortgelijk probleem of verhaal? En wat tips?
Groet!
Shit man, dit heb ik in een zeer lichte vorm ook gehad. Ik veranderde van een rustig, teruggetrokken pubertje in een soort 'alpha'quote:Op zaterdag 12 april 2014 22:24 schreef bananawahed het volgende:
Anyway. Nu heb ik afgelopen zomer een lichte psychose gehad, ik dacht alles te weten en de wereld in the pocket the hebben. De vrouwen lagen aan mijn voeten. Ik sliep veel te weinig en dronk veel te veel. Mijn wereldje was even helemaal perfect. vrouwen scoren ging als een tierelier en heb me nooit beter gevoeld. Het probleem was dat ik enorm arrogant werd en dingen deed die de echte ik nooit zou doen.
. Hoop dat het niet ook een psychose was.
Ikzelf herken dit probleem wel. Behalve het psychose gedeelte dan..
Ik denk constant na over van alles, elke stap die ik zet elke beslissing die ik neem is doordacht.
Soms ook twijfelende gedachten waardoor ik uiteindelijk niks doe of zeg en inderdaad heel erg de kat uit de boom kijken!@
Ik heb het een beetje gelijkt aan faalangst denk ik, ik ben bang om te falen.
In mijn ogen iets verkeerd zeggen of doen is al falen, ik zak Door de grond.
Vaak als ik closer word met mensen vertel ik het ze gewoon dat ik een enorme denker en onzekere twijfelaar ben, de meesten hebben hier wel begrip voor..
Verder weet ik het ook niet, succes!!
Ik denk constant na over van alles, elke stap die ik zet elke beslissing die ik neem is doordacht.
Soms ook twijfelende gedachten waardoor ik uiteindelijk niks doe of zeg en inderdaad heel erg de kat uit de boom kijken!@
Ik heb het een beetje gelijkt aan faalangst denk ik, ik ben bang om te falen.
In mijn ogen iets verkeerd zeggen of doen is al falen, ik zak Door de grond.
Vaak als ik closer word met mensen vertel ik het ze gewoon dat ik een enorme denker en onzekere twijfelaar ben, de meesten hebben hier wel begrip voor..
Verder weet ik het ook niet, succes!!
Je moet gewoon schijt hebben aan wat mensen van je kunnen vinden.
De kat uit de boom kijken kan goed zijn om een beetje in te schatten hoe iemand is en vooral wat je wel en niet tegen iemand kan zeggen.
Ik kom ook vaak mensen tegen waarvan ik niet weet of ik bepaalde dingen wel kan roepen, en dan blijf ik maar stil. Waardoor mensen dat dan ook weer apart vinden. Dus ik heb zoiets van wees jezelf en als je dat niet kan zijn bij die mensen dan passen jullie niet bij elkaar.
De kat uit de boom kijken kan goed zijn om een beetje in te schatten hoe iemand is en vooral wat je wel en niet tegen iemand kan zeggen.
Ik kom ook vaak mensen tegen waarvan ik niet weet of ik bepaalde dingen wel kan roepen, en dan blijf ik maar stil. Waardoor mensen dat dan ook weer apart vinden. Dus ik heb zoiets van wees jezelf en als je dat niet kan zijn bij die mensen dan passen jullie niet bij elkaar.
N A P O L I
C A M P A N I A
C A M P A N I A
Prima verwoordquote:
Je moet gewoon schijt hebben aan wat mensen van je kunnen vinden.
De kat uit de boom kijken kan goed zijn om een beetje in te schatten hoe iemand is en vooral wat je wel en niet tegen iemand kan zeggen.
Ik kom ook vaak mensen tegen waarvan ik niet weet of ik bepaalde dingen wel kan roepen, en dan blijf ik maar stil. Waardoor mensen dat dan ook weer apart vinden. Dus ik heb zoiets van wees jezelf en als je dat niet kan zijn bij die mensen dan passen jullie niet bij elkaar.
Zo is het. Het is fijn om jezelf te kunnen zijn, maar het is nog fijner om te begrijpen wanneer je even moet inhouden of aanpassen. Dat maakt je tot een prima persoon.
Thnx voor de comments.
Nja dat inhouden, en schijt hebben, heb ik ook wel. Maar ik kan alleen nog maar saaie koetjes en kalfjes gesprekken houden. En heb altijd het idee dat het ergens over moet gaan. En alles is een beetje geforceerd. Maar ik denk niet dat er echt uit ga komen op deze manier. Vaak ben ik ook niet onzeker. Maar alles voelt zo geforceerd en saai aan. En ik blijf ook wel dingen doen met vrienden maar niets gaat nog echt automatisch. Me echt focussen op dingen vind ik ook moeilijk geworden omdat ik alleen maar met mezelf bezig ben ipv dat ik van dingen geniet.
Het is zo apart, vroeger ging alles wel gewoon automatisch, het is gewoon het hele denken aan alles wat alles zo kut maakt. Precies het voorbeeld van het lopen. Dat als je na gaat denken over je loopt dat je dan ook raar gaat lopen. En dat dan de gehele dag. maar dan met praten, om schijt ziek van te worden. een spontaan gesprek met vrienden 1 op 1 tijdens het uitgaan zit er niet eens meer in. Omdat ik na ga lopen denken over wat ik toch moet zeggen.
Nja dat inhouden, en schijt hebben, heb ik ook wel. Maar ik kan alleen nog maar saaie koetjes en kalfjes gesprekken houden. En heb altijd het idee dat het ergens over moet gaan. En alles is een beetje geforceerd. Maar ik denk niet dat er echt uit ga komen op deze manier. Vaak ben ik ook niet onzeker. Maar alles voelt zo geforceerd en saai aan. En ik blijf ook wel dingen doen met vrienden maar niets gaat nog echt automatisch. Me echt focussen op dingen vind ik ook moeilijk geworden omdat ik alleen maar met mezelf bezig ben ipv dat ik van dingen geniet.
Het is zo apart, vroeger ging alles wel gewoon automatisch, het is gewoon het hele denken aan alles wat alles zo kut maakt. Precies het voorbeeld van het lopen. Dat als je na gaat denken over je loopt dat je dan ook raar gaat lopen. En dat dan de gehele dag. maar dan met praten, om schijt ziek van te worden. een spontaan gesprek met vrienden 1 op 1 tijdens het uitgaan zit er niet eens meer in. Omdat ik na ga lopen denken over wat ik toch moet zeggen.
Ik denk dat het uiteindelijk wel goed komt, probeer afleiding te zoeken en houd je hoofd lekker rustig.
Heb zelf ook twee heftige psychoses gehad en daarna was ik ook niet meer de oude. Ik vond het ook moeilijk om een gesprek gaande te houden met beste vrienden en vriendinnen. Ik wist gewoon niks meer te zeggen. Ik durfde ook amper nog naar buiten en zonderde me steeds meer af.
Nu een jaar later zijn veel klachten verdwenen. Ik ga weer normaal over straat en ook het communiceren gaat wat beter.
De tijd heeft mij dus in dit geval geholpen. Ik hoop dat het bij jou beetje bij beetje ook weer de oude wordt. Psychoses zijn echt heel naar en hebben een enorme impact op je leven!
Nu een jaar later zijn veel klachten verdwenen. Ik ga weer normaal over straat en ook het communiceren gaat wat beter.
De tijd heeft mij dus in dit geval geholpen. Ik hoop dat het bij jou beetje bij beetje ook weer de oude wordt. Psychoses zijn echt heel naar en hebben een enorme impact op je leven!
Helemaal gelijk, jezelf zijn is belangrijk. Als je dat niet kan, dan passen jullie niet bij elkaar.quote:
Je moet gewoon schijt hebben aan wat mensen van je kunnen vinden.
De kat uit de boom kijken kan goed zijn om een beetje in te schatten hoe iemand is en vooral wat je wel en niet tegen iemand kan zeggen.
Ik kom ook vaak mensen tegen waarvan ik niet weet of ik bepaalde dingen wel kan roepen, en dan blijf ik maar stil. Waardoor mensen dat dan ook weer apart vinden. Dus ik heb zoiets van wees jezelf en als je dat niet kan zijn bij die mensen dan passen jullie niet bij elkaar.
Houd in je hoofd dat je geen 'emotie lozer' kan zijn.
Emoties hebben, dat maakt je menselijk. Er is niks mis met twijfels hebben, zolang ze maar niet over je gaan heersen.
Wat mij altijd helpt, is erover praten en dingen van je af schrijven.
Het klinkt heel suf, maar het geeft je ook de ruimte om te kunnen ontspannen.
Als je ergens spijt van krijgt, van wat je hebt gezegd. Wees dan eerlijk en oprecht. Zeg dat je het niet zo bedoelde en dat je er spijt van hebt dat je het hebt gezegd. Meestal zijn mensen het allang vergeten en krijg je te horen dat het helemaal niet zoveel uit maakt.
Zoals al is gezegd: wees jezelf.
|
|
