Het helpt allemaal geen zak

Sinds twee jaar heb ik hulp van een soort maatschappelijk werkster die me helpt om weer in het arbeidsleven te kunnen komen. Twee jaar later is daar eigenlijk nog geen ruk van terecht gekomen. Ik heb twee vrijwilligersbaantjes. De een gaat wel goed: ik doe ergens bardienst een paar keer per maand. Ik ben daar helemaal zelf achteraan gegaan. Het andere baantje heb ik via die maatschappelijk werkster en dat loopt voor geen meter. Ik moet filmen voor een soort centrum waar ze allemaal creatieve cursussen geven zoals dansen, beeldhouwen, schilderen, muziek, etc. Die maatschappelijk werkster had dat gevonden. Ik had zelf contact opgenomen (want ik ben immers geen klein kind die dat die vrouw laat doen), had een gesprek gehad, ze zouden nog laten horen, maar vervolgens hoor ik niks. Ik dacht: duidelijk, hier moet ik geen energie aan besteden! Gaat die maatschappelijk werkster voor mij contact opnemen en vertellen dat ik psychische problemen heb. Die maatschappelijk werkster heeft zo op mij in lopen praten dat ik het toch allemaal een kans moet geven en niet te impulsief nee moet zeggen. Ik ga daarmee overstag en af en toe film ik daar. Maar elke keer als ik met een persoon van dat centrum afspreek, zegt hij mij nog te bellen en vervolgens hoor ik niks.

Ander voorbeeld. Ik ben in behandeling geweest voor borderline-problemathiek. Ook daar heb ik heel veel twijfels over gehad. Ik zie absoluut wel in dat ik er baat bij heb gehad, maar het was eigenlijk niet hetgeen waar ik in eerste instantie naar op zoek was. Ik wilde niet voor de tigste keer over mijn problemen praten en ik zei dat ik juist dingen concreet wil gaan doen. Ik heb anderhalf jaar in een groep gezeten met mensen en daar heel persoonlijke dingen verteld, terwijl de helft dan ongeinteresseerd naar de grond zit te staren, omdat ze alleen zichzelf zielig vinden en geen empathie voor anderen op kunnen brengen. Ik had heel vaak gezegd dat ik met die kutbehandeling wilde stoppen, maar ook dan gaan die psychologen zo enorm op mij inpraten dat ik dat wil omdat ik te impulsief ben en het allemaal nog een kans moet geven bla bla bla. Ik zit nu in het natraject. Half jaar geleden zeiden ze dat het goed voor mij zou zijn dat ik een sociale vaardigheidstraining moet gaan volgen. Waar ik uberhaupt zo'n training moet gaan zoeken, weten ze niet. Het enige wat ik op internet vond waar ik mij enigzins in kon vinden, was helemaal in Groningen, 200 km bij mij vandaan. Uiteindelijk heb ik toch iets gevonden bij mij in de buurt (via die maatschappelijk werkster) en het zag er aantrekkelijk uit. Ik zou begin april ermee starten. Maar nee hoor; degene die de training geeft, heeft een burn-out gekregen en het wordt uitgesteld naar ergens in oktober - als het uberhaupt doorgaat. Toen ik vroeg waarom er dan geen vervanger is, werd ik nog kortaf afgeblaft ook.

Nog een voorbeeld waar ik nu eigenlijk erg door van streek ben. Ik vier vandaag mijn verjaardag, maar heel veel mensen hebben afgezegd, waardoor ik met een zielig klein clubje overblijf. De zoveelste bevestiging voor mij dat niemand mij moet.

Dat ik teveel met mij laat sollen, moeilijk mijn eigen keuzes kan maken en me te afhankelijk voel van hulpverleners, weet ik. Al jarenlang komt de gedachte bij me op: "Waar ben ik mee bezig? Die hulpverlening kleineert me alleen maar. Hulp om je leven op orde te krijgen, bestaat niet; je moet dat soort dingen zelf doen. Ontwikkel je eigen wijsheden in het leven en laat je niet meer vertellen door een stel naieve zweverige zieleknijpers wat goed en niet goed voor je is."

Ik wil niet zeggen dat die gedachte waarheid is en het zal best allemaal genuanceerder zijn. Maar ik denk dat er wel een grote kern van waarheid in zit. Ik voel me eerlijk gezegd eeen grote loser die te slap is om zelf sturing te geven aan zijn leven, aan heeft geklopt bij de psychische hulpverlening en vervolgens nog kleiner is gemaakt met een reeks stoornissen.

Ik wil niet de schuld op hen afschuiven, maar meer op mezelf dat ik het allemaal toelaat, terwijl de meesten om mij heen wel vanalles bereiken in hun leven.

Ik weet het echt niet nu. Als ik op dezelfde manier doorga zoals nu, gaat er denk ik de komende jaren niks veranderen. Ik moet me ook niet aan laten praten dat ik het allemaal zo goed doe en dat het goed gaat; dat kan ik pas zeggen als ik in staat ben mijn eigen inkomen te verdienen en sociale kringen opgebouwd te hebben. Ik ben ook bang dat wanneer ik zeg: "fuck it! Ik doen het allemaal zelf wel. Dat ik dan verder terugval en helemaal in een sociaal isolement terechtkom." Maar daar staat weer de gedachte tegenover: het zelf doen is de énige manier om eruit te komen. Ga keihard op je bek, onderga de teleurstellingen en frustraties, kweek eelt op je ziel. Óf je bent een sterk persoon en je bent in staat om eruit te klauteren. Óf je bent een loser en je zal een zielig leven moeten ondergaan.

Het zal vast allemaal warrig overkomen en ik ben bij voorbaat al voorbereid op een hoop gebash hier van mensen. Maar het is een poging om enigzins wat helderheid te creeren in die chaos in mn kop.

"Je moet in actie komen!" Denk je dat ik dat niet tegen mezelf gezegd heb? De acties die ik onderneem, mislukken vaak.

Ik ben gewend dat mensen mij uitlachen, negeren en buitensluiten. Daardoor durf ik moeilijk contact te maken met mensen. Ik kan af en toe een leuk praatje maken, maar echt vriendschappen sluiten of relaties krijgen lukt me niet. Ik vind het ook bijvoorbeeld heel moeilijk om mensen te vragen of ze iets leuks willen doen of om ze uit te nodigen (uit angst voor afwijzing). Die angst is voor de zoveelste keer weer bevestigd. Ik vraag me af waarom. Het zijn godverdomme mijn eigen familieleden die me afwijzen.

Ik was van tevoren (terecht) skeptisch over die sociale vaardigheidstraining. Ik dacht dat het allemaal nogal kinderachtig zal zijn met voorbeelden over voordringen bij de bakker. Uiteindelijk mijn vooroordelen losgelaten, het een kans gegeven en later er echt naar uitgekeken om eindelijk te leren om van me af te kunnen bijten, makkelijker contact te krijgen en zodoende sterker in mijn schoenen te staan. Maar nu denk ik: het is allemaal flauwekul. Er zijn verschrikkelijk veel zogenaamde hulpverleningsinstanties die alleen maar verdienen over de rug van andermans problemen. Als ze echt iemand willen helpen, helpen ze die persoon zelfstandiger te worden, maar dat betekent dat ze hun inkomsten verliezen, dus ze houden hun clienten bewust een beetje zwak en afhankelijk.

quote:

Op zaterdag 29 maart 2014 11:10 schreef Lienekien het volgende:
Je hebt een kutdag (gefeliciteerd met je verjaardag) en nou komt alle ellende tegelijk weer naar boven. Daardoor lijkt het nu allemaal extra erg, terwijl je volgens mij best vooruitgang boekt en je je niet elke dag zo kut voelt.

Die vooruitgaan hoeft denk ik niet jááááááááren te duren. Ik begrijp echt wel dat problemen niet van de één op de andere dag voorbij zijn. Maar ik heb wel het gevoel dat een heleboel omwegen maak om van A naar B te komen.

Ik weet eerlijk gezegd nu ook niet of het allemaal erg lijkt of dat ik me nu pas bewust ben hoe erg het eigenlijk is.

quote:

Op zaterdag 29 maart 2014 11:56 schreef Re het volgende:
Had je liever gehad dat alles als sneeuw voor de zon zal verbeteren zodat het je geen energie en inzet kost?

Nee hoor.

Maar ik heb het gevoel dat ik het verkeerd aanpak. Als elke keer diezelfde problemen en frustraties opduiken, concludeer ik dat er ergens wat fout gaat. Ik weet alleen niet goed wat en hoe ik eruit kom. Het is niet zozeer passiviteit: ik onderneem echt wel wat. Maar hetgeen wat ik onderneem, doorbreekt de cirkel niet.

Ik ben ook wel benieuwd wat iemand in mijn plaats zou doen. Zou je je in mijn situatie en mijn achtergrond net zo voelen en doen. Of zou je bijvoorbeeld eerder boos worden en tegen zo'n maatschappelijk werkster zeggen dat ze je met rust moet laten? Zou jij ook aan jezelf twijfelen als je dit of dat wel of niet moet doen omdat het niet verstandig is, of ben jij dan iemand die zijn eigen weg volgt en zich niks probeert aan te trekken van zo'n hulpverlener?

quote:

Op zaterdag 29 maart 2014 12:18 schreef Chandler het volgende:

[..]

Het kan zelfs decennia duren!... Maar eerlijk gezegd als je er al negatief in staat zal het inderdaad langer duren dan je denkt. En je kunt natuurlijk altijd opzoek gaan naar iets anders, daar waar je eventueel wel gewaardeerd wordt er zijn bergen met mogelijkheden alleen zal je er wel moeite voor moeten doen.

trouwens over vrijwilligerswerk, er is genoeg aanbod lijkt me... dus zit er vast iets tussen waar je wel waardering/telefoontjes van krijgt..

Ik ga dat ene vrijwilligerswerk opzeggen. De bardienst blijf ik gewoon.

Eerst was ik zo stom om dat filmen pas op te zeggen als ik mijn opdracht af heb. Maar dan bewijs ik hen een dienst, terwijl er van hun kant niks is. Ik ga niet langer 5x e-mailen voordat ik een reactie terugkrijg met "excuus dat we nu pas reageren, maar we hebben het druk". Vraag niet naar vrijwilligers als je het daarvoor te druk hebt.

Waar ik boos over ben. Dit had ik eerder willen doen, maar die maatschappelijk werkster heeft elke keer op mij ingepraat dat het goed voor me is, dat ik het een kans moet geven, niet te impulsief moet handelen. Als je gewend bent dat mensen zoals zij continu tegen je ingaan, ben je niet gewend je eigen keuzes te maken. Misschien is mijn keuze niet de juiste, maar dan leer ik daar achteraf weer van.

En dat is de essentie. Ik blijf op die manier een zielig hulpbehoevend jongetje, terwijl dat niet nodig is. Ik moet gewoon wat ballen gaan kweken, denk ik.

quote:

Op zaterdag 29 maart 2014 14:08 schreef formerjellybean het volgende:
Focus niet op de mensen die niet komen maar focus op de mensen die wel komen en probeer het gewoon alsnog gezellig te laten worden .

Ik denk namelijk dat je eigen profetie in stand houd. Als je steeds denkt mensen moeten je niet dan ga je er naar gedragen en word je eigen situatie.

Je weet dat je met Borderline gewoon een negatief gedachtepatroon kan hebben en ook naar kan gaan leven, je weet ook dat je dat om kan gooien.

Probeer er van jezelf echt het beste van te maken want je gaat jezelf zo in de wegzitten en je eigen glazen ingooien wil je dat nou echt ??

De trigger is de zoveelste keer dat er niet of nauwelijks mensen op mijn verjaardag komen. Ik krijg de laatste tijd regelmatig te horen dat ik het zo goed doe, maar als vervolgens dit gebeurt geloof ik er helemaal niks van en denk ik dat ik geen meter ben opgeschoten en dat die mensen me met hun complimentjes alleen voor de gek houden.

En dat gedachtenpatroon: ik weet niet wat waar is en wat niet. Je kan jezelf wijsmaken dat je het allemaal goed doet of allemaal slecht. Maar wat is de realiteit? Wie of wat moet ik geloven?

quote:

Op zaterdag 29 maart 2014 13:50 schreef Koral het volgende:
Er zijn zoveeeeeel mensen die hulp nodig hebben maar het niet onderkennen. En later als ze oud zijn moet er toch iemand komen om hun reet te helpen afvegen

Wat ik wil zeggen is: het is niet erg om hulp te krijgen. Verder heb je prima je woordje klaar dus sprake van een ongelijkwaardige verhouding met de mensen die hulp bieden is er ook niet.

Een vlieger heeft tegenwind nodig om te kunnen vliegen. Vlieg Pulzzar, vlieg!

Daar heb je wel een punt. Ik ben wel van mening dat je ook teveel hulp kan krijgen en zodoende - zoals jij het omschrijft - niet kan vliegen omdat je bij een zuchtje tegenwind al op de grond ligt.

Misschien is het mijn vervormde beleving, maar ik heb soms het idee dat ik dus teveel hulp heb gekregen en zodoende niet sterk genoeg ben.

En weer: wat is waar?

Maar goed. Ik besluit het gewoon maar als een dag zoals andere dagen. Vanavonx komen er toch nog een paar. Morgen ga ik sporten en morgenmiddag ga ik ff relaxen. Hoop dat het dan nog steeds mooi weer is.

quote:

Op zaterdag 29 maart 2014 14:46 schreef Robuustheid het volgende:
Pulzzar. Ik vraag je iets, dan moet je ook niet alleen blijven toekijken.

Ik ben 34 en die andere vraag heb ik net beantwoord

quote:

Op zaterdag 29 maart 2014 14:52 schreef LilDutchPrincess het volgende:
Gefeliciteerd TS!

Ga eens opschrijven voor jezelf wat je over 1 jaar bereikt wil hebben. Gewoon een lijst maken. Hoe je dat gaat bereiken mag je dan volgende week bedenken (nu eerst feestje vieren ).

Dank je wel!

En die tip ga ik opvolgen.

Uiteindelijk is mijn verjaardag toch nog gezellig geworden met een klein clubje.

Wat betreft dat andere. Ik weet dat ik te passief ben en dat ik het zelf allemaal moet doen. Hoe ik het allemaal zou moeten aanpakken: daar heb ik niet echt zicht op. Voor mij lijkt het allemaal vrij uitzichtloos om van de huidige situatie naar een succesvol onafhankelijk leven te komen.

Vorig jaar heb ik me laten testen op ADD, omdat ik nogal chaotisch ben en moeite heb met plannen en organiseren. Ik blijk zowel trekken van ADD en PDD-NOS te hebben, maar niet genoeg om van ADD of PDD-NOS te kunnen spreken. Voor een ADD-er kan ik mij te goed concentreren en mijn inlevingsvermogen is intact, wat niet het geval is als ik PDD-NOS zou hebben. Maar toch heb ik mijn beperkingen, namelijk dat ik minder prikkels tegelijk kan verwerken dan andere mensen. Ik ben daardoor vrij chaotisch. Ik heb ook regelmatig dat ik mensen verkeerd versta; niet omdat ik doof ben, maar omdat ik hetgeen wat ik hoor niet goed verwerk. Het is niet heel dramatisch, maar toch genoeg dat ik er last van heb. En ik vind het lastig om mijn dag in te plannen. Ik wil vanalles doen, maar vaak kom ik alleen toe aan de dingen die in mijn routine liggen. Alles wat 'nieuw' is, vind ik op een of andere manier zo moeilijk om me ertoe te zetten het te gaan doen. Ik moet een enorme drempel over. Pas wanneer ik het ken, gaat het wel.

Ik ben wel blij dat ik mij heb laten testen op ADD en dat daar toch wat is uitgekomen. Tot daarvoor werd het door behandelaars gezocht in stress en spanning. Ik denk dat iedereen de ene keer meer gespannen is dan de andere keer. Maar als je dat elke keer gaat analyseren, ga je jezelf in een zwakke slachtofferrol duwen. Je moet ook een beetje eelt op je ziel kweken en je niet altijd laten kennen, vind ik.

Ik zou heel graag hulp willen om verder te komen. Echter heb ik het idee dat de hulp die ik nodig heb niet bestaat. Hulpverleningsinstanties hebben de neiging je in een slachtofferrol te duwen, denk ik.

Er zit meer in mij dan tot nu toe blijkt. Maar ik weet niet hoe ik daaruit kan komen.