Zeer angstig en vluchtgedrag.

Hoi,

Ik ben normaal niet in R&P te vinden maar ben er echt doorheen en moet echt even mijn verhaal kwijt. Toen ik 16 was heb ik iemand ontmoet. Alles was leuk, mijn leven was perfect. Maar we hebben nooit een relatie gehad. Officieel dan. We waren beiden (een tijdje) verliefd op elkaar geweest en we waren vaak samen en hadden ook dus seks (alleen met elkaar, ondanks geen relatie). Hij vond relaties maar stom 'Je komt in een sleur'. Na een tijdje was hij niet meer verliefd enige tijd later zei hij dat hij iemand anders leuk vond. Paar weken later hadden ze een relatie. Zonder ook maar 10 woorden te zeggen heb ik het contact verbroken. Ik voelde me verraden bedrogen. Ik dacht dat hij niet tegen mij zou liegen. Dit is allemaal gebeurd voor de zomervakantie. Hij heeft in het begin geprobeerd contact te zoeken maar heb daar nooit op gereageerd, enkel gezegd dat hij me met rust moest laten en paar weken later heb ik alles geblokkeerd omdat hij steeds contact zocht. Het is nu een jaar later. Ik heb nog steeds geen contact ook geen behoefte aan. Het is niet dat ik hem mis, maar wil gewoon niet meer aan die tijd denken. Dus praat er ook nooit meer over met vriendinnen et cetera.

Nu het probleem: ever since heb ik het gevoel gehad dat ik altijd weg wil. Weg uit mijn stad, Ik ga studeren maar ga naar de andere kant van het land. Ik wil niet meer thuis wonen, durf niet meer in de wijk te komen waar hij woont, ben altijd bang als ik op de fiets zit om hem tegen te komen. Ik wil altijd overal zijn behalve in mijn vertrouwde omgeving. Ik hoopte dat dit na een paar weken voorbij zou gaan, maar ben nog elke dag anstig en wil nog steeds elke dag weg.

Ik slaap slecht. Ik slaap 11 uur per dag(!) maar ik zit meer te rusten dan diep te slapen. Mijn school lijdt er zeer erg onder. Waar ik vroeger in 5 minuten in slaap viel, val ik sinds een jaar gewoon niet meer in slaap en word om het uur wakker. Nog steeds heb ik nachtmerries, maar gelukkig zijn de ergste voorbij (waar ik nat zwetend wakker schrok, ik voelde de vele druppels gewoon langs m'n nek en m'n rug en hoofdhaar helemaal nat).

Alleen nu....bijna een jaar later zie ik hem weer. Vandaag sinds tijden. Zo gauw ik zag dat hij het was keek ik weg. Ik voelde mijn hart kloppen en voelde veel angst/paniek. Thuis moest ik huilen gewoon omdat die herinneringen dan weer naar boven komen.

Ik weet niet wat ik precies wil: geen proffesionele hulp omdat ik dat wat overdreven vind. Ik probeer vaak afleiding te zoeken, ik ben juist meer met make-up/kleding en m'n haar bezig en doe de laatste tijd leuke dingen met vrienden dus heb het echt wel naar m'n zin. Ik wil mijn problemen oplossingen maar neit persé bij de bron (hem dus. ik KAN gewoon GEEN contact meer hebben).


Samenvatting: nog steeds na 1 jaar zeer bang/angstig/paniekerig (!) om zeker persoon weer te zien, slecht slapen en verlangen om te vluchten elke dag om niet meer aan herinnerd te worden.

[ Bericht 0% gewijzigd door BlueJeans op 14-03-2014 19:15:42 ]

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 18:21 schreef Michielos het volgende:
tip: zoek lekker professionele hulp. Dit heb je echt nodig hoor

Hm

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 18:21 schreef rhubarbje het volgende:
Waar ben bang voor dan?

Mezelf onder ogen zien. Ik ben vooral boos om mezelf. Die jongen is meer bijzaak, maar is wel een triggerpoint om herinneringen op te halen. Ik ben boos om mezelf omdat er ik alleen maar denk ''Hoe heb ik het zo ver kunnen laten komen?''

Maar omdat ik er toch niks meer aan kan doen wil ik er niet meer aan herinnerd worden dus probeer ALLES te mijden -ik ben me anders gaan kleden (wel beter) ik kom gewoon niet meer naar bepaalde plekken, zelfs bepaalde luchtjes mijd ik en ben 24/7 alert (wat ontzettend vermoeiend is).

[ Bericht 9% gewijzigd door BlueJeans op 14-03-2014 18:53:54 ]

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 18:28 schreef arjan1112 het volgende:
Waarom wilde die ineens met die andere wel een relatie dan, beetje vreemd

Vroeg ik me ook af, maar zal er nooit antwoord op krijgen.
Het zegt wel iets over mij denk ik. Dat hij me niet wilde maar er een kutsmoes voor verzon. En hij zei dat hij altijd eerlijk tegen me zou zijn...

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 19:07 schreef cobybryant het volgende:
Proberen over je angst heen te komen. Waar ben je bang voor? Hij kan toch niks doen. Ik herken het wel enigszins, maar dat zeg ik dan tegen mezelf. Ik laat m'n leven niet bepalen door iemand anders. Ik krijg trouwens verplicht hulp, want ik functioneerde erdoor nogal slecht afgelopen jaar en anders sta ik op straat. Ik zag er enorm tegenop, maar had een gesprek met een praktijkondersteunster van de huisarts, heel aardig mens en die praat ook echt zo tegen mij van: kom op joh, je kunt het gewoon. Laat niet over je heenlopen. Daarom ging er een knop om. Ik vroeg haar de laatste keer wat ik ermee moest, want hij had geen ander en ik was behoorlijk verliefd nog, maar die wil nu ook vrijgezel zijn en vrienden, maar wel met benefits, dus laat maar. Ze zei: Niet meer de telefoon opnemen. Ik denk dat zo iemand je wel tips kan geven en kan helpen.

Ik ben daar juist de hele tijd mee bezig! Ik heb geen contact meer met hem, doe leuke dingen, heb genoeg afleiding, verzorg mezelf extra. En wil volgend jaar naar andere stad om een heel nieuwe leven te beginnen en hopelijk alle 'problemen en angsten' daar achter te laten.

Alleen het duurt zo lang, alsof het echt maar mondjesmaat beter gaat. Ik hoop niet dat dit nog 2 a 3 jaar gaat duren want daar heb ik gewoon de energie niet voor. De hele tijd alert zijn breekt je op.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 19:15 schreef kwiwi het volgende:
Verhuizen naar een andere stad werkt maar deels als oplossing. /ervaring

Hm misschien houd ik mezelf voor de gek. Omdat ik best outgoing ben en dus ga studeren en druk zat ben, heb ik hopelijk niet eens tijd heb om erover na te denken en dus hoop dat de angsten als sneeuw voor de zon weggaan. Misschien iets te optimistisch, maar mijn plannen om volgend jaar 200km van huis te gaan staan al vast.

Waarom werkt het maar deels?

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 19:20 schreef rhubarbje het volgende:
Dit ga je als je verhuist weer tegen komen hoor. Want je neemt jezelf mee.
Dit incident heeft wat getriggerd maar het was maar een aanleiding. Deze angsten komen vanuit iets anders en diepers

Euhm ik zou dan niet weten wat eigenlijk. Waarom denk je dat als ik vragen mag?

Als ik heel diep graaf is het enige wat ik kan bedenken dat ik altijd wel (emotioneel) eenzaam ben. Ben altijd alleen opgegroeid. Mijn ouders -gescheiden trouwens- hebben nu nog niet veel tijd voor mij. Zo ging ik een keer zingen voor school en ze waren er niet. Ze zijn altijd weg en zie ze amper. Omdat dat vroeger als was ben ik het nu niet gewend en zal ik dan ook niet vragen om een keer samen te zijn. Heb de liefste vrienden en andere lieve mensen om mijn heen met wie ik kan lachen en met hen doe ik leuke dingen (lunchen, chillen, uitgaan) maar echt iemand die zijn vleugels om mij slaat en kan huilen heb ik niet. Een vader heb ik nooit gehad, fysiek wel maar een band met hem heb ik niet. Ik miste onbewust een vader-figuur. En dat vond ik in die jongen. Hij gaf mij advies over hoe en wat en dat vond ik fijn. Nu hij weg is voelt het een beetje alsof ik een ouder heb verloren (of klinkt dat echt super stom? ). En voelt het alsof ik wederom er alleen voor sta.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 19:44 schreef arjan1112 het volgende:
Waarom nou altijd je ouders de schuld geven? Dat slaat echt nergens op.
Mijn ouders werkten toen ik klein was ook 70 uur per week, maar zonder hun zou ik nu een verwarde zwerver zijn.

Ik geef ze niet de schuld en neem ze het niet kwalijk. Ik hou nog van ze. Ze geven me eten, zorgden altijd dat mijn kleren schoon waren en ben ze dankbaar dat ik eigenlijk nooit iets te kort kwam. Maar zoals ik al zei: als ik diep moet graven kan ik alleen dit bedenken.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 20:23 schreef Hiergaanwedan het volgende:
Zoek gewoon een leuke jongen en verman jezelf wat. Iemand wou seks en geen relatie en in je hoofd maak je het super erg. Je bent een meid maar kom op.

Jouw reactie helpt niet. Doh dat probeer ik toch? Maar blijkbaar blijft het achter me aanhollen.

De reden waarom ik alles voor mezelf hou want mensen gaat dit dus denken.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 20:28 schreef Hiergaanwedan het volgende:

[..]

Hoezo dat probeer je?

Ik zoek afleiding: ik ga uit, doe dingen met vrienden en verzorg mezelf meer. Ik wil het achter me laten en gewoon genieten wat ik ook echt probeer. Ik vind het zelf zeer irritant dat ik nog steeds angstig ben en slecht slaap, want ik vind het erg vermoeiend en heb er ook geen zin in omdat ik eigenlijk niks te klagen heb in mijn leven, maar toch gaat het niet weg en weet niet hoe het weggaat.

quote:

Op vrijdag 14 maart 2014 20:33 schreef Hiergaanwedan het volgende:

[..]

Al een nieuw vriendje proberen te krijgen? En dan gewoon geen seks voor de relatie ofzo. Als het een lief vriendje is vergeet je misschien het wel. Kan zijn dat je zoiets niet kan vergeten door andere zaken te doen omdat het onrechtvaardige gevoel toch blijft. En als je dan een lief vriendje hebt dan is het weer wat rechtvaardiger.

Mwah ben daar niet zo mee bezig. Mede omdat ik volgend jaar toch weg ben (200 km verder) is het niet verstandig om nu een relatie te beginnen. Maar stel dat ik iemand tegenkom heb ik sowieso geen seks als ik al weet dat er niks in zit. Ik ben niet meer van de Friends With Benefits (of ONS'jes).