Niet meer weten wat te doen.(relatiegewijs)

Weet niet of ik dit nu in relaties of in psychologie moet zetten. Weet niet of dit op een forum thuis hoort, maar ik heb niemand om hierover te kunnen praten en ik weet het even niet meer...

Maar in ieder geval. Ik heb een relatie van 3.5 jaar. We hebben veel, heel veel meegemaakt. Allebei. Zijn allebei flink beschadigd voordat we elkaar tegenkwamen. Ik iets harder dan hem.
Zo zit ik met veel psychische problemen uit het verleden, en hoe eerlijk ik hem ook waarschuwde voor de effecten daarvan. Hij kreeg het niet voor elkaar zich assertiever op te stellen en me gewoon te laten verdrinken in mijn zelfmedelijdende poging om aandacht. Om maar een voorbeeld te noemen.

Wat resulteerde in dat ik voor het eerst in mijn leven iemand had die alles voor me over had. En daar heb ik de eerste maanden (on)(bewust) misbruik van gemaakt. Toen ik aangaf niet zo wilde zijn en of hij kom proberen zn mannetje te staan beloofde hij veel, maar maakte weinig waar.

Ondertussen probeerde ik zo veel mogelijk er op te letten geen misbruik van hem te maken. Maar het was al zo erg geworden dat hij echt alles voor me wilde doen. Echt alles. Daar kon ik totaal niet tegen, want ja ik heb er misbruik van gemaakt, maar zo wil ik niet zijn, en zo ben ik ook nooit geweest. En omdat ik me god niet wist hoe ik dit nu op moest lossen, want het was mijn schuld. En 7 psychische stoornisen werkte ook niet mee. Dus legde ik de verantwoordelijkheid bij hem neer.
Hij werd een botte lul toen die niet eens meer bereid was een kusje te geven als ik daarom vroeg. Opeens leek hij de depressieve. Na dik 9 maanden gaf ik aan dat ik dat gedrag niet meer trok en dat ik wilde stoppen hiermee, ik begon sterker het vermoeden te krijgen dat deze relatie door alle problemen rondom ons niet ging slagen. Hoe graag we dat beide wilde.
Hij beloofde weer gouden bergen, ik trok weer bij, en een paar weken later hetzelfde gezeik, ik zie geen positieve vooruitgang, gaf weer aan er mee te willen stoppen. Ruzie maken, en daarna weer doorgaan, zonder ook maar 1 dag van elkaar weg te zijn dan.
Er was alleen 1 ding dat mij heel erg tegen hield. Ik heb nog nooit iemand kunnen vertrouwen in mijn leven. Echt nog nooit. Hij was de eerste.
Met nadruk op was.

Want hij was in het verleden een aternatief dik langharig jongetje die geen enkele vrouw wilde. En nu ziet hij 25 kilo lichter en vele haren korter en jaren later een stuk beter uit. En nu merkt hij dat vrouwen hem aandacht geven.
Hetgeen wat hij zijn hele leven wilde krijgt hij op het moment dat hij in een relatie zit die half op knappen staat. Dus wat deed die sukkel, hij begon met veel random meisjes te chatten, naaktfoto's en weet ik veel wat allemaal. Ik ben voor nu achter 5 dingen gekomen, maar kwam er ook achter dat veel dingen zijn verwijderd. Door de maanden heen hem ermee geconfronteerd op een rustige niet boze manier. Maar vandaag alweer achter iets gekomen, en hij doet steeds opgefokter.
Want ik blijf maar hem aanvallen op dezelfde dingen die hij beweert niet meer te weten want die vrouwen boeiden hem helemaal niet.

Nu moet ik toegeven dat ik inderdaad goed door kan drammen. Maar fuck man... Ik weet het even niet meer.

Mijn beste vriend, vertrouwensmaatje, mijn eerste echte tot vlindermisselijkheid aan toe relatie ( na vele er al te hebben gehad) de eerste persoon die ik in mijn leven tegen kom op wie ik zo goed aan kan sluiten. Alles mee kon delen, geen schaamte, gewoon wij. hij en ik.
Maar dus ook zo kan botsen.

Volgens mij is het echt een wirwar geworden aanverhaal. heb ik geen flauw idee wat jullie ermee kunnen, maar misschien kan iemand mij, of ons(grote kans dat hij dit gaat lezen) helpen, tips geven?

Zo... nu ff al mn frustraties eruit janken....

quote:

Op maandag 10 maart 2014 18:16 schreef Robuustheid het volgende:
Tja, mij lijkt dat zijn verliefdheid voor je voorbij is. Hij heeft geen zin in die ellende/gezeik, krijgt honger naar een andere vrouw, denkt wat beters te krijgen.

Hij geeft aan dat de verliefdheid niet over is, en dat hij juist ook geen andere vrouw wilt. Dat hij het liefst mij wilt. Maar dat onze problemen dus te erg in de weg staan, ik hem te vaak duidelijk heb gemaakt dat hij niet goed genoeg is het alleen maar slecht zie (ergens over klagen zag hij als een negatief punt over zichzelf, terwijl het negatief werd op het moment dat hij na meerdere beloftes zijn afspraken niet nakwam.)

Dus dan lijken het problemen die je samen op kan lossen... Maar we weten beide blijkbaar niet hoe...

quote:

Op maandag 10 maart 2014 18:16 schreef Robuustheid het volgende:
Tja, mij lijkt dat zijn verliefdheid voor je voorbij is. Logisch. Hij heeft geen zin in die gezeik (wie wel?), krijgt honger naar een andere vrouw, denkt wat beters te krijgen.

Je kunt met hem blijven bekvechten, janken, enz.

Of je kunt een serieus gesprek aangaan, waarom het verstandig is om even afstand nemen, zodat jullie eea op een rij kunnen zetten. Na tijdje weten jullie of het nog inzit om mee door te gaan, of maar een punt erachter te zetten.

Overigens, er zijn ook genoeg mannen die je kunt vertrouwen. Hij is niet de enige.

Er zijn genoeg mannen die ik kan vertrouwen, dat weet ik. Hij was er 1 van. Geloof me. Ook die rustige serieuze gesprekken hebben we gehad. Maar daarin kwam steeds naar voren, we willen eigenlijk keihard voor elkaar knokken, elkaar echt niet kwijt, maar we weten niet hoe we onze problemen op moeten lossen.
Mijn vriend denkt dat uit de geldproblemen hem veel rust zal geven... Ik frustreer me er lichtelijk om dat er geld nodig is om onze relatie beter te maken...

quote:

Op maandag 10 maart 2014 18:56 schreef rhubarbje het volgende:
Kijk eens naar jouw aandeel in deze zooi zeg
Jij vertoont abnormaal gedrag en vraagt aan hem om jou te stoppen? Wat apart

Hij moet veranderen om jou in toom te houden en dan ga je zeuren dat hij op een verkeerde manier veranderd is?

Neem een hond of zo, geen kerel

Ik kijk ook zeker naar mijn eigen aandeel. Ik weet dat ik een moeilijk persoon ben, zeker met mijn psychische klachten. Ik waardeer mijn vriend ook dat hij het met me volhoudt. Maar omdat mijn verhaal wat lastiger in elkaar zit kan ik het nu zelf niet meer opbrengen voor mezelf te vechten. Vandaar dat ik aan hem vroeg of hij mij kon helpen, het frustreerde mij dat hij beloofde dat te doen, maar het niet deed.

En ik wil een kerel, geen hond, maar ik heb nu wel een hond, die ik weer heel graag zie veranderen in de kerel zoals ik hem leerde kennen. Maar we zitten zo muurvast dat we niet meer weten waar we moeten beginnen.

Het is trouwens niet zo dat ik dit wilde, ik probeer echt de dingen allemaal zelf op te pakken, maar dat lukt niet echt als je vriend het prima vind dat hij je ''hond'' is als het ware... Dan val je snel terug in een oud patroon, frustreer ik me daar weer om, ook dat ik het zelf niet op kan pakken. En dan lopen we weer in dezelfde cirkel rond.

quote:

Op maandag 10 maart 2014 20:17 schreef Fera het volgende:
Het lijkt alsof je zelf geen enkele moeite hebt gedaan om het beter te maken, je hebt alleen aan hem gevraagd om zijn houding te veranderen. En eigenlijk was het nooit goed. Ik kan me best voorstellen dat hij daarover gefrustreerd is. Eerst doet hij alles voor je en vraag je hem assertiever te zijn, vervolgens past hij zich aan en is het ineens een botte lul.

Kom op TS, je vraagt wel heel erg veel van hem. Misschien tijd om jezelf eens onder de loep te nemen. Want anders saboteer je niet alleen deze, maar ook elke andere relatie die eventueel nog op je pad gaat komen.

Ik weet het, ik weet het. Ik heb teveel aan hem gehangen. Misschien moet ik er ook maar bij vermelden dat hij de enige persoon is in mijn leven die ik de afgelopen 3 jaar zie. Ik heb verder geen mensen meer om mij heen. Geen vrienden, geen familie.
Is alsnog geen excuus dat ik die fouten heb gemaakt. Maar nu ik ze recht probeer te zetten lijk ik keihard tegen het feit aan te lopen dat het allemaal mn eigen schuld is, dan stort ik weer helemaal in, en vraag ik of mijn vriend het op wilt pakken, wat hij eigenlijk ook niet kan/wilt.

Ik moet mijn therapie ook weer op pakken, maar zit in een '' ik heb geen recht om te leven fase'' dus kruip steeds weg op de bank en doe niks. Ik krijg mezelf totaal niet gemotiveerd, en dat maakt onze relatie ook een stuk slechter.
Ik voel me echt zo'n verschrikkelijk persoon. En ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen om zelf de dingen recht te breien.

quote:

Op maandag 10 maart 2014 20:26 schreef rhubarbje het volgende:

[..]

En nu schuif je het weer af
Je moet leren eigenaar te zijn van je eigen gedrag, los van het gedrag van anderen
Zo doen volwassen mensen dat

Laat hem gaan en zoek een therapeut

Ik weet het, echt waar! Maar ik kan me er niet van af zetten, ik kan me niet motiveren, ik wordt helemaal gestoord van het feit dat ik maar niet erachter kom waarom ik het niet zelf oppak, het echt zelf gaan doen. En het ook echt doen.

Heb al 17 jaar therapie gehad. Nu ik 23 ben moet ik naar volwassenenzorg, nog niet aangevraagd. En heb mezelf niet kunnen motiveren, en mijn vriend vergat me te motiveren. (Ik weet het, het is niet zijn verantwoordelijkheid, maar ik heb echt iemand nodig die me helpt.)

quote:

Op maandag 10 maart 2014 20:33 schreef Fera het volgende:

[..]

Ik denk dat je jezelf gewoon een schop onder de kont moet geven om naar therapie te gaan. Ik denk dat je dat echt wel goed kan gebruiken. Je moet niet op je vriend leunen, hij is geen hulpverlener. En als hij echt heel belangrijk voor je is, dan moet je niet langer het leven uit hem zuigen ... Je kost hem waarschijnlijk veel energie en moeite, die hij tot nu toe graag geïnvesteerd heeft omdat hij veel om je geeft. Maar er komt een moment dat het op is.

Klopt, heb je helemaal gelijk in, ik heb wat jij nu zegt ook bijna zo precies tegen mijn vriend een tijd geleden gezegd. Ik weet wat ik fout doe. En de angst wordt ook steeds groter, want het moment dat het op begint te raken lijkt bijna in zicht.

Ik weet alleen niet hoe ik mijzelf moet motiveren mezelf een schop onder mn kont te geven. Ik denk regelmatig, kom op, doe het. En dan direct daarna, waarom? het heeft toch geen nut, je bent toch een mislukkeling en dat weet je.
Ik heb dat niet alleen met de psycholoog, ik heb dat zelfs met een broodje eten, naar buiten gaan. Alles geeft mij het gevoel dat mensen mij niet moeten en ik maar in de weg loop. Een last ben. Toch er maar beter niet kan zijn, dus waarom moeite in de dingen stoppen.
Ik denk dat dit soort onderwerpen meer thuispassen in een ander topic hier op Fok!

quote:

Op maandag 10 maart 2014 20:34 schreef rhubarbje het volgende:

[..]

hij is dan ook niet je therapeut
zolang jij zo blijft denken is dit geen gelijkwaardige relatie
en die zullen altijd op de klippen lopen

Hij hoeft mijn therapeut ook niet te zijn, maar me helpen herinneren aan het feit dat ik echt de psycholoog moet regelen, dat moet toch wel kunnen in een relatie? Hij wist vanaf dag 1 waar hij aan begon. Ik ben direct eerlijk daarin geweest. Hij gaf aan mij daarin te willen steunen.

quote:

Op maandag 10 maart 2014 20:46 schreef rhubarbje het volgende:

[..]

[..]

Als dat letterlijk het enige is wat je vraagt en jij het dan ook doet na een herinnering dan is dat normaal ja
Maar je doet het niet
En je vraagt veel en veel meer van hem

Koop een spiegel

Het is hem alleen nog nooit gelukt me te helpen herinneren, en ik heb hem er ook nooit op aangevallen dat hij dat niet doet. Ik weet dat het mijn eigen verantwoordelijkheid is. Maar het is best moeilijk kracht uit jezelf te halen als je het eigenlijk allemaal niet meer wilt.

Ja ik hang aan hem. Maar het is best moeilijk om te lezen dat het weer mijn schuld is... Ik besef het me. Ik heb ook heel vaak gezegd dat hij beter weg kan gaan. Maar hij wilt het niet. Hij wilt me helpen. Alleen met alles wat ik heb meegemaakt is dat bijna niet te doen. Zelfs psychologen geven aan niet meer te weten wat ze moeten doen. Dat is echt kut. dan voel je je echt alleen, dan wil je hulp, al 23 jaar lang, hulp, antwoorden, en krijg je te horen, we weten het niet meer voor je.

Zoals ik al zei, er is verder niemand, echt niemand, alleen hij. Ik heb niemand anders bij wie ik mn steun af en toe vandaan kan halen. En ik heb mezelf de afgelopen maanden genoeg gestraft en aangepast in het zelf de dingen niet doen. Het voelt echt echt vertieft dat ik daar zo hard wordt op aangevallen. Alleen maar op dat. Ik denk niet dat ik hier de hulp krijg die ik zoek. Die spiegel heb ik mezelf al vaak genoeg voor gehouden. Daarom ben ik zo ver afgedreven psychisch. Ik kan mijn eigen fouten niet verkroppen omdat ik mezelf zo niet heb gemaakt. Maar mezelf wel moet veranderen, alleen. En dat terwijl ik zwaar levensmoe ben. Hoe doe je dat?

Ik wil hulp, niet horen dat het aan mij ligt, dat weet ik allang.

quote:

Op maandag 10 maart 2014 21:06 schreef Myrr het volgende:
Alleen het lezen van dit topic vond ik al vermoeiend, laat staan samen met je te wonen.

Je leunt veel te veel op hem, hij moet alles maar voor jou regelen, hij moet alles maar doen, hij moet maar veranderen.

Jij bent zo van ikke ikke ikke! Ik kan het niet, ik wil het niet, ik doe het niet, wehhhh huilie huil. Ik heb stoornissen, ik heb dit, ik heb dat. Kun je anders niet gewoon een tijdje opgenomen worden? Mijn schoonmoeder werkt met types als jij. Types die niets zelf kunnen en daarom begeleid wonen, dat lijkt me iets voor jou. En dan heb je mensen nodig om je heen die er voor zijn opgeleid om met jouw type persoon om te gaan, niet een arme jongen die in jouw wereld terecht is gekomen, alles heeft gedaan om jou te helpen en er helemaal niets voor terug heeft gekregen.

Het leven is hard, hij gaat jou vroeg of laat verlaten en dat is toch echt je eigen schuld. Als je ook maar iets om hem geeft, geef je hem zijn leven terug en ga je maar in je eentje zielig op de bank zitten. Wat je nu doet is ronduit egoïstisch! Hij heeft kansen in het leven nu, en door jouw gezanik kan hij daar niets mee doen. Als je van hem houdt, gun je hem een leuke, levenslustige vrouw en hou je hem niet gevangen in jouw wereld waar hij weg zal kwijnen in jouw onvrede over jezelf en de wereld. Jullie relatie draait alleen maar op jou, hij doet/deed vanalles voor je en jij investeert helemaal niets.

Een relatie hoort een verrijking in het leven te zijn, niet een last.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

En met hem is het inderdaad te laat, dat is niet meer te redden. Maar je moet serieus echt hulp gaan zoeken en tijdelijk opgenomen worden want wat ik hier allemaal lees van jou... Dat ga je in je eentje, ook met je vriend en zelfs met en volgende relatie niet redden hoor. Heb je weleens naar buiten gekeken? We leven op een prachtige planeet en het enige wat jij doet is in je negativiteit hangen. Natuurlijk denk je dat mensen jou niet moeten, dat beeld heb je helemaal zelf gecreëerd. Word vrolijk, positief. 't zou je serieus goed doen, maar niet met je vriend, die moet je echt laten varen.

Denk je serieus dat ik hem niet heb gesmeekt bij mij weg te gaan, genieten van zijn leven. Hij kan het niet. Hij wil het niet. Hij wilt blijven. Ik krijg hem niet weg, geloof ik heb het geprobeerd. Maar hij wilt het echt met mij waar maken. Ik ben echt niet zo'n verschrikkelijk mens hoor.... Hij wilt echt niet bij me blijven als ik het leven uit hem zuig. Ik heb letterlijk gezegd tegen hem dat hij moet gaan genieten, dat ik zag dat zijn leven leuker was voor mij, dat hij dat weer op moet pakken omdat het me echt een kutgevoel geeft dat ik hem bij mij hou. Maar dan verdedigd hij zichzelf direct door aan te kaarten dat hij daar de schijn op hield, en bij mij kon zijn wie hij was, voor het eerst. Dat zijn gevoelens voor mij te groot zijn om het negatieve te laten overheersen.

Het is niet meer mijn verantwoordelijkheid dat hij bij mij blijft. Ik heb hem nu wel 50 keer vertelt ga alsjeblieft bij me weg, zoek een leuk meisje, ga stappen, ga los. Hij wilt het echt niet.
En stiekem voelt dat prettig ja, voor het eerst in mijn leven wilt iemand mij echt kwijt. Voor het eerst wilt echt iemand voor ons knokken. Het lukt misschien niet. Maar het geeft wel hoop, en het zorgt ervoor dat ik ook niet wegkan. Bovendien zou ik niet weten waar naar toe, ik spreek/zie helemaal niemand, echt niemand, en de woning staat op mijn naam. Ik heb huisdieren. Ik kan niet weg dus.

[ Bericht 11% gewijzigd door Applecreampie op 11-03-2014 10:12:13 ]