R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Hoi,
Naar aanleiding van een gesprek met een vriend en wat eigen gedachten kom ik op het volgende:
Als het gaat om daten/liefde is er altijd de discussie over te beschikbaar zijn, te claimend zijn enerzijds, en te afstandelijk zijn anderzijds. Soms op het basale niveau waarin men het (in mijn ogen infantiele) 'hard to get' spelletje speelt; maar los van dat soort extremen speelt er toch altijd een bepaalde balans tussen te beschikbaar of behoeftig zijn, en te afstandelijk zijn, je emoties niet uiten etc.
Enerzijds wordt er vaak gesteld dat als je teveel laat blijken iemand te willen of teveel initiatief neemt etc., je een gebrek aan eigenwaarde tentoonspreid en je te afhankelijk opstelt. Daar ben ik het ten dele mee eens en zo ervaar ik het zelf in elk geval vaak wel (of, eerlijk gezegd, iets teveel, persoonlijk heb ik moeite met kwetsbaarheid tonen), maar tegelijkertijd: wanneer je behoefte hebt aan contact met x, of bijvoorbeeld vindt dat x te weinig aandacht geeft, en je neemt geen contact op of laat niet blijken hoe je je voelt omdat dat zwak zou zijn en zou getuigen van een gebrek aan eigenwaarde, dan ben je feitelijk je eigen emoties en behoeftes aan het negeren omdat die ander daar wellicht niet van gediend zou zijn. Getuigt dat nu juist niet van een gebrek aan eigenwaarde en een zekere zelfverloochening? Gewoon doen waar je behoefte aan hebt en oprecht je emoties laten zien in plaats van die te verbergen voor de ander, aan durven geven als je iets vervelend vindt of als je ergens behoefte aan heeft, dat is toch in zekere zin juist voor jezelf opkomen?
Ik ken mensen die gewoon rustig zeggen 'he, je reageert niet, lig je al in bed? Mis je!' als iemand niet reageert en waarbij ik dat ook absoluut niet claimend of behoeftig vind overkomen - met name omdat ik weet dat die persoon onafhankelijk is en zoiets gewoon stuurt omdat hij/zij nu eenmaal gewoon zin heeft in contact op dat moment en dat gewoon durft te vragen. Maar het kan ook heel onzeker overkomen, zeurderig zelfs. Misschien zit het hem dan dus enkel in dat punt: de mate waarin iemand in het algemeen zelfverzekerd en onafhankelijk overkomt, waardoor je een actie ook in die context plaatst. Misschien ook in de toon.
Ik vraag mij af hoe jullie hier naar kijken en waar voor jullie de balans ligt. Ik vind het van mijzelf in elk geval eerder zwak dan sterk dat ik niet snel laat blijken hoe ik mij voel; nu ben ik ook erg gesteld op mijn eigen vrijheid (waardoor ik dus ook een ander absoluut niet het gevoel wil geven dat ik claim - dat haat ik zelf immers); maar het is ook een soort van zelfverloochening. Bovendien: als je nooit een behoefte neerlegt dan zet je jezelf ook snel in de rol van de persoon die nooit iets nodig heeft (en waarbij je alles dus wel kan maken) - terwijl dat wellicht niet altijd het geval is.
Samengevat, er zit een fijne lijn tussen afhankelijk en claimend zijn enerzijds, en gewoon simpelweg grenzen hebben en je behoeftes neer durven leggen anderzijds. We willen allemaal horen van de persoon die we leuk vinden dat diegene ons waardeert, wil, etc.; we willen echter ook niet verstikt worden of het gevoel hebben dat de liefde van een ander te vanzelfsprekend is en ons op een presenteerblaadje aangereikt wordt. Ik haak zelf ook af als ik het gevoel heb dat het na een date al 'in the pocket is'. Tegelijkertijd schiet je er ook weinig mee op - denk ik - om te doen alsof je nog niet 'helemaal om' bent als je gewoon simpelweg al duidelijk totaal voor die persoon gevallen bent. Dat is alleen maar doen alsof en spelletjes spelen.
Ik voel mezelf een beetje een idioot dat ik zoveel moeite schijn te hebben met het vinden van de balans en standaard gewoon afstand neem/wegloop als ik het gevoel heb dat de ander wellicht nog twijfelt (en andersom ook wegloop als de ander al te snel all in is), en ik vraag mij af of er meer mensen zijn die moeite hebben met die balans - en hoe mensen die dit niet hebben hiermee dan omgaan.
Naar aanleiding van een gesprek met een vriend en wat eigen gedachten kom ik op het volgende:
Als het gaat om daten/liefde is er altijd de discussie over te beschikbaar zijn, te claimend zijn enerzijds, en te afstandelijk zijn anderzijds. Soms op het basale niveau waarin men het (in mijn ogen infantiele) 'hard to get' spelletje speelt; maar los van dat soort extremen speelt er toch altijd een bepaalde balans tussen te beschikbaar of behoeftig zijn, en te afstandelijk zijn, je emoties niet uiten etc.
Enerzijds wordt er vaak gesteld dat als je teveel laat blijken iemand te willen of teveel initiatief neemt etc., je een gebrek aan eigenwaarde tentoonspreid en je te afhankelijk opstelt. Daar ben ik het ten dele mee eens en zo ervaar ik het zelf in elk geval vaak wel (of, eerlijk gezegd, iets teveel, persoonlijk heb ik moeite met kwetsbaarheid tonen), maar tegelijkertijd: wanneer je behoefte hebt aan contact met x, of bijvoorbeeld vindt dat x te weinig aandacht geeft, en je neemt geen contact op of laat niet blijken hoe je je voelt omdat dat zwak zou zijn en zou getuigen van een gebrek aan eigenwaarde, dan ben je feitelijk je eigen emoties en behoeftes aan het negeren omdat die ander daar wellicht niet van gediend zou zijn. Getuigt dat nu juist niet van een gebrek aan eigenwaarde en een zekere zelfverloochening? Gewoon doen waar je behoefte aan hebt en oprecht je emoties laten zien in plaats van die te verbergen voor de ander, aan durven geven als je iets vervelend vindt of als je ergens behoefte aan heeft, dat is toch in zekere zin juist voor jezelf opkomen?
Ik ken mensen die gewoon rustig zeggen 'he, je reageert niet, lig je al in bed? Mis je!' als iemand niet reageert en waarbij ik dat ook absoluut niet claimend of behoeftig vind overkomen - met name omdat ik weet dat die persoon onafhankelijk is en zoiets gewoon stuurt omdat hij/zij nu eenmaal gewoon zin heeft in contact op dat moment en dat gewoon durft te vragen. Maar het kan ook heel onzeker overkomen, zeurderig zelfs. Misschien zit het hem dan dus enkel in dat punt: de mate waarin iemand in het algemeen zelfverzekerd en onafhankelijk overkomt, waardoor je een actie ook in die context plaatst. Misschien ook in de toon.
Ik vraag mij af hoe jullie hier naar kijken en waar voor jullie de balans ligt. Ik vind het van mijzelf in elk geval eerder zwak dan sterk dat ik niet snel laat blijken hoe ik mij voel; nu ben ik ook erg gesteld op mijn eigen vrijheid (waardoor ik dus ook een ander absoluut niet het gevoel wil geven dat ik claim - dat haat ik zelf immers); maar het is ook een soort van zelfverloochening. Bovendien: als je nooit een behoefte neerlegt dan zet je jezelf ook snel in de rol van de persoon die nooit iets nodig heeft (en waarbij je alles dus wel kan maken) - terwijl dat wellicht niet altijd het geval is.
Samengevat, er zit een fijne lijn tussen afhankelijk en claimend zijn enerzijds, en gewoon simpelweg grenzen hebben en je behoeftes neer durven leggen anderzijds. We willen allemaal horen van de persoon die we leuk vinden dat diegene ons waardeert, wil, etc.; we willen echter ook niet verstikt worden of het gevoel hebben dat de liefde van een ander te vanzelfsprekend is en ons op een presenteerblaadje aangereikt wordt. Ik haak zelf ook af als ik het gevoel heb dat het na een date al 'in the pocket is'. Tegelijkertijd schiet je er ook weinig mee op - denk ik - om te doen alsof je nog niet 'helemaal om' bent als je gewoon simpelweg al duidelijk totaal voor die persoon gevallen bent. Dat is alleen maar doen alsof en spelletjes spelen.
Ik voel mezelf een beetje een idioot dat ik zoveel moeite schijn te hebben met het vinden van de balans en standaard gewoon afstand neem/wegloop als ik het gevoel heb dat de ander wellicht nog twijfelt (en andersom ook wegloop als de ander al te snel all in is), en ik vraag mij af of er meer mensen zijn die moeite hebben met die balans - en hoe mensen die dit niet hebben hiermee dan omgaan.
Je moet doen waar jij je goed bij voelt en een beetje anticiperen op waar je denkt dat een ander zich goed bij voelt denk ik.. Daar is niet een bepaalde standaard of balans voor, die is voor iedereen anders; de één vind iets bijvoorbeeld verstikkend, de ander juist zorgzaam... Uiteindelijk kan je alleen niet verloochenen wie je bent; de een wat zorgzamer, de ander bijvoorbeeld wat meer op zichzelf.
Natuurlijk moet je het altijd laten merken als je ergens mee zit, maar als je onzeker bent over dingen (en dit zich bijvoorbeeld uit in ziekelijk claimend gedrag) vind ik wel dat je daar eerst zelf aan moet werken .. je kunt dan wel aan de ander aangeven dat je zo in elkaar zit.
Als je jezelf niet stoort aan dat gedrag, en de ander wel, dan pas je wellicht gewoon niet zo goed bij elkaar. Als je wegloopt omdat je denkt dat iemand twijfelt of juist te snel is zit het gevoel blijkbaar bij jou toch ook niet helemaal goed vermoed ik?
Je moet in ieder geval sowieso niet alles over analyseren, gewoon lekker jezelf zijn.
Natuurlijk moet je het altijd laten merken als je ergens mee zit, maar als je onzeker bent over dingen (en dit zich bijvoorbeeld uit in ziekelijk claimend gedrag) vind ik wel dat je daar eerst zelf aan moet werken .. je kunt dan wel aan de ander aangeven dat je zo in elkaar zit.
Als je jezelf niet stoort aan dat gedrag, en de ander wel, dan pas je wellicht gewoon niet zo goed bij elkaar. Als je wegloopt omdat je denkt dat iemand twijfelt of juist te snel is zit het gevoel blijkbaar bij jou toch ook niet helemaal goed vermoed ik?
Je moet in ieder geval sowieso niet alles over analyseren, gewoon lekker jezelf zijn.
Uiteraard zit daar geen standaard in nee, iedereen is anders en de een is veel meer op zichzelf dan de ander.
Ziekelijk claimend gedrag is natuurlijk nog wel 30 stappen verder, ik heb het hier op zich meer over simpelweg laten blijken dat je iemand wil, of bijvoorbeeld als iemand wat afstand neemt dat aankaarten of gewoon laten blijken dat je behoefte hebt aan contact. Eigenlijk is het inderdaad heel simpel, als de ander dat niet waardeert zit je niet on de same page. Tegelijkertijd heerst er ook wel een zekere cultuur waarin het als not done wordt beschouwd om, ik noem maar wat, te zeggen 'he ik wil je zien' als die ander al een weekje geen initiatief tot contact heeft genomen. Dan zou je je conclusies al getrokken moeten hebben of het initiatief aan de ander moeten overlaten, terwijl ik dan eigenlijk júist vind dat je jezelf daarmee op de achtergrond zet: als die ander er misschien anders over denkt kun je toch beter gewoon laten blijken hoe jij je voelt en er meteen achter komen dan een week gaan zitten afwachten (en jezelf opvreten) of de ander nog iets doet en dan je conclusies maar moeten trekken.
(tegelijkertijd ben ik een enorme hypocriet want ik ben dus niet in staat dat te doen omdat ik niet kwetsbaar wil zijn)
Ziekelijk claimend gedrag is natuurlijk nog wel 30 stappen verder, ik heb het hier op zich meer over simpelweg laten blijken dat je iemand wil, of bijvoorbeeld als iemand wat afstand neemt dat aankaarten of gewoon laten blijken dat je behoefte hebt aan contact. Eigenlijk is het inderdaad heel simpel, als de ander dat niet waardeert zit je niet on de same page. Tegelijkertijd heerst er ook wel een zekere cultuur waarin het als not done wordt beschouwd om, ik noem maar wat, te zeggen 'he ik wil je zien' als die ander al een weekje geen initiatief tot contact heeft genomen. Dan zou je je conclusies al getrokken moeten hebben of het initiatief aan de ander moeten overlaten, terwijl ik dan eigenlijk júist vind dat je jezelf daarmee op de achtergrond zet: als die ander er misschien anders over denkt kun je toch beter gewoon laten blijken hoe jij je voelt en er meteen achter komen dan een week gaan zitten afwachten (en jezelf opvreten) of de ander nog iets doet en dan je conclusies maar moeten trekken.
(tegelijkertijd ben ik een enorme hypocriet want ik ben dus niet in staat dat te doen omdat ik niet kwetsbaar wil zijn)
als je iemand teveel laat blijken dat je diegene wilt is dat toch niet gebrek aan eigenwaarde?, maar de mens wilt van nature dingen die hij niet kan krijgen en daarom is dat te gewillige gedrag minder aantrekkelijk voor sommige mensen. De een heeft daar meer last van dan de ander.quote:Op zondag 9 maart 2014 22:36 schreef Musil het volgende:
Hoi,
Naar aanleiding van een gesprek met een vriend en wat eigen gedachten kom ik op het volgende:
Als het gaat om daten/liefde is er altijd de discussie over te beschikbaar zijn, te claimend zijn enerzijds, en te afstandelijk zijn anderzijds. Soms op het basale niveau waarin men het (in mijn ogen infantiele) 'hard to get' spelletje speelt; maar los van dat soort extremen speelt er toch altijd een bepaalde balans tussen te beschikbaar of behoeftig zijn, en te afstandelijk zijn, je emoties niet uiten etc.
Enerzijds wordt er vaak gesteld dat als je teveel laat blijken iemand te willen of teveel initiatief neemt etc., je een gebrek aan eigenwaarde tentoonspreid en je te afhankelijk opstelt. Daar ben ik het ten dele mee eens en zo ervaar ik het zelf in elk geval vaak wel (of, eerlijk gezegd, iets teveel, persoonlijk heb ik moeite met kwetsbaarheid tonen), maar tegelijkertijd: wanneer je behoefte hebt aan contact met x, of bijvoorbeeld vindt dat x te weinig aandacht geeft, en je neemt geen contact op of laat niet blijken hoe je je voelt omdat dat zwak zou zijn en zou getuigen van een gebrek aan eigenwaarde, dan ben je feitelijk je eigen emoties en behoeftes aan het negeren omdat die ander daar wellicht niet van gediend zou zijn. Getuigt dat nu juist niet van een gebrek aan eigenwaarde en een zekere zelfverloochening? Gewoon doen waar je behoefte aan hebt en oprecht je emoties laten zien in plaats van die te verbergen voor de ander, aan durven geven als je iets vervelend vindt of als je ergens behoefte aan heeft, dat is toch in zekere zin juist voor jezelf opkomen?
Ik ken mensen die gewoon rustig zeggen 'he, je reageert niet, lig je al in bed? Mis je!' als iemand niet reageert en waarbij ik dat ook absoluut niet claimend of behoeftig vind overkomen - met name omdat ik weet dat die persoon onafhankelijk is en zoiets gewoon stuurt omdat hij/zij nu eenmaal gewoon zin heeft in contact op dat moment en dat gewoon durft te vragen. Maar het kan ook heel onzeker overkomen, zeurderig zelfs. Misschien zit het hem dan dus enkel in dat punt: de mate waarin iemand in het algemeen zelfverzekerd en onafhankelijk overkomt, waardoor je een actie ook in die context plaatst. Misschien ook in de toon.
Ik vraag mij af hoe jullie hier naar kijken en waar voor jullie de balans ligt. Ik vind het van mijzelf in elk geval eerder zwak dan sterk dat ik niet snel laat blijken hoe ik mij voel; nu ben ik ook erg gesteld op mijn eigen vrijheid (waardoor ik dus ook een ander absoluut niet het gevoel wil geven dat ik claim - dat haat ik zelf immers); maar het is ook een soort van zelfverloochening. Bovendien: als je nooit een behoefte neerlegt dan zet je jezelf ook snel in de rol van de persoon die nooit iets nodig heeft (en waarbij je alles dus wel kan maken) - terwijl dat wellicht niet altijd het geval is.
Samengevat, er zit een fijne lijn tussen afhankelijk en claimend zijn enerzijds, en gewoon simpelweg grenzen hebben en je behoeftes neer durven leggen anderzijds. We willen allemaal horen van de persoon die we leuk vinden dat diegene ons waardeert, wil, etc.; we willen echter ook niet verstikt worden of het gevoel hebben dat de liefde van een ander te vanzelfsprekend is en ons op een presenteerblaadje aangereikt wordt. Ik haak zelf ook af als ik het gevoel heb dat het na een date al 'in the pocket is'. Tegelijkertijd schiet je er ook weinig mee op - denk ik - om te doen alsof je nog niet 'helemaal om' bent als je gewoon simpelweg al duidelijk totaal voor die persoon gevallen bent. Dat is alleen maar doen alsof en spelletjes spelen.
Ik voel mezelf een beetje een idioot dat ik zoveel moeite schijn te hebben met het vinden van de balans en standaard gewoon afstand neem/wegloop als ik het gevoel heb dat de ander wellicht nog twijfelt (en andersom ook wegloop als de ander al te snel all in is), en ik vraag mij af of er meer mensen zijn die moeite hebben met die balans - en hoe mensen die dit niet hebben hiermee dan omgaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 10-03-2014 17:19:55 ]
hoe contact verloopt zegt veel over degene met wie je contact hebt. als iemand extreem veel contact zoekt, en vervolgens bijna niets meer is dat geen reden om dat op jezelf te betrekken; die ander heeft kennelijk immers problemen, anders zou contact wel wat op een normaler manier verlopen lijkt me.quote:
Uiteraard zit daar geen standaard in nee, iedereen is anders en de een is veel meer op zichzelf dan de ander.
Ziekelijk claimend gedrag is natuurlijk nog wel 30 stappen verder, ik heb het hier op zich meer over simpelweg laten blijken dat je iemand wil, of bijvoorbeeld als iemand wat afstand neemt dat aankaarten of gewoon laten blijken dat je behoefte hebt aan contact. Eigenlijk is het inderdaad heel simpel, als de ander dat niet waardeert zit je niet on de same page. Tegelijkertijd heerst er ook wel een zekere cultuur waarin het als not done wordt beschouwd om, ik noem maar wat, te zeggen 'he ik wil je zien' als die ander al een weekje geen initiatief tot contact heeft genomen. Dan zou je je conclusies al getrokken moeten hebben of het initiatief aan de ander moeten overlaten, terwijl ik dan eigenlijk júist vind dat je jezelf daarmee op de achtergrond zet: als die ander er misschien anders over denkt kun je toch beter gewoon laten blijken hoe jij je voelt en er meteen achter komen dan een week gaan zitten afwachten (en jezelf opvreten) of de ander nog iets doet en dan je conclusies maar moeten trekken.
(tegelijkertijd ben ik een enorme hypocriet want ik ben dus niet in staat dat te doen omdat ik niet kwetsbaar wil zijn)
echter begrijp ik niet wat mensen altijd bedoelen met het woord 'kwetsbaar'. hoezo ben je dan kwetsbaar, als je je gevoel toont? als je staat voor wie je bent maakt je dat juist sterker. je hebt toch geen invloed op anderen, enkel op jezelf.
Ik heb zelf het idee dat die balans waar jij het over hebt niet op iedereen evenveel invloed heeft. Sommigen schijnen wel heel veel de kick nodig te hebben van steeds iets nieuws, moeten continue geprikkeld blijven of voelen zich aangetrokken tot mensen die dat bieden of tot mensen die hun slecht behandelen ( niet alleen in de liefde) dat schijnt dan te liggen aan iemands jeugd..iemand is dat vanuit zijn jeugd gewend en blijft dat opzoeken.... En die personen vallen dus niet op iemand die heel veel beschikbaar is .
Ligt het dus niet aan de type man waar jij voor valt?
Als je het idee hebt dat je iemands aandacht alleen hebt door steeds op die balans te letten denk ik dat die persoon niet goed voor je is.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 10-03-2014 20:00:39 ]
Ligt het dus niet aan de type man waar jij voor valt?
Als je het idee hebt dat je iemands aandacht alleen hebt door steeds op die balans te letten denk ik dat die persoon niet goed voor je is.
[ Bericht 1% gewijzigd door #ANONIEM op 10-03-2014 20:00:39 ]
Gaat het over de datefase of over de relatiefase?
Alhoewel ik me er in beide gevallen niet zoveel van kan voorstellen. Liefde mag best een beetje vanzelf gaan. Moet er niet aan denken om er een studie van te maken. Ik hanteer de simpele regel: zodra een date/relatie me meer nadenken kost dan m'n werk dan is het echt de moeite niet.
Alhoewel ik me er in beide gevallen niet zoveel van kan voorstellen. Liefde mag best een beetje vanzelf gaan. Moet er niet aan denken om er een studie van te maken. Ik hanteer de simpele regel: zodra een date/relatie me meer nadenken kost dan m'n werk dan is het echt de moeite niet.
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
Volgens mij boeit het echt geen fuck wat je zegt en hoe vaak zolang je elkaar leuk vindt.
En daarbij werkt dat leuk vinden" om het onbereikbare" ook maar voor bepaalde tijd.
En daarbij werkt dat leuk vinden" om het onbereikbare" ook maar voor bepaalde tijd.
Prima reactie.quote:
Je moet doen waar jij je goed bij voelt en een beetje anticiperen op waar je denkt dat een ander zich goed bij voelt denk ik.. Daar is niet een bepaalde standaard of balans voor, die is voor iedereen anders; de één vind iets bijvoorbeeld verstikkend, de ander juist zorgzaam... Uiteindelijk kan je alleen niet verloochenen wie je bent; de een wat zorgzamer, de ander bijvoorbeeld wat meer op zichzelf.
Natuurlijk moet je het altijd laten merken als je ergens mee zit, maar als je onzeker bent over dingen (en dit zich bijvoorbeeld uit in ziekelijk claimend gedrag) vind ik wel dat je daar eerst zelf aan moet werken .. je kunt dan wel aan de ander aangeven dat je zo in elkaar zit.
Als je jezelf niet stoort aan dat gedrag, en de ander wel, dan pas je wellicht gewoon niet zo goed bij elkaar. Als je wegloopt omdat je denkt dat iemand twijfelt of juist te snel is zit het gevoel blijkbaar bij jou toch ook niet helemaal goed vermoed ik?
Je moet in ieder geval sowieso niet alles over analyseren, gewoon lekker jezelf zijn.
Let's drop some acid and go to a titty bar.
quote:
Gaat het over de datefase of over de relatiefase?
Alhoewel ik me er in beide gevallen niet zoveel van kan voorstellen. Liefde mag best een beetje vanzelf gaan. Moet er niet aan denken om er een studie van te maken. Ik hanteer de simpele regel: zodra een date/relatie me meer nadenken kost dan m'n werk dan is het echt de moeite niet.
Dus je werk is belangrijker dan de liefde? Wat een kutleven heb je
Charlie: How's it going in there?
Alan: Whatever happened to zippers? I miss zippers.
Charlie: I don't know, Alan, maybe there were too many injuries. Nobody ever got their balls caught in a buttonhole
Alan: Whatever happened to zippers? I miss zippers.
Charlie: I don't know, Alan, maybe there were too many injuries. Nobody ever got their balls caught in a buttonhole
Goede discussie... vanuit mijn oogpunt vind ik dat je je nooit te claimerig/afhankelijk kunt opstellen op het moment dat je gevoelens oprecht zijn.
Je hebt niet voor niks een relatie samen toch?
Anderzijds moet je elkaar ook af en toe de kans geven om elkaar te missen, des te leuker is het om elkaar daarna weer te zien.
Verder zou ik het zelf niet zien als teken van zwakte of afhankelijkheid als ik berichtjes zou krijgen waaruit blijkt dat iemand me mist, of graag wilt zien (als dat wederzijds is tenminste).
En ja, als je echt voelt en weet dat je iemand heel bijzonder vindt, dan mag je dat best op regelmatige basis laten blijken en niet als "vanzelfsprekend" voor lief nemen. Wat is er mis met blijk van waardering zo nu en dan? En waarom zou je dat wel doen in het begin en vervolgens niet meer ( als ware het alleen op dat moment belangrijk?).
Just my 2 cents...
Je hebt niet voor niks een relatie samen toch?
Anderzijds moet je elkaar ook af en toe de kans geven om elkaar te missen, des te leuker is het om elkaar daarna weer te zien.
Verder zou ik het zelf niet zien als teken van zwakte of afhankelijkheid als ik berichtjes zou krijgen waaruit blijkt dat iemand me mist, of graag wilt zien (als dat wederzijds is tenminste).
En ja, als je echt voelt en weet dat je iemand heel bijzonder vindt, dan mag je dat best op regelmatige basis laten blijken en niet als "vanzelfsprekend" voor lief nemen. Wat is er mis met blijk van waardering zo nu en dan? En waarom zou je dat wel doen in het begin en vervolgens niet meer ( als ware het alleen op dat moment belangrijk?).
Just my 2 cents...
Op dinsdag 28 februari 2006 13:50 schreef Avery het volgende:
ik ben dan nieuw ik zie zo dat jij irritant ben jpg
PieAir
Ik denk altijd heel goed na voor ik iets stoms zeg...
ik ben dan nieuw ik zie zo dat jij irritant ben jpg
PieAir
Ik denk altijd heel goed na voor ik iets stoms zeg...
Al die flauwekul, ik ben zo claimend als de pest en bel continu als ik iemand leuk vind, bevalt dat niet, weet ik gelijk dat zo iemand het toch niet met me gaat uithouden. Ik zat de laatste tijd maar steeds: zal ik bellen, is dat niet te opdringerig? Zeer slecht teken. Iemand die niks van zich laat horen de hele tijd en dan weer wel heb ik geen zin in.
Ik had vooral de datefase op het oog hier; in een relatie heb je wel de basis dat je elkaar kent en je dingen bij elkaar kunt aangeven zoals 'ik spreek je te weinig' of 'je claimt me teveel'. Dat kan natuurlijk ook in de datingsfase, maar dat is allemaal nog wat fragieler en instabieler.quote:
Gaat het over de datefase of over de relatiefase?
Alhoewel ik me er in beide gevallen niet zoveel van kan voorstellen. Liefde mag best een beetje vanzelf gaan. Moet er niet aan denken om er een studie van te maken. Ik hanteer de simpele regel: zodra een date/relatie me meer nadenken kost dan m'n werk dan is het echt de moeite niet.
Hier ben ik het feitelijk mee eens. Tegelijkertijd staan zowel het forum hier als de commentaren en adviezen van mensen irl bol van de 'ja jezus nu heb je je wel heel erg laten kennen' 'hallo, wacht nou maar even af en laat gewoon een week niets horen' 'ja jezus je hebt hem/haar drie keer gebeld vandaag? Ik zou ook afhaken als iemand zich zo als een jankerd zou gedragen' enz enz.quote:
Al die flauwekul, ik ben zo claimend als de pest en bel continu als ik iemand leuk vind, bevalt dat niet, weet ik gelijk dat zo iemand het toch niet met me gaat uithouden. Ik zat de laatste tijd maar steeds: zal ik bellen, is dat niet te opdringerig? Zeer slecht teken. Iemand die niks van zich laat horen de hele tijd en dan weer wel heb ik geen zin in.
Ik ben tot op zekere hoogte best claimerig/aanhankelijk, maar niet zo extreem dat ik geen relatie kan onderhouden. Ook ben ik niet jaloers, wat een eigenschap is die veel aanhankelijke personen vaak juist wel hebben.
Mijn ex vriendin kon niet tegen mijn 'aanhankelijke' gedrag en ik vermoed dat dit uiteindelijk de reden was voor de breuk. Toen ze het uitmaakte was ik van mening dat ik mijn aanhankelijke/claimerige gedrag moest veranderen, aangezien ik anders nooit meer aan een vriendin zou komen. Gelukkig werd ik later wijs genoeg om te weten dat dit geen optie was; ik ben namelijk hoe ik ben. Ik kwam uiteindelijk het meisje tegen dat nu mijn huidige vriendin is, en ze is net zo claimerig/aanhankelijk als ik. Hierdoor begrijpen we elkaar beter en is mijn aanhankelijke/claimerige gedrag niet langer meer een blokkade voor mij.
Wat ik hiermee wil zeggen; je kunt jezelf moeilijk minder claimerig maken. Vind iemand die het begrijpt en bij je past, zoals anderen al eerder zeiden. (zoals cobybryant)
Mijn ex vriendin kon niet tegen mijn 'aanhankelijke' gedrag en ik vermoed dat dit uiteindelijk de reden was voor de breuk. Toen ze het uitmaakte was ik van mening dat ik mijn aanhankelijke/claimerige gedrag moest veranderen, aangezien ik anders nooit meer aan een vriendin zou komen. Gelukkig werd ik later wijs genoeg om te weten dat dit geen optie was; ik ben namelijk hoe ik ben. Ik kwam uiteindelijk het meisje tegen dat nu mijn huidige vriendin is, en ze is net zo claimerig/aanhankelijk als ik. Hierdoor begrijpen we elkaar beter en is mijn aanhankelijke/claimerige gedrag niet langer meer een blokkade voor mij.
Wat ik hiermee wil zeggen; je kunt jezelf moeilijk minder claimerig maken. Vind iemand die het begrijpt en bij je past, zoals anderen al eerder zeiden. (zoals cobybryant)
Mijn post was vooral bedoeld in zijn algemeenheid: hoe er vaak zo snel geroepen wordt dat je je niet moet laten kennen, dat je niet te vaak initiatief moet nemen of in elk geval niet vaker dan de ander, dat je iemand die misschien minder into you lijkt maar gewoon een week silent treatment moet geven (in plaats van het gewoon benoemen), en dat dat nou juist sterk zou zijn. Iets wat ik dus betwijfel omdat het al heel snel uitkomt op je eigen emoties negeren in plaats van er naar handelen.
Maargoed, de reden dat dat me zo boeit komt natuurlijk ook een beetje uit mijzelf voort. Dus om het toch even op mijzelf te betrekken in reactie op de post boven mij: persoonlijk ben ik absoluut niet claimerig, zelfs fobisch daarvoor. Ik denk dat dat voor mijzelf niet alleen komt doordat ik een wat onafhankelijk type ben, maar deels ook simpelweg uit angst voor afwijzing. En door dat laatste sta ik mezelf misschien wel minder aanhankelijkheid toe dan bij mijn natuur past (of bij wiens natuur dan ook, namelijk: geen), vandaar de disbalans.
Ik ben het er volledig mee eens dat als je bijvoorbeeld zelf meer aanhankelijk bent dan de ander (en dat verschil groot is) dat het dan gewoon niet werkt en dat je daar beter meteen achter kunt komen. Maar het is bij mij geen kwestie van mijzelf willen aanpassen om met een ander te matchen, maar een zelfbeperking uit een basale angst voor falen (want dat is hoe ik afwijzing ervaar). Dat dat onzinnig is hoef je me niet te vertellen, vandaar ook dat het onderwerp me bezig houdt. Ik wil dit anders gaan doen. Vind dat ik mezelf tekort doe als ik mijn emoties wegrationaliseer en bovendien is het alleen maar gezond om af en toe op je bek te gaan, leer je van, en zonder risico's geen winst.
Maargoed, de reden dat dat me zo boeit komt natuurlijk ook een beetje uit mijzelf voort. Dus om het toch even op mijzelf te betrekken in reactie op de post boven mij: persoonlijk ben ik absoluut niet claimerig, zelfs fobisch daarvoor. Ik denk dat dat voor mijzelf niet alleen komt doordat ik een wat onafhankelijk type ben, maar deels ook simpelweg uit angst voor afwijzing. En door dat laatste sta ik mezelf misschien wel minder aanhankelijkheid toe dan bij mijn natuur past (of bij wiens natuur dan ook, namelijk: geen), vandaar de disbalans.
Ik ben het er volledig mee eens dat als je bijvoorbeeld zelf meer aanhankelijk bent dan de ander (en dat verschil groot is) dat het dan gewoon niet werkt en dat je daar beter meteen achter kunt komen. Maar het is bij mij geen kwestie van mijzelf willen aanpassen om met een ander te matchen, maar een zelfbeperking uit een basale angst voor falen (want dat is hoe ik afwijzing ervaar). Dat dat onzinnig is hoef je me niet te vertellen, vandaar ook dat het onderwerp me bezig houdt. Ik wil dit anders gaan doen. Vind dat ik mezelf tekort doe als ik mijn emoties wegrationaliseer en bovendien is het alleen maar gezond om af en toe op je bek te gaan, leer je van, en zonder risico's geen winst.
Haha. Ik heb moeite me kwetsbaar op te stellen en ik heb dit topic aangemaakt, hoe vind je die danquote:
Ik heb ook moeite me kwetsbaar op te stellen TS. En ik heb dit toch getypt, goed he
Interessant topic dit. Ikzelf ben niet zo goed in reguleren, als ik iets vind zeg ik dat (binnen redelijke en normale grenzen). Word me niet vaak in dank afgenomen ;-) Het silent treatment ding vind ik iets onzinnigs.
Ik vind dat een goede eigenschap.quote:
Interessant topic dit. Ikzelf ben niet zo goed in reguleren, als ik iets vind zeg ik dat (binnen redelijke en normale grenzen). Word me niet vaak in dank afgenomen ;-) Het silent treatment ding vind ik iets onzinnigs.
Alles proberen te reguleren ook nietquote:
[..]
Misschien is dat het ook, maar het werkt niet echt
Nou nee. Dat interpreteer je totaal verkeerd. Het gaat om het nadenken over. Als ik zoals in de op staat constant moet nadenken over wel/niet contact zoeken blablabla dan vind ik dat zonde van m'n tijd. Zoals anderen hier al zeggen: als de ander je echt leuk vindt dan boeit het geen zak of je dat ene smsje te vaak stuurt. Daar doelde ik op. Dat liefde dus, nogmaals, wel een beetje vanzelf mag gaan.quote:
[..]
Dus je werk is belangrijker dan de liefde? Wat een kutleven heb je
Just skip all the layers and go straight to the crazy!
Kloptquote:
Maar daarom leuk om te lezen dat er meer mensen zijn die zich afvragen waar die balans ligt. Ik weet het niet meer 
|
|
