Wat is er mis gegaan? Zorgen om mijn ex

Pak er een goeie kop thee en een zak chips bij. Ik heb alles zo goed mogelijk op -en omschreven, omdat het voor mij al vrij moeilijk is dit soort dingen te formuleren. Graag serieuze reacties, dingen in de trant tl;dr hoef ik niet te horen.

In 2011 leerde ik via het blad van de NVA (Nederlandse Vereniging Autisme) een leuk meisje kennen. Aangezien ik zelf Asperger heb, en ik dacht dat de drempel niet zo gigantisch hoog lag tussen lotgenoten, besloot ik te reageren. Na een hele leuke middag in Eindhoven weg te zijn geweest, het contact verder onderhouden. Na een hele hoop gesprekken over en weer via Facebook en SMS begon er toch iets tussen ons te groeien. Op een bepaald moment hadden we het allebei gewoon niet meer en bekende tegenover elkaar wat we voelden. Nou ja, begin van een prille relatie. Over en weer bij elkaar langsgegaan en ook bij haar blijven slapen. We voelden elkaar goed aan, en we konden alles op en bloot met elkaar bespreken. . Er waren wel problemen naast haar Asperger ; Zo had ze in het verleden een psychotische episode gehad, en slikte daar medicatie voor om ’s nachts te kunnen slapen. Ze zag in onze relatie soms figuren aan de muur, of mijn in 2008 overleden moeder stond bij haar bed. (Ik heb nog steeds geen idee of dit aandacht zoeken was of waarheid, aangezien ze een keer enorm nijdig werd toen ik haar vroeg wat ze slikte en waarvoor) en dat ze NIET gek was. Ook had ze de sport om van alles uit winkels te pikken, puur omdat het kon en omdat ze met WAJONG niet rond kon komen zonder luxe te missen. Verder waren haar andere relaties intensief en kort, en was ze na een tijd klaar met mensen. Daarbij kwam ook nog eens dat ze rond haar 19e is verkracht door haar toenmalige relatie, die het na de verkrachting direct met haar uitmaakte, iets dat indruk op haar had gemaakt in de negatieve zin.
Ik dacht dat ik het wel kon handelen.

Ze zou ergens rond kerst naar me toe komen, samen kerst vieren, familie erbij, alles ongedwongen en ontspannen. Helaas heb ik de vrijdag vóór kerst toen in mijn onervarenheid/domheid/losheid/stomheid de grap gemaakt dat ze beter niet kon komen, omdat mijn huis nog een puinzooi was. Ze zag dit blijkbaar als een afwijzing, en in volledige blinde woede werd ik op Facebook geblokkeerd en was ze enorm diep gekwetst door mijn opmerking, zelfs toen ik uitlegde dat het een grappig bedoelde opmerking was. Ik kreeg naar mijn hoofd geslingerd dat ik net haar ex was. Na een aantal weken toch weer met elkaar gesproken, ze had het me inmiddels vergeven, maar wou me even niet zien. Na een tijd dook ze weer op op Facebook, accepteerde me weer en het leek weer koek en ei tussen ons. Op een bepaald moment stelde ik voor om eens langs te komen, samen filmpje pakken, allemaal heel ongedwongen. Die middag (ik had de kaarten al klaar liggen) liet ze me zitten omdat de trein niet verder reed, en ze dan met de bus naar mij moest komen. Ik was natuurlijk not amused en voelde me lichtelijk genaaid. Daarna blokkeerde ze me weer op Facebook zonder enige aanleiding, mij in grote onzekerheid en verwarring achter latend.

Bekomen van de –voor mij toch- enorme klap kroop ik langzaam uit het dal en ging mijn leven weer gewoon verder. Ik bleef van mijn kant (omdat ik niemand uit de weg ga en zal gaan!) op haar verjaardag, rond kerst kaartjes sturen, ook al kreeg ik niets terug (het gewone basic werk, fijne kerst, fijne verjaardag, gelukkig nieuwjaar) .

Tot september 2013. Uit het niets kreeg ik op Whatsapp een berichtje. Heel enthousiast, hoe het met me ging. Alles heel ontspannen, over en weer, over koetjes en kalfjes en wat we in dat ‘dode jaar’ allemaal hadden gedaan. Van mijn kant heel veel stress en zenuwen, aangezien ik nog steeds best wel gevoelens voor haar had. Slecht slapen, hartkloppingen zodra ze een berichtje schreef of iets vertelde, het was een hele fijne, maar ook een heel rare tijd. Ik gaf al snel toe dat ik haar enorm miste, en dat gevoel bleek wederzijds. Maand daarna hadden we onze eerste ‘date’ in ruim een jaar. Ik weet nog heel goed hoe die dag verliep, en dat ik niet meer dan 2 happen door mijn keel kon krijgen van verliefdheid en blijdschap moge duidelijk zijn. Het was zo vertrouwd en als vanouds.
2 weken later kwam ze bij mij logeren en hebben we een heel fijn weekend gehad met gesprekken, lekker knuffelen en een beetje op de bank zitten, televisie kijken en alles heel ontspannen doen.
De week daarop weer naar haar toe gegaan, er was een soort festival in het Brabantse, waar we uiteindelijk heen zijn gegaan. Ik haar natuurlijk af en toe zoenen en knuffelen, omdat, ja, verliefd en stapel op haar.

Het leek allemaal helemaal in orde te zijn, tot ik op een middag zei dat ik ff wachtte met iets posten tot de regen voorbij was, omdat ik niet echt zin had om ziek te worden. Ze reageerde ontzettend kwaad dat ik me niet moest aanstellen en dat ik altijd maar zo negatief was en zo vermoeiend en uitputtend was. Ze begon dat ik heel passief was, en alles bij mij een eeuwigheid leek te duren en het beter was als we elkaar even niet zouden zien. Ook werd het me kwalijk genomen dat ik heel erg klef was in dat weekend en ze zich op andere dingen wilde concentreren zoals de muziek. Ze draaide in ieder geval 360 graden. Heel gesprek gehad, me de kritiek enorm aangetrokken en ook echt gekeken of het zo was. Moest haar op sommige punten gelijk geven, terwijl ze bij andere dingen enorm uit haar slof schoot en overdreef. Op de vraag wat me dan zo ‘uitputtend en vermoeiend’ maakte, kon ze me geen antwoord geven.

Op een bepaald moment merkte ik dat ze nog steeds vrij dik was met haar ex, die ze ‘een beste vriend’ noemde. De ex was van het kaliber ‘foute kerel’ die om haar te kwetsen met een andere vrouw stond te zoenen, naar stripclubs ging (of in elk geval een van de initiatiefnemers daartoe was).
Ook zaten ze samen te steengrillen en al dat soort dingen werden op Facebook gepost. Omdat ik er toch het mijne van wilde weten, vroeg ik haar wat er tussen haar en haar ex was. Eerst ontkende ze stellig dat er iets was, tot ze toegaf dat ze samen in bed waren geëindigd omdat zij van mening was dat de relatie over was na het ‘het is beter als we elkaar even niet meer zien.’ Ook was de ‘beste vriend’ geen relatie-materiaal, omdat het een veel oudere man zonder enig verantwoordelijkheidsgevoel/respect betrof (hij is bij schrijven inmiddels 45, zij is 28 jaar). Natuurlijk voelde ik me diep belazerd en verraden, maar besloot haar toch een kans te geven, zeker omdat ze zelf beloofde helemaal voor mij te gaan.

Voor elk pijntje en moeheid/somberheid/teneergeslagenheid kwam ze naar mij toe, terwijl ik mijn mond maar beter kon houden als ik een keer hoofd of kiespijn had of zelfs somber of teneergeslagen was, uit angst dat ik straks wéér bestempeld zou worden als zijnde slappe aansteller. Ik probeerde haar bij elk van die momenten op te monteren en te motiveren gewoon door te gaan. (achteraf: Ik had zoals ik dat normaal gewoon zo zou zeggen, dat ze zich niet moet aanstellen als een gedeprimeerde zwartkijker) .

Ze bleef ook last hebben van haar foute ex, die zich als een klein kind aan haar bleef opdringen, met het sturen van kaartjes, hoe hij haar miste en ondertussen (volgens haar) de asociale, claimende zak bleef uithangen. Hem ook geblokkeerd op Whatsapp en wilde hem niet meer spreken of zien.

Ondertussen was het rond kerst 2013 dat ze liever bij haar ouders kerst vierde dan bij mij (wat mijn familie an sich heel vreemd vond. Kerst vier je toch met je vriend(je) ?) maar hadden besloten dat ze bij mij gewoon oud en nieuw zou komen vieren. Er ons allebei natuurlijk op verheugd, tot ze 4 dagen van tevoren het bericht stuurde dat kerst haar ontzettend had uitgeput en ze niks meer kon verdragen en hebben en het liefst rust wilde en thuis wilde blijven. Kon ik ergens wel begrijpen, omdat kerst bij haar ouders chaotisch, druk en onoverzichtelijk was en niet rustig en ontspannen zoals zij het graag zag. Goed, zij dus thuis gebleven. Tot ze me doodleuk vertelde dat ze dan wél naar de kroeg zou gaan, om bandjes te kijken. Dondersgoed wetende dat de foute ex er ook wel zou zijn en ik haar waarschuwde voor hem en zijn mooie praatjes. En inderdaad, wie is er ook? De foute ex/’beste vriend’. Hadden blijkbaar een gesprek, alles weer bijgelegd.

Enfin, alleen oud en nieuw gevierd met familie en wat vrienden die langskwamen voor een oliebol en een handje schudden. Mevrouw was ondertussen van kroeg naar kroeg aan het gaan en voelde zich na het middagje concert op zondag weer opperbest en gemotiveerd. Ze was opeens hypersociaal bij vriendinnen film gaan kijken, blijven slapen, etc. Ik was hierdoor al wat geïrriteerd (je kunt wel naar anderen, maar niet naar je vriend?”) begon ze dat ik blij voor haar moest zijn en enthousiast. Dat was ik eigenlijk totaal niet, omdat ik het idee had dat ze me ontweek. Zoals heel Nederland dat doet, wenste ik haar uiteraard een gelukkig nieuwjaar met veel kushandjes, hartjes en andere emoticons. Ik hoorde niks, terwijl ik van de rest van mijn lijst (zelfs van mensen die ik al jaren niet meer had gesproken!) nog nieuwjaarswensen kreeg. Ik probeerde toch een reactie uit haar te krijgen, maar die bleven zelfs op nieuwjaarsdag uit. Ik was ontgoocheld en verbaasd, en toen ze me ’s avonds aansprak zei ze kortaf dat ze moe was en alleen maar sociaal was geweest met iedereen. Ze vertelde me dat een van haar vriendinnen zich de vorige nacht helemaal klem had gezopen, en seks had gehad met een kerel die getrouwd was en een kind had, die haar vervolgens op een bankje bij de kroeg achter had gelaten. Aangezien haar ex in de buurt was, en zij ook behoorlijk teut was, heeft de ex aangeboden haar vriendin naar huis te rijden. Ze vertelde dat ze me niet trouw kon blijven, en dat de stad waarin ze woonde haar plek was waar ze alles had en deed en alleen plezier wilde hebben. Daarop heb ik het met haar uitgemaakt, omdat ik niet in een paranoïde illusie wilde leven van een relatie, terwijl ze in de weekenden met de ex in bed lag.

Lang verhaal kort; vriendin heeft bij de ex geslapen en me voor de tweede keer belazerd. In al mijn woede heb ik hem op Facebook de waarheid verteld, wat voor een ongelooflijk respectloze klootzak het wel niet was om zo’n misbruik van mijn vriendin te maken. Ik kreeg een hele tirade over me heen, wat voor een klootzak ik wel niet was dat ik het in mijn hoofd haalde om aan haar vrienden te komen, en meneer helemaal van de kaart was van wat ik had geschreven. Wederom geblokkeerd op Facebook door haar, maar alles toch bijgepraat op Whatsapp. Ook zij had hem met zijn gedrag geconfronteerd, waarop hij schaamtelijk in huilen uitbarstte en sorry zei. Maar daardoor waren ze wel ‘dichter naar elkaar gegroeid’….

Even de boel laten bezinken en haar zoveel mogelijk genegeerd, wat op zich een helse klus was.
In februari besloot ik om drastisch te minderen met eten en suikers te nuttigen. Vooral de eerste dagen waren een hel (mensen met een verslaving die afkicken weten het wel) , en toch besloot ik haar aan te spreken. De enige reactie die ik kreeg was: “Wat ben je toch zielig!” en toen ik vroeg of dat serieus of sarcastisch was antwoordde ze ‘beide’, en dat ik wéér van iets kleins iets heel groots maakte, omdat zij tijdens hetzelfde proces helemaal geen klachten had gehad. Boos als ik was heb ik haar een egocentrische trut genoemd, die zich alleen op haarzelf richtte, en zodra ik iets had, ik me aanstelde. Twee weken niets van me laten horen (zij ook niet) en de eerste reactie die ik haar schreef omdat ik het toch uitgepraat wilde hebben was dat ik op moest zouten en rotten en ze het allemaal even niet meer wist. Zij weer klachten, ik haar weer motiveren en steunen en luisterend oor zijn. Dag daarna had ze een sombere dag. Moe, futloos, uitgeput, verdrietig. Ze wist dat ze me als vuil had behandeld en dat ik het beste met haar voor had. Ook stelde ze klaar te zijn met mensen in het algemeen omdat ze haar alleen maar kwetsten en pijn deden. Wéér motivatiespeech gedaan, verteld dat ze het beste alles eens met haar psychiater kon bespreken. Zij heel lief en aardig, dank je wel. Weltruste schat, gesprekken met jou zijn fijn en vertrouwd. Enorme complimenten.

Tot de volgende dag. Omdat ze opeens weg was gevallen de vorige avond, vroeg ik haar natuurlijk of er iets was. Ze antwoordde kortaf dat ze in slaap was gevallen. Opeens was ze weer 360 graden gedraaid. Ik haalde haar neer, sleepte haar mee in een spiraal van negativiteit, ze was door mij al 2 dagen aan het piekeren, en ze wilde dat ik haar met rust liet en ik haar niet meer moest benaderen op Whatsapp. Toen ik haar zei dat ik wel het beste met haar voorhad en haar steunde en ze mij niet de schuld van haar twijfels moest geven, werd ik zonder pardon geblokkeerd.

En toch. Ik maak me nog iedere dag zorgen om mijn ex. Ik probeer elke keer te bekijken of ik een fout heb gemaakt, niet te jaloers/claimerig/bezitterig/klef ben geweest. Ik ben elke keer bang dat ze door haar ‘intensieve relaties’ en naïviteit in de problemen komt, en ik moet lezen dat ze een keer de verkeerde is tegengekomen (ze oogt onzeker, is klein en schuchter, voelt zich altijd bekeken door mannen, wordt seksistisch toegesproken door dronken mannen) .
Heb ik überhaupt wel iets goed of fout gedaan? Mensen om mij heen zeggen dat ik haar dankbaar moet zijn, voor alle liefde en levenslessen die ze me heeft meegegeven, omdat ik het gewoonweg niet meer weet. Ik voel me ergens zo fucking schuldig dat ik haar geen andere man heb kunnen laten zien dan ze gewend is en ik geen afscheid van haar heb kunnen nemen. Ik probeer door te leven en me op andere dingen te focussen, maar het gemis en het verdriet blijven.

Zijn er mensen die ervaring hebben met dit soort situaties? Ik hoor het heel graag.

[ Bericht 0% gewijzigd door Geestvolheid op 05-03-2014 14:24:52 ]

Daarbij moet ik toevoegen dat ik de theorie borderliner bij haar heb aangehaald, waarop ze ontkennend antwoordde en dat ze daar door 5 deskundigen op is getest en dat er niet uitkwam.

quote:

Op woensdag 5 maart 2014 14:26 schreef CherryOnTop het volgende:

[..]

Z'n ex is een psychisch gestoord figuur dat niet weet wat ze wil (aan/uit/aan/uit/naar haar ex/aan/naar haar ex/uit etc) en TS kan haar niet loslaten.

Dat is de beste samenvatting inderdaad. Ik wil haar echt niet loslaten, omdat ze buiten de problemen om zo'n fijn meisje is, bij wie ik alles kon bespreken. Het doet me zelfs pijn om haar zo te laten vallen als een baksteen. Verder heb ik ook bindingsangst aangehaald en ook daar reageerde ze nogal geagiteerd op, hoewel de symptomen er wel volop zijn.