Voor de verandering eens een topic zonder problemen met de familie, maar een vraag naar jullie mening. Ik merk in vele topics hier, op tv en in films dat de maatschappij nogal wat waarde hecht aan familiebanden. Ikzelf doe dat totaal niet.
Mijn visie op mijn familie is een pragmatische. Puur en alleen het feit dat we wat genen delen, maakt nog niet dat ik wel of geen contact wens met die mensen. Ik vind de genetisch afkomst van die mensen totaal niet relevant daarvoor.
Situatieschets: Mijn oom en tante van m'n vaders kant hebben 2 dochters. 1 kan ik niet uitstaan, de ander kan ik het goed mee vinden. Met de 1 zal ik dus geen vrijwillig contact hebben (familiefeestjes kom je niet onder uit, helaas) en met de ander wel. Niet dat ik die ander ooit spreek maar dat ligt meer aan mijn onvermogen tot het onderhouden van sociale contacten
.Hetzelfde ongeveer binnen mijn gezin. Mijn zus en ik hebben weinig met elkaar. Er is gewoon geen band, afgezien van het feit dat we samen zijn opgegroeid. Zodoende hebben we dus zelden contact en vinden we dat beide prima. De band met m'n vader is de laatste paar jaar flink verbetert en hem spreek ik dus wel met enige regelmaat.
Samenvattend; voor mij zijn familiebanden totaal niet relevant voor relaties. De persoonlijkheid en of ik een klik heb met die persoon is wat telt. Wat vinden jullie er van?
Voor gezinsleden zou ik wel meer moeite doen dan andere familie btw.
Uiteraard. Voor mijn zus heb ik vele malen meer over dan voor de buurvrouw, met wie ik een vergelijkbaar contact heb. Maar dat komt idd door het samen opgroeien.quote:Op donderdag 27 februari 2014 11:46 schreef JeMoeder het volgende:
Helemaal met je eens. Vanuit mijn visie ga ik ook geen 'leuke' contacten onderhouden met mensen die mijn iet liggen. Of ze nu familie zijn of niet.
Voor gezinsleden zou ik wel meer moeite doen dan andere familie btw.
Vandaag de dag - we zijn nu twintig - zijn we bijna volledig uit elkaar gegroeid. Hij ging flink puberen en kreeg net als mij zijn eigen leven. We zien elkaar nog op verjaardagen enzovoort, als hij komt. We kunnen nog steeds samen lachen om bepaalde dingen/gebeurtenissen, maar de band zoals vroeger is volledig verdwenen. Als hij niet mijn neefje was zag ik hem waarschijnlijk nooit meer.
Dit doet mij echt heel erg denken aan de relatie met mijn ex!quote:
Voor mij zijn familiebanden wel heel belangrijk en ik zou me ook inzetten voor familie als er iets is, ook al spreek ik betreffende persoon weinig. Mijn vriend heeft juist weer niets met het concept familie en dat botst ook nog wel eens
Zij was echt een familiemens, familie op 1 enzovoort
Uiteindelijk ook mede oorzaak dat het uitging, haar familie mocht mij niet meer zo maar dat terzijde.Ik was juist veel meer op mezelf wat vaak botste. Overigens was ik soms aan het puberen destijds, waardoor ik tegenwoordig wel weer meer met familie doe.
Ik vond het bijvoorbeeld vrij normaal dat je regelmatig op bezoek gaat en hij had daar helemaal geen trek in, Daar had ik eerst moeite mee, maar het is zijn leven en ik hoef hem mijn familie natuurlijk niet op te dringen. Nu ga ik dus gewoon alleen en vind dat prima. Alleen gaat mijn familie dan weer klagen dat hij nooit mee gaat. Tsja.quote:
Dit doet mij echt heel erg denken aan de relatie met mijn ex!
Zij was echt een familiemens, familie op 1 enzovoort
Ik was juist veel meer op mezelf wat vaak botste. Overigens was ik soms aan het puberen destijds, waardoor ik tegenwoordig wel weer meer met familie doe.
Ik vind het altijd lastig/vervelend om naar schoonfamilie te gaan, eigen familie niet. Dit is meer omdat mijn schoonfamilie zoveel anders is als die van mij. Ik kom uit de grote stad, waar ook al mijn familieleden wonen. Mijn vriendin komt uit een piepklein dorp. In de 'jonge generatie' merk je nog maar weinig verschil tussen iemand uit een dorp of stad. Maar bij de oudere generatie - zoals haar familieleden - merk je een heel groot verschil in gedrag/mentaliteit/handelingen. Ik voel me dan vaak ongemakkelijk en wil na een uur het liefst weer weg.quote:
Ik vond het bijvoorbeeld vrij normaal dat je regelmatig op bezoek gaat en hij had daar helemaal geen trek in, Daar had ik eerst moeite mee, maar het is zijn leven en ik hoef hem mijn familie natuurlijk niet op te dringen. Nu ga ik dus gewoon alleen en vind dat prima. Alleen gaat mijn familie dan weer klagen dat hij nooit mee gaat. Tsja.
Mijn ex kwam wel uit mijn eigen stad, maar haar familie was ook weer zoveel anders dan die van mij. Haar familie neigde vaak naar 'kamperig' terwijl mijn familie netter is. Bracht soms ook lastige situaties met zich mee.
Is dit misschien ook in jouw situatie met jouw vriend van toepassing?
Nee hoor, hij heeft ook niets met zijn eigen familie. We hebben geen van beide een tokkiefamilie of rijke familie.quote:
Is dit misschien ook in jouw situatie met jouw vriend van toepassing?
Als de individualisering ook toeslaat in familierelaties zijn we verloren. Nogal gechargeerd, maar we denken echt te vaak en te veel aan onszelf, en dat maakt je kapot omdat je als mens altijd kans hebt op verslechtering van omstandigheden. Het is dan wel fijn om te kunnen steunen op je naasten.
Ik ben opgegroeid met 1 broertje een broer en een stiefbroer en stiefzus.
Mijn broertje is een topvent! Dagelijks contact mee. Mijn stiefbroer is ook een topvent! Woont iets verder weg maar proberen regelmatig af te spreken.
Mijn broer en stiefzus... tja. Wat moet ik daar van zeggen... ik mag ze gewoon niet! Heb er dus geen contact mee!
Typisch is... dat ik mijn broertje en stiefbroer een drieeenheid zijn wij hebben geen van drieen contact met het duo broer en stiefzus...
Ik steun vooral op vrienden. en zij op mij, niet op familie. Uiteindelijk maakt het toch niet uit van wie je steun krijgt? Vind het overdreven om te zeggen dat we 'verloren' zijn als de individualisering toeslaat in familierelaties. M.i. is het gewoon een verschuiving van wie je 'naasten' zijn - veel mensen gaan blijkbaar tegenwoordig liever om met personen waar ze het leuk mee hebben dan mensen waar ze door per ongeluk door dna mee verbonden zijn.quote:Op donderdag 27 februari 2014 12:16 schreef zarGon het volgende:
Er is familie en er is familie. Het is nogal een brede term.
Als de individualisering ook toeslaat in familierelaties zijn we verloren. Nogal gechargeerd, maar we denken echt te vaak en te veel aan onszelf, en dat maakt je kapot omdat je als mens altijd kans hebt op verslechtering van omstandigheden. Het is dan wel fijn om te kunnen steunen op je naasten.
En wat als ze je niet steunen?quote:
Wel of geen contact mee hebben is wat anders dan elkaar steunen in moeilijke tijden, al klikt het niet zo enorm.
Ik weet zeker dat ik altijd op mijn familie kan bouwenquote:
Wel of geen contact mee hebben is wat anders dan elkaar steunen in moeilijke tijden, al klikt het niet zo enorm.
Ook op die familieleden waar ik dus helemaal geen klik of hechte band mee heb! En ze kunnen ook altijd bij mij aankloppen voor hulp, dat zou ik dan niet eens heel vreemd vinden.Er zijn dan mensen die zeggen, ja maar het blijft toch familie. Familie of niet, sommige dingen flik je niet, sowieso niet.
Wat ik dan wel weer grappig vind, familieleden die van het hele drama niks mee hebben gekregen, maar wel wat horen via via gaan je ineens heel toevallig je toevoegen op facebook.
Ik ben het met je eens. Familie krijg je, vrienden kies je uit en ga je vrijwillig mee om.
Dit is precies de houding waar ik het over had... Ik snap dit echt niet. Kun je aan mij uitleggen waar dit vandaan komt? Is het cultureel, opvoeding, of wat?quote:
[..]
Ik weet zeker dat ik altijd op mijn familie kan bouwen
Ik ben serieus erg nieuwsgierig.
Ik zie het verschil niet tussen mensen die genetisch verwant aan mij zijn en zij die dit niet zijn. Enkel dezelfde stamboom hebben houdt niet in dat je voor iemand "klaar staat".quote:
Er is familie en er is familie. Het is nogal een brede term.
Als de individualisering ook toeslaat in familierelaties zijn we verloren. Nogal gechargeerd, maar we denken echt te vaak en te veel aan onszelf, en dat maakt je kapot omdat je als mens altijd kans hebt op verslechtering van omstandigheden. Het is dan wel fijn om te kunnen steunen op je naasten.
En aan jou dezelfde vraag als aan Isabeau; kun je mij jouw houding/mening uitleggen? Vooral waar deze vandaan komt?
Deze. met mijn broer heb ik intensief contact, we kunnen het goed met elkaar vinden maar met de rest van de verdere familie (ouders en grootoudere leven niet meer) is het contact minimaal. Vaders kant van de familie is al voor het grootste deel verbroken toen ik nog kind was (ik ben de jongste van alle neven en nichten aan die kant en toen ik baby was trouwden ze al) en heb alleen nog incidenteel contact met 1 nicht (10 jaar ouder).quote:
Er is familie en er is familie. Het is nogal een brede term.
Aan de moeders kant is het verwaterd nadat de laatste schakel daar overleed (mijn oma). Familie van mijn oma zelf hadden we behoorlijk contact mee toen ik kind was maar die generatie is nu overleden en met achterneven en nichten is gewoon geen band. Enige waar ik nog heel af en toe contact mee heb is met de broer van mijn moeder maar met de neef en nicht daaruit weer totaal niet, heb pogingen gedaan maar blijkbaar willen ze geen contact want ik hoorde niets terug.
Prima allemaal, blijkbaar moest het zo zijn.
Enige wat ik aan familie zou missen als het contact tussen mijn broer en mij verstoord zou raken, van de rest lig ik niet wakker, genoeg mensen op wie ik kan vertrouwen als het wat moeilijker gaat worden in het leven.
De tyfus dan maar als het zo moet. Zie nu alleen nog mijn ouders, opa en oma en een achterneef die altijd in de vriendengroep is blijven hangen. Ik vind het prima zo. Heb ook geen behoefte aan contact met de rest van de familie. Voor mij is het allemaal niet zo belangrijk.Maar vind je familiebanden, of het contact met specifiek die mensen (ongeacht de familie connectie) belangrijk?quote:
Familiebanden vind ik tot zekere hoogte wel belangrijk, en leuk, mijn moeder heeft 3 broers waarvan wij maar met 1 omgaan en daar de kinderen van eigenlijk ook niet. Mijn vader heeft 1 broer en 2 zusjes waar wij ook omgaan en ook veel met mijn neven en nichten van die kant. Maar dat contact zou ook ook nog wel een keer verwateren ben ik bang voor, met broers van mijn oma, neven van me vader e.d. gaan we ook totaal niet mee om, maar dat hoeft voor mij ook niet
Ik spreek mijn ouders regeltmatig maar het is niet zo dat ik ze elke dag hoef te spreken. Het is lastiger voor hen dan voor mij, aangezien ik enig kind ben.