R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben een gezonde jongeman van achterin de twintig, heb een lieve vrouw en werk aan mijn eigen bedrijfje. In principe heb ik geen grote problemen en is er dus niks mis of iets waar ik echt voor moet vrezen.
Maar helaas, ik ben al jaren veel te veel bezig met de dood. Zowel bewust, maar nog vaker onbewust. Met bewust bedoel ik dat ook me vaak realiseer dat we allemaal doodgaan... Dat ik vaak ineens de ingeving krijg als ik met mijn ouders zit te praten, waar ik zielsveel van houd, dat ze er over een jaar of 10-15 toch wel eens niet meer kunnen zijn. Maar ook dat ik misschien ooit wel ziek word of een ongeluk krijg of iets dergelijks. Dat soort shit.
Maar wat eigenlijk nog erger is, is de onbewuste angst voor de dood die zich uit in allerlei andere angsten. Zo durf ik niet (meer) te vliegen, heb ik een fobie voor liften ontwikkeld en ben ik ook aardig hypochondrisch. Dat laatste uit zich bijvoorbeeld als ik lichamelijke klachtjes heb die ik niet kan verklaren. Heb ik bijvoorbeeld een keer hartkloppingen tijdens het sporten die harder zijn dan normaal, dan ben ik weer een week 'para' over dat er iets mis is met mijn hart. Heb ik een keer 3 dagen achter elkaar hoofdpijn dan moet er wel iets mis zijn... Hersentumor? Hersenbloeding? Dat soort dingen komen dan direct in me op.
Oke, het lijkt nu wellicht wel erger dan dat het is want op zich voel ik me 90% van de tijd prima en functioneer ik ook goed. Alleen, ik merk dat ik a) dingen uit de weg begin te gaan, zoals reizen, mensen bezoeken die 'hoog' wonen, etc en b) vaak niet kan genieten van 'het moment' omdat ik teveel in mezelf gekeerd zit.
Het probleem is ook dat dit een 'cognitief' probleem is. Ik zie bepaalde acties echt als een risico-onderneming. Bijvoorbeeld vliegen. Er storten nou eenmaal 50 vliegtuigen per jaar neer. Feit. En dan mag de kans inderdaad zeer klein zijn dat het mijn vliegtuig is, maar het gebeurt wel. Mijn brein redeneert dan dat het daarom ook beter is om niet in het vliegtuig te stappen. Geen kans om neer te storten is nog steeds beter dan 0.01% kans om neer te storten.
Hetzelfde met liften. Ik heb ooit met 5 man vast gezeten in een kleine lift en dat was een erg beangstigende ervaring voor mij. Nu wil ik geen lift meer in omdat er altijd een kans is dat de lift blijft hangen. Ik wil mezelf niet meer in situaties brengen waarin er iets mis kan gaan wat verschrikkelijke gevolgen heeft.
Wat frappant is, is dat ik dit soort gedachten vrijwel alleen heb bij zaken waarin ik zit 'opgesloten' en geen controle heb. Zit ik bijvoorbeeld zelf achter het stuur in de auto, dan heb ik hier geen last van. Ik rijd ook niet heel voorzichtig ofzo, gewoon 'normaal'. Maar mijn lichaam heeft een hekel gekregen aan 'onnatuurlijke' situaties waarover ik geen controle heb. Zoals dus bijvoorbeeld opgesloten zitten in een metalen buis boven de grond.
Hoop dat ik het zo een beetje helder heb kunnen uitleggen over hoe ik het leven ervaar.
Ik zou willen dat ik kon stoppen met piekeren en gewoon weer 'risico's' durf te nemen. Of nog beter, een vliegtuig instappen zonder het als 'risico' te zien... Ik ben nog veel te jong om mij dagelijks druk te maken over het einde van het leven.
Hoe kan ik dit stoppen? Hoe kan ik weer gewoon spontaan dingen gaan doen zonder het gevaar overal in te zien?
Is dit voor iemand herkenbaar? En hoe ga jij er mee om?
Maar helaas, ik ben al jaren veel te veel bezig met de dood. Zowel bewust, maar nog vaker onbewust. Met bewust bedoel ik dat ook me vaak realiseer dat we allemaal doodgaan... Dat ik vaak ineens de ingeving krijg als ik met mijn ouders zit te praten, waar ik zielsveel van houd, dat ze er over een jaar of 10-15 toch wel eens niet meer kunnen zijn. Maar ook dat ik misschien ooit wel ziek word of een ongeluk krijg of iets dergelijks. Dat soort shit.
Maar wat eigenlijk nog erger is, is de onbewuste angst voor de dood die zich uit in allerlei andere angsten. Zo durf ik niet (meer) te vliegen, heb ik een fobie voor liften ontwikkeld en ben ik ook aardig hypochondrisch. Dat laatste uit zich bijvoorbeeld als ik lichamelijke klachtjes heb die ik niet kan verklaren. Heb ik bijvoorbeeld een keer hartkloppingen tijdens het sporten die harder zijn dan normaal, dan ben ik weer een week 'para' over dat er iets mis is met mijn hart. Heb ik een keer 3 dagen achter elkaar hoofdpijn dan moet er wel iets mis zijn... Hersentumor? Hersenbloeding? Dat soort dingen komen dan direct in me op.
Oke, het lijkt nu wellicht wel erger dan dat het is want op zich voel ik me 90% van de tijd prima en functioneer ik ook goed. Alleen, ik merk dat ik a) dingen uit de weg begin te gaan, zoals reizen, mensen bezoeken die 'hoog' wonen, etc en b) vaak niet kan genieten van 'het moment' omdat ik teveel in mezelf gekeerd zit.
Het probleem is ook dat dit een 'cognitief' probleem is. Ik zie bepaalde acties echt als een risico-onderneming. Bijvoorbeeld vliegen. Er storten nou eenmaal 50 vliegtuigen per jaar neer. Feit. En dan mag de kans inderdaad zeer klein zijn dat het mijn vliegtuig is, maar het gebeurt wel. Mijn brein redeneert dan dat het daarom ook beter is om niet in het vliegtuig te stappen. Geen kans om neer te storten is nog steeds beter dan 0.01% kans om neer te storten.
Hetzelfde met liften. Ik heb ooit met 5 man vast gezeten in een kleine lift en dat was een erg beangstigende ervaring voor mij. Nu wil ik geen lift meer in omdat er altijd een kans is dat de lift blijft hangen. Ik wil mezelf niet meer in situaties brengen waarin er iets mis kan gaan wat verschrikkelijke gevolgen heeft.
Wat frappant is, is dat ik dit soort gedachten vrijwel alleen heb bij zaken waarin ik zit 'opgesloten' en geen controle heb. Zit ik bijvoorbeeld zelf achter het stuur in de auto, dan heb ik hier geen last van. Ik rijd ook niet heel voorzichtig ofzo, gewoon 'normaal'. Maar mijn lichaam heeft een hekel gekregen aan 'onnatuurlijke' situaties waarover ik geen controle heb. Zoals dus bijvoorbeeld opgesloten zitten in een metalen buis boven de grond.
Hoop dat ik het zo een beetje helder heb kunnen uitleggen over hoe ik het leven ervaar.
Ik zou willen dat ik kon stoppen met piekeren en gewoon weer 'risico's' durf te nemen. Of nog beter, een vliegtuig instappen zonder het als 'risico' te zien... Ik ben nog veel te jong om mij dagelijks druk te maken over het einde van het leven.
Hoe kan ik dit stoppen? Hoe kan ik weer gewoon spontaan dingen gaan doen zonder het gevaar overal in te zien?
Is dit voor iemand herkenbaar? En hoe ga jij er mee om?
Professionele hulp zoeken. 
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Dela bellen dat je uitvaart alvast goed geregeld is. Heb je daar iig zekerheid over dat het gaat zoals je wil indien dat.
En verder zoek je naar feiten om je angsten bevestigd te krijgen. Meer kans namelijk om dood te gaan in de auto dan in een vliegtuig.
En verder zoek je naar feiten om je angsten bevestigd te krijgen. Meer kans namelijk om dood te gaan in de auto dan in een vliegtuig.
Im hung like Einstein
And Smart as a Horse
And Smart as a Horse
Zeer herkenbaar, mijn vriendin had precies hetzelfde. Het is alsof ik een bericht van haar lees, hoe de details zijn beschreven.
Dit is steeds erger geworden, tot aan dagelijkse paniekaanvallen waarbij het moeilijk was om haar te kalmeren. Ze durfde op een gegeven moment niet meer naar buiten, verloor haar lust in het leven en dacht erover na om een einde aan te maken.
Ze is op tijd naar de huisarts gestapt die haar meteen doorverwees naar een psychologische instelling. Deze besloot direct dat ze therapie moest volgen, maar deze kon helaas pas 1,5 maand later stappen. Echter was bij haar het risico dusdanig groot dat ze meteen medicatie voorgeschreven kreeg. Dit hielp gelukkig.
Na een onsuccesvolle eerste gesprek bij de instelling, heeft ze zich opnieuw laten doorverwijzen bij de huisarts. Hier had ze meer geluk. Ze is ontzettend geholpen en achter veel dingen gekomen over haarzelf, waarvan ze het zelf nog niet eens wist. Ondertussen is ze alweer een tijdje gestopt me de medicatie en haar gedachten zijn bijna nooit meer teruggekomen. Ze weet nu beter en heeft controle over zichzelf.
Ik wilde het gewoon even delen, hopelijk heb je er iets aan. Het feit dat het invloed krijgt/heeft op je leven, geeft aan dat het wel degelijk een probleem is. Schroom niet om professionele hulp te zoeken, want die mensen kunnen je meer bieden dan dat zelfs je vrouw kan geven.
Succes!
Dit is steeds erger geworden, tot aan dagelijkse paniekaanvallen waarbij het moeilijk was om haar te kalmeren. Ze durfde op een gegeven moment niet meer naar buiten, verloor haar lust in het leven en dacht erover na om een einde aan te maken.
Ze is op tijd naar de huisarts gestapt die haar meteen doorverwees naar een psychologische instelling. Deze besloot direct dat ze therapie moest volgen, maar deze kon helaas pas 1,5 maand later stappen. Echter was bij haar het risico dusdanig groot dat ze meteen medicatie voorgeschreven kreeg. Dit hielp gelukkig.
Na een onsuccesvolle eerste gesprek bij de instelling, heeft ze zich opnieuw laten doorverwijzen bij de huisarts. Hier had ze meer geluk. Ze is ontzettend geholpen en achter veel dingen gekomen over haarzelf, waarvan ze het zelf nog niet eens wist. Ondertussen is ze alweer een tijdje gestopt me de medicatie en haar gedachten zijn bijna nooit meer teruggekomen. Ze weet nu beter en heeft controle over zichzelf.
Ik wilde het gewoon even delen, hopelijk heb je er iets aan. Het feit dat het invloed krijgt/heeft op je leven, geeft aan dat het wel degelijk een probleem is. Schroom niet om professionele hulp te zoeken, want die mensen kunnen je meer bieden dan dat zelfs je vrouw kan geven.
Succes!
Dat laatste heb je gelijk in. Echter is het niet zo dat ik er maar wat bij verzin om mijn angsten te kunnen bevestigen, maar is het cognitieve gedeelte van de angst wel zo sterk dat het het in stand houdt.quote:Op woensdag 12 februari 2014 14:07 schreef Spooky4u het volgende:
Dela bellen dat je uitvaart alvast goed geregeld is. Heb je daar iig zekerheid over dat het gaat zoals je wil indien dat.
En verder zoek je naar feiten om je angsten bevestigd te krijgen. Meer kans namelijk om dood te gaan in de auto dan in een vliegtuig.
Uiteraard is autorijden gevaarlijker dan vliegen. Maar het is wel zo dat je het voor een groot deel zelf in de hand hebt en de meeste auto-ongelukken niet dodelijk zijn. Als de motor van een auto er mee stopt, dan zet je hem aan de kant en stap je gewoon uit. Als er in een vliegtuig iets kapot gaat, ben je ook direct 99% verzekerd van een langdurende val naar een wisse dood.
En ik weet niet hoe andere mensen dit soort 'wetenschap' gewoon uitschakelen en negeren. Want daar komt het in principe op neer denk ik. Dat ik op een gegeven moment gewoon volledig moet kunnen accepteren dat je bij sommige dingen wel eens dood kunt gaan ja, maar dat je het maar moet zien op het moment dat het gebeurt.
Overigens gaat het bij mij niet alleen om het doodgaan persé. Ik weet dat als de lift komt vast te zitten dat ik dan nog steeds niet doodga, maar het is meer de angst om daar dan lang opgesloten te zitten en in paniek te raken.
Thanks voor je verhaal. Heel vervelend voor je vriendin. Ik heb wel het idee dat het bij haar een stuk erger was / is dan bij mij omdat ik op zich nog heel veel dingen wel doe en mezelf ook gewoon prima voel voor het grootste gedeelte.quote:
Zeer herkenbaar, mijn vriendin had precies hetzelfde. Het is alsof ik een bericht van haar lees, hoe de details zijn beschreven.
Dit is steeds erger geworden, tot aan dagelijkse paniekaanvallen waarbij het moeilijk was om haar te kalmeren. Ze durfde op een gegeven moment niet meer naar buiten, verloor haar lust in het leven en dacht erover na om een einde aan te maken.
Ze is op tijd naar de huisarts gestapt die haar meteen doorverwees naar een psychologische instelling. Deze besloot direct dat ze therapie moest volgen, maar deze kon helaas pas 1,5 maand later stappen. Echter was bij haar het risico dusdanig groot dat ze meteen medicatie voorgeschreven kreeg. Dit hielp gelukkig.
Na een onsuccesvolle eerste gesprek bij de instelling, heeft ze zich opnieuw laten doorverwijzen bij de huisarts. Hier had ze meer geluk. Ze is ontzettend geholpen en achter veel dingen gekomen over haarzelf, waarvan ze het zelf nog niet eens wist. Ondertussen is ze alweer een tijdje gestopt me de medicatie en haar gedachten zijn bijna nooit meer teruggekomen. Ze weet nu beter en heeft controle over zichzelf.
Ik wilde het gewoon even delen, hopelijk heb je er iets aan. Het feit dat het invloed krijgt/heeft op je leven, geeft aan dat het wel degelijk een probleem is. Schroom niet om professionele hulp te zoeken, want die mensen kunnen je meer bieden dan dat zelfs je vrouw kan geven.
Succes!
Alleen merk ik wel dingen ontwijk, zoals dus hoge gebouwen, drukke metro's en vliegreizen. Nou kun je in principe 99% van de tijd zonder die zaken dus ik zou er mee kunnen leven, maar ik vind het toch irritant dat ik deze angsten heb en dus niet ten volle kan genieten van het leven.
Ik bekijk de dood meer zoals in dit filmpje: https: //www.youtube.com/watch?v=tu7zZttE5HQ
Hij legt het hier op zo'n mooie manier uit. Zitten ook wel een paar grapjes, maar het blijft cabaret.
Hij legt het hier op zo'n mooie manier uit. Zitten ook wel een paar grapjes, maar het blijft cabaret.
Ik herken het wel een beetje hoor! Ik noem mezelf dan ook 'niet practiserend hypochonder' 
, en vliegen en dergelijken ben ik ook niet dol op, inderdaad voor een deel omdat je de controle zelf niet hebt.
Maar ik blijf 't allemaal wel gewoon doen, want anders kom ik nergens, en van constant je zorgen maken en twijfelen aan alles gaat een boel tijd verloren. Ik denk bij een pijntje ook wel heel vaak "als het maar niet <insert iets ergs> is! huuuu!!!!" en kan mezelf dan helemaal opvreten, maar ik zal er niet zo snel mee naar een arts gaan. Sterker nog: ik ben al in geen jaren bij een huisarts geweest, en de laatste keer was enkel omdat er écht wat mis was (voorhoofdsholteontsteking).
Als je er niet mee om kunt gaan en je in je handelen beperkt wordt hierdoor (en er ongelukkiger van wordt) zou ik er eens met een pro over gaan praten. Je moet wel kunnen blijven leven en genieten.
, en vliegen en dergelijken ben ik ook niet dol op, inderdaad voor een deel omdat je de controle zelf niet hebt. Maar ik blijf 't allemaal wel gewoon doen, want anders kom ik nergens, en van constant je zorgen maken en twijfelen aan alles gaat een boel tijd verloren. Ik denk bij een pijntje ook wel heel vaak "als het maar niet <insert iets ergs> is! huuuu!!!!" en kan mezelf dan helemaal opvreten, maar ik zal er niet zo snel mee naar een arts gaan. Sterker nog: ik ben al in geen jaren bij een huisarts geweest, en de laatste keer was enkel omdat er écht wat mis was (voorhoofdsholteontsteking).
Als je er niet mee om kunt gaan en je in je handelen beperkt wordt hierdoor (en er ongelukkiger van wordt) zou ik er eens met een pro over gaan praten. Je moet wel kunnen blijven leven en genieten.
Ja doei.
Ik begrijp de adviezen van 'ga eens met een pro / psych praten', maar ik vraag me af wat er tegen mij gezegd kan worden om dit te laten veranderen. En dat is niet neerbuigend bedoeld richting psychologen en ook niet arrogant bedoeld omdat ik het zelf allemaal zo goed weet. Ik snap dat dit een probleem is en dat niet iedereen dit heeft. Ik vraag me alleen oprecht af of dit in mijn geval veel zin heeft. Ik 'weet' hoe veilig vliegen en liften zijn en toch doe ik het niet. Niet vliegen is namelijk nog veel veiliger. Als er een manier is om mij dit uit mijn kop te praten, dan graag maar ik ben tot nu toe nog niks tegen gekomen wat me heeft doen twijfelen o.i.d. Iemand ervaring met psychologen op dit gebied?
Claustrofobie 'sucks'. Ik ga ook niet in vliegtuigen en liften. Verder kost het mij bijna mijn hobby omdat ik soms ook niet in treinen durf (vooral bij drukte). Autorijden zelden en dan het liefst achter het stuur of in ieder geval voorin. Hoge gebouwen minder moeite mee (geen last van vrees voor hoogtes) zolang er maar een trappenhuis aanwezig is. Therapie heeft helaas (nog) nooit geholpen ook al claimt men dat dit 'cognitieve probleem' goed behandelbaar is. Ik heb mij er (vooralsnog) maar bij neergelegd.
Andere genoemde, niet claustrofobische, klachten (in mindere mate) ook herkenbaar.
Andere genoemde, niet claustrofobische, klachten (in mindere mate) ook herkenbaar.
Omdat een psycholoog kan proberen te achterhalen wat de problemen daadwerkelijk zijn. Je begint bijvoorbeeld met angst voor de dood maar geeft aan je te beseffen dat je iets wat roekelozer door het verkeer heen scheurt dan dat je denkt dat veilig is en je hebt moeite met liften omdat je bang bent er weer in vast te komen zitten (wat je niet ziet als levensbedreigend.)quote:
Ik begrijp de adviezen van 'ga eens met een pro / psych praten', maar ik vraag me af wat er tegen mij gezegd kan worden om dit te laten veranderen. En dat is niet neerbuigend bedoeld richting psychologen en ook niet arrogant bedoeld omdat ik het zelf allemaal zo goed weet. Ik snap dat dit een probleem is en dat niet iedereen dit heeft. Ik vraag me alleen oprecht af of dit in mijn geval veel zin heeft. Ik 'weet' hoe veilig vliegen en liften zijn en toch doe ik het niet. Niet vliegen is namelijk nog veel veiliger. Als er een manier is om mij dit uit mijn kop te praten, dan graag maar ik ben tot nu toe nog niks tegen gekomen wat me heeft doen twijfelen o.i.d. Iemand ervaring met psychologen op dit gebied?
Misschien heeft het wel helemaal niks(of heel weinig) met angst voor de dood te maken en meer met een drang om de controle te behouden.
Ik wilde alleen even reageren over je aannames vwb. vliegen, je zegt dat je niet vliegt omdat de kans dat je doodgaat dan nog kleiner is dan niet vliegen. Statistisch gezien zou je het best weleens mis kunnen hebben:
De kans om een dodelijk ongeluk te hebben met het vliegtuis is kleiner dan:
-een dodelijk ongeluk met een auto.
-over straat lopen, voetgangers hebben meer dodelijke ongelukken dan vliegtuigpassagiers
-een trap af lopen: er gaan jaarlijks meer mensen dood door van de trap af te vallen dan bij vliegtuigongelukken.
-in bad zitten:er verdrinken jaarlijks meer mensen in bad dan dat er omkomen door een vliegtuigongeluk.
http://www.dtmag.com/Stor(...)02-dive_traveler.htm
Maar goed, het gaat hier over angst over controle verliezen, dus jammer genoeg zullen statistieken niet zoveel helpen
De kans om een dodelijk ongeluk te hebben met het vliegtuis is kleiner dan:
-een dodelijk ongeluk met een auto.
-over straat lopen, voetgangers hebben meer dodelijke ongelukken dan vliegtuigpassagiers
-een trap af lopen: er gaan jaarlijks meer mensen dood door van de trap af te vallen dan bij vliegtuigongelukken.
-in bad zitten:er verdrinken jaarlijks meer mensen in bad dan dat er omkomen door een vliegtuigongeluk.
http://www.dtmag.com/Stor(...)02-dive_traveler.htm
Maar goed, het gaat hier over angst over controle verliezen, dus jammer genoeg zullen statistieken niet zoveel helpen
Zat van de huidige Fok! layout? Alternatief hier.
Ik denk dat het probleem meer is dat je van het gevoel van angst (voor de dood) af wil, dat je je daar tegen verzet. Dat is iets gevoelsmatig en emotioneel; dat rationeel benaderen heeft weinig zin en kan zelfs averechts werken als je je ratio/denken in gaat zetten om verder voor (een) gevoel te vluchten.quote:
Ik begrijp de adviezen van 'ga eens met een pro / psych praten', maar ik vraag me af wat er tegen mij gezegd kan worden om dit te laten veranderen. En dat is niet neerbuigend bedoeld richting psychologen en ook niet arrogant bedoeld omdat ik het zelf allemaal zo goed weet. Ik snap dat dit een probleem is en dat niet iedereen dit heeft. Ik vraag me alleen oprecht af of dit in mijn geval veel zin heeft. Ik 'weet' hoe veilig vliegen en liften zijn en toch doe ik het niet. Niet vliegen is namelijk nog veel veiliger. Als er een manier is om mij dit uit mijn kop te praten, dan graag maar ik ben tot nu toe nog niks tegen gekomen wat me heeft doen twijfelen o.i.d. Iemand ervaring met psychologen op dit gebied?
Als je je afvraagt waar je bang voor bent om te gaan voelen als je dood gaat, wat je bang bent om tegen te komen wanneer je geen controle (meer) hebt en wat je nu door bepaalde dingen te vermijden afstand van neemt, kan je inzicht krijgen in wat er dwars zit.
Nu is angst voor iets in de toekomst projectie van dingen uit het verleden, de toekomst bestaat natuurlijk helemaal nog niet, je kan er niet bang voor zijn.Je kan wel een angstig toekomstbeeld creëren in je hoofd als je nog bang bent voor bepaalde dingen uit het verleden, gebeurtenissen/gevoelens waarvan je over jezelf gelooft dat je ze niet aan kan en dus bang bent om die in de toekomst tegen te komen. Claustrofobie heeft een duidelijk thema;de angst dat je niet kan vluchten voor iets pijnlijks.Terwijl er nu in het hier en nu niks pijnlijks aan de hand is, de situatie is dus symbolisch en roept onverwerkte zaken op en er gaan alarmbellen af.
Kijk eens om je heen en vraag je af; wat voor probleem heb je hier en nu werkelijk?
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
Kan iemand jou het gevoel geven dat je een boom bent? Geloof dan ook niet dat een ander je het gevoel kan geven dat je niet goed bent zoals je bent.
http://www.goeievraag.nl/(...)-neer-vliegen.199339quote:
Er storten nou eenmaal 50 vliegtuigen per jaar neer. Feit.
Eerder 100 hoor, dus minstens het dubbele.
we dan
Mijn man heeft iets soortgelijks, maar het is inderdaad meer een claustrofobie-/controleprobleem. Bij hem werd het steeds erger. Hij was nooit een groot fan van liften, durfde op een gegeven moment niet meer te vliegen, durfde met de auto niet meer door een tunnel te rijden (bang om in de tunnel in file terecht te komen), durfde een ziekenhuis niet meer in vanwege lange gangen, en ver van de uitgang verwijderd zijn.
Ook even therapie gehad, waar ze het geniale plan hadden om hem dan op te sluiten in een kast om de situatie zo op te zoeken. Als controlfreak in hart en nieren heeft hij dit natuurlijk geweigerd. Ik vond het ook niet heel professioneel overkomen eigenlijk. Hij is daarna zelf aan de slag gegaan om wat situaties op te zoeken die in zijn beleving een klein obstakel vormden. Bv korte tunnel, toch ziekenhuis in na goed te hebben gecontroleerd waar de dichtstbijzijnde uitgang was. Is wel iets verbeterd maar nog steeds een probleem.
Ik kan je wel vertellen dat het vermijden van deze situaties het probleem alleen maar groter zal maken.
Ook even therapie gehad, waar ze het geniale plan hadden om hem dan op te sluiten in een kast om de situatie zo op te zoeken. Als controlfreak in hart en nieren heeft hij dit natuurlijk geweigerd. Ik vond het ook niet heel professioneel overkomen eigenlijk. Hij is daarna zelf aan de slag gegaan om wat situaties op te zoeken die in zijn beleving een klein obstakel vormden. Bv korte tunnel, toch ziekenhuis in na goed te hebben gecontroleerd waar de dichtstbijzijnde uitgang was. Is wel iets verbeterd maar nog steeds een probleem.
Ik kan je wel vertellen dat het vermijden van deze situaties het probleem alleen maar groter zal maken.
|
|
