ASS [Autisme, Asperger, PDD-NOS] #123

quote:

Op donderdag 13 februari 2014 21:29 schreef tijnbrein het volgende:
Zuid Holland

Dito.

Ik mag trouwens wel in mijn handjes klappen met m'n ouders, als ik het hier zo lees

Ik herken de reactie van ouders wel, maar dat praat het ook niet goed. Ouders zijn vaak even rigide maar hebben vaak net de mazzel gehad dat ze vroeg trucs zijn ingestampt over hoe het moet. Echter zijn ze zelf vaak niet in staat dit adequaat over te brengen.

Bedenk je goed dat dit uit frustratie en onvermogen voortkomt ("waarom kan mijn kind dit nog niet, ik heb bij de opvoeding toch zo mijn best gedaan?") en dat ze tegen beter weter in hopen dat je automatisch beter wordt als je in therapie gaat.

Vooral een depressie gaat met ups en downs, kan lang duren. Doorgaan en aan jezelf bouwen, je bent al goed bezig.

Probeer je ouders te negeren waar nodig en probeer te kijken of je training in communicatie kunt krijgen, desnoods als systeemtherapie gericht op het hele gezin.

quote:

Op donderdag 13 februari 2014 19:32 schreef summer2bird het volgende:
Update:

Ouders gebeld. moeder nam op.
Verteld hoe het ging, deed vrolijk en opgewerkt, maar ze zei dat ik "boos" was. Ik vertelde dat ik wat stiller was omdat ik vannacht slecht geslapen had.
Waarom vroeg ze. Nou, omdat papa mij dit en dat gezegd had en ik daar best over in zat.
Ze vertelde mij dat ze vond dat ik hier (in dit instituut) niet goed mijn best deed en (blijkbaar?) niet aan mijn behandeling werkte aangezien ik nog steeds terugvallen had en nog steeds depressief was.

Ook vertelde ik, ik zei dat wat hun elke keer zeiden, (de preken en hun gezeur over dat ik het nooit goed doe) dat mij dat heel erg pijn deed.
Zij vertelde mij dat ze geen blad voor de mond ging nemen, en zich dus ook niet ging inhouden.
Verder wou ze hier ineens niet over in discussie.

Morgen moet ik naar hen toe, ik moet wel, want mijn spullen liggen daar nog, en ik wil dit goed doorgesproken hebben met hen.
Maar ik zie er zo tegenop. Ik wil niet. Ik ben bang, dat ze weer hele nare dingen gaan lopen zeggen, en ik weer een periode van nachtmerries, slapeloze nachten en drukte in mijn hoofd tegemoet kan zien.

Ik herken dit wel van vroeger. Toen was er nog geen diagnose. En lag het altijd aan mij. Dit is een paar keer goed mis gegaan in de thuis situatie wat het tot absoluut geen prettige periode maakte. Maar daardoor is er uiteindelijk wel een x-aantal onderzoeken gekomen en ook een diagnose. Toen vielen de ontbrekende puzzel stukjes op zijn plek.

Als mijn ouders zich nog steeds zo zouden opstellen was ik met ze gebroken. Dan gaan die ogen misschien eindelijk een keer open!

quote:

Op donderdag 13 februari 2014 23:48 schreef Gohf046 het volgende:

Als mijn ouders zich nog steeds zo zouden opstellen was ik met ze gebroken. Dan gaan die ogen misschien eindelijk een keer open!

dat moet nooit de reden voor een breuk zijn. in de meeste gevallen vinden ze alleen maar nog sterker dat het aan jou ligt.
met je ouders breken moet je doen als je er zelf helemaal klaar mee bent en van het gezeik af wil zijn en rust wil. en je moet er vooraf vanuitgaan dat het aan hun kant blijft zoals het is: geen begrip. en daar moet je je bij kunnen neerleggen.

mocht er toch na de breuk ooit een keer iets veranderen bij de ouders, een inzicht komen, dan kun je het er altijd nog eens over hebben. maar ga NIET breken MET die hoop.

Ik zette het er misschien wat onhandig neer. Maar ik zou er echt geen behoefte aan hebben als mijn ouders zich zo zouden opstellen, dat zou simpelweg alleen maar escaleren.

Het is al zooo lastig om uit te leggen als er iets aan de hand is of waarom je opeens heel boos kan worden na 1 simpele opmerking. Je gevoel uitdrukken in logische zinnen/woorden vind ik gewoon heel erg lastig.

Als mijn ouders daar dus blind voor zouden zijn, had ik de stekker er allang uit getrokken, word je alleen maar zelf de dupe van.

Gelukkig zijn mijn ouders 360 graden gedraaid

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 00:26 schreef Gohf046 het volgende:
Ik zette het er misschien wat onhandig neer. Maar ik zou er echt geen behoefte aan hebben als mijn ouders zich zo zouden opstellen, dat zou simpelweg alleen maar escaleren.

Het is al zooo lastig om uit te leggen als er iets aan de hand is of waarom je opeens heel boos kan worden na 1 simpele opmerking. Je gevoel uitdrukken in logische zinnen/woorden vind ik gewoon heel erg lastig.

Als mijn ouders daar dus blind voor zouden zijn, had ik de stekker er allang uit getrokken, word je alleen maar zelf de dupe van.

Gelukkig zijn mijn ouders 360 graden gedraaid

Mijne ook

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 00:26 schreef Gohf046 het volgende:
Gelukkig zijn mijn ouders 360 graden gedraaid

180 is beter

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 01:22 schreef Feestkabouter het volgende:

[..]

180 is beter

O damn! Ik geef gewoon het tijdstip de schuld!
Overigens heb ik een kort verhaaltje geplaatst in een spoiler in mn vorige post

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 01:25 schreef magnetronkoffie het volgende:

Overigens heb ik een kort verhaaltje geplaatst in een spoiler in mn vorige post

dat slecht tegen onrecht(matigheid) kunnen hoort volgens mij ook bij ASS.
niemand is er blij mee natuurlijk, maar volgens mij ligt het bij ASS-ers extra gevoelig!

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 01:49 schreef Feestkabouter het volgende:

[..]

dat slecht tegen onrecht(matigheid) kunnen hoort volgens mij ook bij ASS.
niemand is er blij mee natuurlijk, maar volgens mij ligt het bij ASS-ers extra gevoelig!

Ah, weer een groot herkenningspunt hier!

Contact met mijn ouders is zoveel beter sinds ik niet meer thuis woon.
En zeker sinds ik mijn diagnose heb is mijn moeder aan het lezen en opzoeken geslagen en snapt ze me veel beter. En is er ook meer begrip voor hoe dingen in het verleden zijn gegaan op school enzo.
Waar ik eerst te horen kreeg dat ik mn best niet deed, ziet ze nu dat het meer onmacht dan gebrek aan inzet was.

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 09:18 schreef Nijna het volgende:
Contact met mijn ouders is zoveel beter sinds ik niet meer thuis woon.
En zeker sinds ik mijn diagnose heb is mijn moeder aan het lezen en opzoeken geslagen en snapt ze me veel beter. En is er ook meer begrip voor hoe dingen in het verleden zijn gegaan op school enzo.
Waar ik eerst te horen kreeg dat ik mn best niet deed, ziet ze nu dat het meer onmacht dan gebrek aan inzet was.

Super!

Ja hoe vaak ik thuis preken heb gehad over dat ik mijn best niet zou doen op school....elke keer opnieuw weer de zelfde toespraak. Toen ik op een gegeven moment apetrots met een 7 thuis kwam terwijl de rest alleen maar enen en tweeën had en 1 persoon een vier had, kreeg ik een zuur gezicht te zien terwijl naar mijn proefwerk gekeken werd.: "Hm, een zevenTJE; het moet niet verder zakken he!"

Dat was de ALLERLAATSTE keer dat ik OOIT weer een proefwerk heb laten zien of een cijfer heb verteld thuis.
"Je komt nooit meer met proefwerken thuis, hoe komt dat?"
- "Ja dat is dit jaar heel anders dan eerst: we krijgen door het jaar heen geen proefwerken meer, maar krijgen het allemaal op het eind van het schooljaar in een paar proefwerkweken."

Met je ouders breken is altijd een optie, als zij weigeren te veranderen dan moet je op een gegeven moment voor jezelf kiezen en met ze breken. Je moet iemand accepteren zoals die is en als iemand dat niet kan dan

het hoeft natuurlijk niet per se breken te zijn.
maar je moet wel op een heel andere manier met ze omgaan, accepteren dat ze niet beter weten en dat nooit zal veranderen, en al hun uitingen waarin het onbegrip zit langs je heen kunnen laten gaan.

breken of het andere: allebei zijn het ontzettend moeilijke dingen

Hey en relaties? Hoe gaat dat bij jullie?
Bij een aantal gaat het blijkbaar mis na een aantal jaren enzo en voor zover ik begreep moeten sommigen hun eerste nog tegenkomen.

Lang lulverhaal over mijn eigen ervaringen:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik weet gewoon echt niet waar ik een dame tegen zou kunnen komen waarmee ik langere tijd kan samen zijn zonder dat het gierend mis gaat. Ik ben gewoon (als ik ff veren bij mezelf in de reet mag steken) hartstikke spontaan, begripvol, behulpzaam, geduldig en meer van dat soort dingen, maar als iemand echt onredelijk tegen me doet, gaat het mis.

[ Bericht 3% gewijzigd door ToT op 14-02-2014 22:34:48 ]

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 22:10 schreef Feestkabouter het volgende:
het hoeft natuurlijk niet per se breken te zijn.
maar je moet wel op een heel andere manier met ze omgaan, accepteren dat ze niet beter weten en dat nooit zal veranderen, en al hun uitingen waarin het onbegrip zit langs je heen kunnen laten gaan.

breken of het andere: allebei zijn het ontzettend moeilijke dingen

In plaats van een definitieve breuk kun je ook een time-out inlassen waarin je geen contact meer met hen wenst te hebben "om beide partijen wat tot rust te laten komen" of zo. Gaat het daarna nog niet beter, las een langere time-out in.

relaties: heel herkenbaar wat je schrijft. ik heb vanaf mijn 20e altijd een voorkeur voor oudere dames gehad (jaartje of 4 a 8 ouder dan ikzelf), omdat ze rustiger en volwassener (en dus redelijker) dan de dames van mijn leeftijd.
inmiddels ben ik 41, en ben ik erachter dat er vanaf de 30 een hoop redelijke vrouwen zijn die heel erg voor zichzelf kunnen opkomen op een zachte en rustige manier (met respect voor de ander en onderlinge verschillen), en een hoop volstrekt onredelijke vrouwen die nooit volwassen zullen worden.

mijn conclusie is dus: zoek ze toch maar gewoon in NL, want dan weet je zeker dat taal geen issue zal zijn in de communicatie (belangrijk), en zoek ze vanaf de 30 jaar jong, en vind snel uit hoe redelijk ze wel of niet zijn.

uiteindelijk, als jij zo'n rustige volwassen en respectvolle man bent, net als ik, zullen de jongedames gretig naar je uitkijken (net als naar mij)....... de 4 dames waarmee er in de afgelopen anderhalf jaar iets heeft gespeeld zijn allemaal jonger dan ik, en 3 van hen zelfs 6/7 jaar jonger!

quote:

Op vrijdag 14 februari 2014 22:26 schreef ToT het volgende:
Ik ben gewoon (als ik ff veren bij mezelf in de reet mag steken) hartstikke spontaan, begripvol, behulpzaam, geduldig en meer van dat soort dingen, maar als iemand echt onredelijk tegen me doet, gaat het mis.

...of als iemand jou kwa intellect niet kan bijbenen dus
Inderdaad jammer, maar had je de breuk met die 2e kunnen voorkomen?

Zelf ga ik vooral om met mensen met een normale intelligentie en dat gaat al jaren goed. Natuurlijk is dat wat anders dan een intieme relatie, maar een vriendschapsrelatie is ook een relatie

quote:

Op zaterdag 15 februari 2014 01:37 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

...of als iemand jou kwa intellect niet kan bijbenen dus
Inderdaad jammer, maar had je de breuk met die 2e kunnen voorkomen?

Zelf ga ik vooral om met mensen met een normale intelligentie en dat gaat al jaren goed. Natuurlijk is dat wat anders dan een intieme relatie, maar een vriendschapsrelatie is ook een relatie

Nou die 2e had echt vreselijke domme vrienden, en ze wilde graag dat ik met hen naar een apres skihut tent ging enzo. Ze lag altijd dubbel om hun grappen van het niveau "Ik ken nog een mop: 2 tieten in een envelop!"
Daarbij belde ze elke dag echt 5 kwartier. Voordat 5 kwartier verstreken waren kon ik het gesprek nooit afkappen, en in dat gesprek werd alles 5 keer herhaald, dus eigenlijk zou een kwartier per dag genoeg geweest zijn.

quote:

Op zaterdag 15 februari 2014 01:37 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

...of als iemand jou kwa intellect niet kan bijbenen dus
Inderdaad jammer, maar had je de breuk met die 2e kunnen voorkomen?

Zelf ga ik vooral om met mensen met een normale intelligentie en dat gaat al jaren goed. Natuurlijk is dat wat anders dan een intieme relatie, maar een vriendschapsrelatie is ook een relatie

Sowieso hoeft iemand niet intellectueel echt hoogstaand te zijn, maar bepaalde basisvaardigheden vind ik toch wel wenselijk ja!