R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Zo voel ik me eigenlijk nagenoeg elke dag. Er hoeft op een dag maar het minste aan de hand te zijn, of ik word alleen al wakker met gierende spanning door mijn lichaam.
Als ik mijn zusje als voorbeeld neem ; Die maakt zich nergens druk om. Stapt 's ochtends in haar auto met zo'n meeneembeker koffie, keutelt de hele dag maar een beetje aan. Vorige week lag ze 's middags voor de open haard te slapen, en na een uurtje werd ze wakker, poetste ze haar tanden en stond ze op het punt om weg te gaan. Ik vroeg wat ze ging doen. Ze moest een presentatie geven op school zei ze, en weg was ze. Alsof het niets was.
Ik kan daar echt met verbazing naar kijken. Presentaties zijn voor mij echt het meest verschrikkelijke wat er is. Nachten van tevoren slaap ik al slecht, en de dag zelf ben ik zo gespannen als wat, en zij doet gewoon even lekker een dutje.
Zo is het niet alleen met presentaties, maar eigenlijk met alles in mijn leven. Ik maak me al gauw enorm druk, zie vrijwel overal tegenop, en elke verplichting in mijn leven brengt stress met zich mee. Als ik om 4 uur in de middag bij wijze van spreke een afspraak heb met een docent op de universiteit om de conceptversie van mijn scriptie te bekijken, zit ik al vanaf half 9 's ochtends op de klok te kijken.
Overal ben ik zenuwachtig voor, ik leef totaal niet op het moment, ben vaak aan het piekeren. Heb last van paniekaanvallen, angstgevoelens, en dit zelfs terwijl ik mijn leven de laatste tijd zo leeg mogelijk laat.
Door voorgaande mis ik ook wel een hoop. Ik ontwijk veel (nieuwe) dingen, loop een hoop contacten mis en ik loop vertraging op in mijn ontwikkeling. Morgen ga ik naar de dokter en zal ik dit verhaal aan haar voorleggen. Bij een psycholoog loop ik al, maar heb niet echt het gevoel dat het helpt.
Zijn er mensen die dit herkennen? Eventueel tips/ervaringen?
Als ik mijn zusje als voorbeeld neem ; Die maakt zich nergens druk om. Stapt 's ochtends in haar auto met zo'n meeneembeker koffie, keutelt de hele dag maar een beetje aan. Vorige week lag ze 's middags voor de open haard te slapen, en na een uurtje werd ze wakker, poetste ze haar tanden en stond ze op het punt om weg te gaan. Ik vroeg wat ze ging doen. Ze moest een presentatie geven op school zei ze, en weg was ze. Alsof het niets was.
Ik kan daar echt met verbazing naar kijken. Presentaties zijn voor mij echt het meest verschrikkelijke wat er is. Nachten van tevoren slaap ik al slecht, en de dag zelf ben ik zo gespannen als wat, en zij doet gewoon even lekker een dutje.
Zo is het niet alleen met presentaties, maar eigenlijk met alles in mijn leven. Ik maak me al gauw enorm druk, zie vrijwel overal tegenop, en elke verplichting in mijn leven brengt stress met zich mee. Als ik om 4 uur in de middag bij wijze van spreke een afspraak heb met een docent op de universiteit om de conceptversie van mijn scriptie te bekijken, zit ik al vanaf half 9 's ochtends op de klok te kijken.
Overal ben ik zenuwachtig voor, ik leef totaal niet op het moment, ben vaak aan het piekeren. Heb last van paniekaanvallen, angstgevoelens, en dit zelfs terwijl ik mijn leven de laatste tijd zo leeg mogelijk laat.
Door voorgaande mis ik ook wel een hoop. Ik ontwijk veel (nieuwe) dingen, loop een hoop contacten mis en ik loop vertraging op in mijn ontwikkeling. Morgen ga ik naar de dokter en zal ik dit verhaal aan haar voorleggen. Bij een psycholoog loop ik al, maar heb niet echt het gevoel dat het helpt.
Zijn er mensen die dit herkennen? Eventueel tips/ervaringen?
Ik herken dit volledig, het is af en toe net alsof ik zelf type:)quote:Op maandag 10 februari 2014 18:20 schreef Blastoise het volgende:
Zo voel ik me eigenlijk nagenoeg elke dag. Er hoeft op een dag maar het minste aan de hand te zijn, of ik word alleen al wakker met gierende spanning door mijn lichaam.
Als ik mijn zusje als voorbeeld neem ; Die maakt zich nergens druk om. Stapt 's ochtends in haar auto met zo'n meeneembeker koffie, keutelt de hele dag maar een beetje aan. Vorige week lag ze 's middags voor de open haard te slapen, en na een uurtje werd ze wakker, poetste ze haar tanden en stond ze op het punt om weg te gaan. Ik vroeg wat ze ging doen. Ze moest een presentatie geven op school zei ze, en weg was ze. Alsof het niets was.
Ik kan daar echt met verbazing naar kijken. Presentaties zijn voor mij echt het meest verschrikkelijke wat er is. Nachten van tevoren slaap ik al slecht, en de dag zelf ben ik zo gespannen als wat, en zij doet gewoon even lekker een dutje.
Zo is het niet alleen met presentaties, maar eigenlijk met alles in mijn leven. Ik maak me al gauw enorm druk, zie vrijwel overal tegenop, en elke verplichting in mijn leven brengt stress met zich mee. Als ik om 4 uur in de middag bij wijze van spreke een afspraak heb met een docent op de universiteit om de conceptversie van mijn scriptie te bekijken, zit ik al vanaf half 9 's ochtends op de klok te kijken.
Overal ben ik zenuwachtig voor, ik leef totaal niet op het moment, ben vaak aan het piekeren. Heb last van paniekaanvallen, angstgevoelens, en dit zelfs terwijl ik mijn leven de laatste tijd zo leeg mogelijk laat.
Door voorgaande mis ik ook wel een hoop. Ik ontwijk veel (nieuwe) dingen, loop een hoop contacten mis en ik loop vertraging op in mijn ontwikkeling. Morgen ga ik naar de dokter en zal ik dit verhaal aan haar voorleggen. Bij een psycholoog loop ik al, maar heb niet echt het gevoel dat het helpt.
Zijn er mensen die dit herkennen? Eventueel tips/ervaringen?
Je moet wel beseffen dat ieder mens anders is. Zo zal er ongetwijfeld iemand zijn die het net ietsje anders heeft ( zoals ik bijv) .
Ik ben zelf geen fan van professionele hulp, gezien dat nauwelijks professioneel te noemen is.
Je laat wel iets weg. De oorzaak van dit alles. Ik heb mij volledig laten onderzoeken...erg zwaar maar uiteindelijk de moeite waard.
Ik kan je zeker wel tips geven, maar dan zouden we op situaties in moeten gaan...casussen. Het is niet zo dat er een algemene remedie is hiervoor. Het is lastig leven op zo'n manier, en slagen kost hard werk:)
"magis quam dimidium convertit in omni tempore."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
Ga eens kijken naar de waarheid achter je gedachten, blijf jezelf toetsen
De beren die je ziet, zullen voornamelijk in je hoofd zitten
Het kan helpen om alles een tijdje uit te schrijven en dan te kijken naar het waarheidsgehalte er achter
En als je het gevoel hebt dat je psych niet helpt dan moet je dat aankaarten of een andere zoeken
Vraag ook eens naar RET-therapie
De beren die je ziet, zullen voornamelijk in je hoofd zitten
Het kan helpen om alles een tijdje uit te schrijven en dan te kijken naar het waarheidsgehalte er achter
En als je het gevoel hebt dat je psych niet helpt dan moet je dat aankaarten of een andere zoeken
Vraag ook eens naar RET-therapie
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Heel herkenbaar. Door m'n huisarts ben ik, nadat ik ben uitgevallen door een burnout, doorgestuurd naar GGZ en ben ik gediagnosticeerd met een gegeneraliseerde angststoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (en een depressie maar die is inmiddels verdwenen). Volg nu sinds een aantal maanden een aantal therapieën en slik antidepressiva, het heeft me tot nu toe goed geholpen.
Tante minthy!! O+
Achtbaan1 is voor mij te intens
Achtbaan1 is voor mij te intens
Sport je weleens?
<a href="http://www.google.nl/search?q=utfs" rel="nofollow" target="_blank">UTFS!!</a>
Ik weet hoe doktoren met geestenziektes omgaan. Je kent ook vast wel dat beruchte symptomenboek van ze? VSM* ofzo..Het lijkt wel of hun motto is : Als het beestje maar een naam heeft. Ondervinden jullie zelf geen hinder van de huidige stand van zaken in de geestelijke gezondheidszorg?quote:Op maandag 10 februari 2014 18:30 schreef minthy het volgende:
Heel herkenbaar. Door m'n huisarts ben ik, nadat ik ben uitgevallen door een burnout, doorgestuurd naar GGZ en ben ik gediagnosticeerd met een gegeneraliseerde angststoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (en een depressie maar die is inmiddels verdwenen). Volg nu sinds een aantal maanden een aantal therapieën en slik antidepressiva, het heeft me tot nu toe goed geholpen.
Edit*: DSM-5 bedoelde ik.
"magis quam dimidium convertit in omni tempore."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
Ik werk zelf binnen de GGZ dus ja, ben bekend met de DSMquote:
[..]
Ik weet hoe doktoren met geestenziektes omgaan. Je kent ook vast wel dat beruchte symptomenboek van ze? VSM* ofzo..Het lijkt wel of hun motto is : Als het beestje maar een naam heeft. Ondervinden jullie zelf geen hinder van de huidige stand van zaken in de geestelijke gezondheidszorg?
Edit*: DSM-5 bedoelde ik.
Als duidelijk is welk "labeltje" je hebt kan daarop behandeling ingezet worden, iemand met een angststoornis heeft andere klachten dan iemand met bijvoorbeeld autisme.
Ik ondervind geen probleem met mijn begeleiders.
Tante minthy!! O+
Achtbaan1 is voor mij te intens
Achtbaan1 is voor mij te intens
Denk dat de meeste mensen die mij kennen mij niet onzeker zullen vinden, maar ik ben het wel. Dat komt omdat ik me bij mensen die ik goed ken ook op mijn gemak voel, vooral bij mijn eigen vrienden etc. Dus in ''de kroeg'' op zaterdagavond ben ik als een vis in het water, maar als ik de volgende maandagochtend weer tussen allemaal onbekende medestudenten aan een nieuw project moet gaan beginnen dan ben ik erg nerveus, totaal niet op mijn gemak, en heb ik letterlijk het gevoel dat ik het liefst zo snel mogelijk weer ergens heen wil waar ik me vertrouwd voel oid.quote:
Onzeker, niet zelfverzekerd
Is het weleens gigantisch mis gegaan soms?
Mis gegaan is het nog nooit echt. Vreemde is dat ik vorig jaar een presentatie had (kleintje van 5 minuten voor 10 mensen). Ik had goed geoefend, maar ik maakte het veel te groot en al 9 weken van tevoren maakte ik me er enorm druk om. Wel geoefend vantevoren, maar ik sta daar en ik liep enorm te hakkelen en te stotteren en te trillen. Maar dat maakt me dan opeens niet meer uit : Als ik er maar vanaf ben. Dan zit ik er achteraf totaal niet meer mee dat ik misschien een beetje een flater heb geslagen, dus echt de angst voor het oordeel van anderen is het niet, maar wat dan wel?
Het is zeker lastig leven, vooral omdat (bij mij) genieten van het leven heel lastig is op deze manier, omdat ik altijd wel tegen vanalles op zie. Binnenkort heb ik voor mijn studie een vak waar ik veel voor moet presenteren en daar ook training voor krijg. In totaal is de groep maar 6 mensen, dus amper publiek maar ben nu al als de dood.quote:
[..]
Ik herken dit volledig, het is af en toe net alsof ik zelf type:)
Je moet wel beseffen dat ieder mens anders is. Zo zal er ongetwijfeld iemand zijn die het net ietsje anders heeft ( zoals ik bijv) .
Ik ben zelf geen fan van professionele hulp, gezien dat nauwelijks professioneel te noemen is.
Je laat wel iets weg. De oorzaak van dit alles. Ik heb mij volledig laten onderzoeken...erg zwaar maar uiteindelijk de moeite waard.
Ik kan je zeker wel tips geven, maar dan zouden we op situaties in moeten gaan...casussen. Het is niet zo dat er een algemene remedie is hiervoor. Het is lastig leven op zo'n manier, en slagen kost hard werk:)
quote:
Ga eens kijken naar de waarheid achter je gedachten, blijf jezelf toetsen
De beren die je ziet, zullen voornamelijk in je hoofd zitten
Het kan helpen om alles een tijdje uit te schrijven en dan te kijken naar het waarheidsgehalte er achter
En als je het gevoel hebt dat je psych niet helpt dan moet je dat aankaarten of een andere zoeken
Vraag ook eens naar RET-therapie
Zal het aan de huisarts voorleggen. Beren zitten inderdaad in mijn hoofd, en heb het idee dat ik nu op het punt zit dat ik angst heb voor angst. Dat ik zenuwachtig word omdat ik bang ben om zenuwachtig te worden.quote:
Heel herkenbaar. Door m'n huisarts ben ik, nadat ik ben uitgevallen door een burnout, doorgestuurd naar GGZ en ben ik gediagnosticeerd met een gegeneraliseerde angststoornis en een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis (en een depressie maar die is inmiddels verdwenen). Volg nu sinds een aantal maanden een aantal therapieën en slik antidepressiva, het heeft me tot nu toe goed geholpen.
Ik heb mezelf enorm teruggetrokken uit het alledaagse leven hierdoor. Zit veel thuis, studeer veel thuis en ontwijk klassikale les.
2 weken terug toch maar eens naar een werkgroep geweest, en toen de docent aan mij vroeg of ik mijn antwoord wilde oplezen had ik het gewoon niet meer. Rood worden, stotteren, wegvallende stem. Terwijl ik gewoon even een antwoord van 10 zinnen op moest lezen voor een klein zaaltje.
Bizar gewoon.
Ik snap dat je de oorzaak in jezelf moet zoeken en niet in medicijnen oid, maar ik hoop wel dat de huisarts me iets voor zal schrijven om rustiger te worden. Ik moet de komende tijd gewoon meer in het diepe springen, maar de eerste stappen zullen voor mij met een enorme hoeveelheid stress gepaard gaan. Dat gaat me gewoon een paar jaar van mijn leven kosten zonder enig rustgevend middel. Denk als ik eenmaal over die eerste fase heen ben dat mijn zelfvertrouwen weer groeit. op de middelbare had ik immers ook nergens last van, het is echt gekomen na het beginnen van mijn studie.
Regelmatig, met tussenpozen. Vooral hardlopen. Het helpt wel, maar niet voldoende.quote:
Autisme alleen is al een paraplu-begrip van jewelste. Het begint met labels plakken bij binnenkomst. De interviewer kijkt om de 5 minuten op zijn horloge. Vervolgens gaat men een voor hun gemaakte vragenlijst af, en vragen ze dingen, die 9 van de 10 keer niet eens toepasbaar zijn. Je wordt genoteerd in de computer onder een of andere paraplu-ziekte, en klaar is Kees. Vervolgens krijgen deze patienten een hele andere behandeling dan dat nodig was/is.....Misschien was er niet eens een echte behandeling nodig! Daar wordt verder nauwelijks naar gekeken. Ik verwijt je persoonlijk niets natuurlijk, maar de geestelijke gezondheidszorg in NL is ver te zoeken. Professioneel dan.quote:
[..]
Ik werk zelf binnen de GGZ dus ja, ben bekend met de DSM
Als duidelijk is welk "labeltje" je hebt kan daarop behandeling ingezet worden, iemand met een angststoornis heeft andere klachten dan iemand met bijvoorbeeld autisme.
Ik ondervind geen probleem met mijn begeleiders.
"magis quam dimidium convertit in omni tempore."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
Ze moeten natuurlijk wel een richting kunnen geven aan de behandeling. Behandelaren vinden de DSM echt niet heilig of zoquote:
[..]
Ik weet hoe doktoren met geestenziektes omgaan. Je kent ook vast wel dat beruchte symptomenboek van ze? VSM* ofzo..Het lijkt wel of hun motto is : Als het beestje maar een naam heeft. Ondervinden jullie zelf geen hinder van de huidige stand van zaken in de geestelijke gezondheidszorg?
Edit*: DSM-5 bedoelde ik.
Als voelt dat de behandeling niet aansluit bij je hulpvraag of je behoeften moet je dat aangeven en daar zelf verantwoordelijkheid in nemen
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
Ik durf te wedden dat er ook dingen zijn die jij machtig mooi vindt. Ontplooi jezelf zoals jij dat wilt, en zolang het kan. Ik zou bijna willen zeggen: heb scheit aan alles en iedereen, zolang het kan. Stel hoge doelen voor jezelf en ga lekker op jacht in je EIGEN leven:) Dat gaf mij toen een gigantische boost..quote:
[..]
Denk dat de meeste mensen die mij kennen mij niet onzeker zullen vinden, maar ik ben het wel. Dat komt omdat ik me bij mensen die ik goed ken ook op mijn gemak voel, vooral bij mijn eigen vrienden etc. Dus in ''de kroeg'' op zaterdagavond ben ik als een vis in het water, maar als ik de volgende maandagochtend weer tussen allemaal onbekende medestudenten aan een nieuw project moet gaan beginnen dan ben ik erg nerveus, totaal niet op mijn gemak, en heb ik letterlijk het gevoel dat ik het liefst zo snel mogelijk weer ergens heen wil waar ik me vertrouwd voel oid.
Mis gegaan is het nog nooit echt. Vreemde is dat ik vorig jaar een presentatie had (kleintje van 5 minuten voor 10 mensen). Ik had goed geoefend, maar ik maakte het veel te groot en al 9 weken van tevoren maakte ik me er enorm druk om. Wel geoefend vantevoren, maar ik sta daar en ik liep enorm te hakkelen en te stotteren en te trillen. Maar dat maakt me dan opeens niet meer uit : Als ik er maar vanaf ben. Dan zit ik er achteraf totaal niet meer mee dat ik misschien een beetje een flater heb geslagen, dus echt de angst voor het oordeel van anderen is het niet, maar wat dan wel?
[..]
Het is zeker lastig leven, vooral omdat (bij mij) genieten van het leven heel lastig is op deze manier, omdat ik altijd wel tegen vanalles op zie. Binnenkort heb ik voor mijn studie een vak waar ik veel voor moet presenteren en daar ook training voor krijg. In totaal is de groep maar 6 mensen, dus amper publiek maar ben nu al als de dood.
[..]
[..]
Zal het aan de huisarts voorleggen. Beren zitten inderdaad in mijn hoofd, en heb het idee dat ik nu op het punt zit dat ik angst heb voor angst. Dat ik zenuwachtig word omdat ik bang ben om zenuwachtig te worden.
Ik heb mezelf enorm teruggetrokken uit het alledaagse leven hierdoor. Zit veel thuis, studeer veel thuis en ontwijk klassikale les.
2 weken terug toch maar eens naar een werkgroep geweest, en toen de docent aan mij vroeg of ik mijn antwoord wilde oplezen had ik het gewoon niet meer. Rood worden, stotteren, wegvallende stem. Terwijl ik gewoon even een antwoord van 10 zinnen op moest lezen voor een klein zaaltje.
Bizar gewoon.
Ik snap dat je de oorzaak in jezelf moet zoeken en niet in medicijnen oid, maar ik hoop wel dat de huisarts me iets voor zal schrijven om rustiger te worden. Ik moet de komende tijd gewoon meer in het diepe springen, maar de eerste stappen zullen voor mij met een enorme hoeveelheid stress gepaard gaan. Dat gaat me gewoon een paar jaar van mijn leven kosten zonder enig rustgevend middel. Denk als ik eenmaal over die eerste fase heen ben dat mijn zelfvertrouwen weer groeit. op de middelbare had ik immers ook nergens last van, het is echt gekomen na het beginnen van mijn studie.
[..]
Regelmatig, met tussenpozen. Vooral hardlopen. Het helpt wel, maar niet voldoende.
"magis quam dimidium convertit in omni tempore."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
Komt er gewoon op neer dat je een dokter nodig hebt voor iets wat je zelf op moet lossen:)quote:
[..]
Denk dat de meeste mensen die mij kennen mij niet onzeker zullen vinden, maar ik ben het wel. Dat komt omdat ik me bij mensen die ik goed ken ook op mijn gemak voel, vooral bij mijn eigen vrienden etc. Dus in ''de kroeg'' op zaterdagavond ben ik als een vis in het water, maar als ik de volgende maandagochtend weer tussen allemaal onbekende medestudenten aan een nieuw project moet gaan beginnen dan ben ik erg nerveus, totaal niet op mijn gemak, en heb ik letterlijk het gevoel dat ik het liefst zo snel mogelijk weer ergens heen wil waar ik me vertrouwd voel oid.
Mis gegaan is het nog nooit echt. Vreemde is dat ik vorig jaar een presentatie had (kleintje van 5 minuten voor 10 mensen). Ik had goed geoefend, maar ik maakte het veel te groot en al 9 weken van tevoren maakte ik me er enorm druk om. Wel geoefend vantevoren, maar ik sta daar en ik liep enorm te hakkelen en te stotteren en te trillen. Maar dat maakt me dan opeens niet meer uit : Als ik er maar vanaf ben. Dan zit ik er achteraf totaal niet meer mee dat ik misschien een beetje een flater heb geslagen, dus echt de angst voor het oordeel van anderen is het niet, maar wat dan wel?
[..]
Het is zeker lastig leven, vooral omdat (bij mij) genieten van het leven heel lastig is op deze manier, omdat ik altijd wel tegen vanalles op zie. Binnenkort heb ik voor mijn studie een vak waar ik veel voor moet presenteren en daar ook training voor krijg. In totaal is de groep maar 6 mensen, dus amper publiek maar ben nu al als de dood.
[..]
[..]
Zal het aan de huisarts voorleggen. Beren zitten inderdaad in mijn hoofd, en heb het idee dat ik nu op het punt zit dat ik angst heb voor angst. Dat ik zenuwachtig word omdat ik bang ben om zenuwachtig te worden.
Ik heb mezelf enorm teruggetrokken uit het alledaagse leven hierdoor. Zit veel thuis, studeer veel thuis en ontwijk klassikale les.
2 weken terug toch maar eens naar een werkgroep geweest, en toen de docent aan mij vroeg of ik mijn antwoord wilde oplezen had ik het gewoon niet meer. Rood worden, stotteren, wegvallende stem. Terwijl ik gewoon even een antwoord van 10 zinnen op moest lezen voor een klein zaaltje.
Bizar gewoon.
Ik snap dat je de oorzaak in jezelf moet zoeken en niet in medicijnen oid, maar ik hoop wel dat de huisarts me iets voor zal schrijven om rustiger te worden. Ik moet de komende tijd gewoon meer in het diepe springen, maar de eerste stappen zullen voor mij met een enorme hoeveelheid stress gepaard gaan. Dat gaat me gewoon een paar jaar van mijn leven kosten zonder enig rustgevend middel. Denk als ik eenmaal over die eerste fase heen ben dat mijn zelfvertrouwen weer groeit. op de middelbare had ik immers ook nergens last van, het is echt gekomen na het beginnen van mijn studie.
[..]
Regelmatig, met tussenpozen. Vooral hardlopen. Het helpt wel, maar niet voldoende.
Klinkt misschien negatief maar het is gewoon zo. Het zelf sterker worden, dat is wat je wilt. Niet op commando van een of andere shrink, dat verneukt je soevereiniteit.
"magis quam dimidium convertit in omni tempore."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
Ja, en zo heeft elke stoornis een kapstok/cluster of wat dan ook. De DSM is in mijn begeleiding niet leidend, maar meer het angstige en ontwijkende aspect waarvan ik hinder ondervind. Daarop is een behandeltraject uitgezet. De zorgverzekeraars willen ook graag een duidelijke benaming van stoornissen, anders krijgt de instantie geen geld.quote:
[..]
Autisme alleen is al een paraplu-begrip van jewelste. Het begint met labels plakken bij binnenkomst. De interviewer kijkt om de 5 minuten op zijn horloge. Vervolgens gaat men een voor hun gemaakte vragenlijst af, en vragen ze dingen, die 9 van de 10 keer niet eens toepasbaar zijn. Je wordt genoteerd in de computer onder een of andere paraplu-ziekte, en klaar is Kees. Vervolgens krijgen deze patienten een hele andere behandeling dan dat nodig was/is.....Misschien was er niet eens een echte behandeling nodig! Daar wordt verder nauwelijks naar gekeken. Ik verwijt je persoonlijk niets natuurlijk, maar de geestelijke gezondheidszorg in NL is ver te zoeken. Professioneel dan.
Leuke discussie op zich maar volgens mij gaat het hier way offtopic.
Tante minthy!! O+
Achtbaan1 is voor mij te intens
Achtbaan1 is voor mij te intens
Ik heb mijn shrink gewoon moeten dokken hoor:) even 1100 euro aftikken voor 2 afspraken van in totaal 4,5 uurquote:
[..]
Ja, en zo heeft elke stoornis een kapstok/cluster of wat dan ook. De DSM is in mijn begeleiding niet leidend, maar meer het angstige en ontwijkende aspect waarvan ik hinder ondervind. Daarop is een behandeltraject uitgezet. De zorgverzekeraars willen ook graag een duidelijke benaming van stoornissen, anders krijgt de instantie geen geld.
Leuke discussie op zich maar volgens mij gaat het hier way offtopic.
Ze willen zelfs een duidelijke benaming, ookal is de aandoening totaal niet duidelijk. En dat is precies het punt wat ik wil maken. Het moet allemaal maar geautomatiseerd, gedigitaliseerd....maar is het daar nou echt op vooruit gegaan? Er wordt maar duur gepraat tegen deze mensen en deze mensen slikken het als zoete koek, gezien ze overtuigd zijn dat er wat mis met ze is.....Schandalig....heb er geen andere woorden voor.
"magis quam dimidium convertit in omni tempore."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
Voordat we TS een of andere stoornis aanpraten lijkt het mij verstandig om de geschiedenis van TD te bekijken, is dit iets van de laatste tijd of jaren of was het altijd al zo?
Vervelend voor je en goed hoe je ermee omgaat (advies vragen). Ik wil je vooral veel succes wensen en ik hoop dat je weer gelukkig(er) met je jezelf wordt. Komt vast goed, je klinkt erg verstandig.
Ik heb eigenlijk tot ik van de middelbare school kwam wel normaal gefunctioneerd. Heb/had vrienden, vakanties naar feestoorden toen ik 17/18 was. Relaties gehad. In de klas was ik altijd wel rustig en ben nooit de meest extraverte persoon geweest.quote:
Voordat we TS een of andere stoornis aanpraten lijkt het mij verstandig om de geschiedenis van TD te bekijken, is dit iets van de laatste tijd of jaren of was het altijd al zo?
Maar sinds ik er ''alleen'' voor kwam te staan toen ik naar de universiteit ging, heb ik altijd de meest veilige (en eenzame) weg gekozen, waardoor ik nu 4 jaar later voor mijn gevoel ver af sta van de maatschappij en waardoor ik mezelf ''raar'' vind in vergelijking met andere mensen...
Hoewel het misschien zwak klinkt, merk ik aan mezelf dat het tot op de dag van vandaag gewoon nog niet gelukt is om te doen wat voor andere mensen zo makkelijk lijkt.quote:
[..]
Komt er gewoon op neer dat je een dokter nodig hebt voor iets wat je zelf op moet lossen:)
Klinkt misschien negatief maar het is gewoon zo. Het zelf sterker worden, dat is wat je wilt. Niet op commando van een of andere shrink, dat verneukt je soevereiniteit.
2 jaar terug ben ik bij een studentenvereniging begonnen, en ik hoorde er meteen helemaal bij : viel in de smaak bij de dames, zat al snel in allerlei commissies, maar ik was elke keer dat ik er heen ging zo nerveus als de pest : Al die onbekende mensen, al die geforceerde gesprekjes ; Op een avond dat ik naar die vereniging ging, wilde ik eigenlijk niets liever dan gewoon met iemand van mijn eigen oude maten afspreken in een kroegje ofzo...
Misschien heb ik het ook niet lang genoeg geprobeerd, maar ik merk toch ook wel dat ik erg weinig zelfvertrouwen heb, en mezelf ook altijd raar vind oid.
Om heel eerlijk te zijn vind ik momenteel vooral dingen mooi waarbij ik veilig ben en wat vertrouwd is. Heb momenteel totaal geen grootse ambities.quote:
[..]
Ik durf te wedden dat er ook dingen zijn die jij machtig mooi vindt. Ontplooi jezelf zoals jij dat wilt, en zolang het kan. Ik zou bijna willen zeggen: heb scheit aan alles en iedereen, zolang het kan. Stel hoge doelen voor jezelf en ga lekker op jacht in je EIGEN leven:) Dat gaf mij toen een gigantische boost..
Wat mij bijvoorbeeld machtig mooi lijkt is een wereldreis maken met een backpack op mijn rug en gewoon mijlen lange trektochten maken door afgelegen gebieden in Peru/India of noem maar op..
In zekere zin zoek ik de laatste tijd ook steeds meer de eenzaamheid op, maar ik vraag me dan ook af of dit echt is wie/hoe ik ben.
4 jaar terug had ik deze drang nog niet, toen had ik ook nog een relatie en zat ik non stop tussen de mensen en voelde ik me veel sneller op mijn gemak. Dat kwam ook omdat ik toen net van de middelbare af kwam en niet veel meer deed dan thuis zitten, bij mijn vriendin thuis zitten, beetje burgerlijk shoppen op zondag en dat soort ongein.
Ergens wil ik helemaal niet zo zijn, want je loopt een hoop mis zo. Maar aan de andere kant merk ik dat ik nu gewoon verlang naar die tijd, omdat ik niets geen presentaties enzo en projectgroepen had.
Maar zenuwen en piekeren lijkt mij losstaand van elkaar. Tenminste, als ik naar mezelf kijk. Ik kan ook zenuwachtig worden om de raarste dingen terwijl ik mezelf relatief makkelijk kan zeggen om te stoppen met piekeren/nadenken.
☭☭ You are a traitor to the motherland ☭☭
ik heb dat dus ook (zenuwen en piekeren), en heb daarbij sinds een aantal jaren ook pds bij opgelopen (prikkelbare darm syndroom) door dit gedoe met mn darmen durf ik bijna nergens meer heen/ aan deel te nemen en het beheerst bijna mn leven, heb de koe bij de hoorns gevat en ga via de Huisarts maar eens kijken bij de psych, me te bieden heeft (heb nu dus ook paniekaanval soms) en dat wens je niemand toe.. 
Je gaat veel te veel uit van het maatschappelijke beeld. Vergeet dat, jij beslist wat je belangrijk vindt, niet de menigte. Waarom heb je je in godsnaam aangemeld voor die vereniging? Omdat je het gevoel had dat dat "normaal" is ?quote:
[..]
Om heel eerlijk te zijn vind ik momenteel vooral dingen mooi waarbij ik veilig ben en wat vertrouwd is. Heb momenteel totaal geen grootse ambities.
Wat mij bijvoorbeeld machtig mooi lijkt is een wereldreis maken met een backpack op mijn rug en gewoon mijlen lange trektochten maken door afgelegen gebieden in Peru/India of noem maar op..
In zekere zin zoek ik de laatste tijd ook steeds meer de eenzaamheid op, maar ik vraag me dan ook af of dit echt is wie/hoe ik ben.
4 jaar terug had ik deze drang nog niet, toen had ik ook nog een relatie en zat ik non stop tussen de mensen en voelde ik me veel sneller op mijn gemak. Dat kwam ook omdat ik toen net van de middelbare af kwam en niet veel meer deed dan thuis zitten, bij mijn vriendin thuis zitten, beetje burgerlijk shoppen op zondag en dat soort ongein.
Ergens wil ik helemaal niet zo zijn, want je loopt een hoop mis zo. Maar aan de andere kant merk ik dat ik nu gewoon verlang naar die tijd, omdat ik niets geen presentaties enzo en projectgroepen had.
Zo wil ik geen kinderen. Als ik dat naar buiten breng beginnen de vrouwen al gelijk te flippen. Dat negeer ik compleet. Ik doe wat ik wil doen, op de manier hoe IK het wil doen.
Als je het mij vraagt zou ik zeggen dat je je schuldig voelt, op sociaalmaatschappelijk vlak. Echter nergens voor nodig:)
"magis quam dimidium convertit in omni tempore."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
"In praeteritum fuerit, discere est. In posterum venturus est: compararim in ea. In praesens adest, frui."
"Acuto homine nobis opus est, qui pervestiget quid sui cives cogitent."
|
|
