Het is logisch dat je er als kind andere gedachten op nahoudt dan wanneer je in je puber/volwassenen jaren zit. Toch heb ik vaak het idee dat ik als kind, heel erg anders was dan nu. Woorden waarmee ik mezelf nu zou beschrijven zijn: Doorzetter, harde werker en altijd vooruit kijkend. Met dat laatste bedoel ik dat ik 'standaard' altijd drie jaar vooruit kijk, en naar de doelen die ik dan wil bereiken toewerk. Op zich een goede eigenschap, zolang ik maar in het 'nu' blijf leven.
Als kind was dit allemaal het tegenovergestelde. Ik keek nooit verder dan de dag waarin ik leefde en koos altijd de gemakkelijkste weg. Ik kon goed met iedereen opschieten en had veel vrienden, maar ik tekende/speelde liever dan dat ik huiswerk maakte/studeerde. Op de basisschool haalde ik daarom zelden een voldoende waardoor ik naar vmbo-b werd gestuurd. Rond mijn veertiende 'sloeg' het allemaal langzaam om, en besefte ik me dat ik door beter mijn best te doen, mezelf een betere toekomst kon geven. Dit leidde uiteindelijk tot mijn overplaatsing naar vmbo-T, daarna mbo 4 en uiteindelijk het hbo. Ik ben achteraf blij dat ik ben veranderd, en mezelf eindelijk bewust werd van mijn toekomst.
Voor mijn gevoel was mijn gedrag als kind wel gewoon normaal. Een kind wil toch liever spelen/gek doen ipv leren, en heeft zich toch geen besef van de toekomst? Toch waren andere klasgenootjes toen zich hier duidelijk wel van bewust. Zij gingen naar de havo en kwamen uiteindelijk net als mij terecht op het hbo (Maar dan wat vroeger natuurlijk). Ik vraag me af waarom zij wel zo vroeg het besef hadden dat ze hun best moesten doen, terwijl ik dat later pas kreeg. Een mogelijke hypothese zou zijn dat hun ouders strenger waren, terwijl ik nooit een druk op me heb gehad thuis. Natuurlijk hoopte ze thuis dat ik een mooi diploma zou halen, maar het was geen prioriteit.
Soms als ik hier over nadenk, vraag ik me af hoe ik mijn kinderen later het beste op kan voeden om het beste uit ze te halen. Iedereen heeft natuurlijk een andere mening over opvoeden, waardoor er uiteraard geen 'beste manier' is.
Hoe waren jullie als kind? Hadden jullie al snel het besef (uit jezelf, of dankzij ouders) dat goed je best doen wordt beloond (in de vorm van een mooi diploma en een goede toekomst) of waren jullie net als mij meer 'levensgenieters' die geen zin hadden om te leren/studeren. Naar mijn idee hebben basisscholen helaas geen objectieve kijk meer op hun leerlingen, waardoor slecht presterende leerlingen al snel worden bestempeld als 'vmbo materiaal'. Enigszins logisch, aangezien je slecht presterende leerlingen niet naar de havo stuurt, maar ik denk ook dat veel basisscholen niet het beste uit een kind (willen) halen. Zo had ik het idee dat bepaalde leerkrachten destijds niet eens zin hadden om mij een 'som' voor de derde keer uit te leggen, aangezien ik het toch niet zou snappen.