Mijn vriendin (bijna 10 jaar samen) is een schat van een meid. Helaas is ze door haar ouders erg 'beschermend' opgevoed.
Ik moet met een kleine grinnik wel eens terugdenken aan de scene uit Hans Teeuwen show waarbij hij een kind weerbaar maakt door zijn tekening helemaal af te kraken.. Doel was om het kind weerbaar te maken voor de maatschappij. Waren haar ouders maar eens zo geweest denk ik dan... ;-)
Daarnaast is mijn vriendin bewezen HSP ofwel Hoog sensitieve persoonlijkheid.
Tot zover de info waar ik mee worstel.
Het volgende is namelijk het geval:
Mijn vriendin is afgelopen najaar afgestudeerd en nu opzoek naar een baan. Echter, algemeen bekend is toch wel (zeker in deze tijd) dat dat niet zo makkelijk gaat. Solliciteren is moeilijk of kan moeilijk zijn, en afwijzingen zijn niet leuk maar horen er onomkeerbaar bij. Dat is niet direct iets persoonlijks en zo zou je het ook zeker niet op moeten pakken.
De combinatie van het feit dat ze niet zo zelfverzekerd is om zichzelf lekker te 'verkopen' tijdens een sollicitatiegesprek en de daaropvolgende afwijzingen zorgen er nu voor dat ze een meelijwekkend stukje 'niks' aan het worden is.
Ik ben het alleen nu wel een keer zat om de begripvolle, steunende enz... partner te zijn.
Uberhaupt, maar ook omdat iedereen in haar omgeving zich zo opstelt en niemand nou gewoon eens zegt waar het op staat.
-verdiep je nou eens in een sollicitatietraining, er staan er genoeg gratis online.
-vat een afwijzing nou eens niet zo persoonlijk op
-verkoop jezelf nou gewoon eens een keer. bluf eens een beetje. Zeg geen 'nee' maar 'nog niet, wil ik wel' als het gaat om kennis bijvoorbeeld.
-enz..
De vraag is echter, of nouja, ik ontvang wellicht wat tips, hoe ik een HSP die de weerbaarheid heeft van 0, eens 'op d'r plek zet' en gewoon duidelijk maak dat het allemaal wel eens tegenzit en dat ze er gewoon voor moet knokken. Ik ben het zalfende begripvolle zo zat omdat ik het eigenlijk gewoon niet eens ben met hoe zij er tegenaan kijkt.
Voetnoot: Ik hou ontzettend veel van mijn vriendin, zoals zij is er maar één en ik ben blij dat ik diegene mag zijn waar zij voor kiest. Het negatieve beeld wat ik hier bewust van haar schets is opgebouwd uit frustratie en draagt hopelijk bij aan wat genuanceerde tips van jullie omdat jullie nu begrijpen dat ze écht weinig lijkt te kunnen hebben. Ik heb heus al eens wat tegengas gegeven maar blijkbaar top op heden op de verkeerde manier. Er veranderd niks.
[ Bericht 1% gewijzigd door Caipirinhia op 04-02-2014 13:06:06 ]
- Vergeet dat hele HSP gebeuren. Het is geen smoes om maar te blijven zwelgen.
- Als je dingen zo brengt als je nu voorstelt gaat ze automatisch in de verdediging en krijg je ruzie, geen oplossing.
De volgende keer dat ze afgewezen wordt kun je haar gewoon gaan vragen:
- Waarom denk je dat je afgewezen bent?
- Hoe ga je de volgende keer zorgen dat dat niet meer om die reden gebeurt?
- Wat zit je in de weg om te zorgen dat het de volgende keer niet meer gebeurt?
Wellicht heeft ze ondersteuning nodig bij het beantwoorden van die vragen. In zo'n gesprek af en toe "Wil je weten hoe ik er over denk?" tussendoor gooien is niet erg maar pas op het moment dat ze zelf niet in staat is een antwoord te geven.
Uiteindelijk is jouw taak in deze beperkt tot het zorgen dat ze steun heeft. Jij kunt dit niet oplossen voor haar en dat moet je ook niet willen. Je verantwoordelijkheid is steun, en in dit geval kun je dat uitbreiden naar tips. Maar de bottom-line blijft dat jij dit niet gaat oplossen.
Dankje. Hier kan ik wel iets mee. een fijne gedachten dat het mijn verantwoordelijkheid niet zou zijn.quote:Op dinsdag 4 februari 2014 13:22 schreef Kumerian het volgende:
Tsja.... Altijd lastig. Het volgende:
...
Jij kunt dit niet oplossen voor haar en dat moet je ook niet willen. Je verantwoordelijkheid is steun, en in dit geval kun je dat uitbreiden naar tips. Maar de bottom-line blijft dat jij dit niet gaat oplossen.
Maar bij mij reist dan nog wel de vraag bij wie die verantwoordelijkheid dan wel ligt? Ik zie haar op deze manier de nog veel grotere tegenslagen in het leven niet 'overleven'...
Laat je je in discussies misschien te veel leiden door jouw frustratie? Want dat merkt iemand natuurlijk. Dan kun je verwachten dat ze tegenstribbelt. In dat geval ben jij misschien niet de aangewezen persoon om haar hiermee te helpen. Niet dat het uitmaakt aan wie het ligt, maar misschien zijn jullie niet de ideale combinatie voor doe-het-zelf-therapie.
Ik vind wel dat je van mensen mag vragen om aan zichzelf te werken als het klaarblijkelijk niet goed met ze gaat en als je er samen niet uitkomt. Je mag dus m.i. wel de eis stellen dat ze er met een professional naar gaat kijken (uwv-werkcoach, psycholoog, weet ik het). Ik zou dat niet direct als een ultimatum op tafel gooien, maar het wel stevig neerzetten. Het is ook in haar belang dat ze ermee aan de slag gaat, achteraf zal ze het waarschijnlijk met je eens zijn.
Bij haar zelf natuurlijk! Het is haar leven, haar verantwoordelijkheid om dat een beetje leuk in te richten.quote:
Maar bij mij reist dan nog wel de vraag bij wie die verantwoordelijkheid dan wel ligt?
Zorg er alleen wel voor dat je de zweep hard genoeg laat klapperen zodat de gewenste arbeidsproductiviteit gehandhaafd wordt; in een smerige zwijnenstal wil je immers 's avonds niet thuiskomen!
. Ik zou t niet kunnen om iemand altijd maar met fluwelen handschoentjes aan te pakken.
Hoe denkt ze zich te gaan redden op de werkvloer?
Nou idd.. goed werk ook van die ouders van d'r...quote:Op dinsdag 4 februari 2014 15:15 schreef fathank het volgende:
Respect dat je het al 10 jaar met dr uithoudt
Ik zou t niet kunnen om iemand altijd maar met fluwelen handschoentjes aan te pakken.
Hoe denkt ze zich te gaan redden op de werkvloer?
Alsof dat alleen door haar ouders komtquote:
[..]
Nou idd.. goed werk ook van die ouders van d'r...
Vriendje houdt het ook in stand, net als de rest van de omgeving.Nee, niet alleen natuurlijk. Zo te horen behandelt haar hele omgeving haar als een teer prinsesje idd.quote:
[..]
Alsof dat alleen door haar ouders komt