| BeyondTheGreen | maandag 3 februari 2014 @ 23:11 |
Vraagje
Na het overlijden van mijn oma gisteren voel ik helemaal geen verdriet. Het was een erg lief mens (wel erg refo waar ik niet zo van houd, maar toch) en heb haar mijn leven lang gekend. Het overlijden zat er al aan te komen maar ik voel geen verdriet. Het is wel ongeveer het enige wat door mijn hoofd spookt maar ik kan als ik nu wil rustig een film opzetten of even gamen. Ik zou zelfs kunnen uitgaan. Ik voel mezelf nu bikkelhard en gevoelloos. Herkennen jullie dit? |
| Stiftjelinks | maandag 3 februari 2014 @ 23:13 |
| Niets aan de hand. Komt vanzelf wel als je het echt beseft. |
| Demon_from_heaven | maandag 3 februari 2014 @ 23:14 |
| Dat heb ik ook. Alleen voel ik mezelf maar gedeeltelijk hard. |
| maily | maandag 3 februari 2014 @ 23:17 |
quote:
Ja.
Dus ga gewoon die film kijken en/of een potje gamen. |
| Isabeau | maandag 3 februari 2014 @ 23:17 |
| Ik had dat toen een oom van me jong overleed (waar we best veel contact mee hadden); ik voelde helemaal niks. Ik huil best snel tijdens een film oid, dus het verbaasde mezelf ook enorm. Het kwam ook niet, het zogenaamde 'besef' waar mensen het dan over hebben. |
| motorbloempje | maandag 3 februari 2014 @ 23:17 |
Het kan meerdere kanten op gaan.. of de klap komt bij de begrafenis, óf je besseft je dat het 'haar tijd was' en 'legt je er bij neer', zal haar wel missen, maar hebt er zo wel vrede mee... en er zijn vast nog wel meerdere opties waar ik zelf niet (uit ervaring) bekend mee ben. Niet iedereen hoeft zich bij het overlijden van een dierbare al schreeuwend op de grond te werpen en de haren uit 't hoofd te trekken  |
| L-ascorbinezuur | maandag 3 februari 2014 @ 23:18 |
| Ik had precies hetzelfde bij het overlijden van mijn oma, totdat ik de lijkwagen en kist zag op haar begrafenis. |
| Elan | maandag 3 februari 2014 @ 23:20 |
Had ik ook bij mijn oma, oma's die doodgaan zijn vaak minder boeiend dan opa's voor een jongen op de een of andere manier i.t.t. opa's  . |
| BeyondTheGreen | maandag 3 februari 2014 @ 23:20 |
quote:
Ik denk het niet eigenlijk, kan het me niet voorstellen. Ik zie haar al voor me, opgebaard en al, de hele familie erbij. Raar idee. Maar verder niets...
Ik moet er wel bij zeggen dat ik nooit eerder een goede bekende heb verloren. |
| gelestipjes | maandag 3 februari 2014 @ 23:20 |
| Zal er ook wel aan liggen hoe hecht jullie band was. En natuurlijk ook aan hoe haar gezondheid was. Als die al vrij slecht was kun je ook eerder een gevoel hebben dat het misschien beter is zo. En sommige mensen zijn gewoon niet zo emotioneel, iedereen gaat er anders mee om |
| BeyondTheGreen | maandag 3 februari 2014 @ 23:21 |
quote:  Op maandag 3 februari 2014 23:20 schreef gelestipjes het volgende:Zal er ook wel aan liggen hoe hecht jullie band was. En natuurlijk ook aan hoe haar gezondheid was. Als die al vrij slecht was kun je ook eerder een gevoel hebben dat het misschien beter is zo. En sommige mensen zijn gewoon niet zo emotioneel, iedereen gaat er anders mee om
Mwah, ik was haar favoriete kleinkind. Ik gaf niet heel veel om mijn oma maar als ik bij haar thuis was hield ik zeker van haar en gaf het me veel rust. |
| theunderdog | maandag 3 februari 2014 @ 23:25 |
Er zijn twee mogelijkheden:
1: Je beseft de dood van je oma nog niet helemaal, het missen en verdriet komt pas later.
2: Het doet je echt niets, en je bent dus een echte fokker (welkom). |
| opreis | maandag 3 februari 2014 @ 23:48 |
| Vorig jaar bij een oom gehad, wisten al half jaar dat het er aan zat te komen, toen de telefoon ging wist ik al precies wie het zou zijn en wat er gezegd werd. Toen vrij kalm onder gebleven en door gegaan alsof het een normale dag was. Week later bij de crematie met zn allen voor de kist in een zaaltje vol vreemde mensen heb ik me toch staan janken toen de muziek aan ging. Daarna was het ook weer klaar. |
| Broadway | dinsdag 4 februari 2014 @ 00:16 |
Hoe we het verwerken is meestal iets cultureels.
De overleden geliefden zijn (soms/vaak/altijd/een tijdje?) nog gewoon bij ons alleen niet fysiek. |
| awiebo | dinsdag 4 februari 2014 @ 00:28 |
precies hetzelfde gehad met mijn opa en overgrootmoeder. het is familie, je hebt ze gekend en ze zijn mede verantwoordelijk dat jij op de wereld bent.
Verder hadden ze een goed leven en zat het er inderdaad aan te komen. Bij beide geen traan gelaten, ook al was mijn opa mijn eerste naaste die ik bewust ben verloren. Later ook niet gehuild, getreurd of geweend.
Verdriet is een gebrek aan begrip en vrede voor de situatie. het niet begrijpen. het gemis.
Als het er aan zat te komen en jij er vrede mee hebt zie ik het probleem niet |
| Rickario | dinsdag 4 februari 2014 @ 00:36 |
Zelfde gehad bij m'n oma. Ik had er vrede mee dat ze overleed. Het was beter zo. Daar was ik van overtuigd. Dus dat ze stierf deed me niet zoveel. Het was ook niet onverwachts.
Maar tijdens de crematie kwamen de emoties wel los. Niet omdat ze was overleden. Maar omdat ik zag hoeveel verdriet de mensen hadden om wie ik geef. (m'n ouders,oom, broer en opa) Dat deed me eigenlijk veel meer.  |
| CookieMafia | dinsdag 4 februari 2014 @ 01:19 |
| Niks raars aan, mijn oma is laatst ook overleden (heel onverwachts) ik heb in tien dagen tijd drie keer zitten janken, toen ik het hoorde, toen ik haar opgebaard zag liggen en bij de crematie. Tussendoor vaak gewoon heel blij geweest en er niet eens aan gedacht, en de zelfde gedachte gehad van hoe kan ik nu niet eens verdrietig zijn. Mijn broer begon pas te janken bij de crematie, is bij iedereen anders en jij zult misschien niet eens verdriet voelen. Maar dat maakt jou echt niet slecht, alleen maar fijn voor jou dat je makkelijk dingen kan verwerken. Je bent gewoon sterk en dat zal waarschijnlijk fijn zijn voor mensen om je heen die meer moeite hebben met het verwerken. iig gecondoleerd! |
| Yuri_Boyka | dinsdag 4 februari 2014 @ 01:21 |
| TS is een psycho. |
| DrDentz | dinsdag 4 februari 2014 @ 01:23 |
| Ik was er wel emotioneel onder, krijg je weer minder cadeautjes op je verjaardag. |
| aijumu | dinsdag 4 februari 2014 @ 01:35 |
| Klap komt nog wel. |
| BeyondTheGreen | dinsdag 4 februari 2014 @ 01:38 |
quote:
Waarschijnlijk niet, ik ken mezelf goed genoeg.
quote: Op maandag 3 februari 2014 23:17 schreef Isabeau het volgende:Ik had dat toen een oom van me jong overleed (waar we best veel contact mee hadden); ik voelde helemaal niks. Ik huil best snel tijdens een film oid, dus het verbaasde mezelf ook enorm. Het kwam ook niet, het zogenaamde 'besef' waar mensen het dan over hebben.
Dit inderdaad. De tijd zal het leren... |
| klawie | dinsdag 4 februari 2014 @ 01:40 |
| Iedereen die verwerkt zoiets op een andere manier de een wordt kwaad en begint losse handjes te krijgen de ander blijft kalm ligt aan de persoon |
| Mystikvm | dinsdag 4 februari 2014 @ 08:05 |
Ik heb het wel vaker gezegd, maar bij mijn overleden opa's, oma's en moeder heb ik ook niet echt verdriet gevoeld en ben ik gewoon doorgegaan met mijn leven. Ook ik ben voor en kort na de begrafenis gaan gamen, beetje werken en uitgaan.
Ook tegen mij werd gezegd dat de klap nog wel zou komen. Die kwam niet. Iedereen gaat er anders mee om en je moet echt leren je daar niet schuldig over te voelen. Het is geen wedstrijdje om wie het meest aan het rouwen is. |
| Prof_Hoax | dinsdag 4 februari 2014 @ 08:09 |
Gecondoleerd TS!
En verder herkenbaar, voor mij ook vaak zo gegaan. Tot de begravenis. |
| Ceased2Be | dinsdag 4 februari 2014 @ 08:13 |
| Beide oma's in 1 jaar tijd verloren en bij beiden niet direct een gevoel van verdriet gehad. Vond het zielig voor mijn ouders dat zij hun laatste ouder verloren, dat wel. |
| sylvesterrr | dinsdag 4 februari 2014 @ 08:18 |
Toen mijn opa's, oma's, oom en tante overleden voelde ik eigenlijk ook niks. Et verdriet van mijn familie (voornamelijk van mijn ouders) deer mij meer pijn.
Maar goed, ik had dan ook niet veel contact met die mensen (zij woonden in Turkije, ik in Nederland)...
Na het overlijden van enkele goede vrienden moest ik wel janken. Op zich wel logisch, ik had best veel contact met hen... |
| groenappeltje20 | dinsdag 4 februari 2014 @ 22:49 |
quote: Op dinsdag 4 februari 2014 08:18 schreef sylvesterrr het volgende:Toen mijn opa's, oma's, oom en tante overleden voelde ik eigenlijk ook niks. Et verdriet van mijn familie (voornamelijk van mijn ouders) deer mij meer pijn. Maar goed, ik had dan ook niet veel contact met die mensen (zij woonden in Turkije, ik in Nederland)... Na het overlijden van enkele goede vrienden moest ik wel janken. Op zich wel logisch, ik had best veel contact met hen...
O |
Op maandag 3 februari 2014 23:13 schreef Stiftjelinks het volgende: