Een oude vlam is teruggekeerd en wil niet uit.

Waarschuwing: Heel lang verhaal! Als je het niet wilt lezen ga dan a.u.b. naar een andere topic.

Dit verhaal begon 9 jaar geleden. Ik zat in de middelbare en er zat een meisje in de klas met een hart van goud. Werd opslag verliefd op haar, maar durfde nooit iets te zeggen als bescheiden brugpieper met weinig zelfvertrouwen. De jaren op de middelbare gingen snel, we hebben veel gepraat en het best gezellig gehad samen. Maar we hebben nooit echt afgesproken of iets gedaan buiten school. Ik had weinig zelfvertrouwen en was zeer bescheiden dus ik durfde haar niet mee te vragen.

Door de jaren heen was zij enorm verandert, ze veranderde in een slet (ze heeft nogal wat jongens afgewerkt). Die reputatie kreeg ze dan ook op school. Ik wilde niets meer met haar te maken hebben, maar toch bleef ik verliefd. Op een gegeven moment ontweek ik haar (mijn hart was gebroken). Op de één of andere reden wilde ik toch steeds weten hoe het met haar ging... ik hoopte altijd dat het goed ging en dat ze gelukkig was met iemand. Ik kon het zelf niet aanzien dus ik vroeg het haar nooit.

Zo stom als ik was, liet ik mijn nare gevoelens voor me spreken, ook ik noemde haar een slet. Meerderen waren het er over eens. En ik deed mee. Al ontweek ik haar alsnog. We kregen niet echt ruzie, maar we ontweken elkaar op een gegeven moment.

9 jaar later. Ben inmiddels wat ouder (20+) mijn leven is goed, heb weinig te klagen. Heb een geweldige vriendin waar ik meer dan 3 jaar mee heb. Woon op mezelf, financieel is het ook goed. Maar... ik moet eerlijk zijn. Hoe triest dit ook klinkt. Ik heb de afgelopen 9 jaar elke dag aan haar gedacht. Elke dag. Ik weet niet waarom en ik heb het genegeerd. Op een gegeven moment heb ik geaccepteerd dat ik aan haar blijf denken en ben ik gewoon doorgegaan met het leven. Heb genoeg te doen, dus heb niet constant aan haar gedacht.

Ik was ervan overtuigt dat ik haar op een voetstuk had geplaatst, misschien zit het wel allemaal in mijn hoofd van toen ik nog jonger was. Dit nam ik maar aan en heb er verder weinig aandacht aan geschonken.

Tot 5 dagen geleden. Ik zag haar in de trein. Ik dacht dat ik over haar heen was.. Toen ik haar in de trein zag, begon mijn hart snel te kloppen, mijn ademhaling werd sneller, ik kreeg het warm en voelde mijn wangen warm/rood worden. Hoe kan dit? Ben ik nog steeds verliefd? Waarom?! Een euforisch gevoel nam mijn lichaam over, het voelde alsof ik gedrogeerd werd. Dit heb ik nog nooit met wie dan ook gehad. Ik was blij toen ik haar zag, ik kreeg enorm veel energie en voelde me levend, dit voor het eerst in lange tijd, eigenlijk sinds de laatste keer dat ik haar zag. Uiteraard ben ik naast haar gaan zitten.

In eerste instantie zeiden we beiden niks. Daarna keken we elkaar aan en zag ik een glimlach van haar, ze herkende me. We hebben gezellig gekletst. Het bleek dat ze een hele zware periode had en dat ze sinds 4 jaar op haar zelf woont. Ze vertelde me dat ze verslaafd was aan middelen en dat ze daar nu mee gestopt was, ze heeft een baan en heeft haar opleiding inmiddels bijna afgerond, alles ging dus goed met haar. We hebben een gezellige gesprek gehad tot mijn halte eraan kwam.

Het bleek ook dat ze mijn voornaam niet meer wist, mijn achternaam wel. Ze kon me nog wel "goed" herinneren, maar wist mijn voornaam niet meer.. weet nog steeds niet wat ik ervan moet maken. We hebben elkaar al vele jaren niet gezien/gesproken, dus het klinkt niet heel raar.

Ik vroeg voor mijn halte of ze zin had om een keer af te spreken om bij te kletsen, dit leek haar een leuk idee. Ze gaf wel aan dat ze geen Facebook of whatsapp had, en ze wist haar nummer niet uit haar hoofd, daarom ging ze opzoek naar haar mobiel. Ik vroeg uiteraard om haar nummer zodat we konden afspreken. Haar tas heeft ze binnenstebuiten gekeerd (bijna letterlijk). Elk etui en tasje dat erin zat heeft ze open gemaakt, ze kon haar mobiel maar niet vinden, blijkbaar is ze haar mobiel thuis vergeten. Uiteindelijk gaf ze me een stuk pen en papier en vroeg ze of ik mijn nummer wilde opschrijven. Ze zei nog dat ze pas rond 20:00 thuis zou zijn, en dan pas de mobiel had. Hierna moest ik de trein uit, ik stapte een paar haltes eerder uit als zij. Plots gaf ze me een knuffel en ik gaf haar een knuffel terug.

Ze keek me nog lief aan en we zwaaiden elkaar gedag. Nu 5 dagen later, heb ik nog steeds niks van haar gehoord. Ik wil dit gewoon afsluiten, ik wil even de waarheid tegen haar zeggen, mijn excuses aanbieden voor het gescheld en ellende en hopelijk kom ik er dan vanaf.

Ik heb haar op Google gezocht en kon niks vinden, geen enkele manier om haar te contacteren. Op één ding na.. ik vond een familielid van haar op Facebook. Haar oudere zus. Nu twijfel ik dus om haar zus te contacteren. Maar ze heeft mijn nummer al.. dus miss wil ze mij helemaal niet spreken. En ik weet helemaal niet hoe haar relatie met haar zus is, is het niet raar om haar hiermee lastig te vallen?

Wat kan ik hier aan doen? Fokkers... kunnen jullie mij helpen?

quote:

Op maandag 3 februari 2014 17:50 schreef HSG het volgende:
Heel simpel. Haar lekker laten lopen want anders is het zonde van je tijd. Bovendien je woont al samen en als je gelukkig met je huidige vriendin bent ga dan niet je tijd verspillen aan iemand zoals je "jeugdliefde".

Ik woon op mezelf, niet samen

Fokkers, jullie stellen me niet teleur. Dit klinkt heel stom, maar ik moest dit kwijt en jullie keiharde maar eerlijke reacties zijn geweldig! Dit zijn precies de dingen die ik moest horen. Opa, jou reactie in het bijzonder. Wat een eye-opener.

quote:

Op maandag 3 februari 2014 18:21 schreef DjUntzUntz het volgende:
plas in haar kont.

Ik had de reactie nog niet voorbij zien komen, oh wacht dit is R&P, geen KLB.

on-topic. Wat verwacht je eigenlijk van je oude vlam? je wil overduidelijk graag dat ze je een keer appt of belt om weer af te spreken, wat hoop je verder?

Voornamelijk excuses aanbieden. En de waarheid vertellen. Ik hoop dat ik inzie dat ze mijn tijd gewoon niet waard is. Maar ik denk ook dat ik een beetje verblind ben door mijn referentiekader.. en de reacties hier zijn best krachtig. Ik kon dit nergens anders kwijt, het kropt al jaren in me Snap echt niet hoe jullie fokkers mij een gevoel geven waardoor ik zo snel inzie wat een idioot ik eigenlijk ben.

quote:

Op maandag 3 februari 2014 18:32 schreef DjUntzUntz het volgende:

[..]

je bent een wandelende paradox. In je OP stel je dat je al 5 dagen niks van haar hoort, wat impliceert dat ze je inderdaad de tijd niet waard vindt en daarom niet reageert...en dit is juist wat je graag wil dat ze inziet. Doel bereikt dan, toch? Ik zou niet weten waarom je er jaren mee bent blijven zitten. Ik kan me voorstellen dat je je lullig voelt over het feit dat je gemeen tegen haar bent geweest, maar je hebt er van geleerd en bent hopelijk, nu, wel aardig voor je vriendin. dat je een idioot bent, lijkt me duidelijk dat wij, autistische zolderpatiënten jou iets duidelijk moeten maken.

Ik snap het ook niet en je bent volledig logisch. Ik weet dat ik een idioot ben, maar ik moest het eerst van iemand horen. Wat een trieste autistische TS hé?

Ik hoopte alleen maar dat ik haar niet meer leuk vind als ik haar nu zou kunnen spreken, want eerlijk is eerlijk, er is niks geweldigs aan d'r op dit moment. Ik vond haar niet eens knap. Snap het gwn niet.

Edit:
Ik stop met reageren trouwens, ik denk dat ik het van mij af moest typen om te horen te krijgen wat voor idioot ik ben. Ik wilde bevestiging dat dit niet normaal is.

Van mij mag er een slotje op dit topic, of je mag het openlaten zodat meer gebruikers mij kunnen beledigen Iig allemaal bedankt. Eerlijk en keihard. Fok-therapie!