Omgang met ouders/gezin

Ik ben aan de ene kant zeer streng opgevoed, etiquette enzulks. Maar aan de andere kant totaal niet ik spreek mijn ouders niet aan met "u" en met elkaar een beetje dollen kan altijd.
En bij ons aan tafel is altijd alles bespreekbaar, valt mee op dat dat bij heel veel gezinnen een stuk minder is.

Met mijn moeder sporadisch contact, sinds ze Whatsapp ontdekt heeft wat meer.
Vader spreek ik alleen als ik iets moet weten dat hij zeker weet en andersom.

Mijn broertje zou graag meer contact met mij willen, maar we zitten op een compleet andere lijn in het leven. Hij heeft een vorm van autisme en kan ontploffen en zich druk maken om de kleinste dingen terwijl ik juist heel nuchter ben. Ik kan gewoon slecht met dat soort dingen overweg. Zeker als het mijn broertje betreft (waar ik van houd).

Ik heb nog een oudere broer en drie zussen, die zie en spreek ik nooit. Zelfs niet meer met verjaardagen.

*edit* 30!

Ik ben 22, woon sinds een jaartje op mezelf maar in de weekenden 'gewoon' thuis. Mijn ma is zorgzaam en lief. Kan er eigenlijk altijd wel met problemen terecht indien nodig. Eten doen we altijd samen (avondeten dan) Mijn moeder is zo'n type die op het moment dat ik mijn tas in pak om weer richting kamers te gaan, diezelfde tas helemaal volpropt met eten.

Mijn vader kan ik eigenlijk wel m'n beste vriend noemen. Natuurlijk een ander soort relatie dan je echte vrienden, maar in heel veel echt mijn steun en toeverlaat. We hebben precies dezelfde humor en dat is gewoon ontzettend tof voor een kerel van 56. Zou 'm niet kunnen missen en dat zegt wel iets voor een vent van 22. We kunnen rustig, als ik in het weekend thuisblijf, hele avonden pokeren of film kijken. Kan hem bijvoorbeeld ook gewoon ranzige of tettenplaatjes laten zien die in elke willekeurige herenwhatsappgroep worden gedeeld.

Verder wel gewoon opgevoed met het motto; hard werken, niet janken. Wordt wel verwacht dat we dingen doen als we thuis zijn. Tot 13:00 in je bed liggen terwijl m'n vader en moeder aan het werk zijn, wordt echt niet gewaardeerd.

Heb een zus (24, woont sinds een jaartje op zichzelf met haar vriend) en een zusje, 18. Contact met beiden is eigenlijk prima. Soms weleens broer-en-zus ruzietjes, maar over het algemeen goed. Vroeger natuurlijk anders, zeker met de oudere zus.

[ Bericht 4% gewijzigd door Lindgren. op 02-02-2014 01:16:37 ]

Realiseer me trouwens bij het lezen van de OP nogmaals al te goed dat ik echt ontzettend dankbaar mag zijn voor zo'n situatie. Weet dat het bij heel veel anderen heel anders gaat.

quote:

Op zondag 2 februari 2014 01:01 schreef Kraan-Water het volgende:

[..]

Spreek je ze ook nog buiten het eten om, dus dat je ook elkaar opzoekt en lacht of dingen deelt, meer dan gemiddeld. Hierbij te denken aan dingen die je meemaakt op school, werk etc.. of met je vrienden? Ga je met beide ouders hetzelfde om?

Je zegt streng? Wat bedoel je daarmee precies? Qua regels streng?

Ik woon nog een soort van thuis, dus zie ze ook wel buiten het eten om, maar niet om een biertje te gaan drinken oid.

Streng qua etiquette, beleefdheidsnormen dat soort dingen zijn er wel goed in geramd. Maar niet qua regels als in vroeg thuis en nooit ergens naar toe mogen of streng wat betreft alcohol ende drugs.

Ik ben ook vrij streng opgevoed. Mijn ouders spreek ik dan niet aan met 'u', maar in mijn gezin (of cultuur?) moet ik in een bepaalde context spreken. Als ik mijn moeder iets wil vragen, zeg ik: 'Mag ik van mama...' Of 'Mama, is het goed als ik...' Dus nooit: 'Vind je het goed als ik even wegga?' Dat is al vrij 'onbeleefd' hier. Daarbij heb ik nooit echt een band gehad met mijn moeder, we zitten totaal niet op dezelfde lijn en bovendien voel ik mij niet op mijn gemak als we quality time spenderen. Zo heeft ze altijd commentaar, dat ik rechtop moet zitten of dat ik er niet uitzie.

Maar ondanks alles... Doet ze alles voor me en ik voor haar. Ik houd haar eigenlijk alleen op de hoogte van dingen zoals studie en relaties. Verder dan dat, kom ik niet. Op de een of andere manier voelt het ongemakkelijk als ik over mijn issues of wat dan ook begin. Zij heeft dan altijd van die filosofische antwoorden zoals: 'Als iemand gemeen tegen je doet, moet je het gewoon terug doen.' Terwijl ik juist iets meer diepgang verwacht in een antwoord als mij iets dwars zit, snap je?

Over het algemeen ben ik altijd al een papa's kindje geweest. Dat was mijn favoriete ouder, om het maar even zo te zeggen. We deelden alles en zaten op dezelfde lijn. Ik hoor van andere familieleden hoeveel ik op hem lijk qua karakter en ook qua uiterlijk voor een klein gedeelte. Helaas is mijn vader overleden aan een hartstilstand toen ik 13 jaar was. Ik mis hem nog elke dag. Vooral omdat ik mij soms nog behoorlijk alleen voel, aangezien ik echt geen band heb met mijn moeder.

Ik ben trouwens 21 jaar :-)

quote:

Op zondag 2 februari 2014 01:28 schreef datismijnmening het volgende:

[..]

Streng qua etiquette, beleefdheidsnormen dat soort dingen zijn er wel goed in geramd. Maar niet qua regels als in vroeg thuis en nooit ergens naar toe mogen of streng wat betreft alcohol ende drugs.

Same here

moeizame relatie hier, vanwege levensbeschouwelijke verschillen (ik ben atheïst in hart en nieren, zij zijn gelovig)

We houden veel van elkaar, juist daarom is het moeilijk, want ik wil hen niet kwetsen door te zeggen dat ik hun religieuze denkbeelden volkomen onzin vind. Zijn voelen ook wel aan dat ik er zo over denk, en dat geeft een barrière als het over serieuze zaken gaat. Stel ik heb een probleem, dan willen ze me helpen. En dat doen ze ook, heel fijn. Maar het probleem wordt niet goed uitgesproken, want ze houden hun mening voor zich voor zover hun geloof die mening stuurt, want ik verwerp dat geloof. Terwijl zij dan weer stukken van mijn verklaring verwerpen. Andersom komt ook voor hoor, maar in de ouder-kind relatie is het nu eenmaal zo dat de ouders vaker het kind moeten helpen (en dat kan weer omdraaien als ze erg oud geworden zijn)

Je kunt ons contact liefdevol, maar oppervlakkig noemen.