teleustelling

Hoi iedereen,
Ik ben nieuw hier en wilde eigenlijk gister al mijn hart luchten, maar heb het even uitgesteld
omdat ik mezelf besef dat het mijn eigen schuld is en donders goed weet wat ik er eigenlijk mee moet doen. Maar hart en hoofd zijn het niet met elkaar eens, dus toch maar met de billen bloot en de mening vragen van andere.
Sinds mijn scheiding, lijk ik dat gezinsleven graag terug te willen. Nooit wilde ik dat mijn gezin uit elkaar zou vallen en had het ook absoluut nooit verwacht dat het wel gebeuren zou.
Maar helaas door karakter veranderingen heb ik gekozen voor mezelf en mijn kids.
Intussen meerdere korte relatie's gehad, met mannen waarvan ik in het begin dacht wauw.
Maar na een tijdje blijkt dat zoals ze zich voordoen op app en mail, het in de werkelijkheid meestal anders is.
Elke keer weer (en ja weet het, dom en eigen schuld), geef ik mezelf volledig en als ik je eenmaal leuk vind, zal ik dat ook continu laten weten en merken. Ik geloof namelijk dat als je de juiste persoon tegenkomt, het verliefd zijn heel lang kan blijven hangen. En ik doe dus ook altijd mijn best dat zo te houden. Toch is het om verschillende dingen met ze mis gelopen.
Als dat eenmaal stuk loopt, lijkt dat bij mij door merg en been te gaan, puur omdat ik vol onbegrip achter blijf en van die gene geen duidelijkheid krijg over hoe of wat. Met als gevolg dat je het zelf gaat invullen en ik mezelf dan een eigen waarde geef van nihil.
Als ik dan weer de kracht terug vind in mezelf, omdat ik niet wil dat mijn ex macht over mij heeft door te gaan zitten treuren, ga ik opnieuw daten.
Elke keer beloof ik mezelf, niet teveel te geloven in getypte woorden en afwachten tot de werkelijkheid.
Maar door app en mail, leer je tegenwoordig iemand sneller kennen omdat je al veel bespreekt voor de daadwerkelijke ontmoeting.
Sterk in mijn schoenen dook ik op een datingsite, zo van ik trap er niet meer in!!
Ja tuurlijk.....weer tref ik iemand zo heerlijk spontaan en alles in het leven net zo te ervaren als ik en een bepaald toekomst beeld voor ogen net als ik.
Elke zin klopte van begin af aan, van beide kanten.
Hij heeft net als ik de neiging zichzelf volledig bloot te geven, zodat we achteraf geen verwijten krijgen van als ik dat eerder geweten had!!
Maar zijn verhaal was in dermate GROTER, dan ik besloot hem eerst even de kans te geven zijn verhaal te doen. Tussen door probeerde ik wel kleine dingen over mezelf toe te voegen, maar kwam weinig respons op, omdat hij door ratelde over zijn verleden.
Toen ik mezelf tegen kwam in het feit, dat ik mezelf weer eens op de achtergrond zette, dacht ik van nee niet weer. En gezien hij en ik volledig open en eerlijk waren, heb ik hem dat gezegd.
Balen dat hij deed, want hij had wel een vermoede maar dacht dat ik het allemaal wel aan kon.
Kan ik ook wel, alleen dat geen wat hij verteld allemaal is niet niks, dat zelfs ik als moeder wakker lig door wat er speelt bij zijn kinderen. Elke moeder (en vader) hart zou gaan bloeden na het horen van zulke verhalen, maar dat maakt niet weg dat mijn verhaal KLEINER net zoveel pijn gedaan heeft als die van hem, maar kwam er nog steeds moeilijk tussen. Toen hij zei van alles wat je tussen door vertelde heb ik echt wel gelezen en opgeslagen, alleen wilde je niet blokkeren door er op in te gaan. Dus praat gerust over de dingen uit jou verleden.
Ik probeerde mijn inmiddels opgebouwde muurtje te verlagen, en probeerde in kleine stukjes mijn verhaal te doen. En hij riep dat ik hem met geen 10 paarden weg kon jagen.
Maar sinds het tijd werd voor mijn verhalen, had hij in ene minder tijd. Ik praat dus over 119 emails in een week tijd die ik van hem gehad heb met af en toe een reactie erop van mijn gevoel. Hele dagen zat hij te typen in combinatie met appen, mailen en op talk. Ik luisterde aandachtig naar zijn verhalen, want is erg als je dat allemaal hebt moeten meemaken, en weet dus ook alles wat hij gezegd heeft nog tot elke mail. Door het verleden op te rakelen, trok dat verliefde gevoel op de achtergrond en hij beloofde dat het straks echt weer beter zou gaan, maar dat de open en eerlijkheid nu even belangrijk waren, omdat het anders later op ons pad komt.
Nu is het dus zover dat sinds ik met mijn verhalen, gedachtes en gevoelens op de proppen kwam, hij zelden nog appt, mailt of komt praten op talk.
En gezien onze eerlijkheid, heb ik hem dat dus ook gezegd, puur omdat zowel zijn kind als mijn kinderen, de uren contacten in de gaten hadden en het in ene stiller viel, wist ik niet goed wat ik moest zeggen tegen mijn kids. Heb ze dus met basis dingen verteld dat ik iemand heb leren kennen, die echt dicht in de buurt komt van perfectie (perfectie passende bij mijn karakter en levens gedachte). Maar als dan de meiden zien dat ik in ene bijna geen contact meer heb met hem en zien dat ik daardoor toch wel teleurgesteld en met onbegrip op de bank zit, voel ik me weer terug vallen in mijn eigenwaarde. Ik word gewoon soms levensmoe van mezelf, dat ik elke keer denk dit gaat het worden, eindelijk heb ik hem gevonden. Moet ik ze weer vertellen dat dingen zich telkens herhalen in mijn leven. Dat deze persoon nu meer lijkt bezig te zijn me kapot te maken, door me gewoon weg te negeren, want heeft geen woorden.
Maar als ik zeg dat ik antwoorden wil en ze anders persoonlijk kom halen, dan heeft hij wel de juiste woorden kunnen vinden.
Is het nou zo raar dat ik voor mij en me gezin op kom en hem verwijt dat hij nu totaal anders doet, dan alles wat hij beloofde in mail. Er komt dan een stukje bitch in me naar boven, puur omdat het mijn kinderen ook raakt. Ja weet wat ik zou moeten doen, los laten en verder gaan met mijn leven. Maar dat loslaten is dus juist een stukje bij mij wat me elke keer nekt, ik wil dingen ten alle tijden uitpraten ook als we ermee stoppen. En als ik dus geen antwoord zie te krijgen op het hoe en waarom, blijf ik ermee bezig. Zo mee bezig, dat het mijn dagen en nachten beheerst. Door die chronische slaap tekort, word je ook nog eens moe en lusteloos en heb je intens verdriet, omdat ik mijn kids alleen maar terug wil geven wat ooit zo goed was. Schuldgevoel gaat heersen, en daardoor komen er rare gedachtes in mij op, gezien ik faal als moeder.
Ik verlies de grip op mezelf dan volledig en het ergste is dat ik het bij mezelf zie gebeuren en het niet lukken wil het tegen te houden. Hoe moet je als gevoelsmens, een plekje vinden in deze wereld zonder eraan onder door te gaan. Komt het aan op karakter veranderingen die nodig zijn of moet ik gewoon mezelf blijven en accepteren dat je met zoveel gevoel gewoon een makkelijke prooi bent in deze maatschappij?
Sorry voor dit toch weer lange bericht, maar dat waar ik geen antwoord op krijg van de gene die het weet, ben ik het toch maar hier neer gaan zetten.
Alvast bedankt voor de tijd die je neemt om dit alles te lezen, en ik weet dat ik harde feiten te horen zal krijgen. Maar misschien heeft deze troela dat juist even nodig.
Nu heeft hij dus ook mijn slechte kant gezien en zet mij nu op een wacht bankje tot hij eraan toe is om antwoorden te geven, en juist hij weet wat dat met een gevoelsmens doet en weet dat hij mij daar keihard mee pakt. Iets waar hij zelf heel slecht tegen kan, en juist dat doet bij een ander.

Grtz

@Gutanoth: Goeie vraag, hart luchten maar meer bij mezelf zoekende hoe ik beter overweg kan gaan met teleurstelling.

@jatochneetoch: Ik ontmoet ze ten alle tijden ook in het echt, alleen door mailen en appen weet je al gauw veel over iemand, waardoor je besluit dat een ontmoeting het waard is. Ik ben echt niet te lokken met woordjes vind je leuk of spontaan, het zijn langdurige berichten, contacten. Meestal na de ontmoeting vinden ze me dan heel erg leuk, maar hebben in ene minder tijd voor app en mail. Terwijl daarvoor had je hele dagen contact. En als ik dat dan aangeef, ben ik een claimer.

@Panthera1984: Ik kom uit een relatie van 16 jaar, en heb kids van 10 en 12 jaar. Dat geen terug geven wat ze hadden gaat niet en dat weet ik. Maar mijn leven heeft dus 16 jaar gedraait om man en kinderen, het sociale leven tussen door, heb ik veel pech in gehad zeg maar. Nu ik er dus alleen voor sta, en opgesloten zit in een dorp zonder een kant op te kunnen, en mijn sociale leven opbouwen iets ingewikkelder ligt, met ook nog eens 2 meiden in de pubertijd, die dus zoveel goeds ervaren hebben uit hun opvoeding, dat ze in dermate zelfstandig zijn en mamma er puur is om het er zijn. Iets met ze ondernemen is ook, gezien de simpele dingen in het leven, pubers niet meer boeit en de rest ze graag doen met vriendinnen, en gelijk hebben ze.

@Aeqvitas: Online daten is inderdaad een uitkomst, want je weet al gauw iets meer van iemand, waardoor je niet eerst eindeloos hoeft te daten en het alsnog niks word.

@euphoria19: het internet daten, doe ik onder school tijden en daar merken ze weinig van. Pas wanneer ik ze toevoeg op app en mail, probeer ik er altijd te zijn voor de gene die wat vertellen wil.
Iets wat prima te combineren is met de kids. Zodra ik dus meer appjes krijg merken mijn meiden dat, en zien dan toch meestal in het begin een big smile op mijn toet komen.
Op stap gaat niet, want ben fulltime moeder en in mijn uppie op stap is niet echt mijn ding, buiten het feit dat je in mijn dorp nergens heen kunt zonder auto, want de weekenden rijden er geen bussen.

Ik probeer nu bij mezelf te bedenken of ik een trut ben, wachtende op dat bankje, hij gezegd hebbende dat de toekomst beter word.
Of gezien zijn mail historie, is hij misschien echt wel de juiste persoon en is hij het wachten waard.
En dat iemand het druk heeft, met de dagelijkse dingen kan ik volkomen inkomen, maar als je dan in ene ziet dat zo iemand wel tijd heeft voor vele berichten op FOK, ga ik sterk twijfelen.
Ik snap gewoon niet waarom mensen de tijd nemen je te overtuigen in 119 emails en het vervolgens laat afweten.

@ Zippow:

1. Elke keer wanneer ik besluit weer sterker te staan, ga ik dus ook zonder verwachtingen daten. En roep bij veel reactie's, jaja zeg je nu. Ik heb toch wel een muurtje opgebouwd tegen loze beloftes. Maar ik heb het over mannen die echt volledige inzet tonen, en niet 1 of 2 leuke mailtjes met teksten.

2. Ik wijs mensen niet af op hun rugzak, want die heb ik zelf ook. Hou juist wel van inhoud van een persoon, want dat maakt tot wie je bent.

3. Ik hoopte dat mijn tekst tussen haakjes duidelijk was, maar ik bedoel iemand die qua karakter heel goed bij je past. Ik hoop dus mijn kinderen te laten zien, dat ze geen genoegen moeten nemen met minder. Als zij in de toekomst niet volledig blij zijn in hun relatie, moeten ze inzien dat ze het verdienen volledig gelukkig en geaccepteerd te worden. En dat het moeilijk is die ene persoon te vinden, mag duidelijk zijn .

4. Het was dus nu de tegen partij die direct open en eerlijk was en zijn ellende in 119 mails deelde.
Ik kreeg niet veel kans om mijn kant te vertellen. Hij zei daarbij, dat als ik alles van hem weet, ik nog kan afhaken.

5. Tja dat is nou net dus een lastig stukje betreft mij, zoals ik al eerder beschreef. Vast in een niet sociaal dorp en er buiten treden ligt een beetje ingewikkeld vanwege tijds bestek in vrije tijd voor mezelf en het vervoer buiten dit dorp.

Grtz

quote:

Op donderdag 30 januari 2014 12:28 schreef Panthera1984 het volgende:
Ok, als ik het goed begrijp zeg je dat je puberende dochters alleen nog mamma als instituut nodig hebben, maar dat je het idee hebt dat er nu ruimte is voor jou, omdat zij minder van je vragen.
Dit kán zo zijn, maar 10 en 12 is nog best jong, niet volop puberend. Bovendien kan ook een puber die zich afzet wel baat hebben bij een moeder waarvan je weet dat ze er is wanneer je die behoefte hebt.

Maar goed, je vroeg meer om tips om je te beschermen. Ik ga mee met wat eerder gezegd is, maak online contacten niet gelijk zo 'diep'. Een diepgaand gevoel/contact met iemand bouw je op omdat je tijd met elkaar doorbrengt, je op je gemak voelt en je veilig voelt dingen te uiten. Niet door je verhaal maar gewoon op tafel te plempen en diepgang te 'forceren',

Ik heb geen afzettende pubers, al zitten ze er jong wel al duidelijk in. Ik ben er ten alle tijden voor ze als het nodig is, wat bij mij dus betekend 24/7.
1x in de 3 weken gaan ze een weekend naar hun vader, maar dat is meestal van zaterdag einde ochtend, begin middag, tot zondag zelfde tijd als zaterdag.
Ik voel me in eerste instantie niet aangetrokken door iemand zijn diepte gang, juist door het spontane. Makkelijk kunnen kletsen en inhoud kunnen geven aan de berichten.
Met de laatste persoon, zou ik het liefst alle mails eens delen met een 3de. Want de mails hebben dermate inhoud dat ik daarvoor smelt. En ben dan toch benieuwd of ik dan de enige ben die daardoor goede hoop krijg of dat meerdere dat zouden hebben. Maar ja hij heeft zoveel gezegd, beloofd en verteld, dat het niet te delen is. En wat bereikt zo iemand met ellen lange mails sturen en zichzelf bloot geven, en niks anders roept van dat moet jij ook kunnen om het te laten slagen. Dan doe ik het en vertel me hoe ik voel bij en over dingen en dan zet hij me op een wacht bank.
Dit is iemand die echt altijd en overal antwoord op heeft, en nu geen woorden zou hebben.
Dat onbegrip is echt mijn grootste probleem in alles, als ik dan toch niet die juiste persoon voor je ben, kun je toch gewoon zeggen waarom dat is. Dan kan ik er wat mee.

quote:

Op donderdag 30 januari 2014 12:49 schreef TerryStone het volgende:

[..]

Misschien dat hij je wel leuk vond maar je hebt kinderen en je lijkt ontzettend verbitterd ergo je bent damaged goods en daardoor ongeschikt voor een relatie.

Hij heeft zelf ook kinderen en zijn situatie ligt ingewikkelder dan met mijn kids, maar ik ben eerder iemand die hem zal steunen betreft kids en niet om afwijzen.
Dat ik damaged ben dat klopt, maar zodra dingen weer de goede kant op gaan, sta ik vooraan. Alleen ben dus overgevoelig voor falen, en als ik dus blijkbaar ergens in faal wil ik graag van die gene weten waarin ik gefaald heb.
Zijn eis was open en eerlijkheid en dat was super, want daar hou ik ook van. Maar hoe kan het dan dat als je dat doet, iemand in ene niks meer te zeggen hebt.
Als ik wat zei over zijn afstand in ene, zei hij dat hij druk was met dingen regelen, waar ook ik profijt van zou hebben omdat hij het goed wilde doen met ons. Maar een goedemorgen of welterusten berichtje was teveel. En als ik dan in ene zie dat hij volop bezig is op FOK, terwijl hij zich druk zou moeten maken om zijn kinderen, dan valt mijn mond toch wel open.
Ik wist dat hij het net als ik niet makkelijk heeft met geld, dat wetende heb ik hem nog heel lief een pakkie shag opgestuurd met iets liefs erbij, maar zelfs een dank je wel kon er niet vanaf.
Ja ik weet dat ik naïef bezig ben nu en dat het eigelijk wel duidelijk is.
Maar zijn teksten in de mails kan ik niet loslaten en blijf dus telkens knokken met dat onbegrip.