Helaas, maar waar. Het is mijn ex, niks meer met elkaar te maken hebben en dat breekt me enorm op.
Zoveel liefde, met zoveel draden aan elkaar vast zitten en toch lukt het niet.
Zoveel redenen, maar 1 ervan heeft onze relatie de das omgedaan.
Mijn partner is erg depressief. Dit is echter niet de echte reden dat we uit elkaar zijn gegaan.
Met de juiste behandeling, zou ik met hem door zijn gegaan, maar ik KON gewoon niet meer tegen al het negatieve wat op mij werd geprojecteerd. Op een gegeven moment was het zelfs zeer respectloos naar mij toe.
Al zoveel dingen had ik tijdens de relatie aangegeven, tips, adviezen, liefde.
Hij vond dat ik het niet zo persoonlijk moest opvatten, maar ik liep op mijn tenen, maandenlang.
Dit gaat op den duur ten koste van het hele gezin (we hebben samen geen kinderen)
Het mocht en kon zo niet langer doorgaan.
Ik zie grote overeenkomsten met Mike Boddé (dit terzijde)
Het afscheid is als volgt: allebei ons eigen leven op de rails zetten en dan staat bij mij de deur op een kier.
Ben ik nu egoïstisch? Of stel ik grenzen?
Ik draai in rondjes rond, zoek veel op internet om daar antwoorden te krijgen, maar het enige wat ik lees is dat de partners nog bij elkaar zijn.
Graag meningen of mensen met een soortgelijke ervaring.
Ondergaat hij nu helemaal geen behandeling of een in jouw ogen onjuiste behandeling?quote:Op zondag 26 januari 2014 12:12 schreef medeleven het volgende:
Met de juiste behandeling, zou ik met hem door zijn gegaan,
Diep in mijn hart voel ik het ook wel zo, maar die twijfel altijd!! WHHAAA, word er gek van.
Hij heeft mij dus ook vaak gezegd dat hij zich, zelfs door mij, in de steek gelaten voelt.
Maar mijn zienswijze is anders; ik heb hem heel veel tijd gegeven om er samen met mij een weg in te vinden.
Het liefst zou ik hem in mijn armen willen nemen en zeggen dat het wel goed komt.
Dit is geen optie, want dan is onze breuk helemaal voor niks geweest. Nu kunnen we beter helen.
Sterkte en succes
Hij staat op de wachtlijst.
Als hij dit traject daadwerkelijke ondergaat, heb ik er vertrouwen in dat hij een waardevol en kwalitatief mooi leven krijgt. Juiste therapie, juiste medicatie.
Wanneer wij contact hebben, zijn we allebei weer terug bij af. Ligt de wond weer open.
Wat ik zei; de deur blijft op een kier
Natuurlijk voelt hij zich in de steek gelaten, juist omdat hij depressief is zal hij dat snel zo voelen. Maar dat betekent niet dat je een verkeerde beslissing hebt genomen. Het is lastig je niet schuldig te voelen, niet het gevoel te hebben dat je hem laat vallen, maar als jij aan zijn depressie onderdoor gaat dan kun je er niet eens meer voor hem zijn. Daarnaast heb je niet de plicht er steeds alleen maar voor hem zijn, jij hebt ook behoeftes. Op een gegeven moment bereik je de grens. Ik denk dat je 100% de juiste keuze maakt.quote:
Dank je Copycat, voor je snelle reactie.
Diep in mijn hart voel ik het ook wel zo, maar die twijfel altijd!! WHHAAA, word er gek van.
Hij heeft mij dus ook vaak gezegd dat hij zich, zelfs door mij, in de steek gelaten voelt.
Maar mijn zienswijze is anders; ik heb hem heel veel tijd gegeven om er samen met mij een weg in te vinden.
Het liefst zou ik hem in mijn armen willen nemen en zeggen dat het wel goed komt.
Dit is geen optie, want dan is onze breuk helemaal voor niks geweest. Nu kunnen we beter helen.
(en ik herken het. In een zeer vergelijkbare situatie gezeten. Is moeilijk, maar je gaat je uiteindelijk heel opgelucht voelen over dit besluit)
Musil, je verwoord heel mooi waar ik tegenaan loop.
Ben in gesprek gegaan met mijn lief. Want zo voelt het nog steeds.
Juist door afstand te nemen, kan ik de dingen ook vanuit een andere visie bekijken.
Een lange weg te gaan. Het woord 'relatie' is nu niet aan de orde.
Maar juist om contact te hebben, maakt het dat er rust in mijn leven is gekomen.
Vrienden voor het leven, dat zeker!!
Echter, zonder de pessimist te willen uithangen: pas wel een beetje op en hou enige afstand. Het is makkelijk om zo kort nadat het over is het contact snel steeds intenser te laten worden, en als jullie elkaar heel frequent zien op korte termijn, dan is de kans héél groot dat jullie ook weer in dezelfde patronen vervallen. Die waren immers niet voor niets ontstaan en daar zaten jullie tot voor zéér kort nog in. Je moet een nieuwe basis opbouwen waarin de verstandhoudingen tussen jullie anders liggen (gelijkwaardiger, dwz, jij die je niet meer zo hoeft aan te passen en op je tenen hoeft te lopen, hij die niet vooral het slachtoffer is steeds, etc.). Dat is heel lastig omdat je, zeker zo kort na je breakup, het verleden onherroepelijk meeneemt. Bovendien zullen zijn problemen (depressiviteit) niet zomaar ineens verdwenen zijn. Kortom, doe het rustig aan, en hou een stukje afstand.
SPOILERTer illustratie: het vaak zo dat je niet direct herkent dat je in dezelfde patronen aan het glijden bent, omdat ze zo vanzelfsprekend zijn. Je bent het gewend dat hij soms respectloos was bijvoorbeeld; als hij dat nu weer is maar minder dan voorheen dan is dat nog steeds verkeerd en een voedingsbodem voor ongelijke verhoudingen, maar je bent geneigd om het niet vanuit neutraal perspectief te zien (he dit kan hij niet maken) maar vanuit context. Dan kun je bijv ipv 'dit kan niet door de beugel' denken 'he dit is veel minder erg dan toen, een verbetering'.
[ Bericht 7% gewijzigd door Musil op 04-02-2014 23:22:03 ]