Persoonlijkheidsproblematiek in combinatie met relaties

Hoi, ik lurk al enige tijd op het forum en wist eigenlijk niet of ik mijn verhaal wel wilde posten. Ik heb toch maar besloten om het te doen, al is het alleen maar om het even van me af te schrijven. Wellicht dat ik wat jullie opmerkingen opsteek, mocht ik iemand zo ver krijgen het hele stuk te lezen (het is echt een gigantisch verhaal, excuses daarvoor, ik kreeg het er niet beknopt uit).

—

Al jaren ben ik iemand die zich ‚anders’ voelde dan anderen. Als ik in een ruimte ben met meerdere mensen heb ik erg veel moeite om een connectie met mijn omgeving te voelen, en van nature ga ik er vrijwel altijd vanuit dat de ander mij iets aan wil doen. Van nature ben ik iemand die vrij introvert is, dat is iets wat ook niet meehelpt, maar goed, dat is wat het is en voor mezelf heb ik dat al lang geaccepteerd. Ondanks dat ben ik namelijk 1 op 1, of in een kleiner gezelschap een erg leuke aanwezigheid voor de andere partij(en) als ik hun moet geloven. En inmiddels is mijn zelfverzekerdheid ook wel groot genoeg om dit ook zelf in te zien, en ook echt zo te voelen.
Desalniettemin kamp ik met persoonlijkheidsproblematiek, en dat maakt de sociale omgang met anderen, en met stipt op nummer 1 mijn partner vaak wel eens knap lastig.

Ik ben een typisch geval van iemand met een nare jeugd. Mijn moeder is vrijwel altijd erg labiel geweest (ook zij is zo’n typisch geval van iemand met een nare jeugd, zo gaan die dingen nou eenmaal), ik ben vrijwel overal en altijd getreiterd (van peuterschool tot en met middelbare school), mijn ouders stonden niet achter mij, of begrepen het niet terwijl dit gebeurde, en als kers op de taart ben ik in mijn puberteit mijn vader (na een periode van 5 jaar ziekte, kanker) verloren, waarna mijn moeder volledig flipte en zo snel mogelijk per se moest hertrouwen met een kerel in een andere stad waardoor ik mijn thuisbasis volledig kwijt was op de leeftijd van 17 jaar.

De shitcocktail die ik hierboven heb beschreven heeft onder andere geresulteerd in een depressie, waarvan ik eigenlijk sinds enkele weken het gevoel heb dat ik er uit aan het kruipen ben.
Ik had al jaren het gevoel dat ik depressief was, maar ik heb het zo lang mogelijk proberen weg te stoppen. Het jaar waarin ik mijn vader verloren ben, leerde ik mijn ex-vriendje kennen waarmee ik 7 jaar een soort van veilige cocon heb gecreëerd. Die cocon werd mij op een gegeven moment veel te benauwend en ik had het gevoel dat we elkaar tegen hielden in onze persoonlijke ontwikkeling.
De relatie was al lang niet leuk meer, er was op het einde nog weinig intimiteit, we zijn wel eens fysiek naar elkaar geworden (alsin vijandig), en ik zat hem onwijs uit te lokken op allerlei irritante manieren omdat ik gewoon helemaal niet content was met de situatie en toentertijd geen idee had hoe ik daar mee om moest gaan.
De druppel was voor mij een affaire tijdens het laatste half jaar in mijn relatie, ik wilde eigenlijk al de gehele tijd niet meer met die relatie verder maar ik was te schijterig om er een einde aan te maken (hij was er al die tijd nog van overtuigd dat hij met mij verder wilde). Je kan gerust stellen dat ik me als een enorm kutwijf heb gedragen toen, ik ga dit ook zeker niet goed praten met ,de dingen uit het verleden die er voor zorgden dat ik mij wellicht daarom zo heb gedragen,. Nee, het was gewoon fout, ik heb me er schuldig om gevoeld, mijn excuses aangeboden en ik wens hem voor de rest al het geluk in de wereld toe met zijn verdere leven.

Toen ik 23 was stond ik er dus sinds tijden weer echt alleen voor. Een periode waarin ik eigenlijk geen enkel stabiel ding in mijn leven had. Ik was net klaar met school dus had geen werk, ik had nog niet eens een goed idee van hoe ik mijn carriere überhaupt in wilde delen, en daar kwam bij dat ik ook nog geen huis had (ik woonde daarvoor dus samen met mijn ex).
Achteraf gezien weet ik niet meer hoe ik me hier uit heb gered, maar goed, al snel had ik het voor elkaar dat ik een bijbaantje had, daarnaast freelancete ik in het veld waar ik voor opgeleid was, en kwam een goed vriendinnetje van me ook uit een lange relatie waardoor we besloten samen een huisje te zoeken en deze ook hadden gevonden. In een periode van een paar maanden had ik het dus toch voor elkaar om een soort basis voor mezelf te creëren.

Toen dat eenmaal gefixt was werd ik vrij snel smoorverliefd op de persoon waar ik nu een relatie mee heb. Ik had echt jaren klem gezeten in die oude relatie, dus ik wist niet wat ik meemaakte met al die heftige emoties die toen ineens in mijn leven werden gesmeten.
Liefde is super, maar als een persoon met persoonlijkheidsproblematiek heeft het ook zeker een keerzijde, daar werd ik eigenlijk van begin af aan mee geconfronteerd en tot op de dag vandaag merk ik dat dus nog steeds heel sterk. Ik word er zo sterk mee geconfronteerd, dat het zich uit in woede- en paniekaanvallen.

Omdat het het afgelopen jaar niet helemaal lekker ging op mijn werk (inmiddels zat ik in dienst bij een bedrijf in mijn sector), begon ik onwijs te stressen, en dit in combinatie met mijn nieuwe relatie en de gevoelens die het teweeg bracht ben ik in september - helemaal officieel gediagnostiseerd dit keer - in een depressie beland. Ik kreeg wekelijks therapie, ben onwijs veel gaan sporten, en omdat mijn werkgever me heeft ontslagen vanwege ‚ziekte’, ben ik in de ziektewet beland en had ik zeeën aan tijd waarin ik rust kon nemen, mezelf kon laten gaan, veroorloofd slapeloze nachten en concentratie problemen kon hebben en eindeloos voor me uit kon staren zonder dat iemand daar een probleem van maakte.
Als verrassing kreeg ik eind november daarbij een dubbele longembolie op mijn dak waarna ik opgenomen werd in het ziekenhuis, en hoe raar het misschien ook klinkt; het lijkt wel alsof ik me na die ervaring eigenlijk alleen maar beter ben gaan voelen. Ik weet niet of het het stoppen met de anticonceptie-pil was (de oorzaak van mijn embolie), het sporten en dat ik daardoor enorm veel ben afgevallen, of de aandacht die ik van mijn directe omgeving kreeg toen ik ziek was waardoor ik inzag dat ik er echt niet alleen voor stond, of misschien wel alledrie deze dingen tegelijkertijd, maar mijn zelfverzekerdheid is daardoor enorm toegenomen. En ik kan nu na jaren zeggen dat ik mij niet meer depressief voel, grotendeels omdat ik niet meer zo intens boos ben op mezelf.

Tot dusver de depressie, maar wat nog wel overbleef was de persoonlijkheidsproblematiek: die zit veel dieper.
Tijdens een sessie met mijn psycholoog heb ik opgebiecht dat ik steeds vaker last had van woede en paniekaanvallen waarin ik mezelf pijn wilde doen (en deed) en zelfs geen zin meer had om te leven. De eerste paar sessies durfde ik hier namelijk niet volledig open over te zijn vanwege schaamte. Ze stelde toen dus vast dat ik met persoonlijkheidsproblematiek kampte, en dat schematherapie een goede oplossing voor mij en mijn problemen kon zijn.
Na een hele lange lijst met vragen kwam daar uit dat ik met de schema’s (dat zijn dus eigenlijk je standaard patronen van reageren op situaties) verlatingsangst, wantrouwen en onverbiddelijk hoge eisen kampte. Voor mij een feest van herkenning want ja: ik word bij elk afscheid (zelfs als ik mijn vriend na een week weer ga zien bijvoorbeeld) beslopen door een heel naar gevoel, ik heb moeite met het volledig vertrouwen van mijn partner terwijl daar helemaal geen reden toe is (ik word er erg jaloers, controlerend en onzeker van), en ik stel torenhoge eisen aan mezelf en mijn directe omgeving (ik ben iemand die altijd blijft knokken, nooit tevreden is, en zichzelf op die manier uitput).
Deze drie schema’s zijn zo ongelofelijk sterk aanwezig, en sinds ik begonnen ben met die therapie ben ik me er zo van bewust hoe ze verweven zijn in mijn dagelijks leven (bewustzijn is natuurlijk stap 1).

Maar wat me vooral opvalt, is dat ik deze schema’s vooral zie wanneer ik problemen met mijn partner heb, en daar breek ik nu toch al zo lang mijn hoofd over.
Mijn partner is iemand die op dit moment ook een beetje is vastgelopen, al ruim een jaar is hij (28) bezig met het vinden van een baan, huis, en het vormen van zijn leven, maar hij lijkt er niet 1-2-3 uit te komen, en is ook niet iemand die snel hulp aanneemt van een ander omdat hij dat als zwakte ziet.
Dit heeft geresulteerd in het feit dat we het afgelopen jaar bijna geen leuke uitjes hebben kunnen doen (het was altijd lastig met geld, ik heb zelf ook nog geen goudmijn opgebouwd helaas), er een onwijze afstand tussen ons in zit (hij zit nu bij zijn ouders aan de andere kant van het land), ik veel heb voorgeschoten waarvan ik nog steeds weinig heb terug gezien, en daar komt bij dat het voor de rest een behoorlijke chaoot is die gewoon nog niet helemaal weet hoe hij met alles kan dealen (mede is het plannen van iets erg lastig geweest).

Al met al triggeren deze minpunten mijn schema’s onwijs. Als iemand met onverbiddelijk hoge eisen, die op meerdere punten in haar leven vanuit niets IETS heeft opgebouwd vind ik het heel moeilijk om te zien hoe mijn partner het onafhankelijk en zelfstandig worden behoorlijk uitstelt. Ik voel me hierdoor ook onwijs beklemd omdat het gewoon een stukje vrijheid weg neemt. Ik kan hierdoor namelijk niet zomaar voorstellen om iets te doen, want er is vaak geen geld, of het is lastig qua tijd.
De afstand (reis van 3u met trein) is iets waar ik als iemand met een vertrouwensissue en verlatingsangst het héél zwaar mee heb, en daar komt bij dat door zijn chaos plannen vaak erg moeilijk is.

Ik gooi niet snel de handdoek in de ring, want ik wil graag dingen gewoon oplossen, maar ik vraag me inmiddels af of dit voor mij gewoon niet to much to handle is. Het uitmaken is een snelle oplossing, maar met een volgende partner ga ik dan zeer waarschijnlijk ook weer mijn schema’s tegenkomen. Dit is nu echt al een hele lange tijd een conflict in mijn hoofd. Ik voel nare emoties, maar die nare emoties komen ook door mijn schema’s, mijn manier van naar de wereld kijken. Dus hoe reageer ik op dat gevoel, hoe interpreteer ik dat? Ik heb mijn gevoel jaren lang onderdrukt, en nu ik durf te voelen weet ik vaak niet hoe ik het kan begrijpen.
Is het puur zo lastig omdat mijn schema’s mij willen leiden, of passen mijn partner en ik gewoon simpelweg niet bij elkaar omdat we te verschillend zijn op bepaalde gebieden?
Ik kan er echt mijn hoofd over breken, en het heeft me het afgelopen jaar zo ongelofelijk veel angst en verdriet gekost.

Vooralsnog ga ik gewoon verder met schematherapie, ik heb sinds begin januari een nieuwe psycholoog gekregen omdat de vorige een andere baan heeft gekregen. Ik zit nog redelijk in de beginfase van de therapie, en de inzicht is er al, het is nu tijd voor de aanpak, en ik heb erg veel zin om er mee aan de slag te gaan.
En wat de relatie betreft, misschien is een break gewoon wel goed voor ons beide? Zo voelt het wel, maar ik voel er tegelijkertijd nog heel veel angst bij.

quote:

Jippie ik heb het hele verhaal gelezen.

Herkenbaar verhaal, het relatie gedeelte.
Ik heb ook schema therapie. Zal morgen even verder reageren.

Heb je trouwens ook vragen voor in je topic?

Ik ben eigenlijk heel benieuwd of er ook anderen zijn die hier schematherapie (gehad) hebben, en hoe zij dit hebben ervaren, zeker in combinatie met hun liefdesrelatie (met al mijn vriendschappelijke relaties heb ik namelijk niet zulke struggles).
Dus eigenlijk ben ik heel benieuwd naar jouw verhaal

quote:

Wat me op valt is dat je je hele leven lang je 'basis' en je ' veilige kokonnen' hebt gevonden bij anderen en dat dit ook keer op keer weer is weggevallen om welke reden dan ook. Het moment dat je er daadwerkelijk zelf voor stond (na de breuk van je eerste relatie) was er vrij snel daarna alweer iemand anders die als veilige haven kon dienen.

..Goed punt. Ik ben tussen mijn twee relaties in een jaartje ‚single’ geweest en als ik het nu bekijk is dit misschien gewoon te kort geweest om die echte zelfstandigheid te ontwikkelen.
Ik heb gister een vrij heftig gesprek gehad met mijn partner waarin we in eerste instantie beide met onze handen in het haar zaten wat te doen.
Daarna hebben we besloten dat we elkaar de komende maand de ruimte en tijd geven om los van elkaar uit te zoeken wat we met onze individuele issues aan moeten, wat op deze manier door blijven gaan dat gaat onze relatie niet verder helpen. Dus even geen contact meer met elkaar.

In eerste instantie werd ik vrij angstig en verdrietig door die gedachte, maar al snel ebde dat weg en sloeg het om naar een gevoel van opluchting. Ik denk nu hierdoor heel sterk dat het voor mij beter is om uiteindelijk de stekker er helemaal uit te trekken, al voelt deze ‚soft break up’ voor dit moment nu gewoon even prima. Misschien heb ik het ook wel helemaal mis hoor (nogmaals, soms snap ik mijn eigen gevoelens echt niet..).

quote:

Wat ik in je verhaal en je persoonlijke ontwikkeling mis is een moment waarop je hebt geleerd om voor jezelf een veilige haven te bouwen die onafhankelijk is van anderen. Een stuk zelfvertrouwen en zelfliefde bij wijze van spreken waarop je in donkere tijden op kunt terugvallen. Mijn gevoel is dat je verlatingsangst daar ook vandaan komt, het gebrek aan een veilige haven zónder diegene. Het is best wel begrijpelijk dat je dit nooit ontwikkeld hebt.. ik bedoel, toen je jonger was, konden je ouders je daarin ook niet echt bepaald helpen aangezien zij met zichzelf bezig waren…

Eigenlijk zit ik daar nu middenin.. Inmiddels is mijn huisgenootje al weer een jaar weg en heb ik volledig mijn eigen huis ingericht en kan ik dat prima onderhouden. Ik heb structuur in mijn leven aangebracht, en met mijn werk gaat het ook heel lekker. Ik heb een hoop fijne vrienden bij wie ik me top voel, en ik zit goed in mijn vel en straal dat uit, ik merk ook dat mijn omgeving dit weer oppikt. Mijn zelfverzekerdheid is de afgelopen 2 maanden zo bijzonder gestegen.

Ik heb in het verleden talloze yoga en mindfulness cursussen gevolgd waarbij ik heel erg streefde naar dat moment, en ik kreeg het gewoon niet voor elkaar. Tijdens mijn depressie was het mediteren veel te heftig en confronterend en kon ik dat niet handelen.
Nu laatst had ik een paniekaanval, ik was alleen thuis, en om rustig te worden ben ik gewoon gaan mediteren: dit was voor het eerst in mijn leven dat ik me werkelijk echt thuis voelde in mijn eigen lichaam, en dit was echt zo prettig.
Wil niet claimen dat ik nu een ultieme zen boeddhist ben of zo, er is nog zat te leren. Maar ik merk nu eindelijk dat het echt steeds beter gaat.

quote:

Heb je een diagnose voor jouw persoonlijkheidsstoornis ? Een naam?

Mijn psychologe heeft het omschreven als ‚persoonlijkheidsproblematiek’, en dat is dan de benaming er voor. Het is bij mij bijvoorbeeld niet zo dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb (dan heb je het geloof ik echt over dingen als borderline, schizofrenie etc..).