Waarom willen sommige mensen zo graag jong settelen?

quote:

Op maandag 20 januari 2014 10:54 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Al die jonge mensen? Jij kent ze allemaal?

Jij hebt de OP niet gelezen? Het staat er toch echt duidelijk in.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 10:54 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Kennissen van mij waren na elkaar een half jaar te kennen al zwanger, nu hebben ze er drie en komt ze erachter dat ze hem toch niet meer zo leuk vindt.

Bezint, eer ge begint.

Inderdaad. En hierom kan ik daar soms zo kwaad om worden.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 10:55 schreef Truffeldoos het volgende:

[..]

Jij hebt de OP niet gelezen? Het staat er toch echt duidelijk in.

O, jij refereert alleen aan wat de TS zegt. Dat was me niet duidelijk.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 10:31 schreef CherryOnTop het volgende:

[..]

Dat het anders misschien niet meer lukt? Sommigen zijn bang dat ze anders tot hun 40e single blijven en dan geen kinderen kunnen krijgen - aldus een aantal vriendinnen. Nou ja dan moeten ze lekker settelen op hun 20e en een kind krijgen niet lang daarna. Maar ik ben toch blij dat ik nog kan doen en laten wat ik wil

Maar bij te veel gaat het ook mis. Zitten rond hun 40é alsnog alleen en overspannen met 3 kinderen van 3 verschillende mannen.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 10:54 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Kennissen van mij waren na elkaar een half jaar te kennen al zwanger, nu hebben ze er drie en komt ze erachter dat ze hem toch niet meer zo leuk vindt.

Bezint, eer ge begint.

Dat kan natuurlijk altijd gebeuren, ook als je pas later aan kinderen begint.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 10:57 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Dat kan natuurlijk altijd gebeuren, ook als je pas later aan kinderen begint.

Natuurlijk. Maar ik denk wel dat, als je meer tijd neemt om elkaar te leren kennen, je de kansen op een breuk als je wel kinderen hebt, verkleint.

Ik snap best dat sommige mensen die behoefte hebben. Leven op orde, leuke relatie, kinderwens. Ik zou het zelf alleen nooit willen, maar ik heb dan ook geen kinderwens noch een relatie.

Ik heb heel lang hetzelfde als TS gehad. Dat ik dacht van settelen

Maar er komt voor de meesten een moment dat ze iemand vinden waar ze zichzelf comfortabel voelen. Waarin ze minder behoefte hebben maar de blijven ronddolen en elk weekend te gaan stappen o.i.d. Dit is trouwens geen waarde-oordeel over deze levensstijl.

Maar ervaring leert dat vroeg of laat iedereen een moment krijgt dat hij zichzelf wil settelen. Opvoeding, jeugdervaringen, huidige relatie (of gebrek eraan) hebben hooguit invloed op wanneer niet op als (uitzonderingen daar gelaten)s

Als je al een sterke kinderwens hebt, dan kan ik me voorstellen dat je die liever halverwege de 20 laat uitkomen. Na je 30ste gaat het al hard naar beneden met de mogelijkheden en nemen de risico's toe. Halverwege 20 is, fysiek gezien, optimaal om kinderen te krijgen. Dus ja, als kinderen een belangrijk deel van jouw leven zijn, zou ik inderdaad begin 20/half 20 daamee gaan beginnen. Settlen hoort daar ook bij omdat je niet in een studentenkamer kan zitten met een kotert.

Niks voor mij overigens, maar ik kan het me wel voorstellen van die mensen.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 10:53 schreef motorbloempje het volgende:

[..]

Binden misschien. Zo van 'dit laat ik niet meer gaan en met een kind is weggaan lastiger'..? Ik weet 't ook niet.

Ik ben zo'n 'jonge' moeder en had totaal geen behoefte de vader van mijn kinderen te 'binden'. Ik was 23 en zag in dat als ik alles volgens het boekje zou doen, ik nog 5 jaar moest wachten met de vraag of wij samen aan kinderen wilden beginnen. Zou dat dan 'Nee' zijn, dan zou ik weer een andere partner meten zoeken en wederom zo'n 6 jaar in de 'verkenningsfase' moeten blijven hangen. Dus heb ik toen gewoon gekozen voor het krijgen van kinderen en vervolgens te kijken waar het schip zou stranden (wat het wel deed, maar dat had na 6 jaar wachten ook gekund). Mijn oudste is geboren toen ik 24 was.

quote:

Jong kinderen krijgen op zich snap ik dan wel weer enigszins, zeg maar, als je verder niet om een carrière maalt en vooral een gezin wilt stichten. Doe het dan jong, dan zijn ze als jij 50/55 bent het huis weer uit en kun je daarna nog, als het meezit, in goede gezondheid dingen doen. Als ik een kinderwens had gehad dan had ik 't ook rond m'n 24e/25e willen doen, net als m'n moeder, denk ik. Als ik die nu samen weer fijn dingen zie doen samen, zonder ons, .

Zoals eerder gezegd is het combineren van werken en zorgen gemakkelijker als je zelf nog jong en fysiek sterk bent.. dus voor je carrière is jong kinderen krijgen handiger.
Met jouw rekenvoorbeeld.. raak ik de weg kwijt. Voor mij ben je een jonge ouder als je voor je 25ste een kind hebt. Jij stelt dat je dan rond je 50/55ste uit de kinderen bent.. Dan zijn ze dus 25/30 als ze het huis uit gaan? Of kan je stellen dat je je eigen leven weer vol op kunt pakken als ze 18 zijn? Dan ben je als jonge moeder dus 43..

Wel herkenbaar beeld, en had er ook niet aan moeten denken. Ik ben net 27 en nog kinderloos, de gedachte dat ik gerust een kind van een paar jaar oud had kunnen hebben (kijkend naar leeftijdsgenoten) gaat er bij mij niet in. Zoals ik er nu tegenaan kijk zou ik gerust nog 5-10 jaar kunnen wachten. Vriendin is net 30 geworden, dus denk ik dat 10 jaar wachten wat dat betreft niet erg verstandig is.

Ts geeft ook aan, deze mensen zijn doorgaans niet hoog opgeleid. Komt dit ook juist niet voor bij lageropgeleiden? Op jongere leeftijd gesetteld en tevreden zijn met de situatie zoals die is.Als je geen verdere ambities hebt op werk- of studiegebied, wat houdt je dan inderdaad tegen om aan kinderen te beginnen? En aan de andere kant van het spectrum zitten dan de mensen die eerst carrière willen maken en dan op hun 40e nog haast moeten maken om zwanger te worden. Hangt toch allemaal volledig af van waar je prioriteiten op een bepaald moment liggen?

Als je op je 25e (en dat vind ik jong) begint met kinderen en je hebt er meerdere dan kan het zomaar zijn dat een kind dat met 20 het huis uit gaat betekent dat jij op dat moment een jaar of 50 bent. Zomaar een idee.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 11:07 schreef ikweetzelf het volgende:
Ts geeft ook aan, deze mensen zijn doorgaans niet hoog opgeleid. Komt dit ook juist niet voor bij lageropgeleiden? Op jongere leeftijd gesetteld en tevreden zijn met de situatie zoals die is.Als je geen verdere ambities hebt op werk- of studiegebied, wat houdt je dan inderdaad tegen om aan kinderen te beginnen? En aan de andere kant van het spectrum zitten dan de mensen die eerst carrière willen maken en dan op hun 40e nog haast moeten maken om zwanger te worden. Hangt toch allemaal volledig af van waar je prioriteiten op een bepaald moment liggen?

Dat denk ik ook wel,en ook het vermoeden/de realiteit dat er niet veel zal veranderen als je nog 5 à 10 jaar wacht met kinderen op het gebied van carrière en dergelijken.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 11:08 schreef motorbloempje het volgende:
Als je op je 25e (en dat vind ik jong) begint met kinderen en je hebt er meerdere dan kan het zomaar zijn dat een kind dat met 20 het huis uit gaat betekent dat jij op dat moment een jaar of 50 bent. Zomaar een idee.

Klopt. Mijn jongste is 18 als ik 47 ben. Vind ik wel een prettig idee.. beter dan dat ik tegen die tijd 57 zou zijn.

Vreemd dat mensen bang worden van de 'Facebook timeline' of 'berichten van anderen'... kennelijk voelen zulke mensen een enorme sociale dwang, of een behoefte hetzelfde te doen als hun 'vrienden'.

Uiteindelijk zijn je sociale contacten vaak (maar nooit voor 100%) gewoon een spiegel van jezelf, maar je bent daarin geen slaaf en kunt zelf je eigen weg zoeken... het is heus niet moeilijk een ander leven te leiden dan vrienden, en ook is het mogelijk niet te voldoen aan cliché's.

Mensen met kinderen _hoeven_ niet enkel nog tijd daaraan besteden (dat sommigen dat wel doen en kennelijk hun wereld daaromheen draait, is hún probleem... overigens heb ikzelf eigenlijk het idee dat juist de 'ouderen' die later kinderen krijgen, vaak een sterkere 'grootouder'-rol gaan spelen en opeens overdreven 'alles' voor hun kind gaan doen en er niet over kunnen ophouden).

quote:

Op maandag 20 januari 2014 11:22 schreef RM-rf het volgende:
Vreemd dat mensen bang worden van de 'Facebook timeline' of 'berichten van anderen'... kennelijk voelen zulke mensen een enorme sociale dwang, of een behoefte hetzelfde te doen als hun 'vrienden'.

Uiteindelijk zijn je sociale contacten vaak (maar nooit voor 100%) gewoon een spiegel van jezelf, maar je bent daarin geen slaaf en kunt zelf je eigen weg zoeken... het is heus niet moeilijk een ander leven te leiden dan vrienden, en ook is het mogelijk niet te voldoen aan cliché's.

Hier ben ik het wel mee eens. Van mijn echt goede vrienden heeft niemand kinderen. Mensen komen en gaan en als je je niet kunt identificeren met mensen die jong aan kinderen beginnen, dan komen er vanzelf andere mensen die wel jouw instelling delen.

Als TS zich inderdaad 'gedwongen' voelt door het slechts etaleren van de levens van anderen is dat wel wat anders (en écht gewoon iets wat genegeerd moet worden) dan wanneer er zelfs op social media met regelmaat aan hem gevraagd wordt 'wanneer hij nou ook eens aan de kinderen begint.

Is het zelfopgelegde peer pressure of is het daadwerkelijke peer pressure?

quote:

Op maandag 20 januari 2014 11:24 schreef Mystikvm het volgende:

[..]

Hier ben ik het wel mee eens. Van mijn echt goede vrienden heeft niemand kinderen. Mensen komen en gaan en als je je niet kunt identificeren met mensen die jong aan kinderen beginnen, dan komen er vanzelf andere mensen die wel jouw instelling delen.

Mee eens.

Nouja ik begrijp dat sommige mensen na een bepaalde tijd iemand vinden waarmee ze dat helemaal zien zitten, hun eigen geluk maakbaar zien met een bepaald persoon. Kinderen, huisje boompje beestje, sporen verdienen. Uitgefladdert in het stapleven en op zoek naar die sterkte partner waarmee je je eigen stekkie wilt. Tjah sommige hebben die drang op 20 en sommigen op 40 nog niet. Waardeoordelen daargelaten.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 11:04 schreef Kandijfijn het volgende:
Maar er komt voor de meesten een moment dat ze iemand vinden waar ze zichzelf comfortabel voelen.

Want je 'comfortabel' voelen bij je partner houdt in dat je dan maar aan kinderen moet beginnen? Ik denk overigens dat dit juist een fout is die veel mensen maken; vanwege een of andere rare maatschappelijke standaard maar aan kinderen beginnen zodra de relatie 'goed gaat'. Ik verbaas me elke keer maar weer over het aantal alleenstaande moeders van mijn leeftijd die een of soms zelfs meerdere kinderen van inmiddels ex-vrienden hebben. Ik denk dat (vooral jonge) mensen over het algemeen eens wat beter moeten nadenken over kinderen; ik ken genoeg koppels die maar aan kinderen zijn begonnen omdat dat 'leuk' is en iedereen in hun omgeving ze dat aanpraat, terwijl ze er vooral financieel niet eens klaar voor zijn. Ook tussen de vele mensen in mijn vrienden- en kennissenkring die aan kinderen zijn begonnen, zitten veel gevallen tussen die er naar mijn mening absoluut niet klaar voor zijn. Sommigen wonen zelfs nog thuis!

quote:

Waarin ze minder behoefte hebben maar de blijven ronddolen en elk weekend te gaan stappen o.i.d. Dit is trouwens geen waarde-oordeel over deze levensstijl.

Mijn vriendin en ik zijn nooit types geweest met een drang om elke week maar uit te moeten gaan, geen kinderen voor nodig...

Nou ja, veel mensen hebben nu eenmaal een kinderwens. Wanneer moeten ze er dan aan beginnen?

Ik ben het met je eens dat veel mensen niet echt nadenken over de implicaties en vaak overgaan tot kinderen 'omdat het hoort', maar dat doet niets af aan hun wens, natuurlijk.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 10:36 schreef Ouder1 het volgende:

[..]

De kans op blijvende complicaties van zwangerschap en bevalling stijgt met het stijgen van de leeftijd. De kans op een gehandicapt kind ook.

Zit TS straks met een werkeloze moeder met blijvende bekkeninstabiliteit en een mongoloïde kind. Maar hij heeft in zijn twintiger en begin dertiger jaren wel heerlijk van zijn vrijheid kunnen genieten. Trekt hij straks de haren uit zijn hoofd van spijt en afgunst als hij naar zijn leeftijdsgenoten kijkt die de kinderen al bijna uit huis hebben en van het leven aan het genieten zijn met verre vakanties e.d.

Gadverdamme wat een nare gedachtes heb jij.

quote:

Op maandag 20 januari 2014 11:22 schreef RM-rf het volgende:
Vreemd dat mensen bang worden van de 'Facebook timeline' of 'berichten van anderen'... kennelijk voelen zulke mensen een enorme sociale dwang, of een behoefte hetzelfde te doen als hun 'vrienden'.

Of gewoon, omdat je dat ook leuk vindt. Soms zitten daar geen rampzalige stoornissen achter.