Ik ben 22 jaar en woon sinds een paar maanden zelfstandig. Ik kon uit een zogeheten 'multiproblem gezin'. Al van voor mijn geboorte heeft er heel wat gespeeld. Zo heb ik mijn biologische vader nooit gekend. Mijn moeder heeft naast mij nog twee zoons (mijn oudere halfbroer en broer). Mijn halfbroer is op zestienjarige leeftijd van huis weggelopen. Mijn moeder had namelijk vaak gewelddadige vriendjes en hij trok het niet meer. Ik was toen ongeveer vier jaar oud. Ik heb deze broer ook nooit meer gezien.
Nu zijn we jaren verder en ik kan niet zeggen dat ik zo'n gelukkige jeugd heb gehad. Mijn moeder heeft een alcoholverslaving en dat heeft een grote stempel op mijn jeugd gedrukt. Daarnaast vind ik ook niet dat ze zo'n leuk karakter heeft. Ze heeft mijn broer en mij vaak tegen elkaar opgezet (verdeel en heers), ik werd bijna dagelijks bedreigd en uitgescholden, ik kon nooit iets goed doen (volgens haar was zij sowieso de enige die ook maar iets goed kon doen), ze heeft ¤8000 van mijn rekening gestolen etc.
Ze heeft haar kinderen behoorlijk veel geflikt.
In mijn jeugd draaide eigenlijk alles om haar en haar verslaving. Ik had een bijbaantje maar moest een groot deel van het inkomen op een aparte 'spaar' rekening zetten. Zij had hiervan het pasje omdat ik 'het anders toch maar kwijt zou raken'. Als ik dit niet deed dan ging ze me net zolang treiteren totdat ik het geld wel deed overmaken. In totaal heeft ze ¤8000 van me gestolen. En dan heb ik nog niet eens geschreven over het geld dat ze van mijn broer deed stelen. Hij werd gedwongen om een rekening op zijn naam te laten zetten waarbij ze permanent rood staat.
Ze heeft mijn broer ook een tijdje uit huis gezet waardoor hij dakloos werd. Hij was toen net 23 jaar.
Ik kan urenlang doorgaan met verhalen over hoe mijn jeugd was maar daarover kun je in mijn andere topics lezen. Mijn vraag is nu als volgt:
Sinds dat ik op mezelf woon heb ik geen contact meer met mijn moeder. Ik heb niet expliciet gezegd dat ik haar nooit meer wil zien maar ik laat het verwateren. Als ik aan haar denk dan voel ik zoveel woede over het verleden. Ze voegt voor mijn gevoel ook niks positiefs aan mijn leven toe. Als ze op bezoek komt dan vraagt ze niet hoe het met me gaat, hoe het met mijn huisdieren gaat, hoe het op mijn werk gaat, hoe het met mijn thuisstudie gaat etc. Ze klaagt alleen maar over het feit dat mijn gordijnen open staan terwijl het buiten al donker is en dat wil ze niet (ja echt). Of over iets anders onbenulligs zoals de indeling van mijn bestekla.
Nu kwam mijn moeder echter vroeg op de avond naar mijn huisje. Ik was aan het eten maar ze zei dat het haar niks deed interesseren. Ze was ZWAAR teleurgesteld dat ik niks van me had laten horen en vroeg haar oude huissleutel terug. Vervolgens zei ze dat ik geen nare dingen meer over haar mocht zeggen tegen collega's en maakte ze mijn vriend belachelijk. Ik gaf haar geen reactie. Ze zei dreigend dat ze alles hoorde wat ik andere mensen over haar deed vertellen.
Nu praat ik wel eens met hechte collega's over mijn verleden. Ik heb mijn hele jeugd verborgen moeten houden dat ik mishandeld werd. Nu vind ik dat iedereen het mag weten. Het voelt als een bevrijding om niet langer alles geheim te moeten houden. Maar deze collega's zouden nooit met mijn moeder praten.
Nu werkt mijn broer echter ook bij mij op de afdeling. Mijn volle broer dus. En we zijn totaal verschillend. Ik ben mijn moeder helemaal zat maar hij zegt 'ach zij heeft problemen, wij hebben problemen. Zo erg is ze niet'. Dat mens heeft hem op straat gezet en diep in de schulden gebracht. Maar al sinds dat we jong zijn probeert hij altijd een wit voetje bij haar te halen. Als ik hem iets in vertrouwen vertel dan vertelt hij het meteen door aan háár met alle gevolgen van dien. Ik vermoed dat hij ook nu allerlei zaken aan haar door verteld.
Zo weet mijn moeder opeens dat ik een nieuwe telefoon heb met een nieuw nummer. Maar drie mensen weten dat (mijn vriend, ik en mijn broer). Rara wie de schuldige is?
Ik ben nu gewoon zo ontzettend boos! Ik zou het liefste mijn broer willen bellen en hem om uitleg vragen. Helaas zal hij het waarschijnlijk toch gaan ontkennen. Daarnaast zou ik hem graag een klap voor zijn bek willen geven.
Weet iemand hoe ik het beste met de situatie kan omgaan?
En wat betreft je moeder.. Tja heel moelijk.
Je kan met haar breken of proberen in gesprek te gaan, maar praten met iemand die alcoholproblemen heeft is zeer moeilijk.
Ik heb het contact compleet verbroken, mijn broer heeft nog wel contact met hem maar ik heb he didelijk gemaakt dat ik niks meer van hem wil weten en ik het zou waarderen als hij dat zou respecteren en nog gewoon ook met mij om zou kunnen gaan, dat is gelukkig ook zo.
Ik heb ook nog een halfzusje en een halfbroertje van mijn vaders kant, mijn broertje heb ik nooit gezien, mijn zusje heb ik sinds een tijdje via facebook contact mee.
Mijn advies, denk nu aan jezelf en verbreek het contact als je denkt dat dat beter voor jou is.
Sterkte.
Je broer zou ik laten weten dat je er niet van gediend bent dat hij dingen doorklept. En tegen collega's zou ik wat minder openhartig zijn, vanwege je broer.
Wat goed dat je nu uit huis bent. Dat geeft je tenminste echt een kans om afstand te nemen van je moeder en alle narigheid en een leven op te bouwen waarin jij de keuzes voor jezelf kunt maken.
Zo niet dan woekert het voort totdat je er aan onderdoor gaat.
Aan jou de keuze.