R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Kan ik er ooit overheen?
De relatie met mijn ouders is allesbehalve vlot geweest.
Toen ik in mijn vroege twintiger jaren was, werd ik onder dwang als een soort van proefkonijn allerlei psychiatrische pillen en spuiten gegeven, en mijn ouders hadden hier een helpende hand in. Veel van deze medicaties waren enorm schadelijk - fysiek maar ook mentaal. Het duurde jaren voordat ik weer enigszins genezen was van de 'behandelingen'.
Ik moest van ze de pillen slikken iedere nacht, en als ik dat niet deed, werd ik bedreigd met uitzetting of een klacht bij de reclasseringsofficier (ik stond toen op toezicht), waardoor ik weleens in de bajes zou kunnen belanden.
Gelukkig maakte ik die enorm moeilijke periode door, en tegenover mijn 22e ging ik voorgoed op mezelf wonen, weg van het ouderlijk huis. Vanaf dat moment werden dingen doorgaans positiever.
Alleen één ding, tot nu toe, vandaag de dag blijft mijn moeder alles ontkennen. Dat ik de pillen aan mijzelf te danken had, dat er geen dwang in het spel was, dat alles van mij een hersenspinsel is, dat ze alleen maar het beste met mij voor hadden, en dergelijke. Het is een taboe-onderwerp, want als ik zelfs in de buurt kom van zoiets aansnijden, gaat er een knallende ruzie van start waar je U tegen zegt.
Mijn vraag - waar zou ik dit moeten plaatsen in mijn leven, kan ik het zomaar vergeten/vergeven en in ieder contact met mijn ouders doen alsof alles normaal is? In mijn ogen zal dat nooit kunnen, het duurde een hele tijd voor mij om dat allemaal te verwerken.
De relatie met mijn ouders is allesbehalve vlot geweest.
Toen ik in mijn vroege twintiger jaren was, werd ik onder dwang als een soort van proefkonijn allerlei psychiatrische pillen en spuiten gegeven, en mijn ouders hadden hier een helpende hand in. Veel van deze medicaties waren enorm schadelijk - fysiek maar ook mentaal. Het duurde jaren voordat ik weer enigszins genezen was van de 'behandelingen'.
Ik moest van ze de pillen slikken iedere nacht, en als ik dat niet deed, werd ik bedreigd met uitzetting of een klacht bij de reclasseringsofficier (ik stond toen op toezicht), waardoor ik weleens in de bajes zou kunnen belanden.
Gelukkig maakte ik die enorm moeilijke periode door, en tegenover mijn 22e ging ik voorgoed op mezelf wonen, weg van het ouderlijk huis. Vanaf dat moment werden dingen doorgaans positiever.
Alleen één ding, tot nu toe, vandaag de dag blijft mijn moeder alles ontkennen. Dat ik de pillen aan mijzelf te danken had, dat er geen dwang in het spel was, dat alles van mij een hersenspinsel is, dat ze alleen maar het beste met mij voor hadden, en dergelijke. Het is een taboe-onderwerp, want als ik zelfs in de buurt kom van zoiets aansnijden, gaat er een knallende ruzie van start waar je U tegen zegt.
Mijn vraag - waar zou ik dit moeten plaatsen in mijn leven, kan ik het zomaar vergeten/vergeven en in ieder contact met mijn ouders doen alsof alles normaal is? In mijn ogen zal dat nooit kunnen, het duurde een hele tijd voor mij om dat allemaal te verwerken.
WTF! Wist niemand anders ervan? Of heb je het nooit tegen anderen durven vertellen toen het bezig was?
Er moet toch iemand wat aan die praktijken gedaan kunnen hebben?
Ik zou mijn ouders iig nooit meer hoeven zien!
Er moet toch iemand wat aan die praktijken gedaan kunnen hebben?
Ik zou mijn ouders iig nooit meer hoeven zien!
Ik heb een zus, die wist er waarschijnlijk vanaf, maar deed niets, vond het juist goed. Mijn psychiater werd gezien als een 'professional' die zijn vak wist, dus zijn mening en medicaties werden ook wel gewaardeerd. De reclasseringsofficier, ligt voor de hand, ging akkoord met alles van de zielenknijper. Van mijn advocaat, moest ik de behandelingen volgen wilde ik uit de bajes blijven.quote:Op maandag 6 januari 2014 03:00 schreef Cracker26 het volgende:
WTF! Wist niemand anders ervan? Of heb je het nooit tegen anderen durven vertellen toen het bezig was?
Er moet toch iemand wat aan die praktijken gedaan kunnen hebben?
Ik zou mijn ouders iig nooit meer hoeven zien!
Mijn ouders zijn nu licht bejaard (66 en 61) en ik kan ze zoiets niet maken. Er is ook zoveel gebeurt sindsdien, waarbij ze mij in sommige gevallen te hulp schoten.quote:
WTF! Wist niemand anders ervan? Of heb je het nooit tegen anderen durven vertellen toen het bezig was?
Er moet toch iemand wat aan die praktijken gedaan kunnen hebben?
Ik zou mijn ouders iig nooit meer hoeven zien!
En ik heb leven geervaren als volwassen waardoor ik een andere blik tot alles heb ontwikkeld.
Ik had iets stoms gedaan als tiener van 19, en iemand afgerost, ik werd nooit voor vervolgd of veroordeeld, maar wat proefvoorwaarden gegeven waaronder dus die psychiatrische behandeling stond.quote:
Wat is er gebeurd waardoor je onder toezicht stond?
Als je daartoe in staat bent, is het prima. In mijn geval was ik machteloos. Wat moest ik doen?quote:
Ik zou m'n ouders nooit meer willen spreken als ze me als experiment zouden gebruiken...
Als jonge 20 jarige zonder enig inkomen, netwerk of wat dan ook, het huis verlaten, zwaar gedrogeerd als ik was, wist ik van de wereld niet, ik was naief en angstig.
Ik ben nu 34, dus vanwege al die verlopen tijd zou je denken dat ik er toch overheen moet hebben kunnen komen?quote:
Ik zou m'n ouders nooit meer willen spreken als ze me als experiment zouden gebruiken...
In mijn oren klinkt het eigenlijk wel alsof het aan jou ligt dat je het zo ziet.
Je zou geen medicatie krijgen als je niet zou lijden aan een psychische conditie oid, en soms loopt dat zo uit de hand dat je dan paranoďde wordt en gaat denken (en daadwerkelijk geloven) dat alles en iedereen tegen je is. Ik herken jouw verhaal in dat wat ik bij andere mensen (familieleden) heb zien gebeuren.
Vertel eens over je achtergrond, dan?
Je werd getraumatiseerd als kind/jongen en daardoor ging je psychisch bergafwaarts en ben je in behandeling gegaan? Heb je last van psychoses gehad? Waar ben je mee gediagnosticeerd? Wat voor medicatie slik je? Waarom stond je onder toezicht? Was het uit de hand gelopen? Ben je opgenomen geweest?
In veel gevallen is het het beste voor de 'patiënt' én de omgeving dat die pillen echt geslikt móéten worden, omdat je psychische conditie anders misschien enorm uit de hand gaat lopen, zonder dat jij het zélf door hebt. Voor jou lijkt dan alles normaal en dat de mensen om je heen zo vreemd tegen je doen en je dwingen en 'gebruiken als experiment', maar dat ligt dan aan die psychische conditie van jou, want voor de buitenwereld ben je dan misschien wel gek aan het doen en is die medicatie het enige om je weer een beetje 'back to earth' te krijgen.
We kennen de rest van je verhaal niet, dus niemand kan echt over jouw situatie oordelen natuurlijk.
Maar ik ben wel nieuwsgierig of je wat meer over je conditie kan/wil vertellen
Je zou geen medicatie krijgen als je niet zou lijden aan een psychische conditie oid, en soms loopt dat zo uit de hand dat je dan paranoďde wordt en gaat denken (en daadwerkelijk geloven) dat alles en iedereen tegen je is. Ik herken jouw verhaal in dat wat ik bij andere mensen (familieleden) heb zien gebeuren.
Vertel eens over je achtergrond, dan?
Je werd getraumatiseerd als kind/jongen en daardoor ging je psychisch bergafwaarts en ben je in behandeling gegaan? Heb je last van psychoses gehad? Waar ben je mee gediagnosticeerd? Wat voor medicatie slik je? Waarom stond je onder toezicht? Was het uit de hand gelopen? Ben je opgenomen geweest?
In veel gevallen is het het beste voor de 'patiënt' én de omgeving dat die pillen echt geslikt móéten worden, omdat je psychische conditie anders misschien enorm uit de hand gaat lopen, zonder dat jij het zélf door hebt. Voor jou lijkt dan alles normaal en dat de mensen om je heen zo vreemd tegen je doen en je dwingen en 'gebruiken als experiment', maar dat ligt dan aan die psychische conditie van jou, want voor de buitenwereld ben je dan misschien wel gek aan het doen en is die medicatie het enige om je weer een beetje 'back to earth' te krijgen.
We kennen de rest van je verhaal niet, dus niemand kan echt over jouw situatie oordelen natuurlijk.
Maar ik ben wel nieuwsgierig of je wat meer over je conditie kan/wil vertellen
Fuck the EBU.
Ja ik ben ook als puber mishandeld door mijn vader en verbaal mishandeld door mijn moeder. Mijn vader sloeg alleen mij, mijn zus werd deze fysieke bestraffing bespaard.quote:Op maandag 6 januari 2014 03:12 schreef Moira. het volgende:
In mijn oren klinkt het eigenlijk wel alsof het aan jou ligt dat je het zo ziet.
Je zou geen medicatie krijgen als je niet zou lijden aan een psychische conditie oid, en soms loopt dat zo uit de hand dat je dan paranoďde wordt en gaat denken (en daadwerkelijk geloven) dat alles en iedereen tegen je is. Ik herken jouw verhaal in dat wat ik bij andere mensen (familieleden) heb zien gebeuren.
Vertel eens over je achtergrond, dan?
Je werd getraumatiseerd als kind/jongen en daardoor ging je psychisch bergafwaarts en ben je in behandeling gegaan? Heb je last van psychoses gehad? Waar ben je mee gediagnosticeerd? Wat voor medicatie slik je? Waarom stond je onder toezicht? Was het uit de hand gelopen? Ben je opgenomen geweest?
In veel gevallen is het het beste voor de 'patiënt' én de omgeving dat die pillen echt geslikt móéten worden, omdat je psychische conditie anders misschien enorm uit de hand gaat lopen, zonder dat jij het zélf door hebt. Voor jou lijkt dan alles normaal en dat de mensen om je heen zo vreemd tegen je doen en je dwingen en 'gebruiken als experiment', maar dat ligt dan aan die psychische conditie van jou, want voor de buitenwereld ben je dan misschien wel gek aan het doen en is die medicatie het enige om je weer een beetje 'back to earth' te krijgen.
We kennen de rest van je verhaal niet, dus niemand kan echt over jouw situatie oordelen natuurlijk.
Maar ik ben wel nieuwsgierig of je wat meer over je conditie kan/wil vertellen
Dat etiket kreeg ik ook over mij heen, dat ik 'paranoide' was en schizofreen, dat ik zou hallucineren en een bedreiging vormen voor mijn omgeving, des te meer zo dat ik dus aanklachten tegen mij open had staan.
Onder dat smoesje, werd ik onderworpen aan zware chemische middelen - drugs. Ik ben het niet eens met jou dat deze middelen genezend zijn, of heilzaam, ze zijn gewoon gif, chemicalien die op je geforceerd worden.
Ik werd in den loop van anderhalf jaar tot twee jaar onderworpen aan een barrage van Risperdal Consta (injectiespuit), Haldol, Zyprexa, en nog anderen. Ik voelde me bedwelmd, onhelder van geest, onzeker, mijn benen ware rusteloos, en ik moest ze oneindig lang blijven schudden, en bewegen omdat ik mij niet lekker voelde. Ik kreeg een soort van rare glimlach die nooit echt wegging van mijn gezicht, nee, ik was geenszins aan de beterende hand. Ik was zelfs zonder de medicatie beter toe in staat om na te denken. Ik voelde mij alsof ik niet meer de baas was over mijn eigen gedachtegang.
Dat ik last had van psychoses ben ik het eveneens niet met jou eens. Want de medicaties zorgden voor een verslechtering van mijn conditie, in dat geval waren het juist de chemische middelen die het probleem waren, oftewel de oplossing was slechter dan het kwaal.
De dosissen die ik kreeg waren geenszins normaal, maar zwaar drogerende.
Later in mijn leven, toen ik een jaar of 25, 26 was, werden de dosissen van alles flink teruggedrongen, want mijn nieuwe artsen zelf gaven toe, dat men destijds niet beter wist van het gebruik van de medicaties, en dat zo'n hoge dosis nergens voor nodig was, zelfs niet bij een echte psychose. Ik kreeg dan hooguit 2mg risperdal per nacht terwijl dit in 1999 30 mg was.
Ik ben het wel met je eens dat bij hoge doseringen medicatie de bijwerkingen erg negatief kunnen uitpakken, en dat er dan naar andere oplossingen gekeken zou moeten worden.quote:
[..]
Ja ik ben ook als puber mishandeld door mijn vader en verbaal mishandeld door mijn moeder. Mijn vader sloeg alleen mij, mijn zus werd deze fysieke bestraffing bespaard.
Dat etiket kreeg ik ook over mij heen, dat ik 'paranoide' was en schizofreen, dat ik zou hallucineren en een bedreiging vormen voor mijn omgeving, des te meer zo dat ik dus aanklachten tegen mij open had staan.
Onder dat smoesje, werd ik onderworpen aan zware chemische middelen - drugs. Ik ben het niet eens met jou dat deze middelen genezend zijn, of heilzaam, ze zijn gewoon gif, chemicalien die op je geforceerd worden.
Ik werd in den loop van anderhalf jaar tot twee jaar onderworpen aan een barrage van Risperdal Consta (injectiespuit), Haldol, Zyprexa, en nog anderen. Ik voelde me bedwelmd, onhelder van geest, onzeker, mijn benen ware rusteloos, en ik moest ze oneindig lang blijven schudden, en bewegen omdat ik mij niet lekker voelde. Ik kreeg een soort van rare glimlach die nooit echt wegging van mijn gezicht, nee, ik was geenszins aan de beterende hand. Ik was zelfs zonder de medicatie beter toe in staat om na te denken. Ik voelde mij alsof ik niet meer de baas was over mijn eigen gedachtegang.
Dat ik last had van psychoses ben ik het eveneens niet met jou eens. Want de medicaties zorgden voor een verslechtering van mijn conditie, in dat geval waren het juist de chemische middelen die het probleem waren, oftewel de oplossing was slechter dan het kwaal.
De dosissen die ik kreeg waren geenszins normaal, maar zwaar drogerende.
Later in mijn leven, toen ik een jaar of 25, 26 was, werden de dosissen van alles flink teruggedrongen, want mijn nieuwe artsen zelf gaven toe, dat men destijds niet beter wist van het gebruik van de medicaties, en dat zo'n hoge dosis nergens voor nodig was, zelfs niet bij een echte psychose. Ik kreeg dan hooguit 2mg risperdal per nacht terwijl dit in 1999 30 mg was.
Maar je komt op me over alsof je zelf niet gelooft dat je lijdt aan een psychische ziekte, maar dat slechts een 'labeltje' is die op je is geplakt door de mensen die je 'mishandelen'.
Dat is namelijk een gedachte die verder precies in je ziektebeeld past. Je krijgt die troep niet voor niks.
Het is dus jouw ziekte die dat denkt, en daar moet je je aan onderwerpen, omdat je die ziekte de rest van je leven zult houden.
Dat is iets waar je mee moet leren leven, waar je op sommige momenten aan toe moet geven, en mee te gaan in de behandeling die je krijgt.
Dat is de enige manier waarop je jouw trauma's kan leren verwerken en nog enigszins als een normaal mens door het leven gaan, zonder allerlei heisa om je heen.
Ik kan je niet helpen, niemand op FOK! hier kan je echt helpen, behalve misschien als je open staat voor andere visies, dan hou je er misschien nog wat nieuwe wijsheden op na.
Maar ga er maar vanuit dat het gros van de artsen en therapeuten in de geestelijke gezondheidszorg vaak beter weten wat goed is voor een patiënt dan voor de patiënt zelf. Ook al zegt jouw brein soms wat anders.
Een psychische ziekte is in sommige opzichten wel te vergelijken met een fysieke ziekte, als je kijkt naar hoe je er mee moet om gaan. Alleen zo'n mentale ziekte heeft invloed op hoe jij denkt en je gedraagt, en daar moet je ook altijd rekening mee houden.
Fuck the EBU.
Je weet niet waar je over zeurt, mijn leven ging prima, nadat ik eenmaal was genezen van de schadelijke 'behandelingen', het duurde wel wat, een jaar of 5 misschien. Zonder de medicaties, behaalde ik een goed betalende baan als kantoorassistent, en leasde ik zelfs mijn eerste auto. Alles ging een stuk beter.quote:
[..]
Ik ben het wel met je eens dat bij hoge doseringen medicatie de bijwerkingen erg negatief kunnen uitpakken, en dat er dan naar andere oplossingen gekeken zou moeten worden.
Maar je komt op me over alsof je zelf niet gelooft dat je lijdt aan een psychische ziekte, maar dat slechts een 'labeltje' is die op je is geplakt door de mensen die je 'mishandelen'.
Dat is namelijk een gedachte die verder precies in je ziektebeeld past. Je krijgt die troep niet voor niks.
Het is dus jouw ziekte die dat denkt, en daar moet je je aan onderwerpen, omdat je die ziekte de rest van je leven zult houden.
Dat is iets waar je mee moet leren leven, waar je op sommige momenten aan toe moet geven, en mee te gaan in de behandeling die je krijgt.
Dat is de enige manier waarop je jouw trauma's kan leren verwerken en nog enigszins als een normaal mens door het leven gaan, zonder allerlei heisa om je heen.
Ik kan je niet helpen, niemand op FOK! hier kan je echt helpen, behalve misschien als je open staat voor andere visies, dan hou je er misschien nog wat nieuwe wijsheden op na.
Maar ga er maar vanuit dat het gros van de artsen en therapeuten in de geestelijke gezondheidszorg vaak beter weten wat goed is voor een patiënt dan voor de patiënt zelf. Ook al zegt jouw brein soms wat anders.
Een psychische ziekte is in sommige opzichten wel te vergelijken met een fysieke ziekte, als je kijkt naar hoe je er mee moet om gaan. Alleen zo'n mentale ziekte heeft invloed op hoe jij denkt en je gedraagt, en daar moet je ook altijd rekening mee houden.
Ik werd zelfs in 2009 door een onafhankelijke psychiater, als 'normaal' en niet lijdende aan enige psychiatrische stoornis gediagnosticeerd. Dus daar heb je hem. Ik ben normaal, en met mij, duizenden anderen, die geetiketeerd zijn geweest.
Ik weet niet waarom jij en andere mensen zoals jij, andere mensen zulke ellende aan willen doen en ook nog eens goedpraten dmv leugens. Dit komt mij als kwaadwillend over.
Leg even in een soort tijdlijn uit van bepaalde punten in je leven wat er allemaal is gebeurd dan, want ik begrijp de volgorde van actie-gevolg niet zo goed.quote:
[..]
Je weet niet waar je over zeurt, mijn leven ging prima, nadat ik eenmaal was genezen van de schadelijke 'behandelingen', het duurde wel wat, een jaar of 5 misschien. Zonder de medicaties, behaalde ik een goed betalende baan als kantoorassistent, en leasde ik zelfs mijn eerste auto. Alles ging een stuk beter.
Ik werd zelfs in 2009 door een onafhankelijke psychiater, als 'normaal' en niet lijdende aan enige psychiatrische stoornis gediagnosticeerd. Dus daar heb je hem. Ik ben normaal, en met mij, duizenden anderen, die geetiketeerd zijn geweest.
Ik weet niet waarom jij en andere mensen zoals jij, andere mensen zulke ellende aan willen doen en ook nog eens goedpraten dmv leugens. Dit komt mij als kwaadwillend over.
Het is niet m'n bedoeling om te zeuren, hoor! Maar dat je het zo opvat zegt ook al wel weer iets. Juist omdat ik het niet verkeerd maar wel serieus bedoel
Als er écht niks psychisch gezien mis met je is, en een psycholoog heeft je daar later, na al die medicatie en gezeur, mee gediagnosticeerd. Wat is het probleem dan? Want dan ben je toch gewoon 'normaal' verklaard en hoef je toch niks meer te slikken?
Als dat wel het geval is, dan moet daar toch een reden voor zijn? Wat is er dan gebeurd dat mensen je nog steeds onder behandeling willen zetten tegen een psychische stoornis, als die er (door een psycholoog in 2009 bewezen) niet is?
Fuck the EBU.
Jij maakt in al je betogen drie fundamentele assumpties:quote:
[..]
Leg even in een soort tijdlijn uit van bepaalde punten in je leven wat er allemaal is gebeurd dan, want ik begrijp de volgorde van actie-gevolg niet zo goed.
Het is niet m'n bedoeling om te zeuren, hoor! Maar dat je het zo opvat zegt ook al wel weer iets. Juist omdat ik het niet verkeerd maar wel serieus bedoel
Als er écht niks psychisch gezien mis met je is, en een psycholoog heeft je daar later, na al die medicatie en gezeur, mee gediagnosticeerd. Wat is het probleem dan? Want dan ben je toch gewoon 'normaal' verklaard en hoef je toch niks meer te slikken?
Als dat wel het geval is, dan moet daar toch een reden voor zijn? Wat is er dan gebeurd dat mensen je nog steeds onder behandeling willen zetten tegen een psychische stoornis, als die er (door een psycholoog in 2009 bewezen) niet is?
1) Experts kunnen nooit fouten maken (zelfs toen ik je weerlegde door te zeggen dat mijn latere psychiaters over de verkeerde dosissen van destijds mij informeerden)
2) dat psychiatrische stoornissen echt bestaan (terwijl ze niet eens meetbaar zijn, of in welke hersenscan of test ook kunnen worden weergegeven)
3) dat die voornoemde experts altijd het beste voor hebben met de patient (dat is gewoonweg niet waar)
Verder heb je al de feiten op een rij die je nodig hebt, ik ga hier toch niet mijn medische dossier of zo neerpleuren, wat meer zou je moeten weten dat noodzakelijk is?
Dit soort blinde vertrouwen in beroepsbeoefenaars (ook politici) zorgt juist voor maatschappelijke ellende en ongelijkheid. Als het hele volk dat doet, dan heb je een dictatuur. .
Natuurlijk zijn er uitzonderingen van GGZ medewerkers die gewoon hun werk niet goed doen, maar die zijn vrij zeldzaam vergeleken met de keren dat het enkel en alleen de patiënten zijn die denken dat ze hun werk niet goed doen. En die denken dat omdat hun brein zo werkt dóór die ziekte.quote:
[..]
Jij maakt in al je betogen twee fundamentele assumpties:
1) Experts kunnen nooit fouten maken (zelfs toen ik je weerlegde door te zeggen dat mijn latere psychiaters over de verkeerde dosissen van destijds mij informeerden)
2) dat psychiatrische stoornissen echt bestaan (terwijl ze niet eens meetbaar zijn, of in welke hersenscan of test ook kunnen worden weergegeven)
3) dat die voornoemde experts altijd het beste voor hebben met de patient (dat is gewoonweg niet waar)
Verder heb je al de feiten op een rij die je nodig hebt, ik ga hier toch niet mijn medische dossier of zo neerpleuren, wat meer zou je moeten weten dat noodzakelijk is?
Dit soort blinde vertrouwen in beroepsbeoefenaars (ook politici) zorgt juist voor maatschappelijke ellende en ongelijkheid. Als het hele volk dat doet, dan heb je een dictatuur.
En wederom dat je denkt dat psychiatrische stoornissen niet bestaan zegt ook weer wat, al helemaal gezien de varianten die we hier bespreken wél meetbaar zijn wat actieve stofjes in je brein en bloed betreft. Vandaar ook de medicatie om die stofjes weer 'recht te trekken'.
En als je ook al zo selectief bent in verhalen vertellen (niemand kan inhoudelijk op je verhaal reageren als ze niet het hele verhaal van alle zijdes kennen), wat is dan je verdere doel van dit topic? Dan kan niemand er toch wat mee?
Fuck the EBU.
Tja oordeel uitspreken wie gelijk heeft op basis van deze sumiere info lijkt mij niet zinnig omdat jij er niet neutraal instaat en je eigenlijk de schuld van alle ellende op dit moment bij je ouders legt.
.
Wat natuurlijk wel zo is dat jouw ouders nooit zelf voor dokter hebben kunnen spelen en zware medicatie uitschrijven.
Er is dus een medische indicatie geweest om jou die rommel voor te schrijven. Misschien kun je dat soort rapportage eens proberen te achterhalen?
Je zegt zelf dat je onder een bepaalde vorm van justitioneel toezicht stond vanwege een vechtpartij, vond jij jezelf onhandelbaar of gevaarlijk in die tijd? Is er een diagnose uitgerold, en zo ja heb je zelf ook nog last van psychische klachten as we speak?
.
Wat natuurlijk wel zo is dat jouw ouders nooit zelf voor dokter hebben kunnen spelen en zware medicatie uitschrijven.
Er is dus een medische indicatie geweest om jou die rommel voor te schrijven. Misschien kun je dat soort rapportage eens proberen te achterhalen?
Je zegt zelf dat je onder een bepaalde vorm van justitioneel toezicht stond vanwege een vechtpartij, vond jij jezelf onhandelbaar of gevaarlijk in die tijd? Is er een diagnose uitgerold, en zo ja heb je zelf ook nog last van psychische klachten as we speak?
blablablabla
Jaren terug vertelde ik mijn ouders dat ik het moeilijk had en vanaf dat moment ging het mis tussen mij en mijn ouders. Zij wilden psychiatrische behandeling en opname, ik zag het als een moeilijke levensfase. Om hen te behagen heb ik wel contact gehad met de psychiatrie maar het heeft me alleen maar gekost.
Toen ik erg jong was had ik al een periode dat ik mensen zag die anderen niet zagen. Het was een fase die voorbij ging, gelukkig voor mij was psychiatrie nog niet zo normaal en zagen mijn ouders er niet zo'n probleem in. Hadden zij toen al medicatie gebruikt of dingen gedaan tegen mijn wil dan had ik ongetwijfeld geprotesteerd en zou het er minder goed uit hebben gezien, dan had ik waarschijnlijk minder zelfvertrouwen en mindere prestaties op school terwijl ik nu met havo/mbo best mee kan doen.
Nadat mijn ouders verwoedde pogingen deden om mij op te laten nemen, zelfs suggererend dat ik hen bedreigde (dwz zij verklaardden tegen de politie dat zij zich bedreigd voelde door mijn aanwezigheid) en ik mee moest naar het buro en daar gelukkig de kans kreeg te verklaren dat er niets was gebeurd en de opgetrommelde psychiaters ervan kon overtuigen dat er ook niets gaat gebeuren (qua geweld oid), heb ik definitief afscheid genomen van het idee dat het ooit weer goed komt.
Alhoewel ik mijn opvoeding achteraf nu ik meer uit hun greep raak niet zo geweldig meer vind en ik steeds meer de negatieve dingen zie die ik destijds niet wilde zien of allerlei dingen voor verzon zodat ik niet in zou zien dat mijn ouders helemaal niet zulke geweldige mensen zijn. Wat ik deed omdat ik als kind nu eenmaal afhankelijk was en in mijn geval ook nog eens beschermd werd opgevoed dus had ik al helemaal weinig mogelijkheden buiten het eigen gezin.
Vooral mijn moeder maakte zich vaak overdreven druk en zorgen om mij en minder om mijn oudere broers en volgde vooral datgene wat de publieke opinie het beste leek te vinden (dus psychiatrie, ze was al van het geloof afgevallen). Mijn vader was vooral bezig met werken en net niet die man die het vlees kwam snijden maar een potje voetbal was zeldzaam.
Mijn vader noch mijn broers hebben door dat ze geluk mislopen door wat mijn moeder over mij zegt. Ik heb meerdere malen het geprobeerd duidelijk te maken maar dan komt hetzelfde repliek "je bent paranoďde, achterdochtig, je ziet spoken haha zoek hulp".
Ik ben zelf in een fase dat ik afscheid neem van het idee dat het ooit nog goedkomt en dat ik niet op mijn ouders kan vertrouwen. Ik heb weinig contact met ze wat ik opzich niet meer zo jammer vind maar nog wel steeds erg en het lukt me redelijk om als ik contact met ze heb niet toe te geven en duidelijk te maken dat mijn problemen van toen minder zijn en dat hun zorgen en problemen niet de mijne zijn.
Alleen mijn nichtjes en neefjes mis ik en ergens ben ik een beetje bang dat nu ik weinig contact heb met mijn moeder en los raak van mijn ouders psychische greep, dat mijn moeder een volgend 'slachtoffer' zal kiezen, wat dan het jongste nichtje of neefje zal worden, aangezien ik geen doelwit meer ben. Voor haar en volgens mij wel meerdere moeders is het vermoed ik een manier om positieve aandacht te verkrijgen, om zorgen te uitten tegenover de kinderen immers dan laat men merken dat men om die persoon geeft. Dat het dan over de jaren heen ziekelijke zorgen worden die beklemmend kunnen worden in het beschermd opvoeden is iets wat ongemerkt erbij komt, het is niet goed voor het zelfvertrouwen van het kind en dat werkt weer door in andere aspecten van diens leven.
Dus TS is niet de enige, wat mij hielp om het beeld van mijn ouders te veranderen zijn het nadenken over de eigen toekomstige kinderen en hoe ik ze zelf zou willen opvoeden maar ook lezen van boeken van ervaringen van weeskinderen of gescheiden ouders. Verder let ik ook veel meer op rolmodellen, dus vader figuren niet alleen voor mezelf maar ook als voorbeeld hoe ik zelf vader kan worden.
Toen ik erg jong was had ik al een periode dat ik mensen zag die anderen niet zagen. Het was een fase die voorbij ging, gelukkig voor mij was psychiatrie nog niet zo normaal en zagen mijn ouders er niet zo'n probleem in. Hadden zij toen al medicatie gebruikt of dingen gedaan tegen mijn wil dan had ik ongetwijfeld geprotesteerd en zou het er minder goed uit hebben gezien, dan had ik waarschijnlijk minder zelfvertrouwen en mindere prestaties op school terwijl ik nu met havo/mbo best mee kan doen.
Nadat mijn ouders verwoedde pogingen deden om mij op te laten nemen, zelfs suggererend dat ik hen bedreigde (dwz zij verklaardden tegen de politie dat zij zich bedreigd voelde door mijn aanwezigheid) en ik mee moest naar het buro en daar gelukkig de kans kreeg te verklaren dat er niets was gebeurd en de opgetrommelde psychiaters ervan kon overtuigen dat er ook niets gaat gebeuren (qua geweld oid), heb ik definitief afscheid genomen van het idee dat het ooit weer goed komt.
Alhoewel ik mijn opvoeding achteraf nu ik meer uit hun greep raak niet zo geweldig meer vind en ik steeds meer de negatieve dingen zie die ik destijds niet wilde zien of allerlei dingen voor verzon zodat ik niet in zou zien dat mijn ouders helemaal niet zulke geweldige mensen zijn. Wat ik deed omdat ik als kind nu eenmaal afhankelijk was en in mijn geval ook nog eens beschermd werd opgevoed dus had ik al helemaal weinig mogelijkheden buiten het eigen gezin.
Vooral mijn moeder maakte zich vaak overdreven druk en zorgen om mij en minder om mijn oudere broers en volgde vooral datgene wat de publieke opinie het beste leek te vinden (dus psychiatrie, ze was al van het geloof afgevallen). Mijn vader was vooral bezig met werken en net niet die man die het vlees kwam snijden maar een potje voetbal was zeldzaam.
Mijn vader noch mijn broers hebben door dat ze geluk mislopen door wat mijn moeder over mij zegt. Ik heb meerdere malen het geprobeerd duidelijk te maken maar dan komt hetzelfde repliek "je bent paranoďde, achterdochtig, je ziet spoken haha zoek hulp".
Ik ben zelf in een fase dat ik afscheid neem van het idee dat het ooit nog goedkomt en dat ik niet op mijn ouders kan vertrouwen. Ik heb weinig contact met ze wat ik opzich niet meer zo jammer vind maar nog wel steeds erg en het lukt me redelijk om als ik contact met ze heb niet toe te geven en duidelijk te maken dat mijn problemen van toen minder zijn en dat hun zorgen en problemen niet de mijne zijn.
Alleen mijn nichtjes en neefjes mis ik en ergens ben ik een beetje bang dat nu ik weinig contact heb met mijn moeder en los raak van mijn ouders psychische greep, dat mijn moeder een volgend 'slachtoffer' zal kiezen, wat dan het jongste nichtje of neefje zal worden, aangezien ik geen doelwit meer ben. Voor haar en volgens mij wel meerdere moeders is het vermoed ik een manier om positieve aandacht te verkrijgen, om zorgen te uitten tegenover de kinderen immers dan laat men merken dat men om die persoon geeft. Dat het dan over de jaren heen ziekelijke zorgen worden die beklemmend kunnen worden in het beschermd opvoeden is iets wat ongemerkt erbij komt, het is niet goed voor het zelfvertrouwen van het kind en dat werkt weer door in andere aspecten van diens leven.
Dus TS is niet de enige, wat mij hielp om het beeld van mijn ouders te veranderen zijn het nadenken over de eigen toekomstige kinderen en hoe ik ze zelf zou willen opvoeden maar ook lezen van boeken van ervaringen van weeskinderen of gescheiden ouders. Verder let ik ook veel meer op rolmodellen, dus vader figuren niet alleen voor mezelf maar ook als voorbeeld hoe ik zelf vader kan worden.
leuk leesvoer voor later... tot zoquote:
Jaren terug vertelde ik mijn ouders dat ik het moeilijk had en vanaf dat moment ging het mis tussen mij en mijn ouders. Zij wilden psychiatrische behandeling en opname, ik zag het als een moeilijke levensfase. Om hen te behagen heb ik wel contact gehad met de psychiatrie maar het heeft me alleen maar gekost.
Toen ik erg jong was had ik al een periode dat ik mensen zag die anderen niet zagen. Het was een fase die voorbij ging, gelukkig voor mij was psychiatrie nog niet zo normaal en zagen mijn ouders er niet zo'n probleem in. Hadden zij toen al medicatie gebruikt of dingen gedaan tegen mijn wil dan had ik ongetwijfeld geprotesteerd en zou het er minder goed uit hebben gezien, dan had ik waarschijnlijk minder zelfvertrouwen en mindere prestaties op school terwijl ik nu met havo/mbo best mee kan doen.
Nadat mijn ouders verwoedde pogingen deden om mij op te laten nemen, zelfs suggererend dat ik hen bedreigde (dwz zij verklaardden tegen de politie dat zij zich bedreigd voelde door mijn aanwezigheid) en ik mee moest naar het buro en daar gelukkig de kans kreeg te verklaren dat er niets was gebeurd en de opgetrommelde psychiaters ervan kon overtuigen dat er ook niets gaat gebeuren (qua geweld oid), heb ik definitief afscheid genomen van het idee dat het ooit weer goed komt.
Alhoewel ik mijn opvoeding achteraf nu ik meer uit hun greep raak niet zo geweldig meer vind en ik steeds meer de negatieve dingen zie die ik destijds niet wilde zien of allerlei dingen voor verzon zodat ik niet in zou zien dat mijn ouders helemaal niet zulke geweldige mensen zijn. Wat ik deed omdat ik als kind nu eenmaal afhankelijk was en in mijn geval ook nog eens beschermd werd opgevoed dus had ik al helemaal weinig mogelijkheden buiten het eigen gezin.
Vooral mijn moeder maakte zich vaak overdreven druk en zorgen om mij en minder om mijn oudere broers en volgde vooral datgene wat de publieke opinie het beste leek te vinden (dus psychiatrie, ze was al van het geloof afgevallen). Mijn vader was vooral bezig met werken en net niet die man die het vlees kwam snijden maar een potje voetbal was zeldzaam.
Mijn vader noch mijn broers hebben door dat ze geluk mislopen door wat mijn moeder over mij zegt. Ik heb meerdere malen het geprobeerd duidelijk te maken maar dan komt hetzelfde repliek "je bent paranoďde, achterdochtig, je ziet spoken haha zoek hulp".
Ik ben zelf in een fase dat ik afscheid neem van het idee dat het ooit nog goedkomt en dat ik niet op mijn ouders kan vertrouwen. Ik heb weinig contact met ze wat ik opzich niet meer zo jammer vind maar nog wel steeds erg en het lukt me redelijk om als ik contact met ze heb niet toe te geven en duidelijk te maken dat mijn problemen van toen minder zijn en dat hun zorgen en problemen niet de mijne zijn.
Alleen mijn nichtjes en neefjes mis ik en ergens ben ik een beetje bang dat nu ik weinig contact heb met mijn moeder en los raak van mijn ouders psychische greep, dat mijn moeder een volgend 'slachtoffer' zal kiezen, wat dan het jongste nichtje of neefje zal worden, aangezien ik geen doelwit meer ben. Voor haar en volgens mij wel meerdere moeders is het vermoed ik een manier om positieve aandacht te verkrijgen, om zorgen te uitten tegenover de kinderen immers dan laat men merken dat men om die persoon geeft. Dat het dan over de jaren heen ziekelijke zorgen worden die beklemmend kunnen worden in het beschermd opvoeden is iets wat ongemerkt erbij komt, het is niet goed voor het zelfvertrouwen van het kind en dat werkt weer door in andere aspecten van diens leven.
Dus TS is niet de enige, wat mij hielp om het beeld van mijn ouders te veranderen zijn het nadenken over de eigen toekomstige kinderen en hoe ik ze zelf zou willen opvoeden maar ook lezen van boeken van ervaringen van weeskinderen of gescheiden ouders. Verder let ik ook veel meer op rolmodellen, dus vader figuren niet alleen voor mezelf maar ook als voorbeeld hoe ik zelf vader kan worden.
Waarom heb je nog contact met je ouders? Familie kan leuk zijn, maar als het debiele idioten zijn dan kun je er imo maar beter mee ophouden en ervoor zorgen dat je wat goede kameraden hebt.
Al snappen mensen dat niet, die denken dat je altijd contact met je familie moet blijven houden omdat het familie is
Al snappen mensen dat niet, die denken dat je altijd contact met je familie moet blijven houden omdat het familie is
rikker de flikker
TS klinkt als iemand met een psychische ziekte die toentertijd in bedwang werd gehouden met medicatie en nu, jaren later, terugkijkt op een tijd waar hij zo zijn eigen ideeën op nahoud.
De kant van het verhaal van je ouders en je zus krijgen we toch nooit te weten hier. Misschien was je vroeger wel helemaal geflipt en was je zonder de juiste medicatie wel compleet onhandelbaar? Je stond niet voor niks onder toezicht lijkt mij.
Hier kan je natuurlijk een heel topic mee vullen, maar uiteindelijk blijft meneer De_uitblinker toch geloven in zijn eigen verhaal en het idee dat hij getraumatiseerd is.
De kant van het verhaal van je ouders en je zus krijgen we toch nooit te weten hier. Misschien was je vroeger wel helemaal geflipt en was je zonder de juiste medicatie wel compleet onhandelbaar? Je stond niet voor niks onder toezicht lijkt mij.
Hier kan je natuurlijk een heel topic mee vullen, maar uiteindelijk blijft meneer De_uitblinker
toch geloven in zijn eigen verhaal en het idee dat hij getraumatiseerd is.
[b]Op vrijdag 27 april 2012 23:21 schreef AldoTheApache het volgende:[/b]
_O_ jij bent de grootste baas op FOK!
Aller tijden :D _O_ _O_
_O_ jij bent de grootste baas op FOK!
Aller tijden :D _O_ _O_
@ts:
Op dit moment merk ik dat je niet openstaat voor reacties die je niet aanstaan. Volgens mij heeft het dan geen zin om hier je verhaal te posten, laat staan hierop te reageren.
Op dit moment merk ik dat je niet openstaat voor reacties die je niet aanstaan. Volgens mij heeft het dan geen zin om hier je verhaal te posten, laat staan hierop te reageren.
Echte elektriciëns gebruiken geen jokari.
Dat is het probleem bij een psychiatrische stoornis dat al dan niet is aangepraat, men bekijkt alles wat je doet met een vergrootglas, als er iets gebeurt is dat altijd omdat jij anders bent en tegen meer mensen dan je lief is word gezegd "Doe een beetje voorzichtig met die jongen, want hij is niet goed bij z'n hoofd."quote:
Jaren terug vertelde ik mijn ouders dat ik het moeilijk had en vanaf dat moment ging het mis tussen mij en mijn ouders. Zij wilden psychiatrische behandeling en opname, ik zag het als een moeilijke levensfase. Om hen te behagen heb ik wel contact gehad met de psychiatrie maar het heeft me alleen maar gekost.
Toen ik erg jong was had ik al een periode dat ik mensen zag die anderen niet zagen. Het was een fase die voorbij ging, gelukkig voor mij was psychiatrie nog niet zo normaal en zagen mijn ouders er niet zo'n probleem in. Hadden zij toen al medicatie gebruikt of dingen gedaan tegen mijn wil dan had ik ongetwijfeld geprotesteerd en zou het er minder goed uit hebben gezien, dan had ik waarschijnlijk minder zelfvertrouwen en mindere prestaties op school terwijl ik nu met havo/mbo best mee kan doen.
Nadat mijn ouders verwoedde pogingen deden om mij op te laten nemen, zelfs suggererend dat ik hen bedreigde (dwz zij verklaardden tegen de politie dat zij zich bedreigd voelde door mijn aanwezigheid) en ik mee moest naar het buro en daar gelukkig de kans kreeg te verklaren dat er niets was gebeurd en de opgetrommelde psychiaters ervan kon overtuigen dat er ook niets gaat gebeuren (qua geweld oid), heb ik definitief afscheid genomen van het idee dat het ooit weer goed komt.
Alhoewel ik mijn opvoeding achteraf nu ik meer uit hun greep raak niet zo geweldig meer vind en ik steeds meer de negatieve dingen zie die ik destijds niet wilde zien of allerlei dingen voor verzon zodat ik niet in zou zien dat mijn ouders helemaal niet zulke geweldige mensen zijn. Wat ik deed omdat ik als kind nu eenmaal afhankelijk was en in mijn geval ook nog eens beschermd werd opgevoed dus had ik al helemaal weinig mogelijkheden buiten het eigen gezin.
Vooral mijn moeder maakte zich vaak overdreven druk en zorgen om mij en minder om mijn oudere broers en volgde vooral datgene wat de publieke opinie het beste leek te vinden (dus psychiatrie, ze was al van het geloof afgevallen). Mijn vader was vooral bezig met werken en net niet die man die het vlees kwam snijden maar een potje voetbal was zeldzaam.
Mijn vader noch mijn broers hebben door dat ze geluk mislopen door wat mijn moeder over mij zegt. Ik heb meerdere malen het geprobeerd duidelijk te maken maar dan komt hetzelfde repliek "je bent paranoďde, achterdochtig, je ziet spoken haha zoek hulp".
Ik ben zelf in een fase dat ik afscheid neem van het idee dat het ooit nog goedkomt en dat ik niet op mijn ouders kan vertrouwen. Ik heb weinig contact met ze wat ik opzich niet meer zo jammer vind maar nog wel steeds erg en het lukt me redelijk om als ik contact met ze heb niet toe te geven en duidelijk te maken dat mijn problemen van toen minder zijn en dat hun zorgen en problemen niet de mijne zijn.
Alleen mijn nichtjes en neefjes mis ik en ergens ben ik een beetje bang dat nu ik weinig contact heb met mijn moeder en los raak van mijn ouders psychische greep, dat mijn moeder een volgend 'slachtoffer' zal kiezen, wat dan het jongste nichtje of neefje zal worden, aangezien ik geen doelwit meer ben. Voor haar en volgens mij wel meerdere moeders is het vermoed ik een manier om positieve aandacht te verkrijgen, om zorgen te uitten tegenover de kinderen immers dan laat men merken dat men om die persoon geeft. Dat het dan over de jaren heen ziekelijke zorgen worden die beklemmend kunnen worden in het beschermd opvoeden is iets wat ongemerkt erbij komt, het is niet goed voor het zelfvertrouwen van het kind en dat werkt weer door in andere aspecten van diens leven.
Dus TS is niet de enige, wat mij hielp om het beeld van mijn ouders te veranderen zijn het nadenken over de eigen toekomstige kinderen en hoe ik ze zelf zou willen opvoeden maar ook lezen van boeken van ervaringen van weeskinderen of gescheiden ouders. Verder let ik ook veel meer op rolmodellen, dus vader figuren niet alleen voor mezelf maar ook als voorbeeld hoe ik zelf vader kan worden.
Herkenbaar en vervelend. Je moet dan 200% geven omdat je anders niet laat zien dat je meewerkt.
Echte elektriciëns gebruiken geen jokari.
Valt me ook op. Kan er beter mee naar een psycholoog die alleen maar een luisterend oor hoeft te bieden.quote:Op maandag 6 januari 2014 07:00 schreef Ridocar het volgende:
@ts:
Op dit moment merk ik dat je niet openstaat voor reacties die je niet aanstaan. Volgens mij heeft het dan geen zin om hier je verhaal te posten, laat staan hierop te reageren.
Om aan te geven hoe hoog Erdogan het moederschap acht, gaf hij een voorbeeld uit de praktijk. ''Ik kuste wel eens de voeten van mijn moeder omdat ze naar het paradijs roken. Zij wierp me dan een zedige blik toe en huilde soms.''
Zelfs als de rest van je verhaal helemaal klopt, kan dit gewoon de waarheid zijn. Waarom zouden je ouders níet gedacht hebben dat ze deden wat het beste was voor jou?quote:
Dat ze alleen maar het beste met mij voor hadden, en dergelijke.
Het is een taboe-onderwerp, want als ik zelfs in de buurt kom van zoiets aansnijden, gaat er een knallende ruzie van start waar je U tegen zegt.
Dat ze dat niet déden, betekent niet dat ze niet dáchten datw at ze deden het beste was.
In die context kan ik ook best begrijpen dat er elke keer ruzie komt, want je beschuldigt ze ervan dat ze jou hebben laten misbruiken en niet hebben gedaan wat zij dachten dat het beste voor jou was.
Dat doet je ouders pijn... Zij hebben je nooit willen kwetsen en altijd van je gehouden en dan is het moeilijk om te zien dat je kind moeite heeft met vanalles en wil je helpen. Zij hebben er geen verstand van, dus luisteren naar mensen die dat wél zouden moeten hebben, in jouw belang.
Wanneer je het gesprek met hen aan wil gaan, denk ik dat je dat eerst voor jezelf duidelijk moet hebben, dat je ouders hun best hebben gedaan, maar dat dat verkeerd heeft uitgepakt, niet uit onwil, maar uit onmacht... Als je dat weet en aangeeft bij je moeder, zal zij ws al meer openstaan voor een gesprek.
compact en kleverig.
Uiteraard vind je dat luek leesvoerquote:
[..]
leuk leesvoer voor later... tot zo
Ik heb het zelf niet gelezen, ik heb al wel genoeg gezien van loop
Jullie doen precies het zelfde: andere verwijten wat er 'mis' is met jullie
Er is iets meer aan de hand met jullie beide dan alleen een standaard afwijking en daarvoor hebben jullie o.a. medicatie gekregen
Helaas is het blijkbaar ook onderdeel van jullie ziektebeeld dat jullie niet kunnen zien dat je ziek bent
Want dat zou denk ik kunnen helpen met het een plekje geven
Zoek hulp om in te zien wat 'waar' is en wat niet
He said how many sugars do you like in your tea?
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
I said forget about the sugar have a spoon full of me,
[Rhu SC]Deel 1 dus? O+
Your job is to feed me, do me and die
|
|
