R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen, maar op het moment ben ik niet helemaal happy met mijn leven zoals deze nu is. Alvast sorry voor het lange verhaal.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. Deze scheiding is echt een ramp geweest. Mijn moeder bleek een nieuwe vriend te hebben (een bekende). Dit resulteerde in een vader en moeder die totaal niet goed met elkaar op konden schieten. Veel ruzies en shit. Ondertussen zijn we 14 jaar verder. Mijn moeder is gebleven bij haar vriend (inmiddels man). Ik kan het totaal niet vinden met hem. Alles draait bij hem om geld en zijn dochter die als prinsjes wordt behandeld.
Mijn moeder is sinds de scheiding alleen maar bezig met liegen. Echt, maar dan ook echt over alles. Alles liegt ze bij elkaar zodat haar man van niets weet. Zo heeft ze mijn broer jaren financieel volledig voorzien, tot dikke auto's aan toe en dergelijke (de rest van de kinderen niet maar dat terzijde), personeel van haar bedrijf slecht behandeld, schulden gemaakt.. Tjah, eigenlijk alles wat je kan bedenken liegt ze over. Ze is hier compleet in doorgeslagen, omdat ze bang is dat haar man daar boos om zou worden. Zelfs om de kleinste dingen is ze gaan liegen. Zo erg, dat ik zeker weet wanneer alles zou uitkomen, haar man bij haar weggaat. Haar man heeft geen empathisch vermogen, vind vooral zichzelf interessant, manipuleert en wil alles hebben wat zijn hartje begeerd zonder daar moeite voor te hoeven doen. Als zij iets zou doen wat niet voor hem of zijn dochter is bedoeld, is hij boos. Reden voor ons om hem niet te mogen en reden voor mijn moeder om bij hem weg te gaan. Echter doet ze dat niet en bij vragen geeft ze toch echt aan enorm gelukkig met hem te zijn.
Van kinds af aan hebben we (mijn broer, zus, zusje en ik) altijd maar mee gelogen. Want wij wisten wel van heel veel dingen, zo niet van alles af. Als kind zijnde wil ik mijn moeder niet 'verlinken' en loog ik dus mee. Maar nu wil ik dit niet meer. Ik ben volwassen, woon samen, heb een eigen leven en wil niet meer daar op visite komen omdat ik over elk onderwerp wat wel te sprake komt moet liegen. Ik heb een hekel aan liegen en wil niet meedoen aan zo'n slechte eigenschap om haar hachje maar te redden. Dit resulteert zich weer in onbegrip en ruzie. We zien of spreken elkaar op het moment niet. Hier is heel wat aan vooraf gegaan. Zij doet tegen haar man en iedereen alsof ze totaal niet weet waarom ze mij niet ziet, waardoor het net lijkt alsof ik gewoon doei heb gezegd en met de horizon ben vertrokken. Weer een leugen..
Ik word hier gek van en weet niet wat te doen. Het blijft mijn moeder, maar zoals zij de laatste jaren is ken ik haar eigenlijk niet en vind ik haar ook niet leuk. Daarbij is het ten eerste onterecht, maar ook echt niet leuk als ik word neergezet als boosdoener en dit aan alles en iedereen verteld wordt. Wat moet ik hiermee?
Ik merk dat deze hele situatie die al aardig wat jaren aan de gang is, veel invloed op mij heeft. Ik ben moe, emotioneel, onzeker en weet zelf eigenlijk niet zo goed wat ik nou wil met mijn leven. Ik heb altijd vooral gedaan wat anderen van mij vragen, verwachten etc. en wat ik wil altijd maar opzij geschoven. Het wordt nu eens tijd dat ik aan mezelf ga denken en eens ga doen wat ik wil, maar ik weet niet waar te beginnen.
Ik heb wel al de stap gezet om eigen keuzes te maken waarbij ik mij goed voel, maar tot nu toe worden die mij nog niet in dank afgenomen. Zo heb ik de keuze gemaakt om mijn moeder niet meer te zien, maar vervolgens ben ik de boosdoener volgens vele. Maar ook de keuze om vooral tijd te steken in mijn vriend, vrienden en mijzelf. Even een tijdje wat minder ouders en dus ook schoonouders en dergelijke. Kerst is bijv. bij ons altijd veel gedoe geweest, niet echt leuk dus. 2013 besloten om kerst alleen met mijn vriend te vieren en verder even helemaal niemand. Uiteraard ook uitgelegd waarom, maar hup iedereen is weer boos. Het lijkt wel of ik niet de tijd voor mezelf mag nemen om weer rust te krijgen en dingen op een rijtje te zetten.
Verder is er nog veel gedoe binnen de familie, maar is denk niet echt relevant voor dit verhaal. Conclusie is toch wel dat ik blij ben met mijn vriend en baan, maar letterlijk alles daaromheen totaal niet. Ik ben onzeker (geworden), weet niet wat ik leuk vind, weet niet wat ik met dit soort situaties moet etc.
Herkent iemand dit gevoel en nog belangrijker, wat kan ik allemaal doen om dit op te lossen en weer plezier in het leven te krijgen en deze naar mijn zin te leven.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 11 was. Deze scheiding is echt een ramp geweest. Mijn moeder bleek een nieuwe vriend te hebben (een bekende). Dit resulteerde in een vader en moeder die totaal niet goed met elkaar op konden schieten. Veel ruzies en shit. Ondertussen zijn we 14 jaar verder. Mijn moeder is gebleven bij haar vriend (inmiddels man). Ik kan het totaal niet vinden met hem. Alles draait bij hem om geld en zijn dochter die als prinsjes wordt behandeld.
Mijn moeder is sinds de scheiding alleen maar bezig met liegen. Echt, maar dan ook echt over alles. Alles liegt ze bij elkaar zodat haar man van niets weet. Zo heeft ze mijn broer jaren financieel volledig voorzien, tot dikke auto's aan toe en dergelijke (de rest van de kinderen niet maar dat terzijde), personeel van haar bedrijf slecht behandeld, schulden gemaakt.. Tjah, eigenlijk alles wat je kan bedenken liegt ze over. Ze is hier compleet in doorgeslagen, omdat ze bang is dat haar man daar boos om zou worden. Zelfs om de kleinste dingen is ze gaan liegen. Zo erg, dat ik zeker weet wanneer alles zou uitkomen, haar man bij haar weggaat. Haar man heeft geen empathisch vermogen, vind vooral zichzelf interessant, manipuleert en wil alles hebben wat zijn hartje begeerd zonder daar moeite voor te hoeven doen. Als zij iets zou doen wat niet voor hem of zijn dochter is bedoeld, is hij boos. Reden voor ons om hem niet te mogen en reden voor mijn moeder om bij hem weg te gaan. Echter doet ze dat niet en bij vragen geeft ze toch echt aan enorm gelukkig met hem te zijn.
Van kinds af aan hebben we (mijn broer, zus, zusje en ik) altijd maar mee gelogen. Want wij wisten wel van heel veel dingen, zo niet van alles af. Als kind zijnde wil ik mijn moeder niet 'verlinken' en loog ik dus mee. Maar nu wil ik dit niet meer. Ik ben volwassen, woon samen, heb een eigen leven en wil niet meer daar op visite komen omdat ik over elk onderwerp wat wel te sprake komt moet liegen. Ik heb een hekel aan liegen en wil niet meedoen aan zo'n slechte eigenschap om haar hachje maar te redden. Dit resulteert zich weer in onbegrip en ruzie. We zien of spreken elkaar op het moment niet. Hier is heel wat aan vooraf gegaan. Zij doet tegen haar man en iedereen alsof ze totaal niet weet waarom ze mij niet ziet, waardoor het net lijkt alsof ik gewoon doei heb gezegd en met de horizon ben vertrokken. Weer een leugen..
Ik word hier gek van en weet niet wat te doen. Het blijft mijn moeder, maar zoals zij de laatste jaren is ken ik haar eigenlijk niet en vind ik haar ook niet leuk. Daarbij is het ten eerste onterecht, maar ook echt niet leuk als ik word neergezet als boosdoener en dit aan alles en iedereen verteld wordt. Wat moet ik hiermee?
Ik merk dat deze hele situatie die al aardig wat jaren aan de gang is, veel invloed op mij heeft. Ik ben moe, emotioneel, onzeker en weet zelf eigenlijk niet zo goed wat ik nou wil met mijn leven. Ik heb altijd vooral gedaan wat anderen van mij vragen, verwachten etc. en wat ik wil altijd maar opzij geschoven. Het wordt nu eens tijd dat ik aan mezelf ga denken en eens ga doen wat ik wil, maar ik weet niet waar te beginnen.
Ik heb wel al de stap gezet om eigen keuzes te maken waarbij ik mij goed voel, maar tot nu toe worden die mij nog niet in dank afgenomen. Zo heb ik de keuze gemaakt om mijn moeder niet meer te zien, maar vervolgens ben ik de boosdoener volgens vele. Maar ook de keuze om vooral tijd te steken in mijn vriend, vrienden en mijzelf. Even een tijdje wat minder ouders en dus ook schoonouders en dergelijke. Kerst is bijv. bij ons altijd veel gedoe geweest, niet echt leuk dus. 2013 besloten om kerst alleen met mijn vriend te vieren en verder even helemaal niemand. Uiteraard ook uitgelegd waarom, maar hup iedereen is weer boos. Het lijkt wel of ik niet de tijd voor mezelf mag nemen om weer rust te krijgen en dingen op een rijtje te zetten.
Verder is er nog veel gedoe binnen de familie, maar is denk niet echt relevant voor dit verhaal. Conclusie is toch wel dat ik blij ben met mijn vriend en baan, maar letterlijk alles daaromheen totaal niet. Ik ben onzeker (geworden), weet niet wat ik leuk vind, weet niet wat ik met dit soort situaties moet etc.
Herkent iemand dit gevoel en nog belangrijker, wat kan ik allemaal doen om dit op te lossen en weer plezier in het leven te krijgen en deze naar mijn zin te leven.
Jij hoeft toch niets op te lossen?
Als ik jou was kwam ik nog 1 keer per jar op haar verjaardag en ga je een eigen leven op bouwen.
Punt is als je de waarheid gaat vertellen de hele familie uit elkaar valt en dat je niets meer hebt.
Als ik jou was kwam ik nog 1 keer per jar op haar verjaardag en ga je een eigen leven op bouwen.
Punt is als je de waarheid gaat vertellen de hele familie uit elkaar valt en dat je niets meer hebt.
Precies! Je hebt weinig hoeven leven voor je zelf. Dus weet je ook niet hoe dat precies moet. Je weet i.i.g. wel dat je het wilt. Dat is al de helft. De rest is een kwestie van leren, met vallen en opstaan zoals anderen voor jou dat al eerder hebben gedaan maar wat bij jou door omstandigheden is uitgesteld. Durf maar eens egoïstisch te zijn bijvoorbeeld, dat is heel moeilijk voor jou omdat je hebt gezien wat egoisme zoals van je stiefvader b.v. aanricht. Maar er is niets mis met een 'gezond' egoïstisch portie 'ikke', iedereen heeft zo'n stukje ruimte voor zichzelf nodig, ook jij.quote:Ik heb altijd vooral gedaan wat anderen van mij vragen, verwachten etc.
Die velen hebben niet de ervaring met jouw moeder zoals jij ze hebt, kennen haar waarschijnlijk zo niet en refereren emotioneel aan hun eigen band met de ouder(s).quote:Ik heb wel al de stap gezet om eigen keuzes te maken waarbij ik mij goed voel, maar tot nu toe worden die mij nog niet in dank afgenomen. Zo heb ik de keuze gemaakt om mijn moeder niet meer te zien, maar vervolgens ben ik de boosdoener volgens vele.
Verwacht dus geen begrip, velen zullen niet instaat zijn je te begrijpen of jouw issues zelfs als 'bedreigend ervaren.
Als die tijd je niet gegund wordt zal je die moeten nemen. Vraag ik mij wel af waarom het met je schoonouders ook niet botert. Wat mij i.i.g. belangrijker lijkt is of je vriend je begrijpt en achter je staat. Daar moet en wil je uiteindelijk mee verder als het allemaal goed gaat.quote:Maar ook de keuze om vooral tijd te steken in mijn vriend, vrienden en mijzelf. Even een tijdje wat minder ouders en dus ook schoonouders en dergelijke. Kerst is bijv. bij ons altijd veel gedoe geweest, niet echt leuk dus. 2013 besloten om kerst alleen met mijn vriend te vieren en verder even helemaal niemand. Uiteraard ook uitgelegd waarom, maar hup iedereen is weer boos. Het lijkt wel of ik niet de tijd voor mezelf mag nemen om weer rust te krijgen en dingen op een rijtje te zetten.
En durf schijt te hebben aan de rest, zo te zien tussen de regels door weet jij prima wat goed is voor jou, je moet het alleen durven en niet je oren laten hangen naar omstanders met eigenbelangetjes zoals een 'gezellige' kerst. Soms zijn verre vrienden beter dan nabije familie.
Ik zou ten eerste vanaf nu (blijven) doen waar je zelf zin in hebt. Lekker belangrijk wat de rest ervan vindt. Als je er zelf gelukkiiger van wordt, waarom zou je je dan aanpassen aan anderen die niet eens weten hoe heel het verhaal in elkaar zit.
Ten tweede zou ik tegen je moeder (en eventueel je beste vrienden en familie als die het nog niet weten) duidelijk vertellen wat je dwars zit, en dat je het op deze manier niet meer trekt.
Vertel je moeder "gewoon" dat je geen zin meer hebt om met haar om te gaan, als ze nog vaker leugens verteld. Dan heb je natuurlijk een grote kans dat ze helemaal kwaad op je wordt en zorgt dat de familie jou wederom als boosdoender ziet, maar aan de andere kant gaat ze dan misschien weleens in zien hoe ver ze doorgedraaid is. Dit kan dus eventueel ook goed uitpakken.
Verder kan ik je alleen maar succes wensen met deze rotsituatie!
Ten tweede zou ik tegen je moeder (en eventueel je beste vrienden en familie als die het nog niet weten) duidelijk vertellen wat je dwars zit, en dat je het op deze manier niet meer trekt.
Vertel je moeder "gewoon" dat je geen zin meer hebt om met haar om te gaan, als ze nog vaker leugens verteld. Dan heb je natuurlijk een grote kans dat ze helemaal kwaad op je wordt en zorgt dat de familie jou wederom als boosdoender ziet, maar aan de andere kant gaat ze dan misschien weleens in zien hoe ver ze doorgedraaid is. Dit kan dus eventueel ook goed uitpakken.
Verder kan ik je alleen maar succes wensen met deze rotsituatie!
Misschien is het een idee om je broer en zussen (en eventueel andere mensen die belangrijk voor je zijn) uit te leggen waarom je hebt gedaan wat je hebt gedaan, zodat ze zelf kunnen beslissen wat ze ermee doen. Daarnaast zou ik proberen om me niet te veel aan te trekken van wat iedereen denkt.
Al in je jaszak gekeken?
Ontopic: Je moeder (en eventueel ook je broer, die lijkt me de enige die er verder toe doet in je familie) vertellen dat je dit zo niet meer trekt, en daarna al het contact afkappen.
Ontopic: Je moeder (en eventueel ook je broer, die lijkt me de enige die er verder toe doet in je familie) vertellen dat je dit zo niet meer trekt, en daarna al het contact afkappen.
"Pools are perfect for holding water"
Bedankt voor de reacties tot nu toe, doet me goed!
Nog even wat betreft mijn schoonouders. Daar kan ik het prima mee vinden alleen zijn ze gekwetst omdat ik bewust ervoor gekozen heb niet met kerst te komen. Ze weten van de situatie af, begrijpen het maar zelf herkennen ze het niet, waardoor ze gekwetst zijn. Ik begrijp hen ook wel, maar het voelt voor mij weer alsof mijn keuze niet geaccepteerd word en ik mij 'weer' moet aanpassen aan anderen.
Nog even wat betreft mijn schoonouders. Daar kan ik het prima mee vinden alleen zijn ze gekwetst omdat ik bewust ervoor gekozen heb niet met kerst te komen. Ze weten van de situatie af, begrijpen het maar zelf herkennen ze het niet, waardoor ze gekwetst zijn. Ik begrijp hen ook wel, maar het voelt voor mij weer alsof mijn keuze niet geaccepteerd word en ik mij 'weer' moet aanpassen aan anderen.
Wat vind je vriend, hun zoon daarvan dan?quote:Op zaterdag 4 januari 2014 18:53 schreef Sanne90 het volgende:
Bedankt voor de reacties tot nu toe, doet me goed!
Nog even wat betreft mijn schoonouders. Daar kan ik het prima mee vinden alleen zijn ze gekwetst omdat ik bewust ervoor gekozen heb niet met kerst te komen. Ze weten van de situatie af, begrijpen het maar zelf herkennen ze het niet, waardoor ze gekwetst zijn. Ik begrijp hen ook wel, maar het voelt voor mij weer alsof mijn keuze niet geaccepteerd word en ik mij 'weer' moet aanpassen aan anderen.
Ik ben nu op die leeftijd waar ik eigenlijk niets hoef te doen, althans niet iets dat ik niet wil.
Als ik je de tip mag geven is, je wilt ze minder zien maar toch blijf je contact houden want blijkbaar kom je erachter dat ze boos zijn. Vergeet ze gewoon helemaal laat ze bellen en boos zijn. Laat ze voor je deur op de kop staan maar trek het je niet aan. Als deze twee mensen jou in een zwart gat trekken waarin jij verdwaald raakt, dat zou niet mogen. Jij mag niet de dupe worden van twee volwassenen. Nu je zelf volwassen bent kan je ze helemaal vergeten. En je eigen leven opbouwen. Tenzij je gehecht aan ze bent, maar dan moet je het zeggen. En dan zal ik kijken wat ik nog meer kan bedenken. Uit de beschrijvingen klinken ze echter niet als mensen waar je fatsoenlijk mee kan praten.
Als ik je de tip mag geven is, je wilt ze minder zien maar toch blijf je contact houden want blijkbaar kom je erachter dat ze boos zijn. Vergeet ze gewoon helemaal laat ze bellen en boos zijn. Laat ze voor je deur op de kop staan maar trek het je niet aan. Als deze twee mensen jou in een zwart gat trekken waarin jij verdwaald raakt, dat zou niet mogen. Jij mag niet de dupe worden van twee volwassenen. Nu je zelf volwassen bent kan je ze helemaal vergeten. En je eigen leven opbouwen. Tenzij je gehecht aan ze bent, maar dan moet je het zeggen. En dan zal ik kijken wat ik nog meer kan bedenken. Uit de beschrijvingen klinken ze echter niet als mensen waar je fatsoenlijk mee kan praten.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Mijn vriend staat volledig achter mij. Die kent natuurlijk het hele verhaal, is zelf ook aanwezig geweest bij bepaalde situaties en kan daarom ook veel beter zelf oordelen.
Hij begrijpt en steunt mij en was ook erg verbaasd over de reactie van zijn ouders. Hij vindt het niet meer dan normaal dat zeker nu (maar dit kan überhaupt per persoon verschillen) er een verschil is in de behoefte van het zien van ouders. Zeker met 'speciale' dagen als kerst. Ik pas mij al aan door mijn schoonouders al vaker te zien dan mijn eigen ouders en broers en zussen (wat ik overigens geen probleem vind), maar als ik een keer niet meekom en zoals laatst met kerst dan zijn ze wel gekwetst en bozig.
Op het moment wil ik mijn moeder niet zien en vanwege het jaarlijkse gedoe met kerst besloten om het alleen te vieren met mijn vriend. Ook niet met mijn vader en om geen mensen voor te trekken, dan ook niet met mijn schoonouders. Mijn vader had alle begrip, maar mijn schoonouders helaas een stuk minder. Overigens vertelde ze dit ook nog eens tijdens kerst tegen mij vriend, in plaats van dat ze het tegen mij zeggen. Fijne communicatie ook..
Hij begrijpt en steunt mij en was ook erg verbaasd over de reactie van zijn ouders. Hij vindt het niet meer dan normaal dat zeker nu (maar dit kan überhaupt per persoon verschillen) er een verschil is in de behoefte van het zien van ouders. Zeker met 'speciale' dagen als kerst. Ik pas mij al aan door mijn schoonouders al vaker te zien dan mijn eigen ouders en broers en zussen (wat ik overigens geen probleem vind), maar als ik een keer niet meekom en zoals laatst met kerst dan zijn ze wel gekwetst en bozig.
Op het moment wil ik mijn moeder niet zien en vanwege het jaarlijkse gedoe met kerst besloten om het alleen te vieren met mijn vriend. Ook niet met mijn vader en om geen mensen voor te trekken, dan ook niet met mijn schoonouders. Mijn vader had alle begrip, maar mijn schoonouders helaas een stuk minder. Overigens vertelde ze dit ook nog eens tijdens kerst tegen mij vriend, in plaats van dat ze het tegen mij zeggen. Fijne communicatie ook..
Ik heb het probleem ook meegemaakt en het word tijd dat je je losmaakt .quote:
Mijn vriend staat volledig achter mij. Die kent natuurlijk het hele verhaal, is zelf ook aanwezig geweest bij bepaalde situaties en kan daarom ook veel beter zelf oordelen.
Hij begrijpt en steunt mij en was ook erg verbaasd over de reactie van zijn ouders. Hij vindt het niet meer dan normaal dat zeker nu (maar dit kan überhaupt per persoon verschillen) er een verschil is in de behoefte van het zien van ouders. Zeker met 'speciale' dagen als kerst. Ik pas mij al aan door mijn schoonouders al vaker te zien dan mijn eigen ouders en broers en zussen (wat ik overigens geen probleem vind), maar als ik een keer niet meekom en zoals laatst met kerst dan zijn ze wel gekwetst en bozig.
Op het moment wil ik mijn moeder niet zien en vanwege het jaarlijkse gedoe met kerst besloten om het alleen te vieren met mijn vriend. Ook niet met mijn vader en om geen mensen voor te trekken, dan ook niet met mijn schoonouders. Mijn vader had alle begrip, maar mijn schoonouders helaas een stuk minder. Overigens vertelde ze dit ook nog eens tijdens kerst tegen mij vriend, in plaats van dat ze het tegen mij zeggen. Fijne communicatie ook..
Ik kom met kerst en nieuwjaar ook niet thuis omdat IK daar geen zin in heb.
Wat zei daar van vinden zal mij verder worst wezen.
Zijn schoonouders hebben je toch niets misdaan? Het zijn jouw ouders die je in deze situatie terecht hebben gebracht. Had je normale vriendelijke ouders zou je ze gewoon hebben uitgenodigd toch dan voelde de schoonouders zich vast ook niet gepasseerd.quote:
Mijn vriend staat volledig achter mij. Die kent natuurlijk het hele verhaal, is zelf ook aanwezig geweest bij bepaalde situaties en kan daarom ook veel beter zelf oordelen.
Hij begrijpt en steunt mij en was ook erg verbaasd over de reactie van zijn ouders. Hij vindt het niet meer dan normaal dat zeker nu (maar dit kan überhaupt per persoon verschillen) er een verschil is in de behoefte van het zien van ouders. Zeker met 'speciale' dagen als kerst. Ik pas mij al aan door mijn schoonouders al vaker te zien dan mijn eigen ouders en broers en zussen (wat ik overigens geen probleem vind), maar als ik een keer niet meekom en zoals laatst met kerst dan zijn ze wel gekwetst en bozig.
Op het moment wil ik mijn moeder niet zien en vanwege het jaarlijkse gedoe met kerst besloten om het alleen te vieren met mijn vriend. Ook niet met mijn vader en om geen mensen voor te trekken, dan ook niet met mijn schoonouders. Mijn vader had alle begrip, maar mijn schoonouders helaas een stuk minder. Overigens vertelde ze dit ook nog eens tijdens kerst tegen mij vriend, in plaats van dat ze het tegen mij zeggen. Fijne communicatie ook..
Sorry ik wil je ouders natuurlijk niet als slecht bestempelen maar anders wordt het te ingewikkeld dus ik hoop dat je mijn generaliseren niet erg vindt. Je moeder en die vriend van haar lijken me minder. Terwijl je echte vader misschien wel okay is? Dat weet ik niet dat weet jij alleen.
Maar als je je eigen ouders niet wilt zien maar de schoonouders hebben je niets misdaan moeten die natuurlijk gewoon welkom zijn. Tenzij je geen zin hebt in al dat contact dan zul je gewoon met je vriend een pad moeten kiezen waar je ze niet teveel ziet mits je vriend het daar akkoord mee is. Relaties zouden niet verprutst mogen worden door familie.
Je moet dus eens goed met je vriend gaan praten en op een rijtje zetten wat je wilt en wat je niet wilt en dat eens bespreken met je vriend. Kan me voorstellen dat een moeder die enkel liegt en haar vriend die enkel oog heeft voor zijn dochter geen geweldige aanvulling zijn in je sociale leven.
Maar ik kan niet voor jou spreken enkel zeggen wat ik zou doen als ik ongeveer in jouw situatie zou zitten. Maak een lijstje en probeer het in kaart te brengen dan voel je je minder verdwaald en kan je met je vriend kijken welke richting je op gaat.
Berbers in de woestijn hadden het ook zwaar ze trokken door de woestijn en navigatie was er niet, dus zongen ze liedjes waarin omschreven werd waar water kon worden gevonden etc. Dat moet jij ook doen niet door middel van liedjes maar door eens goed in kaart te brengen wat je wel en niet wilt. Ach ik begin mezelf te herhalen en te hameren op dezelfde dingen.
Ik laat het hier bij hou moed en als je op me reageert zal ik zeker terug reageren dus voel je vrij me aan te spreken.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Mmm..quote:
Mijn vriend staat volledig achter mij. Die kent natuurlijk het hele verhaal, is zelf ook aanwezig geweest bij bepaalde situaties en kan daarom ook veel beter zelf oordelen.
Hij begrijpt en steunt mij en was ook erg verbaasd over de reactie van zijn ouders. Hij vindt het niet meer dan normaal dat zeker nu (maar dit kan überhaupt per persoon verschillen) er een verschil is in de behoefte van het zien van ouders. Zeker met 'speciale' dagen als kerst. Ik pas mij al aan door mijn schoonouders al vaker te zien dan mijn eigen ouders en broers en zussen (wat ik overigens geen probleem vind), maar als ik een keer niet meekom en zoals laatst met kerst dan zijn ze wel gekwetst en bozig.
Op het moment wil ik mijn moeder niet zien en vanwege het jaarlijkse gedoe met kerst besloten om het alleen te vieren met mijn vriend. Ook niet met mijn vader en om geen mensen voor te trekken, dan ook niet met mijn schoonouders. Mijn vader had alle begrip, maar mijn schoonouders helaas een stuk minder. Overigens vertelde ze dit ook nog eens tijdens kerst tegen mij vriend, in plaats van dat ze het tegen mij zeggen. Fijne communicatie ook..
Dus omdat je bang was voor scheve ogen die jij niet zou kunnen verantwoorden naar jouw gevoel heb je iedereen maar afgehouden. Vraag verder eens aan je schoonouders waarom de communicatie via hen zoon liep en niet naar jou als 'aanstichter' van al die kerstellende.
Het kan gebeuren dat het antwoord je niet bevalt, echter bij 'op eigen kracht' leven hoort ook incasseringsvermogen. Dat wil wel eens lastig zijn voor iemand in jouw positie die al veel heeft moeten incasseren. Houdt i.i.g. gescheiden dat je schoonouders jouw moeder + stiefvader niet is.
Ik probeer, ondanks dat dat soms moeilijk is, mijn ouders en schoonouders wel gescheiden te houden. Daarom zie ik hen veel vaker dan mijn hele familie bij elkaar.
Maar ieder persoon verschilt in behoeftes. In een relatie zal de één meer behoefte hebben aan familie/ouders dan de ander, door wat voor reden dan ook. In mijn geval is dit minder behoefte vanwege de hele situatie die al lang gaande is. Ik vind het prima om mij enigzins aan te passen aan de behoefte van voornamelijk zijn ouders, maar dat betekent toch niet dat ik dit het gehele jaar moet doen? Of zit ik er nu echt compleet naast?
Maar ieder persoon verschilt in behoeftes. In een relatie zal de één meer behoefte hebben aan familie/ouders dan de ander, door wat voor reden dan ook. In mijn geval is dit minder behoefte vanwege de hele situatie die al lang gaande is. Ik vind het prima om mij enigzins aan te passen aan de behoefte van voornamelijk zijn ouders, maar dat betekent toch niet dat ik dit het gehele jaar moet doen? Of zit ik er nu echt compleet naast?
Nee hoeft niet, het zit je nu vreselijk hoog, temeer daar je net het contact met je moeder hebt opgezegd. Tevens zie ik het er ook nog wel van komen dat je broer die van alles krijgt van moeders, er binnenkort ook uitligt. Geeft niet, wat nodig is is nodig.quote:
Ik probeer, ondanks dat dat soms moeilijk is, mijn ouders en schoonouders wel gescheiden te houden. Daarom zie ik hen veel vaker dan mijn hele familie bij elkaar.
Maar ieder persoon verschilt in behoeftes. In een relatie zal de één meer behoefte hebben aan familie/ouders dan de ander, door wat voor reden dan ook. In mijn geval is dit minder behoefte vanwege de hele situatie die al lang gaande is. Ik vind het prima om mij enigzins aan te passen aan de behoefte van voornamelijk zijn ouders, maar dat betekent toch niet dat ik dit het gehele jaar moet doen? Of zit ik er nu echt compleet naast?
Probeer de volgende keer met een verjaardag bij je schoonfamiliekant o.i.d. toch een beetje je neus te laten zien, al is het maar een uurtje.
Ik lees aan de ene kant dat je helemaal klaar met je moeder bent en niet veel meer met haar te maken wil hebben, maar dat je aan de andere kant nog steeds heel erg bezig bent met wat die mensen van je vinden. En dat laatste zal je dan los moeten laten.
"Pools are perfect for holding water"
Wat ik niet begrijp is dat je schoonouders en ouder in een groepeert. Als je schoonouders behoefte aan contact hebben regel dan gewoon dat jullie 1x per 2 weken afspreken of zo jullie een keer naar hun zij een keer bij jullie. Of ga er af en toe op bezoek. Als zij komen kan je ze niet de deur uit jagen maar als jij daarheen gaat kan je gaan wanneer je wilt. Spreek dit wel af met je vriend. Dus betrek je vriend er eens bij. Hij kan ook alleen naar zijn schoonouders gaan terwijl jij wat anders doet.quote:
Ik probeer, ondanks dat dat soms moeilijk is, mijn ouders en schoonouders wel gescheiden te houden. Daarom zie ik hen veel vaker dan mijn hele familie bij elkaar.
Maar ieder persoon verschilt in behoeftes. In een relatie zal de één meer behoefte hebben aan familie/ouders dan de ander, door wat voor reden dan ook. In mijn geval is dit minder behoefte vanwege de hele situatie die al lang gaande is. Ik vind het prima om mij enigzins aan te passen aan de behoefte van voornamelijk zijn ouders, maar dat betekent toch niet dat ik dit het gehele jaar moet doen? Of zit ik er nu echt compleet naast?
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Klopt, maar dat komt vooral omdat ik ook als boosdoener word neergezet bij mensen waar ik geen problemen mee had/heb. Dan kan op zich wel het verhaal vertellen, maar dan word het waarschijnlijk helemaal één groot gedoe binnen het gezin/de familie.
Dan is het een zinkend schip en kan je niets meer doen. Je zult jezelf vrij moeten maken van alles.quote:
Klopt, maar dat komt vooral omdat ik ook als boosdoener word neergezet bij mensen waar ik geen problemen mee had/heb. Dan kan op zich wel het verhaal vertellen, maar dan word het waarschijnlijk helemaal één groot gedoe binnen het gezin/de familie.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Dat is het probleem ook niet. Zij willen het liefst ons elke week zien. Mijn vriend kan daar prima eens alleen heen en maakt daar ook geen probleem van. Integendeel zelfs. Mijn schoonouders 'accepteren' dat alleen niet en voelen zich gelijk gekwetst en boos.
Ik zie ze tot nu toe bijna iedere week, anders wel elke twee weken. Zelden komt het eens voor dat ik niet mee ga, gewoon omdat ik het mij dan even te veel is en ik absoluut geen zin heb. Dat vatten zij gelijk op alsof ik niets met hun te maken wil hebben (zo is het gezegd). Ondanks dat ik laatst voor de zoveelste keer uitleg waardoor het komt en het niet persoonlijk is.
Ik heb geen probleem om hen met regelmaat te zien, dat doe ik namelijk al. Alleen die ene keer (dat zelden voor komt) wordt vrij geïrriteerd op gereageerd door hen en dat voelt mij als pushen dat ik mij toch weer volledig moet aanpassen aan andermans behoeftes.
Ik zie ze tot nu toe bijna iedere week, anders wel elke twee weken. Zelden komt het eens voor dat ik niet mee ga, gewoon omdat ik het mij dan even te veel is en ik absoluut geen zin heb. Dat vatten zij gelijk op alsof ik niets met hun te maken wil hebben (zo is het gezegd). Ondanks dat ik laatst voor de zoveelste keer uitleg waardoor het komt en het niet persoonlijk is.
Ik heb geen probleem om hen met regelmaat te zien, dat doe ik namelijk al. Alleen die ene keer (dat zelden voor komt) wordt vrij geïrriteerd op gereageerd door hen en dat voelt mij als pushen dat ik mij toch weer volledig moet aanpassen aan andermans behoeftes.
Kutsituatie joh. Aangezien je vriend jouw situatie zo goed kent, waarom laat je hem niet eens vertellen dat het niets persoonlijks is? Al hebben die schoonouders een behoorlijk gebrek aan empathie als ik je verhalen mag geloven, je kunt het contact inderdaad maar zo goed mogelijk houden. Ik zou de schoonouders eens benaderen met een duidelijke uitleg en vooral erbij zeggen dat je juist hun gezelschap enorm waardeert aangezien je momenteel weinig hebt aan je eigen familie, en dat je hen dus erg graag ziet, maar dat je soms gewoon overwelmt raakt door alles dat met familie te maken heeft, en dat je daar zo nu en dan tijd voor nodig hebt.quote:
Dat is het probleem ook niet. Zij willen het liefst ons elke week zien. Mijn vriend kan daar prima eens alleen heen en maakt daar ook geen probleem van. Integendeel zelfs. Mijn schoonouders 'accepteren' dat alleen niet en voelen zich gelijk gekwetst en boos.
Ik zie ze tot nu toe bijna iedere week, anders wel elke twee weken. Zelden komt het eens voor dat ik niet mee ga, gewoon omdat ik het mij dan even te veel is en ik absoluut geen zin heb. Dat vatten zij gelijk op alsof ik niets met hun te maken wil hebben (zo is het gezegd). Ondanks dat ik laatst voor de zoveelste keer uitleg waardoor het komt en het niet persoonlijk is.
Ik heb geen probleem om hen met regelmaat te zien, dat doe ik namelijk al. Alleen die ene keer (dat zelden voor komt) wordt vrij geïrriteerd op gereageerd door hen en dat voelt mij als pushen dat ik mij toch weer volledig moet aanpassen aan andermans behoeftes.
Dus vooral benadrukken dat je juist erg blij bent met hun als schoonouders (al is dat misschien niet zo aangezien ze nogal moeilijk doen). Maar concreet verbaal zeggen dat je ze waardeert haalt wellicht die onzekerheid bij hun weg. Omdat ze nu niet weten of je hun wel mag, gaan ze dingen bedenken en dus gaan ze denken dat je door je afwezigheid geen interesse in hun hebt. Dit zal zeker anders zijn nadat je ze duidelijk maakt dat je hun juist graag regelmatig ziet.
It is our light, not our darkness that frightens us the most.
Our biggest fear is not that we are inadequate, our biggest fear is that we are powerful beyond measure.
Our biggest fear is not that we are inadequate, our biggest fear is that we are powerful beyond measure.
Dan moet er ook een motivatie zijn waarom ze dat willen.quote:
Dat is het probleem ook niet. Zij willen het liefst ons elke week zien. Mijn vriend kan daar prima eens alleen heen en maakt daar ook geen probleem van. Integendeel zelfs. Mijn schoonouders 'accepteren' dat alleen niet en voelen zich gelijk gekwetst en boos.
Ik zie ze tot nu toe bijna iedere week, anders wel elke twee weken. Zelden komt het eens voor dat ik niet mee ga, gewoon omdat ik het mij dan even te veel is en ik absoluut geen zin heb. Dat vatten zij gelijk op alsof ik niets met hun te maken wil hebben (zo is het gezegd). Ondanks dat ik laatst voor de zoveelste keer uitleg waardoor het komt en het niet persoonlijk is.
Ik heb geen probleem om hen met regelmaat te zien, dat doe ik namelijk al. Alleen die ene keer (dat zelden voor komt) wordt vrij geïrriteerd op gereageerd door hen en dat voelt mij als pushen dat ik mij toch weer volledig moet aanpassen aan andermans behoeftes.
Ik heb toevallig van de week zelf maar even gebeld, omdat zij niet naar mij toe communiceren. Even kort over gesproken, maar voor mij voelt het nog niet als 'opgelost'. Van de week komt mijn schoonmoeder langs om het erover te hebben en zal nogmaals mijn verhaal doen en wil vooral ook horen waarom zij het als kwetsend blijven beschouwen.
Ik zie er wel tegenop, maar ik hoop maar dat het daarna weer koek en ei is.
Ik zie er wel tegenop, maar ik hoop maar dat het daarna weer koek en ei is.
Zeg dat je een stoornis hebt en daardoor niet veel contact kan hebben, dat is een leugentje om bestwil. En als het psychisch is accepteren ze het wel.quote:
Ik heb toevallig van de week zelf maar even gebeld, omdat zij niet naar mij toe communiceren. Even kort over gesproken, maar voor mij voelt het nog niet als 'opgelost'. Van de week komt mijn schoonmoeder langs om het erover te hebben en zal nogmaals mijn verhaal doen en wil vooral ook horen waarom zij het als kwetsend blijven beschouwen.
Ik zie er wel tegenop, maar ik hoop maar dat het daarna weer koek en ei is.
Het leven is een vijand die je niet met een uppercut kan slaan.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Kapotte topics van een kapotte jongen - Spongeboss
Het belangrijkste wordt onderdrukt als in de kelder van Fritzl, de duivel woont naast de deur, geloof me, dat is het stigma van mensen.
Dat gaat me wel wat ver.. Zeker aangezien ik juist zo'n extra hekel heb gekregen aan liegen 
Ik zie het wel..
Ik zie het wel..
|
|
