Depressie & Angst #80: Waar we een beter jaar tegemoet gaan

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 02:32 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Angst voor een terugval. Ik heb contract al gecanceled en ben al in verdere fase qua zoeken voor een baan.

Intern voelt het alleen toch niet helemaal lekker. Niet zo zeer de zin van het leven, volgens mij heb ik dat intellectueel nu wel beter te pakken. Meer de verwerking van het verleden en of NY/Londen nou niet wegrennen is.

Vertel eens wat meer over die zin van het leven please.

Maar is het ook echt wegrennen? Je hebt toch weinig contacten over in Nederland en bent sowieso wel internationaal georiënteerd? Over de verwerking, het is gewoon kut dat je geen fatsoenlijk afscheid hebt kunnen nemen. Dat zal vast het zwaarst wegen, meer nog dan het verlies zelf, of denk je niet? Zou je daar misschien nog naar kunnen kijken?

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 02:32 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Angst voor een terugval. Ik heb contract al gecanceled en ben al in verdere fase qua zoeken voor een baan.

Intern voelt het alleen toch niet helemaal lekker. Niet zo zeer de zin van het leven, volgens mij heb ik dat intellectueel nu wel beter te pakken. Meer de verwerking van het verleden en of NY/Londen nou niet wegrennen is.

Joh, en dan is het wegrennen. Wat dan nog? Hoeveel vaker heb je dat gedaan en hoeveel heb je daarvan geleerd?

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 02:26 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Haha, ja dat laatste vooral. Ben echt blij dat ik vakantie heb en het nog geen probleem vormt.

Over het placebo-effect. Voor mij toch wel deels, want je weet dat het vanbinnen niet veranderd is. Maar als jij dat niet hebt, moet je je daar absoluut niet door laten remmen minth. Sterker nog; als je ook een beter zelfbeeld krijgt, moet je vooral wat meer gaan doen. Dat zal vast een zichzelf versterkend effect hebben. (reden dat ik dit niet doe is omdat ik echt heel graag eerst een aantal zaken wil bespreken met mijn psychologe)

Ja, wat dat slapen betreft ben ik ook blij dat ik nog thuiszit en dat de meest afspraken in de middag zijn
Ik ga het gewoon nog een maand de kans geven. Baat het niet dan schaadt het ook niet echt

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 02:51 schreef minthy het volgende:

[..]

Ja, wat dat slapen betreft ben ik ook blij dat ik nog thuiszit en dat de meest afspraken in de middag zijn
Ik ga het gewoon nog een maand de kans geven. Baat het niet dan schaadt het ook niet echt

Ja en de bijwerkingen vallen echt mee naast het slapen dan. Seroquel was daarin veel erger. Ik zou het gewoon ruim de tijd geven en niet aarzelen om wat te ondernemen als je je goed voelt.

Ik heb trouwens de nacht echt gemist. Beste deel van de dag, zeker in de winter, het beste seizoen van het jaar.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 02:56 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Ja en de bijwerkingen vallen echt mee naast het slapen dan. Seroquel was daarin veel erger. Ik zou het gewoon ruim de tijd geven en niet aarzelen om wat te ondernemen als je je goed voelt.

Eigenlijk alleen in de eerste week veel last gehad (hoofdpijn, misselijk, duizelig), het viel me mee. Dingen ondernemen lukt best aardig, gister nog naar Groningen gereden (kilometer of 75 rijden) om wat rond te neuzen in een vrij drukke Makro
Ben mezelf aardig aan het uitdagen

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 02:59 schreef minthy het volgende:

[..]

Eigenlijk alleen in de eerste week veel last gehad (hoofdpijn, misselijk, duizelig), het viel me mee. Dingen ondernemen lukt best aardig, gister nog naar Groningen gereden (kilometer of 75 rijden) om wat rond te neuzen in een vrij drukke Makro
Ben mezelf aardig aan het uitdagen

Nice. Je perceptie van de wereld veranderen is wat moet gebeuren.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 03:08 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Nice. Je perceptie van de wereld veranderen is wat moet gebeuren.

Dat gaat heel langzaam maar zeker gebeuren en ik denk dat ik daar nu (dankzij medicatie) de ruimte voor heb in m'n hoofd!

Het gaat bij mij best redelijk goed. Minder pillen erin, maar ook nog genoeg klachten. Op een of andere manier maakt t niet zoveel uit of ik er nou 40 of 28mg van die meuk in stop....

Eindelijk een paar nachten op rij goed geslapen, het gepieker werd eindelijk minder. Wat is het ook een raar iets, dat piekeren. Soms heb ik het idee dat ik mezelf veel en veel slechter laat voelen dan ik er daadwerkelijk aan toe ben, puur door mijn denken.:/

Voor mijn gevoel ben ik dan nog steeds de overspannen jongen, terwijl ik alweer aardig aan het studeren ben (met aardig wat verantwoordelijkheid) en er zelfs een dagje per week bij werk (verkoopwerk, doe ik al lang, is werken met druk erachter). Als ik deze dingen zo bekijk valt het allemaal hartstikke mee, maar bij het eerste hintje van mentale vermoeidheid (spanning, druk op de borst) komen alle doemscenario's/angsten weer op en die sleuren me soms compleet mee. Blegh. Terwijl ik laatst mezelf toch ruim anderhalf week had overtuigd dat ik weliswaar niet 100% de oude ben, ik al vrij ver in die richting gevorderd ben en daarom best de volgende stap in mijn studie en daarmee het 'normale' leven zou kunnen nemen, mijn stage. De beste anderhalf week van m'n laatste jaar, ik voelde me weer normaal, vrij van angst. Alle punten waardoor ik overspannen raakte zijn zo goed als opgelost (problemen met ouders, perfectionistisch, te groot verantwoordelijkheidsgevoel, extreem behoeftige vriendin, problemen met huisgenoten/geen taken durven delegeren dus alles zelf doen), alleen ik ben bang dat ik in het herstelproces te snel ga en weer terugval. Die pijn, dan gevoel, ik wil dat gewoon niet meer meemaken, maar door er zo op gefocused te zijn kom ik er ook moeilijker vanaf.

Wanneer ik dingen zie als hoe ze nu zijn, is het allemaal zo slecht nog niet. Dan zit ik meer met m'n hoofd in de wereld in plaatst van in mijn gedachten en is die angst weg of op de achtergrond. Ik weet dat dit ook de realiteit is, maar het is nog niet zo makkelijk er in te blijven. De toekomst loslaten en gewoon accepteren wat komt, positief of negatief, dat is wat ik echt graag wil.

Ik ben weer doodziek (mentale troep slaat terug op mijn fysiek) maar het positivisme uitstralen lukt aardig en werkt ook echt voor mezelf, ik word er wel een beter mens van

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 11:49 schreef Mexicanobakker het volgende:
Ik ben weer doodziek (mentale troep slaat terug op mijn fysiek) maar het positivisme uitstralen lukt aardig en werkt ook echt voor mezelf, ik word er wel een beter mens van

Wauw, wat een dubbele post! Goed dat het positivisme ondanks de ziekte goed werkt! Wat is je geheim?

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 11:45 schreef duracellkonijntje het volgende:
Eindelijk een paar nachten op rij goed geslapen, het gepieker werd eindelijk minder. Wat is het ook een raar iets, dat piekeren. Soms heb ik het idee dat ik mezelf veel en veel slechter laat voelen dan ik er daadwerkelijk aan toe ben, puur door mijn denken.:/

Voor mijn gevoel ben ik dan nog steeds de overspannen jongen, terwijl ik alweer aardig aan het studeren ben (met aardig wat verantwoordelijkheid) en er zelfs een dagje per week bij werk (verkoopwerk, doe ik al lang, is werken met druk erachter). Als ik deze dingen zo bekijk valt het allemaal hartstikke mee, maar bij het eerste hintje van mentale vermoeidheid (spanning, druk op de borst) komen alle doemscenario's/angsten weer op en die sleuren me soms compleet mee. Blegh. Terwijl ik laatst mezelf toch ruim anderhalf week had overtuigd dat ik weliswaar niet 100% de oude ben, ik al vrij ver in die richting gevorderd ben en daarom best de volgende stap in mijn studie en daarmee het 'normale' leven zou kunnen nemen, mijn stage. De beste anderhalf week van m'n laatste jaar, ik voelde me weer normaal, vrij van angst. Alle punten waardoor ik overspannen raakte zijn zo goed als opgelost (problemen met ouders, perfectionistisch, te groot verantwoordelijkheidsgevoel, extreem behoeftige vriendin, problemen met huisgenoten/geen taken durven delegeren dus alles zelf doen), alleen ik ben bang dat ik in het herstelproces te snel ga en weer terugval. Die pijn, dan gevoel, ik wil dat gewoon niet meer meemaken, maar door er zo op gefocused te zijn kom ik er ook moeilijker vanaf.

Wanneer ik dingen zie als hoe ze nu zijn, is het allemaal zo slecht nog niet. Dan zit ik meer met m'n hoofd in de wereld in plaatst van in mijn gedachten en is die angst weg of op de achtergrond. Ik weet dat dit ook de realiteit is, maar het is nog niet zo makkelijk er in te blijven. De toekomst loslaten en gewoon accepteren wat komt, positief of negatief, dat is wat ik echt graag wil.

Wat mij vaak helpt is er over praten, over dat stukje waar ik over pieker. En dan proberen te achterhalen waarom ik pieker erover. En dan blijkt t vaak toch iets te zijn waar ik wat mee kan. En dan is t piekeren gelijk een stuk minder.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 14:37 schreef zomertje het volgende:

[..]

Wat mij vaak helpt is er over praten, over dat stukje waar ik over pieker. En dan proberen te achterhalen waarom ik pieker erover. En dan blijkt t vaak toch iets te zijn waar ik wat mee kan. En dan is t piekeren gelijk een stuk minder.

Wat ik op een gegeven moment deed is bekijken of de problemen waarover ik piekerde problemen waren die ik direct op kon lossen, zodat het nut had om op dat moment m'n energie in het denken te stoppen. Waren het problemen van morgen, dan waren het problemen voor morgen.

Maar problemen kan je altijd bedenken, dus dat was ook geen optie. Dus ging ik maar richten op de reden dat ik in m'n bed ging liggen, namelijk rusten. Dus: liggen, ogen dicht en zien of dat de wekker me wakker maakte of me het signaal gaf om de volgende dag te beginnen. De gedachten liet ik lekker gaan, en bekeek ze zoals ik een film keek.

Daardoor leerde ik vanzelf slapen en merkte ook overdag meer rust op. Het enige dat het koste was tijd, geduld en inzet.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 16:20 schreef Gray het volgende:

[..]

Wat ik op een gegeven moment deed is bekijken of de problemen waarover ik piekerde problemen waren die ik direct op kon lossen, zodat het nut had om op dat moment m'n energie in het denken te stoppen. Waren het problemen van morgen, dan waren het problemen voor morgen.

Maar problemen kan je altijd bedenken, dus dat was ook geen optie. Dus ging ik maar richten op de reden dat ik in m'n bed ging liggen, namelijk rusten. Dus: liggen, ogen dicht en zien of dat de wekker me wakker maakte of me het signaal gaf om de volgende dag te beginnen. De gedachten liet ik lekker gaan, en bekeek ze zoals ik een film keek.

Daardoor leerde ik vanzelf slapen en merkte ook overdag meer rust op. Het enige dat het koste was tijd, geduld en inzet.

Dat is het ook, had ik van 'dat komt morgen wel', dan begon ik er weer een probleem van te maken dat er negatieve ervaringen aankwamen, dat dit onvermijdelijk was en dat liet me weer piekeren. Ik denk dat ik ergens wat perfectionistisch ben en door alle negatieve emoties en gevoelens even niet meer negativiteit wil. Die angst hiervoor deed het hem. Door gewoon tegen mezelf te zeggen dat ik ook negativiteit en alle bijkomendheden accepteer leek de wortel van de problemen eindelijk wat minder te worden.

Verder is het ook een gevalletje waarom me er druk over maken. Het niet kunnen hebben van negatieve ervaringen in de toekomst is net als voortdurend denken aan het feit dat ik ooit dood zou kunnen gaan of iets anders naars. Het is onvermijdelijk, maar waarom er nu over piekeren? Heeft geen enkel nut. Kwestie van positiever zijn en kijken naar de situatie zoals die is en dan is het vaak nog niet eens zo slecht! Maarja, dat rotgepieker, je hebt er last van of niet..

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 17:42 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Dat is het ook, had ik van 'dat komt morgen wel', dan begon ik er weer een probleem van te maken dat er negatieve ervaringen aankwamen, dat dit onvermijdelijk was en dat liet me weer piekeren.

Bord uit de kast halen, ervan eten, afwassen, weer terug in de kast. En herhaal. Snap je 'm?

quote:

Ik denk dat ik ergens wat perfectionistisch ben en door alle negatieve emoties en gevoelens even niet meer negativiteit wil. Die angst hiervoor deed het hem. Door gewoon tegen mezelf te zeggen dat ik ook negativiteit en alle bijkomendheden accepteer leek de wortel van de problemen eindelijk wat minder te worden.

Gelukkig is niet zozeer de afwezigheid van ongeluk, zo is mijn mening, maar hoe je met ongeluk omgaat.

Langere tijd heb ik geprobeerd mezelf ongevoelig te maken van negatieve emoties, door deze weg te drukken. Het probleem bleek dat ook positieve emoties verdwenen. En daar werd ik ook niet gelukkig van.

quote:

Verder is het ook een gevalletje waarom me er druk over maken. Het niet kunnen hebben van negatieve ervaringen in de toekomst is net als voortdurend denken aan het feit dat ik ooit dood zou kunnen gaan of iets anders naars. Het is onvermijdelijk, maar waarom er nu over piekeren? Heeft geen enkel nut. Kwestie van positiever zijn en kijken naar de situatie zoals die is en dan is het vaak nog niet eens zo slecht! Maarja, dat rotgepieker, je hebt er last van of niet..

Positief zijn, negatief zijn. Waarom oordelen over wat je bent en niet simpelweg zijn? Dan bekijk je inderdaad de situatie zoals die nu is, en blijkt het inderdaad mee te vallen. Het belangrijkste voor het oplossen van een probleem, is vertrouwen dat je het probleem kan oplossen en overleven.

Kan je het niet oplossen? Geen zorgen.
Kan je het wel oplossen? Geen zorgen.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 17:50 schreef Gray het volgende:

[..]

Bord uit de kast halen, ervan eten, afwassen, weer terug in de kast. En herhaal. Snap je 'm?

Nog niet helemaal, wat bedoel je precies?

quote:

[..]

Gelukkig is niet zozeer de afwezigheid van ongeluk, zo is mijn mening, maar hoe je met ongeluk omgaat.

Langere tijd heb ik geprobeerd mezelf ongevoelig te maken van negatieve emoties, door deze weg te drukken. Het probleem bleek dat ook positieve emoties verdwenen. En daar werd ik ook niet gelukkig van.

[..]

Positief zijn, negatief zijn. Waarom oordelen over wat je bent en niet simpelweg zijn? Dan bekijk je inderdaad de situatie zoals die nu is, en blijkt het inderdaad mee te vallen. Het belangrijkste voor het oplossen van een probleem, is vertrouwen dat je het probleem kan oplossen en overleven.

Kan je het niet oplossen? Geen zorgen.
Kan je het wel oplossen? Geen zorgen.

Dit is het hem ook, wanneer ik vertrouwen heb in wat ik gedaan heb en weet dat ik m'n lesjes geleerd heb en steeds beter leer toepassen, dan voel ik me veeeeel beter! Zit er ook aan te denken om dat boek van Eckhart Tolle een keer te lezen. Vind het een erg interessant onderwerp.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 17:58 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Nog niet helemaal, wat bedoel je precies?

Wanneer je kijkt naar het piekeren in plaats van je laten meevoeren in het piekeren, maar het wil niet lukken, probeer het dan gewoon weer opnieuw. Afwassen en weer schoon terugzetten. Niet boos worden als het niet lukt, maar gewoon opnieuw gaan kijken. Je wordt immers ook niet boos wanneer je borden vies worden door eten, maar je wast ze gewoon rustig weer af.

quote:

[..]

Dit is het hem ook, wanneer ik vertrouwen heb in wat ik gedaan heb en weet dat ik m'n lesjes geleerd heb en steeds beter leer toepassen, dan voel ik me veeeeel beter! Zit er ook aan te denken om dat boek van Eckhart Tolle een keer te lezen. Vind het een erg interessant onderwerp.

Een zekere uitspraak luidt: Fouten bestaan niet, alleen lessen.

Hetgeen Tolle behandelt spreekt me zeer aan, maar Tolle (en) zijn schrijfstijl niet zo. Het mag van mij concreter, zeker wanneer geschreven. Tolle vind ik beter te volgen op video's, bijvoorbeeld via youtube. Maar er is heel veel materiaal beschikbaar wat betreft dit onderwerp, van veel verschillende bronnen.
Echter, één ding spreken ze vrijwel allemaal van: het komt uiteindelijk allemaal op jou aan. En dat is helemaal okay, want je bent je eigen meester.

Een tip wil ik je meegeven om je te helpen bij het focussen: besteed aandacht aan je ademhaling. Het is iets dat je zal doen zolang je leeft, met of zonder gedachten. Stress versnelt de ademhaling, maar een rustige ademhaling vermindert stress. Wat er ook gebeurt, emotioneel of gedachtewijs, adem in, adem uit.

Marilyn Monroe was ook depressief. Ik weet niet of dit echt door haar geschreven is, maar het is mooi desalniettemin:

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 12:27 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Wauw, wat een dubbele post! Goed dat het positivisme ondanks de ziekte goed werkt! Wat is je geheim?

Ja dat geeft een raar gevoel, dan voel ik me ziek en ben ik vrolijk ook al weet ik dat het fysiek zieke door iets mentaals komt. Maar positieve muziek en positivisme van vrienden helpt.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 19:35 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]

Ja dat geeft een raar gevoel, dan voel ik me ziek en ben ik vrolijk ook al weet ik dat het fysiek zieke door iets mentaals komt. Maar positieve muziek en positivisme van vrienden helpt.

Ik kan jouw insteek zeker wel waarderen!

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 19:43 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]


Ik kan jouw insteek zeker wel waarderen!

En ik de jouwe!

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 19:45 schreef Gray het volgende:

[..]

En ik de jouwe!

En ik ook de jouwe

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 19:45 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

En ik ook de jouwe

Maar ik ben dan ook een heel makkelijk persoon. Iemand die oprecht deelt dat ie zich rot voelt kan ik ook zeker wel waarderen!

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 19:08 schreef Gray het volgende:

[..]

Wanneer je kijkt naar het piekeren in plaats van je laten meevoeren in het piekeren, maar het wil niet lukken, probeer het dan gewoon weer opnieuw. Afwassen en weer schoon terugzetten. Niet boos worden als het niet lukt, maar gewoon opnieuw gaan kijken. Je wordt immers ook niet boos wanneer je borden vies worden door eten, maar je wast ze gewoon rustig weer af.

[..]

Een zekere uitspraak luidt: Fouten bestaan niet, alleen lessen.

Hetgeen Tolle behandelt spreekt me zeer aan, maar Tolle (en) zijn schrijfstijl niet zo. Het mag van mij concreter, zeker wanneer geschreven. Tolle vind ik beter te volgen op video's, bijvoorbeeld via youtube. Maar er is heel veel materiaal beschikbaar wat betreft dit onderwerp, van veel verschillende bronnen.
Echter, één ding spreken ze vrijwel allemaal van: het komt uiteindelijk allemaal op jou aan. En dat is helemaal okay, want je bent je eigen meester.

Een tip wil ik je meegeven om je te helpen bij het focussen: besteed aandacht aan je ademhaling. Het is iets dat je zal doen zolang je leeft, met of zonder gedachten. Stress versnelt de ademhaling, maar een rustige ademhaling vermindert stress. Wat er ook gebeurt, emotioneel of gedachtewijs, adem in, adem uit.

Klopt, klinkt erg als een van de belangrijke peilers van Neurolinguïstisch programmeren: Mislukking bestaat niet, alleen resultaat.

Die ademhaling is inderdaad een goede, ik probeer er ook al op te letten en soms helpt het wel. Mooi dat een paar nachten vrij degelijk slapen het piekeren ook weer af laat nemen. Het begon na de hectische vakantieweken/feestdagen waarin ik het erg druk had. M'n lichaam kreeg blijkbaar niet de extra rust die het nodig had en voila, vermoeidheid gevolgd door gepieker.

Soms denk ik gewoon terug aan tijden dat ik me over de zaken waar ik nu over pieker (onzekerheid over de toekomst en negatieve ervaringen) totaal geen druk maakte. Dan merk ik pas hoe vaak irrelevant het is en puur gebaseerd is op slechte ervaringen uit het verleden en daarmee angst voor de toekomst. Maarja, ik kom er wel, ik heb een einddoel voor ogen en die ga ik halen ook!

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 19:35 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]

Ja dat geeft een raar gevoel, dan voel ik me ziek en ben ik vrolijk ook al weet ik dat het fysiek zieke door iets mentaals komt. Maar positieve muziek en positivisme van vrienden helpt.

Goeie shit, klinkt alsof je in een goed proces zit. Zet hem op!

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 21:00 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Klopt, klinkt erg als een van de belangrijke peilers van Neurolinguïstisch programmeren: Mislukking bestaat niet, alleen resultaat.

Dat wist ik niet eens.

quote:

Die ademhaling is inderdaad een goede, ik probeer er ook al op te letten en soms helpt het wel. Mooi dat een paar nachten vrij degelijk slapen het piekeren ook weer af laat nemen. Het begon na de hectische vakantieweken/feestdagen waarin ik het erg druk had. M'n lichaam kreeg blijkbaar niet de extra rust die het nodig had en voila, vermoeidheid gevolgd door gepieker.

Door te letten op je eigen doen en laten kom je vanzelf triggers tegen waarmee je rekening kan houden. Of door ze te vermijden, of door ze niet te laten triggeren.

quote:

Soms denk ik gewoon terug aan tijden dat ik me over de zaken waar ik nu over pieker (onzekerheid over de toekomst en negatieve ervaringen) totaal geen druk maakte. Dan merk ik pas hoe vaak irrelevant het is en puur gebaseerd is op slechte ervaringen uit het verleden en daarmee angst voor de toekomst. Maarja, ik kom er wel, ik heb een einddoel voor ogen en die ga ik halen ook!

Als je maar voor, tijdens en na je einddoel cool blijft!

Stemmingswisselingen, soms zonder reden. Ik verdenk mn medicatieafbouw eigenlijk. Afwachten en geduld hebben dus.

Ik ben fucking zenuwachtig voor morgenochtend want dan heb ik een gesprek met de decaan. Die gaat vast vragen hoe het nu gaat en dan moet ik dus zeggen dat ik 0 studiepunten heb gehaald dit jaar en dan krijg ik misschien wel te horen dat ik moet kappen...
Moet nu nog een verklaring schrijven voor mijn studievertraging. Dat vind ik heel moeilijk want ik heb geen idee wat daarvan wordt verwacht...hoe lang het moet zijn, hoe formeel, hoe gedetailleerd. Weet bovendien niet wie het behalve de decaan te zien krijgt (welke info duo krijgt - het gaat om extra studiefinanciering).
Is er nog iemand wakker? Wat zouden jullie doen?

Ik kom niet verder dan dat ik in die bepaalde periode depressief was waardoor ik me niet goed kon concentreren en veel last had van faalangst, waardoor ik dus studievertraging heb opgelopen. Lijkt me info genoeg maar ik weet dus niet wat er wordt verwacht.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 23:22 schreef kuolema het volgende:
Ik kom niet verder dan dat ik in die bepaalde periode depressief was waardoor ik me niet goed kon concentreren en veel last had van faalangst, waardoor ik dus studievertraging heb opgelopen. Lijkt me info genoeg maar ik weet dus niet wat er wordt verwacht.

Gewoon voor jezelf duidelijk krijgen waarom het mislukt is en eerlijk zijn, lijkt mij de beste oplossing

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 23:17 schreef kuolema het volgende:
Ik ben fucking zenuwachtig voor morgenochtend want dan heb ik een gesprek met de decaan. Die gaat vast vragen hoe het nu gaat en dan moet ik dus zeggen dat ik 0 studiepunten heb gehaald dit jaar en dan krijg ik misschien wel te horen dat ik moet kappen...
Moet nu nog een verklaring schrijven voor mijn studievertraging. Dat vind ik heel moeilijk want ik heb geen idee wat daarvan wordt verwacht...hoe lang het moet zijn, hoe formeel, hoe gedetailleerd. Weet bovendien niet wie het behalve de decaan te zien krijgt (welke info duo krijgt - het gaat om extra studiefinanciering).
Is er nog iemand wakker? Wat zouden jullie doen?

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 23:22 schreef kuolema het volgende:
Ik kom niet verder dan dat ik in die bepaalde periode depressief was waardoor ik me niet goed kon concentreren en veel last had van faalangst, waardoor ik dus studievertraging heb opgelopen. Lijkt me info genoeg maar ik weet dus niet wat er wordt verwacht.

Klinkt prima zo, lijkt mij. Als ie dat niet genoeg vindt, dan moet ie maar eens aan een psych vragen wat een depressie voor iemands leven kan betekenen.

Is het niet mogelijk om 2 versies te schrijven? Een uitgebreid, de ander meer globaal omschreven wat speelde? Dan kan je daaruit kiezen wanneer je antwoord hebt op de vraag: wie gaat dit te zien krijgen en komt dit in een dossier? En geef aan dat je dit spannend vind en moeilijk. Dan trekt ie vast fluwelen handschoenen aan.

Verder, maak je geen zorgen. Ook dit gaat weer voorbij. Wees eerlijk en open, bepaal je eigen grenzen. Maak een lekker licht ontbijtje voor jezelf, drink eventueel een kopje koffie en zorg dat je op tijd bent. Geloof in jezelf zoals ik in je geloof.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 23:29 schreef Gray het volgende:

[..]

[..]

Klinkt prima zo, lijkt mij. Als ie dat niet genoeg vindt, dan moet ie maar eens aan een psych vragen wat een depressie voor iemands leven kan betekenen.

Is het niet mogelijk om 2 versies te schrijven? Een uitgebreid, de ander meer globaal omschreven wat speelde? Dan kan je daaruit kiezen wanneer je antwoord hebt op de vraag: wie gaat dit te zien krijgen en komt dit in een dossier? En geef aan dat je dit spannend vind en moeilijk. Dan trekt ie vast fluwelen handschoenen aan.

Verder, maak je geen zorgen. Ook dit gaat weer voorbij. Wees eerlijk en open, bepaal je eigen grenzen. Maak een lekker licht ontbijtje voor jezelf, drink eventueel een kopje koffie en zorg dat je op tijd bent. Geloof in jezelf zoals ik in je geloof.

Dat is een goed idee, daar was ik net ook zelf op gekomen Dat ga ik doen.
Mensen merken het altijd als ik het eng vind dus dat hoef ik niet te zeggen

Zal ik iets van aanhef doen en mijn naam onderaan? Zou mijn handtekening erop moeten? (Dat kan altijd morgen nog als ik daar ben)

Dank je.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 23:29 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Gewoon voor jezelf duidelijk krijgen waarom het mislukt is en eerlijk zijn, lijkt mij de beste oplossing

Ik heb het in twee zinnen al duidelijk. Vind ik.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 23:37 schreef kuolema het volgende:

[..]

Dat is een goed idee, daar was ik net ook zelf op gekomen Dat ga ik doen.
Mensen merken het altijd als ik het eng vind dus dat hoef ik niet te zeggen

Zal ik iets van aanhef doen en mijn naam onderaan? Zou mijn handtekening erop moeten? (Dat kan altijd morgen nog als ik daar ben)

Ja, dat zou ik gewoon doen. Netjes en is de moeite niet. Maar zou toch oprecht aangeven dat je het spannend vind, ook omdat je daarmee wat kracht kweekt bij jezelf.

quote:

Dank je.

Graag gedaan.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 23:37 schreef kuolema het volgende:

[..]

Ik heb het in twee zinnen al duidelijk. Vind ik.

Je zei dat je niet verder kwam dan dat, dus ging ik er vanuit dat het voor jezelf nog niet helemaal helder was

Maar sowieso is Gray's antwoord een stukkie beter

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 23:49 schreef magnetronkoffie het volgende:

[..]

Je zei dat je niet verder kwam dan dat, dus ging ik er vanuit dat het voor jezelf nog niet helemaal helder was

Maar sowieso is Gray's antwoord een stukkie beter

Ja was ook zo want ik vind het dus zelf genoeg informatie maar weet niet of degene die het ontvangt dat ook zal vinden en zo niet, wist ik niet wat ik er dan verder over moest schrijven. Ik kom er, hoewel niet zonder angst en twijfel, wel uit nu. Straks gewoon printen (heb wel de neiging dat uit te stellen naar morgenochtend maar da's een slecht idee) en dan naar bed.

Jij ook bedankt voor je reactie hoor

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 21:02 schreef duracellkonijntje het volgende:

[..]

Goeie shit, klinkt alsof je in een goed proces zit. Zet hem op!

Ik heb me nog nooit zo prettig gevoeld bij mezelf, ondanks wat er gaande is. Het is wel een heel raar gevoel. Ik zal vast nog wel een terugval gaan kennen maar dit voelt voor mij wel prettig

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 00:07 schreef Mexicanobakker het volgende:

[..]

Ik heb me nog nooit zo prettig gevoeld bij mezelf, ondanks wat er gaande is. Het is wel een heel raar gevoel. Ik zal vast nog wel een terugval gaan kennen maar dit voelt voor mij wel prettig

Ik ben oprecht trots op je Mex!

Ik kan me soms zo ergeren aan mensen die depressief zijn
Daar schaam i, me ook wel voor, want ik weet zelf maar al te goed hoe het voelt.
Maar bijvoorbeeld iemand in mijn naaste omgeving. Het blijft maar doorgaan. Eigenlijk vindt ik hem niet eens meer aardig.
Altijd negatief, je begroeten met meteen een sneer erachteraan. Weigeren naar tips en adviezen te luisteren. Dagtherapie, medicatie, het lijkt allemaal te helpen tot hij het weer alleen moet doen.
herkent iemand dat?

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 09:11 schreef seasushi het volgende:
Ik kan me soms zo ergeren aan mensen die depressief zijn
Daar schaam i, me ook wel voor, want ik weet zelf maar al te goed hoe het voelt.
Maar bijvoorbeeld iemand in mijn naaste omgeving. Het blijft maar doorgaan. Eigenlijk vindt ik hem niet eens meer aardig.
Altijd negatief, je begroeten met meteen een sneer erachteraan. Weigeren naar tips en adviezen te luisteren. Dagtherapie, medicatie, het lijkt allemaal te helpen tot hij het weer alleen moet doen.
herkent iemand dat?

God ja. Ik erger me kapot aan depressieve mensen.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 09:11 schreef seasushi het volgende:
Ik kan me soms zo ergeren aan mensen die depressief zijn
Daar schaam i, me ook wel voor, want ik weet zelf maar al te goed hoe het voelt.
Maar bijvoorbeeld iemand in mijn naaste omgeving. Het blijft maar doorgaan. Eigenlijk vindt ik hem niet eens meer aardig.
Altijd negatief, je begroeten met meteen een sneer erachteraan. Weigeren naar tips en adviezen te luisteren. Dagtherapie, medicatie, het lijkt allemaal te helpen tot hij het weer alleen moet doen.
herkent iemand dat?

Ja. Als mensen gaan sneren hebben ze gewoon een kutkarakter, staat los van depressie.
Daarbij heb ik ook een hekel aan mensen die zich niet willen laten helpen. Ik snap best dat het moeilijk is maar kom op, wil je dan de rest van je leven sjaggo en pessimistisch blijven terwijl er wellicht wat aan gedaan kan worden?
Zulke types zuigen me leeg dus ik mijd ze tegenwoordig

Is trouwens alleen maar goed, denk ik. Ik had het er gisteren nog over met een vriendin die meerdere keren is opgenomen. Zij vond daar dat iedereen gek was, behalve zij.

En ik heb het zelf ook, als ik de cliënten zie die in de wachtkamer zitten. Daar hoor ik echt niet bij.

Ik denk dat die instelling alleen maar goed is.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 09:11 schreef seasushi het volgende:
herkent iemand dat?

Wel een beetje. Maar het is dan vooral omdat ik er zelf in wordt meegetrokken. Dus zelf ook negatief naar mijn leven ga kijken en m'n dag daardoor verpest wordt. Dus probeer mij in dergelijke periodes, als ik er erg vatbaar voor ben, ook af te sluiten van die mensen.

Als je hier wilt posten, moet je je dan voorstellen?

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 12:00 schreef Enfatruskiloin het volgende:
Als je hier wilt posten, moet je je dan voorstellen?

Hoeft niet, maar is wel zo prettig

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 09:11 schreef seasushi het volgende:
Ik kan me soms zo ergeren aan mensen die depressief zijn
Daar schaam i, me ook wel voor, want ik weet zelf maar al te goed hoe het voelt.
Maar bijvoorbeeld iemand in mijn naaste omgeving. Het blijft maar doorgaan. Eigenlijk vindt ik hem niet eens meer aardig.
Altijd negatief, je begroeten met meteen een sneer erachteraan. Weigeren naar tips en adviezen te luisteren. Dagtherapie, medicatie, het lijkt allemaal te helpen tot hij het weer alleen moet doen.
herkent iemand dat?

Wat ik pas echt vervelend vind is als zulke mensen jou als pispaal gaan gebruiken of als beerput
Dan is het gelijk

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 12:00 schreef Enfatruskiloin het volgende:
Als je hier wilt posten, moet je je dan voorstellen?

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 12:04 schreef Cue_ het volgende:

[..]

Hoeft niet, maar is wel zo prettig

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 09:22 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Ja. Als mensen gaan sneren hebben ze gewoon een kutkarakter, staat los van depressie.
Daarbij heb ik ook een hekel aan mensen die zich niet willen laten helpen. Ik snap best dat het moeilijk is maar kom op, wil je dan de rest van je leven sjaggo en pessimistisch blijven terwijl er wellicht wat aan gedaan kan worden?
Zulke types zuigen me leeg dus ik mijd ze tegenwoordig

Lastig om ze te mijden. Ik ben mee naar zijn psycholoog geweest, om een duidelijker beeld te geven,Toen vervolgens moest ik bij de behandelplan bespreking zijn. Allemaal niet zo erg, maar toen kwam hij elke dag na zijn dagtherapie bij mij zeuren.
Te pas en te onpas bij me binnenvallen. Op een gegeven moment af en toe de poort maar op slot gaan doen Maar nu is hij 2 jaar thuis, en ik ben er wel klaar mee. .
Toch vind ik dat moeilijk om aan te geven. Hij heeft maar een klein kringetje om zich heen. En hij is tenslotte depressief.

Zo, weer in het land der levenden na 3 dagen migraine. Ik haak weer aan met een ego-post.

Maandag dus voor het eerst naar de fysio bij het GGZ geweest. Een intake gehad en alvast een klein onderzoekje naar schouder. De rest kon even niet, aangezien de migraine in opkomst was en de resultaten dan niet echt betrouwbaar zouden zijn (hij wilde een pijnprovocatie gaan doen...die komt dus volgende week ). Schouder blijkt een fijne triggerpoint te hebben, volgende week wordt die dmv dry needling alvast behandeld.
En aangezien het vrij uniek is dat een psych en een fysio samenwerken, komt er volgende week ook nog eens iemand meekijken (echt fijn vind ik het niet, maar ik kan me als hulpverlener/para-medici voorstellen dat iemand graag mee wil kijken)

Weet nog niet echt wat ik ervan ga vinden. Hij legt de link nog al op pijn veroorzaakt psychische klachten/stress die weer pijn veroorzaakt (of psychische klachten/stress die pijn veroorzaken waardoor je nog meer psychische klachten/stress krijgt). En hoewel ik me daar op zich wel in kan vinden, heb ik het idee dat dat nu niet bij mij van toepassing is. Ik heb de afgelopen maanden nog nooit zo weinig pijnen gehad, en de pijnen die ik heb accepteer ik, maar psychisch gaat het ronduit k*t.

Maar eens even afwachten hoe het volgende week gaat.

Ben je hier ook welkom als partner van een depressief persoon?

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 14:09 schreef thats_meh het volgende:
Ben je hier ook welkom als partner van een depressief persoon?

Iedereen is hier welkom

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 14:09 schreef thats_meh het volgende:
Ben je hier ook welkom als partner van een depressief persoon?

Wat mij betreft graag zelfs

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 14:09 schreef thats_meh het volgende:
Ben je hier ook welkom als partner van een depressief persoon?

Zo ben ik ooit dit topic ingerold...

Ik ben thats_meh, 26 jaar en woon alweer 5 jaar samen met mijn vriend. Mijn vriend heeft een depressie, al zolang ik hem ken is hij daar altijd al gevoelig voor geweest en heel stom, ik zag het eerst helemaal niet. Heel langzaam is het steeds erger geworden. De laatste 3 jaar helemaal.
Er zijn dagen bij dat hij het liefste de hele dag op bed ligt. Hij blijft als hij vrij is, nachten wakker en gaat pas de volgende dag naar bed. Hierbij drinkt hij en luistert naar muziek. Gelukkig niet iedere nacht, maar wel te vaak.
De dagen dat hij ligt te slapen ben ik alleen, mijn grootste steun en toeverlaat is onze hond. Hij heeft gigantisch veel spijt als dit weer gebeurd. Ik probeer hem ook wel naar bed te sturen, maar dan zie ik een hele andere man als een aantal uren eerder waar hij zegt dat hij zo komt.

Hij heeft een hele negatieve indruk van zichzelf en is heel koppig en wil niet naar een arts. Hij heeft geen doel in zijn leven en is teleurgesteld in het leven. Niemand weet dit, alleen zijn moeder en ik. Zijn moeder zegt er niet zoveel van. Heel eerlijk gezegd ben ik blij als hij weer moet werken. Het kost me ontzettend veel moeite om gelukkig te zijn en dat heb ik hem kort geleden ook verteld. Wij willen dolgraag een gezinnetje, maar het doet pijn omdat dit nu niet kan vanwege zijn depressie. Ik wil niet dat de kinderen een ongelukkige vader hebben en vooral zien. Ik wil dat onze kinderen de lieve zorgzame man te zien krijgen zoals hij ook kan zijn. Want gelukkig heeft hij ook betere buien.

Heel fijn dat ik mijn verhaal even kwijt kon. Dat heb ik nooit eerder gedaan.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 14:40 schreef thats_meh het volgende:
Heel fijn dat ik mijn verhaal even kwijt kon. Dat heb ik nooit eerder gedaan.

Daar is hier altijd plaats voor!

Maar je zit in een lastige situatie. Eigenlijk wil je verder en een gezinnetje starten, maar hij houdt je tegen. De vraag is in hoeverre je dat kan accepteren.
Vooral ook omdat hij zelf geen stappen onderneemt (voor zover ik het uit je verhaal haal) om het te verbeteren. Of in ieder geval probeert te verbeteren. Enkel dat hij het jammer/zielig voor je vindt. Maar daar schiet je natuurlijk ook geen reet mee op.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 14:40 schreef thats_meh het volgende:
Ik ben thats_meh, 26 jaar en woon alweer 5 jaar samen met mijn vriend. Mijn vriend heeft een depressie, al zolang ik hem ken is hij daar altijd al gevoelig voor geweest en heel stom, ik zag het eerst helemaal niet. Heel langzaam is het steeds erger geworden. De laatste 3 jaar helemaal.
Er zijn dagen bij dat hij het liefste de hele dag op bed ligt. Hij blijft als hij vrij is, nachten wakker en gaat pas de volgende dag naar bed. Hierbij drinkt hij en luistert naar muziek. Gelukkig niet iedere nacht, maar wel te vaak.
De dagen dat hij ligt te slapen ben ik alleen, mijn grootste steun en toeverlaat is onze hond. Hij heeft gigantisch veel spijt als dit weer gebeurd. Ik probeer hem ook wel naar bed te sturen, maar dan zie ik een hele andere man als een aantal uren eerder waar hij zegt dat hij zo komt.

Hij heeft een hele negatieve indruk van zichzelf en is heel koppig en wil niet naar een arts. Hij heeft geen doel in zijn leven en is teleurgesteld in het leven. Niemand weet dit, alleen zijn moeder en ik. Zijn moeder zegt er niet zoveel van. Heel eerlijk gezegd ben ik blij als hij weer moet werken. Het kost me ontzettend veel moeite om gelukkig te zijn en dat heb ik hem kort geleden ook verteld. Wij willen dolgraag een gezinnetje, maar het doet pijn omdat dit nu niet kan vanwege zijn depressie. Ik wil niet dat de kinderen een ongelukkige vader hebben en vooral zien. Ik wil dat onze kinderen de lieve zorgzame man te zien krijgen zoals hij ook kan zijn. Want gelukkig heeft hij ook betere buien.

Heel fijn dat ik mijn verhaal even kwijt kon. Dat heb ik nooit eerder gedaan.

Welkom

Eigenlijk zou hij echt hiermee naar een arts moeten. Wil hij het ook niet als je hem confronteert met jouw twijfels over een gelukkig gezinnetje? Hij is echt niet de enige en met een goed behandeling kan er zoveel verbeteren.

Ikzelf (als voorbeeld) heb mn hele leven al depressieve klachten. Heb ook nooit hulp gezocht, want dat zou falen/aanstellerij zijn geweest. Op het laatst moest het wel want van de paniekaanvallen kon ik niet meer werken. Achteraf had ik veel eerder hulp moeten zoeken (in mn jeugd al moeten krijgen...) dat had echt veel ellende gescheeld.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 12:00 schreef Enfatruskiloin het volgende:
Als je hier wilt posten, moet je je dan voorstellen?

Hoi

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 14:40 schreef thats_meh het volgende:
Ik ben thats_meh, 26 jaar en woon alweer 5 jaar samen met mijn vriend. Mijn vriend heeft een depressie, al zolang ik hem ken is hij daar altijd al gevoelig voor geweest en heel stom, ik zag het eerst helemaal niet. Heel langzaam is het steeds erger geworden. De laatste 3 jaar helemaal.
Er zijn dagen bij dat hij het liefste de hele dag op bed ligt. Hij blijft als hij vrij is, nachten wakker en gaat pas de volgende dag naar bed. Hierbij drinkt hij en luistert naar muziek. Gelukkig niet iedere nacht, maar wel te vaak.
De dagen dat hij ligt te slapen ben ik alleen, mijn grootste steun en toeverlaat is onze hond. Hij heeft gigantisch veel spijt als dit weer gebeurd. Ik probeer hem ook wel naar bed te sturen, maar dan zie ik een hele andere man als een aantal uren eerder waar hij zegt dat hij zo komt.

Hij heeft een hele negatieve indruk van zichzelf en is heel koppig en wil niet naar een arts. Hij heeft geen doel in zijn leven en is teleurgesteld in het leven. Niemand weet dit, alleen zijn moeder en ik. Zijn moeder zegt er niet zoveel van. Heel eerlijk gezegd ben ik blij als hij weer moet werken. Het kost me ontzettend veel moeite om gelukkig te zijn en dat heb ik hem kort geleden ook verteld. Wij willen dolgraag een gezinnetje, maar het doet pijn omdat dit nu niet kan vanwege zijn depressie. Ik wil niet dat de kinderen een ongelukkige vader hebben en vooral zien. Ik wil dat onze kinderen de lieve zorgzame man te zien krijgen zoals hij ook kan zijn. Want gelukkig heeft hij ook betere buien.

Heel fijn dat ik mijn verhaal even kwijt kon. Dat heb ik nooit eerder gedaan.

Het zou voor zowel je vriend als voor jou fijn zijn als hij wat hulp krijgt. Ik denk dat dit:

quote:

Hij heeft gigantisch veel spijt als dit weer gebeurd.

heel belangrijk is. Het betekent dat je vriend het ook graag anders zou willen. Dus ergens moet hij toch wel bereid zijn om er iets aan te doen. Hij wil toch ook gelukkig kunnen zijn? Hij vind het toch niet fijn dat zijn probleem voor jou ook erg lastig is? Dat zou toch genoeg motivatie moeten zijn om ermee aan de slag te gaan. Misschien kun je hem dat laten zien?
Heeft hij ooit hulp gehad? Wat geeft hij voor reden om dat nu niet te zoeken?

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 15:46 schreef zomertje het volgende:

[..]

Welkom

Eigenlijk zou hij echt hiermee naar een arts moeten. Wil hij het ook niet als je hem confronteert met jouw twijfels over een gelukkig gezinnetje? Hij is echt niet de enige en met een goed behandeling kan er zoveel verbeteren.

Ikzelf (als voorbeeld) heb mn hele leven al depressieve klachten. Heb ook nooit hulp gezocht, want dat zou falen/aanstellerij zijn geweest. Op het laatst moest het wel want van de paniekaanvallen kon ik niet meer werken. Achteraf had ik veel eerder hulp moeten zoeken (in mn jeugd al moeten krijgen...) dat had echt veel ellende gescheeld.

Ben wel benieuwd hoe jij met terugval bent omgegaan (ga even voor het gemak er vanuit dat dit het geval is)?

Ikzelf heb een angststoornis+pieker/dwang. Heb nu 50mg seroxat. En hoewel me dat eerst heel goed hielp, komt er nu op mijn werk momenteel maar weinig uit mijn handen.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 15:52 schreef iamcornelius het volgende:

[..]

Ben wel benieuwd hoe jij met terugval bent omgegaan (ga even voor het gemak er vanuit dat dit het geval is)?

Ikzelf heb een angststoornis+pieker/dwang. Heb nu 50mg seroxat. En hoewel me dat eerst heel goed hielp, komt er nu op mijn werk momenteel maar weinig uit mijn handen.

Het waren altijd perioden waar het beter en minder ging die elkaar afwisselden. De slechte perioden heb ik overleefd met rust en zelfanalyse. Ik deed zelf al een soort CGT, omdat ik wist dat ik soms verkeerd reageerde op dingen.

2,5 jaar geleden ging het heel erg mis, en toen ben ik in de molen beland omdat ik toch vanuit mn werk naar de huisarts moest als ik ziek gemeld was.

Wat bij mij wel helpt is dat ik weet dat ik een aantal hulplijnen heb als het even wat minder gaat. Ik heb een zogenaamde crisisregeling: een telefoonnummer 24/7 bereikbaar voor een gesprek, en kan ook gebruik maken van zogenaamd 'bed op recept' ofwel, een nachtje weg van thuis, van alles.

En voor mij heeft t ook geholpen dat ik weet hoe t ontstaan is, en dat ik niet maar een 'aansteller' ben. Er is duidelijk een oorzaak voor mijn problemen. Ik volg ook schematherapie trouwens.

edit: en tijdlang 40mg seroxat, probeer nu een beetje af te bouwen, zit op 28mg nu.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 14:40 schreef thats_meh het volgende:
Ik ben thats_meh, 26 jaar en woon alweer 5 jaar samen met mijn vriend. Mijn vriend heeft een depressie, al zolang ik hem ken is hij daar altijd al gevoelig voor geweest en heel stom, ik zag het eerst helemaal niet. Heel langzaam is het steeds erger geworden. De laatste 3 jaar helemaal.
Er zijn dagen bij dat hij het liefste de hele dag op bed ligt. Hij blijft als hij vrij is, nachten wakker en gaat pas de volgende dag naar bed. Hierbij drinkt hij en luistert naar muziek. Gelukkig niet iedere nacht, maar wel te vaak.
De dagen dat hij ligt te slapen ben ik alleen, mijn grootste steun en toeverlaat is onze hond. Hij heeft gigantisch veel spijt als dit weer gebeurd. Ik probeer hem ook wel naar bed te sturen, maar dan zie ik een hele andere man als een aantal uren eerder waar hij zegt dat hij zo komt.

Hij heeft een hele negatieve indruk van zichzelf en is heel koppig en wil niet naar een arts. Hij heeft geen doel in zijn leven en is teleurgesteld in het leven. Niemand weet dit, alleen zijn moeder en ik. Zijn moeder zegt er niet zoveel van. Heel eerlijk gezegd ben ik blij als hij weer moet werken. Het kost me ontzettend veel moeite om gelukkig te zijn en dat heb ik hem kort geleden ook verteld. Wij willen dolgraag een gezinnetje, maar het doet pijn omdat dit nu niet kan vanwege zijn depressie. Ik wil niet dat de kinderen een ongelukkige vader hebben en vooral zien. Ik wil dat onze kinderen de lieve zorgzame man te zien krijgen zoals hij ook kan zijn. Want gelukkig heeft hij ook betere buien.

Heel fijn dat ik mijn verhaal even kwijt kon. Dat heb ik nooit eerder gedaan.

Heeft hij hulp? Medicatie?
Heel eerlijk gezegd: dit kun je niet in je eentje, tenzij je er zelf aan onderdoor wil gaan...
Mijn man is al jaren af en aan depressief, maar de laatste jaren gaat het steeds beter, hij heeft leren praten en ik heb er ook mee leren omgaan.
Ik heb uiteindelijk een burnout met depressie en angstklachten gekregen, en toen kon hij er gelukkig voor mij zijn, maar daar zitten wel maanden van strijd voor.... Ik heb hem uiteindelijk ook voor het blok gezet, als hij verder wilde met mij, dan ging hij hulp zoeken.. En dat heeft hij toen gedaan, anders waren wij echt niet meer samen geweest nu...

Wees duidelijk in hoe het voor jou is, depressie is egoistisch... Je mag hem best vertellen dat je hem een zak vind als hij zich rot gedraagt naar jou...

Zo wat een reacties!
Tsja, hij wil wel anders, maar hij durft niet goed naar een arts. Bang voor kritiek, kan het toch nooit goed doen denkt hij. En ook eigenwijs.

Hij wil ook heel graag samen met mij een toekomst opbouwen, samen een kindje en een huis kopen. Ik ben dan degene die zegt dat het nu niet verstandig is en dat begrijpt hij ook. Hij probeert het steeds wel te beteren om deze reden, maar helaas houdt hij dat nooit lang vol.

Ik denk dat het overlijden van zijn vader een enorme invloed heeft op zijn gedrag nu en ik wou dat ik die pijn kan wegnemen, maar helaas. Ik heb wel meer en meer het gevoel dat hij toch ooit naar een arts wil, vooral voor onze toekomstplannen, maar dwingen wil ik hem niet. Dan wordt hij weer geremd.

Hij heeft geen hulp en medicatie. Wel tabletjes van de drogist om beter te kunnen slapen.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 16:32 schreef Elvi het volgende:

[..]

En als je nou samen naar de arts gaat? Dat dat dus de eerste stap is in een toekomst samen?

Sowieso vind ik samen naar de arts gaan wel een goed idee.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 16:13 schreef thats_meh het volgende:
Zo wat een reacties!
Tsja, hij wil wel anders, maar hij durft niet goed naar een arts. Bang voor kritiek, kan het toch nooit goed doen denkt hij. En ook eigenwijs.

Hij wil ook heel graag samen met mij een toekomst opbouwen, samen een kindje en een huis kopen. Ik ben dan degene die zegt dat het nu niet verstandig is en dat begrijpt hij ook. Hij probeert het steeds wel te beteren om deze reden, maar helaas houdt hij dat nooit lang vol.

Ik denk dat het overlijden van zijn vader een enorme invloed heeft op zijn gedrag nu en ik wou dat ik die pijn kan wegnemen, maar helaas. Ik heb wel meer en meer het gevoel dat hij toch ooit naar een arts wil, vooral voor onze toekomstplannen, maar dwingen wil ik hem niet. Dan wordt hij weer geremd.

Hij heeft geen hulp en medicatie. Wel tabletjes van de drogist om beter te kunnen slapen.

Als hij zo graag een toekomst wil bouwen dan zal hij er toch echt wat voor moeten doen. En dat hoeft hij natuurlijk niet alleen, daar kan jij hem mee helpen.

Dwingen is natuurlijk ook het uiterste, maar ik ben bang dat als je er geen druk achter zet hij het maar laat doorkabbelen. En awt heb je dan? Dat jij uiteindelijk over een paar jaar het zat bent en weg gaat en daarmee dus ook pas veel later aan kinderen kan beginnen bv. Want je moet van voor af aan beginnen.

Wat ik wil zeggen vergeet vooral ook jezelf niet in dit verhaal.

Heeft iemand hier een dysthyme stoornis, of weten zij hier meer van? Sinds ik weet dat het bestaat vallen de puzzelstukjes iets beter op hun plaats. Weet vaak geen grote enthousiasme voor dingen op te brengen, ik vind het wel leuk, maar heel erg blij? Nee. Het kan tijden goed gaan, maar dan door iets "kleins" (bijvoorbeeld nu, ik ben nog nauwelijks aandacht meer waard van een vriend sinds hij een scharrel heeft. Heb het gevoel dat hij me alleen als een vriendin had voor mijn aandacht, hij zat in een relatie waarin hij niet genoeg aandacht kreeg, en daarna was hij single, dus hij moest ergens aandacht zoeken), kan ik echt... tijden dippig zijn. Gisteravond ook tijden op de grond liggen huilen omdat ik zo verdrietig was... Geen energie de laatste tijd om dingen uit te voeren, ga met veel tegenzin er op uit (blijf het liefste de hele dag binnen), en er is ook een minderwaardigheidscomplex bij me geconstateerd. Hoeft natuurlijk niks te betekenen, misschien alleen dat ik af en toe in enorme dipjes terechtkom, maar ja, het verklaart wel een beetje mijn desinteresse richting alles. Normaal heb ik ook veel meer ballen, een paar maanden geleden zou ik die vriend gewoon op zijn kutgedrag aangesproken hebben, en nu durf ik niks uit te spreken uit angst hem kwijt te raken, terwijl als het echt zo is, hij mijn tijd toch niet waard is. Alles is nu gewoon extra moeilijk weer.

Zit nu een half jaar in behandeling bij het ggz voor mijn zelfbeeld en de gewoonte mezelf en alles in een spiraal naar beneden te praten, maar sinds ik op school zit weer, heb ik geen tijd om me op mezelf te concentreren, waardoor het ook minder gaat. Therapeute is ontslagen, en nu sta ik weer op de wachtlijst, terwijl ik zo'n behoefte heb met een professional te spreken.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 17:27 schreef Melodicloud het volgende:
Heeft iemand hier een dysthyme stoornis, of weten zij hier meer van? Sinds ik weet dat het bestaat vallen de puzzelstukjes iets beter op hun plaats. Weet vaak geen grote enthousiasme voor dingen op te brengen, ik vind het wel leuk, maar heel erg blij? Nee. Het kan tijden goed gaan, maar dan door iets "kleins" (bijvoorbeeld nu, ik ben nog nauwelijks aandacht meer waard van een vriend sinds hij een scharrel heeft. Heb het gevoel dat hij me alleen als een vriendin had voor mijn aandacht, hij zat in een relatie waarin hij niet genoeg aandacht kreeg, en daarna was hij single, dus hij moest ergens aandacht zoeken), kan ik echt... tijden dippig zijn. Gisteravond ook tijden op de grond liggen huilen omdat ik zo verdrietig was... Geen energie de laatste tijd om dingen uit te voeren, ga met veel tegenzin er op uit (blijf het liefste de hele dag binnen), en er is ook een minderwaardigheidscomplex bij me geconstateerd. Hoeft natuurlijk niks te betekenen, misschien alleen dat ik af en toe in enorme dipjes terechtkom, maar ja, het verklaart wel een beetje mijn desinteresse richting alles. Normaal heb ik ook veel meer ballen, een paar maanden geleden zou ik die vriend gewoon op zijn kutgedrag aangesproken hebben, en nu durf ik niks uit te spreken uit angst hem kwijt te raken, terwijl als het echt zo is, hij mijn tijd toch niet waard is. Alles is nu gewoon extra moeilijk weer.

Zit nu een half jaar in behandeling bij het ggz voor mijn zelfbeeld en de gewoonte mezelf en alles in een spiraal naar beneden te praten, maar sinds ik op school zit weer, heb ik geen tijd om me op mezelf te concentreren, waardoor het ook minder gaat. Therapeute is ontslagen, en nu sta ik weer op de wachtlijst, terwijl ik zo'n behoefte heb met een professional te spreken.

Jup. Ik weet het pas sinds kort. En ook bij mij vielen er vanaf dat moment ontelbaar veel puzzelstukjes op hun plek.

Verder deels dezelfde klachten. Onzeker, piekeren, angstaanvallen, hyperventileren. En me vooral heel erg terugtrekken. Ik was thuis bijna onbenaderbaar.

AD slaan bij mij erg goed aan. Hoe dat op de lange termijn zal weet ik niet. Ik moet bekennen dat de euforie van de afgelopen weken er wel een beetje af is.

Later meer. Nu koken.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 12:48 schreef seasushi het volgende:

[..]

Lastig om ze te mijden. Ik ben mee naar zijn psycholoog geweest, om een duidelijker beeld te geven,Toen vervolgens moest ik bij de behandelplan bespreking zijn. Allemaal niet zo erg, maar toen kwam hij elke dag na zijn dagtherapie bij mij zeuren.
Te pas en te onpas bij me binnenvallen. Op een gegeven moment af en toe de poort maar op slot gaan doen Maar nu is hij 2 jaar thuis, en ik ben er wel klaar mee. .
Toch vind ik dat moeilijk om aan te geven. Hij heeft maar een klein kringetje om zich heen. En hij is tenslotte depressief.

Soms help je iemand door hard te zijn.
Jij kan hem niet genezen, dat moet hij zelf doen. Zolang hij denkt of vindt dat jij dat kan of moet, gaat hij niet zelf aan de slag.

quote:

Op donderdag 9 januari 2014 17:35 schreef -Spring het volgende:

[..]

Jup. Ik weet het pas sinds kort. En ook bij mij vielen er vanaf dat moment ontelbaar veel puzzelstukjes op hun plek.

Verder deels dezelfde klachten. Onzeker, piekeren, angstaanvallen, hyperventileren. En me vooral heel erg terugtrekken. Ik was thuis bijna onbenaderbaar.

AD slaan bij mij erg goed aan. Hoe dat op de lange termijn zal weet ik niet. Ik moet bekennen dat de euforie van de afgelopen weken er wel een beetje af is.

Later meer. Nu koken.

Dank, hoe ben jij er achter gekomen? Ik heb altijd de antidepressiva geweigerd (ben ook depressief geweest van mijn 15e tm mijn 17/18e, was echt een diep dal), omdat ik ook tijden heb gehad dat ik me beter voelde, dus ik kan het wel... Heb alleen de puf er niet voor "to set my mind to it." Want ik moet het met gedachteschema's allemaal relativeren (waarom ik me ongelukkig voel, hoe het zit met die vriend), maar de energie kan ik niet vinden. Vicieuze cirkel.

Mijn therapeut heeft de diagnose gesteld.

Ik was altijd fel tegen ad. Maar toen zowel de therapeut als de psychiater het me sterk aanraadden en ik er zo doorheen zat dat ik geen andere oplossing meer zag, heb ik toch besloten om het proberen. Ik kon het iig proberen, vond ik. Mss hielp het en zo niet, dan zou ik er weer mee stoppen. Ik vind ook dat ik het mn vriend en dochter verschuldigd was om alles iig te proberen.

En zowaar pakte het, na twee weken hel, enorm goed uit.

Ik merk ook dat ik nu veel meer open sta voor mijn therapie. Juist die gedachtenschema's ed. Mn hele mindset is veranderd.

Oh, en ik kan het ook, hoor, me goed voelen zonder medicijnen. Ik weet alleen nooit wanneer.

Vandaag weer voor het eerst weer groepstherapie gehad dit jaar. Was echt heel goed! Ik heb een soort van "inzicht" / "klik" in mijn hoofd gehad en ik voel me nu echt heel goed. Ik kan helder nadenken, kan mezelf en mijn vastgeroeste patronen beter zien en herkennen. Ik wilde na de therapie huppelend en juichend naar huis gaan, maar heb me toch maar een beetje ingehouden .

Ik merk nu wel dat ik moet oppassen en niet meteen teveel doe en teveel hooi op mijn vork ga nemen. Ik ken dat van mezelf dat ik dan meteen te veel doe, denk en wil en dat het dan weer te veel wordt. Probeer dus alsnog rustig aan te doen. Ik moet nu ook niet denken dat alles nu weer helemaal goed ging. Nog geen vier weken geleden zat ik dieper dan diep in de put en wist helemaal niets meer, dus dat moet ik nog wel verwerken, maar ik heb nu de indruk dat er ruimte vrij is gekomen om verder aan mezelf te gaan werken. Ik vraag me in hoeverre de AD een rol speelt, maar aan de andere kant maakt me dat ook niet zoveel uit (of het nu echt werkt of het een placebo effect is). Belangrijk is nu vooral dat ik me (eerst maar) weer beter voel.

.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2014 00:19 schreef rainbowwarrior het volgende:
Vandaag weer voor het eerst weer groepstherapie gehad dit jaar. Was echt heel goed! Ik heb een soort van "inzicht" / "klik" in mijn hoofd gehad en ik voel me nu echt heel goed. Ik kan helder nadenken, kan mezelf en mijn vastgeroeste patronen beter zien en herkennen. Ik wilde na de therapie huppelend en juichend naar huis gaan, maar heb me toch maar een beetje ingehouden .

Ik merk nu wel dat ik moet oppassen en niet meteen teveel doe en teveel hooi op mijn vork ga nemen. Ik ken dat van mezelf dat ik dan meteen te veel doe, denk en wil en dat het dan weer te veel wordt. Probeer dus alsnog rustig aan te doen. Ik moet nu ook niet denken dat alles nu weer helemaal goed ging. Nog geen vier weken geleden zat ik dieper dan diep in de put en wist helemaal niets meer, dus dat moet ik nog wel verwerken, maar ik heb nu de indruk dat er ruimte vrij is gekomen om verder aan mezelf te gaan werken. Ik vraag me in hoeverre de AD een rol speelt, maar aan de andere kant maakt me dat ook niet zoveel uit (of het nu echt werkt of het een placebo effect is). Belangrijk is nu vooral dat ik me (eerst maar) weer beter voel.

.

Mooi
Je zat vast niet in mijn groep (ik dus ook weer therapie gehad)

quote:

Op vrijdag 10 januari 2014 00:19 schreef rainbowwarrior het volgende:
Vandaag weer voor het eerst weer groepstherapie gehad dit jaar. Was echt heel goed! Ik heb een soort van "inzicht" / "klik" in mijn hoofd gehad en ik voel me nu echt heel goed. Ik kan helder nadenken, kan mezelf en mijn vastgeroeste patronen beter zien en herkennen. Ik wilde na de therapie huppelend en juichend naar huis gaan, maar heb me toch maar een beetje ingehouden .

Ik merk nu wel dat ik moet oppassen en niet meteen teveel doe en teveel hooi op mijn vork ga nemen. Ik ken dat van mezelf dat ik dan meteen te veel doe, denk en wil en dat het dan weer te veel wordt. Probeer dus alsnog rustig aan te doen. Ik moet nu ook niet denken dat alles nu weer helemaal goed ging. Nog geen vier weken geleden zat ik dieper dan diep in de put en wist helemaal niets meer, dus dat moet ik nog wel verwerken, maar ik heb nu de indruk dat er ruimte vrij is gekomen om verder aan mezelf te gaan werken. Ik vraag me in hoeverre de AD een rol speelt, maar aan de andere kant maakt me dat ook niet zoveel uit (of het nu echt werkt of het een placebo effect is). Belangrijk is nu vooral dat ik me (eerst maar) weer beter voel.

.

Goed man! Houd dat vast (Ik post niet veel, maar ik lees wel alle topics)

Ik heb nu eindelijk een eerste afspraak staan. Moet wel zeggen dat ik me de laatste paar dagen iets vrolijker voel, allicht doordat ik het gevoel heb dat er nu eindelijk iets aan gedaan gaat worden. Ik begin met intensieve therapie. Wat houd dat precies in?

Afspraak gemaakt met huisarts... Krijg weer sterke gevoelens dat ik helemaal niet hoef te leven, omdat het toch geen nut heeft, en begin mezelf te vertellen dat het toch niemand zou boeien, terwijl dat niet zo is. Woensdag kan ik jammer genoeg pas weer terecht. Misschien toch aan de AD als het weer wordt aangeraden.

quote:

Op vrijdag 10 januari 2014 17:58 schreef Melodicloud het volgende:
Afspraak gemaakt met huisarts... Krijg weer sterke gevoelens dat ik helemaal niet hoef te leven, omdat het toch geen nut heeft, en begin mezelf te vertellen dat het toch niemand zou boeien, terwijl dat niet zo is. Woensdag kan ik jammer genoeg pas weer terecht. Misschien toch aan de AD als het weer wordt aangeraden.

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat voor advies ik je beste zou kunnen geven.
Hoe zit je met familie/vrienden? Heb je alleen maar "min of meer" het gevoel of begint het al aardig op te lopen zeg maar?

Edit: Heb je veel last van spanning?

Heb mezelf gelukkig nooit echt willen vermoorden. Voordeel van een enorme watje zijn, denk ik. Kan nooit besluiten nemen, dus zo'n grote als die... Al helemaal niet.

En hoe zit het met mijn familie of vrienden, hoe bedoel je? Ik heb weinig tijd voor sociaal contact omdat ik het erg druk heb met werk en school. Moet jammer genoeg nieuw werk zoeken, omdat mijn contract niet is verlengd, en dat brengt ook spanningen met zich mee en meer gevoelens van 'niet goed genoeg zijn', want ik krijg nooit antwoord en word na gesprekken ook nooit aangenomen. Mensen zeggen dat ik enthousiast moet doen - Hoe moet ik nou in godsnaam bij een sollicitatiegesprek enthousiast doen over een stom baantje waarbij je producten in schappen staat te rammen? Acteren is niet mijn ding. Ik ben mezelf, en niet één of andere nepperd die haar gedrag verandert per persoon of groep.
Niet werken is geen optie, heb rekeningen te betalen.

Drukte brengt spanning met zich mee. Ik kan slecht tegen drukte en grote groepen mensen (als ik ze niet ken, als ik ze wel ken vind ik het hartstikke gezellig). School is stress, want prestatie, en mijn werkomstandigheden zijn sowieso stressig op het moment.

Komt op mij een beetje over als dat je wat moedeloos bent en constant onder druk staat. Ergens wel een voordeel dat je zo'n watje bent, maar dat neemt niet weg dat het erger zou kunnen worden (wel goed plan van jou om meteen actie te ondernemen).

Zoals ik al zei, ik weet niet zo goed wat ik je zou kunnen vertellen dat jou (echt) zou helpen, maar een half antwoord is beter dan helemaal geen?

Rustiger aan doen is geen optie zei je. Heb je uitlaatkleppen?

Je hoeft niet enthousiast te wezen over het baantje, maar wees enthousiast vanuit jezelf! Als in: ik ben hier, yeuj!

Drukte om je heen kan je weinig aan doen, maar wat je wel kan leren is de rust in jezelf bewaren. Wees de stilte in de storm, zoals ik wel es zeg.

Niet enthousiast zijn over een baan. Hmm. Herkenbaar. .

Wat mij helpt is om vaag genoeg werkstress en irritaties er uit te hardlopen. Dat helpt al stukken om het te relativeren. .

Ik heb nu een half jaar behandeling gehad voor mijn minderwaardigheidscomplex en doemdenken, en ik had heel veel vooruitgang gemaakt... Het voelt nu alsof het allemaal voor niets is geweest. Ga maandag ook mijn ggz bellen om te zeggen dat ze er absoluut vaart achter moeten zetten om mij weer te laten behandelen.

Uitlaatkleppen? Ik game een beetje... voor de rest doe ik eigenlijk niets, behalve dat en series kijken.


Probleem is dat ik niet enthousiast kan zijn uit mezelf als er geen reden is om enthousiast te zijn. Zelfs als ik iets oprecht leuk vind en zeg dat ik het leuk vind, komt het over alsof ik lieg. Moet wel heel erg fucking enthousiast zijn moet ik oprecht overkomen, ben ik bang

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 02:37 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Vertel eens wat meer over die zin van het leven please.

Maar is het ook echt wegrennen? Je hebt toch weinig contacten over in Nederland en bent sowieso wel internationaal georiënteerd? Over de verwerking, het is gewoon kut dat je geen fatsoenlijk afscheid hebt kunnen nemen. Dat zal vast het zwaarst wegen, meer nog dan het verlies zelf, of denk je niet? Zou je daar misschien nog naar kunnen kijken?

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 02:37 schreef Senor__Chang het volgende:

[..]

Vertel eens wat meer over die zin van het leven please.

Maar is het ook echt wegrennen? Je hebt toch weinig contacten over in Nederland en bent sowieso wel internationaal georiënteerd? Over de verwerking, het is gewoon kut dat je geen fatsoenlijk afscheid hebt kunnen nemen. Dat zal vast het zwaarst wegen, meer nog dan het verlies zelf, of denk je niet? Zou je daar misschien nog naar kunnen kijken?

De zin van het leven? Mijn psycho-therapeut was daar simpel over.

Leven heeft alleen maar zin als je het zin geeft. In welke woord of mening dan ook, het heeft zin, als jij het zin geeft. Je kunt nog zo veel AD slikken, nog zo veel therapie volgen, nog zo veel op stap gaan, relaties hebben, maar als jij het geen zin gaat geven zal dat er ook nooit komen. Speel met het idee dat je zin kunt maken. Jij maakt zin. En op het moment dat daar besef van is, geniet daar van. Je moet niet in het verleden leven, je moet in de toekomst leven. Leef in het hier en nu. Want waarom zou je 10 jaar pijn moeten hebben om daarna pijnvrij te zijn? Kies er nu voor om in het hier en nu zin en plezier te hebben. Dat lukt mij steeds beter, met name omdat ik kleinere doelen heb genomen en bepaalde dingen in mijn leven een 'zin' label heb gegeven.

Zin is heel veel nurture en heel veel nature. Heb je minder van het 1, kweek meer bij de ander. De 1 is naiever, en dus meer nature, de ander heeft meer intellect en dus meer nurture. AD's en zin van het leven gaan niet samen. Zelfs niet op scientific vlak. Serotonine is niet aan te wijzen qua levels. Feit is wel dat er tig medicatie is op de markt waar het wel in zit. Te veel? Te weinig? Er zijn legio academische papieren waar het wel werkt, waar het niet werkt, en waar placebo's het een stuk beter doen ivg AD's. Het feit dat er legio studies zijn waarin staat dat placebo's AD's kunnen verslaan zegt natuurlijk al heel wat. Ik heb vandaag een gesprek gehad met hoofd pyschiater van een instelling van het Noorden incluis mijn eigen therapeut voor een aantal uur, (ik werd doodgegooid met medische termen, het was echt even bijhouden ) en daar kwam dit ook wel uit. AD's werken over het algemeen beter op alfa achtige mensen omdat dat uit een andere analytische hoek komt. Nu heb je alfa en beta in allerlei soorten en maten maar ik heb het uiteraard over de 'alfa's' van de alfa's en elektrotechniek of bouwkunde op HBO niveau is mijn inziens ook veel alpha. Wil je naar beta gedachtes toe zit je toch al snel op PhD/Msc niveau van wiskunde of natuurkunde. Denk patroon is anders en daardoor dus ook een andere categorie. Dat is helemaal interessant als je dus behandel plannen gaat inzien van mensen die al meer dan 25/30/35! jaar in behandeling zijn (waaronder mijn moeder bijv). Dat is even wat anders dan iemand hier die 5 of 10 jaar depressief is geweest zonder opname voor talloze jaren.

Als je het leven puur rationeel bekijkt, is het zinloos. Maar act daar dan ook naar. Als jij het zinloos zou vinden, kun je doen en laten wat je wilt. Het maakt toch geen fuck uit. Geef het leven zin, op intellectuele basis. Al is het alleen maar je eigen brein stimuleren met die wetenschappelijke genetische benadering waar je het laatst over had.

En om toch nog maar even wat Alan Watts heerschappij er in te mieteren.

quote:

“The meaning of life is just to be alive. It is so plain and so obvious and so simple. And yet, everybody rushes around in a great panic as if it were necessary to achieve something beyond themselves.”

Benader het dus intellectueel.

quote:

“We seldom realize, for example that our most private thoughts and emotions are not actually our own. For we think in terms of languages and images which we did not invent, but which were given to us by our society.”

Wat ook te kennen geeft dat veel mensen het 'boe-fucking-hoe' gehalte hebben omdat ze denken dat ze wat missen omdat hun buurman met een mooie dame relatie heeft/een mooie tv heeft/een mooie auto/etc. Maar die gedachten zijn er helemaal niet. Sociol comfority is bullshit. Als jij je niet lekker thuis voelt tussen psychologie studenten, maar wel loopt te klagen dat je te weinig vrienden hebt is dat toch echt zelf kastijding. Zoek dan wat op waar jij je wel tussen voelt. Als jij in Lutjebroek woont, en werkt, maar geen vriendin kan vinden omdat er maar 3 dames in de buurt wonen is dat toch echt je zelf-torturing. Niemand (!) houdt jou tegen om naar een andere stad/land/werelddeel te gaan.

Je ouders? Je zus/broer? Sinds wanneer gaat 'bloed' liefde boven alles? Leef jij voor hen? Het leven is toch echt je eigen feestje? Ik voel mij het beste in grote metropolitan cities zoals NY/Londen etc. En ook tussen die menigte. Daar voel ik me vrij, daar voel ik me ongebonden en daar zie je een andere s_e dan een s_e die in lutjebroek vertoeft. Dan zou ik ook een sociale hork worden met geen vrienden en geen vriendin. Maar stap daar dus buiten! En als je daar eerlijk over bent, zo heel moeilijk is dat niet. Je klaagt over zaken, die je zelf niet eens hebt verzonnen. Dat klopt toch niet?

(over jouw genetische project).. Ik ga spoedig een genen onderzoek doen ivm met mijn moeder haar opname en mijn vrees dat ik ooit ook die kant op zou moeten.

Waar heb ik dan toch het meest last van. Slapen en stress. Niet zin van het leven per se. Die heb ik wel degelijk. Korte termijn doelen. Die haalbaar zijn.

quote:

Op zaterdag 11 januari 2014 00:26 schreef sitting_elfling het volgende:

knip

Damn, goed stuk. Ben de laatste tijd een beetje te cynisch geworden en daalde daarom ook af. Ik laat dit eerst ff bezinken voor ik er echt wat over kan zeggen.

Goede post s_e! Qua zingeving/zin in de dingen ben je al stukken positiever dan het was.

In veel dingen herken ik me, o.a. het besef dat zingeving echt dóen is! Anders blijf je jezelf maar kwellen.

Maar het paradigma dat gedachten en emoties eigenlijk niet van mijzelf zijn is soms nog wel moeilijk grijpbaar. Want die gedachtes/emoties staan zingeving soms toch wel erg in de weg.

Mijn stemmingsdipjes zijn vandaag niet echt aanwezig. Ik kan over de kleine tegenslagen heenstappen zonder me slecht te voelen. (als vrouw uit de stad terugkomen zonder iets gekocht te hebben.... slecht )

quote:

Op zaterdag 11 januari 2014 16:29 schreef Detroit het volgende:
Maar het paradigma dat gedachten en emoties eigenlijk niet van mijzelf zijn is soms nog wel moeilijk grijpbaar. Want die gedachtes/emoties staan zingeving soms toch wel erg in de weg.

Dit is voor mij eigenlijk steeds duidelijker geworden.

Het staat misschien soms zingeving in de weg. Een goed voorbeeld was ook je werk, waar je te kennen gaf dat het niet helemaal lekker zat. Ik ben daar al reeds over heen gestapt.

De gedachten zijn niet van jezelf. Die zijn er in wezen ingekweekt door prikkels die je van buitenaf hebt meegekregen. Als je baas jou een lul zou vinden en je kunt het maken om hem met feitelijke informatie te treffen dat dat niet zo is, zou ik dat zo doen. Ik ken een handjevol mensen die dat getreiter van de baas zat waren en werden ontslagen met een leuke handruk van een aantal keer een jaarsalaris.

Stel mijn hobby is aandelen. Dan probeer ik van mijn werk mijn hobby te maken ga ik werken bij een bank waar iedereen dat aan het doen is. Wat blijkt? Dat zijn allemaal oppervlakkige kameleneukers waar ik niks mee kan. Ik kan dus of blijven zitten (want hobby) of ik zoek een baan waar ik wel met een naar het werk kan gaan en blijf ik aandelen als hobby behouden.

Ik heb vaak genoeg geen klik gehad met collega's omdat die mentaal in een volledige andere (koe-koe) wereld leven. Toen heb ik daar ook geen energie meer in gestoken. F*ck that

Is het serieus moeilijk om opnieuw te beginnen? Kappen met de baan en ergens iets anders te zoen? Is het praktisch gezien moeilijk? Nee. Emotioneel wel. Maar die gevoelens die daarbij zitten zijn niet die van jezelf!

Het kan best zo zijn dat je collega's totaal niet het type mens is waar jij het beste mee om kunt gaan. Dat kan ik me best voorstellen. Zij rijden Kia, jij zit in Audi. Jij hebt het liever over Zen, terwijl zij het liever over The Bold and The Beautiful hebben. Ik heb voor mezelf het echt opgegeven om uberhaupt connectie te zoeken met deze mensen. Ik ben er van overtuigd, dat wereldwijd, er meerdere mensen zijn, zoals jou! Misschien spreken die een andere taal, maar een communicatie middel mag niet in de weg staan tussen 2 mensen die elkaars vriend worden. En uiteraard kan je ook vrienden worden met iemand die totaal het tegen overgestelde is, maar de innerlijke core is vaak het zelfde. Je ziet niet snel een Christen een vriendschap maken met iemand die alles platneukt, alle drugs gebruikt en tegen religie is.

Veel mensen voelen groepsdrang. FOK! is een groot voorbeeld van allerlei mensen die groepsdrang neigingen hebben. Zie alleen al de topics, "ik ben 17 en nog maagd OH NOES". Nu heb je natuurlijk het hele debate, wij mensen moeten sociaal zijn, wij mensen moeten ons voortplanten. Dat is allemaal gelul door iemand die dat leuk heeft verzonnen. Statistisch klopt dat natuurlijk wel, en daar kun je die afleiding uit halen. Maar dat betekent ook dat er in de staart van die verdeling mensen zoals ons zijn, die bijv. veel minder die drang hebben (of juist meer). Maar om je dus af te meten met het gemiddelde en dat als maatstaf te nemen is echt zelf-kastijding.

Uiteraard betreft dit met name mensen die geen persoonlijkheidsstoornis hebben. Mensen met de diagnose Borderline, Autisme, Shizoid etc. werkt het vaak net een tikkeltje anders. Feitelijk hebben die mensen een andere samenstelling van de hersenen. Ik zeg niet beter, of slechter, ik zeg anders. Dat familie lid van mij zit bijv. al 30 jaar in de mentale opvang. Ik heb eens een MRI van haar hersens gezien. Nou, ik kan je vertellen, daar klopt niks van. Dat wil niet zeggen dat ze minder is. Absoluut niet. Maar als je haar een verhaal over Allah, Jezus, Sinterklaas en Alan Watts zou vertellen zou ze je morgen vertellen dat je hond Pietje heet bijvoorbeeld.

Voel mijn depressie weer opborrelen sinds ik "gedumpt" ben. Het is echt fucking kut en eigenlijk wil ik niet meer leven

quote:

Op zondag 12 januari 2014 01:22 schreef JR-Style-93 het volgende:
Voel mijn depressie weer opborrelen sinds ik "gedumpt" ben. Het is echt fucking kut en eigenlijk wil ik niet meer leven

Same . Al naar dokter geweest erom ?

quote:

Op zondag 12 januari 2014 01:57 schreef PowerLoungen het volgende:

[..]

Same . Al naar dokter geweest erom ?

Wat kan de dokter eraan doen dan?

quote:

Op zondag 12 januari 2014 02:22 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]

Wat kan de dokter eraan doen dan?

Je doorverwijzen naar een psych

quote:

Op zondag 12 januari 2014 02:24 schreef PowerLoungen het volgende:

[..]

Je doorverwijzen naar een psych

Zit jij daar?

quote:

Op zondag 12 januari 2014 02:24 schreef JR-Style-93 het volgende:

[..]

Zit jij daar?

Nee

quote:

Op zaterdag 11 januari 2014 00:26 schreef sitting_elfling het volgende:
Sociol comfority is bullshit. Als jij je niet lekker thuis voelt tussen psychologie studenten, maar wel loopt te klagen dat je te weinig vrienden hebt is dat toch echt zelf kastijding.

Een standpunt dat ik al langer uitdraag; wees wie je bent, be as you are.

quote:

Op zondag 12 januari 2014 01:12 schreef sitting_elfling het volgende:
Maar dat betekent ook dat er in de staart van die verdeling mensen zoals ons zijn, die bijv. veel minder die drang hebben (of juist meer). Maar om je dus af te meten met het gemiddelde en dat als maatstaf te nemen is echt zelf-kastijding.

Het is juist die uitzonderlijke groep mensen die uitzonderlijke levens leiden, in de wereld of in zichzelf, in mijn ervaring. Zij maken het leven interessant, maar zijn soms onterecht verheven naar de norm. Zie supermodellen, bijvoorbeeld. Soms zijn de uitzonderlijke mensen juist de zonderlingen, dat kan ook.
En waar het verschil zit? Deels in dat het eerste voorbeeld mensen zijn die zichzelf en hun bijzonderheden omarmen. Acceptatie.

quote:

Op zondag 12 januari 2014 01:22 schreef JR-Style-93 het volgende:
Voel mijn depressie weer opborrelen sinds ik "gedumpt" ben. Het is echt fucking kut en eigenlijk wil ik niet meer leven

Laat dat gedumpt zijn maar even voor wat het is en richt jij je maar eerst op die depressie. Die was namelijk niet weg terwijl je aan het daten was, anders was het niet zo snel terug. Gebruik dat daten niet als roze bril; dat is naar jezelf en de ander niet eerlijk.

En zelfs als je eenmaal bovenop een depressie gekomen bent, blijft het altijd een beetje waken voor herhaling. Zie het als een zwakke knie. Het is heerlijk om weer te kunnen lopen, maar met net het verkeerde stootje doet het weer pijn.

quote:

Op zaterdag 11 januari 2014 00:26 schreef sitting_elfling het volgende:

De zin van het leven? Mijn psycho-therapeut was daar simpel over.

Leven heeft alleen maar zin als je het zin geeft. In welke woord of mening dan ook, het heeft zin, als jij het zin geeft. Je kunt nog zo veel AD slikken, nog zo veel therapie volgen, nog zo veel op stap gaan, relaties hebben, maar als jij het geen zin gaat geven zal dat er ook nooit komen. Speel met het idee dat je zin kunt maken. Jij maakt zin. En op het moment dat daar besef van is, geniet daar van. Je moet niet in het verleden leven, je moet in de toekomst leven. Leef in het hier en nu. Want waarom zou je 10 jaar pijn moeten hebben om daarna pijnvrij te zijn? Kies er nu voor om in het hier en nu zin en plezier te hebben. Dat lukt mij steeds beter, met name omdat ik kleinere doelen heb genomen en bepaalde dingen in mijn leven een 'zin' label heb gegeven.

Geklooi met mijn post die hiervoor stond... Perfectionistische trekkingen worden meteen afgestraft Nou ja, in ieder geval wilde ik zeggen: mooie post. Bovenstaande stukje is vast goed (zinvol ? ) om regelmatig te lezen.
Ben de Slingers van mijn Levensfeestje zelf weer aan het definiëren en aan het onderzoeken en dat mag ik wel als mijn zin van het leven (gaan) zien. Soms kan een melancholische bui in combinatie met muziek (die dat soort buien vaak in gang zet) en zingevingsvragen best even lekker zijn, mits het niet doorslaat in een soort onmacht en paniek, zoals heel af en toe wel eens gebeurt. Weet dat me dat ook niet verder helpt

Over je post daarna ben ik nog aan het nadenken

[ Bericht 9% gewijzigd door myxomatosekonijn op 12-01-2014 11:30:26 ]

quote:

Op vrijdag 10 januari 2014 19:02 schreef Melodicloud het volgende:
Ik heb nu een half jaar behandeling gehad voor mijn minderwaardigheidscomplex en doemdenken, en ik had heel veel vooruitgang gemaakt... Het voelt nu alsof het allemaal voor niets is geweest. Ga maandag ook mijn ggz bellen om te zeggen dat ze er absoluut vaart achter moeten zetten om mij weer te laten behandelen.

Uitlaatkleppen? Ik game een beetje... voor de rest doe ik eigenlijk niets, behalve dat en series kijken.

Seriekijkende girlgamer... trouwen?

quote:

Probleem is dat ik niet enthousiast kan zijn uit mezelf als er geen reden is om enthousiast te zijn. Zelfs als ik iets oprecht leuk vind en zeg dat ik het leuk vind, komt het over alsof ik lieg. Moet wel heel erg fucking enthousiast zijn moet ik oprecht overkomen, ben ik bang

Als je niet enthousiast bent, doe dan niet enthousiast. Wees wie je bent, of dat nou down is of heel vrolijk op dat moment. Verontschuldig je nooit voor hoe je je voelt.

quote:

Op zondag 12 januari 2014 10:48 schreef myxomatosekonijn het volgende:

[..]

Ben de Slingers van mijn Levensfeestje zelf weer aan het definiëren en aan het onderzoeken

En anders gewoon wat slingers bij de Hema halen en die maar tot "zinnig" bombarderen. .

quote:

Op zondag 12 januari 2014 13:11 schreef Detroit het volgende:

[..]

En anders gewoon wat slingers bij de Hema halen en die maar tot "zinnig" bombarderen. .

Haha, kan , al creëer ik liever die van mezelf

quote:

Op zondag 12 januari 2014 01:22 schreef JR-Style-93 het volgende:
Voel mijn depressie weer opborrelen sinds ik "gedumpt" ben. Het is echt fucking kut en eigenlijk wil ik niet meer leven

Jammer. Was het een lange relatie?

Mijn uitlaatklep had even nodig om op gang te komen, maar t is toch gelukt om helemaal blij te worden. Muziek maken dus, met een baritonsax in een orkest in mijn geval

ik voel me weer gekwetst. echt een hekel aan mensen die iets afzeggen. Ik denk altijd dat het aan mij ligt ofzo. en ook altijd zo kut als initatief van jouw kant moet komen

Zow, de week is weer voorbij. Moet zeggen hij was best oke.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.