Bevallingsverhalen deel 18

Ik heb mijn verhaal ook eindelijk af.

Dinsdag 11 maart 2014
Ik ben 39 weken en 0 dagen zwanger en vandaag is het tijd voor de wekelijkse controle in het ziekenhuis. De controle is weer helemaal prima. Bloeddruk is goed, mannetje A ligt nog steeds ingedaald en mannetje B ligt nog steeds bovenop zijn broertje. Ik geef aan dat het met mij ook nog steeds prima gaat. Ik heb gisteren de schutting nog geschilderd, de buren verklaarden me voor gek, maar stilzitten ging echt niet. Toch komt het woord ‘inleiden’ weer voor in het gesprek. Ik geef aan dat ik eigenlijk helemaal niet ingeleid wil worden zolang het met mij en de mannetjes goed gaat.

Helaas vindt men in het ziekenhuis op basis van de groeiecho’s en op basis van de termijn dat inleiden nodig is. Het risico voor de jongens wordt groter naarmate we nu nog veel langer wachten. Als ik vraag wanneer de inleiding dan plaats zou moeten vinden wordt aangegeven dat ik dit zelf mag bepalen, zolang het maar deze week is. Dan is mijn keuze snel gemaakt. De jongens zullen geboren gaan worden op 14-03-14. Ik hoop al maanden om op die datum te gaan bevallen en nu het te plannen is weet ik zeker dat dit dé datum is waarop we weer papa en mama worden. Tenzij de jongens natuurlijk besluiten eerder te komen, maar ik ben bang dat dat er niet inzit. Er is namelijk niets dat wijst op een mogelijk startende bevalling.

Onderweg naar huis bel ik mijn zusje. Die is gelijk helemaal van pad en is stiekem blij dat er een datum is vastgezet, want dan kan ze vrij nemen van haar werk. Dat scheelt weer gedoe. Dat is wat mij betreft ook het enige voordeel aan een inleiding, het feit dat het te plannen is. Mijn zusje moet wel een beetje lachen als ik aangeef dat mijn man nog van niets weet. Ik wil mijn man namelijk persoonlijk vertellen wat er gaat gebeuren.
Ik rijd naar het werk van mijn man en zeg dat hij even bij me moet komen. Ik vertel hem het verhaal en hij gaat een minuut of 10 later enigszins verbouwereerd terug naar zijn werkplek, waar ook zijn broer werkt. Zijn broer ziet dat er iets aan de hand is, maar mijn man herpakt zich waardoor de alarmbelletjes die bij zijn broer gingen rinkelen weer wegebden. We willen de datum van de inleiding graag voor onszelf houden, vandaar dat zijn broer van niets mag weten. De enige persoon die buiten mijn zusje en man nog ingeschakeld wordt is mijn schoonvader in verband met de opvang van L.

De dagen gaan voorbij en er gebeurt op bevallingsgebied helemaal niets.

14 maart 2014
We mogen om 6:00 uur de verloskamers bellen. Om even voor 6 vind ik dat we lang genoeg gewacht hebben en bel ik of er een plekje is voor ons. Gelukkig is dit zo, ik had er niet aan moeten denken om pas om 10:00 weer te mogen terugbellen als het te druk zou zijn, dus we vertrekken richting ziekenhuis.
Om 7:00 uur worden de eerste controles gedaan en word ik aangesloten op het CTG. Er wordt gevraagd of het goed is als er een stagiaire bij de bevalling aanwezig is. De stagiaire zal niets doen, alleen toekijken. Ik geef aan dat één stagiaire geen probleem is, maar meer mensen wil ik er niet bij hebben (dit is achteraf de grootste fout die ik die dag maakte). Er wordt direct gesproken over het plaatsen van een elektrode op het hoofdje van T. Dit is iets wat ik eigenlijk helemaal niet wil en ik geef dit ook aan.

Helaas blijkt T. met de CTG bijna niet te registreren dus wordt op het moment dat de vliezen gebroken gaan worden om 7:38 uur toch een elektrode geplaatst. Bij het breken van de vliezen blijk ik een ruime 3 cm ontsluiting te hebben. De gyn geeft aan dat dit een mooi begin is.

We hebben afgesproken dat we na het breken van de vliezen mijn lichaam zo’n 2 uur de tijd geven om het zelf op te pakken. Het lange wachten begint. Tijdens de twee uur wachttijd probeer ik zoveel mogelijk te ontspannen en te focussen op mijn lichaam. Ik adem in door mijn neus en uit door mijn mond. Af en toe voel ik wat menstruatieachtige kramp, maar zéker geen wee. Uiteindelijk wachten we bijna 3 uur voor het infuus met synto aan gaat. Dit gebeurt uiteindelijk om 10:30 uur. Er wordt uitgelegd dat de synto ongeveer elke 20 minuten verhoogd zal worden tot er voldoende resultaat is bereikt. In dit geval zijn dat zo’n 3 weeën per 10 minuten. Ik spreek mezelf nog wat moed in, het gaat nu echt gebeuren, nog even en onze zoons worden geboren. Er flitsen wat gedachten door mijn hoofd, onder andere dat ik hoop dat we het er allemaal levend en in goede gezondheid vanaf gaan brengen. Gek is dat, tijdens de eerste bevalling heb ik me er geen seconde druk om gemaakt, nu is eventueel overlijden tijdens de bevalling mijn grootste angst. Het idee dat dochter en zoontjes op zouden moeten groeien zonder mama en dat mijn man er alleen voor zou staan bezorgt me kippenvel. Dan herpak ik me weer en focus op mijn lichaam. De eerste 30 minuten gaan voorbij zonder dat er iets gebeurt. Het infuus wordt om 11:08 uur opgehoogd naar 2,00 ml/uur. Na deze ophoging begin ik wat krampjes te voelen, maar het CTG registreert niets… rugweeën. Toch zijn ze nog niet enorm pijnlijk en is het allemaal goed te doen. Ik zit een beetje op een stoel naast het bed te wachten tot er echt iets gaat gebeuren. Tussendoor probeer ik bij familie en vrienden de schijn op te houden door te reageren op wat whatsapp berichten.

Om 11:31 wordt het infuus weer opgehoogd naar 4,00 ml/uur. Inmiddels geef ik aan dat ik rugweeën heb en we timen ze met onze telefoon, omdat de CTG niets laat zien. Telkens als er een wee opkomt roep ik start en als het weer is afgezwakt roep ik stop. Ineens vind ik het te licht in de kamer, het is erg mooi weer en de zon schijnt naar binnen. De luxaflex moeten dicht, maar er ontbreekt een touwtje. Mijn zusje en man porrelen wat met de luxaflex terwijl ik een wee heb. Ik heb gezegd dat ik ze helemaal dicht wil hebben, maar roep halverwege “stop”, dus zij stoppen pet porrelen aan de luxaflex en willen hem open laten. Ik roep nog 3 keer stop voordat mijn boodschap dat de wee weg is duidelijk is. Sufferds. Uiteindelijk lukt het de luxaflex dicht te krijgen. Fijn zo’n ietwat verduisterde kamer. Inmiddels worden de weeën pijnlijker en ga ik naast het bed op een krukje op een matje zitten. Ineens begint er water te stromen en het wil echt niet meer stoppen. Het matje is doorweekt en ook op de grond ligt een hele plens vruchtwater. We bellen de zuster en die gooit heel smerig een matje met de plastic kant onderaan op de plens vruchtwater. Ondanks dat ik volop weeën heb kan ik het vieze plensje vruchtwater onder het matje niet vergeten, daarom ruimt mijn zusje het op. Fijn!

En nu komt de haptonomie cursus weer van pas. Ik heb rond 12:00 uur rugweeën die elkaar om de 3 minuten opvolgen en het is heerlijk als mijn man tijdens een wee tegen mijn rug drukt of over mijn rug strijkt. Hij zit op een stoel achter me en weet precies wat hij moet doen en wanneer. Zo kan ik samen met mijn man de weeën goed opvangen. Ik adem langzaam in door mijn neus en blaas uit door mijn mond. Ik focus op mijn ademhaling in plaats van op de pijn van de weeën en het werkt, net zoals bij de bevalling van L. Ja, zo kan ik het nog wel een tijdje volhouden. Maar dan komen rond 12:30 uur de weeën om de 2 minuten en begint het zwaarder te worden. En dan… oh nee ik moet poepen. Ik druk op de bel en zeg tegen de zuster dat ik moet poepen. Ze staart me ietwat verbaasd aan. Ik weet wat ze denkt: persdrang. Dus ik zeg zonder dat de zuster nog iets heeft gevraagd: “nee, ik heb echt geen persdrang, ik moet gewoon echt poepen.” :’) Gelukkig gelooft ze me en hoeft er niet eerst gevoeld te worden van binnen voor ik mag poepen. Ik schaam me dood, want ik moet in de kamer waar ook mijn zusje en man zitten op een po-stoel poepen. Ik zeg nog een keer of 10 sorry, maar ik moet echt. En zo zit ik op die stoel terwijl de weeën ook doorgaan. Ik doe er dus ook nog een stuk langer over dan normaal.

Na het postoelincident slaan mijn rugweeën om in buikweeën en kruip ik toch liever in bed, want daar zijn de buitweeën weer fijner op te vangen. Om 13:00 uur vraagt de gyn of ik het allemaal nog trek want de weeën blijven om de 2 minuten komen en het is best heftig. Ik krijg het ook een beetje benauwd omdat de weeën elkaar zo snel opvolgen en geef dit aan. Gelukkig blijkt mijn saturatie gewoon goed, maar toch voel ik me niet helemaal fit. Ik geef aan dat het behoorlijk heftig is en het inmiddels steeds lastiger wordt om de weeën goed op te vangen. Er wordt besloten het infuus terug te zetten naar 2,00 ml/uur in de hoop dat de weeën dan iets minder frequent komen. Ik begin me zo langzamerhand af te vragen wanneer er iemand komt kijken hoe het ervoor staat met de ontsluiting en krijg te horen dat dit gaat gebeuren als de gyn klaar is met lunchen. Fijn! De stagiaire die ik in eerste instantie heb toegelaten begint me steeds meer te irriteren. Ze zou kijken en niets doen en nu stelt ze me allerlei vragen en tot overmaat van ramp denkt ze me ook nog te moeten aanmoedigen. “Je doet het goed hoor.” “Je kunt de weeën erg goed opvangen.” “Wat doe je dat goed.” Mens als je nu je mond niet houdt dan doe ik je wat aan! Laat me met rust. Ik begin kortaf te reageren tegen haar maar de boodschap komt niet echt over.

Ondertussen blijven de weeën elkaar om de 2 minuten opvolgen en zeg ik tegen man en zusje dat ik een ruggeprik wil als ze me zouden gaan vertellen dat er pas 6 cm ontsluiting is. Man en zusje weten dat ik tegen een ruggeprik ben en manlief zegt gelijk tegen me: “wat waren daar ook alweer de nadelen van?” Die vraag was genoeg om mij weer bij mijn positieven te brengen, nee ik wil helemaal geen ruggeprik, hoe kom ik daar nou bij.

Om 13:18 uur is het zover en wordt er eindelijk gevoeld hoe het met de ontsluiting is. En dan, het verlossende woord, 9 cm. We zijn er bijna. Om 13:54 uur geef ik aan dat het drukgevoel wat toe begint te nemen, maar ik heb nog geen persdrang. Toch heb ik 2 minuten later volledige ontsluiting. Ik heb nog steeds geen persdrang, het niet tegen te houden gevoel dat ik bij de bevalling van L. wel had ontbreekt. Toch mag ik een keer proefpersen. De gyn stopt haar vingers naar binnen en daar mag ik voorzichtig tegenaan proberen te persen. Maar zonder persdrang is dat toch een beetje vreemd. Om 14:02 uur wordt het infuus weer naar 4,00 ml/uur gezet en mag ik actief mee gaan persen. Ik heb nog steeds geen persdrang, het oergevoel ontbreekt, maar toch ga ik persen als er een wee is, je moet tenslotte wat. De gedachte dat het er bijna op zit, dat we zijn begonnen aan de eindsprint schiet door mijn hoofd. We zijn er bijna, nu nog even alles op alles en dan zijn we snel twee kindjes rijker. Het persen gaat ondanks gebrek aan persweeën toch wel goed. Ik voel T. zakken. En dan na 3 persweeën komt er om 14:08 uur een klein minimensje van 3870 gram naar buiten glibberen. Daar is hij dan, mijn zoon, onze zoon, het jongetje dat L. een grote zus maakt. Wat is hij mooi, wat lijkt hij op zijn zusje, wat is dit een heerlijk gevoel. Mijn zusje en man staan huilend van blijdschap naast mijn bed. Bij mij ontbreekt die emotie. Ik schakel na de kennismaking met T. vrijwel direct weer terug in bevallingsmodus, er moet tenslotte nog een mannetje geboren worden. Mijn man knipt de navelstreng van T. door en hij wordt bij mijn man in zijn armen gelegd. Na een paar minuten geeft mijn man T. aan mijn zusje zodat hij mij weer kan bijstaan bij de geboorte van S.

Om 14:15 uur wordt met een echo bekeken hoe S. ligt. Hij ligt in hoofdligging. Er wordt wat op mijn buik geduwd zodat S. naar beneden zakt. Ondertussen wordt het infuus op 16,00 ml/uur gezet en worden de vliezen door de gyn gebroken. Er komt een enorme plens vruchtwater naar buiten, de gyn springt naar achteren, maar toch komt het op de suède pumps van de gyn terecht (dat zag mijn zusje) , de gyn had die dag namelijk geen dienst op de verloskamers, maar in verband met drukte was ze opgeroepen. En dan… er wordt met de echo naar de hartslag van S. gekeken en er ontstaat een beetje vreemde sfeer onder de artsen. Ik hoor de woorden ‘ok bellen’ en ‘keizersnede’ vallen. Het is me op dat moment nog niet helemaal duidelijk wat er aan de hand is. Totdat de gyn me vertelt dat er sprake is van diepe bradycardie bij ons kindje en dat men het OK team in paraatheid aan het brengen is voor een spoedkeizersnede. S. heeft het moeilijk, de navelstreng blijkt te zijn uitgezakt en daardoor krijgt hij niet voldoende zuurstof. De gyn geeft aan dat ik een kans krijg om het zelf te doen, maar dat ik exact moet doen wat zij zegt en naar niemand anders mag kijken of luisteren. S. moet geboren worden en snel. Het is 14:25 uur als er een kiwi cup (mini vacuuüm) op het hoofdje van de S. gezet wordt. En juist op het moment dat ik graag weeën wil hebben om op te persen komen ze niet. Er komt een soort van oer overlevingskracht in me naar boven en ik vraag de gyn of ik ook mag persen zonder dat ik een wee heb. De gyn geeft aan dat het mag als het lukt. Nou en of dat lukt! Ik pers en pers en pers, ik pers zo hard dat ik sterretjes zie. Het kan me niet schelen, ik pers nog meer en ondertussen trekt de gyn ook aan de vacuüm. Ik pers alsof mijn leven er vanaf hangt. Mijn man staat naast me en die hoor ik ook meepersen. Ik zie in mijn ooghoek mijn zusje huilend met T. in haar armen zitten. Ondertussen blijf ik doorpersen. Persen, druk erop houden terwijl ik uitblaas, nieuwe hap lucht en weer persen. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar toch duurt het maar twee minuten en in totaal 2 echte weeën voordat S. van 3670 gram om 14:27 uur als sterrenkijker geboren wordt.

S. wordt op mijn buik gelegd. Als ik S. optil om hem te bekijken vallen de armpjes en beentjes als een lappenpopje naar beneden en hij is helemaal blauwig, hij ademt niet. Ik schrik ervan en leg hem snel weer neer. Mijn mannetje, mijn kleine mannetje. Er hangt een heel vreemde sfeer op de kamer, artsen lopen heen en weer, bellen, er gebeurt van alles en toch gaat het ook langs me heen. Eigenlijk zou mijn zusje de navelstreng doorknippen, maar omdat zij met T. in haar handen zit is hier geen tijd voor en wordt de navelstreng door mijn man doorgeknipt. S. wordt direct opgepakt en naar de reanimatiekamer naast mijn verloskamer gebracht. Mijn man gaat met hem mee. Ondanks dat S. er echt niet goed uitzag toen hij op mijn buik lag voel ik me verrassend kalm, iets in me zegt dat het allemaal goed komt. Het klinkt misschien heel vreemd, maar ik heb me na de geboorte geen moment druk gemaakt over de afloop. Misschien door de hormonen, maar ik was ervan overtuigd dat het goed zou komen. En na een paar minuten horen we gehuil komen uit de kamer naast ons. S. huilt. Opluchting. Om 14:43 uur komt de kinderarts bij me en vertelt dat S. beademd wordt via CPAP en daarom naar de neonatologie afdeling moet. Op zich was hij snel bijgetrokken en ademde zelf, maar toen ze de CPAP eraf haalden zakte zijn saturatie toch weer en moest de CPAP weer aan. Dat was reden om hem op te nemen op de neonatologie afdeling. De kinderarts geeft aan dat S. wel nog even een minuutje bij me mag liggen voor hij meegenomen wordt. Ook geeft hij aan dat ik niet moet schrikken van de couveuse met alle toeters en bellen. Dan komt S. nog even bij me voor hij met papa vertrekt naar de neonatologie. We maken nog snel een foto en daar gaat hij. Mijn arme kleine kereltje. Gelukkig is hij in goede handen en is zijn papa bij hem. In de uren na de geboorte wisselen mijn man en zusje elkaar af. Ze gaan om beurten naar S. zo is er altijd iemand bij mij en altijd iemand bij S. Ik vind dit een ontzettend fijn gevoel. Via mijn zusje en man krijg ik regelmatig foto’s toegestuurd en updates over hoe het met hem gaat. Al vrij snel na aankomst op de neonatologie kon de CPAP toch uit en kon S. het zonder ondersteuning af. Het zag ernaar uit dat hij maar één nachtje hoefde te blijven als het zo goed zou blijven gaan. Klein dapper mannetje, mijn S.

Ondertussen is ook de placenta geboren en die blijkt na controle compleet. Vervolgens wordt er bekeken hoe ik er vanaf ben gekomen. Ik zou bijna een vreugdedansje willen maken als me verteld wordt dat er geen schaafjes, scheurtjes of wat dan ook zijn down there. Het is gewoon helemaal gaaf daar beneden. Wat een opluchting, geen hechtingen. Hoera!
Toch blijf ik de uren na de bevalling behoorlijk wat bloed verliezen. De eerste keer dat ik een guts bloed verlies schrik ik en druk op de bel. Er komt niemand en ik stuur mijn man de gang op. Het voelt niet goed. Mijn baarmoeder is door het enorme oprekken in verband met tweeling wat lui en wil niet goed samentrekken, ondanks infuus met synto. Ik blijk 400 ml bloed te zijn verloren. Men is er niet helemaal gerust op. Er duwen en voelen telkens weer andere mensen op en aan mijn buik. Ik lig telkens kermend van de pijn in mijn bed, mijn man houdt mijn hand vast als hij niet bij S. is. Wat is dit naar, mijn hele buik is beurs en toch blijven er mensen aan voelen en op duwen. En het bloeden wil ook maar niet stoppen. Er wordt om 15:50 uur een katheter geplaatst om mijn blaas te legen. Dit kan schijnbaar ook reden zijn dat de baarmoeder niet goed samentrekt. Het plaatsen van de katheter is hel, wat doet dat pijn aan mijn gezwollen onderkant. Om 16:20 uur heb ik 1150 ml bloed verloren. Helaas heeft de katheter ook niet het gewenste effect. Om 16:31 uur komt er een nieuwe gyn langs. Dokter van Lith. Hij komt binnen, aait me over mijn neus (daar kon hij aan voelen hoe mijn toestand was of iets dergelijks. Koude neus was niet goed, warme wel) en drukt vervolgens met zijn volle gewicht op mijn buik. Ik verga van de pijn en voel alweer een guts bloed naar buiten stromen. Omdat mijn bloeddruk inmiddels wat aan de lage kant is besluit de gyn dat ik 2 liter vocht moet krijgen. Dit zorgt ervoor dat mijn bloeddruk wat stijgt, maar het bloedverlies blijft. Ook wordt er een extra infuus aangelegd voor het geval ik een bloedtransfusie nodig heb. De stagiaire gaat dit doen. Vreemd, ik dacht dat ze alleen zou kijken. Nouja, het kan me ook niet schelen ook. Ondertussen wordt mijn baarmoeder gemasseerd door een andere arts. Omdat ik de stagiaire niet vertrouw, ze heeft inmiddels geen goede reputatie meer bij me, doe ik mijn ogen dicht als ze gaat prikken. De gyn die mijn baarmoeder masseert schrikt een beetje en zegt dat ik mijn ogen open moet houden. Ik geef aan dat ik alleen even aan het focussen was op de prik. Het feit dat ik de stagiaire niet vertrouw laat ik maar even achterwege. Ze prikt bibberend mijn infuus. :’) Om 18:55 uur heb ik meer dan 1,5 liter bloed verloren en wordt besloten dat ik naar de OK moet.

Hoewel ik narcose altijd heel eng heb gevonden doet het me nu helemaal niets. Ik ben al lang blij dat er iets aan het bloeden gedaan wordt, want ik ging me toch enigszins slapjes voelen. Onderweg naar de OK lig ik nog wat grapjes te maken. Ze zullen vast gedacht hebben dat ik niet goed snik was. Ik vertelde dat ik nu ik toch in het ziekenhuis moest bevallen ik voor de all inclusive formule inclusief operatie ging. Ook op de OK vond ik het allemaal wel interessant. Ik mocht op de operatietafel gaan liggen en toen had ik ineens een helder moment. Ik zei tegen de anesthesist: “Wil je niet weten hoeveel ik weeg?” Hij gaf aan dat hij dat net wilde gaan vragen. Ik zei dat ik die ochtend nog 87 kilo woog, waarop hij zei: “ja maar je bent onderweg wat kwijtgeraakt hè.” Ja dat is waar. Ik vroeg nog of ik een echte narcose of alleen een soort roesje zou krijgen. Nee, het was een echte narcose. Ik kreeg een kapje zuurstof op, bah wat stinkt dat, vervolgens kreeg ik iets van pijnmedicatie en daarna het narcosemiddel. Ik wenste de artsen succes, zei dat ik even lekker ging slapen en het volgende moment werd ik wakker in de uitslaapkamer. Ik vroeg de arts aan mijn bed wat ze gevonden hadden en het antwoord dat ik kreeg was: “dat ga ik je niet vertellen want dat ben je straks toch vergeten.” Guess what, ik weet nog dat ik die vraag stelde en dit antwoord kreeg. :’) In totaal heb ik 2500 ml bloed verloren. Toen ik weer naar de afdeling mocht stond mijn man al op de gang te wachten. Fijn hem weer te zien, mijn rots in de branding.

Toen ik terugkwam op mijn kamer stond er een cadeautje op me te wachten. Een cadeautje in de vorm van een klein mannetje. S. hoefde niet langer op de neo te blijven, maar mocht bij me op de kamer. Ik heb gelijk met hem geknuffeld. Ik had nog een infuus om mijn baarmoeder samen te laten trekken, dat moest 12 uur lang blijven zitten. Die nacht doe ik geen oog dicht, waarschijnlijk een combinatie van net bevallen en allerlei vreemde geluiden in het ziekenhuis. ’s Morgens mogen mijn infuus en katheter eruit. Ook mag ik douchen. Ik voel me nog slapjes en moet voor ik mag douchen eerst 10 minuten op de rand van mijn bed zitten. Dit gaat goed en dus mag ik met hulp van mijn man douchen. Het douchen is enorm vermoeiend en ik voel me na afloop alsof ik een paar kilometer heb hardgelopen. Mijn HB is gedaald naar 4,6 en er wordt overleg gepleegd of ik wel of niet naar huis mag. Tijdens de visiteronde wordt me gevraagd of ik me goed genoeg voel om naar huis te gaan. Ik wil maar wat graag naar huis en geef aan dat ik me daar goed genoeg voor voel, ook al is dat misschien niet helemaal waar.
’s Middags om 14:30 uur mogen we naar huis. Thuis leggen we de jongens in hun bedje en laten L. naar huis komen. We vragen L. om zoals elke dag te gaan kijken of de broertjes er misschien al zijn. L. gaat naar de babykamer en de uitdrukking op haar gezichtje als ze een broertje in het bedje ontdekt is priceless. En eindelijk zijn we compleet. We hebben een gezin van 5, we hebben drie mooie kindjes, wat een rijkdom, het is goed zo.

En foto van man, ik, S en T in spoiler.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Oh Nikki wat een mooi verhaal Wel schrikken zeker, dat je alsnog onder het mes moest

Nikki, wat een verhaal! Mooi, ontroerend, spannend..maar vooral met een supergoed einde. Of eigenlijk een begin

Ohh Nikki wat een verhaal en zo'n bikkel als ik je maanden gevonden heb, zo'n bikkel ben je weer geweest op de 14e. Jij kanjermama!

Nikki, heel mooi verhaal. En zo stoer hoe je S. er zelf uit hebt gekregen. . En ook mooi hoe je meteen toch wist dat het goed zou komen. Gelukkig maar, want ik vond het al lezend al superspannend en emotioneel. Geniet van je jongetjes.

Sjonge

Wat een prachtig verhaal NIKKI

_{ik had echt een heel ander beeld van jouw man op basis van jouw verhalen..}

Wauw Nikki, wat een verhaal...

Wat een spannend verhaal zeg! Maar van harte met je mooie gezin.

quote:

Op zondag 23 maart 2014 22:51 schreef gewoonmezelf87 het volgende:
Wat een prachtig verhaal NIKKI

_{ik had echt een heel ander beeld van jouw man op basis van jouw verhalen..}

Vertel... nu ben ik benieuwd.

quote:

Op zondag 23 maart 2014 22:57 schreef _NIKKI_ het volgende:

[..]

Vertel... nu ben ik benieuwd.

ja ik weet niet, sowieso ouder... maar op de foto ziet ie er ook uit als een rots, niet gek te krijgen,.en dat strookt niet met zn zwangerschaps syndroom maar niks negatiefs hoor

quote:

Op zondag 23 maart 2014 23:05 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]

ja ik weet niet, sowieso ouder... maar op de foto ziet ie er ook uit als een rots, niet gek te krijgen,.en dat strookt niet met zn zwangerschaps syndroom maar niks negatiefs hoor

Haha, ja de vreemde combi met zwangerschapssyndroom snap ik wel. Eigenlijk is mijn man gewoon een heel stoere bouwvakker. Maar dus wel eentje met een heel klein hartje als het om zijn gezinnetje gaat.

quote:

Op zondag 23 maart 2014 23:16 schreef _NIKKI_ het volgende:

[..]

Haha, ja de vreemde combi met zwangerschapssyndroom snap ik wel. Eigenlijk is mijn man gewoon een heel stoere bouwvakker. Maar dus wel eentje met een heel klein hartje als het om zijn gezinnetje gaat.

Nikki, wow...!

Wow, Nikki, goed gedaan hoor!

NIkkie wat heb je dat mooi beschreven. Een heftige bevalling met een prachtig tweetal als resultaat.
Sterkte met herstellen, veel plezier met je 3 tal en jou man is een held !

Nikki wat een mooi verhaal.
En wat een spanning aan het einde, als je eigenlijk denkt dat het al bijna klaar is . Gelukkig is alles goed gekomen en heb je je mannen lekker thuis.

Heb je nu nog last van het bloedverlies?

Wauw! En het moment dat L een broertje ontdekt

Nikki, wat heb je het fantastisch gedaan

En heel veel herkenning in je verhaal! Vooral over de slechte start van S. en je rust daarbij. T. had ook opstartproblemen en moest ook aan de CPAP, maar ondanks dat voelde ik me zo rustig en zo vol vertrouwen dat ons jongetje het wel zou redden! Bijzonder vind ik dat

Wat een mooi verhaal

Klinkt heftig Nikki! Maar wel goed gedaan!

Nikki, je lappenpopje Maar wat is hij snel opgeknapt! Een heel mooi verhaal, het klinkt in de oren van een één-jongens-moeder echt heel heftig en zwaar en jij schrijft het alsof je het op oerkracht allemaal even hebt gedaan. Nogmaals gefeliciteerd!

Nikki . Jij bent echt een topwijf!

Nikki jij stoere en sterke vrouw. Dat heb je maar even heel knap gedaan. Ik vond je al zo sterk tijdens je zwangerschap en na zo'n bevalling ben je al weer heel snel op de been. Geniet van je prachtige gezin.

Jemig Nikki, ik zit me hier gewoon een potje te janken. Wat een heftig maar ook heel mooi verhaal en wat geweldig dat het zo goed met je jongens gaat en L die haar broertjes ontdekt en en en