Bevallingsverhalen deel 18

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 09:04 schreef Chanty het volgende:
Wat een lieve reacties allemaal mignonne en wupwup zijn mijn helden inderdaad ben echt zo blij dat ik dankzij hen de kans heb gekregen om het zelf te proberen. Daardoor kan ik gewoon vrede hebben met de keizersnede.

En heb toen ik op de operatietafel lag en bijna dicht was tegen de gyn gezegd: zal ik een geheimpje vertellen? Toen inderdaad gezegd van haar collega die niet wilde strippen en dat een vk die ik ken me gestript heeft. Toen keek ze me aan en zei: dat had ik ook gedaan.

Geweldig!

Echt ademloos zitten lezen! Top gedaan en zo fijn dat die 'eigen start' je nu zoveel vrede met de keizersnede heeft opgeleverd! Dus inderdaad ook grote hulde voor WupWup en Mignonne

Chanty , wat heb je het enorm goed gedaan! Fijn dat je nu vrede hebt met de keizersnede.
En WupWup en Mignonne

Chanty prachtig verhaal. Sterke vrouw!

En voor wupwup en Mignonne. Superlief!

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 09:04 schreef Chanty het volgende:

En heb toen ik op de operatietafel lag en bijna dicht was tegen de gyn gezegd: zal ik een geheimpje vertellen? Toen inderdaad gezegd van haar collega die niet wilde strippen en dat een vk die ik ken me gestript heeft. Toen keek ze me aan en zei: dat had ik ook gedaan.

_{zou ze collega er ook op aanspreken?}

Wat een bijzonder verhaal, Chanty. Je zoon kan al zo ontzettend trots zijn op z'n stoere moeder. . En wat een schoonheid. .

Chanty wat mooi geschreven

quote:

Op donderdag 26 juni 2014 10:02 schreef WupWup het volgende:

[..]

_{zou ze collega er ook op aanspreken?}

Dat vraag ik me ook af idd. Maar ik wil met de nacontrole (neem aan dat ze dan ook vragen hoe ik het allemaal ervaren heb) wel nog een opmerking erover maken.

Chanty wat een mooi verhaal , ik zat telkens met kippenvel te lezen. En wat ontzettend goed dat je er gewoon voor bent gegaan en je mannetje zelf zijn geboortedag heeft uitgekozen. En voor de vk's hier op fok.

Mooi geschreven Chanty!
Mooi om te lezen hoe je hebt voorbereid op je bevalling en hoe fijn dat je het eerst zelf hebt kunnen proberen. En wat een mooi jochie heb je gebakken

Wat fijn Chanty, dat je tevreden terug kan kijken, ondanks dat je liever geen keizersnede had. Mooi geschreven

Chanty! Wat een goed verhaal! Fijn dat je het toch eerst zelf geprobeerd hebt..

Ik merk dat ik de laatste dagen ook steeds vaker terug denk aan de bevalling. De meiden zijn al bijna een half jaar oud dus hier het verhaal..

Dinsdag 7 januari (35+4)
Controle bij de gyn. De onderste baby ligt sinds vier weken in stuit. De laatste dagen heb ik een hoop geprobeerd om haar te laten draaien, want een tweeling in stuit is hier in DLD sowieso reden voor een keizersnede. Ik ben er van overtuigd dat ik het ook zo kan, maar het ziekenhuis is onverbiddelijk. De echo laat een verrassend beeld zien; er ligt een hoofdje onder. Volgens de gyn van baby twee, ipv baby 1. Maar hey, een hoofd is een hoofd! Ze raad me aan om bij de afspraak in het ziekenhuis van komende vrijdag een inleiding te bespreken, zolang het nog zo blijft..

Woensdag 8 januari (35+5)
Nadat R. met de kinderen de deur uit is, besluit ik eindelijk mijn ziekenhuistas te pakken. De tas met spullen voor de babys stond al een tijdje klaar, maar het pakken van mijn eigen tas schuif ik al eeuwig voor me uit.
Tijdens het pakken Whatsapp ik wat met een vriendin. Donderdagmiddag hebben we een afspraak staan en zij neemt op haar weg hierheen de kinderen mee van de opvang. Ik grap nog dat ik dan ga bevallen, dan heb ik meteen oppas.
Voor de erkenning heb ik mijn zogenaamde Aufenthaltserlaubnis nodig en die heb ik tijdens de verhuizing in een doos vol andere papierzooi gegooid. Ik zit op de hoek van het bed en doorzoek de doos, als R. weer thuis komt. Hij heeft zijn jas nog aan, ik ga rechtop zitten en.. *pats*. Broek nat. R. vraagt wat er is en ik geef aan dat ik ofwel in mijn broek plas, of dat mijn vliezen gebroken zijn. Terwijl ik dat zeg komt de volgende golf. Duidelijk dus, vliezen. Leuk, schiet het door mijn hoofd. Drie keer een heel ander bevalbegin. R. rent ondertussen als een kip zonder kop rond en blijft maar roepen wat hij nu moet doen.

Handdoeken dan maar, om mee te beginnen. Kraamverband. En het nummer van het ziekenhuis, want het is nog te vroeg, ze moeten eigenlijk nog binnen blijven. Het ziekenhuis zegt me direct te komen en wel met een ambulance. Ambulance gebeld en me omgekleed. De ambulance is echter zo snel, dat ik nog in mijn ondergoed sta terwijl de broeders binnenkomen. Ze vragen hoe het gaat en ik geef aan dat alles ok is, maar dat ze misschien beter R. kunnen helpen, die nog steeds vrij gestressed rondloopt. Ik mag zelf naar beneden lopen en hoop dat we geen buren tegenkomen.

Bij het ziekenhuis aangekomen, moet ik in een rolstoel. Ik geef aan dat ik prima zelf kan lopen, maar de ambulancebroeders geven aan geen zin te hebben in ruzie met de verpleging. Nou goed...rolstoel dus. Bij de afdeling verloskunde, worden de standaard onderzoekjes gedaan. Urine, bloeddruk, ctg. Als ik aangeef dat er een hoofdje onderop ligt, wordt ik sarcastisch aangekeken, met de vraagt: "zegt wie?" Ik wil graag normaal bevallen, maar dat betekent nog lang niet dat ik ga liegen over de toestand van de babys. Maar inderdaad, de echo laat wederom een hoofdje zien. En toch van baby 1. De kleinste, dus er moet een gewichtsschatting gedaan worden. Bij een verschil van >500gr. gaat het alsnog een keizersnede worden. Het verschil komt op 600gr. en ik vraag om in overleg te gaan met het hoofd Gyneacologie. Het is tenslotte niet mijn eerste kind en mijn tweede bevalling verliep ongecompliceerd en duurde van begin tot eind iets meer als 2uur.

Ik krijg groen licht! Tot 15.00u de tijd om weeen te krijgen, anders gaan ze inleiden. Ik krijg antibiotica , aangezien tijdens de zwangerschap niet getest is op streptokokken B. Mijn vriendin J. is intussen ook aangekomen. Ik wilde graag dat zij erbij was, voor het geval er iets niet goed gaat. Op die manier kan iedere baby iemand meekrijgen richting Neonatologie. Ze heeft gedeeltelijk vrij gekregen van het werk, tussen 16-18U moet ze aanwezig zijn, wat betekent dat ze van 15-19U niet in het ziekenhuis kan zijn.

Ik ben wat in me gekeerd. Ondanks dat ik weet wat er gaat gebeuren, ben ik bang. De vorige bevalling was een inleiding. Was dat de reden dat hij zo snel ging? En nu is alles nog zoals het is, maar straks heb ik 4!!! kinderen. Was het echt zo'n goed idee? Kan ik dat wel?

Vanaf ongeveer 14U beginnen er wat krampen op te komen. Ze zijn niet pijnlijk, maar ik probeer me er wel op te concentreren en ben stil en heb mijn ogen dicht op het moment dat ze opkomen. Ik stuur R. en J. van de kamer, zodat ik naar de wc kan. Rond 15U moet J. weg en ik geef al aan dat ik niet kan beloven dat ze er bij kan zijn. Bij Noah begon de bevalling om 16U en was om 18.13 voorbij. Ze geeft me een dikke knuffel, zegt dat ik het kan en gaat weg.

Dan is het zo ver. Controle. De weeen zijn nog steeds meer kramp als echte weeen, dus ik stel me er niet al teveel van voor. 5cm! Dat was een leuke verrassing! Ik word aan de ctg aangesloten en krijg te horen dat ik zelf aan mag geven wanneer ik naar een verloskamer wil. Ik zeg direct dat ik dat graag direct na de ctg wil. De vorige keer moest ik met persdrang naar de verloskamer lopen, dat wilde ik niet nogmaals.

Na een tijdje aan de ctg gelegen te hebben, voel ik dat het snel gaat. Ik zeg R. de verloskundige te halen, zodat ik naar de verloskamers kan. Hij treft een vk in opleiding, die eerst de ctg wil bekijken. Baby 1 is weer niet mooi op de ctg te zien. Dit is al de hele zwangerschap het geval, maar zij wil perse dat we nog 20min schrijven om te kijken hoe baby 1 het doet. Ik geef aan dat ik echt NU naar de verloskamers wil, maar ze is onverbiddelijk. Ik zeg R. dat hij er op aan moet dringen dat ik echt moet, dat ze daar ook ctg kunnen schrijven en dat ik echt niet meer kan wachten. Gelukkig komt er dit keer een andere verloskundige binnen, die me direct loskoppelt en me naar de verloskamers wil brengen. Dan gaat het opeens snel. Het is half 6, als ik een laatste whatsappje stuur aan mn moeder. Ik sta op, krijg een wee. Loop naar het toilet, krijg een wee. Op het toilet, een wee. Van de wc af, een wee. Ze zijn allemaal kort, heftig, maar niet superpijnlijk. Maar, zoals bij de vorige keer, ik voel dat het snel gaat. In twee weeen loop ik naar de verloskamers toe. Ik neem op mijn knieen plaats op het bed en daar is ze weer. De ctgmiep Ik zeg dat ze mn ondergoed uit moet trekken. Ze blijft proberen de ctg aan te sluiten. Ik herhaal nogmaals; mijn onderbroek moet uit. En daar is een oude verloskundige, hoort mij vanaf de gang en beveelt de vk in opleiding mijn ondergoed uit te trekken. En meteen er achter aan, met een krachtige perswee, is daar Emmy.

R. staat aan mijn hoofdeinde en zegt alleen maar "niet kijken, je mag niet kijken". Maar natuurlijk kijk ik. En daar achter mij, tussen mijn benen, ligt een hele kleine baby. Heel stil. Het is 17.58u. Huilen doet ze niet, maar dat deden de beide groten ook niet. Ze wordt heel snel afgenaveld en na een wrijfbeurt met wat handdoeken, gaat het al snel beter met haar. Ze is zo vreselijk klein! De verloskundige vraagt of papa haar vasthoudt, terwijl de bevalling verder gaat en ik zeg volmondig ja! Van te voren had hij aangegeven dat liever niet te doen. Maar terwijl ik me omdraai en op bed ga liggen, zie ik hem zitten met, op dat moment, zijn jongste dochter, en zie dat hij er van geniet dat hij de eerste is die haar vast heeft.

En dan gaat het verder. Ik krijg een wee-opwekkend middel in mn infuus gespoten. Door de enorme plek in mijn buik, hebben de weeen minder effect. Er wordt een echo gemaakt en baby twee wordt gedraaid, zodat ook zij met haar hoofdje naar beneden komt te liggen en de vliezen worden gebroken. Zo vergaat er een kwartier, waarbij ik de vk i.o. nog toebijt dat ik toch zei dat dat ondergoed uit moest...tot de verloskundige aangeeft dat ik best mee mag persen. Ohja! Door de verandering van positie, voelden de weeen ineens heel anders aan. Er volgen nog twee persweeen en daar is dan Hanne! Het is 18,18u. Wat is ze klein, maar zo groot vergeleken met haar kleine grote zus. Ik mag zelf de navelstreng doorknippen, wat helaas bij Emmy niet mogelijk was en dan kan ook ik eindelijk een baby bij me houden.

Intussen komt J. binnen in een waar slachtveld. De kamer ziet eruit als de gemiddelde slachterij, gecombineerd met een golfslagbad. Twee babys zorgen voor een hoop zooi, vanaf de bevalling al Hanne ademt wat gek en gaat daardoor op controle naar de Kinderarts. R. gaat mee, maar komt al snel weer terug, met de mededeling dat er geprikt wordt. Wat doet hij dan hier, ipv bij mijn meiske?! Na een paar minuutjes krijg ik haar terug, met een metertje die het zuurstofgehalte in haar bloed meet. Helaas blijft het ademen raar pieperig en wordt ze opgehaald om naar de neo te gaan. Dit keer gaat J. met haar mee, die beloofd bij alle onderzoeken te blijven.

En dan ben ik alleen met R. en Emmy. Op dat moment zorgt het voor afleiding en lijkt alles ok. Er was een bevalling, er is een baby. Pas later, als ik een foto van Hanne op de neo zie, dringt het tot me door. Er is er nog een. Een die ik nu niet vast kan houden en kan helpen.

Emmy wordt gewogen en aangekleed. Ze weegt 1770 gram en is 46 centimeter lang. Van J. krijg ik de gegevens van Hanne te horen. 2660 gram en 51!! centimeter. Dat was een reusje geweest, als ze tot de UD in mijn buik was gebleven.

Het is erg druk op de verlosafdeling, dus het duurt lang eer ik gehecht word en kan douchen. Het is rond 11u als we aankomen op de kraamafdeling. Ook die ligt vol, dus ik kom op een kamer te liggen met een andere vrouw. Ik laat Emmy achter bij de verpleegster en laat me door R. naar de neo rijden, om Hanne te bekijken. Ik moet vreselijk huilen en voel me schuldig dat ik niks voor haar kan doen. De arts zegt dat ze goed stabiel is, maar dat we er rekening mee moeten houden, dat ze naar een ander ziekenhuis gebracht wordt. De neo is vol en ze hebben liever een plek vrij voor noodgevallen.

R. gaat naar huis om te slapen, maar een uur later krijg ik bezoek van de kinderarts. Hanne wordt overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en Emmy moet ook naar de neo. Door alle drukte en hectiek waren ze vergeten te vermelden dat ze zo weinig woog. Ze kan haar temperatuur ook niet goed vasthouden, dus ze moet in een warmtebedje. Ik bel R. weer, zodat hij kan helpen met de verhuizing. Er worden ambulances gebeld en dan moet ik Emmy afgeven. De kinderen moeten in een speciale ambulance, onder begeleiding van een verpleegster en de kinderarts. Ik word weggereden en het is als een boze droom. Ik rij midden in de nacht, in een ambulance, met een lege buik, lege armen en mijn babys zijn ver weg. Rond 2u 's nachts komen we bij het andere ziekenhuis aan. Ik word opgenomen op de jeugdafdeling, omdat de kraamafdeling vol is. Ik ben te moe om nog na te denken en ik moet slapen. Ik probeer de gedachte aan de babys weg te dringen, want ik kan nu niks voor ze doen. Met moeite val ik in slaap.

Rond 5u word ik wakker en vraag een verpleegster of de babys er al zijn. En ja! Rond drie u zijn ze aangekomen en ze rijdt me met een rolstoel naar de neonatologie. En daar, apart van elkaar en met heel veel snoertjes en apparaten, liggen mijn babys. Ik herken ze gelukkig, dus ze hebben de goede kindjes vervoerd een lieve verpleegster legt het eea uit, vertelt over de verzorgingstijden en dan g ik weer naar mijn kamer. Half 8 word ik verwacht voor voeding en luiers. Ik ben nog niet fit genoeg om voor twee babys te zorgen (staand), dus ik verschoon Emmy (Hanne mocht niet, ivm de beademing waar ze aan lag, dat deed de verpleegster) en ik geef haar een flesje. Door het lage geboortegewicht mag ze niet aan de borst, dat zou teveel kracht kosten.

Rond 10u krijg ik een nieuwe kamer toegewezen, om om 15u weer te worden verhuisd. En dan word het me allemaal teveel. Ik ben nog geeen 24u geleden bevallen en ik heb nog geen half uur kunnen genieten van mijn meisjes of welverdiende rust. Ik huil en een lieve verpleegster troost me, brengt me naar de babys en praat me moed in. Ik wil mijn moeder bellen, die had aangegeven dat ze bereikbaar zou blijven, maar ik krijg haar niet te pakken. Ik voel me heel zielig en alleen en nog een aansteller ook, want die arme babys boven hebben het veel zwaarder. En dan gaat de deur open en staan mijn moeder en mijn zus voor mijn neus. Perfecte timing. Ze hebben de hele dag in de auto gezeten, zodat ze er even voor me konden zijn. Ik huil en wil de babys laten zien, maar eigenlijk mag er geen bezoek op de neo. Er wordt een eenmalige uitzondering gemaakt en dan kan ik eindelijk iemand de babys laten zien.

Na twee dagen mocht Hanne van de Cpap af en na 9 dagen mochten ze mee naar huis. Emmy was op dat moment nog steeds onder de twee kilo. Nu zijn ze 5,5 maand oud en beide ruim 7 kilo.
En die zorgen die ik had tijdens de bevalling en de zwangerschap, ie zijn weg. Natuurlijk is het druk en veel werk en word ik wel eens gillend gek als ze alle vier tegelijk iets willen. Maar ik ben dolgelukkig dat ze er zijn

Achtung...foto-spam.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Wat een verhaal Linda. Veel herkenning hier, ook het stukje over de veranderende weeën na de geboorte van de eerste baby, heel vreemd vond ik dat.

Wat een rollercoaster zo net na de geboorte zeg. Jullie zijn wel erg vaak verhuisd.
Vind jij het niet moeilijk om de foto's terug te zien van Hanne aan de CPAP? Ik heb zulke foto's ook van S. maar ik vind het heel moeilijk om ernaar te kijken. Een beetje dat gevoel wat jij beschrijft dat ze daar ligt en dat je niets voor haar kan doen.

Gelukkig is alles goed afgelopen en mochten ze best snel allebei lekker met jullie mee naar huis. En wat een mooie meiden zijn het zeg!

Oh Linda, tranen in mn ogen! Wat heb jij een oerinstinct zeg! En dat je moeder en zus er ineens ware.

En Chanty, zo knap gedaan! Jullie hebben het gewoon samen gedaan

Jeetje Linda, heftig om te lezen.
En wat zijn jullie vaak verhuisd. gelukkig kwamen je moeder en zus langs.
Je hebt 2 mooie meiden zeg!

Linda, wat ben jij goed in bevallen! Wat gaaf dat je ook op handen en knieen bent bevallen. Met alle medische interventies stel ik me Duits baren toch altijd plat op de rug voor met beensteunen en een half bed Die vio Als het goed is, heeft ze nu wel geleerd te luisteren. Maar hemel, die nasleep Man, m'n hart breekt al nu ik dit lees, ik kan me niet voorstellen hoe het is als je er midden in zit. Je hebt wel twee fantastisch leuke dametjes erbij gekregen

Omg die studenten ook he
Linda wat een mooi verhaal jeetje zeg. Ik herinner me je allereerste echofoto nog, en daarna die tweede foto met een tweede kindje erop en kijk nu eens! Wat zijn ze mooi en wat heb je het geweldig gedaan! Wat wup zegt, wat voel jij je lijf goed aan. Ik schoot vol van het stukje over dat je niets voor ze kon doen, wat mort dat ongelofelijk zwaar zijn om toe te kijken zo. Fijn dat je zoveel mensen op het goede moment om je heen had zeg!

Wat een mooi verhaal Linda! Wat fijn dat je moeder en zus er voor je waren Ik bedacht me laatst nog dat ik eigenlijk weinig van jouw bevalling wist. Ik zie ook een heleboel raakvlakken met mijn bevalling. En vind het dan ook weer zo raar hoe verschillend de protocollen zijn (hoewel dat misschien ook met de termijn te maken had, ik mijn beleving zat je wat meer bij mijn termijn). Gebroken vliezen waren hier in elk geval geen reden voor een inleiding. Wat fijn dat je het toch zelf hebt kunnen doen! En wat een verschil tussen je meisjes in gewicht. Dat heeft die kleine slokop toch lekker ingehaald

En die foto's

Linda wat een heftig verhaal. Wel heel mooi geschreven. En wat een prachtige meisjes

Linda, wat een verhaal! Wat heb je dat goed gedaan!

O Linda, ik moet vaak slikken van bevallingsverhalen en een enkele keer krijg ik echt tranen in mijn ogen, maar dit keer rollen ze er ook uit. Wat schrijf je het mooi, alles. Wat ben je een sterke kanjer! Wat fijn dat je moeder en zus er waren en je je meisjes kon laten zien

Nikki, ik vind dat wel moeilijk ja. Aan de andere kant heb ik m ook wel eens "misbruikt". Mijn opa en oms negeerde deze zwschap zoveel mogelijk, en de geboorte ook. Toen heb ik ze die foto gestuurd..dat kwam wel binnen

Mignonne; ja..altijd die in opleiding hihi, nee hoor. Heb bij de andere twee bevallingen hele fijne vios gehad

wup, daar zijn ze dan weer heel vooruitstrevend mee. Bij Lotte stelden ze het ook voor, maar wilde ik zelf niet. Heb toen wel het bad geprobeerd, maar vond ik niks. Bij Noah ben ik ook op mn knieeen bevallen. Ze zetten dan het hoofdeinde van het bed compleet omhoog, dan kan je daar lekker tegenaan leunen.

En bedankt voor de lieve andere reacties. Die eerste dag in het zkh was echt heel zwaar, met dat iedere keer weer spullen inpakken, verhuizen, op gesprek gaan op de verloskamers omdat ze me daar niet kenden natuurlijk en dan nog voor de babys zorgen. Thuis geprobeerd een tweede kraamweek te houden, maar ook dat liep mis omdat Lotte toen in het zkh kwam te liggen, met R. als begeleiding. Jammer, maar is niet anders.

Wat mooi geschreven Linda. Ik heb ook tranen in mijn ogen. Wat zijn ze nog klein op die eerste foto's!

Wat een mooi en heftig verhaal Linda.

Jemig linda wat een verhaal! Maar echt super hoe je het hebt gedaan en vertrouwd hebt op jezelf