KLB Klaagbaak
Klaag maar raak voor een knaak.
Is de schuld van TS. Die zeehond las dit topic en spontaan baanden zijn organen een weg naar buiten.quote:
Op Ter compensatie:
Je kan toch bewijzen dat ie stuk is!quote:Op maandag 30 december 2013 18:01 schreef Roadtrip het volgende:
[..]
Ik heb vorig jaar al een telefoon die uit een boot viel vergoed gekregen.
Echt elke vakantie heb ik allemaal schade.
Niet in Limburgquote:
De zeehond komt trouwens hier voor:
[ afbeelding ]
Op 
Dan alsnog kan je volgens mij niet ziek veel claimen. Ik bedoel ik betaal er ¤20 voor en dan krijg ik ¤2000 vergoed. Dan gaat er iets mis.quote:
[..]
Je kan toch bewijzen dat ie stuk is!
Alcohol, because no great story starts with a salad.
Pure, unadulterated music. Because everything else is noise. And noise distracts us from what really matters.
So they're using the planets resources to make changing gear sound nice. I like that.
Pure, unadulterated music. Because everything else is noise. And noise distracts us from what really matters.
So they're using the planets resources to make changing gear sound nice. I like that.
Jij kunt goed rekenen zeg.quote:
[..]
Dan alsnog kan je volgens mij niet ziek veel claimen. Ik bedoel ik betaal er ¤20 voor en dan krijg ik ¤2000 vergoed. Dan gaat er iets mis.
Zeehonden
Zeehonden
Halichoerus grypus
Halichoerus grypus
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren)
Stam: Chordata (Chordadieren)
Klasse: Mammalia (Zoogdieren)
Orde: Carnivora (Roofdieren)
Familie
Phocidae
Gray, 1821
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Afbeeldingen Zeehonden op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Zeehonden op Wikispecies Wikispecies
Portaal Portaalicoon Biologie
Zoogdieren
Bestand:Phoca vitulina.ogg
Zeehonden op een zandbank
Zeehonden of robben (Phocidae) vormen een familie van zeezoogdieren. Ze behoren tot de roofdieren (Carnivora). Zeehonden in Nederland komen het meest voor in de Waddenzee, verder onder andere in de Ooster- en Westerschelde. In Belgiė worden ze, door het strakke verloop van de kust, zelden gezien. Jonge zeehonden die hun moeder zijn kwijtgeraakt noemt men ook wel huilers. Zeehonden zijn doorgaans wit van kleur als ze geboren worden.
Inhoud [verbergen]
1 Kenmerken
2 Bedreiging en bescherming
3 Jacht
4 Leefwijze
5 Taxonomie
Kenmerken[bewerken]
Zeehonden hebben korte stugge haren en nauwelijks ondervacht. Ze houden met een dikke speklaag de lichaamswarmte vast. Ze hebben goed ontwikkelde tastharen, niet alleen in de snor, maar ook in de wenkbrauwen. De meeste soorten hebben een gevlekte vacht. Bij enkele soorten bestaat er seksueel dimorfisme, waarbij de mannetjes veel groter zijn dan de vrouwtjes, een ander vlekkenpatroon hebben, en zelfs een slurf (zoals bij de zeeolifanten). Mannetjes hebben ook een penisbot of baculum. De achtervinnen zijn groter dan de voorvinnen. Met deze achtervinnen zwemmen de zeehonden. De zeehonden hebben geen oorschelp.
Bedreiging en bescherming[bewerken]
Sommige soorten worden bedreigd, in het verleden door de jacht en tegenwoordig door vervuiling van de zee. Zieke en verlaten zeehonden worden in Nederland opgenomen in de opvangcentra Lenie 't Hart te Pieterburen en Ecomare op Texel. Zeehonden komen ook in de buurt van beide polen voor. Ze zijn belangrijke prooidieren voor ijsberen en orka's.
Jacht[bewerken]
De jacht op zeehonden door middel van knuppelen is over de hele wereld verboden, behalve in Canada. In Nederland is het al enkele decennia verboden, voor het verbod werd er in Nederland nog geknuppeld in de Waddenzee en de toen nog niet afgesloten zeearmen in Zeeland.
Leefwijze[bewerken]
Zeehonden hebben een zwakke ademreflex en onder water stikken zij nog voordat zij kunnen verdrinken. Een zeehond kan onder water slapen en houdt dan tot twintig minuten lang de adem in. Ook wanneer een zeehond op het droge slaapt zal hij tijdens de slaap niet ademen. Zeehonden slaan zuurstof niet alleen op in hun bloed maar ook in hun lichaam. Wanneer de zeehond niet ademt geven de spieren zuurstof af.[1]
Hoewel de zeehonden op de Waddeneilanden steeds in groepen lijken te zonnen, zijn het solitair levende dieren. Een moeder zal haar jong enkel tijdens de eerste weken verzorgen. Als het jong in nood verkeert of achterblijft, zal de moeder eerder zelf vluchten en haar jong achterlaten dan het te helpen of verdedigen. Ze zal naderhand haar jong zelfs niet meer zoeken.
Een zeehond wordt in normale omstandigheden maximaal 25 jaar, hoewel er in het opvangcentrum in Texel exemplaren in gevangenschap leven die meer dan 30 jaar oud zijn.
Taxonomie[bewerken]
Familie: Phocidae
Onderfamilie Noordelijke zeehonden (Phocinae)
Tribus Cystophorini
Geslacht Cystophora
Klapmuts (Cystophora cristata)
Tribus Erignathini
Geslacht Erignathus
Baardrob (Erignathus barbatus)
Tribus Phocini
Geslacht Halichoerus
Grijze zeehond of kegelrob (Halichoerus grypus)
Geslacht Phoca
Bandrob (Phoca fasciata)
Zadelrob (Phoca groenlandica)
Larghazeehond (Phoca largha)
Gewone zeehond (Phoca vitulina)
Geslacht Pusa
Pusa caspica (Kaspische rob)
Pusa hispida (Ringelrob, stinkrob of kleine zeehond)
Pusa sibirica (Baikalrob)
Onderfamilie Monachinae
Tribus Lobodontini
Geslacht Hydrurga
Zeeluipaard (Hydrurga leptonyx)
Geslacht Leptonychotes
Weddellzeehond (Leptonychotes weddellii)
Geslacht Lobodon
Krabbeneter (Lobodon carcinophagus)
Geslacht Ommatophoca
Rosszeehond (Ommatophoca rossii)
Tribus Miroungini
Geslacht Zeeolifanten (Mirounga)
Noordelijke zeeolifant (Mirounga angustirostris)
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Tribus Monachini
Geslacht Monniksrobben (Monachus)
Hawaļaanse monniksrob (Monachus schauinslandi)
Mediterrane monniksrob (Monachus monachus)
Caribische monniksrob (Monachus tropicalis)
Zeehonden
Halichoerus grypus
Halichoerus grypus
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren)
Stam: Chordata (Chordadieren)
Klasse: Mammalia (Zoogdieren)
Orde: Carnivora (Roofdieren)
Familie
Phocidae
Gray, 1821
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Afbeeldingen Zeehonden op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Zeehonden op Wikispecies Wikispecies
Portaal Portaalicoon Biologie
Zoogdieren
Bestand:Phoca vitulina.ogg
Zeehonden op een zandbank
Zeehonden of robben (Phocidae) vormen een familie van zeezoogdieren. Ze behoren tot de roofdieren (Carnivora). Zeehonden in Nederland komen het meest voor in de Waddenzee, verder onder andere in de Ooster- en Westerschelde. In Belgiė worden ze, door het strakke verloop van de kust, zelden gezien. Jonge zeehonden die hun moeder zijn kwijtgeraakt noemt men ook wel huilers. Zeehonden zijn doorgaans wit van kleur als ze geboren worden.
Inhoud [verbergen]
1 Kenmerken
2 Bedreiging en bescherming
3 Jacht
4 Leefwijze
5 Taxonomie
Kenmerken[bewerken]
Zeehonden hebben korte stugge haren en nauwelijks ondervacht. Ze houden met een dikke speklaag de lichaamswarmte vast. Ze hebben goed ontwikkelde tastharen, niet alleen in de snor, maar ook in de wenkbrauwen. De meeste soorten hebben een gevlekte vacht. Bij enkele soorten bestaat er seksueel dimorfisme, waarbij de mannetjes veel groter zijn dan de vrouwtjes, een ander vlekkenpatroon hebben, en zelfs een slurf (zoals bij de zeeolifanten). Mannetjes hebben ook een penisbot of baculum. De achtervinnen zijn groter dan de voorvinnen. Met deze achtervinnen zwemmen de zeehonden. De zeehonden hebben geen oorschelp.
Bedreiging en bescherming[bewerken]
Sommige soorten worden bedreigd, in het verleden door de jacht en tegenwoordig door vervuiling van de zee. Zieke en verlaten zeehonden worden in Nederland opgenomen in de opvangcentra Lenie 't Hart te Pieterburen en Ecomare op Texel. Zeehonden komen ook in de buurt van beide polen voor. Ze zijn belangrijke prooidieren voor ijsberen en orka's.
Jacht[bewerken]
De jacht op zeehonden door middel van knuppelen is over de hele wereld verboden, behalve in Canada. In Nederland is het al enkele decennia verboden, voor het verbod werd er in Nederland nog geknuppeld in de Waddenzee en de toen nog niet afgesloten zeearmen in Zeeland.
Leefwijze[bewerken]
Zeehonden hebben een zwakke ademreflex en onder water stikken zij nog voordat zij kunnen verdrinken. Een zeehond kan onder water slapen en houdt dan tot twintig minuten lang de adem in. Ook wanneer een zeehond op het droge slaapt zal hij tijdens de slaap niet ademen. Zeehonden slaan zuurstof niet alleen op in hun bloed maar ook in hun lichaam. Wanneer de zeehond niet ademt geven de spieren zuurstof af.[1]
Hoewel de zeehonden op de Waddeneilanden steeds in groepen lijken te zonnen, zijn het solitair levende dieren. Een moeder zal haar jong enkel tijdens de eerste weken verzorgen. Als het jong in nood verkeert of achterblijft, zal de moeder eerder zelf vluchten en haar jong achterlaten dan het te helpen of verdedigen. Ze zal naderhand haar jong zelfs niet meer zoeken.
Een zeehond wordt in normale omstandigheden maximaal 25 jaar, hoewel er in het opvangcentrum in Texel exemplaren in gevangenschap leven die meer dan 30 jaar oud zijn.
Taxonomie[bewerken]
Familie: Phocidae
Onderfamilie Noordelijke zeehonden (Phocinae)
Tribus Cystophorini
Geslacht Cystophora
Klapmuts (Cystophora cristata)
Tribus Erignathini
Geslacht Erignathus
Baardrob (Erignathus barbatus)
Tribus Phocini
Geslacht Halichoerus
Grijze zeehond of kegelrob (Halichoerus grypus)
Geslacht Phoca
Bandrob (Phoca fasciata)
Zadelrob (Phoca groenlandica)
Larghazeehond (Phoca largha)
Gewone zeehond (Phoca vitulina)
Geslacht Pusa
Pusa caspica (Kaspische rob)
Pusa hispida (Ringelrob, stinkrob of kleine zeehond)
Pusa sibirica (Baikalrob)
Onderfamilie Monachinae
Tribus Lobodontini
Geslacht Hydrurga
Zeeluipaard (Hydrurga leptonyx)
Geslacht Leptonychotes
Weddellzeehond (Leptonychotes weddellii)
Geslacht Lobodon
Krabbeneter (Lobodon carcinophagus)
Geslacht Ommatophoca
Rosszeehond (Ommatophoca rossii)
Tribus Miroungini
Geslacht Zeeolifanten (Mirounga)
Noordelijke zeeolifant (Mirounga angustirostris)
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Tribus Monachini
Geslacht Monniksrobben (Monachus)
Hawaļaanse monniksrob (Monachus schauinslandi)
Mediterrane monniksrob (Monachus monachus)
Caribische monniksrob (Monachus tropicalis)
The true seals or earless seals are one of the three main groups of mammals within the seal superfamily, Pinnipedia. All true seals are members of the family Phocidae /ˈfoʊsədiː/. They are sometimes called crawling seals to distinguish them from the fur seals and sea lions of the family Otariidae. Seals live in the oceans of both hemispheres and are mostly confined to polar, subpolar, and temperate climates, with the exception of the more tropical monk seals.
Contents [hide]
1 Anatomy
1.1 Limbs
2 Physiology
2.1 Respiration and circulation
3 Life history
3.1 Swimming
3.2 Communication
3.3 Reproduction
3.4 Growth and maturation
4 Taxonomy
5 Evolution
6 References
7 External links
Anatomy[edit]
Adult phocids vary from 1.17 meters (3.8 ft) in length and 45 kilograms (99 lb) in weight, in the ringed seal, to 4.9 meters (16 ft) and 2,400 kilograms (5,300 lb) in the southern elephant seal.[2]
Phocids are more specialized for aquatic life than otariids. They lack external ears and have sleek, streamlined bodies. Retractable nipples, internal testicles and an internal penis sheath provide further streamlining. A smooth layer of blubber lies underneath the skin. Phocids are able to divert blood flow to this layer to help control their temperatures.
Limbs[edit]
Question book-new.svg
This section does not cite any references or sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (May 2013)
Their fore flippers are used primarily for steering, while their hind flippers are bound to the pelvis in such a way that they cannot bring them under their body to walk on them.
They are more streamlined than fur seals and sea lions, so can swim more effectively over long distances. However, because they cannot turn their hind flippers downward, they are very clumsy on land, having to wriggle with their front flippers and abdominal muscles.
Phocids have fewer teeth than land-based members of the Carnivora, although they retain powerful canines. Some species lack molars altogether. The dental formula is:
2-3.1.4.0-2
1-2.1.4.0-2
Physiology[edit]
Respiration and circulation[edit]
Phocid respiratory and circulatory systems are adapted to allow diving to considerable depths, and they can spend a long time underwater between breaths. Air is forced from the lungs during a dive and into the upper respiratory passages, where gases cannot easily be absorbed into the bloodstream. This helps protect the seal from the bends. The middle ear is also lined with blood sinuses that inflate during diving, helping to maintain a constant pressure.[2]
Life history[edit]
Swimming[edit]
While otariids are known for speed and maneuverability, phocids are known for efficient, economical movement. This allows most phocids to forage far from land to exploit prey resources, while otariids are tied to rich upwelling zones close to breeding sites.
Phocids swim by sideways movements of their bodies, using their hind flippers to fullest effect.[2]
Communication[edit]
True seals do not communicate by "barking" like otariids. Instead, they communicate by slapping the water and grunting.
Reproduction[edit]
Question book-new.svg
This section does not cite any references or sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (May 2013)
Photo of seven adult and juvenile seals packed closely on beach
Phocids in Argentina
Phocids spend most of their time at sea, although they return to land or pack ice to breed and give birth.
Pregnant females spend long periods foraging at sea, building up fat reserves, and then return to the breeding site to use their stored energy to nurse pups. The common seal displays a reproductive strategy similar to that of otariids in which the mother makes short foraging trips between nursing bouts.
Because a phocid mother's feeding grounds are often hundreds of kilometers from the breeding site, she must fast while lactating. This combination of fasting with lactation requires the mother to provide large amounts of energy to her pup at a time when she is not eating (and often, not drinking). Mothers must supply their own metabolic needs while nursing. This is a miniature version of the humpback whale's strategy. They fast during their months-long migration from arctic feeding areas to tropical breeding/nursing areas and back.
Phocids produce thick, fat-rich milk that allows them to provide their pups with large amounts of energy in a short period. This allows the mother to return to the sea in time to replenish her reserves. Lactation ranges from five to seven weeks in the monk seal to just three to five days in the hooded seal. The mother ends nursing by leaving her pup at the breeding site to search for food (pups continue to nurse if given the opportunity). "Milk stealers" that suckle from unrelated, sleeping females are not uncommon; this often results in the death of the mother's pup, since a single female can only feed one pup.
Growth and maturation[edit]
The pup's diet is so high in calories, it builds up a fat store. Before the pup is ready to forage, the mother abandons it, and the pup consumes its own fat for weeks or months while it matures. Seals, like all marine mammals, need time to develop the oxygen stores, swimming muscles, and neural pathways necessary for effective diving and foraging. Seal pups typically eat no food and drink no water during the period, although some polar species eat snow. The postweaning fast ranges from two weeks in the hooded seal to 9–12 weeks in the northern elephant seal. The physiological and behavioral adaptations that allow phocid pups to endure these remarkable fasts, which are among the longest for any mammal, remain an area of active study and research.
Taxonomy[edit]
In the 1980s, phylogenetic analysis of the phocids has led to a few conclusions about the interrelatedness of the various genera. The four genera Hydrurga, Leptonychotes, Lobodon, and Ommatophoca form a monophyletic group, the tribe Lobodontini. Likewise, the Phocinae subfamily (Erignathus, Cystophora, Halichoerus, and Phoca) is also monophyletic. More recently, five species have been split off from Phoca, forming three additional genera. However, the family Monachinae (the lobodonts plus Monachus and Mirounga) is probably paraphyletic.[1]
Fossil Pliophoca skull
Superfamily Pinnipedia
Family Otariidae: Fur seals and sea lions
Family Odobenidae: Walrus
Family Phocidae[3]
Subfamily Monachinae
Tribe Monachini
†Monachopsis
†Pristiphoca
†Properiptychus
†Messiphoca
†Mesotaria
†Callophoca
†Pliophoca
†Pontophoca
Hawaiian monk seal, Monachus schauinslandi
Mediterranean monk seal, Monachus monachus
†Caribbean monk seal, Monachus tropicalis (probably extinct around 1950)
Tribe Miroungini
Northern elephant seal, Mirounga angustirostris
Southern elephant seal, Mirounga leonina
Tribe Lobodontini
†Monotherium wymani
Ross seal, Ommatophoca rossi
Crabeater seal, Lobodon carcinophagus
Leopard seal, Hydrurga leptonyx
Weddell seal, Leptonychotes weddellii
†Acrophoca longirostris
†Piscophoca pacifica
†Hadrokirus martini
†Homiphoca capensis
Subfamily Phocinae
†Kawas benegasorum
†Leptophoca lenis
†Preapusa
†Cryptophoca
Bearded seal, Erignathus barbatus
Hooded seal, Cystophora cristata
Tribe Phocini
Common seal or harbor seal, Phoca vitulina
Spotted seal, Phoca largha
Ringed seal, Pusa hispida (formerly Phoca hispida)
Baikal seal, Pusa sibirica (formerly Phoca sibirica)
Caspian seal, Pusa caspica (formerly Phoca caspica)
Harp seal, Pagophilus groenlandicus (formerly Phoca groenlandica)
Ribbon seal, Histriophoca fasciata (formerly Phoca fasciata)
†Phocanella
†Platyphoca
†Gryphoca
Grey seal, Halichoerus grypus
Evolution[edit]
Piscophoca pacifica fossil
The earliest fossil phocids date from the mid-Miocene, 15 million years ago in the north Atlantic. Until recently, many researchers believed phocids evolved separately from otariids and odobenids from otter-like animals, such as Potamotherium, which inhabited European freshwater lakes. Recent evidence strongly suggests a monophyletic origin for all pinnipeds from a single ancestor, possibly Enaliarctos, most closely related to the bears.
Monk seals and elephant seals are believed to have first entered the Pacific through the open straits between North and South America, which closed only in the Pliocene. The various Antarctic species may have either used the same route, or traveled down the west coast of Africa.[4]
Contents [hide]
1 Anatomy
1.1 Limbs
2 Physiology
2.1 Respiration and circulation
3 Life history
3.1 Swimming
3.2 Communication
3.3 Reproduction
3.4 Growth and maturation
4 Taxonomy
5 Evolution
6 References
7 External links
Anatomy[edit]
Adult phocids vary from 1.17 meters (3.8 ft) in length and 45 kilograms (99 lb) in weight, in the ringed seal, to 4.9 meters (16 ft) and 2,400 kilograms (5,300 lb) in the southern elephant seal.[2]
Phocids are more specialized for aquatic life than otariids. They lack external ears and have sleek, streamlined bodies. Retractable nipples, internal testicles and an internal penis sheath provide further streamlining. A smooth layer of blubber lies underneath the skin. Phocids are able to divert blood flow to this layer to help control their temperatures.
Limbs[edit]
Question book-new.svg
This section does not cite any references or sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (May 2013)
Their fore flippers are used primarily for steering, while their hind flippers are bound to the pelvis in such a way that they cannot bring them under their body to walk on them.
They are more streamlined than fur seals and sea lions, so can swim more effectively over long distances. However, because they cannot turn their hind flippers downward, they are very clumsy on land, having to wriggle with their front flippers and abdominal muscles.
Phocids have fewer teeth than land-based members of the Carnivora, although they retain powerful canines. Some species lack molars altogether. The dental formula is:
2-3.1.4.0-2
1-2.1.4.0-2
Physiology[edit]
Respiration and circulation[edit]
Phocid respiratory and circulatory systems are adapted to allow diving to considerable depths, and they can spend a long time underwater between breaths. Air is forced from the lungs during a dive and into the upper respiratory passages, where gases cannot easily be absorbed into the bloodstream. This helps protect the seal from the bends. The middle ear is also lined with blood sinuses that inflate during diving, helping to maintain a constant pressure.[2]
Life history[edit]
Swimming[edit]
While otariids are known for speed and maneuverability, phocids are known for efficient, economical movement. This allows most phocids to forage far from land to exploit prey resources, while otariids are tied to rich upwelling zones close to breeding sites.
Phocids swim by sideways movements of their bodies, using their hind flippers to fullest effect.[2]
Communication[edit]
True seals do not communicate by "barking" like otariids. Instead, they communicate by slapping the water and grunting.
Reproduction[edit]
Question book-new.svg
This section does not cite any references or sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (May 2013)
Photo of seven adult and juvenile seals packed closely on beach
Phocids in Argentina
Phocids spend most of their time at sea, although they return to land or pack ice to breed and give birth.
Pregnant females spend long periods foraging at sea, building up fat reserves, and then return to the breeding site to use their stored energy to nurse pups. The common seal displays a reproductive strategy similar to that of otariids in which the mother makes short foraging trips between nursing bouts.
Because a phocid mother's feeding grounds are often hundreds of kilometers from the breeding site, she must fast while lactating. This combination of fasting with lactation requires the mother to provide large amounts of energy to her pup at a time when she is not eating (and often, not drinking). Mothers must supply their own metabolic needs while nursing. This is a miniature version of the humpback whale's strategy. They fast during their months-long migration from arctic feeding areas to tropical breeding/nursing areas and back.
Phocids produce thick, fat-rich milk that allows them to provide their pups with large amounts of energy in a short period. This allows the mother to return to the sea in time to replenish her reserves. Lactation ranges from five to seven weeks in the monk seal to just three to five days in the hooded seal. The mother ends nursing by leaving her pup at the breeding site to search for food (pups continue to nurse if given the opportunity). "Milk stealers" that suckle from unrelated, sleeping females are not uncommon; this often results in the death of the mother's pup, since a single female can only feed one pup.
Growth and maturation[edit]
The pup's diet is so high in calories, it builds up a fat store. Before the pup is ready to forage, the mother abandons it, and the pup consumes its own fat for weeks or months while it matures. Seals, like all marine mammals, need time to develop the oxygen stores, swimming muscles, and neural pathways necessary for effective diving and foraging. Seal pups typically eat no food and drink no water during the period, although some polar species eat snow. The postweaning fast ranges from two weeks in the hooded seal to 9–12 weeks in the northern elephant seal. The physiological and behavioral adaptations that allow phocid pups to endure these remarkable fasts, which are among the longest for any mammal, remain an area of active study and research.
Taxonomy[edit]
In the 1980s, phylogenetic analysis of the phocids has led to a few conclusions about the interrelatedness of the various genera. The four genera Hydrurga, Leptonychotes, Lobodon, and Ommatophoca form a monophyletic group, the tribe Lobodontini. Likewise, the Phocinae subfamily (Erignathus, Cystophora, Halichoerus, and Phoca) is also monophyletic. More recently, five species have been split off from Phoca, forming three additional genera. However, the family Monachinae (the lobodonts plus Monachus and Mirounga) is probably paraphyletic.[1]
Fossil Pliophoca skull
Superfamily Pinnipedia
Family Otariidae: Fur seals and sea lions
Family Odobenidae: Walrus
Family Phocidae[3]
Subfamily Monachinae
Tribe Monachini
†Monachopsis
†Pristiphoca
†Properiptychus
†Messiphoca
†Mesotaria
†Callophoca
†Pliophoca
†Pontophoca
Hawaiian monk seal, Monachus schauinslandi
Mediterranean monk seal, Monachus monachus
†Caribbean monk seal, Monachus tropicalis (probably extinct around 1950)
Tribe Miroungini
Northern elephant seal, Mirounga angustirostris
Southern elephant seal, Mirounga leonina
Tribe Lobodontini
†Monotherium wymani
Ross seal, Ommatophoca rossi
Crabeater seal, Lobodon carcinophagus
Leopard seal, Hydrurga leptonyx
Weddell seal, Leptonychotes weddellii
†Acrophoca longirostris
†Piscophoca pacifica
†Hadrokirus martini
†Homiphoca capensis
Subfamily Phocinae
†Kawas benegasorum
†Leptophoca lenis
†Preapusa
†Cryptophoca
Bearded seal, Erignathus barbatus
Hooded seal, Cystophora cristata
Tribe Phocini
Common seal or harbor seal, Phoca vitulina
Spotted seal, Phoca largha
Ringed seal, Pusa hispida (formerly Phoca hispida)
Baikal seal, Pusa sibirica (formerly Phoca sibirica)
Caspian seal, Pusa caspica (formerly Phoca caspica)
Harp seal, Pagophilus groenlandicus (formerly Phoca groenlandica)
Ribbon seal, Histriophoca fasciata (formerly Phoca fasciata)
†Phocanella
†Platyphoca
†Gryphoca
Grey seal, Halichoerus grypus
Evolution[edit]
Piscophoca pacifica fossil
The earliest fossil phocids date from the mid-Miocene, 15 million years ago in the north Atlantic. Until recently, many researchers believed phocids evolved separately from otariids and odobenids from otter-like animals, such as Potamotherium, which inhabited European freshwater lakes. Recent evidence strongly suggests a monophyletic origin for all pinnipeds from a single ancestor, possibly Enaliarctos, most closely related to the bears.
Monk seals and elephant seals are believed to have first entered the Pacific through the open straits between North and South America, which closed only in the Pliocene. The various Antarctic species may have either used the same route, or traveled down the west coast of Africa.[4]
Zeer interessant.quote:Op maandag 30 december 2013 18:27 schreef Guus_Geluk7 het volgende:
Zeehonden
Zeehonden
Halichoerus grypus
Halichoerus grypus
Taxonomische indeling
Rijk: Animalia (Dieren)
Stam: Chordata (Chordadieren)
Klasse: Mammalia (Zoogdieren)
Orde: Carnivora (Roofdieren)
Familie
Phocidae
Gray, 1821
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Afbeeldingen Zeehonden op Wikimedia Commons Wikimedia Commons
Zeehonden op Wikispecies Wikispecies
Portaal Portaalicoon Biologie
Zoogdieren
Bestand:Phoca vitulina.ogg
Zeehonden op een zandbank
Zeehonden of robben (Phocidae) vormen een familie van zeezoogdieren. Ze behoren tot de roofdieren (Carnivora). Zeehonden in Nederland komen het meest voor in de Waddenzee, verder onder andere in de Ooster- en Westerschelde. In Belgiė worden ze, door het strakke verloop van de kust, zelden gezien. Jonge zeehonden die hun moeder zijn kwijtgeraakt noemt men ook wel huilers. Zeehonden zijn doorgaans wit van kleur als ze geboren worden.
Inhoud [verbergen]
1 Kenmerken
2 Bedreiging en bescherming
3 Jacht
4 Leefwijze
5 Taxonomie
Kenmerken[bewerken]
Zeehonden hebben korte stugge haren en nauwelijks ondervacht. Ze houden met een dikke speklaag de lichaamswarmte vast. Ze hebben goed ontwikkelde tastharen, niet alleen in de snor, maar ook in de wenkbrauwen. De meeste soorten hebben een gevlekte vacht. Bij enkele soorten bestaat er seksueel dimorfisme, waarbij de mannetjes veel groter zijn dan de vrouwtjes, een ander vlekkenpatroon hebben, en zelfs een slurf (zoals bij de zeeolifanten). Mannetjes hebben ook een penisbot of baculum. De achtervinnen zijn groter dan de voorvinnen. Met deze achtervinnen zwemmen de zeehonden. De zeehonden hebben geen oorschelp.
Bedreiging en bescherming[bewerken]
Sommige soorten worden bedreigd, in het verleden door de jacht en tegenwoordig door vervuiling van de zee. Zieke en verlaten zeehonden worden in Nederland opgenomen in de opvangcentra Lenie 't Hart te Pieterburen en Ecomare op Texel. Zeehonden komen ook in de buurt van beide polen voor. Ze zijn belangrijke prooidieren voor ijsberen en orka's.
Jacht[bewerken]
De jacht op zeehonden door middel van knuppelen is over de hele wereld verboden, behalve in Canada. In Nederland is het al enkele decennia verboden, voor het verbod werd er in Nederland nog geknuppeld in de Waddenzee en de toen nog niet afgesloten zeearmen in Zeeland.
Leefwijze[bewerken]
Zeehonden hebben een zwakke ademreflex en onder water stikken zij nog voordat zij kunnen verdrinken. Een zeehond kan onder water slapen en houdt dan tot twintig minuten lang de adem in. Ook wanneer een zeehond op het droge slaapt zal hij tijdens de slaap niet ademen. Zeehonden slaan zuurstof niet alleen op in hun bloed maar ook in hun lichaam. Wanneer de zeehond niet ademt geven de spieren zuurstof af.[1]
Hoewel de zeehonden op de Waddeneilanden steeds in groepen lijken te zonnen, zijn het solitair levende dieren. Een moeder zal haar jong enkel tijdens de eerste weken verzorgen. Als het jong in nood verkeert of achterblijft, zal de moeder eerder zelf vluchten en haar jong achterlaten dan het te helpen of verdedigen. Ze zal naderhand haar jong zelfs niet meer zoeken.
Een zeehond wordt in normale omstandigheden maximaal 25 jaar, hoewel er in het opvangcentrum in Texel exemplaren in gevangenschap leven die meer dan 30 jaar oud zijn.
Taxonomie[bewerken]
Familie: Phocidae
Onderfamilie Noordelijke zeehonden (Phocinae)
Tribus Cystophorini
Geslacht Cystophora
Klapmuts (Cystophora cristata)
Tribus Erignathini
Geslacht Erignathus
Baardrob (Erignathus barbatus)
Tribus Phocini
Geslacht Halichoerus
Grijze zeehond of kegelrob (Halichoerus grypus)
Geslacht Phoca
Bandrob (Phoca fasciata)
Zadelrob (Phoca groenlandica)
Larghazeehond (Phoca largha)
Gewone zeehond (Phoca vitulina)
Geslacht Pusa
Pusa caspica (Kaspische rob)
Pusa hispida (Ringelrob, stinkrob of kleine zeehond)
Pusa sibirica (Baikalrob)
Onderfamilie Monachinae
Tribus Lobodontini
Geslacht Hydrurga
Zeeluipaard (Hydrurga leptonyx)
Geslacht Leptonychotes
Weddellzeehond (Leptonychotes weddellii)
Geslacht Lobodon
Krabbeneter (Lobodon carcinophagus)
Geslacht Ommatophoca
Rosszeehond (Ommatophoca rossii)
Tribus Miroungini
Geslacht Zeeolifanten (Mirounga)
Noordelijke zeeolifant (Mirounga angustirostris)
Zuidelijke zeeolifant (Mirounga leonina)
Tribus Monachini
Geslacht Monniksrobben (Monachus)
Hawaļaanse monniksrob (Monachus schauinslandi)
Mediterrane monniksrob (Monachus monachus)
Caribische monniksrob (Monachus tropicalis)
Die Hundsrobben (Phocidae) sind die größte der drei Familien der Robben (Pinnipedia). Am artenreichsten ist die Familie im arktischen und antarktischen Ozean; auch in den gemäßigten Breiten sind sie mehrfach vertreten, während in den Tropen nur wenige Arten leben. Seehund und Kegelrobbe, die beiden an deutschen Küsten heimischen Robbenarten, gehören zu den Hundsrobben.
Inhaltsverzeichnis [Verbergen]
1 Merkmale
1.1 Größe und Gewicht
1.2 Fell
1.3 Flossen
1.4 Skelett und Muskulatur
2 Fortbewegung
3 Lebensweise
4 Systematik
5 Belege
6 Literatur
7 Weblinks
Merkmale[Bearbeiten]
Größe und Gewicht[Bearbeiten]
Zu den Hundsrobben gehören sowohl die größten als auch die kleinsten Robben. Im Durchschnitt sind sie allerdings kleiner als die Vertreter der Ohrenrobben und Walrosse. Die kleinsten Arten sind Baikalrobben und Ringelrobben mit Längen zwischen 110 und 140 cm und einem Gewicht von etwas über 50 kg. Den Größenrekord hält der Südliche See-Elefant, dessen Bullen sechseinhalb Meter lang und dreieinhalb Tonnen schwer werden können.
Anders als bei den Ohrenrobben sind Männchen und Weibchen meistens gleich groß oder die Weibchen sind geringfügig größer als die Männchen. Ausnahmen bilden hier die See-Elefanten und die Klappmützen, bei denen die Bullen erheblich größer sind.
Fell[Bearbeiten]
Hundsrobben haben ein spärliches Haarkleid. Während die Ohrenrobben ihr Fell kontinuierlich erneuern, gibt es für Hundsrobben einmal jährlich eine Zeit, in der sie das gesamte Haarkleid abstoßen und ersetzen. Die Blutgefäße versorgen dann die Haut, wo die neuen Haare entstehen, was zu einem Wärmeverlust führt. Deshalb halten sich Hundsrobben in dieser Zeit besonders oft an Land auf und gehen seltener als sonst ins Wasser. Durch den Fellwechsel kommt es bei manchen Hundsrobben zu jahreszeitlichen Farbänderungen; das neue Fell wirkt besonders kräftig und glänzend, verblasst aber im Laufe der Monate deutlich.
See-Elefanten stoßen gleichzeitig mit dem Haarkleid auch die oberste Schicht ihrer Haut ab, die sich dann in großen Stücken löst.
Flossen[Bearbeiten]
Skelettbau einer Hundsrobbe (unten) im Vergleich zu einer Ohrenrobbe (oben)
Wie unter Fortbewegung geschildert, sind die Vorderflossen der Hundsrobben gegenüber denen der Ohrenrobben erheblich verkleinert. Jede Zehe endet für gewöhnlich in einer kräftigen Kralle - diese ist lediglich bei einigen antarktischen Arten rückgebildet. Mit Hilfe dieser Krallen können sich Hundsrobben im Erdboden verankern oder Höhlen in den Schnee graben.
Bei den Hinterflossen ist stets die äußerste Zehe die längste. Auch diese enden oft in Krallen, die allerdings weitgehend funktionslos sind. Zahlreiche Hundsrobben der Südhemisphäre haben an den Hinterflossen überhaupt keine Krallen.
Skelett und Muskulatur[Bearbeiten]
Die stärkste Muskelkonzentration liegt bei den Hundsrobben, anders als bei den Ohrenrobben, nicht im Schulterbereich, sondern in der Lendengegend. Der Musculus longissimus dorsi und der Musculus iliocostalis sind hier die am kräftigsten entwickelten Muskeln.
Hundsrobben scheinen keinen sichtbaren Hals zu haben, der Kopf setzt direkt am Körper an. Sie haben aber dennoch wie nahezu alle Säugetiere sieben Halswirbel. Der Halsbereich ist mit kräftigen Muskeln durchsetzt. Beim Schwimmen wird der Kopf gewöhnlich abwärts gerichtet, kann aber zum Ergreifen einer Beute blitzschnell gestreckt werden.
Fortbewegung[Bearbeiten]
Von der anderen großen Robbenfamilie, den Ohrenrobben, unterscheiden sich Hundsrobben vor allem durch eine Verlagerung des Antriebs an das hintere Körperende. Während Ohrenrobben im Wasser gleich einem Pinguin durch kräftige Schläge der muskulösen Vorderflossen ihren Antrieb bekommen, werden die viel kleineren und schwächeren Vorderflossen der Hundsrobben beim Schwimmen dicht an den Körper angelegt. Dagegen bilden die Hinterflossen große Flächen, die durch die weite Spreizung der Zehen zustande kommen. Mit Schlägen der Hinterflossen bewegen sich Hundsrobben im Wasser fort.
Diese Merkmale stellen eine bessere Anpassung an das Wasserleben dar als sie bei den Ohrenrobben gegeben ist. Dies geht allerdings auf Kosten der Fortbewegung an Land, die bei den Hundsrobben unbeholfen wirkt. Da die Vorderflossen nicht mehr tauglich sind, den Körper zu stützen, und auch die Hinterflossen nicht unter den Körper geschoben werden können, bewegen sich Hundsrobben auf dem Bauch kriechend vorwärts. Sie krümmen dazu den Rücken, bewegen den Hinterkörper nach vorn und schieben dann die Brustpartie vorwärts. Weil diese Fortbewegung sehr mühsam ist, versuchen sie sich oft auch durch seitwärtiges Rollen zu bewegen. Weniger nachteilig ist die Fortbewegungsweise der Hundsrobben in Eis und Schnee, wo auch ein geringer Antrieb ausreicht, den Körper über die glatte Oberfläche gleiten zu lassen.
Oft sah man in den Ohrenrobben die „primitivere“ und in den Hundsrobben die „fortgeschrittenere“ Gruppe. Die moderne Systematik vermeidet allerdings solche Einordnungen, und zudem sind fossile Überreste beider Taxa etwa gleich alt.
Lebensweise[Bearbeiten]
In der Regel bilden Hundsrobben keine großen Kolonien wie die Ohrenrobben. Allerdings haben die See-Elefanten ein ganz ähnliches Verhalten mit kämpfenden Männchen, die über Harems wachen, entwickelt. Die meisten Hundsrobben sind einzelgängerisch oder leben in kleinen Verbänden.
Die meisten Hundsrobben ernähren sich von Fischen und anderen Meerestieren, allerdings gibt es in dieser Gruppe auch Nahrungsspezialisten. So ist der Krabbenfresser durch seine Lebensweise und vor allem durch sein Gebiss auf den Antarktischen Krill als Ernährungsgrundlage angepasst. Der Seeleopard stellt dagegen einen Räuber dar, der vor allem Pinguine und andere Robbenarten jagt und neben dem Großen Schwertwal und den Haien zu den effektivsten Raubtieren des Südpolarmeeres gehört.
Systematik[Bearbeiten]
Die Hundsrobben sind ohne Zweifel monophyletisch. Fossil sind sie seit dem mittleren Miozän bekannt. Seitdem hat sich ihr Verbreitungsgebiet beständig ausgedehnt.
Die Hundsrobben werden oft in eine Anzahl von Unterfamilien unterteilt. Eine gängige Methode ist es, die Hundsrobben der Südhalbkugel als Monachinae von den Hundsrobben der Nordhalbkugel (Phocinae) abzutrennen. Die Monachinae sind dabei durch einen verkürzten ersten Mittelhandknochen der Vorderflossen sowie verkümmerte Krallen an den Hinterflossen gekennzeichnet.
Die nachstehende Unterteilung richtet sich nach Wilson & Reeder 2005:[1]
Acrophoca longirostris, eine noch nicht optimal an die aquatische Lebensweise angepasste Hundsrobbe aus dem späten Miozän / frühen Pliozän von Chile und Peru
Unterfamilie Monachinae
Tribus Monachini
Gattung Mönchsrobben (Monachus)
Mittelmeer-Mönchsrobbe (Monachus monachus)
Hawaii-Mönchsrobbe (Monachus schauinslandi)
Karibische Mönchsrobbe (Monachus tropicalis); diese Art gilt allerdings als ausgestorben.
Gattung See-Elefanten (Mirounga)
Nördlicher See-Elefant (Mirounga angustirostris)
Südlicher See-Elefant (Mirounga leonina)
Tribus Lobodontini
Gattung Ommatophoca
Rossrobbe (Ommatophoca rossii)
Gattung Lobodon
Krabbenfresser (Lobodon carcinophaga)
Gattung Hydrurga
Seeleopard (Hydrurga leptonyx)
Gattung Leptonychotes
Weddellrobbe (Leptonychotes weddellii)
Unterfamilie Phocinae
Gattung Cystophora
Klappmütze (Cystophora cristata)
Gattung Erignathus
Bartrobbe (Erignathus barbatus)
Gattung Histriophoca
Bandrobbe (Histriophoca fasciata)
Gattung Echte Hundsrobben (Phoca)
Largha-Robbe (Phoca largha)
Seehund (Phoca vitulina)
Gattung Pagophilus
Sattelrobbe (Pagophilus groenlandicus)
Gattung Pusa
Ringelrobbe (Pusa hispida)
Kaspische Robbe (Pusa caspica )
Baikalrobbe (Pusa sibirica)
Gattung Halichoerus
Kegelrobbe (Halichoerus grypus)
1996 unternahmen Bininda-Emonds und Russell den Versuch einer kladistischen Analyse der Hundsrobben. Es handelte sich um einen Vergleich morphologischer Merkmale wie zum Beispiel des Schädels, des Kiefers und der Flossen. Hierbei gab es starke Indizien dafür, dass die Monachinae und Phocinae tatsächlich zwei monophyletische Taxa sind. Allerdings ist die Gattung Phoca höchstwahrscheinlich paraphyletisch, und auch eine Unterteilung der Monachinae in die oben gezeigten Tribus scheint nicht haltbar zu sein. Die Studie hatte mehrere mögliche Kladogramme zum Ergebnis und den folgenden Ansatz als die wahrscheinlichste Näherung gekennzeichnet:
Phocidae
Monachinae
See-Elefanten (Mirounga)
N.N.
Seeleopard (Hydrurga)
N.N.
Weddellrobbe (Leptonychotes)
N.N.
Rossrobbe (Ommatophoca)
N.N.
Krabbenfresser (Lobodon)
Mönchsrobben (Monachus)
Phocinae
Klappmütze (Cystophora)
N.N.
Kegelrobbe (Halichoerus)
N.N.
Largha-Robbe (Phoca largha)
N.N.
Phoca-Klade mit Kasp., Baikal-, Ringelrobbe und Seehund
N.N.
Bartrobbe (Erignathus)
N.N.
Bandrobbe (Phoca bzw. Histriophoca fasciata)
Sattelrobbe (Pagophilus groenlandicus)
Inhaltsverzeichnis [Verbergen]
1 Merkmale
1.1 Größe und Gewicht
1.2 Fell
1.3 Flossen
1.4 Skelett und Muskulatur
2 Fortbewegung
3 Lebensweise
4 Systematik
5 Belege
6 Literatur
7 Weblinks
Merkmale[Bearbeiten]
Größe und Gewicht[Bearbeiten]
Zu den Hundsrobben gehören sowohl die größten als auch die kleinsten Robben. Im Durchschnitt sind sie allerdings kleiner als die Vertreter der Ohrenrobben und Walrosse. Die kleinsten Arten sind Baikalrobben und Ringelrobben mit Längen zwischen 110 und 140 cm und einem Gewicht von etwas über 50 kg. Den Größenrekord hält der Südliche See-Elefant, dessen Bullen sechseinhalb Meter lang und dreieinhalb Tonnen schwer werden können.
Anders als bei den Ohrenrobben sind Männchen und Weibchen meistens gleich groß oder die Weibchen sind geringfügig größer als die Männchen. Ausnahmen bilden hier die See-Elefanten und die Klappmützen, bei denen die Bullen erheblich größer sind.
Fell[Bearbeiten]
Hundsrobben haben ein spärliches Haarkleid. Während die Ohrenrobben ihr Fell kontinuierlich erneuern, gibt es für Hundsrobben einmal jährlich eine Zeit, in der sie das gesamte Haarkleid abstoßen und ersetzen. Die Blutgefäße versorgen dann die Haut, wo die neuen Haare entstehen, was zu einem Wärmeverlust führt. Deshalb halten sich Hundsrobben in dieser Zeit besonders oft an Land auf und gehen seltener als sonst ins Wasser. Durch den Fellwechsel kommt es bei manchen Hundsrobben zu jahreszeitlichen Farbänderungen; das neue Fell wirkt besonders kräftig und glänzend, verblasst aber im Laufe der Monate deutlich.
See-Elefanten stoßen gleichzeitig mit dem Haarkleid auch die oberste Schicht ihrer Haut ab, die sich dann in großen Stücken löst.
Flossen[Bearbeiten]
Skelettbau einer Hundsrobbe (unten) im Vergleich zu einer Ohrenrobbe (oben)
Wie unter Fortbewegung geschildert, sind die Vorderflossen der Hundsrobben gegenüber denen der Ohrenrobben erheblich verkleinert. Jede Zehe endet für gewöhnlich in einer kräftigen Kralle - diese ist lediglich bei einigen antarktischen Arten rückgebildet. Mit Hilfe dieser Krallen können sich Hundsrobben im Erdboden verankern oder Höhlen in den Schnee graben.
Bei den Hinterflossen ist stets die äußerste Zehe die längste. Auch diese enden oft in Krallen, die allerdings weitgehend funktionslos sind. Zahlreiche Hundsrobben der Südhemisphäre haben an den Hinterflossen überhaupt keine Krallen.
Skelett und Muskulatur[Bearbeiten]
Die stärkste Muskelkonzentration liegt bei den Hundsrobben, anders als bei den Ohrenrobben, nicht im Schulterbereich, sondern in der Lendengegend. Der Musculus longissimus dorsi und der Musculus iliocostalis sind hier die am kräftigsten entwickelten Muskeln.
Hundsrobben scheinen keinen sichtbaren Hals zu haben, der Kopf setzt direkt am Körper an. Sie haben aber dennoch wie nahezu alle Säugetiere sieben Halswirbel. Der Halsbereich ist mit kräftigen Muskeln durchsetzt. Beim Schwimmen wird der Kopf gewöhnlich abwärts gerichtet, kann aber zum Ergreifen einer Beute blitzschnell gestreckt werden.
Fortbewegung[Bearbeiten]
Von der anderen großen Robbenfamilie, den Ohrenrobben, unterscheiden sich Hundsrobben vor allem durch eine Verlagerung des Antriebs an das hintere Körperende. Während Ohrenrobben im Wasser gleich einem Pinguin durch kräftige Schläge der muskulösen Vorderflossen ihren Antrieb bekommen, werden die viel kleineren und schwächeren Vorderflossen der Hundsrobben beim Schwimmen dicht an den Körper angelegt. Dagegen bilden die Hinterflossen große Flächen, die durch die weite Spreizung der Zehen zustande kommen. Mit Schlägen der Hinterflossen bewegen sich Hundsrobben im Wasser fort.
Diese Merkmale stellen eine bessere Anpassung an das Wasserleben dar als sie bei den Ohrenrobben gegeben ist. Dies geht allerdings auf Kosten der Fortbewegung an Land, die bei den Hundsrobben unbeholfen wirkt. Da die Vorderflossen nicht mehr tauglich sind, den Körper zu stützen, und auch die Hinterflossen nicht unter den Körper geschoben werden können, bewegen sich Hundsrobben auf dem Bauch kriechend vorwärts. Sie krümmen dazu den Rücken, bewegen den Hinterkörper nach vorn und schieben dann die Brustpartie vorwärts. Weil diese Fortbewegung sehr mühsam ist, versuchen sie sich oft auch durch seitwärtiges Rollen zu bewegen. Weniger nachteilig ist die Fortbewegungsweise der Hundsrobben in Eis und Schnee, wo auch ein geringer Antrieb ausreicht, den Körper über die glatte Oberfläche gleiten zu lassen.
Oft sah man in den Ohrenrobben die „primitivere“ und in den Hundsrobben die „fortgeschrittenere“ Gruppe. Die moderne Systematik vermeidet allerdings solche Einordnungen, und zudem sind fossile Überreste beider Taxa etwa gleich alt.
Lebensweise[Bearbeiten]
In der Regel bilden Hundsrobben keine großen Kolonien wie die Ohrenrobben. Allerdings haben die See-Elefanten ein ganz ähnliches Verhalten mit kämpfenden Männchen, die über Harems wachen, entwickelt. Die meisten Hundsrobben sind einzelgängerisch oder leben in kleinen Verbänden.
Die meisten Hundsrobben ernähren sich von Fischen und anderen Meerestieren, allerdings gibt es in dieser Gruppe auch Nahrungsspezialisten. So ist der Krabbenfresser durch seine Lebensweise und vor allem durch sein Gebiss auf den Antarktischen Krill als Ernährungsgrundlage angepasst. Der Seeleopard stellt dagegen einen Räuber dar, der vor allem Pinguine und andere Robbenarten jagt und neben dem Großen Schwertwal und den Haien zu den effektivsten Raubtieren des Südpolarmeeres gehört.
Systematik[Bearbeiten]
Die Hundsrobben sind ohne Zweifel monophyletisch. Fossil sind sie seit dem mittleren Miozän bekannt. Seitdem hat sich ihr Verbreitungsgebiet beständig ausgedehnt.
Die Hundsrobben werden oft in eine Anzahl von Unterfamilien unterteilt. Eine gängige Methode ist es, die Hundsrobben der Südhalbkugel als Monachinae von den Hundsrobben der Nordhalbkugel (Phocinae) abzutrennen. Die Monachinae sind dabei durch einen verkürzten ersten Mittelhandknochen der Vorderflossen sowie verkümmerte Krallen an den Hinterflossen gekennzeichnet.
Die nachstehende Unterteilung richtet sich nach Wilson & Reeder 2005:[1]
Acrophoca longirostris, eine noch nicht optimal an die aquatische Lebensweise angepasste Hundsrobbe aus dem späten Miozän / frühen Pliozän von Chile und Peru
Unterfamilie Monachinae
Tribus Monachini
Gattung Mönchsrobben (Monachus)
Mittelmeer-Mönchsrobbe (Monachus monachus)
Hawaii-Mönchsrobbe (Monachus schauinslandi)
Karibische Mönchsrobbe (Monachus tropicalis); diese Art gilt allerdings als ausgestorben.
Gattung See-Elefanten (Mirounga)
Nördlicher See-Elefant (Mirounga angustirostris)
Südlicher See-Elefant (Mirounga leonina)
Tribus Lobodontini
Gattung Ommatophoca
Rossrobbe (Ommatophoca rossii)
Gattung Lobodon
Krabbenfresser (Lobodon carcinophaga)
Gattung Hydrurga
Seeleopard (Hydrurga leptonyx)
Gattung Leptonychotes
Weddellrobbe (Leptonychotes weddellii)
Unterfamilie Phocinae
Gattung Cystophora
Klappmütze (Cystophora cristata)
Gattung Erignathus
Bartrobbe (Erignathus barbatus)
Gattung Histriophoca
Bandrobbe (Histriophoca fasciata)
Gattung Echte Hundsrobben (Phoca)
Largha-Robbe (Phoca largha)
Seehund (Phoca vitulina)
Gattung Pagophilus
Sattelrobbe (Pagophilus groenlandicus)
Gattung Pusa
Ringelrobbe (Pusa hispida)
Kaspische Robbe (Pusa caspica )
Baikalrobbe (Pusa sibirica)
Gattung Halichoerus
Kegelrobbe (Halichoerus grypus)
1996 unternahmen Bininda-Emonds und Russell den Versuch einer kladistischen Analyse der Hundsrobben. Es handelte sich um einen Vergleich morphologischer Merkmale wie zum Beispiel des Schädels, des Kiefers und der Flossen. Hierbei gab es starke Indizien dafür, dass die Monachinae und Phocinae tatsächlich zwei monophyletische Taxa sind. Allerdings ist die Gattung Phoca höchstwahrscheinlich paraphyletisch, und auch eine Unterteilung der Monachinae in die oben gezeigten Tribus scheint nicht haltbar zu sein. Die Studie hatte mehrere mögliche Kladogramme zum Ergebnis und den folgenden Ansatz als die wahrscheinlichste Näherung gekennzeichnet:
Phocidae
Monachinae
See-Elefanten (Mirounga)
N.N.
Seeleopard (Hydrurga)
N.N.
Weddellrobbe (Leptonychotes)
N.N.
Rossrobbe (Ommatophoca)
N.N.
Krabbenfresser (Lobodon)
Mönchsrobben (Monachus)
Phocinae
Klappmütze (Cystophora)
N.N.
Kegelrobbe (Halichoerus)
N.N.
Largha-Robbe (Phoca largha)
N.N.
Phoca-Klade mit Kasp., Baikal-, Ringelrobbe und Seehund
N.N.
Bartrobbe (Erignathus)
N.N.
Bandrobbe (Phoca bzw. Histriophoca fasciata)
Sattelrobbe (Pagophilus groenlandicus)
Hier een kleurplaat voor TS.
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
Ook leerzaam, ff lezen.quote:
The true seals or earless seals are one of the three main groups of mammals within the seal superfamily, Pinnipedia. All true seals are members of the family Phocidae /ˈfoʊsədiː/. They are sometimes called crawling seals to distinguish them from the fur seals and sea lions of the family Otariidae. Seals live in the oceans of both hemispheres and are mostly confined to polar, subpolar, and temperate climates, with the exception of the more tropical monk seals.
Contents [hide]
1 Anatomy
1.1 Limbs
2 Physiology
2.1 Respiration and circulation
3 Life history
3.1 Swimming
3.2 Communication
3.3 Reproduction
3.4 Growth and maturation
4 Taxonomy
5 Evolution
6 References
7 External links
Anatomy[edit]
Adult phocids vary from 1.17 meters (3.8 ft) in length and 45 kilograms (99 lb) in weight, in the ringed seal, to 4.9 meters (16 ft) and 2,400 kilograms (5,300 lb) in the southern elephant seal.[2]
Phocids are more specialized for aquatic life than otariids. They lack external ears and have sleek, streamlined bodies. Retractable nipples, internal testicles and an internal penis sheath provide further streamlining. A smooth layer of blubber lies underneath the skin. Phocids are able to divert blood flow to this layer to help control their temperatures.
Limbs[edit]
Question book-new.svg
This section does not cite any references or sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (May 2013)
Their fore flippers are used primarily for steering, while their hind flippers are bound to the pelvis in such a way that they cannot bring them under their body to walk on them.
They are more streamlined than fur seals and sea lions, so can swim more effectively over long distances. However, because they cannot turn their hind flippers downward, they are very clumsy on land, having to wriggle with their front flippers and abdominal muscles.
Phocids have fewer teeth than land-based members of the Carnivora, although they retain powerful canines. Some species lack molars altogether. The dental formula is:
2-3.1.4.0-2
1-2.1.4.0-2
Physiology[edit]
Respiration and circulation[edit]
Phocid respiratory and circulatory systems are adapted to allow diving to considerable depths, and they can spend a long time underwater between breaths. Air is forced from the lungs during a dive and into the upper respiratory passages, where gases cannot easily be absorbed into the bloodstream. This helps protect the seal from the bends. The middle ear is also lined with blood sinuses that inflate during diving, helping to maintain a constant pressure.[2]
Life history[edit]
Swimming[edit]
While otariids are known for speed and maneuverability, phocids are known for efficient, economical movement. This allows most phocids to forage far from land to exploit prey resources, while otariids are tied to rich upwelling zones close to breeding sites.
Phocids swim by sideways movements of their bodies, using their hind flippers to fullest effect.[2]
Communication[edit]
True seals do not communicate by "barking" like otariids. Instead, they communicate by slapping the water and grunting.
Reproduction[edit]
Question book-new.svg
This section does not cite any references or sources. Please help improve this section by adding citations to reliable sources. Unsourced material may be challenged and removed. (May 2013)
Photo of seven adult and juvenile seals packed closely on beach
Phocids in Argentina
Phocids spend most of their time at sea, although they return to land or pack ice to breed and give birth.
Pregnant females spend long periods foraging at sea, building up fat reserves, and then return to the breeding site to use their stored energy to nurse pups. The common seal displays a reproductive strategy similar to that of otariids in which the mother makes short foraging trips between nursing bouts.
Because a phocid mother's feeding grounds are often hundreds of kilometers from the breeding site, she must fast while lactating. This combination of fasting with lactation requires the mother to provide large amounts of energy to her pup at a time when she is not eating (and often, not drinking). Mothers must supply their own metabolic needs while nursing. This is a miniature version of the humpback whale's strategy. They fast during their months-long migration from arctic feeding areas to tropical breeding/nursing areas and back.
Phocids produce thick, fat-rich milk that allows them to provide their pups with large amounts of energy in a short period. This allows the mother to return to the sea in time to replenish her reserves. Lactation ranges from five to seven weeks in the monk seal to just three to five days in the hooded seal. The mother ends nursing by leaving her pup at the breeding site to search for food (pups continue to nurse if given the opportunity). "Milk stealers" that suckle from unrelated, sleeping females are not uncommon; this often results in the death of the mother's pup, since a single female can only feed one pup.
Growth and maturation[edit]
The pup's diet is so high in calories, it builds up a fat store. Before the pup is ready to forage, the mother abandons it, and the pup consumes its own fat for weeks or months while it matures. Seals, like all marine mammals, need time to develop the oxygen stores, swimming muscles, and neural pathways necessary for effective diving and foraging. Seal pups typically eat no food and drink no water during the period, although some polar species eat snow. The postweaning fast ranges from two weeks in the hooded seal to 9–12 weeks in the northern elephant seal. The physiological and behavioral adaptations that allow phocid pups to endure these remarkable fasts, which are among the longest for any mammal, remain an area of active study and research.
Taxonomy[edit]
In the 1980s, phylogenetic analysis of the phocids has led to a few conclusions about the interrelatedness of the various genera. The four genera Hydrurga, Leptonychotes, Lobodon, and Ommatophoca form a monophyletic group, the tribe Lobodontini. Likewise, the Phocinae subfamily (Erignathus, Cystophora, Halichoerus, and Phoca) is also monophyletic. More recently, five species have been split off from Phoca, forming three additional genera. However, the family Monachinae (the lobodonts plus Monachus and Mirounga) is probably paraphyletic.[1]
Fossil Pliophoca skull
Superfamily Pinnipedia
Family Otariidae: Fur seals and sea lions
Family Odobenidae: Walrus
Family Phocidae[3]
Subfamily Monachinae
Tribe Monachini
†Monachopsis
†Pristiphoca
†Properiptychus
†Messiphoca
†Mesotaria
†Callophoca
†Pliophoca
†Pontophoca
Hawaiian monk seal, Monachus schauinslandi
Mediterranean monk seal, Monachus monachus
†Caribbean monk seal, Monachus tropicalis (probably extinct around 1950)
Tribe Miroungini
Northern elephant seal, Mirounga angustirostris
Southern elephant seal, Mirounga leonina
Tribe Lobodontini
†Monotherium wymani
Ross seal, Ommatophoca rossi
Crabeater seal, Lobodon carcinophagus
Leopard seal, Hydrurga leptonyx
Weddell seal, Leptonychotes weddellii
†Acrophoca longirostris
†Piscophoca pacifica
†Hadrokirus martini
†Homiphoca capensis
Subfamily Phocinae
†Kawas benegasorum
†Leptophoca lenis
†Preapusa
†Cryptophoca
Bearded seal, Erignathus barbatus
Hooded seal, Cystophora cristata
Tribe Phocini
Common seal or harbor seal, Phoca vitulina
Spotted seal, Phoca largha
Ringed seal, Pusa hispida (formerly Phoca hispida)
Baikal seal, Pusa sibirica (formerly Phoca sibirica)
Caspian seal, Pusa caspica (formerly Phoca caspica)
Harp seal, Pagophilus groenlandicus (formerly Phoca groenlandica)
Ribbon seal, Histriophoca fasciata (formerly Phoca fasciata)
†Phocanella
†Platyphoca
†Gryphoca
Grey seal, Halichoerus grypus
Evolution[edit]
Piscophoca pacifica fossil
The earliest fossil phocids date from the mid-Miocene, 15 million years ago in the north Atlantic. Until recently, many researchers believed phocids evolved separately from otariids and odobenids from otter-like animals, such as Potamotherium, which inhabited European freshwater lakes. Recent evidence strongly suggests a monophyletic origin for all pinnipeds from a single ancestor, possibly Enaliarctos, most closely related to the bears.
Monk seals and elephant seals are believed to have first entered the Pacific through the open straits between North and South America, which closed only in the Pliocene. The various Antarctic species may have either used the same route, or traveled down the west coast of Africa.[4]
Lees ik toch nog iets in een roadtrip topic.
Zeehonden.
Kim - Groep 8 De Wadden
Hoofdstuk indeling pag.
1. Hoofdstuk indeling + bronnen + inleiding + plaatjes
2. Zeehonden.
3. Wat is een zeehond?
4. Vijand en vriend.
5. Hoe ziet een zeehond eruit?
6. Een zeehondenopvangcentra
7. Extra informatie over de waddenzeehond.
Bronnen
- Zeehonden, zeeleeuwen en walrussen: vertaald uit het Engels en geschreven door
Cleave, Andrew.
- De Waddenzeehond is geschreven door N. van Leeuwen- Seelt en Peter Reijnders.
- Zeehonden is geschreven door Eco Mare (zelf).
- Zeehondjes op het ijs: vertaald uit het Frans en geschreven door Soler, Joelle.
- De zeehond: vertaald uit het Engels en geschreven door Bright, Micheal.
Inleiding
Ik heb dit werkstuk over zeehonden gehouden omdat ik zeehonden grappige dieren vind.
Ook was er nog geen ander werkstuk over zeehonden gemaakt (wel 2 over zeeleeuwen).
Er was veel informatie over zeehonden te vinden en ik heb veel van dit werkstuk geleerd.
Plaatjes
Plaatje 1 komt uit het boek: de zeehond, blz 19.
Plaatje 2 komt uit het boek: zeehonden, zeeleeuwen en walrussen, blz 17.
Plaatje 3 komt uit het boek: zeehonden, zeeleeuwen en walrussen, blz 63.
Plaatje 4 komt uit het boek: de waddenzeehond, blz10.
Zeehonden
Over de hele wereld zijn ongeveer 30 verschillende soorten zeehonden. Dit zijn de soorten:
1. De gewone zeehond
2. De grijze zeehond
3. De ringelrob
4. De zadelrob
5. De monniksrob:
· De Hawaii-monniksrob
6. De klapmuts
7. De baardrob
8. De zeeleeuw:
· Galįpagos-zeeleeuw
· Californische zeeleeuw
· Zuid-Amerikaanse zeeleeuw
· Australische zeeleeuw
· Steller zeeleeuw
9. De zee olifant
10. De walrus
11. De zeekoe
12. De weddell-zeehond
13. De bajkal zeehond
14. De geringde zeehond
15. De harbour-zeehond
16. De oorrob
17. De kril-etende zeehond
18. Het zeeluipaard
19. De krabeter
20. De zeebeer
21. De ross-zeehond
22. De latamijn
23. De phocinae
24. De pelsrob:
· De Zuid-Afrikaanse pelsrob
· De Nieuw-Zeelandse pelsrob
Wat is een zeehond?
De zeehond is een zoogdier, dat betekent dat het dier adem moet halen via zijn longen. Een zeehond of ander zoogdier kan makkelijk 5 minuten onder water blijven(er is zelfs een keer een zoogdier geweest dat het 8 keer zolang kon). Zoogdieren moeten dus regelmatig boven water komen om te ademen. Bij vissen is dat niet nodig, want die ademen met hun kieuwen.
De zeehond is net zoals een mens warmbloedig. Omdat er op de dikke, onderhuidse vetlaag (soms wel 8 centimeter dik) nog 2 verschillende soorten haren zitten blijft hun tempratuur lekker warm. Een zeehond heeft lange en korte haren dicht op elkaar staan. Bij een gewone, gezonde zeehond is de tempratuur 37 graden celcius.
Ook de zeehond brengt een kleintje ter wereld; als deze geboren is voedt zij het met haar moedermelk. Als het vrouwtje moet bevallen zoekt het dier een droogliggende zandbank op en daar krijgt zij het kleintje. Binnen 6 uur moet de baby kunnen zwemmen anders verdrinkt het als het vloed is. Als het kleintje nog niet zo goed kan zwemmen of als het moe is klimt het kleintje op de rug van de moeder en het drijft dan mee.
Vijand en vriend
De zeehond heeft vijanden en dat zijn vooral stropers, ook is de ijsbeer een van hun vijanden. Stropers jagen op zeehonden omdat de vacht van een zeehond veel geld waard is op de zwarte markt. Zo komt er een eind aan het leven van veel zeehonden. Gelukkig komen er verschillende milieugroepen in actie, ook GREENPEACE hoort daarbij. GREENPEACE helpt zeehonden door groene verf op hun rug te spuiten.Sommige mensen vinden het gemeen dat ze zoiets doen, maar het is helemaal niet gemeen. Het is juist goed dat ze dat doen, want de zeehonden voelen niks en de stropers hoeven de vachten niet meer omdat het toch niets meer opleverd, en zo blijven er heel veel zeehonden in leven.
Tegen natuurlijke vijanden (zoals de ijsbeer) kan GREENPEACE niks doen, want die dieren moeten ook eten hebben om in leven te blijven, maar stropers kunnen ook iets anders worden bijvoorbeeld schoolmeester of badmeester.
Hoe ziet een zeehond eruit?
Als je een zeehond van dichtbij bekijkt zijn er 3 dingen die je op moeten vallen:
- Een zeehond heeft geen oorschelpen.
- Een zeehond heeft hele grote bolle ogen.
- Een zeehond heeft stijve snorharen.
Natuurlijk ziet niet iedere zeehond er hetzelfde uit. Elke zeehond heeft wel een eigen kenmerk. Als je naar verschillende zeehonden kijkt zie je dat niet iedere zeehond grijs of wit is. Bij de volgende plaatjes zie je dat ook.
De gewone zeehond:
Een gewone zeehond is een rotsblok opgekropen. Hij heeft een compact lichaam en korte vinnen. De ronde kop en betrekkelijke grote ogen zijn kenmerkend voor deze soort, die overigens ook in de Waddenzee en rond de Zeeuwse eilanden voorkomt. De kleur kan variėren van heel donkerbruin tot zand- en zilverkleurig.
De walrus:
Walrussen die zich op een uit het water stekende rots in de zon koesteren, kunnen oververhit raken. Hun bloed stroomt dicht onder hun huid, zodat de warmte aan hun omgeving wordt afgegeven; hierdoor krijgen ze een rode kleur.
Zeehondenopvangcentra
Er zijn over het Europese Waddengebied 5 zeehondenopvangcentra: 2 in Duitsland, 1 in Denemarken en 2 in Nederland. In Nederland heten deze opvangcentra:
- Eco Mare
- Pieterburen
In het opvangcentrum Pieterburen worden blinde en zieken zeehonden opgenomen en verzorgd. Elk jaar komen er 80 zeehonden binnen en 60 ervan gaan weer weg. Je kan hier gaan kijken en dat is hartstikke leuk, maar natuurlijk kunnen die zeehonden geen kunsten laten zien. Als je kunsten die zeehonden doen zou willen zien dan moet je naar het dolfinarium in Hardewijk gaan. Daar kan je van alles zien trouwens daar zijn niet alleen zeehonden te bekijken, maar ook dolfijnen en andere dieren die kunsten vertonen.
Mijn mening hierover: ik vind het gemeen dat dieren kunsten moeten laten zien om iets extra te krijgen. En waarom moeten de dieren kunsten laten zien aan bezoekers, om voor mensen brood op de plank te krijgen? Het lijkt soms of dieren als mensen behandeld worden.
Extra informatie over een zeehond in de Waddenzee
- Zeehonden verharen in de tijd van juni - midden september.
- Geboortegewicht: ca. 10 tot 12 kg.
- Geboortelengte: ca. 85 cm.
- Een volwassen mannetje: 80 tot 100 kg.
- Een volwassen mannetje: 1.60 m.
- Een volwassen vrouwtje: 70 tot 90 kg.
- Een volwassen vrouwtje: 1.50 m.
- De oudste zeehond tot nu toe: 40 jaar.
- Eten: 3 tot 5 kilo vis per dag.
- Een vrouwtje kan pas als ze 4 is een kindje krijgen.
- Draagtijd: ca. 11 maanden.
- Bevallen: eind juni.
Kim - Groep 8 De Wadden
Hoofdstuk indeling pag.
1. Hoofdstuk indeling + bronnen + inleiding + plaatjes
2. Zeehonden.
3. Wat is een zeehond?
4. Vijand en vriend.
5. Hoe ziet een zeehond eruit?
6. Een zeehondenopvangcentra
7. Extra informatie over de waddenzeehond.
Bronnen
- Zeehonden, zeeleeuwen en walrussen: vertaald uit het Engels en geschreven door
Cleave, Andrew.
- De Waddenzeehond is geschreven door N. van Leeuwen- Seelt en Peter Reijnders.
- Zeehonden is geschreven door Eco Mare (zelf).
- Zeehondjes op het ijs: vertaald uit het Frans en geschreven door Soler, Joelle.
- De zeehond: vertaald uit het Engels en geschreven door Bright, Micheal.
Inleiding
Ik heb dit werkstuk over zeehonden gehouden omdat ik zeehonden grappige dieren vind.
Ook was er nog geen ander werkstuk over zeehonden gemaakt (wel 2 over zeeleeuwen).
Er was veel informatie over zeehonden te vinden en ik heb veel van dit werkstuk geleerd.
Plaatjes
Plaatje 1 komt uit het boek: de zeehond, blz 19.
Plaatje 2 komt uit het boek: zeehonden, zeeleeuwen en walrussen, blz 17.
Plaatje 3 komt uit het boek: zeehonden, zeeleeuwen en walrussen, blz 63.
Plaatje 4 komt uit het boek: de waddenzeehond, blz10.
Zeehonden
Over de hele wereld zijn ongeveer 30 verschillende soorten zeehonden. Dit zijn de soorten:
1. De gewone zeehond
2. De grijze zeehond
3. De ringelrob
4. De zadelrob
5. De monniksrob:
· De Hawaii-monniksrob
6. De klapmuts
7. De baardrob
8. De zeeleeuw:
· Galįpagos-zeeleeuw
· Californische zeeleeuw
· Zuid-Amerikaanse zeeleeuw
· Australische zeeleeuw
· Steller zeeleeuw
9. De zee olifant
10. De walrus
11. De zeekoe
12. De weddell-zeehond
13. De bajkal zeehond
14. De geringde zeehond
15. De harbour-zeehond
16. De oorrob
17. De kril-etende zeehond
18. Het zeeluipaard
19. De krabeter
20. De zeebeer
21. De ross-zeehond
22. De latamijn
23. De phocinae
24. De pelsrob:
· De Zuid-Afrikaanse pelsrob
· De Nieuw-Zeelandse pelsrob
Wat is een zeehond?
De zeehond is een zoogdier, dat betekent dat het dier adem moet halen via zijn longen. Een zeehond of ander zoogdier kan makkelijk 5 minuten onder water blijven(er is zelfs een keer een zoogdier geweest dat het 8 keer zolang kon). Zoogdieren moeten dus regelmatig boven water komen om te ademen. Bij vissen is dat niet nodig, want die ademen met hun kieuwen.
De zeehond is net zoals een mens warmbloedig. Omdat er op de dikke, onderhuidse vetlaag (soms wel 8 centimeter dik) nog 2 verschillende soorten haren zitten blijft hun tempratuur lekker warm. Een zeehond heeft lange en korte haren dicht op elkaar staan. Bij een gewone, gezonde zeehond is de tempratuur 37 graden celcius.
Ook de zeehond brengt een kleintje ter wereld; als deze geboren is voedt zij het met haar moedermelk. Als het vrouwtje moet bevallen zoekt het dier een droogliggende zandbank op en daar krijgt zij het kleintje. Binnen 6 uur moet de baby kunnen zwemmen anders verdrinkt het als het vloed is. Als het kleintje nog niet zo goed kan zwemmen of als het moe is klimt het kleintje op de rug van de moeder en het drijft dan mee.
Vijand en vriend
De zeehond heeft vijanden en dat zijn vooral stropers, ook is de ijsbeer een van hun vijanden. Stropers jagen op zeehonden omdat de vacht van een zeehond veel geld waard is op de zwarte markt. Zo komt er een eind aan het leven van veel zeehonden. Gelukkig komen er verschillende milieugroepen in actie, ook GREENPEACE hoort daarbij. GREENPEACE helpt zeehonden door groene verf op hun rug te spuiten.Sommige mensen vinden het gemeen dat ze zoiets doen, maar het is helemaal niet gemeen. Het is juist goed dat ze dat doen, want de zeehonden voelen niks en de stropers hoeven de vachten niet meer omdat het toch niets meer opleverd, en zo blijven er heel veel zeehonden in leven.
Tegen natuurlijke vijanden (zoals de ijsbeer) kan GREENPEACE niks doen, want die dieren moeten ook eten hebben om in leven te blijven, maar stropers kunnen ook iets anders worden bijvoorbeeld schoolmeester of badmeester.
Hoe ziet een zeehond eruit?
Als je een zeehond van dichtbij bekijkt zijn er 3 dingen die je op moeten vallen:
- Een zeehond heeft geen oorschelpen.
- Een zeehond heeft hele grote bolle ogen.
- Een zeehond heeft stijve snorharen.
Natuurlijk ziet niet iedere zeehond er hetzelfde uit. Elke zeehond heeft wel een eigen kenmerk. Als je naar verschillende zeehonden kijkt zie je dat niet iedere zeehond grijs of wit is. Bij de volgende plaatjes zie je dat ook.
De gewone zeehond:
Een gewone zeehond is een rotsblok opgekropen. Hij heeft een compact lichaam en korte vinnen. De ronde kop en betrekkelijke grote ogen zijn kenmerkend voor deze soort, die overigens ook in de Waddenzee en rond de Zeeuwse eilanden voorkomt. De kleur kan variėren van heel donkerbruin tot zand- en zilverkleurig.
De walrus:
Walrussen die zich op een uit het water stekende rots in de zon koesteren, kunnen oververhit raken. Hun bloed stroomt dicht onder hun huid, zodat de warmte aan hun omgeving wordt afgegeven; hierdoor krijgen ze een rode kleur.
Zeehondenopvangcentra
Er zijn over het Europese Waddengebied 5 zeehondenopvangcentra: 2 in Duitsland, 1 in Denemarken en 2 in Nederland. In Nederland heten deze opvangcentra:
- Eco Mare
- Pieterburen
In het opvangcentrum Pieterburen worden blinde en zieken zeehonden opgenomen en verzorgd. Elk jaar komen er 80 zeehonden binnen en 60 ervan gaan weer weg. Je kan hier gaan kijken en dat is hartstikke leuk, maar natuurlijk kunnen die zeehonden geen kunsten laten zien. Als je kunsten die zeehonden doen zou willen zien dan moet je naar het dolfinarium in Hardewijk gaan. Daar kan je van alles zien trouwens daar zijn niet alleen zeehonden te bekijken, maar ook dolfijnen en andere dieren die kunsten vertonen.
Mijn mening hierover: ik vind het gemeen dat dieren kunsten moeten laten zien om iets extra te krijgen. En waarom moeten de dieren kunsten laten zien aan bezoekers, om voor mensen brood op de plank te krijgen? Het lijkt soms of dieren als mensen behandeld worden.
Extra informatie over een zeehond in de Waddenzee
- Zeehonden verharen in de tijd van juni - midden september.
- Geboortegewicht: ca. 10 tot 12 kg.
- Geboortelengte: ca. 85 cm.
- Een volwassen mannetje: 80 tot 100 kg.
- Een volwassen mannetje: 1.60 m.
- Een volwassen vrouwtje: 70 tot 90 kg.
- Een volwassen vrouwtje: 1.50 m.
- De oudste zeehond tot nu toe: 40 jaar.
- Eten: 3 tot 5 kilo vis per dag.
- Een vrouwtje kan pas als ze 4 is een kindje krijgen.
- Draagtijd: ca. 11 maanden.
- Bevallen: eind juni.
Fokowate, foki (Phocidae) – rodzina drapieżnych ssaków morskich zaliczana do płetwonogich (Pinnipedia), obejmująca 19 gatunków.
Spis treści [ukryj]
1 Cechy charakterystyczne
2 Środowisko życia
3 Choroby fok
4 Gatunki
5 Fokarium
6 Ciekawostki
7 Zobacz też
8 Przypisy
Cechy charakterystyczne[edytuj | edytuj kod]
kończyny tylne wyciągnięte ku tyłowi, nieużyteczne przy poruszaniu się na lądzie
brak małżowin usznych
widzą bardzo dobrze, zarówno w wodzie, jak i na lądzie
pływają szybko i niezwykle zwinnie
pod wodą wytrzymują nawet do 40 minut
młode pokryte są białym, gęstym futerkiem, zwanym lanugo
Mogą nurkować do 200 m.
Środowisko życia[edytuj | edytuj kod]
w chłodnych morzach obu półkul
w gromadach
w większości w strefie przybrzeżnej
Choroby fok[edytuj | edytuj kod]
nosówka
zapalenie płuc
wścieklizna
choroby układu oddechowego
choroby związane z połknięciem niewłaściwego pokarmu, np. pustej reklamówki
Najcięższą z foczych chorób jest nosówka, która dziesiątkuje stada fok. Często przyczyną chorób foki jest działanie ludzi, jak to miało miejsce w przypadku mieszkanki helskiego fokarium, foki Krysi. Monety, które ludzie wrzucali "na szczęście", połknięte przez fokę zalegały w przewodzie pokarmowym bardzo długo i sukcesywnie były trawione. Uwalniane w ten sposób pierwiastki ciężkich metali zatruwały poszczególne organy wewnętrzne. Stwierdzono, iż bezpośrednią przyczyną nagłego zgonu był wewnętrzny krwotok na skutek gwałtownego pęknięcia śledziony[2].
Gatunki[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj: Monachus
Monachus monachus – mniszka śródziemnomorska
Monachus schauinslandi – mniszka hawajska
†Monachus tropicalis – mniszka antylska
Rodzaj: Mirounga
Mirounga angustirostris – słoń morski północny
Mirounga leonina – słoń morski południowy
Rodzaj: Ommatophoca
Ommatophoca rossi – foka Rossa
Rodzaj: Lobodon
Lobodon carcinophaga – krabojad
Rodzaj: Hydrurga
Hydrurga leptonyx – lampart morski
Rodzaj: Leptonychotes
Leptonychotes weddellii – foka Weddella
Rodzaj: Erignathus
Erignathus barbatus – foka wąsata
Rodzaj: Cystophora
Cystophora cristata – kapturnik
Rodzaj: Phoca
Phoca largha – foka pstra
Phoca vitulina – foka pospolita
Rodzaj: Pusa
Pusa caspica – foka kaspijska
Pusa hispida – nerpa
Pusa sibirica – foka bajkalska
Rodzaj: Pagophilus
Pagophilus groenlandicus – foka grenlandzka
Rodzaj: Histriophoca
Histriophoca fasciata – foka pręgowana
Rodzaj: Halichoerus
Halichoerus grypus – foka szara
Fokarium[edytuj | edytuj kod]
Badaniem fok szarych i ich rozmnażaniem w celu zachowania ginącego gatunku zajmuje się Stacja Morska Uniwersytetu Gdańskiego, prowadząc unikalne fokarium w mieście Hel.
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
Foka Depka była pierwszą dziko żyjącą foką szarą urodzoną w fokarium w mieście Hel. Imię Depki oznacza kanał Głębinkę (Depkę) pomiędzy Rewą Mew a rewskim Szpyrkiem na Zatoce Puckiej. Depka nie jest jedyną foką, która opuściła helskie fokarium. Oprócz niej, w miejscowości Czołpino wypuszczono również na wolność Cumę, Adama, Bojkę, Dulkę, Denegę, Dryfa i inne. Nie wszystkim udało się jednak przeżyć w wodach Bałtyku.[potrzebne źródło]
Depka po "wycieczkach" do Danii i Niemiec powróciła do Polski. Często można ją spotkać w okolicach Pogorzelicy, Niechorza i Trzęsacza. W Niechorzu wydzielono dla niej część plaży, by mogła w spokoju tam odpoczywać, nie będąc nękana przez turystów, chcących zrobić sobie z nią zdjęcia.[potrzebne źródło]
W Bałtyku żyje również foka pospolita o imieniu Cętka, często odwiedza nasze plaże. Do niedawna tylko Cętka i Depka zamieszkiwały polskie tereny Bałtyku.
Od września 2007 roku na polskich plażach zaobserwowano również stadko liczące 6 osobników foki szarej. Harem najczęściej wypoczywa na Mewiej Łasze na Zatoce Gdańskiej.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
selkie
Spis treści [ukryj]
1 Cechy charakterystyczne
2 Środowisko życia
3 Choroby fok
4 Gatunki
5 Fokarium
6 Ciekawostki
7 Zobacz też
8 Przypisy
Cechy charakterystyczne[edytuj | edytuj kod]
kończyny tylne wyciągnięte ku tyłowi, nieużyteczne przy poruszaniu się na lądzie
brak małżowin usznych
widzą bardzo dobrze, zarówno w wodzie, jak i na lądzie
pływają szybko i niezwykle zwinnie
pod wodą wytrzymują nawet do 40 minut
młode pokryte są białym, gęstym futerkiem, zwanym lanugo
Mogą nurkować do 200 m.
Środowisko życia[edytuj | edytuj kod]
w chłodnych morzach obu półkul
w gromadach
w większości w strefie przybrzeżnej
Choroby fok[edytuj | edytuj kod]
nosówka
zapalenie płuc
wścieklizna
choroby układu oddechowego
choroby związane z połknięciem niewłaściwego pokarmu, np. pustej reklamówki
Najcięższą z foczych chorób jest nosówka, która dziesiątkuje stada fok. Często przyczyną chorób foki jest działanie ludzi, jak to miało miejsce w przypadku mieszkanki helskiego fokarium, foki Krysi. Monety, które ludzie wrzucali "na szczęście", połknięte przez fokę zalegały w przewodzie pokarmowym bardzo długo i sukcesywnie były trawione. Uwalniane w ten sposób pierwiastki ciężkich metali zatruwały poszczególne organy wewnętrzne. Stwierdzono, iż bezpośrednią przyczyną nagłego zgonu był wewnętrzny krwotok na skutek gwałtownego pęknięcia śledziony[2].
Gatunki[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj: Monachus
Monachus monachus – mniszka śródziemnomorska
Monachus schauinslandi – mniszka hawajska
†Monachus tropicalis – mniszka antylska
Rodzaj: Mirounga
Mirounga angustirostris – słoń morski północny
Mirounga leonina – słoń morski południowy
Rodzaj: Ommatophoca
Ommatophoca rossi – foka Rossa
Rodzaj: Lobodon
Lobodon carcinophaga – krabojad
Rodzaj: Hydrurga
Hydrurga leptonyx – lampart morski
Rodzaj: Leptonychotes
Leptonychotes weddellii – foka Weddella
Rodzaj: Erignathus
Erignathus barbatus – foka wąsata
Rodzaj: Cystophora
Cystophora cristata – kapturnik
Rodzaj: Phoca
Phoca largha – foka pstra
Phoca vitulina – foka pospolita
Rodzaj: Pusa
Pusa caspica – foka kaspijska
Pusa hispida – nerpa
Pusa sibirica – foka bajkalska
Rodzaj: Pagophilus
Pagophilus groenlandicus – foka grenlandzka
Rodzaj: Histriophoca
Histriophoca fasciata – foka pręgowana
Rodzaj: Halichoerus
Halichoerus grypus – foka szara
Fokarium[edytuj | edytuj kod]
Badaniem fok szarych i ich rozmnażaniem w celu zachowania ginącego gatunku zajmuje się Stacja Morska Uniwersytetu Gdańskiego, prowadząc unikalne fokarium w mieście Hel.
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
Foka Depka była pierwszą dziko żyjącą foką szarą urodzoną w fokarium w mieście Hel. Imię Depki oznacza kanał Głębinkę (Depkę) pomiędzy Rewą Mew a rewskim Szpyrkiem na Zatoce Puckiej. Depka nie jest jedyną foką, która opuściła helskie fokarium. Oprócz niej, w miejscowości Czołpino wypuszczono również na wolność Cumę, Adama, Bojkę, Dulkę, Denegę, Dryfa i inne. Nie wszystkim udało się jednak przeżyć w wodach Bałtyku.[potrzebne źródło]
Depka po "wycieczkach" do Danii i Niemiec powróciła do Polski. Często można ją spotkać w okolicach Pogorzelicy, Niechorza i Trzęsacza. W Niechorzu wydzielono dla niej część plaży, by mogła w spokoju tam odpoczywać, nie będąc nękana przez turystów, chcących zrobić sobie z nią zdjęcia.[potrzebne źródło]
W Bałtyku żyje również foka pospolita o imieniu Cętka, często odwiedza nasze plaże. Do niedawna tylko Cętka i Depka zamieszkiwały polskie tereny Bałtyku.
Od września 2007 roku na polskich plażach zaobserwowano również stadko liczące 6 osobników foki szarej. Harem najczęściej wypoczywa na Mewiej Łasze na Zatoce Gdańskiej.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
selkie
Dit is Pools?quote:
Fokowate, foki (Phocidae) – rodzina drapieżnych ssaków morskich zaliczana do płetwonogich (Pinnipedia), obejmująca 19 gatunków.
Spis treści [ukryj]
1 Cechy charakterystyczne
2 Środowisko życia
3 Choroby fok
4 Gatunki
5 Fokarium
6 Ciekawostki
7 Zobacz też
8 Przypisy
Cechy charakterystyczne[edytuj | edytuj kod]
kończyny tylne wyciągnięte ku tyłowi, nieużyteczne przy poruszaniu się na lądzie
brak małżowin usznych
widzą bardzo dobrze, zarówno w wodzie, jak i na lądzie
pływają szybko i niezwykle zwinnie
pod wodą wytrzymują nawet do 40 minut
młode pokryte są białym, gęstym futerkiem, zwanym lanugo
Mogą nurkować do 200 m.
Środowisko życia[edytuj | edytuj kod]
w chłodnych morzach obu półkul
w gromadach
w większości w strefie przybrzeżnej
Choroby fok[edytuj | edytuj kod]
nosówka
zapalenie płuc
wścieklizna
choroby układu oddechowego
choroby związane z połknięciem niewłaściwego pokarmu, np. pustej reklamówki
Najcięższą z foczych chorób jest nosówka, która dziesiątkuje stada fok. Często przyczyną chorób foki jest działanie ludzi, jak to miało miejsce w przypadku mieszkanki helskiego fokarium, foki Krysi. Monety, które ludzie wrzucali "na szczęście", połknięte przez fokę zalegały w przewodzie pokarmowym bardzo długo i sukcesywnie były trawione. Uwalniane w ten sposób pierwiastki ciężkich metali zatruwały poszczególne organy wewnętrzne. Stwierdzono, iż bezpośrednią przyczyną nagłego zgonu był wewnętrzny krwotok na skutek gwałtownego pęknięcia śledziony[2].
Gatunki[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj: Monachus
Monachus monachus – mniszka śródziemnomorska
Monachus schauinslandi – mniszka hawajska
†Monachus tropicalis – mniszka antylska
Rodzaj: Mirounga
Mirounga angustirostris – słoń morski północny
Mirounga leonina – słoń morski południowy
Rodzaj: Ommatophoca
Ommatophoca rossi – foka Rossa
Rodzaj: Lobodon
Lobodon carcinophaga – krabojad
Rodzaj: Hydrurga
Hydrurga leptonyx – lampart morski
Rodzaj: Leptonychotes
Leptonychotes weddellii – foka Weddella
Rodzaj: Erignathus
Erignathus barbatus – foka wąsata
Rodzaj: Cystophora
Cystophora cristata – kapturnik
Rodzaj: Phoca
Phoca largha – foka pstra
Phoca vitulina – foka pospolita
Rodzaj: Pusa
Pusa caspica – foka kaspijska
Pusa hispida – nerpa
Pusa sibirica – foka bajkalska
Rodzaj: Pagophilus
Pagophilus groenlandicus – foka grenlandzka
Rodzaj: Histriophoca
Histriophoca fasciata – foka pręgowana
Rodzaj: Halichoerus
Halichoerus grypus – foka szara
Fokarium[edytuj | edytuj kod]
Badaniem fok szarych i ich rozmnażaniem w celu zachowania ginącego gatunku zajmuje się Stacja Morska Uniwersytetu Gdańskiego, prowadząc unikalne fokarium w mieście Hel.
Ciekawostki[edytuj | edytuj kod]
Foka Depka była pierwszą dziko żyjącą foką szarą urodzoną w fokarium w mieście Hel. Imię Depki oznacza kanał Głębinkę (Depkę) pomiędzy Rewą Mew a rewskim Szpyrkiem na Zatoce Puckiej. Depka nie jest jedyną foką, która opuściła helskie fokarium. Oprócz niej, w miejscowości Czołpino wypuszczono również na wolność Cumę, Adama, Bojkę, Dulkę, Denegę, Dryfa i inne. Nie wszystkim udało się jednak przeżyć w wodach Bałtyku.[potrzebne źródło]
Depka po "wycieczkach" do Danii i Niemiec powróciła do Polski. Często można ją spotkać w okolicach Pogorzelicy, Niechorza i Trzęsacza. W Niechorzu wydzielono dla niej część plaży, by mogła w spokoju tam odpoczywać, nie będąc nękana przez turystów, chcących zrobić sobie z nią zdjęcia.[potrzebne źródło]
W Bałtyku żyje również foka pospolita o imieniu Cętka, często odwiedza nasze plaże. Do niedawna tylko Cętka i Depka zamieszkiwały polskie tereny Bałtyku.
Od września 2007 roku na polskich plażach zaobserwowano również stadko liczące 6 osobników foki szarej. Harem najczęściej wypoczywa na Mewiej Łasze na Zatoce Gdańskiej.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
selkie
Je hebt gelijk, als mijn been breek op vakantie vraag ik ook om een pleister anders gaan de verzekering straks nog failliet.quote:
[..]
Dan alsnog kan je volgens mij niet ziek veel claimen. Ik bedoel ik betaal er ¤20 voor en dan krijg ik ¤2000 vergoed. Dan gaat er iets mis.
Tuurlijk, maar dan moet robben wel fit zijn.quote:
Kan je een lens trouwens niet gewoon laten fixen?
Op vrijdag 14 mei 2021 @ 23:33 schreef Joopklepzeiker: Zonder twijfel is @vogeltjesdans de grootste smaakmaker en intelligentste persoon van heel KLB.
