LIF / ...niertje gezocht!
Dank je wel, ik zal het doorlezen.quote:Op vrijdag 27 december 2013 05:19 schreef Lienekien het volgende:
Dit is vast een interessante reeks voor je.
LIF / ...niertje gezocht!
Ben ik ook benieuwd naar.quote:
Wel heel nobel van je.
R&P / Nierdonatie
met bijbehorende blog:
http://doneereennier.com/
Omdat ik waarschijnlijk over heel veel nadelen heen kijk. Ik weet er vast niet genoeg van en daarom moet ik me inlezen. Voor mij is het altijd zo geweest: ik heb twee nieren, die heb ik zeer waarschijnlijk niet allebei nodig, ik kan een leven redden en houd daar dan een groot litteken aan over en dat is het. Het sluimert nu al een aantal jaar in mijn achterhoofd maar me echt inlezen heb ik nooit gedaan. Ik ga ervan uit dat er een aantal grote nadelen aan zitten die ik nog niet ken. Zou die operatie echt zo gevaarlijk zijn of valt dat percentage wel mee? Ik kan me het bijna niet voorstellen, want er zijn ook veel mensen die hun nier afstaan aan familieleden.quote:
Ik ben erg altruïstisch ingesteld en heb bijna het gevoel dat ik dit moet doen (omdat ik twee nieren heb... waarvan overigens nog steeds niet bekend is waarom we ze hebben, twee, en niet één). Natuurlijk niet tegen tegen elke prijs. Ik vraag me wel af of ze me toelaten met mijn moeilijke puberteit waarin ik psychologische hulp heb gehad. En ik ben net 23 geworden, dus nog erg jong misschien.
[ Bericht 0% gewijzigd door Grunge. op 29-12-2013 03:45:21 ]
Dank je wel!quote:Op vrijdag 27 december 2013 23:08 schreef ViviRAWRS het volgende:
Dit topic is ook interessant voor je:
R&P / Nierdonatie
met bijbehorende blog:
http://doneereennier.com/
http://www.skipr.nl/actue(...)gen-donororgaan.html (Dit is ter info)
http://www.transplantatiestichting.nl/donatie
Heel veel succes, vind het super aardig van je! Helemaal top!
Heeft iemand nog een voorbeeld van het litteken dat je krijgt van de operatie in een gemiddeld ziekenhuis in Nederland? Niet dat dat me tegen zou houden, overigens. Ik ben gewoon benieuwd naar wat ik kan verwachten wat dat betreft.
We hebben er 2 voor een reden.quote:
[..]
Omdat ik waarschijnlijk over heel veel nadelen heen kijk. Ik weet er vast niet genoeg van en daarom moet ik me inlezen. Voor mij is het altijd zo geweest: ik heb twee nieren, die heb ik zeer waarschijnlijk niet allebei nodig, ik kan een leven redden en houd daar dan een groot litteken aan over en dat is het. Het sluimert nu al een aantal jaar in mijn achterhoofd maar me echt inlezen heb ik nooit gedaan. Ik ga ervan uit dat er een aantal grote nadelen aan zitten die ik nog niet ken. Zou die operatie echt zo gevaarlijk zijn of valt dat percentage wel mee? Ik kan me het bijna niet voorstellen, want er zijn ook veel mensen die hun nier afstaan aan familieleden.
Ik ben erg altruïstisch ingesteld en heb bijna het gevoel dat ik dit moet doen (omdat ik twee nieren heb... waarvan overigens nog steeds niet bekend is waarom we ze hebben, twee, en niet één). Natuurlijk niet tegen tegen elke prijs. Ik vraag me wel af of ze me toelaten met mijn moeilijke puberteit waarin ik psychologische hulp heb gehad. En ik ben net 23 geworden, dus nog erg jong misschien.
Gevolgen voor jou:
-je zal sneller ziek kunnen worden
-op zaterdag zit je op de bank met een boek in plaats van alcohol in de kroeg drinken of recreatief drugs gebruiken
- een groot litteken
Om maar wat te noemen
Hmm, denk dat het per persoon ligt, lengte, geslacht etc..quote:Op zondag 29 december 2013 03:53 schreef Grunge. het volgende:
Ah, ik heb echt veel aan die linkjes van jullie! Ik ga er een dezer dagen echt goed voor zitten.
Heeft iemand nog een voorbeeld van het litteken dat je krijgt van de operatie in een gemiddeld ziekenhuis in Nederland? Niet dat dat me tegen zou houden, overigens. Ik ben gewoon benieuwd naar wat ik kan verwachten wat dat betreft.
Ik zal straks in de middag wel foto aan mijn nicht vragen, die heeft ook zo'n operatie doorstaan.
Fijne nachtrust alvast.
Van #1 en #3 ben ik op de hoogte. Maar ik weet niets van 'op zaterdag niet meer alcohol kunnen drinken in de kroeg'. Van wat ik begreep kan ik gewoon blijven drinken.quote:
[..]
We hebben er 2 voor een reden.
Gevolgen voor jou:
-je zal sneller ziek kunnen worden
-op zaterdag zit je op de bank met een boek in plaats van alcohol in de kroeg drinken of recreatief drugs gebruiken
- een groot litteken
Om maar wat te noemen
Dank je, dat zou ik fijn vinden! Ik ben overigens 1.79 m. lang en weeg rond de 67 kilo.quote:
[..]
Hmm, denk dat het per persoon ligt, lengte, geslacht etc..
Ik zal straks in de middag wel foto aan mijn nicht vragen, die heeft ook zo'n operatie doorstaan.
Fijne nachtrust alvast.
Je kan blijven drinken ja. Alleen veel minder, je staat zo op zn kop en zal weer kotsen al een puber als je niet uitkijkt. Verwacht ook veel zwaardere katers.quote:Op zondag 29 december 2013 03:56 schreef Grunge. het volgende:
[..]
Van #1 en #3 ben ik op de hoogte. Maar ik weet niets van 'op zaterdag niet meer alcohol kunnen drinken in de kroeg'. Van wat ik begreep kan ik gewoon blijven drinken.
Ik heb het geluk dat ik nooit een kater heb gehad, dat gebeurt bij mij op de één of andere manier niet. Ik heb er echt wel genoeg voor gedronken, maar nee. Maar drinken tot je kotst, dat doe ik ook allang niet meer.quote:
[..]
Je kan blijven drinken ja. Alleen veel minder, je staat zo op zn kop en zal weer kotsen al een puber als je niet uitkijkt. Verwacht ook veel zwaardere katers.
Pff, waarom ben ik zo kort met mijn 1.69. Haha, je had ook wat van cm mogen doneren aan mij!quote:
[..]
Dank je, dat zou ik fijn vinden! Ik ben overigens 1.79 m. lang en weeg rond de 67 kilo.
Ze is iets langer dan mij, en hoeveel KG ze weegt, durf ik niet te vragen, ze is wel iets aan de magere kant. Zal het je morgen sturen.
Geen dank!
Ge mot t zelf wetenquote:
[..]
Ik heb het geluk dat ik nooit een kater heb gehad, dat gebeurt bij mij op de één of andere manier niet. Ik heb er echt wel genoeg voor gedronken, maar nee. Maar drinken tot je kotst, dat doe ik ook allang niet meer.
Nou, ik zou niet nooit meer veel willen kunnen drinken, maar ik heb daar dus nog niets over gelezen. Zoals ik het tot dusver begrijp heb je het de eerste paar maanden na de operatie wel wat moeilijk en moet je voorzichtig doen, maar verder heb je genoeg aan één nier. Maar ik kan er makkelijk naast zitten, hoor.quote:
Over het litteken bij nierdonatie:
http://www.umcn.nl/Zorg/A(...)/Pages/Operatie.aspx
Ze maken de nier los via een kijkoperatie (kleine wondjes), en nemen de nier uit het lichaam via een snede van 10 cm boven het schaambeen.
Je verwart de lever met de nieren, mop.quote:
[..]
Je kan blijven drinken ja. Alleen veel minder, je staat zo op zn kop en zal weer kotsen al een puber als je niet uitkijkt. Verwacht ook veel zwaardere katers.
Aangezien we maar één lever hebben is donatie bij leven een stuk zeldzamer, al kan je wel een gedeelte missen. Bij iemand in mijn omgeving is dat het geval (kanker), het overblijvende stuk lever neemt een groot deel van de functie over. Een stuk in de kraag zuipen is dan nog minder slim dan normaal, maar drie wijntjes oid kan hij zinder probleem drinken, al maakt hij er geen gewoonte van. Iets met zuinig zijn op je lijf en zo.
Verder tvp want ik denk ook al een tijd over doneren bij leven, dus ik ben benieuwd naar het verloop TS!
In ieder geval hier weer wat linkjes gespot die ik ga doorlezen.Het is een geschatte kans, dus waarschijnlijk zijn er al veel meer mensen geopereerd zonder dat iemand is overleden. Maar als je de risico's bij elkaar optelt komt dat getal eruit.quote:
Het lijkt me sterk dat de kans op overlijden 1 op 2000 is, dat lijkt me wel erg groot, terwijl ze spreken over een kleine kans. Het grootste nadeel lijkt mij dat je je "reserve"nier dan dus kwijt bent. Als je zelf iets krijgt met die overgebleven nier heb je geen tweede nier meer die de functie van die zieke nier over kan nemen, ben je zelf straks afhankelijk van dialyse of een donornier
Uit onderzoek is gebleken dat je geen hogere kans hebt op nierziekten dan mensen met twee nieren.
Maar het risico bestaat wel en stel dat je een ongeluk krijgt waarbij je overblijvende nier zo beschadigd is dat hij eruit moet, dan is dat natuurlijk knap balen. Maar als ik kijk in mijn omgeving is er niemand die zoiets is overkomen. Als ik ga doneren koop ik meteen een Staatslot, kans dat ik het miljoen win is net zo groot.
[ Bericht 0% gewijzigd door Cat-astrophe op 29-12-2013 13:00:36 ]
TS: hier nog een blog voor je om te lezen, ik ga er nu aan beginnen. http://frank-nierdonatie.(...)art=42&by-date=false
-edit- Uitgebreid verhaal, heel anders dan het topic in R&P. Maar goed om te zien dat ook met een moeizaam herstel, je uiteindeljk geen enkele hinder eraan hoeft over te houden.
[ Bericht 22% gewijzigd door Cat-astrophe op 29-12-2013 13:42:53 ]
Je hebt twee nieren omdat je er twee nodig hebt om goed te kunnen functioneren. Natuurlijk kun je er principe een missen, net zoals je ook een van je longen kunt missen, en je maag, een groot deel van je darmen, je milt, een stuk lever en beide armen en benen. Dat betekent alleen wel dat je er de rest van je leven rekening mee moet houden, je hebt geen reserve meer. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar het kan wel. Alleen daarom al zou ik het op jouw leeftijd niet doen, je hebt nog heel je leven tijd om er spijt van te krijgen als je tegen de eventuele beperkingen van het leven met maar een nier aanloopt.quote:
[..]
Omdat ik waarschijnlijk over heel veel nadelen heen kijk. Ik weet er vast niet genoeg van en daarom moet ik me inlezen. Voor mij is het altijd zo geweest: ik heb twee nieren, die heb ik zeer waarschijnlijk niet allebei nodig, ik kan een leven redden en houd daar dan een groot litteken aan over en dat is het. Het sluimert nu al een aantal jaar in mijn achterhoofd maar me echt inlezen heb ik nooit gedaan. Ik ga ervan uit dat er een aantal grote nadelen aan zitten die ik nog niet ken. Zou die operatie echt zo gevaarlijk zijn of valt dat percentage wel mee? Ik kan me het bijna niet voorstellen, want er zijn ook veel mensen die hun nier afstaan aan familieleden.
Ik ben erg altruïstisch ingesteld en heb bijna het gevoel dat ik dit moet doen (omdat ik twee nieren heb... waarvan overigens nog steeds niet bekend is waarom we ze hebben, twee, en niet één). Natuurlijk niet tegen tegen elke prijs. Ik vraag me wel af of ze me toelaten met mijn moeilijke puberteit waarin ik psychologische hulp heb gehad. En ik ben net 23 geworden, dus nog erg jong misschien.
Ik houd jullie in ieder geval op de hoogte!
En Cat22, wat interessant, leuk dat je ook in dit topic bent! Hoe lang ben jij hier al mee bezig (in ieder geval met het serieus denken eraan)? En wat zijn dingen die jij tot nu toe bent tegengekomen die je lastig vindt?
[ Bericht 0% gewijzigd door Grunge. op 03-01-2014 22:51:49 ]
Oftewel alle reden om je nieren te houden.quote:
Ik heb ook al een aantal keer gelezen dat het een vrouw moeilijkheden zou kunnen brengen tijdens een toekomstige zwangerschap.
Gegeven ons voedsel wat we tegenwoordig innemen denk ik dat de tweede nier zijn functie in deze tijd mist. Net zoals de appendix.quote:
[..]
Je hebt twee nieren omdat je er twee nodig hebt om goed te kunnen functioneren. Natuurlijk kun je er principe een missen, net zoals je ook een van je longen kunt missen, en je maag, een groot deel van je darmen, je milt, een stuk lever en beide armen en benen. Dat betekent alleen wel dat je er de rest van je leven rekening mee moet houden, je hebt geen reserve meer. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar het kan wel. Alleen daarom al zou ik het op jouw leeftijd niet doen, je hebt nog heel je leven tijd om er spijt van te krijgen als je tegen de eventuele beperkingen van het leven met maar een nier aanloopt.
Maar goed, tijd wijst uit dat men prima op 1 nier kan leven(hoi!).
En ook al heb ik het mis, kan op overlijden is 1:3000 (tijdens operatie). Jaarlijks sterven er 150 mensen omdat ze niet op tijd een nier krijgen. Als ik mijn nier niet had afgestaan dan ben ik (cru gezegd) 1, nogal egoistisch omdat ik mijn leven 3000x belangrijker vind dan dat van een ander en 2, ik moedwillig toekijk hoe een ander sterft omdat ik persé twee nieren wil hebben.
Anyway, dat was mijn motivatie. (http://doneereennier.com)
Ik wil niet extremistisch overkomen maar in het ergste geval kun je altijd nog adopteren. Genoeg kinderen op de wereld die in weeshuizen zitten.quote:
Ik heb ook al een aantal keer gelezen dat het een vrouw moeilijkheden zou kunnen brengen tijdens een toekomstige zwangerschap. Dit zou voor mij wel echt een issue kunnen zijn, maar ik moet daar eerst meer over weten.
Snap ook wel dat dat iets teveel gevraagd is zenne.
Ik zou willen dat ik een persoon was die dat prima vond, want ik vind adopteren altijd mooier, principieel gezien dan. Maar nee, het zou me echt te ver gaan als ik een groot risico zou lopen op problemen met mijn zwangerschap. Ik las net dit linkje: http://www.niernieuws.nl/?id=1078. Dat zegt dat het op zich wel meevalt. Nou ja, dat is het enige dat ik echt een groot obstakel zou vinden, tot nu toe, dan wacht ik liever een jaar of tien tot ik (hopelijk) een kind heb.quote:
[..]
Ik wil niet extremistisch overkomen maar in het ergste geval kun je altijd nog adopteren. Genoeg kinderen op de wereld die in weeshuizen zitten.
Snap ook wel dat dat iets teveel gevraagd is zenne.
Ik denk dat het '(van) mezelf geven' iets is wat mijn hele leven wel al speelt. Inmiddels werkzaam in de zorg, vrijwilligerswerk voor mens en dier, bloeddonor sinds mijn 18e, donorcodicil op zak (haal me maar leeg!) en eigenlijk ook al een hele poos zeker weten dat ik meteen naar voren zou stappen als een bekende een nier, beenmerg of iets anders misbaars nodig heeft. Gooi er een stukje persoonlijke ervaring bij als ontvanger van een weefseldonatie wat me echt gezondheidswinst heeft opgeleverd en het plaatje is compleet.quote:
En Cat22, wat interessant, leuk dat je ook in dit topic bent! Hoe lang ben jij hier al mee bezig (in ieder geval met het serieus denken eraan)? En wat zijn dingen die jij tot nu toe bent tegengekomen die je lastig vind?
Door verhalen in de media en dit soort topics word ik er telkens weer aan herinnerd, hoorde ik van anoniem doneren en wordt het plan steeds concreter. Door mijn eigen opleiding ben ik medisch gezien nog niet echt verrassende zaken tegen gekomen nu ik er echt in duik. Kinderen gaan er hier hoogstwaarschijnlijk niet meer komen (bijna 40, geen partner en nooit een brandende kinderwens gehad) en fysiek gezien vind ik mezelf nu in de beste conditie om te doneren. Maar dat is uiteraard aan de medici om te bepalen.
Het kinderen verhaal triggert ook wel, moet ik zeggen. Nu ik ze zelf niet meer zal krijgen vind ik het een mooie gedachte om op deze manier 'iets na te laten'. Anoniem, en in het volle besef dat een donornier minder lang zal meegaan dan een gemiddeld kind. Ook een stukje eigenbelang dus, maar dat lijkt me niet ongezond.
Nu ik er echt in concrete termen over nadenk is mijn grootste probleem eigenlijk het vertellen aan mijn familie. De timing is wat rottig nu, omdat er wat mensen in mijn en hun directe omgeving te maken hebben met gezondheidsproblemen en complicaties na operaties. Het is en blijft mijn beslissing, maar tijdens het herstel heb ik hun steun wel nodig en de vraag is of ik mijn wens wil doordrijven ten koste van (een deel van) onze relatie.SPOILERIk heb zelfs ooit mijn gedachten laten gaan over eiceldonatie of draagmoederschap, maar alleen al de puur medische kant van dat verhaal heeft me doen afhaken om dat voor een onbekende te doen. Al dat gewroet van onderen, wellicht hormoonbehandelingen, ik ben geen fan.
En dat is ook de reden dat ik nog geen contact heb opgenomen met de transplantatiecoördinator. Ik ben nog moed aan het verzamelen om het eerst mijn familie te vertellen voor ik actie onderneem, en een goede timing daarvan.
En daarnaast de planning van de operatie ivm mijn werk. Ik heb een vast contract, maar we zitten in een onrustige tijd waardoor ik het lastig vind mijn collega's doelbewust een maand in de steek te laten. En helaas is het bij mijn baan niet haalbaar iemand een maandje in te schakelen ter vervanging. [/dagboek]
Dank je voor je uitgebreide antwoord! Ik ben al een tijdje niet in dit topic geweest en quote-alerts heb ik uit staan, vandaar mijn late antwoord.quote:
[..]
Ik denk dat het '(van) mezelf geven' iets is wat mijn hele leven wel al speelt. Inmiddels werkzaam in de zorg, vrijwilligerswerk voor mens en dier, bloeddonor sinds mijn 18e, donorcodicil op zak (haal me maar leeg!) en eigenlijk ook al een hele poos zeker weten dat ik meteen naar voren zou stappen als een bekende een nier, beenmerg of iets anders misbaars nodig heeft. Gooi er een stukje persoonlijke ervaring bij als ontvanger van een weefseldonatie wat me echt gezondheidswinst heeft opgeleverd en het plaatje is compleet.
Door verhalen in de media en dit soort topics word ik er telkens weer aan herinnerd, hoorde ik van anoniem doneren en wordt het plan steeds concreter. Door mijn eigen opleiding ben ik medisch gezien nog niet echt verrassende zaken tegen gekomen nu ik er echt in duik. Kinderen gaan er hier hoogstwaarschijnlijk niet meer komen (bijna 40, geen partner en nooit een brandende kinderwens gehad) en fysiek gezien vind ik mezelf nu in de beste conditie om te doneren. Maar dat is uiteraard aan de medici om te bepalen.
Het kinderen verhaal triggert ook wel, moet ik zeggen. Nu ik ze zelf niet meer zal krijgen vind ik het een mooie gedachte om op deze manier 'iets na te laten'. Anoniem, en in het volle besef dat een donornier minder lang zal meegaan dan een gemiddeld kind. Ook een stukje eigenbelang dus, maar dat lijkt me niet ongezond.Nu ik er echt in concrete termen over nadenk is mijn grootste probleem eigenlijk het vertellen aan mijn familie. De timing is wat rottig nu, omdat er wat mensen in mijn en hun directe omgeving te maken hebben met gezondheidsproblemen en complicaties na operaties. Het is en blijft mijn beslissing, maar tijdens het herstel heb ik hun steun wel nodig en de vraag is of ik mijn wens wil doordrijven ten koste van (een deel van) onze relatie.SPOILERIk heb zelfs ooit mijn gedachten laten gaan over eiceldonatie of draagmoederschap, maar alleen al de puur medische kant van dat verhaal heeft me doen afhaken om dat voor een onbekende te doen. Al dat gewroet van onderen, wellicht hormoonbehandelingen, ik ben geen fan.
En dat is ook de reden dat ik nog geen contact heb opgenomen met de transplantatiecoördinator. Ik ben nog moed aan het verzamelen om het eerst mijn familie te vertellen voor ik actie onderneem, en een goede timing daarvan.
En daarnaast de planning van de operatie ivm mijn werk. Ik heb een vast contract, maar we zitten in een onrustige tijd waardoor ik het lastig vind mijn collega's doelbewust een maand in de steek te laten. En helaas is het bij mijn baan niet haalbaar iemand een maandje in te schakelen ter vervanging. [/dagboek]
Ja, dat herken ik wel, van dat dat altruïstische al in je zit. Ik wil ook altijd heel veel voor anderen doen, mens en dier, soms bijna dwangmatig want dan vind ik dat het kan en ik het dus moet doen. Totaal iets anders maar ik doneer mijn haar eens in het (anderhalf) jaar, dan knip ik het tot een bob. Ik vind dat ook altijd iets heel normaals, mijn haar groeit enorm snel en het is maar haar, vind ik dan. Andere mensen maken daar dan een hele issue van en ik zie het zelfs vaak in de krant staan, terwijl ik het doodnormaal vindt en dat vond ik eigenlijk ook altijd met twee nieren (terwijl daar natuurlijk wel wat meer bij komt kijken, dat begrijp ik inmiddels wel).
Wat je zegt over die kinderwens en dat je dan iets doneert wat heel lang mee zal gaan, 'een stukje van jezelf', daar had ik op die manier nog niet over nagedacht, maar dat is inderdaad ook een mooie gedachte.
Wat er in je spoiler staat: dat zou ik niet kunnen. Ik zou wel liever kinderen adopteren dan ze krijgen, maar als ik kinderen krijg in de toekomst weet ik wel zeker dat ik ze (ook) van mezelf wil, als het lukt natuurlijk. Maar ik herken je gedachtegang over wat 'ethisch' beter zou zijn. Laatst las ik over iemand die bewust geen kinderen 'nam', ondanks een kinderwens, puur om het milieu te sparen en om de overbevolking tegen te gaan, principieel dus, en dat is wat mij ook aanspreekt, dat je een offer brengt in ruil voor iets moois, of het nu zo tastbaar en letterlijk is als een nier weggeven waar iemand echt iets aan zal hebben of dat je iets niet doet uit principe.
Ik heb hier nooit met mijn familie over gesproken, ik durf er eigenlijk niet eens over te beginnen. Ik voel me eigenlijk ook al opgelaten als mensen over mijn haar beginnen, omdat dat voor mij dus geen big deal is en omdat ik niet complimenten om kan gaan over zulke dingen, maar van mijn directe familie - ouders - denk ik dat ze het ook echt niet leuk zullen vinden. Ik heb wel wat gevraagd over onze familiegeschiedenis, of er wel eens dingen mis waren geweest met nieren. Verder niet toegelicht. Ik weet eigenlijk wel zeker dat vooral mijn moeder dit echt niet leuk gaat vinden en waarschijnlijk ook wel erg boos gaat worden. Dat is iets waar ik wel heel erg tegenop kijk.
Zelf twijfel ik wel over mijn conditie, ik heb astma, klaplongen gehad, veel allergieën en sport nog niet zo lang. Ik weet niet hoe streng de eisen zijn, maar ik zal zeker nog even de tijd moeten hebben om gezond te worden. Ik wil altijd heel snel met dit soort dingen, vooral als ik er echt in duik, en ik wil het ook niet meer laten sluimeren zoals de laatste jaren, maar ik wil het ook niet te overhaast doen.
Zo, dat was nogal een hippieverhaal, maar jij begrijpt het wel denk ik
.Dit, ja. Goed uiteengezet.quote:
[..]
Je hebt twee nieren omdat je er twee nodig hebt om goed te kunnen functioneren. Natuurlijk kun je er principe een missen, net zoals je ook een van je longen kunt missen, en je maag, een groot deel van je darmen, je milt, een stuk lever en beide armen en benen. Dat betekent alleen wel dat je er de rest van je leven rekening mee moet houden, je hebt geen reserve meer. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar het kan wel. Alleen daarom al zou ik het op jouw leeftijd niet doen, je hebt nog heel je leven tijd om er spijt van te krijgen als je tegen de eventuele beperkingen van het leven met maar een nier aanloopt.
Ik ben nog geen onderzoek tegen gekomen waaruit blijkt dat donatie op termijn extra risico oplevert. Uitzonderingen zijn er altijd, maar hun problemen waren ook voorgekomen als ze twee nieren hadden gehad. Als iemand bronnen kan bieden die het tegendeel beweren hoor ik dat graag! Liever vooraf volledig geïnformeerd dan achteraf spijt.quote:
Wat voor mij een belangrijk argument zou zijn is dat je geen nier meer kunt afstaan aan familieleden, mocht dat nodig zijn. Verder loop je een kleine - maar reële - kans op ziekte of overlijden door de operatie (ik zag dat hier eerder vergeleken worden met een loterij, dat lijkt me naïef op het gevaarlijke af) en heb je lange(re) periode last van veel pijn en verminderde energie.quote:
[..]
Ik ben nog geen onderzoek tegen gekomen waaruit blijkt dat donatie op termijn extra risico oplevert. Uitzonderingen zijn er altijd, maar hun problemen waren ook voorgekomen als ze twee nieren hadden gehad. Als iemand bronnen kan bieden die het tegendeel beweren hoor ik dat graag! Liever vooraf volledig geïnformeerd dan achteraf spijt.
Als je dat er allemaal voor over hebt, vooral doen natuurlijk. Nobel en dapper vind ik het.
Ik wacht al jaren, maar niemand in mijn familie wordt ziek.quote:
[..]
Wat voor mij een belangrijk argument zou zijn is dat je geen nier meer kunt afstaan aan familieleden, mocht dat nodig zijn. Verder loop je een kleine - maar reële - kans op ziekte of overlijden door de operatie (ik zag dat hier eerder vergeleken worden met een loterij, dat lijkt me naïef op het gevaarlijke af) en heb je lange(re) periode last van veel pijn en verminderde energie.
Als je dat er allemaal voor over hebt, vooral doen natuurlijk. Nobel en dapper vind ik het.
Is wel een goed punt, maar de kans is zo klein dat ik daardoor een ander niet nog langer wil laten wachten. En sowieso, ik heb een redelijk grote familie en voel me niet in mijn eentje verantwoordelijk ervoor. Neemt niet weg dat ik het intriest en diep balen zou vinden als het na mijn eventuele donatie alsnog gebeurt en ik dus letterlijk niks kan bieden. Complicaties na OK, check! En ik was diegene van de loterij. Niet naïef, maar puur kansberekening. En ook hier zou het dood
zonde zijn als ik de pechvogel ben die er iets aan overhoudt of overlijdt. Maar ik ben bereid dat risico te nemen. Nadat ik me door deskundigen goed heb laten voorlichten over de risico's en als ik die toch te groot vind dan stopt het gewoon. Voor een onbekende ben ik bereid minder ver te gaan dan voor een bekende, zo egoïstisch ben ik dan wel weer. Ook als het medisch gezien net-aan zou kunnen zou het voor mij stoppen. Een voorspelbaar grotere kans dan gemiddeld op ziekte in mijn resterende nier is het me niet waard. En dank je.
Nee. De kans dat je de staatsloterij wint is 1 op 5 miljoen. De kans dat je overlijdt bij een niertransplantatie (afgezien van nadelige niet-dodelijke gevolgen) is ongeveer 0,3 op 1000. Oftewel: de kans dat je de staatsloterij wint deze maand is 1666 keer kleiner dan dat je je niertransplantatie niet overleeft.quote:
[..]
Niet naïef, maar puur kansberekening.
Mijn kans om de staatsloterij te winnen is nul, ik doe niet mee.quote:
[..]
Nee. De kans dat je de staatsloterij wint is 1 op 5 miljoen. De kans dat je overlijdt bij een niertransplantatie (afgezien van nadelige niet-dodelijke gevolgen) is ongeveer 0,3 op 1000. Oftewel: de kans dat je de staatsloterij wint deze maand is 1666 keer kleiner dan dat je je niertransplantatie niet overleeft.
Maar ik snap wat je zegt, absoluut. 
Het risico om te overlijden tijdens de OK kan ik naar nul zetten door hem niet te ondergaan. Maar soms moet je wat risico nemen voor groot resultaat.
Fixed. Ze trekken ook loten die niet verkocht zijn, dat scheelt ze geld terwijl ze toch met hoofdprijzen kunnen adverteren.quote:
[..]
Nee. De kans dat je de staatsloterij wint is 1 op 5 20 miljoen.