R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Vervolg op dit topic.
Ik kan me niet meer veilig voelen in mijn eigen huis. Ik ben recent voor de 7de keer verhuisd in 10 jaar tijd en nog steeds weet hij mij te vinden, ondanks dat ik er voor mijn gevoel alles aan heb gedaan om mijn nieuwe adres geheim te houden. Ik loop al te shaken bij het idee dat hij hier weer een keer voor de stoep zou staan. Het liefst zou ik hem zijn hersens in willen slaan, maar ik denk eerder dat ik bang weg zou rennen.quote:
Wie is hij en waarom geef je hem niet aan als stalker?quote:Op zaterdag 21 december 2013 16:45 schreef Black-Adder het volgende:
Vervolg op dit topic.
[..]
Ik kan me niet meer veilig voelen in mijn eigen huis. Ik ben recent voor de 7de keer verhuisd in 10 jaar tijd en nog steeds weet hij mij te vinden, ondanks dat ik er voor mijn gevoel alles aan heb gedaan om mijn nieuwe adres geheim te houden. Ik loop al te shaken bij het idee dat hij hier weer een keer voor de stoep zou staan. Het liefst zou ik hem zijn hersens in willen slaan, maar ik denk eerder dat ik bang weg zou rennen.
Never in the entire history of calming down did anyone ever calm down after being told to calm down.
Mijn biologische vader.quote:
[..]
Wie is hij en waarom geef je hem niet aan als stalker?
En nu komt het grote probleem..... De Nederlandse wetgeving.....quote:
[..]
Nou gewoon aangeven als stalker
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Subtiel en stabiliteit zorgen voor een goede balans in het leven.
Al ben ik wel met je eens dat iets doen, beter is dan niks doen 
Subtiel en stabiliteit zorgen voor een goede balans in het leven.
quote:
[..]
En nu komt het grote probleem..... De Nederlandse wetgeving.....Je moet een dossier opbouwen, dan kun je aantonen dat je last van een stalker hebt en kunnen ze meerSPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Klopt, maar je bent aardig lang bezig met verzamelen wil het de moeite worden, zodat er iets mee gebeurd.quote:
[..]
Je moet een dossier opbouwen, dan kun je aantonen dat je last van een stalker hebt en kunnen ze meer
En als je eenmaal alles ingeleverd hebt, dan moet je nog maar zien wat het resultaat wordt bij stalking...
Wordt niet zo snel een celstraf hoor, eerder een straatverbod plus een boete, iets in die geest.
Subtiel en stabiliteit zorgen voor een goede balans in het leven.
Maar toch hangt het wel af van de hoeveelheid stalken:
volgens deze tekst uit 2009, kunnen de straffen uiteenlopen van 30 uur tot een gevangenis-straf van een jaar.
Maar daar komt dan nog voorwaardelijk bij en dus zal de straf voor zijn bio vader niet hoog worden sowieso.
http://petities.nl/nieuws/zo-ziet-een-rechter-stalking
volgens deze tekst uit 2009, kunnen de straffen uiteenlopen van 30 uur tot een gevangenis-straf van een jaar.
Maar daar komt dan nog voorwaardelijk bij en dus zal de straf voor zijn bio vader niet hoog worden sowieso.
http://petities.nl/nieuws/zo-ziet-een-rechter-stalking
Subtiel en stabiliteit zorgen voor een goede balans in het leven.
Het lukt me gewoon niet. Ik ben al jaren bepaalde voornemens aan het uitstellen, maar steeds als ik zin in iets heb, heb ik er geen tijd voor. En, zoals nu, als ik er wel tijd voor heb voel ik me totaal lusteloos om dingen te ondernemen. Zelfs voor hele simpele dingen als boodschappen doen of naar de kapper gaan. Bij iedere keer als ik weer met mijn eigen gebreken geconfronteerd word, schaam ik me vaak zo enorm dat ik het liefst weg wil vluchten. Weg van collega's, weg van familie, weg van mensen uit de buurt.
Zo kwam ik vandaag bijvoorbeeld weer eens aardige meid uit de buurt tegen dat ik al heel lang niet meer gezien had. Ik zag haar voorbij lopen en durfde haar niet eens aan te kijken, stiekum hopend dat ze mij niet zou zien. Natuurlijk gelogen, gezegd dat het goed met mij goed mij ging, maar nog steeds zonder haar aan te kijken en van een verder gesprek is het ook niet meer gekomen. Dit soort dingen gebeuren zo vaak bij mij en het is zo paradoxaal voor iemand die juist op zoek is naar meer sociale contacten in zijn leven.
Zo kwam ik vandaag bijvoorbeeld weer eens aardige meid uit de buurt tegen dat ik al heel lang niet meer gezien had. Ik zag haar voorbij lopen en durfde haar niet eens aan te kijken, stiekum hopend dat ze mij niet zou zien. Natuurlijk gelogen, gezegd dat het goed met mij goed mij ging, maar nog steeds zonder haar aan te kijken en van een verder gesprek is het ook niet meer gekomen. Dit soort dingen gebeuren zo vaak bij mij en het is zo paradoxaal voor iemand die juist op zoek is naar meer sociale contacten in zijn leven.
niet te veel tegelijkertijd willen doen misschien? Pak 1 voornemen, een simpele, hier zijn ook genoeg mensen op zoek naar sociaal contact, wie weet?
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
ik weet best hoe moeilijk dit allemaal kan voelen, maar iemadn moet het toch tegen je zeggen;
stel je niet zo aan. neem eens wat initiatief in je eigen leven en los je problemen op. wees strenger voor jezelf. en dna bedoel ik niet iendeloos kwaad zijn op jezelf omdat je bepalde dingen niet doet, maar zorg dat je het WEL doet.
dat probleem met je vader snap ik ook niet. je klinkt alsof je ontzettend bang voor hem bent, en al begint te beven als ie weet waar je woont? wat doet ie je dan aan, behalve contact proberen te zoeken? stuur hem gewoon weg. of beter nog, maak echt een nieuwe start en vertrek uit je dorp, als het allemaal te moeilijk is. ga je leven leven, in plaats van maar te zitten sippen hoe het allemaal zo kut is.
een echte vader zou zoiets tegen je zeggen, dus bij deze.
stel je niet zo aan. neem eens wat initiatief in je eigen leven en los je problemen op. wees strenger voor jezelf. en dna bedoel ik niet iendeloos kwaad zijn op jezelf omdat je bepalde dingen niet doet, maar zorg dat je het WEL doet.
dat probleem met je vader snap ik ook niet. je klinkt alsof je ontzettend bang voor hem bent, en al begint te beven als ie weet waar je woont? wat doet ie je dan aan, behalve contact proberen te zoeken? stuur hem gewoon weg. of beter nog, maak echt een nieuwe start en vertrek uit je dorp, als het allemaal te moeilijk is. ga je leven leven, in plaats van maar te zitten sippen hoe het allemaal zo kut is.
een echte vader zou zoiets tegen je zeggen, dus bij deze.
Je hebt helemaal gelijk. Het lastige er aan vind ik dat ik bang ben om tijd en geld in dingen te investeren, omdat mijn ervaring uit het verleden is dat ik er door mijn depressies vaak minder van kan genieten dan ik het me van tevoren had ingebeeld.quote:
ik weet best hoe moeilijk dit allemaal kan voelen, maar iemadn moet het toch tegen je zeggen;
stel je niet zo aan. neem eens wat initiatief in je eigen leven en los je problemen op. wees strenger voor jezelf. en dna bedoel ik niet iendeloos kwaad zijn op jezelf omdat je bepalde dingen niet doet, maar zorg dat je het WEL doet.
Bijvoorbeeld reizen. Ik heb een aantal jaar geleden besloten om meer te gaan reizen, alleen dus. Nu heb ik in de loop van de tijd wel al een hoop mooie plekken in Europa gezien, maar ook heel vaak momenten gehad dat het alleen-zijn en mijn depressies me opbraken, waardoor ik ook weer bij mezelf ging denken: wat doe ik in vredesnaam hier? Hierdoor heb ik bijvoorbeeld al 2 keer een vakantie ingekort. Ik heb als ik lekker in mijn vel zit volop ideeën en filosofieën over welke plekken ik nog bezocht wil hebben voor ik dood ben, of tenminste voor ik het fysiek niet meer zou kunnen of ik de financiële middelen er niet meer voor zou hebben.
Ik ben juist net verhuisd en heb een huis gekocht. Daarbij heeft het toch geen zin: ik ben in de afgelopen 7 jaar (het moment dat ik het contact heb verbroken) 5 keer verhuisd en ondanks dat ik aan het selecte groepje mensen dat mijn adres kent heb benadrukt daar stil over te zijn: toch weet hij me steeds te vinden.quote:dat probleem met je vader snap ik ook niet. je klinkt alsof je ontzettend bang voor hem bent, en al begint te beven als ie weet waar je woont? wat doet ie je dan aan, behalve contact proberen te zoeken? stuur hem gewoon weg. of beter nog, maak echt een nieuwe start en vertrek uit je dorp, als het allemaal te moeilijk is. ga je leven leven, in plaats van maar te zitten sippen hoe het allemaal zo kut is.
Dank je.quote:een echte vader zou zoiets tegen je zeggen, dus bij deze.
dat is jammer, maar je weet dat je dit soort buien hebt, toch? dus neem dat als een gegeven, dat het misschien niet altijd een succes gaat worden. maar laat het je nooit afschrikken om dat te doen wat je eigenlijk wilt. want dan mis je ook die momenten dat het wel goed gaat.quote:
[..]
Je hebt helemaal gelijk. Het lastige er aan vind ik dat ik bang ben om tijd en geld in dingen te investeren, omdat mijn ervaring uit het verleden is dat ik er door mijn depressies vaak minder van kan genieten dan ik het me van tevoren had ingebeeld.
Bijvoorbeeld reizen. Ik heb een aantal jaar geleden besloten om meer te gaan reizen, alleen dus. Nu heb ik in de loop van de tijd wel al een hoop mooie plekken in Europa gezien, maar ook heel vaak momenten gehad dat het alleen-zijn en mijn depressies me opbraken, waardoor ik ook weer bij mezelf ging denken: wat doe ik in vredesnaam hier? Hierdoor heb ik bijvoorbeeld al 2 keer een vakantie ingekort. Ik heb als ik lekker in mijn vel zit volop ideeën en filosofieën over welke plekken ik nog bezocht wil hebben voor ik dood ben, of tenminste voor ik het fysiek niet meer zou kunnen of ik de financiële middelen er niet meer voor zou hebben.
[..]
als je weet dat je gevoel nogal eens in de war is, dan moet je er niet op reageren alsof het je leidraad is, alsof dat bepalend is voor wel of niet doen. wacht met je conclusies tot je je wel okee voelt. ga desnoods nog een keer ergens heen als je geestelijke gesteldheid het de eerste keer verpestte.
misschien heb je het al uitgelegd in het andere topic, maar hoezo is die man zo'n probleem dan? is ie agressief of gewelddadig?quote:Ik ben juist net verhuisd en heb een huis gekocht. Daarbij heeft het toch geen zin: ik ben in de afgelopen 7 jaar (het moment dat ik het contact heb verbroken) 5 keer verhuisd en ondanks dat ik aan het selecte groepje mensen dat mijn adres kent heb benadrukt daar stil over te zijn: toch weet hij me steeds te vinden.
Goed, die shit zal er toch een keer uit moeten.
Mijn jeugd voelde eigenlijk steeds als een vlucht van school van huis en van huis naar school, vooral tijdens de middelbare school. Op school wilde ik steeds vluchten voor de pesterijen, mijn onzekerheid en andere puberproblemen. Maar het was nog altijd beter dan thuis, als mijn vader thuis was.
Mijn vader heeft mij en mijn familie psychisch helemaal kapot gemaakt. Hij was agressief en vooral zeer manipulatief. Hij kon zijn fouten altijd zo verdraaien dat het altijd de schuld van iemand anders leek. En als kind zijnde twijfel je niet aan het oordeel van je vader, dat neem je voor waar aan. Iedere keer als ik thuis kwam en ik wist dat hij thuis was voelde het alsof er een bom in huis lag, maar ik niet wist wanneer hij ging ontploffen. Het gesmijt met elk denkbaar los voorwerp in huis was nog tot daar aan toe, maar het continue geschreeuw naar mij en mijn moeder en vooral de continue intimidatie en spanning in huis waren ondragelijk. Op een gegeven moment werd het zo erg dat ik de deur van mijn kamer heb gebarricadeerd en gedreigd dat ik mezelf iets aan zou doen als hij mij niet met rust zou laten. Toen heeft mijn moeder er uit pure wanhoop hulpverleners bij gehaald die zowel mij als mijn vader die avond wat hebben te weten kalmeren, maar daarna veranderde er eigenlijk niets.
Het is een belangrijke motivatie geweest om vroeg uit huis te gaan. Ik was dolblij om te kunnen studeren en een nieuw leven te kunnen opbouwen in een andere stad. Echter, mijn vader bleef mij achtervolgen. Op een gegeven moment hadden we ruzie over de telefoon en zei ik dat ik dat weekend niet thuis zou komen. Toen is hij zelf met de reservesleutel van mijn kamer naar mij toe gereden, zonder aan te bellen binnen gekomen en mij gedwongen heeft mee te gaan naar huis. Er zijn weinig momenten in mijn leven geweest dat ik zo veel angst had als toen dat gebeurde.
Het duurde daarna nog bijna 2 jaar voor mijn ouders zouden scheiden en ik voor mijn gevoel pas een beetje rust in mijn leven kreeg. De band met mijn moeder en zusje verbeterde ook aanzienlijk na die tijd en er kwam een nieuwe man in het leven van mijn moeder, die welhaast precies het tegenovergestelde leek van mijn vader. Het voelde alsof ik weer kansen had gekregen om mezelf weer te motiveren om bijvoorbeeld te gaan studeren (was toen al weer een tijdje gestopt) en uit mijn depressies te klimmen.
In de jaren daarna heeft mijn vader mij echter nog steeds proberen op te zoeken en ontvang ik nog steeds brieven van hem en zijn nieuwe vrouw. Dit is mede een reden waarom ik erg paranoïde ben geworden als er bijvoorbeeld aangebeld wordt. Eén keer stond, wat achteraf bleek, zijn verloofde voor de deur, met een uitnodiging voor de bruiloft...
Zelfs nu ik voor de zoveelste keer verhuisd ben heeft mijn nieuwe adres dus weer weten te vinden en dat maakt me nog steeds wel eens bang. Bang dat hij me nog een keer op gaat zoeken. Bang dat dat hij me betaald gaat zetten dat ik het contact verbroken heb, hem genegeerd heb, en weet ik niet allemaal. Of het een terechte angst is weet ik niet, maar zelfs na al jaren voel ik mij nog steeds niet 100% veilig met dat idee in mijn achterhoofd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Black-Adder op 18-01-2014 18:20:56 ]
Mijn jeugd voelde eigenlijk steeds als een vlucht van school van huis en van huis naar school, vooral tijdens de middelbare school. Op school wilde ik steeds vluchten voor de pesterijen, mijn onzekerheid en andere puberproblemen. Maar het was nog altijd beter dan thuis, als mijn vader thuis was.
Mijn vader heeft mij en mijn familie psychisch helemaal kapot gemaakt. Hij was agressief en vooral zeer manipulatief. Hij kon zijn fouten altijd zo verdraaien dat het altijd de schuld van iemand anders leek. En als kind zijnde twijfel je niet aan het oordeel van je vader, dat neem je voor waar aan. Iedere keer als ik thuis kwam en ik wist dat hij thuis was voelde het alsof er een bom in huis lag, maar ik niet wist wanneer hij ging ontploffen. Het gesmijt met elk denkbaar los voorwerp in huis was nog tot daar aan toe, maar het continue geschreeuw naar mij en mijn moeder en vooral de continue intimidatie en spanning in huis waren ondragelijk. Op een gegeven moment werd het zo erg dat ik de deur van mijn kamer heb gebarricadeerd en gedreigd dat ik mezelf iets aan zou doen als hij mij niet met rust zou laten. Toen heeft mijn moeder er uit pure wanhoop hulpverleners bij gehaald die zowel mij als mijn vader die avond wat hebben te weten kalmeren, maar daarna veranderde er eigenlijk niets.
Het is een belangrijke motivatie geweest om vroeg uit huis te gaan. Ik was dolblij om te kunnen studeren en een nieuw leven te kunnen opbouwen in een andere stad. Echter, mijn vader bleef mij achtervolgen. Op een gegeven moment hadden we ruzie over de telefoon en zei ik dat ik dat weekend niet thuis zou komen. Toen is hij zelf met de reservesleutel van mijn kamer naar mij toe gereden, zonder aan te bellen binnen gekomen en mij gedwongen heeft mee te gaan naar huis. Er zijn weinig momenten in mijn leven geweest dat ik zo veel angst had als toen dat gebeurde.
Het duurde daarna nog bijna 2 jaar voor mijn ouders zouden scheiden en ik voor mijn gevoel pas een beetje rust in mijn leven kreeg. De band met mijn moeder en zusje verbeterde ook aanzienlijk na die tijd en er kwam een nieuwe man in het leven van mijn moeder, die welhaast precies het tegenovergestelde leek van mijn vader. Het voelde alsof ik weer kansen had gekregen om mezelf weer te motiveren om bijvoorbeeld te gaan studeren (was toen al weer een tijdje gestopt) en uit mijn depressies te klimmen.
In de jaren daarna heeft mijn vader mij echter nog steeds proberen op te zoeken en ontvang ik nog steeds brieven van hem en zijn nieuwe vrouw. Dit is mede een reden waarom ik erg paranoïde ben geworden als er bijvoorbeeld aangebeld wordt. Eén keer stond, wat achteraf bleek, zijn verloofde voor de deur, met een uitnodiging voor de bruiloft...
Zelfs nu ik voor de zoveelste keer verhuisd ben heeft mijn nieuwe adres dus weer weten te vinden en dat maakt me nog steeds wel eens bang. Bang dat hij me nog een keer op gaat zoeken. Bang dat dat hij me betaald gaat zetten dat ik het contact verbroken heb, hem genegeerd heb, en weet ik niet allemaal. Of het een terechte angst is weet ik niet, maar zelfs na al jaren voel ik mij nog steeds niet 100% veilig met dat idee in mijn achterhoofd.
[ Bericht 0% gewijzigd door Black-Adder op 18-01-2014 18:20:56 ]
misschien een te simpele vraag, maar wat kan je vader je nu nog doen... ergens toe dwingen? je omleggen? jij geeft hem de macht controle over jou te hebben?
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Klinkt wel als een soort trauma al je nog bang voor hem bent. Je bent inmiddels een volwassen vent toch wat zou je vader moeten doen, een draai om je oren geven ofzo? Dat laat je toch niet toe.
Het feit dat hij na 7 jaar nog steeds contact zoekt, terwijl ik duidelijk genoeg heb gemaakt dat niet meer te willen, zegt wat mij betreft veel over hoe hij is. Hij zal mij gewoon niet meer met rust laten. En ik ben misschien ook wel bang dat ik mezelf niet meer zou kunnen bedwingen als hij plots voor mijn neus zou staan.
ik snap idd best dat er veel opgeprikte woede in je zit en dat daar iets mee moet gebeuren ... maar het is jouw woede en jouw leven en jouw angst. Jij laat hem in je hoofd en laat hem jouw leven dicteren ook al is hij er niet meer (althans 99,99% van de tijd) echt
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Het is ook iets waar ik mezelf veel te veel aan loop op te vreten, denk ik. Ik denk er niet continu aan, maar het is wel één van die angsten in mij die regelmatig terug komt.
Ik zou mij druk moeten maken om andere dingen wil ik nog ooit uit mijn depressie geraken. Ik zou zo graag een stuk socialer mens willen zijn, die meer energie en tijd in andere mensen steekt dan in zichzelf. Ik heb het gevoel dat velen mij al als een einzelgänger zien, wat eigenlijk grotendeels nog klopt ook, maar misschien dat mensen mij juist daardoor ook meer mijden, zelfs als ze mij verder wel sympathiek vinden.
Ik woon al bijna 10 jaar op mezelf en hoewel dat zeker ook zijn mooie kanten heeft begint het mij steeds vaker op te breken om in een 'leeg' huis thuis te komen. Heb soms nog wel eens de angst dat ik hier een hartaanval krijg en ze me 3 weken later pas vinden of zo.
Ik zou zo graag andere mensen eens willen helpen, of gewoon eens een keer willen keten en los gaan met vrienden in de kroeg of op een feest. De paar mogelijkheden die ik daar in het verleden voor heb gehad, heb ik feitelijk verprutst. Ik heb 2 mensen die ik wel als echte vrienden durf te beschouwen, maar deze wonen allebei ver weg, dus veel contact buiten whatsapp/facebook zit er daarmee ook niet in. En collega's (van mijn leeftijd) waarmee ik goed contact heb, hebben eigenlijk nooit tijd om iets te ondernemen.
Ik ben 26 jaar en doordat ik voor mijn gevoel zo veel dingen in mijn leven nog moet meemaken begin ik mij oud te voelen. Ik worstel nog met problemen die een gemiddelde jongen van 16 al lang overwonnen heeft. Ik weet het, het is nooit te laat om te veranderen, maar het wordt steeds moeilijker als ik bepaalde ontwikkelingen bij mensen van mijn leeftijd zie, waarvan ik mezelf afvraag ze zelf ooit mee te zullen maken.
Sorry, als ik deze post weer terug lees, merk ik dat het weer een erg negatief verhaal is geworden...
Ik zou mij druk moeten maken om andere dingen wil ik nog ooit uit mijn depressie geraken. Ik zou zo graag een stuk socialer mens willen zijn, die meer energie en tijd in andere mensen steekt dan in zichzelf. Ik heb het gevoel dat velen mij al als een einzelgänger zien, wat eigenlijk grotendeels nog klopt ook, maar misschien dat mensen mij juist daardoor ook meer mijden, zelfs als ze mij verder wel sympathiek vinden.
Ik woon al bijna 10 jaar op mezelf en hoewel dat zeker ook zijn mooie kanten heeft begint het mij steeds vaker op te breken om in een 'leeg' huis thuis te komen. Heb soms nog wel eens de angst dat ik hier een hartaanval krijg en ze me 3 weken later pas vinden of zo.
Ik zou zo graag andere mensen eens willen helpen, of gewoon eens een keer willen keten en los gaan met vrienden in de kroeg of op een feest. De paar mogelijkheden die ik daar in het verleden voor heb gehad, heb ik feitelijk verprutst. Ik heb 2 mensen die ik wel als echte vrienden durf te beschouwen, maar deze wonen allebei ver weg, dus veel contact buiten whatsapp/facebook zit er daarmee ook niet in. En collega's (van mijn leeftijd) waarmee ik goed contact heb, hebben eigenlijk nooit tijd om iets te ondernemen.
Ik ben 26 jaar en doordat ik voor mijn gevoel zo veel dingen in mijn leven nog moet meemaken begin ik mij oud te voelen. Ik worstel nog met problemen die een gemiddelde jongen van 16 al lang overwonnen heeft. Ik weet het, het is nooit te laat om te veranderen, maar het wordt steeds moeilijker als ik bepaalde ontwikkelingen bij mensen van mijn leeftijd zie, waarvan ik mezelf afvraag ze zelf ooit mee te zullen maken.
Sorry, als ik deze post weer terug lees, merk ik dat het weer een erg negatief verhaal is geworden...
Godver wat leef ik met je mee. Ik heb zelf ook zo m'n dingen maar wat zal dit zwaar zijn.
Als je wilt praten. We're here to talk. Je weet hoe het PM systeem werkt.
Je zei dat je graag mensen wilt helpen, hoe wil je dit doen?
Keep it up man <3
Als je wilt praten. We're here to talk. Je weet hoe het PM systeem werkt.
Je zei dat je graag mensen wilt helpen, hoe wil je dit doen?
Keep it up man <3
:')
Wat vind je van sites als nmlk.nl?quote:
Het is ook iets waar ik mezelf veel te veel aan loop op te vreten, denk ik. Ik denk er niet continu aan, maar het is wel één van die angsten in mij die regelmatig terug komt.
Ik zou mij druk moeten maken om andere dingen wil ik nog ooit uit mijn depressie geraken. Ik zou zo graag een stuk socialer mens willen zijn, die meer energie en tijd in andere mensen steekt dan in zichzelf. Ik heb het gevoel dat velen mij al als een einzelgänger zien, wat eigenlijk grotendeels nog klopt ook, maar misschien dat mensen mij juist daardoor ook meer mijden, zelfs als ze mij verder wel sympathiek vinden.
Ik woon al bijna 10 jaar op mezelf en hoewel dat zeker ook zijn mooie kanten heeft begint het mij steeds vaker op te breken om in een 'leeg' huis thuis te komen. Heb soms nog wel eens de angst dat ik hier een hartaanval krijg en ze me 3 weken later pas vinden of zo.
Ik zou zo graag andere mensen eens willen helpen, of gewoon eens een keer willen keten en los gaan met vrienden in de kroeg of op een feest. De paar mogelijkheden die ik daar in het verleden voor heb gehad, heb ik feitelijk verprutst. Ik heb 2 mensen die ik wel als echte vrienden durf te beschouwen, maar deze wonen allebei ver weg, dus veel contact buiten whatsapp/facebook zit er daarmee ook niet in. En collega's (van mijn leeftijd) waarmee ik goed contact heb, hebben eigenlijk nooit tijd om iets te ondernemen.
Ik ben 26 jaar en doordat ik voor mijn gevoel zo veel dingen in mijn leven nog moet meemaken begin ik mij oud te voelen. Ik worstel nog met problemen die een gemiddelde jongen van 16 al lang overwonnen heeft. Ik weet het, het is nooit te laat om te veranderen, maar het wordt steeds moeilijker als ik bepaalde ontwikkelingen bij mensen van mijn leeftijd zie, waarvan ik mezelf afvraag ze zelf ooit mee te zullen maken.
Sorry, als ik deze post weer terug lees, merk ik dat het weer een erg negatief verhaal is geworden...
"What I did, I did without choice... in the name of peace and sanity." - The Doctor
Mag ik vragen wat je hobbies zijn? Misschien is het een idee om te kijken of er ergens in de omgeving iets is om je in groepsverband met een van je hobbies bezig te houden. Het geeft afleiding van je eigen gedachten om met iets bezig te zijn wat je leuk vindt en je zult het met mensen doen die je interesse delen. Dan is er altijd wel iets om over te praten en de focus ligt dan op dingen die je wel kan in plaats van (gedachten over) wat je niet kan. En na een tijdje, als je dan weer een oude bekende tegenkomt, zul je ook weer meer te vertellen hebben over hoe het met je gaat/waar je je mee bezig houdt anders dan wat je dwars zit.quote:
Ik zou mij druk moeten maken om andere dingen wil ik nog ooit uit mijn depressie geraken. Ik zou zo graag een stuk socialer mens willen zijn, die meer energie en tijd in andere mensen steekt dan in zichzelf. Ik heb het gevoel dat velen mij al als een einzelgänger zien, wat eigenlijk grotendeels nog klopt ook, maar misschien dat mensen mij juist daardoor ook meer mijden, zelfs als ze mij verder wel sympathiek vinden.
Een laatste suggestie voor vanavond: het klinkt misschien stom, maar heb je wel eens aan een huisdier gedacht? Het is misschien niet hetzelfde als (gelegenheids)vrienden, maar het zal je wel wat minder alleen doen voelen en je leven een beetje verrijken. Ze zullen je vaak genoeg aan het lachen brengen met hun eigenaardigheden en vreemde streken. Ook dat biedt weer meer mogelijkheden voor gesprekken.
Mijn hobby's zijn vooral muziek (speel een paar instrumenten), reizen, vreemde talen, wat internetfora bijhouden en zo. Dat is, voor zover ik mezelf voor die dingen voldoende kan motiveren. In het verleden nog veel gefietst wat ik misschien wel weer op wil pakken.
Nog een ander voorbeeldje: 3 jaar geleden kwam een oud-klasgenootje van de middelbare school toevallig naast mij wonen. Hele aardige, sociale, succesvolle meid, nog een paar keer in de gang mee staan kletsen. Maar naar mate ik meer merkte hoe goed het eigenlijk met haar ging, hoe meer ik zelf begon te verkrampen bij haar en op een gegeven moment zelf moeite begon te doen om haar te vermijden. Misschien juist ook wel omdat ik wist dat zij ook wist hoe ik vroeger geweest ben en ik haar te veel op een voetstuk plaatste.
Sommige oude bekenden herinneren mij ook juist aan een tijd die ik liever wil vergeten. Zo kwam ik bijvoorbeeld een paar maanden terug een oude leraar van de middelbare school in de supermarkt tegen, aardige man verder, maar een paar jaar ouder als mij. Hij was erg benieuwd hoe het met mij ging, wat het van mij was geworden en zo. Uiteraard gelogen hierover, maar ook nog eens op zo'n toon en zo'n overdreven manier dat het sowieso ongeloofwaardig over moet zijn gekomen. Ik was toen al niet de meest sociaal bedreven en meest positief ingestelde persoon en dat ben ik nu al helemaal niet meer. En dat had hij ook wel door.quote:En na een tijdje, als je dan weer een oude bekende tegenkomt, zul je ook weer meer te vertellen hebben over hoe het met je gaat/waar je je mee bezig houdt anders dan wat je dwars zit.
Nog een ander voorbeeldje: 3 jaar geleden kwam een oud-klasgenootje van de middelbare school toevallig naast mij wonen. Hele aardige, sociale, succesvolle meid, nog een paar keer in de gang mee staan kletsen. Maar naar mate ik meer merkte hoe goed het eigenlijk met haar ging, hoe meer ik zelf begon te verkrampen bij haar en op een gegeven moment zelf moeite begon te doen om haar te vermijden. Misschien juist ook wel omdat ik wist dat zij ook wist hoe ik vroeger geweest ben en ik haar te veel op een voetstuk plaatste.
Daar heb ik zeker wel eens aan gedacht. Ik was vroeger helemaal verzot op de honden van mijn ooms en tantes en als ik er de tijd voor zou hebben, had ik ze zeker zelf ook genomen. Met mijn huidige baan is dat eigenlijk onmogelijk geworden, omdat ik daarvoor te weinig thuis ben.quote:Een laatste suggestie voor vanavond: het klinkt misschien stom, maar heb je wel eens aan een huisdier gedacht? Het is misschien niet hetzelfde als (gelegenheids)vrienden, maar het zal je wel wat minder alleen doen voelen en je leven een beetje verrijken. Ze zullen je vaak genoeg aan het lachen brengen met hun eigenaardigheden en vreemde streken. Ook dat biedt weer meer mogelijkheden voor gesprekken.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |