Vriend/vriendin in het buitenland #13

Ik heb hier lang meegelezen (en vele topics teruggelezen) en ik kan me jouw verhaal nog goed herinneren, Alec. Het gedoe met regelen van visa en hoe verliefd je was. Jammer dat het geen stand heeft gehouden.

Mijn lange-afstandrelatie heeft een jaar geduurd, daarna ben ik naar m'n vriend verhuisd en daar woon ik nu al bijna 2 jaar, met succes. Ik heb nooit in de op gestaan maar ben inderdaad ook wel benieuwd naar andere verhalen!

Beste allemaal!
Ik zit een beetje met een naar gevoel de laatste tijd.
Mijn vriendin (al bijna 3 jaar een goede relatie) heeft me onlangs verteld dat ze van plan is een half jaar in het buitenland te gaan studeren.
Ik ben toen best wel geschrokken, ik denk namelijk dat dit nogal een aanslag kan zijn op onze relatie.
Maar goed, daar is al genoeg over te lezen..

Waar ik vooral mee zit is het feit dat ze mij nooit heeft betrokken bij deze beslissing.
Ik hoorde toen zelfs voor het eerst iets over het hele plan.
Ook om mijn mening of andere input heeft ze nooit gevraagd.
Ik merk dat ik hier gewoon best wel pissig over ben, en het ook des te lastiger vind om haar nu te steunen in deze beslissing.

Is het onredelijk van mij om te verwachten dat mijn vriendin zoiets overlegt?
Of is het juist raar van haar kant dat ze mij hier nooit ook maar iets over verteld heeft?

Ben benieuwd wat jullie denken

Vorige week mijn vriendin (werkend op de Filipijnen met een Venezolaans paspoort) weer op Schiphol afgezet en nu ben ik depressief.

We hebben een hartstikke leuke week gehad en de dag voor dat ze vertrok had ze een sollicitatie gesprek in Amsterdam. Dit leek allemaal heel goed te gaan, ze was uitgenodigd voor een vervolg gesprek met de CEO's, maar helaas is dit niet doorgegaan .

Gister vertelde ze me dat als ze in juni nog geen baan hier heeft, ze hier wil gaan wonen voor een paar maanden om vanuit hier te gaan zoeken. Ze heeft van haar werk een dikke bonus gekregen, dus ze kan het zich veroorloven.

Aan de ene kant heb ik goede hoop dat ze werk kan vinden hier, ze is immers al heel ver gekomen met het vorige gesprek en ze heeft een goed CV volgens mij. Maar het maakt me ook bang. Wat als ze hier geen werk kan vinden? Heeft dit wel een toekomst? dat soort dingen spoken door m'n hoofd

Twee weken zie ik mijn vriendin weer (Spaanse schone)

Mensen hier die na een lange, lange afstands relatie (6 jaar) waarbij de relatie uiteindelijk is uitgegaan? Hoe hebben jullie dat opgepakt?

Over 2 weken weer

Hey iedereen,

Zit met een vraagje. Ik heb nu al ongeveer vijf jaar een relatie met een Sloveen. Heb hem leren kennen via een gamesforum, en zo is het een tijdje verdergegaan op een ander online platform, totdat we besloten om elkaar effectief te ontmoeten "in real life". Omdat ik op dat moment nog studeerde (hij was al bijna afgestudeerd, Bachelor chemie), hebben we elkaar gedurende mijn studies (vier jaar) zo tijdens de schoolvakanties bezocht. De ene keer kwam hij hier in België, de andere keer vloog ik naar ginder.

Dit jaar ben ik echter afgestudeerd en wil ik concrete stappen ondernemen om met hem te gaan samenwonen. Probleem is echter dat we beiden werkloos zijn (ik heb een Master Vertalen, maar het is verrekte moeilijk om hier iets mee te vinden - weet trouwens niet hoe ik effectief naar werk moet zoeken, het is de eerste keer dat ik dit doe en ik zie door de bomen het bos niet meer wat ik allemaal in orde moet brengen als werkzoekende). Voor mijn vriend is het eveneens best moeilijk om werk te vinden. Ginder in Slovenië hebben ze immers niet zo'n uitgewerkt opvangnet van interimkantoren en zo zoals hier in België, je moet echt rekenen op familie en connecties door vrienden en kennissen.

Daarnaast is er nog het feit dat ik al jaren worstel met een depressie die steeds meer aan mij is gaan vreten. Op het moment zit ik echt zwaar in de put en niemand lijkt het te merken. Heb er zelfs al eens verschillende keren aan gedacht dat het allemaal toch geen zin meer heeft en het bijltje erbij neer te gooien. Maar ik ben te laf om effectief de daad bij het woord te voegen en er een einde aan te maken. Mijn ouders duwen me allerlei kanten op, pushen mij om werk te vinden terwijl ik hierbij toch echt wel hulp nodig heb, en ik voel me daardoor alsof ik geen ademruimte meer heb. Elke dag sta ik met tegenzin op en loop voor de rest van de dag rond met een enorm schuldgevoel, en voel me daarnaast ook mentaal uitgeput en leeg vanbinnen. Na jaren vechten om het ondanks alles toch vol te houden (heb in mijn tweede jaar spijt gekregen van mijn studiekeuze, maar niet voldoende credits meer, dus moest wel een diploma behalen), heb ik geen energie meer over. Ik zie alles pikzwart, heb geen vreugde meer in mijn leven, en heb dringend nood aan hulp en zekerheden.

Ons oorspronkelijk idee was om even te gaan samenwonen in een appartement van mijn ouders en daarvan maandelijks de huur te betalen. Mijn ouders hebben dit idee achteraf echter neergeschoten en ons ontmoedigd om dit werkelijk uit te proberen. Nu zijn zowel ik als mijn vriend op zoek naar werk in eigen land, maar we missen beide de motivatie, en voor mij is het het ergste dat ik nu compleet onzeker ben hoelang we nog apart van elkaar gaan blijven wonen. Immers, stel dat we beide een baan vinden, dan zullen we zeker nog 6 maanden tot een jaar apart moeten wonen om toch al iets te kunnen verdienen. En die gedachte kan ik na al deze jaren mentaal gewoon niet meer aan.

Ik verwacht niet meteen dat er iemand met een kant-en-klare oplossing komt, maar ik wou gewoon even mijn loodzware ei kwijt. Ik probeer nu gewoon elke dag te overleven en mijn restjes moed bij elkaar te schrapen. Het gevecht tegen mijn depressie slorpt echter veel van mijn energie op...

Alvast bedankt om mijn verhaal even te lezen,

xX_Regenwolkje_Xx

Ik meld me hier ook maar eens. Sinds maart vorig jaar heb ik een relatie met een Amerikaanse die vanwege visum regels in Nederland in Frankrijk woont. We zijn bezig om toch te kijken of ze hierheen kan komen en gelukkig weet ik als jurist de regels vrij goed in deze maar het blijft toch afwachten of het allemaal lukt.

Regenwolkje, je schetst het allemaal wel heel negatief. Heb je hulp voor je negatieve gedachten?
Je situatie klinkt mij niet zo onmogelijk in de oren. Vooral met een chemie achtergrond zijn er flink wat banen te vinden. Als julie nu eens een lijst maken van landen waar jullie wel zouden willen wonen en waar jullie beiden eventueel werk zouden kunnen vinden. Jullie hebben de hele EU tot jullie beschikking he? Als jullie nu eens beiden heel hard zoeken naar banen in al die landen, en dan zodra een van jullie beiden een baan vindt waar jullie beiden van kunnen leven, dan verhuizen jullie beiden daarheen en gaat de ander gerichter daar een baan zoeken.
Jullie mogelijkheden zijn eigenlijk eindeloos, maar als je alleen maar moeilijkheden ziet ga je het heel moeilijk krijgen denk ik.

quote:

Op donderdag 12 januari 2017 15:23 schreef yats het volgende:
Ik meld me hier ook maar eens. Sinds maart vorig jaar heb ik een relatie met een Amerikaanse die vanwege visum regels in Nederland in Frankrijk woont. We zijn bezig om toch te kijken of ze hierheen kan komen en gelukkig weet ik als jurist de regels vrij goed in deze maar het blijft toch afwachten of het allemaal lukt.

Welkom! Onder wat voor titel verblijft je vriendin in Frankrijk? En woonde ze al in Frankrijk toen je haar leerde kennen? Scheelt in ieder geval al in reistijd, Frankrijk, vs de VS ;-)

quote:

Op vrijdag 13 januari 2017 03:15 schreef dodoria het volgende:
Regenwolkje, je schetst het allemaal wel heel negatief. Heb je hulp voor je negatieve gedachten?
Je situatie klinkt mij niet zo onmogelijk in de oren. Vooral met een chemie achtergrond zijn er flink wat banen te vinden. Als julie nu eens een lijst maken van landen waar jullie wel zouden willen wonen en waar jullie beiden eventueel werk zouden kunnen vinden. Jullie hebben de hele EU tot jullie beschikking he? Als jullie nu eens beiden heel hard zoeken naar banen in al die landen, en dan zodra een van jullie beiden een baan vindt waar jullie beiden van kunnen leven, dan verhuizen jullie beiden daarheen en gaat de ander gerichter daar een baan zoeken.
Jullie mogelijkheden zijn eigenlijk eindeloos, maar als je alleen maar moeilijkheden ziet ga je het heel moeilijk krijgen denk ik.

Ja, ik weet dat ik heel negatief overkwam. Maar zo voelde ik mij ook op het moment dat ik mijn bericht aan het neerschrijven was, excuses daarvoor. Heb een aantal moeilijke jaren achter de rug, en zo'n lange-afstandsrelatie begint na zo'n lange tijd wel wat op je gemoed in te werken. Mijn ouders zijn niet zo'n gemakkelijke mensen, dus dat helpt ook al niet. Ik zit eigenlijk vol angsten en demonen die ik zou moeten proberen te overwinnen, maar gemakkelijk is dat niet. Veel mensen zeggen tegen mij "dat ik wel iets vind" en dat ik "de moed hoog moet houden", maar ik heb me al bij een hele rits interimkantoren ingeschreven en al talloze sollicitaties gedaan. Steeds een negatief resultaat, en de meeste kantoren contacteren me niet eens. Heb daarom besloten om een extra cursus boekhouden en administratie te volgen. Zo ben ik in tussentijd toch ergens mee bezig, en wie weet verhoogt het mijn kansen. Ben ook aan het overwegen om eens naar een psycholoog te gaan om eens rustig te kunnen praten over mijn problemen en gevoelens. Mijn ouders zijn namelijk zo van die mensen die enkel maar geloven in de kracht van werken. Als je werkt, dan komt alles wel goed, naar 't schijnt. Ja, maar niet als je hoofd vol shit zit, haha. Je moet ook gemotiveerd blijven, en dat is bij mij toch ook wel een groot probleem.

In ieder geval hartelijk bedankt voor je antwoord. Ik mag me eigenlijk wel gelukkig prijzen dat ik niet door zo'n papiermolen moet als velen hier die een lief buiten de EU hebben. Het lief van mijn beste vriendin zit zelfs in Ecuador, kan je je inbeelden wat zo'n vliegtuigticket kost. Terwijl het bij mij - vooral in het laagseizoen - dikwijls nog goed meevalt.

Ik hoop van harte dat alle koppeltjes hier spoedig samen gelukkig kunnen zijn! Want als je écht van iemand houdt, en die ander houdt ook van jou, da's toch het zaligste gevoel in de wereld...

xX_Regenwolkje_Xx

quote:

Op vrijdag 13 januari 2017 03:17 schreef dodoria het volgende:

[..]

Welkom! Onder wat voor titel verblijft je vriendin in Frankrijk? En woonde ze al in Frankrijk toen je haar leerde kennen? Scheelt in ieder geval al in reistijd, Frankrijk, vs de VS ;-)

Ze krijgt nu voor de tweede keer een visum voor een jaar. Het is een soort apart visum voor Amerikanen die in Frankrijk wonen. Toen ik haar leerde kennen reisde ze door de EU om te kijken of ze hier wilde wonen of niet. Na onze derde date moest ze ook voor zes maanden weer terug naar de VS voordat dat eerste visum in ging. En vrij kort daarna ben ik haar op gaan zoeken en werd het dus iets serieuzer.

Mijn vriendin is gisteren vertrokken maar Malawi voor een half jaar.

We wonen al bijna 2 jaar samen dus de stilte die het achterlaat is oorverdovend.
Ik hoop over 5 maanden ook die kant op te vliegen om dan samen een tijdje te reizen.

Hallo ik meld mij ook hier, mijn vriendin is 2 weken geleden voor een half jaar richting Zuid-Amerika vertrokken. Ik ga haar over 3 maanden opzoeken dus we hakken het wel in tweeën. De eerste paar dagen was het ff wennen maar nu kan ik er eigenlijk vrij goed mee omgaan. Tot nu toe gaat het goed, we missen elkaar en eigenlijk is het 'gevoel' nog nooit zo sterk geweest als hiervoor. Ik wist niet dat ik haar zó leuk vond eigenlijk. Hoewel ik er ook wel behoedzaam voor ben als we straks anderhalve maand verder zal zijn, dan zal het gemis wel afnemen waarschijnlijk.

Hoewel het goed gaat heb ik er vandaag toch wel ff moeite mee. Ze is dit weekend weg voor een trip en dan heb je weinig contact. Prima, daar kan ik mezelf op instellen. Maar vandaag zou ze in de ochtend al terug zijn en nu zit ik eigenlijk soort van te 'wachten' tot ze me een bericht stuurt. Dat is best wel kut :/ Ik wil helemaal niet wachten haha, dit zal nog wel vaker gebeuren en daar kan ik mij wel op instellen denk ik, het is gewoon ff wennen maar ik vraag me af of mensen tips hebben? Hier zitten ervaringsdeskundigen.

Sowieso, hoe slaan jullie je door deze periode

quote:

Op donderdag 2 februari 2017 23:21 schreef Dimitri_ het volgende:
Mijn vriendin is gisteren vertrokken maar Malawi voor een half jaar.

We wonen al bijna 2 jaar samen dus de stilte die het achterlaat is oorverdovend.
Ik hoop over 5 maanden ook die kant op te vliegen om dan samen een tijdje te reizen.

Oh dan ben ik wel benieuwd Hoe gaat het nu met je? En jullie relatie

quote:

Op donderdag 12 januari 2017 14:30 schreef xX_Regenwolkje_Xx het volgende:
Hey iedereen,

Zit met een vraagje. Ik heb nu al ongeveer vijf jaar een relatie met een Sloveen. Heb hem leren kennen via een gamesforum, en zo is het een tijdje verdergegaan op een ander online platform, totdat we besloten om elkaar effectief te ontmoeten "in real life". Omdat ik op dat moment nog studeerde (hij was al bijna afgestudeerd, Bachelor chemie), hebben we elkaar gedurende mijn studies (vier jaar) zo tijdens de schoolvakanties bezocht. De ene keer kwam hij hier in België, de andere keer vloog ik naar ginder.

Dit jaar ben ik echter afgestudeerd en wil ik concrete stappen ondernemen om met hem te gaan samenwonen. Probleem is echter dat we beiden werkloos zijn (ik heb een Master Vertalen, maar het is verrekte moeilijk om hier iets mee te vinden - weet trouwens niet hoe ik effectief naar werk moet zoeken, het is de eerste keer dat ik dit doe en ik zie door de bomen het bos niet meer wat ik allemaal in orde moet brengen als werkzoekende). Voor mijn vriend is het eveneens best moeilijk om werk te vinden. Ginder in Slovenië hebben ze immers niet zo'n uitgewerkt opvangnet van interimkantoren en zo zoals hier in België, je moet echt rekenen op familie en connecties door vrienden en kennissen.

Daarnaast is er nog het feit dat ik al jaren worstel met een depressie die steeds meer aan mij is gaan vreten. Op het moment zit ik echt zwaar in de put en niemand lijkt het te merken. Heb er zelfs al eens verschillende keren aan gedacht dat het allemaal toch geen zin meer heeft en het bijltje erbij neer te gooien. Maar ik ben te laf om effectief de daad bij het woord te voegen en er een einde aan te maken. Mijn ouders duwen me allerlei kanten op, pushen mij om werk te vinden terwijl ik hierbij toch echt wel hulp nodig heb, en ik voel me daardoor alsof ik geen ademruimte meer heb. Elke dag sta ik met tegenzin op en loop voor de rest van de dag rond met een enorm schuldgevoel, en voel me daarnaast ook mentaal uitgeput en leeg vanbinnen. Na jaren vechten om het ondanks alles toch vol te houden (heb in mijn tweede jaar spijt gekregen van mijn studiekeuze, maar niet voldoende credits meer, dus moest wel een diploma behalen), heb ik geen energie meer over. Ik zie alles pikzwart, heb geen vreugde meer in mijn leven, en heb dringend nood aan hulp en zekerheden.

Ons oorspronkelijk idee was om even te gaan samenwonen in een appartement van mijn ouders en daarvan maandelijks de huur te betalen. Mijn ouders hebben dit idee achteraf echter neergeschoten en ons ontmoedigd om dit werkelijk uit te proberen. Nu zijn zowel ik als mijn vriend op zoek naar werk in eigen land, maar we missen beide de motivatie, en voor mij is het het ergste dat ik nu compleet onzeker ben hoelang we nog apart van elkaar gaan blijven wonen. Immers, stel dat we beide een baan vinden, dan zullen we zeker nog 6 maanden tot een jaar apart moeten wonen om toch al iets te kunnen verdienen. En die gedachte kan ik na al deze jaren mentaal gewoon niet meer aan.

Ik verwacht niet meteen dat er iemand met een kant-en-klare oplossing komt, maar ik wou gewoon even mijn loodzware ei kwijt. Ik probeer nu gewoon elke dag te overleven en mijn restjes moed bij elkaar te schrapen. Het gevecht tegen mijn depressie slorpt echter veel van mijn energie op...

Alvast bedankt om mijn verhaal even te lezen,

xX_Regenwolkje_Xx

Dat is inderdaad het recept bij een depressie (ik citeer een zin uit JOUW bijdrage): ...........
...... Ik probeer nu gewoon elke dag te overleven en mijn restjes moed bij elkaar te schrapen

Juist, gewoon dag bij dag leven, doorgaan. Wees zacht en aardig voor jezelf. Bouw enkele vaste gewoontes op zoals ?? ontbijt, half uurtje wandelen ook bij minder fijn weer (met hond des huizes of oud omaatje via vrijwilligerscentrale en daaarna samen bij haar thuis koffie drinken ).
Vul zelf in wat nog meer want ik ken je niet, hopelijk jij jezelf wel, weet jij wat jou goed doet en wat niet ... Denk ook aan je tv- lievelingsprogramma, kennissen of familie. Wees vooral niet hard of streng voor jezelf.
En wees niet bang mensen te zeggen ... ik voel mij wat depri ......... want zulke periodes heeft nagenoeg iedereen in zijn leven dus er zal veel begrip en herkenning zijn.
En weet dat nagenoeg alle depressies overgaan. Het heeft wel tijd nodig !! Zelfs zonder hulp of tussenkomst van arts oid gaat een depressie nagenoeg altijd over. Maar het is natuurlijk wel een heel stuk prettiger met wat professionele hulp. Dus daar (prof. hulp) zou ik wel voor gaan.



[ Bericht 1% gewijzigd door LeesFoknl op 04-04-2017 07:06:31 ]

Onlangs terug gekomen uit Taiwan, daar een geweldige meid leren kennen. Eerst was er vrijwel geen klik, toen ontstond er wel een klik en van de een op de andere dag ben ik echt vol verliefd geworden. Bij haar duurde dat wat langer maar ze gaf toe dat het gevoel bij haar er al vanaf het begin een beetje was. Heb zoveel mogelijk dagen met haar doorgebracht om zoveel mogelijk herinneringen te creëren voor de onvermijdelijke dag dat ik moest vertrekken.

Uiteindelijk hebben we samen besloten om het te gaan proberen, dat het dus officieel tussen ons beiden is. Ben sinds maandag terug in Nederland en ik moet zeggen dat het tot nu toe vrij prima gaat. Natuurlijk zou ik haar het liefst elke dag willen aanraken, maar dat gaat dus niet. Proberen elke dag te videocallen om zo zo'n groot mogelijke dosis elkaar te krijgen. Ben het langzaam mijn omgeving aan het meedelen, ik wacht nog met mijn familie het vertellen totdat we dit een tijdje goed aan het volhouden zijn.

Vind het een beetje spannend maar toch vooral heel leuk dat ik compleet onverwachts op vakantie zo'n geweldige meid ontmoet. Het was niet de bedoeling, maar ik voel me er echt heel erg goed mee. Al was het mooier geweest als ze natuurlijk hier woonde mja. Ga de komende tijd deze reeks even goed doornemen.

Alweer over, kon geen commitment maken voor langere tijd dus besloten het af te kappen.

Ach kerftminister, wat jammer dat het toch niet gelukt is. Het is ook echt wel lastig hoor, een relatie in leven te houden over zo'n afstand. Gaat het een beetje met je?

Hoi allemaal..
Iemand op dit forum toevallig bekend met het hebben van een relatie met een Cubaan(se)?
Een aantal maanden geleden ben ik op reis gegaan naar Cuba met een vriendin. Het ging niet zo goed met me in Nederland, had ontslag genomen bij mijn baan en wilde mijn hoofd leeg maken door te reizen. Mijn vriend van 6 jaar steunde mij hier volledig in. De reis verliep niet zoals gepland: ik werd verliefd op een Cubaan en maakte een misstap. Eerder teruggekomen naar Nederland, want ik had het mijn vriend via de telefoon verteld. Na 1 maand in NL te zijn geweest en mijn gedachtes niet op een rijtje te krijgen, ben ik terug naar Cuba gegaan voor 3 weken. De hele tijd ben ik daar met die Cubaanse jongen geweest. Eenmaal terug in NL is het moeilijk (veel moeilijker) dan ik dacht. Cuba is niet alleen een ander land, ook de Cubanen hebben een totaal andere kijk op de wereld en die van mij daarmee ook op de kijk van behoeftes in een relatie. Het is moeilijk elkaar te begrijpen, en geen idee of jullie de communicatie kennen van Cuba, maar dat is door financiële én technische redenen vrijwel nihil. Op het moment zit ik tegen een depressie aan, mede door die moeilijke relatie op afstand heb ik het idee. Ik woonde samen in Nederland, mis mijn ex (of althans die fijne relatie die ik eerst had), en heb iets voor mezelf moeten zoeken. Nu op zoek naar een baan maar het ziet er allemaal niet zonnig uit op het moment. Ik vergelijk deze situatie waarschijnlijk ook te veel met die ogenschijnlijk perfecte 6 jaar die ik hier in NL had.

Ik ben gewoon erg benieuwd of iemand hier ervaring heeft (gehad) met een relatie met iemand uit Cuba en hoe dat zich heeft uitgewerkt..

[ Bericht 6% gewijzigd door Estate_1 op 27-07-2017 18:18:49 (Ontbreken van uitleg) ]

quote:

Op woensdag 13 april 2016 11:18 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:
Mensen hier die na een lange, lange afstands relatie (6 jaar) waarbij de relatie uiteindelijk is uitgegaan? Hoe hebben jullie dat opgepakt?

Ja hoor, al heeft het LAT-deel een half jaar geduurd, daarna samenwonen. Uiteindelijk is dat misgelopen, aangezien het een como perro y gato verhaal werd.

Toen ze wegens famiale omstandigheden een tijdje in haar vaderland was, was dat voor mijn zo'n opluchting dat ik baalde dat ze weer terugkwam. Toen er maar een punt achter gezet.

quote:

Op maandag 3 april 2017 14:48 schreef Thijskoman het volgende:
Hallo ik meld mij ook hier, mijn vriendin is 2 weken geleden voor een half jaar richting Zuid-Amerika vertrokken. Ik ga haar over 3 maanden opzoeken dus we hakken het wel in tweeën. De eerste paar dagen was het ff wennen maar nu kan ik er eigenlijk vrij goed mee omgaan. Tot nu toe gaat het goed, we missen elkaar en eigenlijk is het 'gevoel' nog nooit zo sterk geweest als hiervoor. Ik wist niet dat ik haar zó leuk vond eigenlijk. Hoewel ik er ook wel behoedzaam voor ben als we straks anderhalve maand verder zal zijn, dan zal het gemis wel afnemen waarschijnlijk.

Hoewel het goed gaat heb ik er vandaag toch wel ff moeite mee. Ze is dit weekend weg voor een trip en dan heb je weinig contact. Prima, daar kan ik mezelf op instellen. Maar vandaag zou ze in de ochtend al terug zijn en nu zit ik eigenlijk soort van te 'wachten' tot ze me een bericht stuurt. Dat is best wel kut :/ Ik wil helemaal niet wachten haha, dit zal nog wel vaker gebeuren en daar kan ik mij wel op instellen denk ik, het is gewoon ff wennen maar ik vraag me af of mensen tips hebben? Hier zitten ervaringsdeskundigen.

Sowieso, hoe slaan jullie je door deze periode

[..]

Oh dan ben ik wel benieuwd Hoe gaat het nu met je? En jullie relatie

We zijn nu 4,5 maanden verder en ik ben net teruggekomen van 3 weken samen reizen. Ik vond het best spannend of het na elkaar zo lang niet te hebben gezien nog wel hetzelfde zou zijn. Ook al had ik geen aanleiding om aan te nemen dat er iets mis zou zijn. Maar ik heb samen met mijn vriendin echt een supertijd gehad! Nog 10 weken en dan komt ze terug naar Nederland. Wat me opviel was dat het nu tussentijdse afscheid veel zwaarder was dan het uitzwaaien in maart. Maar ik ben echt superblij met hoe het is gelopen. Dit is echt de ultieme relatietest. En niet alleen dat want de thuisblijver moet het ook aankunnen, het is soms best wel een achtbaan. Als je niet voor 100% achter je partner staat of er zitten al scheurtjes, dan gaat dit echt niet werken.

En 1 belangrijke les die ik voor nu heb geleerd: Als je een goeie relatie hebt dan kun je best deze uitdaging aangaan, en als je echt een goeie relatie hebt dan ben je aan het einde van de rit nog steeds met elkaar. Ben wel benieuwd of er nog andere mensen zijn met vergelijkbare situaties? Zowel wel/niet succesvol

quote:

Op maandag 7 augustus 2017 22:53 schreef Thijskoman het volgende:

[..]

We zijn nu 4,5 maanden verder en ik ben net teruggekomen van 3 weken samen reizen. Ik vond het best spannend of het na elkaar zo lang niet te hebben gezien nog wel hetzelfde zou zijn. Ook al had ik geen aanleiding om aan te nemen dat er iets mis zou zijn. Maar ik heb samen met mijn vriendin echt een supertijd gehad! Nog 10 weken en dan komt ze terug naar Nederland. Wat me opviel was dat het nu tussentijdse afscheid veel zwaarder was dan het uitzwaaien in maart. Maar ik ben echt superblij met hoe het is gelopen. Dit is echt de ultieme relatietest. En niet alleen dat want de thuisblijver moet het ook aankunnen, het is soms best wel een achtbaan. Als je niet voor 100% achter je partner staat of er zitten al scheurtjes, dan gaat dit echt niet werken.

En 1 belangrijke les die ik voor nu heb geleerd: Als je een goeie relatie hebt dan kun je best deze uitdaging aangaan, en als je echt een goeie relatie hebt dan ben je aan het einde van de rit nog steeds met elkaar. Ben wel benieuwd of er nog andere mensen zijn met vergelijkbare situaties? Zowel wel/niet succesvol

klinkt goed Thijskoman!
10 weken is te overzien!
Ik heb een tijd een langeafstandsrelatie gehad (30+ uur reisafstand) en we zagen elkaar ongeveer elke 6 maanden. Ik kan prima alleen zijn en dat was voor mij geen probleem. We skypten ongeveer iedere dag. Maar voor de relatie was het wel echt moeilijk, vooral ook omdat we daarvoor al 2 jaar hadden samengewoond. Mijn vriend had het daar moeilijker mee dan ik. Nu uiteindelijk geen langeafstandsrelatie meer, niet omdat de relatie uitging, maar omdat we gewoon weer samen in het zelfde huis in hetzelfde land wonen. Die tijd uit elkaar wonen was voor ons echt lastig, maar het maakt wel echt duidelijk of je beiden bereid bent ervoor te gaan of niet. Wat dat betreft is het een goede test.

Over een maand vertrekt mijn vriendin weer naar de VS om de bruiloft van haar zusje voor te bereiden. Ze zal dan 2,5 maand in de VS zijn, waarbij ik de laatste 3 weken daar ook ben. Ik ben erg benieuwd hoe dit zal gaan want nadat ze in maart bij me ingetrokken is zijn we eigenlijk nooit meer langer dan 2 dagen niet bij elkaar geweest.

Ik heb in 2015 een leuke meid uit Brazilië leren kennen toen ik daar een paar maanden studeerde!

Het contact is gebleven, al was het altijd vriendschappelijk. Nu is dat in de loop van de jaren gegroeid, en ben ik afgelopen maand daar weer 4 weken geweest om haar te bezoeken! Inmiddels hebben wij een relatie.

Ze wil in NL gaan promoveren, daar ben ik erg blij mee. Maar eerst komt ze in januari nog een paar weken naar mij toe

Ik mag me denk ik ook melden in dit topic.

Leuke Canadese meid ontmoet afgelopen Maart in Amsterdam. wel slechts voor een korte tijd toen. Daarna met haar aan de praat gebleven en afgelopen Mei tickets geboekt om eind Augustus / begin September daarheen op vakantie te gaan.

Zo gezegd zo gedaan, fantastische tijd gehad en nu.. Nu mis ik er toch wel erg veel vandaag ( kan ook komen dat het weer mijn eerste werkdag is en je dan alles toch een beetje in perspectief neemt ).

Er zijn wel plannen om elkaar weer te gaan zien, ipv zij hierheen of ik daarheen een bestemming die voor ons beide nieuw is.

Ik ga het topic ook eens doorlezen of er nog goede tips zijn om alles leuk en spannend te houden.