Ik kan hier een enorm lang verhaal neerpleuren, maar ik weet niet of dat zin heeft. We vertrouwen elkaar compleet en hebben het héél leuk samen!
De problemen komen dan ook vaak voor als we niet bij elkaar zijn. Ze voelt zich vaak slecht als we niet samen zijn, heeft er erg moeite mee als het een avond niet lukt om langs te komen en dan voelt ze zich weer slecht. Dat reageert ze dan af op mij en na enige tijd voelt ze zich dan daarover weer slecht, met als gevolg dat ze zich nog beroerder voelt.
Ook als ze boos is in het algemeen komt het vaak voor dat ze dit op mij afreageert. Ik vind het niet zo erg, maar zij vind het achteraf heel erg en voelt zich daarover slecht en schuldig.
Ook als ze een keer iets moet afzeggen of nee moet zeggen, voelt ze zich schuldig ten opzichte van anderen. Ik heb haar gezegd dat het niet erg is als je een keer iets afzegt of nee zegt,
zolang je er maar een goede reden voor hebt.
Ik wil niet teveel in details treden, maar mijn vriendin is vroeger mishandeld en gepest. Ze is erg onzeker over zichzelf (uiterlijk/overgewicht), maar ziet er naar mijn mening prima uit! Ook is ze best bang om van de gebaande paden af te gaan.
Onze relatie is eigenlijk gewoon prima. Als we samen zijn is het erg gezellig en leuk. De seks is goed, de gesprekken zijn goed en diepgaand. We hebben al meerdere keren over gesproken over verschillende problemen die ze heeft, maar het lukt ons/haar maar niet om het veranderen. En ik kan niet altijd naar haar toe gaan vanwege de afstand die ons scheidt.
Wat kan ik doen om haar te helpen met haar onzekerheid, haar schuldig gevoel en haar emotionele uitbarstingen? Hoe kan ze leren omgaan met het feit dat ik niet altijd bij haar kan zijn?
Ik heb al zoveel erover nagedacht en zoveel met haar gesproken en gelezen op internet, ik weet het niet meer. Ze heeft nog een boel meer ellende meegemaakt (o.a. einde langdurige relatie, stoppen met studie). Ik heb misschien wat nieuwe inzichten nodig.
Volkomen terecht. Kutwijfquote:Op vrijdag 29 november 2013 12:23 schreef FruitLover het volgende:
maar zij vind het achteraf heel erg en voelt zich daarover slecht en schuldig.
Niet veel en die wonen ook niet in de buurt.quote:
Op Snap ik, maar dat lukt dus niet altijd op afstand. En dat is uiteindelijk niet de oplossing lijkt me.quote:
Jij bent de vriend van haar, geen therapeut oid. enige wat je kan doen is accepteren dat ze zo is en haar opbeuren met lieve woorden.
We hopen komend jaar een plekje te vinden voor ons samen, maar ik heb er een hard hoofd in dat het gaat lukken.quote:
Je kan proberen ermee te leren leven, of zorgen dat jullie samen kunnen wonen.
Qua woonruimte of in verband met je vriendin?quote:
We hopen komend jaar een plekje te vinden voor ons samen, maar ik heb er een hard hoofd in dat het gaat lukken.
Stuur haar een kaartje met wat erop. Het is een valkuil dat je het persoonlijk gaat maken en je er op een gegeven moment van overtuigd raakt dat het allemaal door jou komt.quote:
[..]
Snap ik, maar dat lukt dus niet altijd op afstand. En dat is uiteindelijk niet de oplossing lijkt me.
[..]
We hopen komend jaar een plekje te vinden voor ons samen, maar ik heb er een hard hoofd in dat het gaat lukken.
Nouja, we zien elkaar ieder weekend en sowieso een keer doordeweeks. Maar ik bedoelde meer van, als ze het even erg moeilijk heeft kan ik niet direct naar haar toe gaan en haar een knuffel en kus geven zodat alles weer goed is.quote:
[..]
Stuur haar een kaartje met wat erop. Het is een valkuil dat je het persoonlijk gaat maken en je er op een gegeven moment van overtuigd raakt dat het allemaal door jou komt.
Ik trek het mij niet persoonlijk aan. Als ze boos op me is, prima. Ik weet dat het toch niet echt op mij gericht is, maar op iets anders. Het probleem is echter dat ZIJ zich daardoor nog slechter gaat voelen.
Qua woonruimte. We blijven echt wel bij elkaarquote:
[..]
Qua woonruimte of in verband met je vriendin?
Ze heeft al hulp gezocht, heeft niet gewerkt. Ze gelooft dus niet meer in een of andere psycholoog. Bij mij kan ze het beste haar verhaal kwijt. Maar ze zadelt me er niet mee op, ik wil haar gewoon helpen. Vaak is een knuffel en kus al voldoende om haar weer goed te laten voelen. Het probleem is echter dat ze zich zo voelt als ze alleen is dus.quote:Op vrijdag 29 november 2013 12:33 schreef Cactus1 het volgende:
Jij moet haar vriend blijven en niet haar problemen proberen te fixen. Waarom zoekt ze geen psychologische hulp voor haar onzekerheden? Ik vind het vrij egoïstisch om jouw daarmee op te zadelen en er zelfs niks tegen te ondernemen.
Uiteraard niet, dat soort aandachtshoeren gaan op den duur irriteren/vervelen.quote:
Gelukkig zijn er ook altijd nog white knight zoals TS die op de één op andere zieke manier de overtuiging hebben dat een ongelijkwaardige relatie iets toevoegt in zijn leven
Als je niet weet waarover je praat, blijf dan weg. Ze heeft wel vriendinnen, maar die wonen niet bepaald om de hoek. Studies, werk enz.quote:
[..]
Uiteraard niet, dat soort aandachtshoeren gaan op den duur irriteren/vervelen.
Gelukkig zijn er ook altijd nog white knight zoals TS die op de één op andere zieke manier de overtuiging hebben dat een ongelijkwaardige relatie iets toevoegt in zijn leven
En ze is geen aandachtshoer, ik ben zelfs de eerste waarmee ze alles durft te bespreken (op die psycholoog na, wat uiteindelijk niks is geworden).
Ach denk ook maar wat je wilt..
Man, jij bent zelf degene die dringend psychologische bijstand nodig heeft, dat je er geen probleem in ziet dat je wordt misbruikt als spons voor haar grillen.quote:
...
De problemen komen dan ook vaak voor als we niet bij elkaar zijn. Ze voelt zich vaak slecht als we niet samen zijn, heeft er erg moeite mee als het een avond niet lukt om langs te komen en dan voelt ze zich weer slecht. Dat reageert ze dan af op mij en na enige tijd voelt ze zich dan daarover weer slecht, met als gevolg dat ze zich nog beroerder voelt.
Ook als ze boos is in het algemeen komt het vaak voor dat ze dit op mij afreageert. Ik vind het niet zo erg, maar zij vind het achteraf heel erg en voelt zich daarover slecht en schuldig.
...
Echt man, hier ga je op een dag zo vreselijk spijt van krijgen, dat je dit uit naam van "liefde" hebt laten gebeuren. Je hebt meer respect voor haar dan voor jezelf, domoor.
Ik weet inderdaad niet waar ik over praat na een enerverende ervaring van een aantal jaren met iemand die dat ook heeft.quote:
[..]
Als je niet weet waarover je praat, blijf dan weg. Ze heeft wel vriendinnen, maar die wonen niet bepaald om de hoek. Studies, werk enz.
En ze is geen aandachtshoer, ik ben zelfs de eerste waarmee ze alles durft te bespreken (op die psycholoog na, wat uiteindelijk niks is geworden).
Ach denk ook maar wat je wilt..
Wel typisch, dat ze met de psycholoog niet praat, als je iets verder kijkt dan je neus lang is is dat natuurlijk geen verrassing.
Ze heeft juist wel met de psycholoog gepraat..quote:
[..]
Ik weet inderdaad niet waar ik over praat na een enerverende ervaring van een aantal jaren met iemand die dat ook heeft.
Wel typisch, dat ze met de psycholoog niet praat, als je iets verder kijkt dan je neus lang is is dat natuurlijk geen verrassing.
Ze is erheen geweest ja, dat wil niks zeggen natuurlijk.quote:
[..]
Ze heeft juist wel met de psycholoog gepraat..
Zij gelooft niet meer in psychologen omdat die haar juist confronteren met haar gedrag en manipulatie en dan hebben ze er geen zin meer in.
Jij daarentegen bent daar niet tegen opgewassen en zal eraan onderdoor gaan, geloof het of niet.
Oftewel ze praat niet meer met iemand die haar kan helpen, ze leeft zich liever uit op jou, die lieve jongen die haar niet kan helpen maar het ook niet erg vind dat ze haar emoties op jou botviert. Opgelost!quote:
[..]
Ze heeft juist wel met de psycholoog gepraat..
(not)
Houdt tegelijkertijd je oren en ogen goed open, probeer je roze bril af en toe af te zetten en rationeel naar jullie relatie te kijken, controleren of alles nog wel zo goed gaat als je roze bril je vertelt. En het belangrijkste: geduld hebben. Tijd heelt alle wonden, je kunt het een beetje aan- en bijsturen maar that's it.
Ik probeer zo af en toe ook voorzichtig aan te sturen op een nieuwe poging bij een psycholoog, maar ze wil er voorlopig nog niet van weten.quote:
[..]
Oftewel ze praat niet meer met iemand die haar kan helpen, ze leeft zich liever uit op jou, die lieve jongen die haar niet kan helpen maar het ook niet erg vind dat ze haar emoties op jou botviert. Opgelost!
(not)
....En je zegt dit omdat...?quote:Op vrijdag 29 november 2013 13:02 schreef Smack10 het volgende:
Ohja TS, heeft ze ook al gezegd dat ze verkracht/misbruikt is?
Dat ze mishandeld is, dat is waar. Heeft haar moeder zelfs bevestigd tegenover mij.
Ik probeer soms ook rationeel naar onze relatie te kijken. En dan gaat het echt goed, behalve als ze dus alleen is. Dan komen deze dingen soms naar voren helaas.quote:
Wees lief voor haar, maar hou tegelijk wat afstand. Je kunt haar problemen niet oplossen, je vriendin is de enige die dat kan.
Houdt tegelijkertijd je oren en ogen goed open, probeer je roze bril af en toe af te zetten en rationeel naar jullie relatie te kijken, controleren of alles nog wel zo goed gaat als je roze bril je vertelt. En het belangrijkste: geduld hebben. Tijd heelt alle wonden, je kunt het een beetje aan- en bijsturen maar that's it.
Nog duidelijker gezegd: je staat het oplossen van haar problemen in de weg. Geduld en belangeloze liefde is niet het medicijn voor elke ziekte. Integendeel zelfs soms. Als ze deze problemen heeft die jij beschrijft, dan heeft ze professionele hulp nodig.
(En als ze ooit haar problemen heeft opgelost, wedden dat ze dan een type als jij niet meer nodig heeft in haar leven?)
Dat is goed. Probeer niet te veel te luisteren naar al die zuurpruimen hier, maar vertrouw op je eigen beoordelingsvermogen. In je OP beschrijf je een herkenbare situatie, mijn vriendin heeft ook een moeilijke periode gehad, maar is er, 2 jaar later, grotendeels uit.quote:
[..]
Ik probeer soms ook rationeel naar onze relatie te kijken. En dan gaat het echt goed, behalve als ze dus alleen is. Dan komen deze dingen soms naar voren helaas.
Het klinkt hard, maar je hebt wel een punt. Er is bij mij ook wel een behoorlijk dieptepunt voor nodig geweest voor ik dingen ging aanpakken, maar achteraf was ik blij dat ik het gedaan had. Maar dat kan pas als zij er klaar voor is, en het belangrijkste is: ze zal het zelf moeten doen.quote:
Het kernprobleem is dat jij de illusie hebt dat je kan "helpen", maar wat je werkelijk doet is "faciliteren". Je faciliteert het dat ze de confrontatie met haar problemen niet aan hoeft te gaan, omdat jij toch wel een warme haven biedt waarin ze haar eigen grillige zichzelf afreagerende zielige vrouw kan zijn.
Nog duidelijker gezegd: je staat het oplossen van haar problemen in de weg. Geduld en belangeloze liefde is niet het medicijn voor elke ziekte. Integendeel zelfs soms. Als ze deze problemen heeft die jij beschrijft, dan heeft ze professionele hulp nodig.
(En als ze ooit haar problemen heeft opgelost, wedden dat ze dan een type als jij niet meer nodig heeft in haar leven?)
(Dat laatste ben ik het trouwens niet mee eens...)
TS, jij kunt lief voor haar zijn en naar haar luisteren, maar pas op dat je haar problemen niet te veel op je neemt. Jij kunt het uiteindelijk toch niet voor haar oplossen. Het is niet slecht of ongeïnteresseerd om de tijd die jullie samen besteden (en ook het contact als je niet fysiek bij elkaar bent) een beetje leuk te willen houden, en te zorgen dat haar problemen niet alles over gaan nemen. Anders zou zij er ook alleen maar nog meer door in beslag genomen worden.
Dankjewel. Hier heb ik wat aan. Ik zal er eens meer over lezen nog en het haar dan mogelijk aanraden. Dat bevestiging vragen van komt me ook heel bekend voor ja.quote:
Ik herken best veel van wat je beschrijft. Zelf heb ik een tijd geleden een training gevolgd die erop gericht was om meer aan jezelf te leren denken en beter naar jezelf te leren luisteren (bij mij in het kader van een burn-out, maar die dingen bestaan vast ook wel voor andere doelgroepen), en daar heb ik heel veel aan gehad. Daardoor heb ik geleerd om me minder schuldig te voelen tegenover anderen, minder te denken dat ik het iedereen naar de zin moet maken om er te mogen zijn, maar ook om beter te weten wat ik zelf wil zodat ik het gevoel heb dat ik tenminste met een goede reden nee zeg tegen dingen en ook allround gewoon lekkerder in mijn vel zit, en dus ook minder bevestiging van mijn vriend nodig heb. Misschien kun je haar zoiets eens aanraden.
Ik wil dat ze professionele hulp zoekt, dat heb ik haar ook al meerdere malen verteld. Ik heb haar ook enkele malen weldegelijk geconfronteerd met de problemen die ze heeft en dat ze er wat aan moet doen. Maar ik kan haar toch niet naar een psycholoog dwingen te gaan, waar ze (nog) niet naar toe wilt?quote:
Het kernprobleem is dat jij de illusie hebt dat je kan "helpen", maar wat je werkelijk doet is "faciliteren". Je faciliteert het dat ze de confrontatie met haar problemen niet aan hoeft te gaan, omdat jij toch wel een warme haven biedt waarin ze haar eigen grillige zichzelf afreagerende zielige vrouw kan zijn.
Nog duidelijker gezegd: je staat het oplossen van haar problemen in de weg. Geduld en belangeloze liefde is niet het medicijn voor elke ziekte. Integendeel zelfs soms. Als ze deze problemen heeft die jij beschrijft, dan heeft ze professionele hulp nodig.
(En als ze ooit haar problemen heeft opgelost, wedden dat ze dan een type als jij niet meer nodig heeft in haar leven?)
Super voor jullie!quote:
[..]
Dat is goed. Probeer niet te veel te luisteren naar al die zuurpruimen hier, maar vertrouw op je eigen beoordelingsvermogen. In je OP beschrijf je een herkenbare situatie, mijn vriendin heeft ook een moeilijke periode gehad, maar is er, 2 jaar later, grotendeels uit.
Ik begrijp uit je verhaal dat een psycholoog in het verleden niet geholpen heeft. Je kunt haar inderdaad niet dwingen om nog eens iets aan te gaan waar ze weinig vertrouwen in heeft, je zou echter wel kunnen proberen om haar te stimuleren om andere mogelijkheden te onderzoeken. Er zijn namelijk veel meer mogelijkheden qua therapie dan cognitieve gedragstherapie. EMDR bijvoorbeeld, PMT, haptotherapie. Wellicht is ze daar beter mee af.quote:
Ik wil dat ze professionele hulp zoekt, dat heb ik haar ook al meerdere malen verteld. Ik heb haar ook enkele malen weldegelijk geconfronteerd met de problemen die ze heeft en dat ze er wat aan moet doen. Maar ik kan haar toch niet naar een psycholoog dwingen te gaan, waar ze (nog) niet naar toe wilt?
Waar je je in elk geval verre van moet houden is zelf hulpverlener gaan spelen, dan gaan de verhoudingen binnen je relatie helemaal scheef.
Ik kan me wel voorstellen dat je na 1 mindere ervaring geen trek meer hebt om deze weg opnieuw in te slaan maar dat lost de problemen natuurlijk ook niet op. Een psycholoog is doorgaans toch de beste oplossing voor een probleem dat in de kindertijd is ontstaan.
Ze zou bijv. eens kunnen proberen om bij een paar psychologen een intakegesprek te houden om te zien met wie ze de best klik heeft.
Klopt. Ik zal andere opties eens bekijken nog..quote:
[..]
Ik begrijp uit je verhaal dat een psycholoog in het verleden niet geholpen heeft. Je kunt haar inderdaad niet dwingen om nog eens iets aan te gaan waar ze weinig vertrouwen in heeft, je zou echter wel kunnen proberen om haar te stimuleren om andere mogelijkheden te onderzoeken. Er zijn namelijk veel meer mogelijkheden qua therapie dan cognitieve gedragstherapie. EMDR bijvoorbeeld, PMT, haptotherapie. Wellicht is ze daar beter mee af.
Waar je je in elk geval verre van moet houden is zelf hulpverlener gaan spelen, dan gaan de verhoudingen binnen je relatie helemaal scheef.
Ik probeer ook geen hulpverlener te spelen, maar gewoon een steun voor haar te zijn als ze het nodig heeft. En ik tracht haar net dat laatste zetje in de juiste richting te geven mbt hulp zoeken. Als ze eenmaal dat pad is ingeslagen dan bemoei ik me er niet zoveel mee, dan laat ik aan haar of ze er iets over wil zeggen enzo.
Zou kunnen ja. Kan er wel eens naar vragen, want ze is er wel altijd open en eerlijk over. En de problemen zijn ook absoluut geen taboe binnen onze relatie.quote:
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze met die psycholoog destijds geen klik had of dat deze persoon incompetent was.
Ik kan me wel voorstellen dat je na 1 mindere ervaring geen trek meer hebt om deze weg opnieuw in te slaan maar dat lost de problemen natuurlijk ook niet op. Een psycholoog is doorgaans toch de beste oplossing voor een probleem dat in de kindertijd is ontstaan.
Ze zou bijv. eens kunnen proberen om bij een paar psychologen een intakegesprek te houden om te zien met wie ze de best klik heeft.
Aan de andere kant is het dan misschien wel weer aan te raden om het ergens te doen waar het wel gegeven wordt door psychologen. Als iemand dan toch niet genoeg heeft aan de training alleen (wat bij ons ook bij iemand zo was), ben je tenminste al op de goede plek om verder geholpen te kunnen worden.
Klopt, een training is niet zo zwaar als een psycholoog. Ik ga me er eens in verdiepen Mini.! Bedankt voor je tips alvast!quote:
Misschien is zo'n training laagdrempeliger dan een psycholoog. Dat was namelijk echt geen therapie waar je je hele ziel hoeft bloot te leggen ofzo. Bij mij was het in een groep, en daar heeft iedereen wel kort zijn eigen situatie beschreven en verteld waar ze precies moeite mee hadden, maar daar werd verder niet heel diep op ingegaan. Het was veel meer gericht op het aanleren van algemene vaardigheden en manieren van denken, ongeacht de specifieke situatie van de deelnemers.
Aan de andere kant is het dan misschien wel weer aan te raden om het ergens te doen waar het wel gegeven wordt door psychologen. Als iemand dan toch niet genoeg heeft aan de training alleen (wat bij ons ook bij iemand zo was), ben je tenminste al op de goede plek om verder geholpen te kunnen worden.
Het kan goed zijn dat het voor iemand anders helemaal niet werkt, maar ik wilde het iig genoemd hebben.
Helemaal niet. M.i. is dit tot op heden nog het beste idee.quote:
Oh jee, ik klink nu wel een beetje als een trainings-Jehova hè?
Het kan goed zijn dat het voor iemand anders helemaal niet werkt, maar ik wilde het iig genoemd hebben.