Depressie & Angst #73 Vrolijk verder met alle mogelijkheden open

quote:

Op maandag 4 november 2013 18:36 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Als het een spelletje was, dan had ik geen problemen. Het heeft meer te maken met overtuigingen, gedachten en gevoelens.

Ok cluster A, luister eens even naar Cluster B.

Voorbeeldje: Als mensen niet meteen op mijn appjes reageren of afspraken afzeggen dan raak ik in paniek. Ik denk dat ze me verlaten me nooit meer willen zien, ze haten me... Overdreven emotionele reactie dus. Vroeger vond ik dat heel logisch.
Maar nu weet ik dat dat komt door mijn Cluster B problematiek.

Als iemand nu afzegt of niet reageert heb ik nog steeds dezelfde reactie. Maar ik weet dat dat door Cluster B komt. Dus dat het niet echt hoeft te zijn. Ik splits mn ' stemmetjes'. Dus het stemmetje dat zegt dat iemand niet bevriend wil zijn is het 'zieke' stemmetje. En het stemmetje wat zegt 'ze zegt af omdat ze het te druk heeft' is mijn normale stemmetje. Ik kan nog altijd kiezen, of porberen te kiezen, naar welk stemmetje ik luister.

Wat jij doet is je verschuilen "maar mijn reactie komt door cluster A! Dus ik heb gelijk en ik kan er niks aan doen! Want cluster A!" Maar je legt het probleem buiten jezelf: het is cluster A en daar heeft iedereen maar rekening mee te houden.
Wat ik doe is ook begrijpen dat het van cluster B komt, maar dat het nog steeds mijn probleem is. En dat ik wel wat aan kan doen. IK kan er wat aan doen. Want het is mijn probleem. Het zit in MIJN hoofd. En anderen hoeven zich daar niet op aan te passen. Ik zou het wel willen hoor! Maar het is niet realistisch. Dan maak ik het hun probleem. En het is die van mij.

Jij past je aan aan wat het lijstje van cluster A zegt. Maar jij bent geen cluster A. Jij bent Comp_Lex met cluster A problematiek. Jij bent niet je diagnose.

quote:

Op maandag 4 november 2013 19:02 schreef Elvi het volgende:

[..]

Ok cluster A, luister eens even naar Cluster B.

Voorbeeldje: Als mensen niet meteen op mijn appjes reageren of afspraken afzeggen dan raak ik in paniek. Ik denk dat ze me verlaten me nooit meer willen zien, ze haten me... Overdreven emotionele reactie dus. Vroeger vond ik dat heel logisch.
Maar nu weet ik dat dat komt door mijn Cluster B problematiek.

Als iemand nu afzegt of niet reageert heb ik nog steeds dezelfde reactie. Maar ik weet dat dat door Cluster B komt. Dus dat het niet echt hoeft te zijn. Ik splits mn ' stemmetjes'. Dus het stemmetje dat zegt dat iemand niet bevriend wil zijn is het 'zieke' stemmetje. En het stemmetje wat zegt 'ze zegt af omdat ze het te druk heeft' is mijn normale stemmetje. Ik kan nog altijd kiezen, of porberen te kiezen, naar welk stemmetje ik luister.

Wat jij doet is je verschuilen "maar mijn reactie komt door cluster A! Dus ik heb gelijk en ik kan er niks aan doen! Want cluster A!" Maar je legt het probleem buiten jezelf: het is cluster A en daar heeft iedereen maar rekening mee te houden.
Wat ik doe is ook begrijpen dat het van cluster B komt, maar dat het nog steeds mijn probleem is. En dat ik wel wat aan kan doen. IK kan er wat aan doen. Want het is mijn probleem. Het zit in MIJN hoofd. En anderen hoeven zich daar niet op aan te passen. Ik zou het wel willen hoor! Maar het is niet realistisch. Dan maak ik het hun probleem. En het is die van mij.

Jij past je aan aan wat het lijstje van cluster A zegt. Maar jij bent geen cluster A. Jij bent Comp_Lex met cluster A problematiek. Jij bent niet je diagnose.

Ik was wel verrast door mijn diagnose. Andere mensen hoeven geen rekening met me te houden, maar ik kan wel anders reageren (anders dan hoe andere mensen reageren op dezelfde gebeurtenis). Het is eigenlijk minder reactief, maar meer gedragingen, overtuigingen en gevoelens.

Ik vind het niet zo leuk dat complex het idee heeft dat we niet met hem meeleven. Volgens mij is hij, samen met se, degene die het meeste steun vraagt en krijgt.
En lees mijn post van vanmorgen ff, dan weet je precies hoe al het geschop bedoeld wordt.
Ik snap overigens ook precies hoe het zit met je verhaal blijven herhalen omdat je je niet gehoord voelt. Heb dat zelf ook jaaaaarenlang gedaan. En ik zou je echt gunnen dat de buitenwereld je probleem kan oplossen, maar dat kunnen ze/we niet. Zie ook mijn post van vanmorgen.
En om eerlijk te zijn: als je me zo blijft aanvallen (en de anderen hier ook) ben ik klaar met je. Prima dat je paranoīde bent en heel angstig, ik vind dat oprecht klote voor je, maar het is geen vrijbrief om anderen te gaan afzeiken.

quote:

Op maandag 4 november 2013 19:10 schreef Murmeli het volgende:
Ik vind het niet zo leuk dat complex het idee heeft dat we niet met hem meeleven. Volgens mij is hij, samen met se, degene die het meeste steun vraagt en krijgt.
En lees mijn post van vanmorgen ff, dan weet je precies hoe al het geschop bedoeld wordt.
Ik snap overigens ook precies hoe het zit met je verhaal blijven herhalen omdat je je niet gehoord voelt. Heb dat zelf ook jaaaaarenlang gedaan. En ik zou je echt gunnen dat de buitenwereld je probleem kan oplossen, maar dat kunnen ze/we niet. Zie ook mijn post van vanmorgen.
En om eerlijk te zijn: als je me zo blijft aanvallen (en de anderen hier ook) ben ik klaar met je. Prima dat je paranoīde bent en heel angstig, ik vind dat oprecht klote voor je, maar het is geen vrijbrief om anderen te gaan afzeiken.

Ik word raar behandeld. Dat vind ik een vrijbrief om anderen af te gaan zeiken. Als ik voor mijn gevoel niet raar behandeld werd en ikzelf niet aangevallen voelde, dan had ik nooit zo gereageerd.
Maar ik heb het gedaan en ik zit er naast. Ik ben er inmiddels al wel klaar mee eigenlijk.

Ik denk dat we het niet eens gaan worden. Alles is gezegd. Ik hoop dat je ooit anders in het leven komt te staan en gelukkiger wordt, vrienden hebt, en je niet raar behandeld voelt.

quote:

Op maandag 4 november 2013 19:31 schreef Murmeli het volgende:
Ik denk dat we het niet eens gaan worden. Alles is gezegd. Ik hoop dat je ooit anders in het leven komt te staan en gelukkiger wordt, vrienden hebt, en je niet raar behandeld voelt.

Dank je. Er zijn geen garanties, maar ik doe mijn best

Dag 2 van mijn poging om uit een dal te klimmen. Ook de tweede dag dat ik weer begonnen ben met anti-depressiva. Ik hoop dat het snel aanslaat want ik voel me ronduit, kut, belabberd, onzeker all over again. Ik had nooit moeten stoppen. Zeker niet nu ik net een nieuwe baan heb.

Ik zit momenteel in overleefstand en het enige wat me overeind houd is dat ik me trots voel dat ik doorzet.

Ik heb me lang niet zo klote gevoeld en ik moet huilen maar ik kan het niet. Er zit een soort grauwe rare emo sluier over me heen...

quote:

Op maandag 4 november 2013 21:04 schreef Mishu het volgende:
Dag 2 van mijn poging om uit een dal te klimmen. Ook de tweede dag dat ik weer begonnen ben met anti-depressiva. Ik hoop dat het snel aanslaat want ik voel me ronduit, kut, belabberd, onzeker all over again. Ik had nooit moeten stoppen. Zeker niet nu ik net een nieuwe baan heb.

Ik zit momenteel in overleefstand en het enige wat me overeind houd is dat ik me trots voel dat ik doorzet.

Ik heb me lang niet zo klote gevoeld en ik moet huilen maar ik kan het niet. Er zit een soort grauwe rare emo sluier over me heen...

Nee toch? Je bent een hartstikke leuke meid!

quote:

Op maandag 4 november 2013 21:12 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Nee toch? Je bent een hartstikke leuke meid!

Zonder medicijnen blijk ik weer heel impulsief te zijn. En dat is voor mij heel confronterend. Ik heb mezelf momenteel niet in de hand, zo voelt het. Werken gaat echter vooralsnog goed.

quote:

Op maandag 4 november 2013 18:36 schreef Comp_Lex het volgende:

[..]

Als het een spelletje was, dan had ik geen problemen. Het heeft meer te maken met overtuigingen, gedachten en gevoelens.

Als je daar weinig controle over hebt kan dat inderdaad vrij kut voelen. En machteloos. Maar je moet je blijven verzetten. Rust, regelmaat en reinheid, dat helpt mij heel erg.

Blijf in jezelf geloven, probeer gewoon een zo normaal mogelijk leven te leiden.

OT: zelf net een avondwandeling gemaakt, voel me al weer een stukje beter. Gaf een gevoel van vrijheid zo naast mijn werk. Lekker de frisse lucht. Kan me niet schelen dat het raar is.

Hoe wordt er bij jullie op het werk eigenlijk omgegaan met jullie depressies/burn outs/angstklachten/vul maar in?

Het valt me op dat binnen het team iedereen anders behandeld wordt en dat voelt oneerlijk. M'n teamleider is oppervlakkig op de hoogte, merkte op dat bepaalde aspecten van m'n werk niet lekker liepen en heeft mij gevraagd hoe ik zelf werkgerelateerd zag hoe ik dat aan wilde pakken et cetera. Goed gesprek gehad, actief mee bezig geweest en de verbeteringen zijn zichtbaar, waarover ik dan weer vaak even een complimentje krijg, zowel werkgerelateerd als persoonlijk op het werk.

Een andere collega hikt nu tegen een burn out gegaan, ze heeft er inmiddels zelf voor gekozen om 'terug' te gaan naar een andere afdeling, omdat het werk daar wat minder verantwoordelijk is en wat minder druk met zich mee brengt. Vertelt de collega me vandaag dat voordat ze deze keuze kenbaar maakte, er al werd gedreigd met ontslag als er niet gauw iets veranderde, terwijl ze al heel actief bezig was met het aanpakken van bepaalde zaken. Een andere collega met burn out heeft 'gewoon' twee maanden thuis gezeten en mocht gewoon weer terugkomen uiteindelijk.

Ik zit al sinds begin april thuis door een burnout en word eigenlijk weinig onder druk gezet. M'n naaste collega's zijn erg steunend. Krijg veel kaarten, berichten en word meegesleurd voor etentjes en dagjes weg. De enige die wat druk op de ketel gooit is de bedrijfsarts, eind van de maand wil hij integratiemogelijkheden gaan bekijken.
Er is bij ons geen management meer maar we zijn zelfsturend geworden (een rage in hulpverlenersland). M'n team is van alle problematiek op de hoogte, dit vind ik (nu, eerst niet) prima. Om de week ga ik er een kop koffie drinken en bijpraten om het contact niet te verliezen en de stap tot terugkeer niet te zwaar te maken, dit wordt aan alle kanten prima gevonden.
Met collega's die een soortgelijk probleem hebben of door andere omstandigheden voor langere tijd uitvallen wordt op dezelfde manier omgegaan. Nu zijn al m'n collega's ook hulpverleners en de meesten hebben ergens in hun leven iets soortgelijks meegemaakt, dit zal de aanwezigheid van empathie ook wel aardig bevorderen

quote:

Op maandag 4 november 2013 22:32 schreef Vogeltje88 het volgende:
Hoe wordt er bij jullie op het werk eigenlijk omgegaan met jullie depressies/burn outs/angstklachten/vul maar in?

Ik heb opzich weinig klachten vergeleken met de rest hier. Op m'n werk merkten ze vooral dat ik wat stiller werd, wat chagrijniger soms en wat minder contact had met directe collega's.
Ze lieten me gewoon zijn, geen gedoe of vragen eigenlijk. Heel relaxed
Verder loopt er niemand rond met klachten voor zover ik weet. Ja eentje met lichamelijke klachten en eerder eentje met kanker. Mijn baas is heel flexibel en open minded, en heeft het beste met de mensen voor. Dus dat zit wel goed.

Een beetje laat, maar gecondoleerd met je verlies S_E. Veel sterkte de komende tijd en hopelijk lukt het je om je doelen in het vizier te houden.

quote:

Op maandag 4 november 2013 21:04 schreef Mishu het volgende:
Dag 2 van mijn poging om uit een dal te klimmen. Ook de tweede dag dat ik weer begonnen ben met anti-depressiva. Ik hoop dat het snel aanslaat want ik voel me ronduit, kut, belabberd, onzeker all over again. Ik had nooit moeten stoppen. Zeker niet nu ik net een nieuwe baan heb.

Ik zit momenteel in overleefstand en het enige wat me overeind houd is dat ik me trots voel dat ik doorzet.

Ik heb me lang niet zo klote gevoeld en ik moet huilen maar ik kan het niet. Er zit een soort grauwe rare emo sluier over me heen...

Zo'n sluier nam ik altijd waar in tijden van depressie. Je was even gestopt met ad? Dan kan het goed dat je nu een emotionele achtbaan doormaakt. Goed dat je je nieuwe baan doorzet, daar mag je best trots op zijn.

Het gaat weer wat minder hier sinds het weekend. Weinig energie, moe, meer piekeren, onrustig. Ik denk dat het komt doordat ik te veel sociaal heb moeten doen de afgelopen dagen. Ik heb dan te weinig de mogelijkheid om me af te zonderen. Het blijkt elke keer vermoeiend en niet goed voor mijn stemming te zijn. Nou ja, ik hoop dat het weer wat bijtrekt en niet erger wordt.
Het was overigens wel een geslaagd feestje.

Mishu, hoe lang zat je zonder ad? Sterkte!

quote:

Op maandag 4 november 2013 22:14 schreef Mishu het volgende:
OT: zelf net een avondwandeling gemaakt, voel me al weer een stukje beter. Gaf een gevoel van vrijheid zo naast mijn werk. Lekker de frisse lucht. Kan me niet schelen dat het raar is.

Fijn Waarom denk je dat dat raar is? Ik doe het ook wel eens en het kan bij mij ook helpen, in elk geval tot ik weer thuis ben.

quote:

Op maandag 4 november 2013 23:30 schreef Senor__Chang het volgende:
Een beetje laat, maar gecondoleerd met je verlies S_E. Veel sterkte de komende tijd en hopelijk lukt het je om je doelen in het vizier te houden.

Ben net terug thuis van de begravenis. Was heftig. Was gevraagd om mee te helpen om de kist uit het huis te begeleiden en uit de kerk.

quote:

Op woensdag 6 november 2013 00:20 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ben net terug thuis van de begravenis. Was heftig. Was gevraagd om mee te helpen om de kist uit het huis te begeleiden en uit de kerk.

Ik heb zelf (gelukkig) nog geen sterfgevallen meegemaakt dus ik weet niet echt wat ik moet zeggen. Wil vooral kwijt dat je een beetje voorzichtig moet doen met jezelf. En veel sterkte de komende tijd.

quote:

Op maandag 4 november 2013 22:14 schreef Mishu het volgende:
OT: zelf net een avondwandeling gemaakt, voel me al weer een stukje beter. Gaf een gevoel van vrijheid zo naast mijn werk. Lekker de frisse lucht. Kan me niet schelen dat het raar is.

Niets raars aan. Heerlijk juist en raar dat niet meer mensen dat doen.

quote:

Op woensdag 6 november 2013 00:20 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ben net terug thuis van de begravenis. Was heftig. Was gevraagd om mee te helpen om de kist uit het huis te begeleiden en uit de kerk.

Hoop dat het een mooie begrafenis was.

quote:

Op woensdag 6 november 2013 00:20 schreef sitting_elfling het volgende:

[..]

Ben net terug thuis van de begravenis. Was heftig. Was gevraagd om mee te helpen om de kist uit het huis te begeleiden en uit de kerk.

quote:

Op maandag 4 november 2013 22:14 schreef Mishu het volgende:

[..]

Als je daar weinig controle over hebt kan dat inderdaad vrij kut voelen. En machteloos. Maar je moet je blijven verzetten. Rust, regelmaat en reinheid, dat helpt mij heel erg.

Blijf in jezelf geloven, probeer gewoon een zo normaal mogelijk leven te leiden.

OT: zelf net een avondwandeling gemaakt, voel me al weer een stukje beter. Gaf een gevoel van vrijheid zo naast mijn werk. Lekker de frisse lucht. Kan me niet schelen dat het raar is.

rust regelmaat reinheid en avondwandelingen.
Ik raad een hond aan!

quote:

Op woensdag 6 november 2013 07:38 schreef Gray het volgende:

Hoop dat het een mooie begrafenis was.

Dat was het, bedankt voor alle reacties hier ook.

Vond het mooi om toch te helpen bij het begeleiden van de kist uit het huis en naar de kerk en van de kerk weer terug in de auto. Apart gevoel.

Ik word weer gespannen wakker, hart doet raar en zo. Ik wil eigenlijk in bed blijven de hele dag, blijf moe ook al slaap ik genoeg uurtjes. Maar gelukkig heb ik vandaag dingen te doen. Straks naar een lezing over criminal profiling, precies mijn interessegebied. Daarna oppassen.

Ik vraag me trouwens of het komt door de ad dat ik de laatste tijd enorm veel lijk te dromen 's nachts en niet zo vast slaap. Maar het schijnt juist de REM-slaap te onderdrukken.
Klinkt dit bekend voor iemand?

Sterkte s_e Hoe gaat het nu?

quote:

Op woensdag 6 november 2013 12:40 schreef kuolema het volgende:
Sterkte s_e Hoe gaat het nu?

Wel prima gezien de omstandigheden. Huis moet leeg. Wie krijgt wat en huis zal verkocht worden etcetera.

De begravenis was toch wel het zwaarst. Het hele 'begraven' is maar een kort stukje en dan loop je zo van de begraafplaats af terwijl hij een uur of 2/3 daarvoor nog in zijn huis lag :/.